คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5 ✿ ความสุขของคน ‘รักแฟนเก่า’
5
ความสุขของคน ‘รักแฟนเก่า’
“ไม่อยากจะเชื่อว่าจะบังเอิญได้เจอกันพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างนี้ แถมยังได้มาฟังข่าวดีของไอ้พีกับจ้าวอีก” ชัดเจนว่าแล้ววางแก้วเครื่องดื่มลงบนโต๊ะ เอนหลังพิงโซฟาสไตล์ทักซีโดและวางแขนข้างหนึ่งบนเท้าแขน
“เออ อะไรหอบพวกมึงมาเชียงใหม่พร้อมกันเนี่ย...แต่ก็ดี กูไม่ได้เจอพวกมึงนานแล้ว” คอปเตอร์ผู้ซึ่งอาวุโสที่สุดในกลุ่มพูดอย่างอารมณ์ดีพลางมองทุกคน ไม่ลืมแจกยิ้มตามมารยาทให้สาว ๆ อย่างสงวนท่าที เขาเป็นรุ่นพี่ของชายหญิงรอบโต๊ะ
“ก็ธรรมดาหรือเปล่าครับพี่ สิ้นปีใคร ๆ ก็ขึ้นเหนือ คิดอะไรไม่ออกก็เชียงใหม่” เพทายที่นั่งอยู่ข้างหงส์หยกผู้เป็นแฟนสาวเอ่ยถามออกมา จากนั้นชัดเจนจึงพูดต่อว่า
“นี่ดีนะที่กูเช็กข้อความก่อนเลยเห็นข้อความมึง ไม่งั้นคงขับรถกลับไปแล้ว”
“อ้าว กูรบกวนมึงแล้วสิแบบนี้” ถังเงินพูดติดตลกพร้อมหัวเราะในลำคอเบา ๆ ไม่มีใครคาดคิดรวมถึงเขาเองว่าจะได้มานั่งล้อมวงดื่ม (บ้างเหล้าบ้างน้ำเปล่า) และทานอาหารช่วงค่ำกับเพื่อนที่สนิทตั้งแต่สมัยมัธยมต้นที่บ้านสวนเชียงใหม่ รอบโต๊ะมีทั้งหมดเจ็ดคน รวมเจ้าบ้านอย่างเขา
“เปล่า! อย่าคิดมากสิวะ กูแค่ไม่รู้จะอยู่ทำอะไรแล้วเลยรีบกลับ แต่นาน ๆ จะได้เจอพวกมึงสักทีกลับช้าหน่อยไม่เป็นไร แฟนกูจะได้พักที่โรงแรมสบาย ๆ สักคืนด้วย” ชัดเจนรีบพูด
ก่อนหน้านี้ขอพรบอกว่าช่วงสิ้นปีจะแวะเข้ามาหา กอปรกับถังเงินทราบว่าเพื่อนคนอื่นก็อยู่เชียงใหม่ในเดือนนี้ จึงนัดมาเจอกันให้พร้อมหน้าพร้อมตา พร้อมฟังข่าวดีจากขอพรที่แจ้งให้เพื่อนทุกคนทราบว่า ตนเองกับจันทร์จ้าวจะแต่งงานกันในปีหน้าที่จะถึง...อืม มันมาแจกการ์ดแต่งงานน่ะ นอกจากนั้นยังได้แนะนำให้จันทร์จ้าวรู้จักกับเพื่อนคนอื่น ๆ ของขอพรอย่างเป็นทางการ
ถังเงินคิดว่าวัยอย่างพวกเขาคงเป็นวัยที่ทุกคนมีความรักและพร้อมสร้างครอบครัวด้วยกันแล้ว
คงมีเพียงเจ้าบ้านอย่างเขาละมั้งที่ครองตัวโสด (ไม่) สนิทมาหลายปี
“ว่าแต่ทำไมมึงไม่มาเครื่องบินวะเพื่อน” ขอพรถามชัดเจนหลังจากฟังบทสนทนาในวงอยู่นาน
“มันถึงเร็วเกิน ไม่ฟิน”
“แม่ง ถามจริง ๆ” ขอพรทำราวกับไม่อยากจะเชื่อ
“เงินนี่ก็เก่งนะที่สามารถทำให้พวกเรามารวมตัวกะทันหันแบบนี้ได้ ว่าแต่เป็นยังไงบ้างเหรอ สบายดีหรือเปล่า ยังทำเพลงอยู่ไหม” หงส์หยกเอ่ยถามเจ้าบ้านหรูหราราคาเกือบเหยียบร้อยล้าน ถังเงินพยักหน้าให้ก่อนจะตอบกลับไปว่าชีวิตของเขายังคงเดินทางสายดนตรีเช่นเดิม ช่วงนี้เริ่มเข้าวงการบันเทิงแล้ว งานมีมากขึ้น แลดูเหมือนจะเติบโตได้อีกมาก
“เอ้อ แล้วมีใครได้ข่าวไอ้ชีวาบ้างไหม ตั้งแต่กูกลับมาไทยก็ไม่ได้คุยกับมันเลย...หือ อะไรครับที่รัก” ท้ายประโยคเพทายหันหน้ามาสนใจหญิงสาวผู้จงใจใช้ขาสะกิดเขาเมื่อครู่นี้ หงส์หยกส่งซิกว่าไม่ควรถามเรื่องนี้ต่อไป
บรรยากาศนอกชานบ้านที่แสนสุนทรีย์ดูคล้ายจะถูกรบกวนด้วยกรุ่นความมาคุเล็ก ๆ เสียแล้ว ทว่าไม่ถึงชั่วอึดใจต่อมาเจ้าของเสียงใสอย่างจันทร์จ้าวก็พูดเจื้อยแจ้วทำให้บรรยากาศไม่แกร่วไปเสียก่อน
“ช่วงนี้ชีวางานยุ่งน่ะ เห็นว่าแบรนด์ห้องเสื้อที่ทำกับเพื่อนเริ่มไปได้ดีแล้ว จ้าวเองก็ไม่ค่อยได้คุยกับชีวาเหมือนกัน”
คนพูดยิ้มหวานเมื่อกล่าวถึงเพื่อนสนิทที่เรียนคณะเดียวกัน พอโตเป็นผู้ใหญ่แล้วกลับไม่ค่อยได้ติดต่อกัน คล้ายต่างคนต่างมีเส้นทางชีวิตของตนเองให้เดิน
“อืม ล่าสุดที่ได้คุยกันก็ตั้งแต่สองปีที่แล้ว...ใช่ไหม” ขอพรหันมาถามคนรัก จันทร์จ้าวพยักหน้าส่งให้
“เออ งั้นมันก็คงไปใช้ชีวิตได้ดีแล้วละ เดี๋ยวคงเจอกันตามโอกาสสำคัญ ๆ ของเพื่อน ๆ ละนะ” ชัดเจนช่วยพูดเพื่อให้บรรยากาศมาคุไม่มีที่มาจางลง...อ้อ! จะบอกว่าไม่มีที่มาคงไม่ถูกนัก ในเมื่อตัวต้นเหตุที่ทำให้บรรยากาศมาคุน่ะมันเป็นเจ้าบ้าน
ทุกคนในที่นี้ยกเว้นจันทร์จ้าวเป็นเพื่อนกับถังเงินมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้น มีเพียงขอพรที่เรียนโรงเรียนเดียวกับถังเงินแค่ถึงระดับมัธยมศึกษาตอนต้นแล้วย้ายโรงเรียน ส่วนคนอื่นน่ะเรียกว่ายกโขยงตามถังเงินไปเรียนกันเป็นขบวน ทำไมจะไม่รู้เล่าว่าช่วงมัธยมปลายเพื่อนรักของพวกเขามีแฟน อีกทั้งช่วงมหาวิทยาลัยก็ยังมีช่วงที่กลับมาคบกับแฟนเก่าที่เคยเลิกกันไปแล้วอย่างชีวา ซึ่งแม่คุณเองก็เป็นเพื่อนสมัยมัธยมปลายของพวกเขาเช่นกันอีกนั่นละ
ความสัมพันธ์ซ้ำซ้อนเหลือเกิน
อ้อ...สาเหตุที่เพทายไม่รู้เป็นเพราะเจ้าตัวไปเรียนระดับปริญญาตรีอยู่เมืองนอกเพิ่งจะกลับมา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถังเงินกับชีวากลับมาคบกันช่วงมหาวิทยาลัย คิดว่าเลิกกันไปตั้งแต่จบมัธยมศึกษา
“โอกาสสำคัญของเพื่อน? ...พอดีเลย งานแต่งไอ้พีไง มึงจะชวนชีวามาด้วยไหม นาน ๆ จะเจอกันนะ” ท้ายประโยคเพทายคนเซ่อหันมาถามขอพร สุดยอดคนอ่านบรรยากาศไม่ออกก็เขานี่เอง หงส์หยกเครียดอยากจะแสร้งเป็นลม
“ชวนอยู่แล้ว จะพลาดได้ไง” ขอพรยิ้มให้พร้อมตอบกลับอย่างสบายอารมณ์ “มึงก็อย่าเบี้ยวล่ะ กูมาแจกการ์ดล่วงหน้าตั้งหลายเดือนขนาดนี้ ต้องมาให้ได้นะเพื่อน” หันหน้าไปพูดกับเจ้าบ้านที่จู่ ๆ ก็กระดกแอลกอฮอล์หมดแก้วลงคอรวดเดียวก่อนจะเบนสายตากลับมาจ้องขอพรราวกับกำลังกึ่งเหม่อ
“เออ งานแต่งมึงกูไปแน่นอน...ถ้าไม่เจอเรียกหมาได้เลย”
“ถามจริง ๆ เถอะ มึงยังไม่ลืมมันอีกเหรอวะ”
คำถามจู่โจมตรงประเด็นดังขึ้นในช่วงเวลาราวตีสอง ขอพรนั่งมองคนเหยียดตัวนอนใช้มือปิดตาอยู่บนโซฟาตัวยาวอย่างสงสัย ฤทธิ์สุราทำให้เจ้าบ้านเมามายหมดสภาพ ดื่มไปขนาดนี้แม้จะคอทองแดงแค่ไหนก็คงต้องสิ้นฤทธิ์ละนะ
ถังเงินหน้าเหยเก เขาละมือออกจากใบหน้ามองดูขอพรที่ยืนค้ำหัวได้สักครู่ก็เดินมานั่งลงตรงข้ามเขา
เวลานี้เพื่อนคนอื่นต่างแยกย้ายกันกลับที่พักแล้ว ถังเงินให้คนขับรถของตนขับไปส่งเพื่อน ๆ ให้ถึงโรงแรมหรูซึ่งเป็นหนึ่งในธุรกิจของตระกูล คืนนี้เพื่อน ๆ มาหลายคนแถมยังเมามาก ถังเงินจึงเปิดห้องให้เพื่อน ๆ พัก ซึ่งโรงแรมอยู่ถัดไปจากบ้านของถังเงินไม่ไกลนักแถมยังมีคนขับรถพากลับจึงไม่ได้น่าเป็นห่วงอะไร
“มึงหมายถึงใคร”
“...” ขอพรหรี่ตาใส่ผู้ร้ายทำตัวไขสือสักพักก่อนจะเปลี่ยนใจไม่อยากรับรู้ “อืม นึกไม่ออกก็ดีแล้ว กูไม่ได้หมายถึงใคร”
คำตอบนั้นทำเอาถังเงินชะงักเหลือบมองเพื่อน...ขอพรถามเจาะจงขนาดนั้น ถ้าเขาเชื่อคำพูดของมันเขาก็คงโง่เต็มที
“กูอยากลืม”
“...”
“แต่กูทำไม่ได้” ฝ่ามือทั้งสองยกขึ้นปิดหน้าหลังจากยันตัวขึ้นมานั่งก้มหน้าสารภาพหมดเปลือก ถังเงินเองก็อยากจะเลือกเป็นคนที่ลืมง่าย ๆ
แบบนี้มันเรียกว่าเวรกรรมตามสนองใช่ไหม...ไม่ เขายังไม่เคยทำสิ่งผิดพลาดก่อนหน้านั้น ไม่รู้จริง ๆ ว่ามันเริ่มผิดพลาดตั้งแต่เมื่อไรกัน
ชีวา...ชื่อเดียวเท่านั้นที่บีบคั้นหัวใจ
ชีวาที่แปลว่าชีวิต ชื่อของผู้หญิงที่สลักลงในหัวใจของผู้ชายชื่อถังเงินอย่างแน่นหนา
คนเราจะลืมใครสักคนได้จริงหรือ มันทำอย่างไรล่ะ
ช่วยมาสอนเขาหน่อย
“มึงขึ้นไปนอนเถอะ เมามากแล้ว” ขอพรพูดเมื่อเห็นอาการเพื่อนท่าจะแย่ ชายหนุ่มลุกออกจากโซฟาเดินมาพยุงแขนถังเงิน
“อืม” คนกรึ่มได้ที่ลูบหน้าลูบตา ยอมให้เพื่อนดึงแขนลุกขึ้นแล้วพยุงพาเดินขึ้นบันไดไปห้องนอน
วันที่เขาลืมชีวา...เขาจินตนาการไม่ออก
ไม่รู้ว่าวันนั้นมันจะต้องรู้สึกแบบไหน
เขาจะลืมชีวาลงได้อย่างไร ในเมื่อความรักและสุขของเขาสลักเอาไว้เป็นชื่อของชีวา
ความสุขของคนรักแฟนเก่า คือการใช้ชีวิตด้วยการมีความสุขกับช่วงเวลาดี ๆ ในอดีตที่ไม่อาจย้อนกลับมา หรือคงพูดได้เต็มปากว่า...มีความสุขบนความทุกข์ของตนเอง
#จักรวาลหมุนรอบความสุข
ความคิดเห็น