ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [Ep.5]การพบกันอีกครั้งของจุนซูและยูชอน^^
Ep.5......
"ไม่กินแล้ว !! ตะเองไม่โรแมนติกเอาสะเลย ไม่รักยูชอนแล้ว!! " จุนซุพูดจบแล้วลุกจากโต๊ะ เดินตึงๆๆๆเข้าห้องไป ยูชอนจึงตามขึ้นไปทันที
จุนซูเดินดุ้มๆๆๆเข้าห้องของยูชอนไป
ตะเองอ่า!~ไม่โรแมนติกกะเค้าเล้ย เข้าหน้าแตกนะเนี่ย ชิชิ! เมื่อไหรแม่จะมารับเค้าสักที จะกลับบ้านแล้วง่า ~ แม่จ่ามันดึกแล้วน้า มารับจุนจังกลับบ้านหน่อยจิ้ !!
แก๊กๆๆ!!
เสียงประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก ตามมาด้วยหนุ่มน้อย หน้าตาหล่อเหลา เข้ามาในห้อง
"เข้ามาทำไมละ อ้ายคนไม่โรแมนติก เค้าไม่รักตะเองแล๊ว ชิชิ"จุนซุที่นั่งอยู่บนเตียงหันมามองยูชอนแล้วพูดอย่างประชดแล้วหันหลังกลับมาเหมือนเดิม
"ก้อเข้ามาดู เด็กน้อยขี้งอแง ร้องหาแม่นะสิ" หนุ่มน้อยพูดกลุ้มกลิม ยิ้มร่า เดินไปด้านหน้าของจุนซู
"คายขี้แง มั้ยมี้!!"จุนซุทำน้างง <<<(ก้อตูคิดในใจมันรู้ได้ไงฟะ:จุนซู)
"หรอ!!! เอาเถอะ วันนี้จุนซูนอนที่นี้นะ เราโทรขอแม่จุนซุแล้วละ แล้วแม่จุนซูจามารับเย็นพรุ้งนี้"หนุ่มน้อยพูดเสียงเรียบ พลางนั่งลงข้างร่างเล็ก
"อาไรง่า!!ทำไมตะเองไม่บอกเค้าก่อน ง่าๆๆๆแงๆๆเค้าจาหาแม่ง่า ฮือๆๆ"จุนซุร้องงอแงร้องไห้ ยูชอนที่นั้งข้างๆ จึงเข้าไปกอดจุนซูไว้ จุนซุอึ้งนิดหน่อยก่อนจับกอดอบ สะอื้นเบาๆๆ
"อยู่กับเราเถอะนะ พรุ่งนี้เราจะไปอเมกาแล้ว อยู่กะเรานะจุนซู" เสียงนี้ช่างอบอุ่นเหลือเกิน อบอุ่นจนเกินที่เด็ก 4 ขวบเค้าพูดกัน เกินกว่าจะออกจากอ้อนกอดนี้ได้ เกินกว่าร่างเล็กนี้จะปฎิเสธคำขอจากคนตรงหน้าได้
"อื้มๆ"
.
.
.
"นี่ๆๆจุนซูนอนยังอ่า"ทั้งสองนอนอยู่บนเตียง ขนาด Mไซด์ ลายมิกกี้เมาส์ ขาว-ดำ ที่มีตุ้กตามากมายกองอยู่หังเตียง ยูชอนเลือกตุ้กตามิกกี้เมาส์มากอดไว้ส่วนจุนซูเลือกตุ้กตามินนั้เมาส์มากอด
"อื้ม เกือบๆละมีไรหรอ"
"อื้ม เราถามอาไรหน่อยได้มะ"
"ได้สิ ตะเองจิทามไรเค้าหรอ??"
"จุนซูรักเรามั้ย??"
"บ้าๆๆๆถามไรง่า > <"ร่างเล็กเกิดอาการตาสว่าง มุดหน้าลงกับมินนี้เมาส์อย่างเขินๆหน้าเล็กขึ้นสี
"ก้อก่อนเข้าห้องมาจุนซูบอกว่าไม่รักเราแล้วนี่"หนุ่มน้อยพูดเสียงชา พลางกระชับอ้อมกอดตน จุนซูเหนถ้าไม่ดี จึงหันตัวเข้าไปทางยูชอน ดึงมิกกี้เมาส์ออกจาอกยูชอนแล้วแทรกตัวเข้าไปแทน กระชับอ้อมกอดแน่น
"รั...รักสิ้..." ::> <:: ใบหน้าหวานขึ้นสี กอดร่างหนาไว้แน่น หนุ่มน้อยได้ยิน ดังนั้นก้อนนึกดีใจ มือหนากอดตอบร่างบางอย่างทะนุทะนอม ก่อนจะพูดบางอย่าง
"จุนซู ...ถ้าเราไม่อยู่ที่นี้แล้ว จุนซุจะรักใครอีกมั้ย"หนุ่มน้อยถอดร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมกอด
"ไม่ๆๆเราจะรอตะเอง ไม่รักใครแล้ว!!"ร่างเล็กตอบอย่างมั่นใจ
"เราเชื่อจุนซูนะ เราสัญญาว่าเราจะไม่รักใครเหมือนกัน สัญญาว่าจะกลับมาจุนซู"
"ยะ..ยูชอน"ร่างเล็กเขินอาย ใบหน้าแดงสุก ในค่ำคืนที่มืดมิด หนุ่มน้อยถอยตัวจากอ้อมกอดเล็กน้อย มองหน้าร่างบาง ด้วยสายตาที่เต้มเปี่ยมไปด้วยความรัก
"จุนซู...ยูชอนรักจุนซูนะคับ" จากนั้นหนุ่มน้อยได้มอบจุมพิต แก่ร่างเล็ก ทั้งสองนอนกอดกัน ท่ามกลางคื่นที่แสนใจมืดมิด แต่ในใจทั้งสองกลับสว่างใส จนถึงรุ่งเช้า...
จุนซูได้ไปส่งยูชอนที่สนามบิน ด้วยคำสัญญาของทั้งสองที่มีให้กัน เมื่อเวลาผ่านไปทั้งสองก้อต่างมีชีวิตของตน ยูชอนได้ไปเรียนต่อที่โรงเรียนประจำแห่งหนึ่งในอเมริกา ส่วนจุนซูได้ย้ายโรงเรียนแห่งใหม่ในนามของ "เด็กหญิง คิมจุนซู" เวลาผ่านไปหลายต่อหลายปี....
............................................................................................................................................................
อะแฮ่มๆเปนไงละ ป๊อบปี้เลิฟของเค้า เล่าไปเล่ามาก้อคิดถึงยูชอนเนอะ ปานนี้จะเปนไงบ้างก้อไม่รู้ จะกลับเมื่อไรก้อไม่รุ้ ไม่รู้อาไรสักอย่าง เฮ้อ~ เอาเถอะๆ เรียนๆๆๆดีกว่ากี่โมงแล้วเนี่ย!!
"จุนซู...ไปห้องน้ำกัน วันนี้ผมชั้นไม่ค่อยเข้าทรงเลยง่า ไปเปนเพื่อนหน่อนสิ" นั้น ลีดงเฮ หรือดงเฮ เพื่อนรักเค้าละ มันละห่วงสวยเปนอันดับหนึ่ง หนุ่มๆสาวๆติดกันตึม มันเปนผู้ชายหน้าสวย อ่า เค้ายังอิจฉาเลย
"ไปสิ เฮ้อ~นายเปงผู้ชายนะดงเฮ ทำไมชอบพาชั้นไปห้องน้ำชายฟะ ชั้นเปนผู้หยิงนะโฟ้ยโต้ย!!"
"โถ่!เพื่อนรัก จะหั้ยกระผมเข้าห้องน้ำหญิงหรือไงฮะ ไปเถอะๆเดี่ยวจารย์ มาก้ออดเอา"ดงเฮตัดปัญหาโดยการลากเพื่อนรักไปห้องน้ำไปทันที
=หน้าห้องน้ำชาย=
"รีบนะ เดี่ยวจารย์ ชิมแก่ว่าเอาอ่ะ"จุนซูบอกกับดงเฮ ดงเฮพยักหน้ารับสองสามที่ก่อนจะเข้าห้องน้ำไป
2 นาทีผ่านไป....
5 นาทีผ่านไป....
20 นาทีผ่านไป...
30 นาทีผ่านไป...
30 นาทีผ่านไป แต่มันนานสำหรับการรอแล้ว สำหรับจุนซู นายเข้าไปทำอาไรอ่าดงเฮ นี้ถ้าไม่ติดว่าเปนห้องน้ำชายนะ แม่จะบุกเข้าไปถึงตัวเชียว!! นี่เข้าห้องน้ำ หรือไปซ่อมเขื่อนน้ำประปาโชคชัยสี่ฮะ!! หรือว่า พ่อเปงเจ้าของการประปา!! ตูขอเปงส่วนร่วมในการเผ่าผลาญน้ำหั้ยหมดโลกหรือไง!!
ไม่นานต่อมาดงเฮก้อออกมาจาห้องน้ำด้วยน่าตาสดชื่น ไม่รู้ชะตะกรรมตน สายตาอำมหิตจับจ้องไปยังผู้ที่เดินออกมาจากห้องน้ำ ดงเฮเริ่มรู้ชะตากรรมตนจากสานตาอำมหิตนั้น ดงเฮยืนนิ่ง ทำอะไรต่อไม่ถูก รู้แน่ชัดว่าต้องโดนละยำ ดงเฮไม่รอหั้ยจุนซูมาทำไรตนแน่นอน จึงตัดสินใจ วิ่งหนีทันที...
"หยุดนะอีด๊องงงงงงงงงง~"จุนซุวิ่งตามดงเฮไปในทันที
"ช้านนนน~ขอออ~โทดดดด~"ดงเฮวิ่งหนีต่อไปๆเรื่อยจนเลยไปถึงพุ่มไม่แล้วหลบไปในทันที
"หายไปไหนฟะ....แวบเดี่ยวเอง"จุนซูวิ่งมองซ้ายขาว หาดงเฮที่หายไปไหนแล้วไม่รู้ จนไม่ดูทางข้างหน้า
อัก!!/พลัก!!
ร่างเล็กชนกับใครสักคน ทั้งสองล้มลงไปกับพื้น ก่อนจะปัดไม้ปัดมือตน แล้วลุกขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่ร่างเล็กจะเอ๋ยคำขอโทด เปนชุดกับชายแปลกหน้า
"ขอโทษนะคะ ขอโทษจิงๆคะ เปนอาไรบ้างหรอป่าวค่ะ ขอโทษคะ ค่อยลุกนะค่ะ"ร่างเล็กช่วยพยุงชายแปลกหน้าขึ้น มือบางยืนไปจับมือหนาหั้ยลุกขึ้นช้าๆ สัมผัสที่มือ ทำหั้ยร่างบางรู้สึกบางอย่าง บางอย่างที่เคยสำผัส ร่างเล็กอึ้งไปศักพักก่อนจะ กล่าวคำขอโทดอีกครั้ง ก่อนร่างเล็กจะมองหน้าชายแปลกหน้าอย่างพิเคราะห์ ภาพที่เห็นคือ ชายหนุ่มร่างสูงสง่า ดูดีในเสื้อยูนิฟอร์มโรงเรียน สีขาวน้ำเงิน ตัดกับกางเกงสีเทา ซึ่งไม่ใช่โรงเรียนตนแน่นอน ผมซอยรากไซร์ ละต้นคอ สีน้ำตาลประกายทอง คิ้วสวยเข้ารูป ปากอวบอิ่มสีชมพูเข้ม และใบหน้าอันคุ้นตา จุนซูแน่ใจว่าตนต้องเคยพบร่างสูงนี้แน่ เช่นเดี่ยวกับร่างสูงที่มองร่างเล็กในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียน เสื้อสีขาวติดโบว์สีฟ้าคาดเปนรูปตัววี กับกระโปรงลายสก๊อตสีฟ้าขาวสั้นเหนือเข่า ผมซอยถูกมัดรวบเปนหางม้า ติดโบว์สีน้ำตาล ผมด้านหน้าซอยผมม้าปัดข้าง คิ้วบางได้รูป ปากนิดจมูกหน่อย ร่างสูงแน่ใจอย่างมากว่าเคยเจอร่างเล็กเช่นกัน ทั้งสองจ้องกันนานพอสมควร ก่อนที่จะเอ๋ยชื่อของคนที่ตนิดว่าเคยพบออกมาพร้อมกัน!!
"จุนซู!!/ยูชอน!!"
(เรื่องราวจะเปนอย่างไรต่อไป...ติดตามได้ตอนหน้า...เม้น/โหวตเพื่อกำลังใจนักเขียน...ขอบคุณคะ)
(อยากได้คอมเม้นอ่าคร่า!!!กำลังใจในการแต่งนั้นคือคอมเม้นจากพวกคุณน้า!!)
^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น