คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Why did you come to my house? Chapter3
Why did you come to my house? Chapter3
( !OoO) ( -)ZZzzZZ
“อ๊ากกกกกก นายเป็นคร้ายยยย พลั่ก” ซองมินร้องเสียงหลงพร้อมกับถีบเข้าให้
( #o#)===q) *0)ZZzzZZ
จนอีกฝ่ายที่นอนไม่รู้เรื่องถึงกับตกเตียงไปเลยทีเดียว
“โอ๊ยยยย” ฝ่ายที่ถูกถีบนอนแผ่หลาอยู่ข้างเตียงยานครางด้วยความเจ็บแบบฉับพลัน
“เสียงคุ้นๆ” ซองมินเอะใจก่อนจะชะโงกดูอีกฝากเตียง “อ้าว ด๊องงง ด๊องเองหรอ มิ้นขอโทษมิ้นไม่ได้ตั้งใจ” ทันทีที่เห็นว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนสนิท ซองมินก็รีบเข้ามาพยุงดงเฮ
“ย๊า นี่ขนาดไม่ได้ตั้งใจนะ โดนซะเต็มแรงเลย นี่ถ้าตั้งใจชั้นคงหลังหักแล้วมั้งเนี่ยซองมิน นี่เป็นวิธีปลุกของเธอหรือไง เจ๊บชะมัด” ดงเฮหันมาตวาดเสียงใส่
“แห่ะๆ ก็มิ้นนึกว่าคนแปลกหน้านี่หน่า ก็เมื่อคืนระ... พูดถึงเมื่อคืน แล้วเราสองคนมานอนอยู่ที่นี่ได้ไง”
“ชั้นก็ไม่รู้ ชั้นจำอะไรไม่ได้เลย ปวดหัวจัง สงสัยชั้นคงจะดื่มเยอะแน่ๆ”
“อ๋า~ ต้องเป็นสองคนนั้นแน่ๆเลย อีตาคยูฮยอนกับอีกคนที่แก้มป่องๆ เอ๊ะ แล้วพวกนั้นมาถูกได้ยังไง แล้วรู้ได้ไงว่ามิ้นอยู่ห้องนี้ ถ้าเป็นสองคนนั้นจริง เค้าก็ต้องเข้ามาถึงในห้องมิ้นหน่ะสิ อ้าย แล้วพวกนั้นหยิบอะไรติดไม้ติดมือไปบ้างหรือเปล่าเนี่ย โดยเฉพาะอีตาคยูฮยอนนั่น หน้าตายิ่งเจ้าเล่ห์อยู่ด้วย ไหนไหนอะไรหายบ้างมั้ยเนี่ย คนสมัยนี้รู้หน่าไม่รู้ใจ มิจฉาชีพสมัยนี้ก็เย้อเยอะ หลอกลวงก็หลายรูปแบบ แบบนี้เศรษฐกิจถึงไม่ดี เห็นว่าประเทศไทยก็มีม็อบเสื้อเหลืองเสื้อแดง บลา...ๆๆๆ (หลังๆมันเกี่ยวมั้ยเนี่ยซองมินนน)” ทันทีที่นึกออก ซองมินก็แร๊พความสงสัยของตัวเองออกมาเป็นชุด พร้อมกับรีบหยิบกระเป๋าตัวเองมาสำรวจอย่างร้อนรน โดยไม่ปล่อยให้อีกคนได้แทรกคำตอบเข้ามาบ้างเลย
“จะบ้าหรอซองมิน เค้าคงไม่ทำอย่างนั้นหรอก เค้าพาเรามาส่งก็ดีแค่ไหนแล้ว คิดดูถ้าไม่ได้เค้าเราอาจจะนอนอยู่ข้างถนนก็ได้นะ” ฟังแร๊พจบปุ๊บดงเฮก็ต้องรีบแทรกความคิดเห็นทันที เพราะเดี๋ยวพูดไม่ทันอีกคน - -*
“เฮ้อ ไม่มีอะไรหาย ค่อยยังชั่วหน่อย ก็แหม ด๊อง มิ้นก็แค่ไม่ไว้ใจก็แค่นั้นแหล่ะ แล้วเป็นไงบ้าง หายเครียดบ้างมั้ย”
เมื่อได้ยินคำถามนี้ดงเฮถึงกับหน้าเปลี่ยนสีแสดงสายตาเศร้าสร้อยออกมา
“พร้อมจะเล่าให้มิ้นฟังหรือยัง เผื่อมื้นจะช่วยแก้ปัญหาได้นะ”
“ก็ซีวอนเค้า..........................................” ดงเฮเล่าให้ซองมินฟังอย่างหมดเปลือก เล่าไปก็ร้องไห้ไป ซองมินเห็นอย่างนั้นจึงเข้ามากอดเพื่อปลอบใจ
“มิ้นรู้นะว่าด๊องเสียใจมากแค่ไหน เอาหน่า เราคงไม่ดีเค้าถึงทิ้งเราไป” เนี่ยนะที่เค้าเรียกว่าปลอบใจ ขอบใจนะซองมิน Y_Y
“นี่ซองมิน ปลอบใจสิ ไม่ใช่ซ้ำเติม ฮือๆๆ” ดงเฮผละออกจากอ้อมกอดแล้วตวาดใส่
“แห่ะๆ ว่าแต่…” ซองมินมองสำรวจตัวเองและเพื่อน
“ว่าแต่อะไร”
“เมื่อคืนมิ้นกับด๊องเราไม่มีอะไรเกินเลยกันใช่มั้ย”
“จะบ้าหรอ!! นี่แหน่ะ ๆ” ดงเฮตกใจกับคำถามก่อนจะเอาหมอนข้างฟาดไปที่อีกฝ่าย
“ก็เดี๋ยวด๊องหน้ามืด เปลี่ยนใจขึ้นมาหน่ะสิ”
“ซองมินนน”
“เป็นมุขหน่ะ อยากให้ด๊องอารมณ์ดี กิ้วๆๆ ยิ้มแล้ว อิอิ”
“มุขหรอ หนอย นี่แน่ะ นี่แนะ อย่าหนีนะ”
ทั้งคู่เอาหมอนไล่ตีกันเหมือนเด็ก ดูเผินๆเหมือนเช้านี้จะเป็นเช้าที่มีความสุขของดงเฮ แต่ในใจของเค้าก็ยังรู้สึกปวดร้าวอยู่ดี
- - - - - - - -
ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
(-O-) “ฮ้าววววววววววว”
(-O-) (- -?)
“เมื่อคืนก็เข้านอนเร็วไม่ใช่หรอคิบอม ทำไมยังมานั่งหาวอีกอ่ะ” ฮยอกแจถามแฟนที่นั่งตรงข้ามด้วยความสงสัย
“ฮ้า....เปล่าๆ ไม่ได้ง้วง แค่เปิดปากรับอากาศหน่ะ แห่ะๆ” คิบอมรีบกลั้นหาวทันที
ตอบเสียงสูงแบบนี้แปลว่าโกหกแน่ๆ (- -+)
“แน่ใจหรอ เมื่อคืนออกไปไหนมาหล่ะ”
อึ๋ย~ ซวยหล่ะ คิบอมเอ๋ย
“คะ..คะ..คุณรู้หรอ?” คิบอมไม่ได้ตอบแต่ถามกลับด้วยท่าทีอึกอัก เพราะถ้าอีกฝ่ายรู้มีหวังต้องง้อกันยาวแน่ๆ
ฮยอกแจเงียบไปครู่นึงแล้วจ้องหน้าคิบอมอยู่อย่างนั้น
“รู้แล้วจะถามหรือไง อีตาบ้า!”
แป่ว - -* นึกว่ารู้ซะอีก
“เฮ้อ ผมจะออกไปไหนหล่ะ พอโทรหาฮยอกแจเสร็จผมก็ง้วงง่วง แล้วก็นอนเลยหน่ะสิ เอ อากาศหนาวๆแบบนี้สั่งโกโก้ร้อนมากินหน่อยดีกว่า น้องๆ” คิบอมถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายไม่รู้เรื่องเมื่อคืน แล้วก็เลยว่าจะโดยซักถามต่อตามนิสัยของฮยอกแจ จึงเฉไฉเปลี่ยนทอปิคสนทนา “ฮยอกแจจะเอาด้วยมั้ย?”
“ไม่เอาอ่ะ ชั้นกินไปก่อนนายจะมาตั้งนานแล้วนะ นัด8โมง มา9โมง ขืนมานั่งเฉยๆไม่สั่งอะไรกินเค้าได้ถีบชั้นออกไปรอนอกร้านหน่ะสิ - -*”
“ขอโตดก๊าบบบ ป๋มผิดไปแล้ว ยกโทษให้ผมนะ (*-*)” คิบอมทำท่าไร้เดียงสาเหมือนเด็ก แล้วส่งสายตาคมให้อีกฝ่าย คิบอมรู้ว่าฮยอกแจแพ้สายตากับรอยยิ้มของตัวเอง
“อย่ามาทำหน้าแบบนี้นะ!” ฮยอกแจตวาดกลับ รอบนี้ไม่ได้ผลแหะ ทำเอาคิบอมถึงกับหน้าเสีย
“มันหล่อ ชั้นไม่ชอบ” เป็นงั้นไป - -*
ไม่นานโกโก้ร้อนก็มาเสิร์ฟ คิบอมลุกจากเก้าอี้ของตัวเองแล้วเดินมาที่ฮยอกแจ บอกให้ฮยอกแจยืนขึ้น
“ทำอะไร?” ฮยอกแจถามด้วยความสงสัย คิบอมไม่ตอบ แต่กลับนั่งลงตรงเก้าอี้ของฮยอกแจ แล้วดึงอีกฝ่ายมานั่งตัก
“คิบอม คนเยอะแยะ อายเค้าหน่า -///-” ฮยอกแจน่าแดง
“ก็ผมหนาวหนิ ผมหนาวผมจะกอดแฟนผมให้หายหนาวมันผิดด้วยหรอไง” คิบอมตอบหน้าทะเล้น
“ตะ..แต่ (^///^)” ฮยอกแจไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด
“อ่ะ ป้อนผมหน่อย อ้าาาา”
(-O-)c= (* *) หวานกันเหลือนเกิ๊น
ไม่นานโกโก้ร้อนก็หมดแก้ว “หมดแล้ว ปล่อยได้แล้ว”
“ไม่ปล่อยอ่า เอ๊ะ! อะไรติดหน้าฮยอกแจหน่ะ เถิบหน้าเข้ามาหน่อยดิ๊”
“อะไรอ่ะ เอาออกให้หน่อย มองไม่เห็น” ฮยอกแจยืนหน้าเข้าใกล้คิบอมแต่โดยดี แล้วก็ตามคาด
..ฟ่อด.. (-3(-o-) หอมแก้มเข้าให้
“ชื่นจายยย ฮ่า” ร่างสูงเอ่ยน้ำเสียงอย่างผู้ชนะ
“คิบอมอ่า ฉวยโอกาส -///-”
“ก็ฮยอกแจน่าหอมนี่หน่า” คิบอมพูดพลางเอียงหน้าหลบฮยอกแจ ที่เอาแต่ตีเค้า คงเป็นเพราะเขินแน่ๆ
“ไอบ้า ไม่เล่นด้วยแล้ว -///-” ร่างเล็กผละตัวออกจากอ้อมกอดของคิบอม แล้วลุกไปนั่งเก้าอี้ที่คิบอมนั่งก่อนหน้านี้ แล้วก็ก้มหน้างุดๆ “คนเยอะแยะ ดูสิเค้ามองหมดแล้ว ไอบ้าคิบอม”
คิบอมมองอาการของคนตรงข้ามก็ที่จะแกล้งอีกไม่ได้ เวลาฮยอกแจอายนี่มันน่ารักจริงๆ
“ที่หลังไม่หอมที่นี่ก็ได้ หอมที่ห้องก็ได้ จะได้ลับตาคน แล้วจะได้มากกว่าหอมด้วย อิอิ”
“คิบอมมม!!” ร่างเล็กพูดเสร็จก็วิ่งออกไปทันที สงสัยจะเขินมาก คิบอมก็เอาเงินจ่ายค่าโกโก้ไว้ที่โต๊ะแล้วก็วิ่งตามออกไป แล้วคว้ามือนุ่มไว้แล้วเดินกุมมันอยู่อย่างนั้น
ทั้งคู่กุมมือกันเดินเรื่อยเปื่อยไปตามฟุตบาท วันนี้ฮยอกแจก็มีสอนเต้นตอนเย็น ส่วนคิบอมเองฮยอกแจก็เข้าใจว่าตอนนี้คิบอมทำงานรับจ้างทั่วไปกับคยูฮยอน ทำให้วันนี้ทั้งคู่มีเวลาอยู่ด้วยกันตั่งแต่เช้ายันบ่าย
“ยังไม่หายโกรธผมหรอ” ร่างสูงหันหน้าไปถามอีกคนที่เอาแต่เดินก้มหน้า
“ป่ะ เปล่า ไม่ได้โกรธซักหน่อย”
“ก็เห็นเอาแต่ก้มหน้าก้มตา ไม่พูดไม่จา ผมก็นึกว่าโกรธผมอยู่ซักอีก ”
“ก็เปล่า แค่นึกอะไรเรื่อยเปื่อย” ร่างเล็กตอบพร้อมส่งยิ้มบางๆให้
“นึกอะไร อย่าบอกนะว่านึกถึงหนุ่มคนอื่นอยู่หน่ะ มันเป็นใครบอกมาเดี๋ยวนี้นะ” ร่างสูงทำเสียงฟึดฟัด แต่แฝงความขี้เล่น
“ชั้นอยู่กับนายจะให้คิดถึงใครหล่ะ ^^”
“งั้นแสดงว่าถ้าไม่อยู่กับผม ฮยอกแจก็จะคิดถึงคนอื่นใช่มั้ย T^T เฮอะ!” คิบอม(แกล้ง)สะบัดมือที่กุมกันอยู่ออก แล้วเปลี่ยนเป็นกอดอกแทน
“ถ้าชั้นไม่อยู่กับนายคนที่ชั้นจะคิดถึงก็คืออออออ……” ฮยอกแจลากเสียงยาว หวังจะแหย่คิบอมเล่น
“คือใคร ไอหมอนั่นเป็นใคร ผมจะได้ตั๊นหน้ามันถูกตัว ข้อหาทำให้แฟนชาวบ้านคิดถึง ”
“คือ...นายไงหล่ะ คิมคิบอม ^^”
“ไอ้คิมคิบะ..... อ่าว นั่นมันชื่อผมนี่” ก็นายนั่นแหล่ะ - -*
“ก็ชื่อนายหน่ะสิ ก็เวลาที่เราอยู่ด้วยกันชั้นจะไปคิดถึงนายทำไมหล่ะ แต่เวลาที่เราไม่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน คนที่ชั้นจะคิดถึงก็มีแต่นายนั่นแหล่ะ (ส่วนย่าชั้น ละไว้ในฐานที่เข้าใจ ไม่นับรวม ^^~)”
“ฮ่าๆๆ ปากหวานนะวันนี้ เอ จะให้อะไรเป็นรางวัลดีน้า” คิบอมเหลือกตา ทำท่าเหมือนกำลังนึกอะไรอยู่
ฮยอกแจเห็นร้านดอกไม้ตรงอีกฟากถนนพอดี ก็เลยนึกอยากจะได้ดอกไม้ขึ้นมา
“ดอกไม้ละกัน ตั้งแต่เราคบกันมา นายให้ดอกไม้ชั้นก็มีแต่ตอนจีบกันใหม่ๆเท่านั้นแหล่ะ เชอะ T^T”
“แหม่ ตอนนั้นผมก็ต้องทำคะแนนแข่งกับไอจีฮวานมันหน่อยดิ่ ไอนั่นมันทั้งหล่อทั้งเพอร์เฟค ส่วนผมข้อด้อยเยอะกว่าข้อดีซะอีก เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นไม่ได้หรอยาหยี ” คิบอมทำเสียงออดอ้อน
“T^T”
“เลี้ยงไอติม”
“T^T” กินไอติมหน้าหนาวเนี่ยนะ ไอบ้า
“สุกี้ร้อนๆ”
“T^T” ร้อนๆก็ไม่เอา
“ซัมเกทัง (ไก้ตุ๋นโสม)”
“T^T” กลัวหวัดนก
“เนื้อย่างพิเศษเลยอ่ะ”
“T^T” นี่มันเห็นว่าแฟนมันเห็นแก่กินใช่มั้ยเนี่ย - -*
“อะ อะ ดอกไม้ก็ดอกไม้”
“เอากุหลาบขาวนะ (^^)/” ทีงี้เร็วเชียวนะ
ในที่สุดคิบอมก็ต้องยอม ถ้าไม่นับเด็กขายดอกไม้เมื่อคืนเค้าก็ไม่คิดที่จะซื้ออะไรพวกนี้เลยด้วยซ้ำ เขาบอกให้ฮยอกแจรอตรงนี้ แล้วเขาจะข้ามไปซื้อมาให้ พอข้ามไปคิบอมก็จัดแจงสั่งดอกกุหลาบขาวตามใจแฟน แต่เมื่อเหลือบไปเห็นกุหลาบสีแดงก็ทำให้เขานึกถึงใครบางคนเมื่อคืน คนที่นั่งร้องไห้และระบายเรื่องทุกข์ใจให้เขาฟังทั้งที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน..ดงเฮ..
“ป่านนี้จะเป็นไงบ้างนะ” คิบอมบ่นพึมพำ
“อ่ะพ่อหนุ่ม ได้แล้ว!” ป้าขายดอกไม้หน้าเหลี่ยมขัดขึ้น พร้อมส่งดอกไม้ที่สั่งให้คิบอม เขาถือมันแอบไว้ข้างหลังแล้ววิ่งข้ามกลับมาหาอีกคนที่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่
“อ่ะนี่ สำหรับคุณ ”
(<@>@)
( ^o^)==(<@@<@>) (OoO)
“ว้าวว คิบอม” ฮยอกแจถึงกับตกใจเมื่อเห็นช่อดอกไม้ในมือร่างสูง จริงๆเค้ากะแค่ว่าให้คิบอมซื้อให้ดอกเดียว แต่นี่ผิดคาด คิบอมกลับมาพร้อมช่อกุหลาบขาวใหญ่ช่อใหญ่ที่จัดอย่างสวยงาม (ป้าหน้าเหลี่ยมเมื่อกี้แหล่ะจัด)
“จริงๆนายซื้อแค่ดอกเดียวชั้นก็พอใจแล้วหล่ะ ไม่คิดว่าจะซื้อมาช่อใหญ่ขนาดนี้” ร่างเล็กรับดอกไม้มาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงดีใจ ชั้นประทับใจเขาจัง -///-
“ใหญ่ๆ หน่ะดีแล้ว ก็ซื้อช่อเดียวไปเลยไง ให้ช่อนี้ก็เว้นยาวเลย - -” ร่างสูงตอบหน้าตาย
(T^T) ชั้นขอถอนคำพูดเมื่อกี้
“เฮ้ย! OoO” อยู่ดีดีร่างสูงก็ร้องออกมา เหมือนกับตกใจอะไรบางอย่าง
“เป็นอะไรคิบอม” ร่างเล็กพยายามหันไปถามคิบอมที่ตอนนี้ก็แย่งช่อดอกไม้จากในมือไปบังหน้าของเค้าไว้ เหมือนกันว่าหลบใครอยู่
“เปล่าๆ ชั้นแค่จะดูว่ามันมีหนอนอยู่หรอเปล่า” คิบอมเลิกลั่ก ปากก็บอกว่าจะหาหนอน แต่สายตาเขากลับไม่ได้มองไปที่ดอกไม้ด้วยซ้ำ
ฮยอกแจมองตามไปทางที่คิบอมกำลังลอบมองจากหลังช่อดอกไม้ ก็เห็นเป็นผู้ชาย สี่ห้าคน ตัวล่ำๆขนเยอะ (ขนแขนนะ) เหมือนหมี ดูก็รู้ว่าเป็นพวกอันธพานแน่ๆ เพราะหน้าแต่ละคนโหดทั้งนั้น ที่กำลังเดินมาแต่ไกลๆ –o-
“นายหลบพวกนั้นอยู่หรอ” ร่างเล็กหันไปถามขณะที่พวกนั้นก็เดินใกล้เข้ามาทุกที ถ้าคิบอมหลบพวกนั้นจริงๆ แค่ช่อดอกไม้ยังไงก็ไม่มิดแน่ๆ แต่เค้าอาจจะไม่ได้หลบพวกนั้นก็เป็นได้
“ปะเปล่า ฮยอกแจผมไปก่อนนะ พอดีเพิ่งนึกได้ว่านัดไอคยูฮยอนไว้ เรื่องงานหน่ะ แล้วผมจะโทษหานะ จุ๊บ-3-” คิบอมบอกปัด แล้วยื่นช่อดอกไม้คืนให้ฮยอกแจอย่างร้อนรน ก่อนกึ่งดึงอีกฝ่ายเข้ามาแล้วประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากขาวอย่างเร็ว จากนั้นก็กลับหลังหันวิ่งออกไปเลย
“อะไรของเขานะ รีบขนาดนั้นเลยหรอไง” ฮยอกแจพึมพำและมองตามหลังคิบอมที่วิ่งลิ่วๆไปอย่างงงๆ แต่พอหันกลับมา หง่ะ! (OoO!)
“ดอกไม้ก็สวยคนก็สวย ฮิ้ววววว” ไอหมีฝูงเมื่อกี้เดินผ่านหน้าฮยอกแจ แล้วส่งเสียงแซวร่างเล็ก
เอ่อ หน้าตาแบบนี้ยังกล้าแซวคนอื่นอีก รีบไปดีกว่า เดี๋ยวไอพวกนี้เกิดหื่นขึ้นมา ไม่อยากเป็นเมียหมี นึกภาพแล้ว อึ๋ย~ บรื๋อออ ขนลุก ~o~
...เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ ..
ตื๊ด...ตื๊ด...
...เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ ..
ตื๊ด...ตื๊ด...
...เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ ..
ตื๊ด...ตื๊ด...
...เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่ะ......ปั่ก เพล้ง!
ดงเฮขว้างโทรศัพท์ทิ้งอย่างหัวเสีย เขาพยายามโทรหาซีวอน แต่โทรเท่าไหร่ก็โทรไม่ติด โทรไปก็มีผู้หญิงรับและก็พูดจาซ้ำไปซ้ำมาอยู่นั่น (มันเป็นเสียงตอบรับอัติโนมัติย่ะ - -*) ตอนนี้เขากำลังอยู่บนโต๊ะอาหารเหมือนกับปกติทุกวัน โดยมีแม่บ้านและคนรับใช้หลายคนยืนดูแลอยู่ห่างๆ แต่เมื่อเห็นคุณหนูของบ้านกำลังโมโห ทั้งหมดก็ยิ่งยืนห่างกว่าปกติเข้าไปใหญ่
“คุณหนู นี่มันเครื่องที่สามแล้วนะค่ะ” เสียงของป้ามยองจูแม่บ้านคนเก่าแก่
“จะกี่เครื่องมันก็เรื่องของชั้น ในเมื่อมันโทรไม่ติดซักเครื่อง สำหรับชั้นมันก็ไม่มีความหมายอีกแล้ว” หง่ะ ! งั้นขอซักเครื่องได้มั้ยด๊อง - -*
“ไหนไหน โอ้ ก็คุณหนูโทรเข้าอยู่เบอร์เดียวนี่ค่ะ โทรเข้ามือถือไม่ติดก็โทรเข้าบริษัทหรือไม่ก็โทรเข้าบ้านสิค่ะ แหม่ๆ ดูซิ เสียดายของ ” ป้ามยองจูก้มลงหยิบโทรศัพท์ที่พื้นขึ้นมากดดูห่างๆ (แก่แล้วสายตายาว) มันยังไม่ถึงกับพัง แต่ก็ยับเยินพอสมควร แต่พอกดไปสองสามทีมือถือเจ้ากรรมก็ทนพิษบาดแผลไม่ไหว ดับตายคามือป้าเลยทีเดียว อาเมน - -*
“โทรเข้าบริษัทหรอ (-o-) ป้ามยองจูขอยืมโทรศัพท์หน่อย” ทันทีที่นึกได้ดงเฮก็ผายมือไปทางป้ามยองจู
“เอาโทรศัพท์บ้านดีกว่ามั้ยค่ะ เดี๋ยวป้าให้เด็กไปหยิบมาให้ แห่ะๆ” คุณแม่บ้านยิ้มเจื่อนๆ ไม่กล้าจะให้ยืมเท่าไหร่
“ป้ามยองจู!!” คุณหนูตวามเสียง
“ค่ะ ค่ะ นี่ค่ะ คุณหนู แหม่ๆ ใจร้อนไปได้” หลังจากสะดุ้งจากเสียงตวาดป้ามยองจูแทบจะควักโทรศัพท์ออกไม่ให้ไม่ทัน
ดงเฮกดเบอร์ที่ต้องการจะโทรไปอย่างคุ้นเคย เมื่อโทรเข้ามือถือไม่ติดรอบนี้เขาจึงโทรเข้าบริษัทตามที่ป้าแม่บ้านเสนอมาแทน และไม่นานก็มีคนรับสาย
“สวัสดีค่ะ” เป็นผู้หญิงรับสาย แต่เป็นคนละคนกับตอนแรก (ก็บอกแล้วว่ายัยนั่นเป็นเสียงอัติโนมัติเป็นคอมพิวเตอร์ - -)
“ชั้นดงเฮ ต้องการคุยกับซีวอนเดี๋ยวนี้”
“คุณซีวอนไม่อยู่ค่ะ ยังไม่เข้าบริษัท ดิฉันเป็นเลขามีอะไรจะฝากไว้มั้ยค่ะ”
“ชั้นไม่มีอะไรมาฝากทั้งนั้นแหล่ะ ตู๊ด..ตู๊ด..”
(TT^TT) ç=== เลขา
เมื่อรู้ว่าคนที่ต้องการคุยไม่อยู่ดงเฮก็รีบกดวางสาย ตอนนี้ก็เหลือเบอร์บ้านสินะ แต่ผลคือ…
“คูผู้ชา ม่าอยู่ข่า คูโดเฮ” (คุณผู้ชายไม่อยู่ค่ะ คุณดงเฮ) เสียงยัยมาอึม คนใช้กระเหรี่ยงบ้านซีวอน อยู่กระเหรี่ยงชื่อมะอึก แต่พอมาทำงานที่เกาหลีเปลี่ยนชื่อเป็น มาอึม ดู๊ ดู มัน –o-
“ไปไหน รู้มั้ย”
“ม่ารู้ข่า ม่าด้าบอกไว้” (ไม่รู้ค่ะ ไม่ได้บอกไว้)
“แล้ม่าคือค้า เอ้ย! และเมื่อคืนเค้ากลับมาหรือเปล่า” ติดสำเนียงไปด้วยเลย - -*
“ม่ารู้ข่า”
“แล้วเมื่อเช้าเค้าออกไปกี่โมง”
“ม่ารู้ข่า”
“รู้อะไรกับเค้าบ้างมั้ยเนี่ย ยัยกระเหรี่ยง ฮึ่ยย! ตู๊ด..ตู๊ด..”
(TT^TT) มาด่านู๋ทะมาอ่า! ç=== มะอึก
ดงเฮเริ่มหัวเสียมากขึ้นกับการที่ติดต่อซีวอนไม่ได้ เค้าเงื้อมือขึ้นสุดเพื่อจะปามือถือในมือเพื่อระบายอารมณ์อีกตามเคย
“ฮึ่ย (=o=)/[] “
“อ๋าาา~ อย่าค่ะคุณหนู” ป้ามยองจูร้องเสียงหลง ทำเอาดงเฮถึงกับชะงัก “ของป้าค่ะ!!”
“โธ่เว้ยยยยยย!!” ดงเฮตะโกนเสียงลั่นก่อนจะวิ่งกระแทกเท้าขึ้นชั้นบนไป เหมือนเด็กโดนแม่ขัดใจไม่ยอมซื้อของเล่นให้ - -*
“ดูซิ เหลือ5บาทเลย Y^Y” ป้ามยองจูบ่นอุบ หลังจากหยิบโทรศัพท์ที่เกือบจะชะตาขาดของตัวเองขึ้นมาเช็คยอดเงิน
.. งกจริงนะป้า –O- ..
ปัง!!..
ดงเฮปิดประตูห้องอย่างแรง
“ซีวอน นายจะทำให้ชั้นเป็นบ้าแล้วนะ ToT”
- - - - - - - -
“เย้! น้าซองมินใจดีที่สุดเลยฮับ” เสียงของเด็กคนหนึ่งที่กำลังกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ
“จ้าๆ” ^^
วันนี้ซองมินพาหลานมาเที่ยว แต่พอถามว่าอยากไปเที่ยวไหน หลานตัวดีกลับบอกอยากไปว่ายน้ำ ไปว่ายน้ำในหน้าหนาวเนี่ยนะ - -*
ซองมินขัถรถสีประจำตัวมาไม่นานก็ถึง ที่นี่เป็นสปอร์ตเซ็นเตอร์ที่มีกิจกรรมทางกีฬาแทบจะทุกชนิด รวมไปถึงสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ยักษ์ที่จำลองบรรยากาศทะเลเหมือนที่ประเทศไทยมีอีกด้วย แต่นี่เป็นสระในร่มเท่านั้นเอง และเค้าเองก็เป็นสมาชิกที่ด้วย แต่ไม่ค่อยได้มาเท่าไหร่ เห็นตอนนั้นเพื่อนๆเป็นสมาชิกกันก็เลยอยากจะเป็นบ้าง
วันนี้ซองมินแต่งตัวสบายๆ ด้วยเสื้อยืดโปโลสีชมพูอ่อน กางเกงยีนส์ขาสั้นฟอกสีโชว์เรียวขาขาว แว่นตาอันใหญ่เกือบเท่าหน้าสีขาว รองเท้าผ้าใบสีขาวแต่งหนังสีชมพูสะท้อนแสง ส่วนเจ้าหลานตัวดีก็เตรียมพร้อมที่จะลงสระเต็มที่ ใส่กางเกงว่ายน้ำตามด้วยเสื้อคลุมแล้วทับด้วยเสื้อโค๊ตของเด็กอีกตัว สวมห่วงยางรูปพิกเล็ท (ไม่บอกก็รู้ว่าใครซื้อให้) บนหัวใส่หมวกว่ายน้ำ และแว่นตาว่ายน้ำ กะว่ามาถึงก็ถอดปุ๊บวิ่งลงน้ำได้ปั๊บไม่เสียเวลา
(o o ) ~ ( o o)
(. . ) ( . .)
ทั้งอาหลายมองหาที่นั่งริมสระ ซองมินอยากนั่งใกล้ๆกับสระว่ายน้ำของเด็กจะได้ดูแลซองอาได้ด้วย แต่วันนี้ดูเหมือนคนจะเยอะ ทั้งที่ไม่น่าจะเยอะ อาจเป็นเพราะน้ำที่นี้เค้าปรับอุณหภูมิให้อุ่นไว้ด้วยหล่ะมั้ง
“อ๊ะ! เราไปนั่งตรงนั้นละกันซองอา”
“ฮับๆ”
แหม่ ได้ที่วิวไม่ดีเท่าไหร่เลย มีเจ้าเก้าอี้ตัวสูงๆมาบังวิวตรงที่นั่งพอดี แต่ก็ไม่เป็นไร ดีกว่าไม่มีที่ให้นั่ง
“เดี๋ยวน้าจะนอนอ่านหนังสีตรงนี้นะครับ ซองอาก็ลงไปเล่นน้ำ แต่อย่าไปเล่นไกลหล่ะ เดี๋ยวหลงกับน้าซองมินไม่รู้ด้วยนะ” ซองมินพูดกับหลานพลางช่วยเข้าถอดเสื้อคลุมออก
“ฮับ” ทันทีที่สลัดชุดคลุมออก ซองอาก็รีบวิ่งเข้าหาสระน้ำอย่างกับไม่เคยเจอมันมาก่อน ( ^^ )
คุณน้าทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ริมสระ แล้วหยิบนิตยสารที่เอามาด้วยออกมาจะกระเป๋า อ่านไปได้ซักพักก็เกิดอาการปวดฉี่ขึ้นมา
“ซองอาอ่า ซองอา” คุณน้าตะโกนเรียกคุณหลานจากริมสระ
“ฮับ ซู่ววววว” ซองอาไมได้สนใจที่ซองมินเรียกเท่าไหร่
“น้าไปเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวอามานะ แล้วอย่าไปเล่นไกลหล่ะ เข้าใจมั้ย” เขาสั่งด้วยความเป็นห่วง
“ฮับ ไปซะทีเถอะ รบกวนเวลาผมเล่นน้ำ”
“-*-”
“อ่า~ ค่อยโล่งหน่อย” เมื่อเสร็จธุระเค้าก็ออกมาล้างมือ แล้วก็ส่องกระจกเก็กหน้าแอ๊บแบ๊วเหมือนเคย แล้วเดินออกจากห้องน้ำไป
..พลั่ก!..
ดูเหมือนว่าเค้าจะเดินไปชนใครเข้าอีกแล้ว จนเซล้มไป แต่เหมือนอีกฝ่ายจะคว้าไว้ได้ทัน
(. . )
( OoO)*
“ขอโท่ะ....อ่ะ! นาย” ซองมินกล่าวคำขอโทษตามมารยาท แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมามองกลับเป็นคนเดิมทีเคยรับเค้าไว้หน้าห้องน้ำที่คลับตอนนั้น ..โจวคยูฮยอน..
แต่รอบนี้กลับแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง เพราะคยูฮยอนอยู่ในชุดกางเกงว่ายน้ำแบบพวกเล่นเซิร์ฟ แถมไม่ใส่เสื้ออีกตั้งหาก (อ๋าย เซ็กซี่ ><) แสดงว่าเมื่อกี้ซองมินก็ชนเข้ากับแผงอกเปลือยเปล่าของเขาสินะ (อิจฉา ><)
“อ่าว ซองมิน เจอกันอีกแล้วนะครับ”
“ -///- เอ่อ อืม” ซองมินตอบสั้นๆ ก่อนจะผละตัวเองออกจากอ้อมแขนของอีกฝ่าย
“หลายวันมานี้ผมไม่เห็นซองมินที่ร้านเลยนะ”
“ -///- คือชั้น..ชั้นไม่ค่อยว่างหน่ะ” ร่างเล็กตอบแบบหลบสายตา
“ไม่สบายหรือเปล่าครับ หน้าแดงๆ”
“ -///- ป่ะเปล่า” ชั้นหน้าแดงก็เพราะหน้าอกกับซิกแพคขาวๆของนายนั่นแหล่ะ ><
“แล้วนายมาทำอะไรที่นี่หล่ะ” ร่างเล็กถามกลับบ้าง
“ผมเป็นไลฟ์การ์ดที่นี้หน่ะ แต่ไม่ได้เป็นทุกวันหรอกนะ แค่รับจ๊อบพิเศษ”
“อ่ะ อืมๆ ชั้นไปก่อนนะ” ต้องรีบชิ่งก่อนที่เลือดกำเดาจะไหล =0=
“อ่อ ซองมิน” ร่างสูงเรียกตามหลัง เจ้าของชื่อก็หันไป
“- -”
“ถ้าคุณจมน้ำ เรียกชื่อผมนะ เดี๋ยวผมจะรีบไปช่วย ฮ่าๆ” คยูฮยอนพูดด้วยสีหน้านิ้มแย้มพลางชี้นิ้วไปที่ตัวเอง
“อื้อ ^///^” อีตาบ้า พูดอะไรแบบนี้ เค้าชอบนะ เอ้ย! เค้าอายนะ
- - - - - - -
“เฮ้ออ” ซองมินถอนหายใจเมื่อเดินกลับมาถึงที่นั่งของตัวเอง แล้วก็ล้มตัวลงนอนหยิบนิตยสารขึ้นมาอ่านเหมือนเคย แต่เหมือนจะสบายไปหน่อยเลยผล็อยหลับไปคาหนังสือ
..ซักพักใหญ่มาก..
“น้าซองมินน” ซองอาสะกิดน้าให้ตื่น ทำให้คนที่หลับถึงกับสะดุ้งตื่น ขัดจังหวะการหลับจริงๆ
“อะไรจ๊ะ” ซองมินเช็ดน้ำลายมุมปากอย่างลวก เพราเดี๋ยวมันจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีกับเยาวชน
“ป๋มหิว ><”
“อ่า งั้นหรอ อ่ะเอาไปซื้ออะไรกินนะ” ซองมินเปิดกระเป๋าตังค์หยิบเงินให้ ซองอาพอได้เงินออกไปก็วิ่งออกไปทันที
“เอ้อ ซองอา อ่า” ซองมินเรียกชื่อตามหลัง ดีนะที่ยังวิ่งไปไม่ไกล ซองอาหันมา
“ไม่ต้องซื้อมาเผื่อน้านะ น้าไม่หิว ^o^”
“แล้วใครบอกว่าป๋มจะซื้อมาฝากน้าซองมินหล่ะฮับ” ซองอาตอบแล้วหันกลับหลังวิ่งไป
“T^T” หลานเลว - -*
“อ่าว แล้วนี่อะไรเนี่ย บังวิวชะมัด” เค้าหันกลับมามองบรรยากาศรอบๆ แต่นี่เจ้าเก้าอี้ตัวสูงนั่นตอนนี้กลับมีคนมานั่งอยู่บนนั้นอีก หลังเค้าขาวจัง =o= เอ้ย! บังวิวหมด
ซองมินเพิ่งแผ่นหลังนั่นอยู่อย่างนั้น เป็นเพราะใส่คำด่าลงไปในสายตาด้วย หรือว่าละสายตาจากหลังกว้างนั้นไม่ได้กันแน่ เจ้าของหลังนั่นเหมือนจะรู้ตัวว่ากำลังเป็นเป้าสายตาของใครบางคนอยู่ เลยหันกลับมามองแล้วยิ้มให้
“(^^)”
“หล่ะ หล่อ เอ้ย!” ><*
เมื่อเห็นเค้าหันกลับมาซองมินถึงกับสะดุ้ง นั่นมันคยูฮยอนนี่หน่า นี่เค้ามานั่งตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ สงสัยจะตอนที่เราหลับสินะ แล้วเค้าจะเห็นหรือเปล่าว่าชั้นนอนน้ำลายยืดเนี่ย >//< น่าอายชะมัด ไปดีกว่า ..ซองอาน้าไปด้วยย..!!
ความคิดเห็น