คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : EP 3-2
“ูน!”
“อาราย =_=” เธอหันมอมาเหมือนรำาิๆ เมื่อผมว้าผ้าห่มนวมโยนไปปิัวเธอไว้ บ้าเอ๊ย... ไม่ใ่ว่าไม่เยเห็นผู้หิแ้ผ้า แ่ทำไมแ่เป็นนรหน้าลับทำให้หัวใผมเ้นเป็นัหวะแร็พไ้วะเนี่ย
“เี๋ยวเอาเสื้อับาเมาให้เปลี่ยน อย่าเพิ่ถอนะ”
“เอาที่ใส่นอนสบายๆ นะ”
เธอสั่ พร้อมับูเหมือนะถอถุน่อออใ้ผ้าห่มนวมผืนนั้น โอย...หัวใผม เลิเ้นระหน่ำแบบนี้ะทีเหอะรับ! มันูเหมือนพวไ่อ่อนพิลึ T-T
ผม้นู้หาเสื้อผ้าที่เธอะใส่สบายนไ้เสื้อยืแนยาวัวให่มา อย่าน้อย็่วยให้เธอไม่ถูเรื่อปรับอาาศทำร้ายนอาไม่สบายวันพรุ่นี้ พอหันลับไปอีที็เห็นูนนั่อเ่า(ที่อยู่ใ้ผ้าห่ม) แล้วบหน้าลับแนัวเอรอ... เหมือนะหลับไ้อี =_=;
“ูน ใส่เสื้อ่อน”
“อืม...” เธออบรับเสียเบา พร้อมับยื่นมือมาหาผมทั้ที่ยัไม่ลืมา ผมเลยหลับหูหลับาสวมเสื้อให้้วยวามไวแส -_-! แ่พอะละมือมา ็ลับถูมือนุ่มุมมือไว้ อา... มือเธอเล็ั
นุ่มมา้วย...
“าเล่ะ?”
“อ้อ าเ”
ในะที่ผมำลัเลิ่ลั่ และิว่าเออ าเล่ะ ลืมหามาให้เธอใส่ ูน็ันสายเี่ยวอเรสสีำออาเรียวแนทั้สอ้า แล้วถอเรสัวนั้นออทาปลายเท้า ่อนะหย่อนมันล้าเีย แล้วมอมาที่ผม้วยแววาหวานหย
แ่นั้น...
ผม็แทบลืมเรื่อที่เธอถามถึาเไปเลย
ไม่สิ ะว่าไปเธอไม่ไ้ใส่าเ้าในเสื้อยืหลวมๆ ัวนั้น็ีอยู่แล้วนี่...
รู้ัวอีที ผม็้าวมาหยุยืน้าเีย ่อนะโน้มัวลเยาเธอให้เยหน้าึ้นอี พลาระิบ
“ยั่วเหรอ?”
ูนะพริบาเบาๆ ่อนยสอมือึ้นโอบรอบอผมไว้ แล้วยิ้มใส
“แล้วอบมั้ยล่ะ?”
ผมยมือึ้นลูบริมฝีปาอวบอิ่มสีมพูอ่อน้วยลิปสิที่ไม่สวยเท่าสีริอปาเธอที่ผมเห็นวัน่อน้วย้ำ วามรู้สึอยาลบรอยลิปสิออมันลุฮือเินวบุม
รู้ัวอีที ผม็โน้มลไปูลืนเรียวปานุ่มนิ่ม สอลิ้นลึล้ำ ลืนินวามหวานหอมาโพรปาิ้มลิ้มทีละนิ และหนัหน่วึ้นเรื่อยๆ ามวาม้อารที่โหมระพือนร่าายอผมและเธอร้อนผ่าวไป้วยัน
ูนราิริมฝีปา ามูบอผมไม่่อยทันเท่าไหร่ ่าาท่าทาแม่เสือสาวเมื่อี้นี้อย่าเหลือเื่อ แ้มอเธอแั้วยเลือฝา ลามลลำอ ผมเห็นเมื่อยามที่ถอนริมฝีปาออ ่อนันร่าเธอให้นอนหายบนเีย และผม็ถอเสื้อัวเอออโยนทิ้
สีหน้าอเธอมีแววใเล็น้อย แววาื่นระหนมอลอนล้ามเนื้ออผมั้แ่แผอลไปถึหน้าท้อที่สอบหายเ้าไปในาเ ่อนที่เธอะลืนน้ำลายลอเบาๆ
ผมหัวเราะเสียทุ้มในลำอ โน้มายลไปลอเลียเรือนร่าามที่ถู่อนไว้ในเสื้อยืัวโร่ ่อนระิบิแ้มร้อนๆ
“หิวเหรอ?”
ูนสะุ้ับเสียถาม แล้วำปั้นน้อยๆ ็ทุบลมาที่้นแนอผมัเพียะ
“หะ หิวอะไรอนาย บ้า”
อา... สีหน้าเินอายอเธอแม่โรน่ารัเลย
ผมวาสายาไปามวหน้าหวานละมุน ่อนะ่อยๆ ลูบไล้ปลายนิ้วรแ้มนุ่ม ใบหูแๆ และร้อนผ่าวไปหม รู้ัวอีที ผม็โน้มลไปับิ่หูเธอเบาๆ เล็มเลีย้วยปาและลิ้น่ำอ โยที่มือ็อยู่ไม่สุ
วามหยาบโลนอฝ่ามือสัมผัสเนื้อผิวนุ่มลื่นนเินห้ามใ โยเพาะเมื่อผมสอมือเ้าไปใ้ายเสื้อ เลื่อนลูบลึเล้า ถลเสื้อัวให่ึ้นเหนือเอวอบา แล้วสอ้นาเ้าไปรใลาวามลึลับแห่วัยสาวทีุ่่ม่ำ
แ่พอะันเสื้อออาายาม เธอลับสะุ้ ึฝ่ามือหอมๆ ที่ลูบไล้แ้มผมอยู่ไปออไว้้วยสีหน้าหวแหน
“ปะ ปิไฟ่อน”
าที่ ผม็พอะเ้าใเลือนราาวามเอะะไม่ประสาอเธอ ปนเปับสิ่ที่เธอเล่า
‘ผู้ายนเมื่อี้เหมย็หามาให้ พวเรามาถึที่นี่อนสายเพื่อันโยเพาะ เหมยบอว่าันวระสนใเพศร้ามไ้แล้ว่อนบ ม.ปลาย’
นั่นแปลว่าที่ผ่านมา เธอไม่สนใเพศร้ามเลย...
“แป๊บนึ”
วามรู้สึเหมือนำลัประอแ้วล้ำ่าที่ผมเอำลัะทำให้มันแสลาย้วยร่าายอผม ทำให้ผมไม่ล้ามอหน้าูนเลยเหมือนัน มันเป็นวามรู้สึประหลา ไม่เิเินอาย แ่็แบบ... แม่ผมหุบยิ้มไม่ไ้เลยอนหันหลัให้เธอแล้วเินมาเปิไฟเนี่ย
แปะ
สิ้นเสียแะสวิ์ ห้อทั้สอ็มืลทันที ระทั่ที่สายาผมุ้นินับวามมืึ่อยๆ เห็นสิ่่าๆ ในห้อแบบสลัวๆ เพราะแสไฟา้านนอส่อเ้ามาทาหน้า่า
และเห็นูนลุึ้นนั่ ถอเสื้อออ เธอมอมายัผม้วยสายาแบบไหนผม็มอไม่เห็น ผมรู้แ่รูปร่าสมบูร์แบบที่เห็นเป็นเานั่น ทรวออวบอั เอวอเล็แ่ฝ่ามือเียวับ ทำให้ผมแทบะระโนึ้นไปฟัเธอบนเียแบบแรๆ ให้หายอยา!
“อ๊ะ! เม่น...”
แ่เพราะรู้ว่าเธอยัไม่พร้อมรับอะไรเบอร์นั้น ผมึโน้มลันัวเธอนอนหาย ลูบไล้แผ่วเบาไปามส่วนโ้ส่วนเว้าอายสาว ูบเธอไปทั่วั้แ่ใบหน้า แอ่ีพรที่เ้นเร่า ทรวอนุ่มเ้ที่ทำให้ผมแทบลั่ หน้าท้อแบนราบ เรียวาาวนวล รฝ่าเท้านุ่มนิ่ม
แล้วหยุปาและลิ้นรใลาวามหวานนุ่มแห่อิสรี ที่ไม่เยมีผู้หินไหนไ้รับารปรนเปรอาผมแบบนี้
เธอรวรา บิายเร่าๆ เหมือนะาใายรนี้ แ่เธอ็เป็นผู้รอีวิในสรามที่ทำให้เียยับยู่ยี่ไปหม เมื่อร่าบาเหยียเร็และส่เสียราอย่าหฤหรรษ์ ผม็ปล่อยสะโพลมแน่นวาลบนเียามเิม ่อนะถอาเัวเอออ
ใ่ อนนี้ถึเวลาแล้ว...
ูนหอบหายใระเส่าอยู่ใ้ร่า เธอมอามผมที่เปิโมไฟและเปิลิ้นัหัวเียเพื่อหาอนอม ำไ้ว่าเ็บไว้รนี้นี่หว่า อยู่ไหนวะ
“นายำผู้หินนั้นไ้ไหมเม่น...”
“นไหน...”
ผมถามเสียหอบสั่น ืออนนี้มันเป็นเวลาเผ็ศึแล้ว แ่ผมลับหาเรื่อมือป้อันไม่เอ แล้วเธอยัมาถามถึผู้หินอื่นอีทำไมวะ
อนนี้่อให้ไม่ใ่มนุษย์ผู้หินอื่น แ่เป็นนาฟ้านาสวรร์ที่ไหน ผม็ไม่สนทั้นั้นแหละ! ผมะเอาแ่เธอ... แ่เธอเนี่ย!
“นที่ส่หมายรัให้นาย วันไวท์เย์ปีที่แล้วไ”
ผมเอล่อเล็ๆ ที่ามหาพอี แ่ยัไม่ทันอบอะไรเธอไป ็หันมาเห็นเธอหลับาพริ้ม แล้วพู่อโยที่ยัไม่ลืมามอผม้วย้ำ
“ผู้หินนั้น... ือันเอ”
ความคิดเห็น