คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : So Sassy ! So Love !
กริ๊งงงง
สายออดของโรงเรียนดังขึ้น ทำเอาเด็กน้อยหน้าหวานที่ไม่เคยมีประวัติมาสายต้องมาสายโดยปริยาย ดงแฮวิ่งรอดรั้วอย่างเฉียดฉิว ก่อนจะวิ่งอย่างรวดเร็วมาที่ตึกคลาส ขาน้อยๆวิ่งขึ้นบันไดอย่างเร่งรีบ ก่อนจะเปิดประตูห้องที่มีเด็กนักเรียนที่แสนฉลาดนั่งกันเป็นพรึบตามประจำ จะแปลกก็ตรงที่วันนี้เค้ามาเป็นที่สุดท้ายของห้อง ! และโชคดีที่คุณครูยังไม่เข้ามา !!
“ ทำไมวันนี้มาสายหล่ะฮะ สุดยอดเด็กดี ! ”
ซองมินกระซิบเพื่อนอย่างสงสัย ดงแฮที่เพิ่งมานั่งประจำที่และยังดูเหน็ดเหนื่อยจากการวิ่งฝ่าขุมนรกต่างๆหันมาทางซองมิน
“ เอ่อ ... พอดีชั้นตื่นสายหน่ะ ” ดงแฮแก้ตัวและหันไปหยิบหนังสืออกจากกระเป๋า แล้วร่างบางก็เผลอทำหนังสือตกไปที่พื้น ดงแฮถอนหายใจเหนื่อยๆและจะก้มลงหยิบอีก แต่หนังสือที่อยู่ในกระเป๋าก็ค่อยๆเทลงมาจนกองที่พื้นทั้งหมด ! ท่ามกลางความแปลกใจของเพื่อนที่ ลี ดงแฮทำอะไรซุ่มซ่ามแบบนี้
“ เอ่อ ขอโทษ ”
ดงแฮเอ่ยกับเพื่อนๆรอบๆ ก่อนจะก้มลงหยิบหนังสือขึ้นมาวางบนโต๊ะ ซองมินมองการกระทำนั้น
“ ชั้นว่า คงไม่ใช่ตื่นสายหรอก .. ใช่ไหม ”
ซองมินถามคำถามแทงใจดงแฮ ดงแฮสะดุ้งทันที ซองมินยิ้มน้อยๆที่ความคิดของเค้าถูก
“ ครูมาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆ ”
เสียงเพื่อนคนหนึ่งตะโกนเข้ามา ซองมินและดงแฮมองคุณครูมาดะที่เดินมาเพื่อสอนคณิตศาสตร์สำหรับห้องเค้า ดงแฮหันไปมองซองมินเหมือนจะไม่กล้าตอบคำถามนั้น ซองมินหันมาทางเพื่อนอย่างรู้ทัน
“ ตอนกลางวันเราค่อยคุยเรื่องนี้กันดีกว่านะ ดงแฮ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เวลา 12.30 น.
หลังจากที่เลิกเรียนวิชาประวัติศาสตร์ที่เป็นคาบที่ 3 ของพวกเค้า ซองมินและดงแฮก็ลงมารับประทานอาหารกลางวันที่ใต้อาคารตึกคลาสตามปกติ ซองมินเดินไปซื้อข้าวผัดหมูมากิน แล้วไม่ลืมซื้อโอวัลตินตามที่เจ้าเพื่อนตัวดีบอกไว้ด้วย
“ เอ้า โอวัลตินของนาย”
ซองมินวางแก้วโอวัลตินให้ร่างบางที่ดูไม่ค่อยจะมีจิตใจซักเท่าไหร่ ดงแฮยิ้มขอบคุณเบาๆ แล้วก้มมองแก้วนั้นโดยไม่ยักกะกินซักนิด ส่วนซองมินก็ตักข้าวใส่ปากไปเรื่อยๆ รอจนกว่าร่างบางจะพูดอะไร แต่ก็ดูเหมือนไม่เป็นผล ซองมินวางช้อนลงบนจานแล้วเรียกชื่อเพื่อน
“ คิบอมมันมีอิทธิพลต่อนายมากเลยหรอเนี่ย ห๊ะ ! ”
ซองมินเอ่ยเสียงดุ ดงแฮสะดุ้งอีกครั้ง
“ อะไรกัน ..เปล่าซะหน่อย ไม่เกี่ยวกับคิบอมเค้านี่ .. ”
“ ไม่เกี่ยวหรอ แล้วที่นายถามชั้นเรื่องจูบแรกเมื่อวานหล่ะ หมายความว่ายังไง ห๊ะ ! ” ซองมินคาดคั้น ดงแฮหน้าแดงเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนเย็นของเค้ากับคิบอม
“ ไม่นี่ ชั้นก็ถามนายเรื่อยๆ ไม่ได้รึไง ” ดงแฮเถียง
“ ไม่ใช่ว่าไม่ได้ แต่ปกตินายไม่เคยคิดเรื่องแบบนี้นี่ บอกชั้นมาซะว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นระหว่างคิบอมกับดงแฮ ถ้านายยอมพูดชั้นจะไม่ว่าอะไร หรือถ้าชั้นหาคำตอบเอง รับรอง นาน ! ” ซองมินกล่าวและจ้องหน้าดงแฮด้วยสายตามุ่งมั่น ร่างบางเงียบซักพัก ก่อนจะตัดสินใจเอ่ยปากเล่าเรื่อเมื่อวานให้ซองมินฟัง ทุกๆรายละเอียดที่เค้าพบกับคิบอม
“ เพราะเหตุนี้ นายเลยเป็นกังวลสุดๆว่าจะเจอหน้าคิบอมยังไงใช่ไหม ? ”
ซองมินถาม น้ำเสียงดูเบาขึ้นกว่าตอนแรกจนทำดงแฮโล่งใจ
“ อืม .. ชั้นกลัวคิบอมเค้าจะไม่คุยกับชั้นหน่ะ ชั้นกลัวเค้าตีออกห่าง ตอนเช้า ชั้นยังไปยืนรอว่าคิบอมจะมารับไหม แต่คิบอมก็ไม่มาซะที จนอีก 5 นาทีจะโรงเรียนเข้า ชั้นเลยให้คนขับรถรีบขับมาส่ง .. ชั้นกลัวซองมิน ชั้นกลัวการเปลี่ยนแปลง ” ดงแฮพูดเสียงสั่น
“ .. นายกลัวคิบอมเค้าจะเปลี่ยนแปลง หรือนายกลัวว่าความรู้สึกนายจะแปรเปลี่ยนเป็นรักกันแน่ ..”
ซองมินเอ่ย และมองใบหน้าเพื่อนเค้า
“ หมายความว่ายังไงซองมิน ชั้นว่าชั้นไม่ได้ .. ”
“ ไอ้คำว่าชั้นไม่ได้เนี่ย หยุดไปเลยนะดงแฮ ... ชั้นเจอมาหลายคนแล้วที่บอกว่าชั้นไม่ได้คิดแบบนั้น สุดท้ายก็รักกันอยู่ดี ”
“ .. แต่ชั้นกับคิบอมเพื่อนกันนะ .. ”
“ แล้วเพื่อนคนไหนมันจูบเพื่อนด้วยกันมั่งไหมหล่ะ ฮะ ! ” ซองมินพูดอย่างเซ็งๆกับการเข้าใจยากของเพื่อนคนนี้
“ ยอมรับซะเถอะ ดงแฮ .. นายรักคิบอมแล้ว ใช่ไหม .. ไม่งั้นนายคงไม่ยอมให้เค้า ‘ จูบ ’ ซึ่งจูบนั้นเป็นคนแรกของนายด้วย ”
“ ........ ”
ดงแฮเงียบเหมือนกับจะไม่ตอบอะไร ซองมินถอนหายใจอีกรอบ เค้ารู้ว่าดงแฮกำลังปรับความเข้าใจกับตัวเอง
“ นายฟังชั้นนะดงแฮ .. มีเพื่อนคนไหนบ้างที่นายยอมเสด็จลงจากตึกคลาสมากินข้าวกลางวันที่ตึกแบด มีเพื่อนสนิทคนไหนบ้างที่ยอมขับรถมารับส่งนายทุกวัน มีเพื่อนคนไหนบ้างที่ทำให้นายเป็นกังวลและทุกข์ใจกับเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องแบบนี้ หือ ?? ”
“ ..... ”
“ เรื่องแบบนี้ ไม่มีในตำราหรอกดงแฮ ... มันจะรัก ก็ รักเลยมากกว่า ”
ซองมินกล่าวประโยคสุดท้ายก่อนจะก้มลงกินข้าวอีกคำและหันมามองดงแฮ
“ คิดทบทวนสิดงแฮ ... สิ่งที่นายต้องการคืออะไร นอกจากทำคะแนนดีๆ เป็นที่ชื่นชอบของครู เพื่อน และก็พ่อแม่หน่ะ .. ”
“ ...... ”
“ ชั้นไม่เคยว่าหรอกนะถ้านายจะไปคบกับคิบอม .. ถึงแต่ก่อนชั้นจะไม่ชอบหน้าไอ้หมอนั่นเพราะมันเป็นสุดยอดนักเลง แต่ว่า นายก็คือเพื่อนชั้นทั้งคน ความรักมันห้ามกันไม่ได้ ในเมื่อนายรู้สึกรักคิบอมแล้ว ชั้นจะไปห้ามนายได้ยังไง .. ความรักไม่เข้าใครออกใครหรอกนะเพื่อน .. ชั้นหน่ะ ยอมรับการตัดสินใจของนายทุกอย่าง เพราะนายคือเพื่อนของชั้น ^^ ” ซองมินยิ้มและก้มลงกินข้าวต่อ กระทั่งดงแฮเริ่มปริปากพูด
“ ..ซองมิน .. ”
“ ... ”
“ ..พาชั้นไปหาคิบอมหน่อยได้ไหม ...”
ดงแฮเอ่ยและหันมามองหน้าเพื่อนของเค้า ซองมินมองหน้าดงแฮที่ดูอ้อนวอน ซองมินถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ ได้สิ .. ถ้านั่นเป็นความต้องการของนาย ”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เย็นวันนั้น
“ ซองมิน นายรู้หรอว่าที่จอดรถตึกแบดไปทางไหน ? ”
ร่างบางเอ่ยถามเมื่อเห็นเพื่อนของเค้าจับมือเดินดุ่มๆมาทางสวนของโรงเรียนหลังตึกอาคารแบด หลังจากที่โรงเรียนออด ซองมินก็รีบคว้ามือเพื่อนตนเองสะพายกระเป๋าวิ่งออกมาทันที เพราะกลัวว่าครูที่เรียนพิเศษจะเข้าเสียก่อน และแผนการทุกอย่างจะจบลง
“ รู้สิ นายก็หัดไปเปิดดูแผนที่โรงเรียนมั่ง เข้าใจมะ ” ซองมินหันมาบ่นหัว ดงแฮหัวเราะน้อยๆก่อนจะมาหยุดที่โรงรถ
รถหลายคันเรียงเป็นแพรต่อกันในรั้วตามที่โรงเรียนจัด กระทั่งนักเรียนบางคนนั้นมีรถยนต์ของตนเองขับกันมาเลยทีเดียว ซองมินถอนหายใจก่อนจะนั่งลงบนม้าหินข้างๆ
“ นั่งทำไมหล่ะซองมิน ? ” ดงแฮเอียงหน้า
“ เงียบก่อนน่า .... อ๊ะ นั่นไง !! ”
ซองมินตะโกนก่อนจะลุกชี้ไปยังคยูฮยอนและคังอินที่เดินหัวเราะกันมา ไม่รอช้า ร่างบางและร่างเล็กรีบวิ่งไปหาสองคนนั้นกันอย่างรวดเร็ว
“ เออ ใช่หว่ะ .. กูก็ว่าแม่งทำไมมัน...เห้ย !! ”
คยูฮยอนและคังอินกล่าวตกใจพร้อมกันที่เห็นซองมินยืนกอดอกและดงแฮที่ยืนยิ้มให้พวกเค้าอยู่ข้างๆ
“ หวัดดี คยูฮยอน คังอิน ” ดงแฮยิ้ม
“ อ่ะ .. อืม หวัดดี ” คยูฮยอนยิ้มให้ตามมารยาท เค้ารู้สึกเกร็งทุกครั้งที่อยู่คุยกับพวกเด็กตึกคลาส
“ หวัดดงหวัดดีอะไร ! นี่ พวกนายเห็นเพื่อนของพวกนายมั่งไหม !! ” ซองมินกล่าวอย่างรำคาญและมองใบหน้าหล่อของคยูฮยอน คยูฮยอนถอนหายใจอีกรอบกับคำพูดของซองมิน
“ นี่ เจ๊ จะมาหาเรื่องกันยั้นตึกนี้เลยรึไงครับ ” คยูกล่าวประชด คังอินยืนหัวเราะ
“ อะไร ! มาเรียกชั้นว่าเจ๊อีกแล้วนะ นายมีสิทธิอะไรห๊า ! ”
“ นี่ ! ถ้าเธอเงียบปากชั้นยังว่าจะน่ารักซะกว่า ! ”
“ อะไร ! ชั้นน่ารักอยู่แล้วโว้ย ! ”
“ อ๋อเหรอ .. แล้วทำไมไม่เห็นมีแฟนเลยหล่ะ ห๊ะ ! ”
“ ทำไม ชั้นไม่คิดจะมีตังหาก ! คนมาจีบชั้นตั้งเยอะ ! ”
“ อ๋อเหรอจ้ะ ?? ” คยูฮยอนแกล้งทำเสียงสูง
“ เออใช่ !! ”
ซองมินตะโกนกลับเสียงดัง หน้าของพวกเค้าห่างกันไม่ถึงคืบด้วยซ้ำ แต่ดงแฮที่กลัวว่าจะทะเลาะกันไปซะก่อนเลยต้องรีบมากั้นเอาไว้
“ เอ่อ คยูฮยอน ขอโทษแทนเพื่อนชั้นด้วยนะ ซองมินอ่ะ อย่าไปทะเลาะกับเค้าจะได้ไหม ” ดงแฮหันมาขอร้อง ซองมินแก้มป่อง
“ นี่นายจะหาว่าชั้นผิดงั้นหรอ ?!! ”
“ ไม่ใช่ .. แต่นายบอกเองนี่ว่าไม่อยากค้างคา ถ้านายยังทะเลาะกันแล้วชั้นจะหาคำตอบได้ไหม ”
ดงแฮกล่าวอย่างมีเหตุผล ซองมินพยักหน้าช้าๆอย่างเชื่อใจเพื่อน ดงแฮยิ้มและหันไปหาคยูฮยอนและคังอิน
“ คยูฮยอน .. คิบอมหล่ะ ” ดงแฮถาม คยูฮยอนทำหน้างงๆ
“ อ่าว .. ก็วันนี้ไอ้คิบอมมันไม่มาโรงเรียนนี่ .. มันบอกว่าวันนี้มันไม่อยาก ” คังอินตอบแทน
... ไม่อยากหรอ ...
... นายไม่อยากมาโรงเรียนหรือนายไม่อยากเจอชั้นกันแน่...
... เรื่องเมื่อวานจะทำให้พวกเรามองหน้ากันไม่ติดหรอคิบอม ...
... ชั้นอยากจะพบนายนะ ...
“ ทำไมหรอ .. ดงแฮมีอะไรรึเปล่า ” คยูฮยอนถามเมื่อเห็นดงแฮก้มหน้านิ่ง
“ จะอะไรซะอีกหล่ะ ก็พวกตัวดีของพวกนายขโมยจูบแรกของเพื่อนชั้นเมื่อวานนี้หน่ะสิ ! ”
“ ซองมิน !! ”
“ ห๊า !!! ”
ซองมินที่ดันพูดโผลงผลางออกมาอย่างลืมตัวแทบจะต้องเอามือของดงแฮอุดปากไว้ซะนี่ ทำเอาคังอินและคยูฮยอนมองหน้ากันอย่างไก่ตาแตก.. คิบอมจูบดงแฮ !!
“ เอ่อ ไม่ใช่นะคยูฮยอน เอ่อ คือว่า ... ” ดงแฮที่หน้าแดง จะหาอะไรมาแก้ตัวก็นึกไม่ออกซะทีสิน่า !!
“ คิบอมจูบดงแฮหรอ ? ” คยูฮยอนถามอย่างใช้ความคิด ดงแฮเงียบจนซองมินต้องมาจับมือเพื่อนของเค้าไว้
“ เรื่องมันมาถึงป่านนี้แล้วน่าดงแฮ .. นายก็รู้ว่าความลับมันไม่มีในโลก .. เมื่อวาน คิบอมจูบดงแฮ ” พูดเสร็จซองมินก็หาไปหาคยูฮยอและซองมินที่ยังทำหน้าเหวอไม่เลิก
“ ... ชั้นไม่รู้ว่าไอ้หมอนั่นมันคิดยังไงถึงจูบเพื่อนชั้น .. แต่ชั้นว่าพวกนายที่เป็นเพื่อนกับมันมาน่าจะรู้ ” ซองมินยิ้มอย่างฉลาด คยูฮยอนกับคังอินมองหน้ากันเหมือนคิดอะไรสักพัก แล้วมองมาที่ดงแฮที่หน้าแดงและนิ่งไม่เลิก คยูฮยอนยกมือแตะบ่าของดงแฮ ดงแฮเงยหน้าขึ้นมามองช้าๆ
“ มาสิ .. เดี๋ยวชั้นจะพาไปหาไอ้คิบอมมัน ”
คยูฮยอนเอ่ยอย่างใจดี ดงแฮยิ้มหวาน ซองมินยิ้ม ก่อนจะหันไปแลบลิ้นใส่ให้คยูฮยอน
“ งั้นดงแฮขึ้นมาบนมอเตอร์ไซด์ชั้นละกัน ส่วนเจ๊ เอ๊ย ซองมินก็ไปขึ้นของไอ้คยูมัน ”
คังอินเอ่ยเมื่อวิ่งไปหยิบมอเตอร์ไซด์และขับออกมา ดงแฮพยักหน้าอย่างมุ่งมัน ก่อนจะรีบวิ่งไปนั่งมอเตอร์ไซด์ของคังอิน
“ ไม่ต้องจับชั้นแน่นหรอก เดี๋ยวไอ้บอมมันหึง ” คังอินหัวเราะ ดงแฮหน้าแดงและได้แค่จับเอวของคังอินเบาๆ ก่อนที่รถคังอินจะแล่นออกไปอย่างช้าๆ
ยกเว้นซะแต่ คู่ของใครบางคนอย่างซองมินและคยูฮยอนที่ดูจะไม่ลงรอยกันนัก
“ เจ๊ ! เมื่อไหร่จะขึ้นซะทีห๊ะ ! มันเปลืองน้ำมันรู้ไหมเนี่ย ! ” คยูฮยอนเปิดหมวกกันน็อกมาหาซองมินที่ดูสั่นๆอยู่
“ บ้า ! ชั้นจะต้องขึ้นมาเตอร์ไซด์หรอ ! ไม่เอาอ่ะ ! ” ซองมินเอ่ยอย่างสั่นๆ ทำเอาคยูฮยอนยิ้มแป๋ว
.... ที่แท้ก็กลัวนั่นเอง....
“ ไม่เป็นไรหรอก มากับชั้นหน่ะ ”
“ บ้า ! ชั้นไม่ได้กลัวนะเฟ้ย ! ” ซองมินกอดอกและเชิดหน้าไปทางอื่น คยูฮยอนยิ้ม .. หมอนี่ก็น่ารักดีนะ ...
“ งั้นถ้าไม่ขึ้น ชั้นจะไปอุ้มเธอขึ้นมาเอง ! ” คยูฮยอนเอ่ย ซองมินทำท่าทางกลัง แต่ก่อนที่ร่างบางจะได้พูดอะไร ร่างเพรียวก็จับเอวร่างเล็กยกขึ้นมาพาดบ่า ก่อนจะไปวางไว้บนมาเตอร์ไซด์ที่นั่งด้านหน้าตนและคยูฮยอนก็ซ้อนทับอีกทีหนึ่ง !
“ นี่นายจะบ้าหรอ ! ซ้อนมอเตอร์ไซด์ใครให้คนซ้อนนั่งหน้าห๊ะ เรียนตำราไหน ! ” ซองมินเอ่ยเมื่อเห็นลำแขนแกร่งโอบเค้าไว้เพื่อยืนไปจับแฮนด์ข้างหน้า ซองมินหน้าแดงแจ๋ จนคยูฮยอนยิ้มสะใจ
“ เรียนตำราฉบับคยูฮยอนไง ! ”
“ จะบ้าหรอ !! นาย !!! อ๊า !!! ”
ซองมินกรี๊ดเมื่อคยูฮยอนออกรถอย่างรวดเร็วทำเอาร่างเค้าเซมาทับอกของคยูฮยอนซะนี่ ซองมินหน้าแดงหลับตาปี๋เพราะกลัวการนั่งมอเตอร์ไซด์ เค้าเองก็ไม่ได้ต่างอะไรจากดงแฮซักนิด นี่ก็เพิ่งเคยนั่งมอเตอร์ไซด์เป็นครั้งแรกหน่ะแหละ
คยูฮยอนยิ้มเมื่อร่างเล็กหลับตาปี๋ เด็กหนุ่มยิ่งได้ใจรีบบิดคันเร่งซะควันฟุ้ง สาวๆหลายๆคนจับจ้องไปที่รถของคยูฮยอนและคังอินที่กำลังทำให้ตัวเองแซงหน้ากันมาให้ได้
“ ดงแฮ ! นายไม่เป็นอะไรนะ ! ”
ซองมินหันไปหาดงแฮเมื่อคยูฮยอนขับรถเฉียบกับคังอิน ดงแฮหันมายิ้มให้ซองมินก่อนที่คังอินจะรีบบิดคันเร่งแซงหน้าคยูฮยอนเพื่อผ่านรั้วของโรงเรียน
รถทั้ง 2 ขับเคลื่อนไปด้วยกันผ่านโค้งสะพานสูงที่ข้ามแม่น้ำนำจิน ก่อนจะเลี้ยวขวาที่แยกซอกซอยไปตามย่านที่แตกต่างจากแถวๆบ้านของเค้ากับซองมินอย่างสิ้นเชิง คยูฮยอนบิดคันเร่งแซงหน้าคังอินก่อนจะจอดลงที่หอพักหลังหนึ่งที่อยู่ในระดับปานกลาง
“ ถึงแล้ว .. ”
คังอินเอ่ยเมื่อจอดเสร็จ ดงแฮยิ้ม ก่อนจะค่อยๆลงมาช้าๆ มองยังหอพักสีขาวของคิบอม
“ ขึ้นกันเถอะ ”
“ อืม ”
คังอินเอ่ยแล้วเดินนำหน้าไป ดงแฮพยักหน้าแล้วเดิมตามคังอินไปเช่นกัน ยกเว้นแต่ซองมินที่ทำท่าทางกลัวๆอยู่
“ นี่ เจ๊ จะขึ้นไหมเนี่ย ”
คยูฮยอนถาม ซองมินเบ้หน้า
“ ขอชั้นทำใจก่อนได้ไหมเล่า ! หอพักอะไรเนี่ย ยังกะรูหนู !! ” ซองมินบ่นเบาๆ คยูฮยอนถอนหายใจก่อนจะยกมือไปดึงร่างเล็กให้รีบเดินไปกับเค้า
“ นี่ ! นายมีสิทธิอะไรมาจับมือชั้น ห๊า ! ”
ซองมินโวยวายและพยายามจะหลุดจากมือของคยูฮยอน คยูฮยอนถอนหายใจอย่างรำคาญ
“ ถ้าเธอหุบปากจะไม่มีใครว่าหาเป็นใบ้นะ ! ”
คยูฮยอนตะหวาดแล้วดึงร่างเล็กให้มาอยู่ในอ้อมกอด ซองมินหน้าแดงแปร๊ดดดด
“ ซองมิน ! ”
ดงแฮอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นซองมินอยู่ในอ้อมกอดของคยูฮยอนและหน้าห่างกันไม่ถึงคืบ คังอินยิ้ม
“ ไม่เป็นไรหรอก คยูฮยอนไม่ทำอะไรซองมินแน่ๆ แต่ชั้นว่า นายรีบขึ้นไปดูคิบอมเถอะ ”
คังอินกดลิฟท์ ก่อนจะเข้าไปในนั้นพร้อมกับดงแฮที่ใจสั่นไม่เป็นส่ำ
... จะเจอคิบอมแล้ว ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ก๊อกๆ
“ ใคร ? ”
ร่างสูงเอ่ยกลับเมื่อเห็นว่ามีคนเคาะประตูเค้า คิบอมลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ ยกมือเกาหัวหนึ่งที แล้วจึงค่อยๆเดินไปเปิดประตู
“ ดงแฮ ! ”
คิบอมอุทานเมื่อเห็นร่างเล็กในชุดนักเรียน ส่วนเค้าใส่แค่กางเกงยีนส์กับเสื้อกล้ามสีดำเท่านั้น ดงแฮยิ้มแก้มปริ
“ นายพาเค้ามาทำไม ”
คิบอมหันไปถามคังอินสีหน้าจริงจัง คังอินยิ้มแหยะๆ
“ ก็ .. ชั้นเห็นว่าดงแฮเค้าอยากมาเจอนายไง .. หรือนายจะปฏิเสธว่าตัวเองไม่อยากเจอดงแฮหล่ะ ! ”
คังอินกระซิบประโยคท้ายที่หูคิบอมเบาๆ คิบอมส่ายหัวกับความคิดของเพื่อน
“ งั้น .. ดงแฮเข้ามาก่อนสิ ”
คิบอมเปิดประตูรับ ดงแฮพยักหน้า ก่อนจะเดินเข้าในห้องของคิบอม
“ รกหน่อยนะ ”
ร่างสูงกล่าวแล้วเดินเข้าไปในครัวเพื่อจะหยิบเครื่องดื่มมาให้ ดงแฮนั่งลงบนเตียงของคิบอมก่อนหันไปมองรอบๆ บนพื้นกระเบื้องที่รกไปด้วยเสื้อผ้า รวมถึงกระป๋องเบียร์หลายๆขวด กระป๋องมาม่าถูกวางเป็นกองๆอยู่บนโต๊ะ ดงแฮมองไปรอบๆห้องก่อนจะหันมาเจอ กรอบรูปที่วางบนหัวเตียงของคิบอม ดงแฮเพ่งมองไปยังรูปเด็กหนุ่มที่โดนคุณพ่ออุ้มอยู่
... คิบอมรึเปล่านะ ...
แต่ไม่ทันที่ดงแฮจะได้คิดอะไรต่อ ร่างสูงก็เดินมาหาดงแฮก่อนจะยื่นแก้วน้ำเย็นให้
“ ดงแฮ น้ำ ”
“ อ๊ะ ! ขอบคุณนะ ”
ดงแฮยิ้มหวานก่อนจะรับน้ำมาดื่ม คิบอมยิ้ม แล้วทิ้งตัวนั่งข้างดงแฮแล้วเปิดเบียร์ขึ้นมาดื่ม
“ คิบอม กินเบียร์มันไม่ดีต่อสุขภาพนะ ” ดงแฮกล่าวอย่างเป็นห่วง
“ ไม่เป็นไรหรอก .. ชั้นว่ามันอร่อยดี ” คิบอมยิ้ม และจะกระดกต่อ แต่ดงแฮจับมือคิบอมไว้
“ ไหน .. งั้นขอชั้นกินมั่งสิ ” ดงแฮอ้อนและจะก้มหน้าไปกินเบียร์บ้าง แต่คิบอมรีบยกมือออกทันที
“ ไม่ได้ดงแฮ ! นายห้ามกินเบียร์นะ ! ”
“ ทำไมหล่ะ ! นายยังกินได้ ทำไมชั้นกินไม่ได้ ” ดงแฮเถียงต่อ เค้ารู้ว่าวิธีนี้จะทำให้คิบอมไม่กินได้
“ นายไม่เหมาะน่า ”
“ แล้วนายเหมาะรึไง - - * ”
ดงแฮเถียงไม่หยุด คิบอมถอนหายใจแล้วยกประป๋องเบียวางลงที่พื้น
“ โอเคๆ ชั้นไม่กินก็ได้ ...งั้นขอแก้เผ็ดหน่อยละกันที่ทำให้ชั้นไม่ได้กินเบียร์ ! ”
พูดเสร็จคิบอมก็แกล้งไปจี้เอวดงแฮ ดงแฮหัวเราะคิกคัก รีบวางน้ำไว้ที่พื้น
“ คิกๆ ไม่เอาน่าคิบอม ชั้นจักจี้ คิกๆ หยุดน่าคิบอม คิกๆ ”
ดงแฮตาหยี หัวเราะไม่หยุด คิบอมก็ยิ้มจนตาหยีเหมือนกัน
“ นี่แนะๆ ”
ร่างสูงหัวเราะ ดงแฮที่ทนกับการบ้าจี้ไม่ไหวลงไปดิ้นที่เตียงของคิบอม และคนขี้แกล้งก็ยังแกล้งต่อไปเรื่อยๆ คิบอมล้มลงไปทับดงแฮแต่ก็ยังจี้ดงแฮต่อไป ดงแฮหัวเราะไม่หยุด พอจะรู้สึกตัวอีกทีทั้งเค้าและคิบอมก็นอนทับกันซะแล้ว
“ อะ เอ่อ .. ขอโทษ ”
คิบอมเมื่อรู้สึกตัวก็รีบลุกขึ้นทันที ..โอ๊ยยย เมื่อกี้เค้านอนทับดงแฮรึเนี่ย !!
“ อ่ะ .. เอ่อ ชั่งเถอะ ไม่เป็นไร ^^ ”
ดงแฮยิ้ม ก่อนจะค่อยๆลุกจากเตียงมาอย่างอายๆเช่นกัน
ทั้งสองเงียบ ก่อนจะมองหน้ากันแล้วยิ้มๆ ... พลางเอาคิบอมฉุกคิดว่า ดงแฮคงจะลืมเรื่องเมื่อวานแล้วไม่เก็บเอามาคิด ในขณะที่ดงแฮก็คิดเหมือนกับว่า เรื่องเมื่อวานคิบอมคงไม่ได้จริงจังอะไรกับเค้า.. คิดแค่นั้นใจดงแฮก็เหมือนสั่นอย่างเจ็บปวด ร่างบางเสหน้ามองไปทางอื่น ความเงียบปกคลุมห้อง ก่อนที่ดงแฮจะตัดสินใจพูดอะไรออกมา
“ ห้องนายเลอะจัง .. เดี๋ยวชั้นทำความสะอาดห้องให้นะ .. ”
ร่างบางกล่าวและลุกขึ้นไปจัดข้าวของที่กองบนพื้นและโต๊ะให้ มือเรียวคว้าเสื้อของคิบอมลงในตะกร้าและรวบเก็บจานมาม่าลงในถังขยะ
‘ สรุปเมื่อวานมันหมายความว่ายังไงกันแน่ .. ’
ดงแฮคิดในใจอย่างปวดร้าว ก่อนจะก้มลงหยิบข้าวของของคิบอมให้จัดเป็นที่ คิบอมมองดงแฮก่อนจะมาคิดทบทวนคำตอบภายในจิตใจเค้า
... ก็รู้อยู่เต็มอก .. ว่ารู้สึกยังไง ..
... แต่ทำไม มันไม่กล้าพูดซักที ...
“ ดงแฮ พอเถอะ .. เดี๋ยวชั้นทำต่อเอง .. ” คิบอมลุกขึ้นก่อนจะเผลอจับมือเรียวไว้ ดงแฮหน้าแดง เงยมองหน้าคิบอม
“ ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวชั้นเก็บให้ ” ดงแฮว่าและจะแย่งแขนตนเองกลับ แต่เหมือนคิบอมไม่ยอม
“ ไม่เอาน่าดงแฮ ” คิบอมว่าต่อและเขยิบตัวดึงผ้ามา ดงแฮยื้อไว้อีก
“ ไม่เอา ”
“ ดงแฮ ชั้นทำเองได้น่า ”
“ ไม่เป็นไร ชั้นช่วย ”
ทั้ง 2 แย่งกันไปแย่งกันมา คิบอมเองก็เกรงใจ ส่วนดงแฮก็เต็มใจ ไม่มีใครยอมใครซักคน
“ ชั้นทำเอง ! อ๊ะ !!! ”
ดงแฮดึงผ้ามาสุดแรง ก่อนจะเอนล้มตามกำลังของตน คิบอมเห็นก็รีบจับเอวดงแฮไว้แต่เพราะว่าเหยียบผ้าอยู่ทำให้เค้าลื่นตามดงแฮ ล้มไปนอนกันที่พื้น ดงแฮหลับตาอย่างเจ็บๆเมื่อรับรู้ถึงแรงกระแทกที่กระเบื้อง ส่วนคิบอมก็ยันตัวไว้ไม่ให้ล้ม ทำเอาเค้าขึ้นคร่อมดงแฮซะนี่ .. และมันก็ ... ! เหมือนกับเหตุการณ์เมื่อวานนัก !!
ใบหน้าหล่อเหลาของคิบอมห่างกับใบหน้าดงแฮไม่ถึงคืบ ทั้ง 2 จ้องหน้ากันอย่างตกใจ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกอะไรซักอย่างที่เหมือนมันอัดอั้นในอกอย่างบอกไม่ถูก ...คิบอมเองก็ไม่เข้าใจกับตัวเค้าเหมือนกัน และเหมือนจะโดนสมองสั่งการอะไรมา ร่างสูงก็ค่อยๆเลื่อนใบหน้าเค้าใกล้ๆดงแฮเรื่อยๆ ก่อนจะก้มลงไปจูบกับดงแฮท่ามกลางความตกใจของร่างบาง ! ริมฝีปากคิบอมประกบจูบกับดงแฮอย่างแผ่วเบา ลิ้นร้อนดูเหมือนจะเริ่มทำหน้าที่รุกร้ำเข้ามาในริมฝีปากของดงแฮ ดงแฮหน้าแดง ตอบรับสัมผัสนั้นอย่างเก้ๆกังๆ .. เค้าไม่เข้าใจว่าทำไมเค้าถึงไม่เกลียดสัมผัสของคิบอม .. ทำไมเค้าถึงไม่ขัดขืนคิบอมเลยซักครั้ง ..
คิบอมเหมือนใจอมยิ้มในใจเมื่อดงแฮที่ไม่เคยจูบ จูบรับเค้าแบบไร้เดียงสา ร่างสูงไล้ลิ้นเล่นกับลิ้นของดงแฮ ก่อนจะถอนออกมาเบาๆ เสียงหอบหายใจของทั้งสองถี่รัว ก่อนที่คิบอมจะเป็นฝ่ายตกใจก่อนซะเอง
“ เอ่อ .. ขอโทษ .. ”
ร่างสูงกล่าวเบาๆ ก่อนจะรีบลุกไปนั่งที่เตียงอย่างรวดเร็ว .. เมื่อกี้เค้าจูบดงแฮอีกแล้ว ! จูบอีกแล้ว !
ดงแฮมองร่างสูงอย่างเจ็บปวดก่อนจะค่อยๆยันกายลุกจากพื้น กอดเสื้อผ้าคิบอมในอ้อมอกแน่น แล้วชันเข่าขึ้น .. น้ำตาของดงแฮไหลมาอย่างอัตโนมัติ ดงแฮฟุบหน้าลงกับเข่าของเค้า ..
“ ดงแฮ .. ”
คิบอมเรียกชื่อดงแฮอย่างแผ่วเบา .. ดงแฮสะอึกสะอื้น หวนคิดไปถึงคำพูดของซองมิน
ยอมรับซะเถอะ ดงแฮ .. นายรักคิบอมแล้ว ใช่ไหม .. ไม่งั้นนายคงไม่ยอมให้เค้า ‘ จูบ ’
“ คิบอม ... ทำไมนาย ฮึก ต้องล้อเล่นกับชั้นแบบนี้ .. ฮึก ” ดงแฮสะอื้นโดยใบหน้าก็ยังฟุบกับหัวเข่าที่เดิม
“ ล้อเล่น ? ” คิบอมทวนคำ
“ ก็ที่นายจูบชั้นแบบนี้ .. ถ้าไม่ใช่คนรักกันเค้าก็ไม่ทำกันหรอกนะ ... นายจูบชั้น เพราะจูบเสร็จนายก็บอกว่า ขอโทษ แล้วมันหมายความว่ายังไงกันแน่ ชั้นไม่เข้าใจคิบอม .. ฮึก .. นายคิดอะไรอยู่ .. รู้ไหม ชั้นเจ็บปวดขนาดไหน ... รู้ไหมคำ ขอโทษ ของนายมันทำชั้นเจ็บปวด .. ใจชั้นสั่นไปหมด ... ”
ดงแฮกล่าว ใบหน้านองไปด้วยน้ำตา เค้าอัดอั้นเกินไปที่จะเก็บความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ได้ ดงแฮเงยหน้ามองใบหน้าคิบอม แค่คิบอมเห็นดงแฮร้องไห้ ตัวเค้าก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน ร่างสูงรีบเดินมาหาดงแฮก่อนจะนั่งลงหน้าใบหน้าหวาน คิบอมยกนิ้วปาดน้ำตาดงแฮอย่าง .. รักใคร่
“ ไม่ใช่นะดงแฮ .. ชั้นไม่ใช่หรอเล่นนะ ... คือว่าชั้น ... ” คิบอมกระอึกกระอัก เค้าควรจะพูดไหมนะ .. เค้าจะสารภาพรักกับดงแฮไหมนะ !
กว่าคิบอมจะคิดอะไรได้ ก็ไม่ทันดงแฮเสียแล้ว ร่างบางก้มหน้าลงไปที่หัวเข่าแล้วเอื้อนเอ่ยคำมาเบาๆ
“ ผิดไหม .. ถ้าชั้นจะบอกว่า ชั้นรักนาย ”
ดงแฮเอ่ย กอดเสื้อผ้าของคิบอมแน่น .. เค้ายอมรับแล้วถ้าคิบอมไม่คิดแบบเค้า เค้ากับคิบอมคงเข้าหน้ากันไม่ติด แต่เค้าเลือกแล้วนี่ .. เค้าเลือกที่จะบอกว่า รัก
“ ดงแฮ ... ”
“ ชั้นรักนาย .. คิบอม ชั้นรักนาย .. รักที่สุด”
คิบอมมองดงแฮอย่งตะลึง ไม่คิดว่าดงแฮจะคิดเหมือนเค้าด้วย ดงแฮตัวสั่นระริก กลัวกับคำตอบของคิบอม คิบอมยิ้มจางๆ ก่อนจะอ้อมเดินไปข้างหลังดงแฮ แล้วนั่งลงกอดร่างเล็กไว้อย่างแน่น
“ คิบอม ”
ดงแฮกล่าวอย่างตกใจหันไปมองหน้าร่างสูง คิบอมได้แต่ยิ้ม และกอดดงแฮไว้ มือหนายกขึ้นเช็ดน้ำตาให้ร่างตรงหน้า
“ ... ชั้นก็ไม่รู้ว่าที่ชั้นคิดมันจะผิดไหม ... ชั้นคิดอยู่นานมากนะ ดงแฮ .. อาจเพราะนายเป็นคนที่ชั้นรักมากที่สุด ชั้นเลยคิดเสมอว่า ไม่อยากให้นายอยู่ระดับเดียวกับชั้น .. เรามันแตกต่างกันนะ ... มันเลยทำให้ชั้นไม่กล้าจะเอ่ยว่ารักนาย ... ทั้งๆที่การกระทำทุกอย่างที่ชั้นมีคือความรักที่ชั้นมีให้จากนายล้วนๆ .. ” คิบอมพูดและกอดดงแฮแน่น
“ ....... ”
“ ... ขอโทษที่ทำให้นายร้องไห้นะดงแฮ ... ขอโทษที่ทำให้เจ็บปวด... แต่ชั้นกลัวมากนะ .. เพราะชั้นไม่เคยรักใครมากเท่ารักนาย .. ชั้นกลัวชั้นจะต้องสูญเสียนายไป .. และชั้นกลัวจะทำให้นายไม่มีความสุข ”
คิบอมบอกและกอดดงแฮแน่นขึ้นอีก ดงแฮเงยหน้ามองคิบอมก่อนจะตัดสินใจหอมแก้มคิบอมเบาๆ
“ ไม่เป็นไร .. ชั้นเชื่อว่าคิบอมจะไม่ทิ้งชั้น... ไม่ต้องกลัวว่าชั้นจะไม่มีความสุข แค่มีนาย โลกทั้งใบของชั้นก็มีความสุขแล้ว .. ”
ดงแฮกล่าวน้ำเสียงจริงจัง คิบอมยิ้มเมื่อประโยคนั้นมันช่วยดับความคิดไร้สาระของเค้าได้ดี
“ ... อืม .. ในเมื่อนายวางใจชั้นขนาดนั้นละก็ ... ชั้นจะไม่ทำให้นายผิดหวังแน่ๆ ... ชั้นรักนายนะ ดงแฮ ” ร่างสูงกล่าวพร้อมยิ้มตาหยี ดงแฮยิ้มหวานตอบ ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าไปจุ๊บปากคิบอมเบาๆ
“ .. จูบแรกของชั้นก็ให้นาย .. รักครั้งแรกของชั้นก็ให้นาย ... รักษาดีๆหน่อยนะ ” ดงแฮยิ้ม
“ ครับ สัญญาเลย ” คิบอมตอบก่อนจะยิ้มตอบ ใบหน้าของทั้ง 2 เลื่อนเข้ามาใกล้กันอีกครั้งเหมือนต้องการอะไรเป็นสัญญา ดงแฮอายหน้าแดงๆ แต่ก็ยอมยื่นปากให้ คิบอมยิ้ม แล้วค่อยๆโน้มหน้าลงไป ..อีกนิด ...อีกนิด ...
RRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRRR
อยู่ๆโทรศัพท์เจ้ากรรมก็ดังขึ้น ทำเอาดงแฮและคิบอมสะดุ้งพร้อมกัน ดงแฮเม้มปาก มองไปทางเสียงที่ดังตรงกระเป๋านักเรียนเค้าที่วางอยู่บนเตียง
“ ไปรับก่อนเถอะ .. ” คิบอมตอบ ดงแฮพยักหน้ายิ้มๆ แล้วลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์
‘ แม่ ’
ชื่อบนโทรศัพท์ทำเอาดงแฮเสียวหลัง ร่างบางหันไปมองนาฬิกาที่เป็นเวลาทุ่มกว่าแล้ว ร่างบางรีบกดรับโทรศัพท์ทันที
“ ฮะ ... คุณแม่ ... เอ่อ ... อยู่บนซองมินฮะ .. เอ่อ ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวให้ซองมินไปส่ง ครับๆ จะไปแล้วครับ หวัดดีฮะแม่ .. ”
ดงแฮวางโทรศัพท์แล้วถอนหายใจ .. สงสัยเค้าคงจะได้เวลากลับแล้ว
“ คิบอม อ๊ะ ! ”
ดงแฮจะหันไปบอกคิบอมแต่ก็ต้องจักจี้เมื่อรู้สึกอะไรเย็นๆมาแปะที่หน้า คิบอมยิ้ม ใช้ทิชชู่ชุบน้ำเย็นไล้แก้มดงแฮ จัดการคาบน้ำตานั่น
“ ถ้านายไม่ทำแบบนี้ เดี๋ยวแม่นายก็รู้หรอกว่าร้องไห้มา ”
คิบอมเอ่ยอย่างฉลาด ดงแฮยิ้มหวาน ก่อนที่คิบอมจะเอาทิชชู่ที่เช็ดเสร็จแล้วลงมาใส่ขยะ
“ สงสัยชั้นจะต้องกลับแล้วหล่ะ แม่เรียกแล้ว ” ดงแฮบอกและเงยมองนาฬิกา คิบอมมองนาฬิกาตาม ก่อนจะพยักหน้าช้าๆ
“ .. อืม .. งั้นเดี๋ยวชั้นไปส่งนะ .. ” คิบอมยิ้มและเดินเข้าไปหยิบเสื้อแจ็กเก็ตคุมตัวไว้ แล้วไม่ลืมหยิบกุญแจติดมือมาด้วย ร่างสูงเดินไปเปิดประตูแต่ก็ต้องหยุดเมื่อคิดอะไรขึ้นได้ คิบอมหันหน้ามามองดงแฮที่เดินตามหลังเค้า คิบอมยื่นมือไปให้ดงแฮ
“ .. ปะ .. ”
ร่างสูงเอ่ยด้วยเสียงที่แสนอบอุ่น ดงแฮมองมือที่ยื่นมา ก่อนจะยิ้มจนเห็นเขี้ยว มือขวาของดงแฮยกขึ้นมาจับมือของคิบอม คิบอมยิ้ม ก่อนที่ทั้ง 2 จะเดินไปด้วยกัน
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ เดี๋ยวชั้นพาดงแฮไปส่งก่อนนะ ”
คิบอมกล่าวเมื่อเห็นเพื่อนเค้านั่งรออยู่บนมอเตอร์ไซด์ของตนเอง ซองมินตาโตเมื่อเห็นคิบอมกับดงแฮจับมือกันพร้อมใบหน้าดงแฮที่แดงซ่าน คิบอมขยิบตาให้คังอินและคยูฮยอนแล้วจึงดึงดงแฮไปขึ้นรถดูการ์ตี้ของเค้า
“ ดงแฮ ! ”
ซองมินอุทานอย่างตกใจเมื่อเห็นดงแฮขึ้นซ้อนรถคิบอมไป โดยที่มือโอบเอวของคิบอมซะแน่น คยูฮยอนเห็นแบบนั้นจึงต้องรีบรวบซองมินมาไว้ในอ้อมอกทันที !
“ ปล่อยนะตาบ้า !! ปล่อย ! ”
ซองมินขัดขืนจะหลุดจากอ้อมอกคยูฮยอนให้ได้
“ นี่ ! เลิกเสียงดังซะทีได้ไหม ! อยากโดนจูบอีกรึไง ! ”
คยูฮยอนกล่าว ทำเอาซองมินรีบปิดปากตัวเองอย่าอัตโนมัติแล้วหันขึ้นไปมองคยูฮยอนอย่างเคืองๆ
“ แค่นี้ก็เรียบร้อย ! ”
คยูฮยอนเอ่ยอย่างผู้ชนะ ซองมินบ่นอุบอิบในลำคอ
... ไม่น่าเลยช๊านนนนนน ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
รถดูการ์ตี้สีแดงจอดลงหน้าบ้านหรูของดงแฮ ร่างบางค่อยๆลงจากรถช้าๆ คิบอมถอดหมวกกันน็อกมามองใบหน้าหวานนั้น
“ รีบเข้าบ้านเถอะ ... ดึกแล้ว .. เดี๋ยวแม่จะว่าเอา ”
คิบอมเอ่ยอย่างเป็นห่วงแล้วจับผมที่ปกหน้าหวานนั้น ดงแฮพยักหน้าช้าๆ
“ นายก็ขับรถดีๆนะ .. มันดึกแล้ว ”
ดงแฮกล่าวอย่างเป็นห่วงและมองใบหน้าหล่อเหลาของคิบอม คิบอมยิ้มและพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง
“ งั้น ชั้นไปก่อนนะ ... ราตรีสวัสดิ์ ” ดงแฮกล่าว ค่อยๆเดินถอยหลังช้าๆ คิบอมพยักหน้าและยิ้มๆ ดงแฮพยักหน้าตอบก่อนค่อยๆหันหลังทำท่าจะเดินไป คิบอมเองก็ยิ้มกับเหตุการณ์วันนี้ แต่ก่อนที่จะได้ใส่หมวกกันน็อก ดงแฮก็รีบกลับหันหลังวิ่งมาทางคิบอมกันจะจับใบหน้ามาทางเค้า ริมฝีปากสวยประกบเบาๆกับริมฝีปากอุ่น ท่ามกลางความอึ้งของคิบอม ดงแฮยิ้ม หวานแล้วรีบวิ่งกลับไปด้วยความอาย คิบอมเองที่ค้างๆ ก็ยิ้มจนตาหยี ก่อนจะหันไปหาดงแฮที่กำลังปิดประตูรั้วบ้าน
“ .. ดงแฮ ... รักนะ ”
คิบอมตะโกนเบาๆ ดงแฮยิ้มจนเห็นเขี้ยว .. พร้อมตอบกลับมาด้วยความจริงใจที่เต็มหัวใจ
“ ... ชั้นก็รักนาย .. คิบอม .... ”
... ก็แค่เปิดใจรับมัน ...
... ก็ทำให้เป็นสุขแล้ว ...
... นี่แหละ .. ความรักหล่ะ ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กีสสสสสสสส หลานๆ ช่วยกันเม้นหน่อยนะ พอดีอัพช้านิสสสส
เดี๋ยวพรุ่งนี้มีอะไรคิเเฮมาเล่าให้ฟัง กีสสสส~~ อุบอิบไว้ก่อนนะค๊า 55+
ช่วยกันเม้นหน่อยนะจ้า
ความคิดเห็น