คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่2 ความรักของนวล
อนที่2 วามรัอนวล
“สวัสีรับ”
เอรับสาย้วยน้ำเสียเร่รีบ
“สวัสีรับุเอใ่ไหมรับ? ผมหมอมนัส หมอประำอนามัยรับ”
เสียผู้ายนหนึ่ัมาาปลายสาย
“รับ ผมเอรับ มีอะไรให้่วยเหลือหรือเปล่ารับ”
เอถาม้วยวามสสัย
“ุนวลประสบอุบัิเหุทารถัรยานยน์ อนะับรถไปบนไร่ ผมไ้นำัวุนวลมาส่ที่โรพยาบาลแล้ว
าอุนวลอัเสบมา ถึแม้ะไม่หั แ่เราำเป็น้อส่ัวุนวลไปรัษาที่โรพยาบาลรับ เพื่อรอูอาารรวละเอียอีรั้”
หมอมนัสแ้่าวร้าย ใอเอสั่นระรัวไปหม ร่าายรู้สึาไปทั้ัว เาไม่เยิว่าะเิเหุาร์แบบนี้ึ้นับแม่
“ุหมอรับ แม่ผมเป็นยัไบ้ารับ? อนนี้เาปลอภัยีไหมรับ?”
เอถาม้วยน้ำเสียสั่นเรือ
“ุนวลปลอภัยีรับ แ่้อพัรัษาัวที่โรพยาบาลสัระยะหนึ่”
หมอมนัสอบเอให้เาสบายใึ้น
“อบุุหมอมานะรับ ผมะรีบไปหาแม่ทัเี๋ยวนี้ละรับ”
เอล่าวอบุหมอมนัส ่อนะวาสาย และรีบวิ่ลับเ้าไปในระท่อม เพื่อเ็บอใ้ำเป็น
แล้วรีบับรถมอเอร์ไ์ออไป้วยวามเร็วที่สุ วามิมามายวนเวียนอยู่ในหัวอเา
'ทำไม? เรื่อแบบนี้้อเิึ้นับแม่เรา้วยนะ'
เาโทษัวเอที่เป็น้นเหุให้แม่เ็บัว ลอทาที่ับรถไปโรพยาบาล
เอรู้สึเหมือนเวลาผ่านไป้ามา
เอับรถ้วยวามระมัระวั แ่ใอเาลับร้อนรน อยาะรีบไปถึัวแม่ให้เร็วที่สุ
เมื่อมาถึโรพยาบาล เอรีบวิ่ไปยัห้อุเิน เพื่อามหาแม่ เาเห็นแม่นอนอยู่บนเีย
ใบหน้าีเียวและมีสายน้ำเลือิอยู่ที่้อมือ เาเ้าไปนั่้าเียอแม่ แล้วับมือแม่ไว้แน่น
"แม่รับ แม่เป็นยัไบ้ารับ"
เอถามแม่้วยน้ำเสียสั่นเรือ นวลลืมาึ้นมาอย่า้าๆ พอเห็นเอเธอ็ยิ้มออมาอย่าีใ
"เอ...แม่ไม่เป็นไรมาหรอลู"
หิสาวพูับลูาย้วยเสียที่แผ่วเบา ึ่ปน้วยวามีใที่เห็นหน้าลูาย
"แม่รับ ทำไม? แม่้อรีบร้อนมาส่้าวให้ผมนานั้น ผมรู้สึเสียใมาๆ เลยรับ"
เอล่าว้วยน้ำเสียที่เือ้วยวามเสียใ
"แม่รีบไปหาลู เพราะแม่ลัวลูหิว"
นวลอบลูาย เอับุมมือแม่ไว้แน่น น้ำาไหลอาบแ้ม เาไม่เยรู้สึเสียใและลัวมานานี้มา่อน ายหนุ่มไม่อยาให้แม่้อเ็บปวอีแล้ว
บรรยาาศในอนนี้เ็มไป้วยวามวิัวลและวามห่วใย เอรู้สึเสียใที่เาเป็น้นเหุ
ที่แม่้อเ้าโรพยาบาล ทำให้เาระหนัถึวามสำัอรอบรัวมาึ้น
ห้อนั่เล่นเล็ๆ ในบ้านอนวล บรรยาาศอบอุ่น้วยแสแอ่อนๆ อนเ้าและลิ่นสมุนไพร
"วันนีุ้นวลรู้สึยัไบ้ารับ อาารีึ้นมาเลยใ่ไหมรับ"
หมอมนัสถามนวล ยิ้มให้เธออย่าอ่อนโยน
"ีึ้นมาเลย่ะุหมอ อบุ ุหมอมา่ะทีู่แลนวลมาลอ"
นวลยิ้มอบุหมอมนัส
"ไม่เป็นไรหรอรับ เป็นหน้าที่อหมออยู่แล้ว ยิ่เห็นุนวลอาารีึ้น หมอ็รู้สึีใไป้วย
หมอมนัสพูแล้วส่สายาที่อบอุ่นให้เธอ
"หมอใีั่ะ นวลไม่รู้ะอบแทนุหมอยัไเลย"
นวลเินอายเล็ๆ หมอมนัสวามือลบนหลัมืออนวลเบาๆ
"ไม่้ออบแทนอะไรหรอรับ แุ่นวลหายี หมอ็พอใแล้ว"
ทั้สอเียบไปรู่หนึ่ บรรยาาศเริ่มโรแมนิึ้น หมอมนัส มอนวล้วยสายาที่อ่อนละมุน
"ุนวลเป็นนน่ารัมาเลยนะรับ สุภาพ อ่อนหวาน และใี"
นวลหลบสายาหมอหนุ่มให่
"อบุ่ะุหมอ"
หมอมนัสยิ้ม
"ผมอยาะทำวามรู้ัุนวลให้มาว่านี้ัเลยรับ"
ำพูอหมอมานัส ทำให้นวลหัวเราะเบาๆ
"็ไ้่ะ แ่มีอะไรให้่วยเหลือ็บอไ้เลยนะะ"
หมอมนัสหัวเราะาม
"ไม่ใ่แบบนั้นหรอรับ ผมหมายถึอยาะวนุนวล ไปทาน้าว้วยันสัมื้อนะรับ พอีมีร้านอาหารเปิใหม่ใล้ๆ ที่นี่ อยาใหุ้นวลลอไปิมูนะรับ"
นวลใเ้นรัวับำพู อหมอหนุ่มรูปหล่อนนี้ เหมือนเธอไ้ลับมาอยู่ในวัยสาวอีรั้
"เอ่อ...็ไ้่ะ แ่ว่า"
หมอมนัสับท นนวลไม่ทันะพูอะไร่อ
"ไม่้อิมาหรอรับ แ่เราสอนไปันเอ็ไ้"
นวลพยัหน้ารับำเิอหมอมนัส้วยรอยยิ้มหน้าบ้านอนวล บรรยาาศเียบสบ
เอเินเ้ามาในบ้าน้วยสีหน้าเร่เรีย
" แม่รับ หมอนเมื่อี้ไปไหนรับ"
นวลำลันั่เย็บผ้า
"อ๋อ..หมอมนัสเหรอ? แะลับไปที่อนามัยแล้วล่ะลู"
เอทำหน้าสสัย "
แม่รับ หมอมนัส มาที่นี่บ่อยมาเลยนะรับ ั้แ่แม่ป่วย หมอแทบะมาเยี่ยมแม่ทุวันเลยนะ"
เอถามแม่้วยน้ำเสียที่ไม่่อยะพอใ นวลยิ้มอ่อน
"็หมอเาเป็นห่วสุภาพอแม่นี่หน่า ลู็รู้ว่าหมอเป็นนีแ่ไหน"
นวลพยายามพูปป้อหมอมนัส เพื่อให้ลูายสบายใไม่ิมา
"ผมรู้ว่าหมอเป็นนี แ่ผม็รู้สึแปลๆ นะรับ ทำไม? หมอถึ้อมาบ่อยนานี้"
เอพูับแม่้วยน้ำเสียแ็ เือวามไม่พอใอย่ายิ่ นนวล้อวา านเย็บผ้าล
"เอ ลูิอะไรอยู่ ลูไม่ไว้ใแม่เหรอ? "
นวลพูับลูาย้วยเสียอ่อนโยน เอส่ายหน้าเบาๆ
"ไม่ใ่แบบนั้นหรอรับแม่ ผมแ่เป็นห่วแม่เยๆ "
เอรีบอบแม่ลับ เาลัวว่าแม่ะเ้าใเาผิๆ แล้วะทำให้แม่ไม่สบายใ
"แม่เ้าใลูนะ แ่แม่อให้ลูไว้ใแม่ไ้ไหม"
นวลยิ้มให้เอ พร้อมเอื้อมมือลูบศีรษะเาเบาๆ
"ผมแ่ไม่อยาให้แม่เสียใ"
เอมอแม่้วยวามัวลใ
"แม่ะไม่ทำอะไรให้ลูเสียใหรอนะ"
นวลพูยืนยันในวามบริสุทธิ์ใอัวเอ ับหมอเพื่อให้เอสบายใ
"แม่ับหมอมนัส...มีอะไรันมาว่าหมอับนไ้หรือเปล่ารับ"
นวลใเล็น้อย ับำถามอลูาย ที่เาัสินใถามนวลรๆ
"เอ ลูพูอะไรออมาเนี่ย"
นวล้อมอหน้าลูาย ้นหาวามริที่ิ้าในใลูายสุที่รั รอำอบาเา
ผมแ่สสัย แม่อบผมมารๆ ไ้ไหมรับ"
เอบอแม่้วยเสียสั่นๆ นวลน้ำาลอเบ้า ับำพูลูาย ที่หวาระแวเธอับหมอมนัส
"ลู...แม่เสียใที่้อให้ลูิแบบนี้ แ่แม่อสัาว่า แม่ะไม่ทำอะไรให้ลูผิหวั"
นวลเอื้อมมือสอ้า บเบาๆ ที่้นแนอลูาย
"ผมอโทษรับแม่ ผมแ่เป็นห่วแม่มาเินไป "
เอโผล่เ้าอแม่แน่น บรรยาาศระหว่าสอแม่ลู เ็มไป้วยวามึเรีย และวามไม่เ้าใ ำถามอเอแสให้เห็นถึวามัวล
และวามหึหวในัวแม่ นวลรู้สึเสียใและผิหวัที่ลูายิไม่ีับเธอ
ในระท่อมไม้หลัเล็ บรรยาาศเียบสบ แ่เ็มไป้วยวามรู้สึอนวลที่สับสน อลหม่าน
นวลนั่อยู่บนเียไม้ เธอเหม่อมอออไปนอหน้า่า เห็นทิวทัศน์อไร่้าวโพทีุ่้นเย แ่ใอเธอลับว้าวุ่นไม่สบ
นับั้แ่ที่เอถามำถาม ที่ทำให้เธอน้ำาลอเบ้าเมื่อรู่ นวลรู้สึไม่สบายใอย่าบอไม่ถู
วามริแล้ว หิสาวไม่ไ้ิอะไรเินเลยับหมอมนัส เธอเพียแ่รู้สึอบุ ที่หมออยูแลเธอเป็นอย่าี หมอมนัสเป็นนใี สุภาพ และอ่อนโยน
เธอรู้สึปลอภัยและอบอุ่นเมื่ออยู่ใล้ๆ เา ารที่หมอมนัสวนเธอไปทาน้าว เธอเอ็รู้สึีใ
แ่เมื่อนึถึสายาอเอ ที่เ็มไป้วยวามัวลและไม่ไว้วาใ เธอ็รู้สึผิและเป็นห่วลูายนเียวมาๆ
"ทำไม? มันถึเป็นแบบนี้ไปไ้นะ"
นวลพูับัวเอเบาๆ หิสาวิถึวันที่เธอเ็บา หมอมนัสเป็นนแรที่เ้ามา่วยเหลือและูแลเธอ นวลึรู้สึอบุเาอย่ามา
และเมื่อเวลาผ่านไป วามรู้สึอเธอ ็่อยๆ เปลี่ยนไป เริ่มรู้สึีับหมอมนัสมาึ้นเรื่อยๆ
แ่นวล็ไม่เยลืมว่า ัวเอเป็นแม่หม้าย ที่มีลูิ เธอไม่อยาทำอะไรที่เป็นารทำร้ายวามรู้สึอลูาย
"ันวระทำยัไี"
นวลถามัวเอ้ำแล้ว้ำเล่า หิสาวรู้ีว่าะ้อุยับเอให้เลียร์ แ่เธอ็ลัวว่าะทำให้วามสัมพันธ์ระหว่าแม่ลูเสียไป
นวลอยาให้เอ เ้าใวามรู้สึอเธอ แ่็ลัวว่าเาะไม่ยอมรับ ในที่สุนวล็ัสินใว่าะ้อพูับเอให้เ้าใ
ะอธิบายให้เาฟั ว่าเธอรู้สึยัไ และทำไม? เธอถึลไปทาน้าวับหมอมนัส หิสาวหวัว่าเอะสามารถเ้าใและให้อภัยเธอไ้
ในระท่อมไม้หลัเล็ บรรยาาศึเรีย นวลสูหายใลึๆ
"เอ...แม่อโทษที่ทำให้ลูเป็นห่วนะ แม่รู้ว่าลูเป็นห่วแม่ แ่แม่็อยาให้ลูเ้าใ้วยว่า
หมอมนัสเาเป็นนีริๆ นะ เา่วยเหลือแม่มาลอั้แ่แม่เ็บา"
"ผมรู้ว่าหมอเาใี แ่ผม็ไม่อยาให้แม่ไปไหนมาไหนับผู้ายนอื่น โยลำพันี่นา"
เอหน้าเรีย พูับแม่เบาๆ
"แม่รู้ว่าลูเป็นห่วแม่ แ่แม่็โเป็นผู้ให่แล้วนะลู แม่มีสิทธิ์ที่ะมีีวิส่วนัวบ้า"
นวลน้ำเสียอ่อนโยน
"ไม่ แม่ไม่มีสิทธิ์ที่ะทำแบบนี้ับพ่อ พ่อเยบอว่าะให้ผมูแลแม่ให้ีที่สุ และผม็สัาับพ่อไว้แล้วว่าะูแลแม่"
เอร้อเสียสู
"เอ...ลูพูอะไรออมาเนี่ย"
นวลน้ำาลอเบ้า
"ผมพูวามริ ผมไม่อยาให้มีใรมาแทนที่พ่อในใอแม่ ผมเป็นลูายนะ!"
เอวาเสียั
"เอ ลูเ้าใผิแล้วนะ หมอมนัสเาไม่ไ้ิอะไรับแม่แบบนั้นหรอ"
นวลส่ายหน้า
"ไม่ว่ายัไ ผม็ไม่ยอมให้แม่ไปไหนับหมอนนั้นเ็า!"
เอไม่ฟั นวลถึับร้อไห้
"เอ...ทำไมลูถึใร้ายับแม่แบบนี้"
เออ่อนล "ผมไม่ไ้ใร้ายับแม่หรอรับ ผมแ่เป็นห่วแม่มาเินไป
"แม่รู้ว่าลูเป็นห่วแม่ แ่ลู็้อเ้าใวามรู้สึอแม่บ้าสิ"
นวลเ็น้ำาที่ไหลึมออมา ทั้สอเียบไปรู่หนึ่ บรรยาาศเ็มไป้วยวามเียบ
"ผมอโทษรับแม่ ผมแ่.."
.เอพูเสียเบา หยุใว้ับำว่าแ่ และไม่ไ้พูอะไร่อ
"แม่รู้ว่าลูเป็นเ็ี แม่ให้อภัยลูนะ แ่ลู้อสัาับแม่นะ ว่าะไม่ทำอะไรที่ทำให้แม่เสียใอี"
นวลบอับลูาย โอบอเา้วยวามรัลูสุหัวใ
"รับแม่"
เอพยัหน้าเบาๆ เสียฝนระหน่ำหลัาบ้านระทบับเสียฟ้าร้อึ้อ ราวับะแออเป็นเสี่ยๆ นวลัวสั่นเทา มือเาะอบโ๊ะแน่น
พยายามไม่ให้ัวเอรู้สึหวาลัว แ่สายาที่มอออไปนอหน้า่า ็ยัแสวามวิัวล
"ลูเห็บแล้วลู"
นวลร้อเสียหล เมื่อเห็น้อนน้ำแ็สีาวโปรยปรายลมาทับถมันเ็มสนาม
เอที่นั่อ่านหนัสืออยู่ รีบวาหนัสือลแล้วเินเ้าไปหาแม่
"ไม่เป็นไรนะรับแม่ เี๋ยวลูะไปปิหน้า่าให้"
"ไม่้อไปลู เี๋ยวะโนลูเห็บเอา"
นวลห้ามปรามเา
"ไม่เป็นไรรับ แม่นั่อยู่รนี้แหละ"
เอพูปลอบโยน แล้วรีบวิ่ออไปปิหน้า่าทุบาน
เสียลมพัระหน่ำ ับัวบ้านัเอี๊ยอ๊า นวลรู้สึถึวามไม่มั่น เธอหันไปมอเอที่ำลัพยายามปิหน้า่าบานสุท้าย ้วยวามเป็นห่ว
"ระวันะลู"
นวลร้อเือนลูายสุที่รั
"รับแม่"
เออบลับมา้วยเสียั เมื่อเอปิหน้า่าเสร็เรียบร้อยแล้ว ็รีบวิ่ลับเ้ามาหาแม่
"เสร็แล้วรับแม่"
นวลึเอเ้ามาอแนบแน่น
"อบในะลูทีู่แลแม่"
"ไม่เป็นไรรับแม่"
เอลูบหลัแม่เบาๆ
"อย่าลัวนะรับแม่ ลูอยู่ับแม่ลอ"
นวลพยายามลั้นน้ำา แ่็ลั้นไม่อยู่ น้ำาไหลอาบแ้ม
"อบใมานะลูที่เิมาเป็นลูแม่"
พายุยัรุนแรอยู่ แ่ภายในบ้านลับอบอุ่น้วยวามรัอแม่ลู ทั้สออันแน่น ไม่ยอมปล่อยมือาัน
ห้อนั่เล่นที่บ้านหลัเล็ บรรยาาศอบอุ่น นวลนั่เย็บผ้าอยู่บนโฟา เอเินเ้ามาพร้อมับหนัสือเล่มโปร
"แม่รับ วันนี้ผมอ่านเอบทวีสวยๆ นะรับ"
เอล่าวพร้อมับอ่านบทวีให้แม่ฟั นวลเยหน้าึ้นมอลูาย้วยสายา ที่เ็มไป้วยวามรั
"เ่ัเลยลู ที่รัารอ่านแบบนี้"
หลัาเออ่านบ ทั้สอ็เียบไปรู่หนึ่ นวลวาานเย็บผ้าล แล้วลูบศีรษะเอเบาๆ
" ั้แ่ลูเิมา แม่มีวามสุมาเลยลู"
นวลเอ่ยออมาเบาๆ
"ผม็เหมือนันรับแม่"
เออบพร้อมับยิ้มว้า
"แม่เยิว่า ถ้าไม่มีลู แม่ะเหาและโเี่ยวมา"
นวลนิ่ไปรู่หนึ่่อนะพู่อ
"แ่พอมีลู แม่รู้สึว่า ีวิอแม่มีวามหมายึ้นมาเยอะเลย"
เออแม่แน่น
"ผม็รัแม่มาที่สุในโลเลยรับ"
นวลลูบหลัลูายเบาๆ
"แม่็รัลูมาเ่นัน"
หลัานั้นทั้สอ็เียบไปรู่หนึ่ นวลนึถึำเิอหมอมนัส ที่วนเธอไปทาน้าว หิสาวส่ายหน้าเบาๆ
"แม่ัสินใแล้วนะลู"
นวลเริ่ม้นบทสนทนา
"ัสินใอะไรเหรอรับแม่"
เอถาม้วยวามสสัย
"เรื่อที่หมอมนัสวนแม่ไปทาน้าว"
นวลอบลูายอเธอ
"แม่ะปิเสธเา"
"ทำไม? รับแม่"
เอถาม้วยวามแปลใ
"แม่ิว่าอนนี้แม่มีวามสุีแล้ว ับารอยู่ับลู"
นวลอธิบาย
"แม่ไม่อยาะไปทำให้ลูเป็นห่วหรือไม่สบายใ"
"แ่..."
เอพยายามะพูอะไรบาอย่า แ่็พูไม่ออ
"เอไม่้อห่วนะลู แม่สบายีแล้ว"
นวลพูปลอบโยนายหนุ่ม
"แม่มีลูอยู่ับแม่ แม่็มีวามสุแล้ว"
เออแม่แน่นอีรั้
"อบุนะรับแม่"
"แม่็อบใลูเ่นัน ที่เ้าใแม่นะ"
นวลอบลับ หิสาวัสินใเลือรอบรัว เธอระหนัว่า วามสุอเธออยู่ที่ลูายนเียว
ารอยู่ับลูายทำให้สาวให่รู้สึปลอภัยและอบอุ่น นวลึปิเสธำเิอหมอมนัสไปโยปริยาย
แม้ว่าเอะรู้สึีใ ที่แม่เลือเา เอั้ใมอบวามสุให้แม่ลอไป
"่วนี้บ้านเราฝนแรพายุ ระหน่ำพับ้านเราทุวันเลยนะ"
นวลพูะเปิหน้า่าออ หลัาพายุฝนยุิล ใบหน้าอหิสาวที่หันไปพูับลูายเปื้อนรอยยิ้มอย่ามีวามสุ
"ใ่รับแม่ พายุลมฟ้าลมฝนแรมา บ้านเราลั่นเอี๊ยๆ ลอ ปีหน้าผมะทำบ้านให้แม่ใหม่ เวลาพายุเ้าะไ้ไม่เสียั"
ายหนุ่มพู้วยน้ำเสียสื่น หลัาสอแม่ลู ผ่านพายุฝนมาอย่าปลอภัย ่อนะเินไปเ้าห้อน้ำ
บแล้ว้า ิมไ้นะะ อยาให้มีอะไรเพิ่มเิม หรือัเนมาว่านี้็บอไ้นะะ หรือพอีแล้ว ่วยบอ้วยน้าาา อมเมน์มาเยอะๆ ่ะ ะไ้นำมาปรับปรุแ้ไ ให้รีไ้รับวามบันเทิสูสุเ้า่ะ
............................................................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น