คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ••Let's not { chapter 2 }•• What's Happened
LET’s Not
PART 2 ` What’s Happened
เช้าวันเปิดเทอมอันแสนสดใส(?)
ณ มหาวิทยาลัย คยองฮี ห้องเรียนนักศึกษา สาขา modern music ปี 2
“สวัสดีจ้าาาาา ~ มินอุค” เสียง อี ทงแฮ สุดสวย(?)ดังขึ้น พลางเรียกชื่อเพื่อนของตัวเอง ปานจะจับคู่วาย ซองมิน กด รยออุค ก่อนที่ร่างของทงแฮจะโผล่มา
“อืม สวัสดี” รยออุค และ ซองมิน พูดพร้อมกันอย่างมิได้นัดหมาย ก่อนที่ทงแฮจะลงมานั่งข้างซองมิน
“นายมาช้านะ ขนาดอยู่ห้องติดกันแท้ๆ” รยออุค พูดขึ้น พร้อมกับซองมิน ที่พูดต่อทันที
“ใช่ ฉันอุตส่าห์ปลุกตั้งครึ่งชั่วโมง ไม่ยอมตื่น”
“โธ่ ก็ฉันง่วงนอนนิ TT”
“หึหึ” รยออุค หัวเราะในลำคอ พร้อมแสยะยิ้ม แต่เพื่อนทั้งสองก็ยังเห็นและได้ยิน
“เอาเหอะ ว่าแต่ ... ซองมิน นายจะเล่าเรื่องนั้นให้ฟังได้หรือยังละ” รยออุค พูดขึ้น ก่อนที่ทั้งรยออุค และทงแฮ จะหันไปมองซองมินเป็นตาเดียว
“เรื่องไหน เรื่องอะไร ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย” ตอบทั้งๆพยายามทำหน้าตาย เหมือนจะไม่รู้ ทั้งๆที่ก็รู้ๆ อยู่ว่าเพื่อนพูดถึงเรื่องอะไร เรื่องอะไร๊ ! ไม่(ได้ไม่)รู้เล๊ยยยยย !!!..
♪ 울었죠 우우우 시간이 가면서 내게 준. 아쉬움에 그리움에 내 뜻과는 다른 나의 맘을 보면서. 처음엔 친구로 다음에는 연인 사이로 헤어지면 가까스로 친구 사이라는 그말 정말 맞는데 ♪
(7 years of love - Kyuhyun)
“สวัสดีครับ ผม อี ซองมิน ครับ” เสียงโทรศัพท์ของซองมินดังขึ้น ก่อนซองมินจะรับสายพลางกรอกเสียงลงไป โดยที่ไม่ดูว่าใครโทรมา
“สวัสดีครับ ซองมิน” เมื่อมีเสียงที่คุ้นเคยตอบขึ้น ซองมินก็ต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัย นั่นมันใครหว่า = =??
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่า นั่นใครหรอครับ”
“อะไรกัน เพิ่งเจอกันเมื่อวาน ก็ลืมผมซะแล้วหรอครับ ผม คยูฮยอน ครับ” เท่านั้นแหละ ซองมินก็ นึกออกทันที ใช่แล้วละ เมื่อวาน ซองมินกับคยูฮยอนได้แลกเบอร์กันไว้
“อ๋อ ครับ จำได้แล้วครับ” ซองมินพูดพลางยิ้มอย่างไม่รู้ตัว ทำเอา เพื่อนรัก ทั้งสองของตัวเอง งงเป็นไก่ตาระเบิด (แค่แตกมันยังไม่พอ - -)
“ครับ แล้ว ... ซองมินเรียนอยู่หรอครับ ผมโทรมากวนหรือเปล่า”
“อ๋อ เปล่าหรอก ซองมินนั่งเล่นอยู่กับเพื่อนอยู่น่ะ ยังไม่เรียนหรอก” พูดทั้งๆที่ยิ้ม ไม่รู้ทำไม กับคนที่เพิ่งเจอกันแค่วันเดียว ถึงทำให้เขายิ้มจนแก้มแทบจะแตกออกมาอยู่แล้ว สงสัย คงเป็นเพราะว่า .... เขาคนนี้ คงเหมือนกับ คนที่ .. ทิ้งเขาไป ล่ะมั้ง ...
“ครับ ว่าแต่ .. ซองมิน เรียนอยู่ ม. อะไรหรอครับ” ถามเหมือนกันอีกต่างหาก ซองมินเงียบไปสักพัก จมไปกับความคิดของตัวเอง ก่อนน้ำหยดใสจะคลอดวงตากลมโต
“ซองมินครับ ... ซองมิน”
“ห๊ะ ! อ๋อ”
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” คยูฮยอนถามอย่างเป็นห่วง เมื่อจู่ๆ ซองมินก็เงียบไป
“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร ฮึก ไม่มี ฮึก อะไร .. จริง ๆ นะ ฮึก จริง จริง” ไม่มีอะไร แต่น้ำเสียงก็บอกอยู่แท้ๆ ว่ามี ไม่ไหวแล้ว ทำไมถึง .. ไม่ลืม เขาคนนั้น สักที ..
“ซองมิน ซองมินร้องไห้ ทำไมหรอครับ”
“อ๋อ . ฮึก เปล่าหรอก งั้นแค่นี้ ก่อนนะ” พูดจบก็กดวางสายทันที โดยไม่รอให้คยูฮยอนพูดต่อ สักนิด ก่อนจะปล่อยโฮออกมา และโผเข้ากอดรยออุค
“ร้องไห้ทำไม อย่าร้องนะ ใครทำอะไรนาย ซองมิน หมอนั่นหรอ” รยออุคถาม ในขณะที่ค่อยๆลูบหลังเพื่อนช้าๆ
“เปล่าหรอก เขาไม่ได้ทำอะไรเลย แต่อยู่ดีๆ ฉันก็ ฮึก นึกถึงเขาคนนั้นขึ้นมา .. ฮึก เขาเหมือนกันมาก ฮึก คำพูดทุกคำ มันทำให้ ฮึก ฮืออออ”
“ไม่เอาน่า ไม่ต้องร้องไห้หรอกนะ ลืมๆ เขาไปสักทีเถอะ”
“เช็ดน้ำตาซะนะ” ทงแฮที่เงียบมานานพูดขึ้น ก่นอจะค่อยๆเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เพื่อนรักตัวเองที่ตอนนี้ผละออกมาจากรยออุคแล้ว
“อืม” ซองมินตอบคำเดียวสั้นๆ รักง่าย แต่ลืมยาก ใช่แล้ว นี่คงเป็นกรณีของซองมิน รักมากซะด้วย ...
หลังจากที่ซองมินเริ่มหยุดร้องไห้แล้ว รยออุคก็เริ่มถามขึ้น
“ตกลงแล้ว นายจะเล่าให้ฟังได้รึยัง ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร” อ้าว หน้าแดงทำไมละเนี่ย ซองมิน = =;; ทำไม ต้องหน้าแดงด้วยละ เพื่อนฉัน
“พวกนายนี่มันเซ้าซี้จริงๆเลย แต่ ... ก็ได้ ฉันจะเล่าให้ฟัง” ซองมินเริ่มเล่าๆตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอเขา จนกระทั่งเมื่อสักครู่ เล่าไปก็หน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ -//////////////-
“โอยย ตายแล้ว .. นี่เพื่อนฉันกำลังจะมีความรักรึเปล่าเนี่ย > <” หลังจากที่ซองมินเล่าจบ ทงแฮก็แซวเพื่อนตัวเองทันที
“เปล่าสักหน่อยนะ”
“หรอออออออ~” รยออุคและทงแฮ ล้อซองมินอย่างพร้อมเพรียงกัน เอาซะ ซองมินหน้าแดงยิ่งกว่ามะเขือเทศแล้ว โอยย อยากจะหายตัวได้ไปอยู่ในชักโครกจริงๆ
“เฮ้ย อาจารย์มาแล้วเว้ย พวกมึง ไปนั่งที่ !!!!!!!!” ก่อนจะมีเสียงเพื่อนคนหนึ่งในห้องดังขึ้น ทำเอาห้องทั้งห้องที่เสียงดังปานตลาดสดประมูลขาย ซูเปอร์จูเนียร์ เงียบกริบในทันตา รวมถึง ทงแฮ รยออุค และ ซองมินด้วย
“ดีมากทุกคน .. นั่งที่และเงียบดีมากๆ ก่อนที่อาจารย์จะสอนวันนี้ อาจารย์มีนักศึกษาใหม่มาด้วย” คำว่า นักศึกษาใหม่ ทำเอาทุกคน ส่งเสียงฮือฮา
“เงียบได้แล้ว เข้ามานี่สิ” อาจารย์พูดขึ้น ก่อนร่างที่คุ้นเคย จะเดินเข้ามา
“สวัสดีครับทุกคน ผมชื่อ คิม จงอุน ครับ”
จงอุนฉีกยิ้มละลายใจให้กับคนทั้งห้อง เรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆ ได้ดังทีเดียว .. ยกเว้นก็แต่ คนๆนึง ที่กำลังนั่งแข็งราวกับหุ่น....
“รยอ รยออุค.”
“ห๊ะ !! มีอะไรหรอ ซ ซองมิน” ผมหันไปตามเสียงเรียกของซองมิน ขณะที่ ทงแฮและซองมิน มองผมด้วยสีหน้ากังวล และเป็นห่วง
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้นะ รยออุค” ทงแฮพูดพลางจ้องหน้าผม
“ฮะฮะ เอาน่า ฉันไม่เป็นไรหรอกนะ เชื่อสิ ^^” ผมว่า พลางฉีกยิ้ม ให้เพื่อนที่รัก ให้รู้ว่า ผม ไม่ เป็น ไร แน่ นอน ครับ !!
“เอาละ ทุกคนเงียบๆ หน่อย สาวๆทั้งหลายก็หยุดกรี๊ดได้แล้ว จงอุน เธอไปนั่งตรงที่นั่งข้างหน้าต่างบานที่ 3 นะ” อาจารย์พูดกับทุกคน ก่อนจะหันมาพูดกับจงอุน แต่เดี๋ยวนะ ! ข้างหน้าต่างบานที่ 3 งั้นหรอ ก็ผมน่ะสิ ! .. ไม่หรอก คงไม่ใช่
ว่าแล้ว ผมก็ยื่นหน้าไปข้างหน้า เพื่อจะนับหน้าต่าง 1 2 3 ห๊ะ ! ผมจริงๆ ด้วย !! โอยยย กู เอ๊ย ผมอยากตายยยยยย !
“เอาละ เตรียมหนังสือด้วย เดี๋ยวอาจารย์จะไปหยิบของก่อน แล้วเดี๋ยวมา อยู่เงียบๆนะ” อาจารย์พูดก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
“นี่ๆ”
“อะไรหรอ” ผมหันไปตามเสียงเรียก ไม่สิ แรงสะกิดมากกว่า แต่สะกิดอย่างงี้ รู้สึกเหมือนเขากำลังจิ้มขี้เลยหวะ เอ๊ย อุนจิเลยครับ
“สวัสดีนะ เราชื่อ คิม จงอุน นะ นายละ ชื่ออะไรหรอ” จงอุนว่า พลางยื่นมือมาหาผม
“สวัสดี ฉันชื่อ คิม รยออุค เรียก รยออุค หรืออะไรก็ตามใจนาย ก็ได้” ผมพูดพลางยื่นมือไปจับมือเขา ทำไมกัน นะ ทำไม .. เขาถึงทำเป็นไม่รู้จักผม หรือว่าจะยังโกรธผม ‘เรื่องนั้น’ อยู่นะ ... เยซอง
“อืม ตั้งแต่นี้ เป็นต้นไป ขอฝากตัวด้วยนะ” เขาพูดก่อนจะยิ้มกว้างให้ผม
“ขอโทษนะ ถ้าฉันจะถามอะไรนายหน่อย จะได้ไหม”
“ได้สิ ถามมาเลย”
“นายเคยชื่อว่า เยซอง หรือเปล่า” อ่า .. ผมถามออกไปแล้ว ตื่นเต้นกับคำตอบจัง
“หืมม เยซอง หรอ อืมมมม ไม่นี่ ฉันชื่อ จงอุน นะ” เขาพูดพลางทำหน้าสงสัย และคงงง กับคำถามของผม ว่าเยซองที่ผมพูดถึงเป็นใครกันแน่
แต่ว่า ... ถ้าคนตรงหน้าผมนั้นเขาไม่ใช่ เยซอง
แล้วงั้น ทั้งหน้าตา ลักษณะท่าทาง หลายๆ อย่าง และก็รอยยิ้มที่เหมือนกันขนาดนี้ ละ จะหมายความว่ายังไงกันแน่ ....
กริ๊งงงง~
สัญญาออดดังขึ้น เป็นเครื่องหมายที่บอกว่า คาบเช้าวันนี้ ทั้งหมด ได้จบลงแล้ว แต่ ทั้งสาม ไม่สิ ทั้งสี่ ชีวิต ก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ในขณะที่เพื่อนๆ ในห้องรีบลุกไปหาข้าวเที่ยงกิน
“แฮกๆ” จู่ๆ ก็มีเสียงหอบดังขึ้นที่หน้าประตู เรียกความสนใจจากทั้งสี่ได้เป็นอย่างดี โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือซองมิน เพราะเมื่อเขาเห็นอาคันตุกะรายใหม่คนนั้น ...
“นาย!!” ซองมินส่งเสียงอุทานเป็นคนแรก ทำให้คนที่ยืนหอบอยู่หน้าประตู ต้องเงยหน้าขึ้นมาดูอย่างเสียไม่ได้ และเมื่อเห็นซองมิน เขาก็ต้องตกตะลึงเช่นเดียวกัน ทำไมโลกมันกลมจังนะ..
“นาย ! อี ซองมิน ใช่ไหม” ทั้งสองพูดเหมือนกับว่า เคยรู้จักกันมาก่อน ทำเอา อีกสามคนนั้น ทำหน้างงหนักกว่าเดิม มันเคยไปเจอกันตอนไหนฟระ - -*
“ก็ใช่น่ะสิ” คยูฮยอนหัวเราะเสียงดัง โลกกลม พรหมลิขิตมีจริง ทำให้ นาย โจ คยูฮยอน สุดหล่อ(?)คนนี้ . ได้มาพบเจอกับ อี ซองมิน สุดสวย(?)
“พวกนายทั้งสองคนไปรู้จักกัน ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย แล้วนายเป็นใคร” รยออุคถามขึ้น อย่างงงๆ
“อ๋อ เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก” ซองมินตอบขัดคยูฮยอน เมื่อคยูฮยอนกำลังจะพูดขึ้น
“แล้วตกลงนายน่ะมีธุระอะไรเนี่ย เกี่ยวกับพวกเราหรือเปล่า” ทงแฮถามขึ้น เมื่อมันชักจะนอกเรื่องแล้วแหละ
“อ๋อ ก็ไม่รู้ว่าเกี่ยวกับพวกนายหรือเปล่าอะนะ นั่นแหละ คือว่า ... คิบอมน่ะ บอกให้ฉันมาตามคนที่ชื่อว่า .. อืมม มม ชื่อว่าอะไรนะ ............. อ๋อ อี ทงแฮ ใช่แล้ว ทงแฮ คิบอมให้ฉันมาตามทงแฮ และเพื่อนๆ ของเขาให้ไปกินข้าวด้วยน่ะ ว่าแต่กลุ่มพวกนายมีใครชื่อ ทงแฮ หรือเปล่าละเนี่ย” คยูฮยอนพูด ทำเอา ทงแฮ รยออุค และ ซองมินตาโต เว้นแต่ จงอุน ที่ยังคงทำหน้างงๆ เนื่องจากยังไม่เข้าใจอะไรเลย
“ฉันนี่แหละ ชื่อ ทงแฮ .. โอยย โลกกำลังจะแตกในอีก 13 นาทีนี้แล้วแน่เลย จู่ๆ คิบอมเกิดนึกคึกอะไร มาชวนพวกเราไปกินข้าวละเนี่ย” ทงแฮพูดติดตลก แต่มีเพียงคนนึงที่ไม่ตลกด้วย..
“ซองมิน เป็นอะไรไปน่ะครับ” คยูฮยอนถามเมื่อเห็นซองมินเงียบไม่พูดไม่จามาตั้งแต่พูดขัดเขานี่แหละ
“อ๋อ เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก” ตอบเหมือนเดิมเปี๊ยบ เปลี่ยนก็แค่คำถามเท่านั้นแหละ
“งั้น ถ้าไม่มีอะไร พวกเราก็รีบไปกันเถอะครับ เดี๋ยวคิบอมจะรอนาน” คยูฮยอนพูดพลางเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะเดินวนออกไป(แล้วแกจะเดินเข้ามาเพื่อ?) ก่อนที่ทุกคนจะเดินออกไป
ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดก็เดินเข้าในร้านอาหารที่อยู่ใกล้ๆกับโรงเรียนแล้ว คิบอมจองห้องอาหารส่วนตัวเอาไว้เรียบร้อยแล้ว และทุกๆคนก็เดินเข้าไปในห้อง ยกเว้นก็แต่ ซองมิน
“ซองมิน ทำไมไม่เข้าไปล่ะครับ” คยูฮยอนหันมาถามซองมิน เพราะตอนที่ตัวเองกำลังจะเดินเข้าไป เขายังเห็นซองมินไม่ยอมเดินเข้าไป ซ้ำยังยืนอยู่กับที่นิ่งซะด้วย
“อ๋อ เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก” สงสัยว่าวันนี้ ซองมิน คงจะพูดได้แค่คำเดียว อ๋อ เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก - -*
“งั้นก็เข้าไปพร้อมกันนะ” คยูฮยอนว่า พลางจับมือซองมิน และคำตอบที่ได้ก็มีเพียงแค่ ซองมิน พยักหน้าเบาๆ เท่านั้น
คยูฮยอนจึงเดินเข้าไปในห้องอาหารพร้อมกับซองมิน ในห้องอาหารนั้น ถูกตกแต่งไว้อย่างสวยงาม ทำเอาทุกคนถึงกับตกตะลึง ยกเว้นก็แต่ คิบอม และคยูฮยอนเท่านั้น
เขาเห็นกันมาจนชินตาแล้วละ ราวกับว่า ทั้งหมดนี่คือห้องธรรมดาห้องหนึ่ง
“เชิญนั่งสิ” คิบอมพูดขึ้น ทุกคนจึงเดินเข้าไปนั่ง โดยที่คิบอมนั่งอยู่หัวโต๊ะ(= คนจ่ายตังค์) ทงแฮนั่งด้านขวามือของคิบอม ติดๆกับทงแฮมี รยออุค และ จงอุน นั่งอยู่ ส่วนด้านฝั่งซ้ายของคิบอมนั้น ที่นั่งแรก ถูกเว้นเอาไว้ และที่นั่งที่สอง ก็มีคยูฮยอน ที่กำลังจะนั่ง เพราะฉะนั้น ก็มีเพียงแค่ซองมินเท่านั้นที่ไม่ยอมนั่ง และก็คงจะรู้ใช่ไหม ว่าซองมินต้องนั่งตรงไหน ใช่แล้วละ ที่นั่งที่แรกข้างซ้ายของคิบอม ซึ่งตรงข้ามกับทงแฮ
แต่ซองมินไม่ยอมนั่ง ซ้ำยังยืนแข็งทื่อเป็นรูปปั้น ดวงตากลมโต มีหน่วยน้ำใสคลออยู่ ก่อนจะไหลออกมาช้าๆ พร้อมกับซองมิน ที่วิ่งออกจากห้องไป
“เฮ้ย !! ซองมิน จะไปไหนละครับ ซองมิน !!!” คยูฮยอนตะโกนขึ้น ก่อนจะวิ่งตามซองมินออกไป ทุกๆคนในห้องต่างมองซองมินและคยูฮยอนที่วิ่งจากไป ก็แน่ละ ไม่ใช่พวกเขาไม่รู้เหตุผลกันหรอกนะ ว่าทำไม จู่ๆ ซองมินถึงได้พุ่งพรวดวิ่งออกไปซะขนาดนั้น พวกเขารู้เหตุผลกันดีเลยแหละ ยกเว้นก็ซะแต่ จงอุน ที่กำลังทำหน้างงๆ กับเหตุการณ์เมื่อครู่ แต่ก็ยังไม่พูดอะไร และอีกบุคคลหนึ่งที่วิ่งตามซองมินออกไป ... โจ คยูฮยอน
นอกจากที่พวกเขาจะรู้เหตุผลแล้ว พวกเขาก็ยังรู้สาเหตุอีกด้วย ต้นเหตุของเรื่องนี้ทั้งหมด... และต้นเหตุก็ยังคงนั่งนิ่ง เฉย ดวงตาคมคู่นั้นมองร่างเล็กไปจนลับตา เพียงช่วงหนึ่ง มันดูวูบไหว สั่นเครือ เหมือนกำลังจะร้องไห้ ดูเงียบเหงา วังเวง และเต็มไปด้วยความโหยหา เศร้าหมอง และปล่าวเปลี่ยว จนน่ากลัว แต่ก็แค่เพียงชั่วครู่หนึ่งเท่านั้น ก่อนที่มันจะกลับมาดูนิ่งและเฉยชา เหมือนเดิม.....
“เฮ้ !! เดี๋ยวสิครับ ซองมิน !! ซองมินนนนนนน !!! ~” เสียงของคยูฮยอนตะโกนตามมา ก่อนที่ขายาวๆของร่างสูงจะวิ่งตามซองมินมา จนทัน และเอื้อมไปจับข้อมือนั้นไว้ได้....
“ปล่อยนะ ฮึก” ซองมินพยายามสะบัดข้อมือออกจากคยูฮยอน แต่มันก็ดูไร้ผล เมื่อมันไม่มีทีท่าว่าจะหลุดออกมาสักนิด เนื่องจากแรงที่เยอะกว่าของร่างสูง
“เดี๋ยวสิ ซองมิน เป็นอะไรไปน่ะ” คยูฮยอนดึงซองมินเข้ามาใกล้ๆตัว ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เป็นห่วง
“ฮึก ปล่อยนะ ฮึก” แต่ซองมินก็ยังคงไม่ตอบคำถามใดๆ เพียงแต่พูดคำเดิมเท่านั้น ซ้ำยังร้องไห้หนักกว่าเก่า คยูฮยอนถอนหายใจเบาๆด้วยความหนักใจ เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะปลอบร่างเล็กตรงหน้าเขาอย่างไรดี เกิดมาสิบกว่าปี ชีวิตเขาไม่เคยต้องมาดูแล เทคแคร์ ใครมาก่อน เพราะมีแต่คนเข้ามายุ่งวุ่นวาย ดูแลเขาตลอด ทั้งๆที่เขาไม่ต้องการ...
“อ เอาเหอะนะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว” คยูฮยอนพูด พลางดึงซองมินเข้ามากอด และเหมือนซองมินก็จะตอบรับเขาด้วย เพราะมือเล็กค่อยๆเลื่อนมือขึ้นมากอดเขาเหมือนกัน ไม่รู้ทำไม ถึงไม่อยากปล่อยจากอ้อมกอดนี้เลยนะ มันอบอุ่น จนไม่อยากปล่อย อบอุ่น เหมือนกับเขา....
“ฮึก...” ไม่มีเสียงตอบรับจากซองมิน มีก็แค่เสียงสะอื้นเท่านั้น
“ไม่ต้องร้องแล้วนะ” พูดไปก็อายไป ถ้ามีคนรู้ละก็ว่า เจ้าชายหมาป่า เพลย์บอยคนนี้ มายืนปลอบคน โอยยย ไม่อยากจะคิด คงได้ช็อคกันทั้งโรงเรียน ก็คยูฮยอน เคยทำอย่างนี้ ซะที่ไหนละ เสียศักดิ์ศรีหมด!!
“ฮึก..” คยูฮยอนค่อยๆดันซองมินออก ก่อนจะเอานิ้วมาปาดน้ำตาออกให้
“แล้วทีนี้ นายจะเล่าให้ฉันฟังได้รึยัง ว่านายวิ่งออกมาทำไม” คยูฮยอนถามขึ้น เมื่อเห็นซองมินเริ่มหายสะอื้นแล้ว
“...” แต่ก็ยังไร้ประโยชน์ เมื่อซองมินไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำ คยูฮยอนได้แต่ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ
“แล้วทีนี้.. นายจะไปไหน” คยูฮยอนถามขึ้น เผื่อว่าซองมินจะพูดอะไรออกมาบ้าง โอยยย พูดสักอย่างได้รึเปล่าวะ!! นายไม่ได้เป็นใบ้นะเว้ย คยูฮยอนได้แต่คิดในใจ และเขาก็ไม่พูดออกมา ซองมินยังคงไม่พูดสักคำ เพียงแค่ส่ายหน้าช้าๆ
“เฮ้อ~.. นายนี่นะ งั้นไปคอนโดของฉันก่อนก็แล้วกัน อย่างน้อยก็ดีกว่ายืนอยู่ตรงนี้ ถ้านายพร้อมจะเล่าอะไรให้ฉันฟังเมื่อไหร่ ก็เล่ารึกัน ส่วนวันนี้ฉันจะลาครึ่งวันให้ก็แล้วกัน” ซองมินพยักหน้า ก่อนคยูฮยอนจะเอื้อมมือไปจับมือของซองมิน และทั้งคู่ก็เดินไปที่รถยนต์ของคยูฮยอน ก่อนจะขับรถออกไป เพื่อมุ่งหน้าไปยัง คอนโดของคยูฮยอน...
-------------------------------------------------------------------------------------
From. WRITER
หลังจากที่ ถูกนำมาขยายต่อความยาวสาวความยืด - -
มันก็ดูคิดว่า น่าจะรู้เรื่องขึ้นเยอะ ๕๕
เพลงคิดถึงทุกคนจัง มาจุ๊บๆ หน่อยสิ >3<
ไม่ได้อัพนานเลย . อัพปุ๊ป เหตุไฉน กลายเป็น เอามาเรียบเรียงใหม่ ๕ '
ตกแต่งใหม่ด้วย ดูดีขึ้นเยอะ (?)
เม้นท์ด้วยครับผม .. มันสำคัญมากนะ ='3
ความคิดเห็น