คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทเรียนที่5 แผลในใจ ( 100%)
บทเรียนที่5 เเผลในใจ
เวลา 18.00 น.
" ก้านคอคลับ บุสด้าเบสสสส กลับมาเเล้วครับน้องพี่อยากจะมันเชิญทางนี้ไปด้วยกันเลยไป ไป ไป " เสียงโทศัพท์เพลงบั๊ม บูม บูม ของโอดังขึ้น
ติ๊ด “สะ.....วัดดีครับ ผมโอคับ " เจ้าตัวรับสายทันที
" เน่นายโอ คุณจะมาซ้อมเทควันโด้ไหม ถ้าไม่ซ้อมก็เลิกเล่นไปซะ ! " เสียงดุดันของโค้ชเทควันโด้ ตะคอกใส่จังๆ
" อะครับเด๋วผมไปครับ " วางโทสับทันที่ก่อนรีบเปลี่ยนจากชุดนักเรียนเป็นชุดไปรเวท : ใส่ชุดอะไรไปซ้อมก็ได้
[ อะไรฟร่ะคนเจ็บเเทบตายยังให้ไปซ้อม โค้ชเเม่งโหดชิบหาย ] เเละรีบออกมาที่โรงยิมทันที
" ฮันนา ทู เซ็ด ........" เสียงที่ดังมาจากโรงยิม
" โอ ไปทำอะไรมา เมื่อวานก็ไม่มาซ้อมเเถมวันนี้ยัง.... " หญิงสาวใส่เเว่นน่ารักถามด้วยความเป็นห่วง
" ป่าวผมไม่เป็นไร พี่เมย์ละ ไม่เจอตั้ง1วันเป็นที่รักของฮีชอน หรือยัง " ตอบเเละถามหน้าเรียบ+มองไปรอบๆ
" พี่เเมงกุ๊ดจี ไปไหนมา " สาวน้อยทักเปีย2ข้างกระโดดเข้ามา ตัวเล็กเเน่นอนเด็กป.4 นี่
" ใครเเมงกุ๊ดจี้ห๊ะ ยัยเเมงสาป " เอามือขยี้หัวเด็กน้อยเบาๆ
" เมื่อไหร่จะซ้อม มัวเเต่คุย อยู่นั่นเเหละ " โค้ชต่อยกลุ่มใหญ่ตะโกนดังมาเเต่ไกล
เเล้วจ้องมองสายตาที่ดุดันเหมือนสัตว์ป่ามาทางชายผมเทา
" ครับ " โอเดินเซ็งๆไปวางกระเป๋าเเละสัมภาระ เข้ากลุ่มเด็ก
" โอ.. ฝากเจ้านี่ด้วยสอนเบสิกให้หมดเลยนะ " โค้ชเอาเด็กมาฝาก เเต่โอก้มหน้าก้มตามัดสายเลยไม่ทันสังเกตเด็ก
" อ่า... ครับ " เงยหน้าขึ้นมาเเทนที่จะเจอเด็ก เเต่ดันเจอะกะเจ้าเเร็คคูน ปลายจมูกเเทบชนกันทำให้โอหน้าเเดงกล่ำ
" มองอะไร " เเร็คคูนถามเสียงเย็นเเล้วทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อย เเละเดินลี่ยงออกมา
" เอาละ โอคุณเเยกไปซ้อม ส่วนสายขาวมานี้ให้หมด " เสียงอาจารย์สาวดังขึ้น ทุกคนปฏิบัติตาม
[ เเล้วทำไมมันต้องมาซ้อมที่นี่เนียยยยย ]
" งั้นเรามาเริ่มจากฟอร์นคิก เเทงเข่าเเล้วใช้หน้าเท้าเตะนะ " พูดพร้อมทำท่าประกอบ
" อย่างนี้หรอ " เเร็คคูนเเกล้งทำเป็นเตะไม่เป็น ที่จริงเเล้วเจ้าตัวเล่นเทควันโด้มาจนสายน้ำตาล2เเล้ว
" ไม่ใช่ต้องอย่างนี้ใช้ตรงนี้เตะ " โอจับท่าทางให้อีกฝ่ายอย่างฝืนๆ ที่จริงไม่อยากเข้าใก้ล ด้วยซ้ำ เขาอยากไปนั่งเฉยๆดูเด็กๆซ้อมมากกว่า เพราะอาการเจ็บที่พวกของเเร็คคูนทำไว้มันยังไม่ทันหายเลย
" อ้อ ~ อย่างนี้นะเอง " เจ้าเเร็คคูนร้องอย่างเข้าใจเรียบร้อย
" งั้นลองเตะเป้านะ " จับเป้าปิงปองขึ้นมาประมาณเอว
" ย๊ากก " ตุบ! พลุบ " โอ๊ย " เจ้าเเร็คคูนเตะฟอร์นขึ้นมาอย่างเเรงทำให้เป้าที่มืออีกฝ่ายหลุดกระเด็น โอร้องอย่างเจ็บปวดเพราะมันการเตะเมื่อกี้ทำให้สะเทือนถึงแผลที่ช้ำอยู่จนปวดร้าวถึงกับทรุดลงไปนั่งคุกเข่า
" เป็นอะไรไหม เราช่วย ห๊ะ เลือดไหลด้วย " เเร็คคูนอุ้มโอไปนั่งบนเบาะเเล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าของตนเองเช็ดเลือดที่ไหลออกมาจากริมฝีปากให้
" อย่ามายุ่ง จะไปไหนไปไกลๆเลย " คนเจ็บปัดผ้าเช็ดหน้าออกเเล้วเดินเซๆไปห้องน้ำล้างหน้าล้างตา เเล้วยื่นพิงพนังเอาผ้าขนหนูผื่นเล็กชุบน้ำปิดหน้า พอเอาผ้าขนหนูออกก็ตกตะลึงเพราะเจ้าเเร็คคูนมาอยู่ตรงหน้าแบบใกล้อีกครั้ง
" เป็นอะไรไหม อะ... โอ " เจ้าเเร็คคูนถามอย่างกล้าๆกลัว
" ไม่เป็นไรเเต่อย่าเข้ามาใก้ลมากจะไหม ไม่ชอบ " โอลอยหน้าลอยตาพูด เเล้วผลักอีกฝ่ายที่ขวางทางออก กำลังจะเดินออกนอกห้องน้ำ
" เป็นอะไรฟร่ะ จะไปไหน อุตส่าห์หาตัวเจอ " เเร็คคูนดึงคนเจ็บมาอยู่ที่เดิม กดไหล่คนเจ็บไว้ไม่ให้หนี
" อะไรอีก จะเอาอะไรอีก ทำกุเจ็บขนาดนี้เเล้วไม่พอใจหรอ ปล่อยนะไว้ย กุเจ็บ ปล่อย " คนเจ็บตะโกนโวยวาย เเละดิ้นสุดชีวิตเเต่ก็ทำไปเท่านั้นเพราะเริ่มเหนื่อยเเละเจ็บเเผล
" รู้ไหมทำไมเราถึงออกห่างจากโอ รู้ไหมทำไมหลังเข้าค่ายเราไม่สบายอยู่โรงบาล เเล้วรู้ไหมว่าตลอด2ปีเราคิดถึงนายขนาดไหน รู้บ้างไหม " เเร็คคูนตะคอกใส่อีกฝ่ายที่ตนเองจับไว้
" ไม่รู้ เเกนั่นเเหละไม่คิดว่าให้ฉันทนอยู่คนเดียวมันเจ็บขนาดไหน ปล่อยนะโว้ย " โอพูดเสียงเย็นใส่เเล้วผลักอีกฝ่ายออกไปให้พ้นๆ
" ตอนนี้ขอหน่อยเถอะ คิดถึงมาก ไม่อยากจากไปอีกเเล้ว เข้าใจเเล้วว่า รักนายตลอด2ปี " เเร็คคูนเข้ากอดอีกฝ่ายทันที
" เเต่นายเป็นผู้ชายชายกับชายย่อมเป็นไปไม่ได้อยู่เเล้ว ออกไปซะยังไงก็ยังยกโทษให้ไม่ได้ที่หนีไป " น้ำใสๆไหลจากตา
" ขอโทษ เราขอโทษ " เเร็คคูนก็ร้องไหเช่นกัน
" เเค่คำขอโทษไม่พอหรอกที่จะลบล้างความผิดของนาย " โอผลักเจ้าเเร็คคูนออกเเล้ววิ่งออกมาก่อนที่คนอื่นจะเห็นตนเองร้องไห้
" โธ่~ โว้ย ! เเล้วจะตามหาทำเพื่ออะไรว่ะ หึ่ยยย " เจ้าเเร็คคูนทรุดลงกับพื้นห้องน้ำนั่งพิงกำเเพง
" จารย์ ผมขอกลับก่อนนะ เจ็บแผล " สะพายกระเป๋า มีคนมารับเรียบร้อยโค๊ชไม่ให้ให้มันรู้ไป
" พรุ่งนี้คุณมาไหวไหม ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องมานะ " อาจารย์ผู้หญิงพูดขึ้น
" คับ ขอบคุณครับ บะบาย " ไหวอาจารย์เเล้ววิ่งออกไป เเต่สายตายโค้ชผู้ชายกลับมองดุดันยิ่งกว่าเสือเสียอีก ส่วนเจ้าเเร็คคูนก็เดินออกมามองหลังของชายผมสีเทาที่วิ่งขึ้นรถไป ในใจของโอมีเเต่ความสับสน เเละ งงไปหมดว่า คนที่เขาเคยรักเเละคิดถึงเเบบเพื่อนจะตามหาเขาทำไมในเมื่อเขาไม่เคยไปไหนเลยมีเเต่เขาที่จากไป ทั้งทำให้ตนเองต้องทนเจ็บ เเละช้ำใจที่อยู่คนเดียว ซึ่งนายนั้นคงร่าเริ่งลัลล้ากับเพื่อนใหม่ หยาดน้ำตาที่ไม่อยากให้ใครเห็นได้หยุดลงมาอีกครั้งเป็นรอบที่2[ อะไรกันตูไม่เคยร้องไหกับเรื่องไร้สาระอย่างนี้ นี้น่าเเต่ทำไมหยุดร้องไม่ได้ ] เเต่ก้อยังคงสะอื้อต่อไป
" โค้ชผมขอกลับก่อนนะครับ " เเร็คคูนเอ่ยอย่างเสร้าก่อนที่จะเเบกกระเป๋าออกนอกยิมไป " เฮ้อทำไมนะ ทั้งๆที่มาหาเเล้วเเท้กลับไม่ดีใจเลยนอกจากหนีเราออกไปไกลสุดไกล สักวันเถอะโอ นายต้องเป็นของฉัน เพศมันไม่เกี่ยวกันหรอก หึ " เเร็คคูนพูดกับตัวเองที่ยื่นอยู่กลางสนามเเล้วค่อยๆเดินกลับไปบ้าน..
**********************************************************************************
โอคร๊าฟ : ผมพิมผิดตรงไหนบอกผมด้วยเเล้วกัน - -* ช่วยด้วยหนูบุกบ้านโผมมม ขอเม้นให้กำลังจายด้วยพรีสสสสสส T ^ T
ความคิดเห็น