ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    P(r)etty boy -haikyuu (Oikawa x oc)

    ลำดับตอนที่ #5 : เด็กน้อย

    • อัปเดตล่าสุด 22 ต.ค. 65


    ตอนกลางคืนกลายเป็นว่าพวกเราสามคนได้มานอนด้วยกัน มีซายะที่นอนอยู่ตรงกลางและมีเด็กน้องอีกสองคนนอนประกบข้าง น้องสาวของเธอหลับไปตั้งแต่หัวถึงหมอน แขนเล็กๆหันไปกอดตุ๊กตาหมาชิบะตัวใหญ่แทนในขณะที่โทรุ กอดแขนเธอแน่น 

    "ยังไม่หลับอีกหรอ" เธอกระซิบถามหลังจากหันหน้าไปมองเด็กชายตัวน้อยที่ยิ่งนับวันยิ่งตัวโตขึ้นเรื่อยๆ ดวงตามีน้ำตาลเป็นประกายทุกครั้งนามที่เธอหันไปมองนั้นยิ่งเหมือนกับลูกหมาเด็กที่รอคอยความรักจากเจ้าของอย่างไรอย่างนั้น

    "ยังครับ.."

    "ทำไมละ" เธอเลิกคิ้วถาม ก่อนจะขยับตัวเล็กน้อยให้นอนสบายขึ้น แขนเล็กเปลี่ยนจากกอดแขนเธอมาพาดไว้ที่เอวเล็กๆของพี่สาวคนสวยที่รู้จีกกันมาตั้งแต่เด็กๆ 

     

    โทรุชอบกอด 

     

    เพราะพี่ซายะตัวหอมมากๆ ยิ่งตอนนี้เด็กชายยิ่งได้กลิ่นหอมจากสบู่อ่อนๆจากตัวอีกคน ทำเอาแอบคิดว่าตัวเองนั้นโรคจิตอย่างที่โดนอิวะจังว่าหรือเปล่า

    "ก็อีกไม่นานก็ไม่ได้เจอกันบ่อยๆแล้ว...พอโตขึ้นคุณแม่ก็บอกอีกว่าจะมาเล่นใกล้ๆแบบนี้กับคารินไม่ได้แล้ว" เด็กชายเอ่ยเสียงเบาก่อนจะซุกหน้าลงกับหมอน 

    ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมคุณแม่ต้องบอกให้เชาเว้นระยะห่างจากคารินจังของเขาด้วย

    "เพราะโทรุคุงกำลังโตเป็นหนุ่มแล้วไง เราเองก็จะโตขึ้นด้วยแต่ไม่ใช่ว่าจะเล่นด้วยกันไม่ได้นี่น่า" เธอเอ่ยปลอบคนตรงหน้า โออิคาวะยังคงเด็กเกินกว่าจะเข้าใจเรื่องการเข้าหาเพศตรงข้าม เขาไม่ได้มองว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิง แต่ก็อย่างว่าสำหรับซายะแล้วก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกถ้าโทรุจะยังคงสกินชิพหรือเข้ามากอดเหมือนเมื่อก่อน 

    ยังไง เราก็เป็นเพื่อนกันนี่น่า

     

     

     

     

     

    จากเด็กน้อยในวัยเยาว์ก้าวเขาสู้เด็กหนุ่มในชั้นมัธยมต้น 

    โออิคาวะ โทรุในวัยสิบสี่ปี และกลายเป็นรุ่นพี่ปีสองของชั้นมัธยมต้นโรงเรียนคิตาคาวะไดอิจิ ในช่วงเวลาชมรม ในยิมของชมรมวอร์เลย์บอลมีเสียงลูบบอลที่ตบลงกระทบกับพื้น พร้อมกับเสียงของเหล่าเด็กหนุ่มที่ตะโกนกันอยู่ข้างใน เช่นเดียวกับโออิคาวะ ที่กำลังฝึงเสิร์ฟอยู่ไม่ไกลโดยมีเพื่อนสนิทอย่างอิวะซิมะที่ยืนนิ่งมองอย่างกดดันอยู่ข้างๆ

     

    "อิวะจัง!! อย่ามามองกดดันแบบนี้นะ" เด็กหนุ่มที่เริ่มเข้าสู่วัยรุ่นโวยวายใส่เพื่อนผิวเข้มกว่าก่อนจะแบะปากใส่

    "เจ้าบ้าคาวะ ฉันก็จะมาดูไงว่าสิ่งที่ซายะจังสอนมันเข้าหัวแกมั้ย" อิวะซึมะเท้าเอวก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ 

    "ห๊าาา แน่นอนอยู่แล้วว่าท่านโออิคาวะคนนี้นะ ทำได้!!" สีหน้ามั่นอกหมั่นใจของเพื่อนสนิทตอนเด็กที่ตามติดกันมาจนถึงมอต้นทำเอาฝ่ามือหน้าอดฟาดลงที่หลังแกร่งของเพื่อนผมสีน้ำตาลดังปั๊กจนอีกคนร้องจ๊ากออกมา 

     

    "งี่เง่า!"

    "อิวะจัง!!!!" 

     

    การเถียงกันของทั้งคู่ดูจะเป็นเรื่องปกติของคนในชมรมเสียแล้วเวลาลากยาวจนมาถึงเวลาเลิกชมรม นักกีฬาวัยจิ๋วเดินมารวมตัวกันต่อหน้าโค้ชเพื่อรับฟังคำสั่งของชายวัยกลางคน ใช้เวลาเพียงไม่นานโค้ชก็ปล่อยให้เด็กๆแยกย้ายไปเปลี่ยนชุดเช่นเดียวกับสองเพื่อนสนิทที่จับลากกันไปเปลี่ยนชุด

    "ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวก็ไม่ทันเวลาเลิกชมรมของวายะจังหรอก" อิวะซึมิที่แต่งตัวเสร็จก่อนเอ่ยกับเพื่อนสนิทที่ยังมัวแต่จัดทรงผมหน้ากระจก (ที่ไม่รู้จะจัดมันทำไม) 

    "เดี๋ยวสิๆ ไปหาคารินจังก็ต้องหล่อหน่อยสิ" เด็กหนุ่มยังคงตั้งหน้าตั้งตาเซตผมที่ตัวเองคิดว่าดูดีที่สุดเพื่อไปรับหญิงสาวที่ตอนนี้ก็ขึ้นชั้นปีที่หนึ่งของมัธยมปลาย 

     

    ยูคาริ ซายะนะ พอยิ่งโตก็ยิ่งดูดี ยิ่งพอได้สวมชุดนักเรียนโรงเรียนอินเตอร์ชื่อดังแล้วด้วย ก็ยิ่งดูดีไปอีกเท่าตัว 

     

    หน้าโรงเรียนBrighton Japam Internation ป้ายสีขาวขนาดใหญ่ที่สลักชื่อโรงเรียนเด่นหราออกมา ภายในโรงเรียนที่แทบจะถอดแบบออกมาจากโรงเรียนเจ้าหญิงที่พวกเขาเคยถูกริโตะลากไปดูด้วยบ่อยๆ  ชุดนักเรียนที่ออกไปเป็นโทนสีน้ำตาล แถมการแต่งกายของแต่ละคนยังแตกต่างกันอีก สร้างความตื่นตาตื่นใจให้กับสองหนุ่มไม่น้อย 

    สายตาหลายคู่แอบเหลือบมองมาที่พวกเขาไม่น้อย แน่นอนว่าย่อมเป็นจุดสนใจเป็นธรรมดาที่มีเด็กโรงเรียนอื่นนอกจากโอบะโจไซที่อยู่ไม่ไกลกันมามายืนอยู่หน้าโรงเรียน

     

    "โทรุคุง! ฮาจิเมะคุง!" น้ำเสียงที่คุ้นเคยพร้อมกับสองร่างพี่น้องที่เดินมาข้างกันเรียกให้สายตาของทั้งสองหันไปตามเสียง 

    ริโตะที่อายุเท่าพวกเขาตอนนี้อยู่มอต้นปีสองอยู่ในชุดกระโปรงยาวเลยเข่าสีน้ำตาลอ่อนเข้ากับเสื้อเชิ้ตแขนสั้นที่ถูกทับด้วยเสื้อไหมพรมสีเนื้อที่มีเส้นขอบแดงตามสีของโรงเรียน เส้นผมสีดำยาวถูกถักเปียทั้งสองข้างดูน่ารักน่าทนุถนอมยกเว้นก็แต่พวกเขาทั้งสองคนนั้นแหละที่เห็นธาตุแท้ของเด็กสาว ถัดไปเป็นพี่สาวคนโตและคนที่คอยจับแยกพวกเขาจากการตีกัน ซายะจังกระโปรงทรงเอลายตารางสีเหลืองสลับน้ำตาลขาว เข้ากับเสื้อเชิ้ตข้างในและเสื้อสูทแบบครอปครึ่งตัวสีน้ำตาลอ่อนและเนคไทสีแดงเลือดหมู ทำเอาหยิงสาวตรงหน้าดูสวยขึ้นไปอีก เส้นผมสีออกน้ำตาลเข้มจากการไปย้อมมาในช่วงปิดเทอมถูกปล่อยลงมายาว 

     

    "ไงทั้งสองมายืนรอนานมั้ย" ซายะโบกมือให้ทั้งคู่ก่อนจะเดินเข้ามาหาตามด้วยริโตะที่แอบเบ้ปากใส่พวกเขาลับหลังพี่สาวของตนจนโออิคาวะกำหมัดแน่น 

    คอยดูเถอะ คารินจังของเขาหันหลังไปเมื่อไหร่เขาจะขอทุบยัยกวนประสาทนี่สักที 

     

    "ไม่นานหรอกครับ วันนี้เราจะไปไหนกันหรอ" เป็นอิวะซึมิที่หันมาถามคนโตกว่าอย่างสงสัยหลังจากที่เมื่อเช้ามีข้อคสามส่งมาหาพวกเขาว่าให้เจอกันที่หน้าโรงเรียน 

    "ก็น้าา ริโตะอยากจะดูหนังนะสิ ช่วงนี้เหมือนมีอนิเมะเข้าใหม่เลยว่าจะชวนไปดูด้วยกัน" เธอตอบพร้อมโชว์ตารางหนังให้แกพวกเขาทั้งคู่

    "ไปอยู่แล้ว แต่ฉันขอนั่งข้างคารินนะ" โทรุที่หลังจากตีกับเพื่อรสนิทสาวเสร็จก็รีบมาเสนอตัวกับเธอจนโดนฝ่ามือของเพื่อนสนิทหนุ่มไปอีกที

    "ฮ่าๆๆ ตามใจเถอะ ยังไงก็นั่งเรียงกันอยู่แล้ว" เธอพยัหน้ารับก่อนที่พวกเราทั้งสี่จะเดินตรงไปยังห้างที่อยู๋ไม่ไกล ฟุตบาทที่กว้างพอให้เดินกันครบแต่พวกเธอก็เลือกที่จะเดินกับแบบสองๆเพื่อไม่ให้ขวางทางคนอื่น มีเธอที่เดินนำหน้าโดยมีเด็กหนุ่มผมช็อกโกแลตคอยวิ่งตามมาก่อกวน เสียงพูดคุยเรื่องชมรมของอิวะจังและริโตะก็ดังมาเรื่อยๆ เป็นภาพที่สวยงามไม่น้อยจริงๆ

     

    "เอาสี่ใบค่ะ" หญิงสาวเอ่ยบอกพี่พนักงานก่อนจะที่จะเลือกที่นั่งกัน 

    "หนังจะเริ่มฉายในอีกสิบนาทีนะคะ" พี่พนักงานสาวเอ่ยบอกอย่างใจดีกับเด็กๆเธอเองก็พยักหน้าขอบคุณก่อนจะยื่ตั๋วที่หนังให้เด็กที่สามที่ยืนรออยู่ไม่ไกล

    "เราจะเข้าไปเลยมั้ยหรืออยากซื้ออะไรเข้าไปกินด้วย" เธอเอ่ยถาม

    "อื้มม เรียบร้อยแล้วต่างหากล่ะซานๆ" เสียงหวานเอ่ยบอกก่อนจะชี้ไปที่เด็กหนุ่มทั้งสองที่สองแขนมีป๊อบคอร์นและแก้วน้ำอยู่

    "เร็วจริงๆเลยน่าา" ซายะเอ่ยแซว

    "ก็เพราะรู้ว่าคารินต้องกินแน่ๆยังไงล่ะ" เด็กหนุ่มที่โตจนสูงเท่าเธอเอ่ยบอก เรียกเสียงหัวเราะชอบใจของหญิงสาว รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าจนสะกดสายตาของทั้งสามเอาไว้ 

     

     

    เสียงของหนังที่กำลังฉายดังสลับเบาๆกับเสียงเคี้ยวป๊อบคอร์นสายตาหลายคู่จับจ้องมองไปยังหน้าจอใหญ่อย่างตั้งใจเช่นเดียวกับซายะที่กำลังลุ้นไปกับซีนเท่ๆของตัวเอก มือหยิบป๊อบคอร์นที่อยู่บนตักของโออิคาวะไปด้วย ปรากฏว่าหลังจากเถียงกันเรื่องที่นั่งตอนอยู่หน้าโรง คนที่นั่งข้างเธอเลยเป็นริโตะที่อยู่ทางซ้ายและโทรุที่อยู่ทางขวา และมีฮาจิเมะที่นั่งประกบข้างกับริโตะแทน หมดปัญหาการแย่งตัวพี่สาวคนเดียวในกลุ่มเป็นที่เรียบร้อย 

    ยูคาริ ซายะเองก็แอบโล่งใจนิดๆ พอฮาจิเมะเริ่มโตขึ้นนิสัยก็เริ่มนิ่งขึ้นจนสามารถคอยคุมเพื่อนของตนเอาไว้ไม่ค่อยมางอแงหรือวอแวเธอเหมือนเมื่อก่อน แถมยังคอยช่วยจัดการเวลาที่ริโตะและโทรุทะเลาะกัน 

     

    ตุบ! แรงสัมผัสหนักๆที่หังไหล่ทำให้ซายะต้องละสายตาจากจอใหญ่มามองที่ไหล่ข้างขวาที่มีเด็กหนุ่มผมน้ำตาลที่ซบลงที่ไหล่เธอเงียบๆ ทั้งๆที่ตายังคงจับจ้องไปที่เนื้อเรื่องบนหน้าจอใหญ่ที่หัวกับเอนซบลงมาที่เธอเสียอย่างนั้น

     

    "โทรุคุง" เธอกระซิบ

    "ชู่ อย่าเสียงดังสิครับ" ไม่ว่าเปล่าเด็กหนุ่มยังมีหน้าเอามือมาเนียนแตะที่ริมฝีปากของเธออีก 

    มือได้ล้างหรือเปล่านั้น!! 

    แต่ถึงหัวจะเอาแต่คิดอะไรไร้สาระแต่หัวใจเจ้ากำ ดันเต้นแรงจนกลัวว่าเด็กหนุ่มข้างๆจะได้ยินมันเอาได้ 

    ถึงการแตะเนื้อต้องตัวของพวกเธอจะเป็นเรื่องปกติ แต่แบบนี้มัน...ไม่เกินไปหน่อยหรอ

    เล่นกับหัวใจพี่สาวคนนี้เกินไปแล้วนะ แถมซายะเองก็...เข้าสู้ช่วงวัยรุ่นที่เริ่มสนใจกับเรื่องรักๆมากขึ้นอีก การที่มีเด็กหนุ่ม(ก็ต้องยอมรับว่าหน้าตาดีด้วย)มานอนซบไหล่แบบนี้ 

     

    มันอันตรายต่อหัวใจดวงน้อยๆนี้ไปแล้ว

     

    ถึงแม้ว่าโทรุจะทำตัวเมื่อไม่ได้สนใจอะไรมากนั้นแต่เด็กหนุ่มก็ทันใบหูที่ขึ้นสีจางๆของหญิงสาวอยู่ดี 

     

    ในช่วงที่แสงของโรงหนังมือ รอยยิ้มเล็กๆก็ปรากโอยู่บนใบหน้าของเด็กหนุ่มนามว่า โออิคาวะ โทรุ 

     

     

    ----------------

    talk

    เด็กมันร้ายนะเออ รอก่อนนะพี่โอยเธอยังเด็กเกินไป55555(ไรท์ดักคอไม่ไหว)

    ถ้าอ่านเรื่องนี้แนะนำเลยให้ฟังเพลง replay ของ shineeไปด้วยคือดีย์

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×