คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ปราสาททราย
เม็ดฝนค่อยๆหยุดโปรยปรายลงสู่พื้นดินขณะนี้เป็นเวลาค่ำพอสมควร พื้นดินต่างเจิงนองไปด้วยน้ำซึ่งเป็นหลักฐานต่างหน้าให้ทราบว่า เคยมีฝนตกลงมาอย่างหนัก
คยูฮยอนได้แต่มองร่างบางที่สลบไปเพราะฤทธิ์ของยา นานแค่ไหนแล้วนะครับพี่ซองมินที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้..................
“คยู ปราสาทของซองมินสวยไหม มาช่วยมินก่อหน่อยดิคยู”เด็กน้อยตัวๆกล่าวอวดปราสาททรายชิ้นสวยที่ตนเพิ่งก่อขึ้นมา
“อืม สวยดีว่าแต่มินจะให้คยูทำต่อไหนอ่ะ”
“อืม ช่วยปกธงที่ยอดปราสาทนะ”
“อืม ได้เลยครับ เจ้าหญิงมิน”
~กึก~
~โครม~แต่คนที่บอกจะช่วยบัดนี้ได้พาร่างลงไปนอนแอ๊งแม๊งอยู่บนกองทรายซึ่งอดีตเคยเป็นปราสาทแสนสวยของเด็กน้อยซองมิน
“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ ฮึ ตั้งใจ..........ฮึ ฮึ ฮือๆๆๆๆ”หยดน้ำใสๆเริ่มไหลอาบแก้มนุ่ม (รู้ได้ไงว่านุ่ม) ของเด็กน้อยคยูฮยอนสร้างความตกใจแก่เด็กน้อยอีกคนเป็นอย่างยิ่ง
“ฮะ! คยูจัง อย่างร้องนะ”
“แต่ผมทำให้ปราสาทแสนสวย(?)ของซองมินต้องพังอ่ะ ฮือๆๆๆๆ”แทนที่เด็กน้อยคยูจะหยุดร้องไห้กลับร้องหนักยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
“ไม่เป็นไรนะ เอาอย่างนี้คยูก็สร้างปราสาทใหม่ให้มินดิ เอาแบบสวยๆใหญ่ๆเลยนะ OK ป่ะ”เด็กน้อยพูดพร้อมแสดงท่าทางประกอบตามประสาเด็กก่อนจะยิ้มให้เด็กขี้แยอีกคน รอยยิ้มนั้นมันฝังลึกในห้วงหัวใจของอีกคนจนถึงบัดนี้
“~เอ่อ~ เมื่อไรนายจะยิ้มให้ชั้นอย่างนั้นอีกนะซองมิน ชั้นอยากจะให้รอยยิ้มนั้นของนายเป็นของชั้นเพียงคนเดียวเท่านั้น แต่มันคงจะเป็นไปไม่ได้ในเมื่อรอยยิ้มอย่างนั่นนายมีให้แก่ทุกคนยกเว้น ‘คยูอยอน’ คนนี้
“~ค่อกๆๆฟี๊~” คยูฮยอนลดสยาตาลงไปมองร่างของเจ้าของเสียงที่ทำให้เค้าตื่นจากภวังค์ เค้าก็พบกับเจ้ากระต่ายที่นอนอยู่ในตักของเค้า(ตั้งแต่เมื่อไรย่ะ)ขนตางอนสวยเป็นแพรับกับใบหน้าขาวสะอาดน่ารักๆจริงนี่คือความคิดแวบแรกของคยูฮยอน ส่วนเจ้ากระต่ายก็ยังหลับปุ๋ยน้ำลายยืดซ่ะด้วยนั้น เดี๋ยวนะน้ำลายยืดเหรอ?
“~อ๊าก~กางเกงตู”คยูรีบยืนขึ้นด้วยความตกใจ(เอ่อคยูตกลงแกจะเป็นเคะหรือเมะกันแน่ว่ะ) โดนไม่ระวังนั้นทำให้............
“พลัก!!!”หัวของเจ้ากระต่ายที่กาลละครั้งเมื่อไม่นานมานี้เคยอยู่บนตักของเค้าร่วงลงสู่พื้นซีเมนต์ด้วยแรงโน้มถ่วงของโลกและแรงดึงดูดระหว่างหัวกระต่ายกะพื้นธนาคาร(เว่อร์ไปป่ะ)
“อี๊ น้ำลาย ซักออกป่ะเนี้ย ไอ้กระต่ายเอ้ย!......”(แกช่วยสนใจมินชั้นหน่อยดิไอ้บ้ามัวแต่สนกางเกงแกอยู่นั้นแหละ)(อ่อ!.....ลืมไป โทดที <- - - คยู)
“ซองมิน.....”คยูที่เพิ่งรู้ตัว(ว่าเป็นเมะ)รีบถลาก้มลงไปดูซองมินว่าเดธอ่ะยัง
“~ค่อกๆๆฟี๊~” เอาไอ้นี้ขนาดหล่นดังพลักหัวกระแทกซีเมนซืขนาดนั้น He ยังไม่เป็นอะไร He can จริงๆๆ
“เอ้าท่ะเป็นไรเลยนี้หว่า เอ่อโลงอก”คยูเห็นอย่างนั้นก้โล่งอกกากเจ้ากระต่ายอ้วนเป็นอ่ะมีหวังพี่ฮันฆ่าเค้าตายแน่ๆ จากนั้นคยูก็ทำหน้าที่ปลุกเจ้ากระต่ายตัวนี้ต่อ
“ซองมิน”
“.......................................”
“ซองมิน”
“..............................”
“ไอ้กระต่าย”
“..............................”
“ตื่นได้แล้วโว๊ย”
“บอกให้ตื่นไง”คยูเริ่มเขย่าร่างอวบแรงขึ้นเรื่อยๆแต่ไม่มีทีท่าว่าเจ้ากระต่ายขี้เว้าจะยอมตื่นเสียที
“เอ่อ เอาก้เอาอย่าให้ถึงทีชั้นนะซองมินจะเอาคืนให้เละเลย” คยูจัดแจงแบกร่างอวบของซองมินขึ้นขี้หลังตนแล้วเดินไปตามทางที่มีแสงไฟสลัว ท่ามกลางฟ้าในคืนไร้จันทร์แต่ดวงดาวทั้งหลายต่างระยิบระยับจับตาคนมองราวกับพวกมันกำลังส่งเสียงทักทายกันอยู่ ฟ้าหลังฝนชังสวยจริงๆ
“เอ้า ผิดทาง”(ขนาดทางกลับที่พักแกยังลืมนะเจ้ามักเน่)
อีกตอนแล้วจ้า
ไรเตอร์กำลังจาเปิดเทอมจันทร์นี้แล้ว
อ๊ากม.6แล้ว แก่จริงๆเลยตู
ช่วงนี้ก้คงไม่มีเวลาว่างแล้วล่ะ
ยังๆไงก็จะพยายามอัพนะค่ะ
อย่าเพิ่งทิ้งกันนะ
แนะนำกันมาได้นะ
ไรเตอร์สุดน่ารักคนนี้จะปรับปรุงตัวเองจ้า
ปล้ำลิง . รักคนอ่ายนะจ๊ะ ขอบคุณหลายๆที่ติดตามจ้า
ความคิดเห็น