คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทสาม -1
เ้าสู่เือนที่หอารแ่านแรอลรีน้นพบว่าสวามีอนเอเป็นผู้ายว่าาน ทั้ที่ผ่าน่วโปรโมั่นอารแ่านมาแล้ว แ่เลออลลับยัมีเวลาว่าลุับเธออยู่บ่อยรั้ อย่าไร็ามแรอลรีนเพียแ่เหลือบมอเาในบารั้
เ่นเียวับวันนี้...
แรอลรีนนั่เหยียัวอยู่หน้าระ ร่าสูอเลออลยืนอยู่้านหลัอเธอ ้อมือาวีอเาโผล่รอออมาาเสื้อแนยาวสีาวอเา นิ้วมืออเาเรียวยาวและให่ว่าเธออย่าเห็นไ้ั
“แรอลรีนวันนีุ้อยาทำผมทรไหน” เลออลถามเสียนุ่มน่าฟั ะที่ำลัแปรผมให้เธอ้วยวามเยิน ลอสอเือนที่ผ่านมาสวามีอเธอผันัวมาเป็น่าทำผมให้เธอในทุเ้า
“หือ ว่าไรับที่รั” เาหอมลมาบนเรือนผมอเธอเหมือนับทุเ้า “อยาไ้ทรไหน”
แรอลรีนิว่ามัน่อน้าแปล แ่ถึอย่านั้นเธอ็เพียยยิ้มบาเบาัเ่นทุที “แล้วแุ่เลย่ะ เราอบทุทรที่เลออลทำให้”
เธอิว่ามันำเป็น้อมีารประบประแสัเล็น้อย เลออลเลิิ้วสู ั่วะที่วาอเาหม่นหมอล่อนะเลือนหายไปอย่ารวเร็วและถูแทนที่้วยรอยยิ้ม
“โหอีแล้วนะ”
“หือ อะไระ” เพื่อที่ะอยู่รอในปราสาทอันแสนโเี่ยวสิ่ที่สามารถปป้อเธอไ้ือหน้าาอมปลอม ไม่มีใรสันในโลนี้ที่เธอสามารถไว้วาใไ้นอเหนือาท่านพี่ไรอัล
เลออลส่ายหน้า เลื่อนใบหน้าลระิบ้าใบหูอเธอ “อนนีุ้เป็นัเสอผม ไม่ใ่เ้าหิแรอลรีนผู้โเี่ยวอีแล้ว”
“หมายวามว่ายัไะ” แรอลรีนหรี่าลมอเา้วยวามหวาระแว
เลออลล้ายับะยอมแพ้ในวามื้อึอเธอ เาเลื่อนัวหยุลรหน้าเธอ เาอเาทาบลรหน้า ะที่มือทั้สอสัมผัส้าแ้มอเธอ แรอลรีนแหนหน้าึ้นมอสวามีอน้วยวามไม่เ้าใ
“ื้อัเลย” เาพึมพำเสียเบา แรอลรีนมอนัยน์าอเาที่ไม่อาาเาไ้ในอนนี้ ใบหน้าอเาเลื่อนเ้ามาใล้ บบัแสสว่าที่สะท้อนเ้าสู่นัยน์า
านั้นเาเริ่มูบเธออีรั้
อะไรันผู้ายนนี้...
ัเสือำแหน่ภริยาอท่านยุ มีหน้าที่ัารและูแลวามเรียบร้อยภายในฤหาสน์ รวมถึารบริหารัารนภายใน แรอลรีนเยศึษาและเรียนรู้เรื่อพวนี้มาแ่ท้ายที่สุเธอไม่ไ้ใ้มัน
เลออลไม่เยพูเปรยเรื่อนี้ับเธอ และเธอ็ไม่ใ่พวอบแสอำนาทาารปรอ สำหรับเธอที่ยอมแ่านเพราะ้อารหลีหนีานพวนั้นารไ้อยู่เียบ ๆ ไปในแ่วันนับเป็นเรื่อที่ีว่าสิ่ใ
ันั้นหน้าที่ทั้หมึเป็นอพ่อบ้านประำระูล
ปลายพู่ันวัลาลบนระาษเนื้อเนียน หนึ่ในวามสามารถอเธอือารวาภาพ มันัเป็นานอิเรที่ีในเวลาว่านอเหนือาารอ่านหนัสือหรือเล่นนรีามแบบบับอเื้อพระวศ์
หนึ่ในสิ่ที่เธอปราบปลื้มภายในฤหาสน์หลันี้ือเรือนระว้าให่อันเ็มไป้วยอุปร์สำหรับารวาภาพมามาย มืออเธอถือานสีเอาไว้ไม่สนว่ามันอาะเลอะเปอะเปื้อนนิ้วมืออน
เลออลมีาน้อัารใน่วบ่าย เาบอเรื่อนี้ับเธอในมื้อเ้าอนสิบเอ็โมอเรา บาทีเาอาะลับมาไม่ทันมื้อเย็น
ว่าสามั่วโมสำหรับารวารูปอเธอมันเริ่มเป็นรูปร่า แรอลรีนวาพู่ันล เ่นเียวับานสี
“ัเส น้ำเพะ”
แรอลรีนหันไปรับแ้วน้ำานอน อาร์เนมวิ้วยามมอภาพวาอเธอ ล้ายอยาะพูอะไรแ่็ไม่ล้าพูออมา
“มีอะไรแปลั้นเหรอ”
“เ้าหิ—ัเส ออะไม่่อยเหมาะนะเพะ สำหรับารวาภาพายอื่นที่ไม่ใ่สวามีอท่าน” อาร์เนเอ่ย้วยวามหวัี
แรอลรีนะัไปั่วะ ้มลมอภาพวาอนเอ ใบหน้าอท่านพี่ปราึ้นเ่นั เธอัปาพลาถอนหายใ
“ออไป”
“เพะ”
ทันทีที่แผ่นหลัออีฝ่ายหายลับไปาสายา แ้วน้ำที่มีน้ำเหลืออยู่รึ่หนึ่อเธอถูยึ้นสูระับสายา มืออเธอสั่น่อนะเทน้ำพวนั้นลบนภาพวานเปอะเปื้อน
เพียไม่นานหยาน้ำ่อย ๆ ไหลึมเ้าไปามเนื้อระาษนเปียุ่ม ฝ่ามืออเธอทาบวาลสัมผัสใบหน้าที่เริ่มเลือนหายไปอท่านพี่ ไม่สนใน้ำเปียุ่มหรือหยาหมึที่อาะเลอะมืออน
“น้อิถึท่านพี่....” มันเป็นวามริที่เธอีัวออห่าและเริ่มไม่อบลับหมายาพี่าย ในเมื่ออนนี้ท่านพี่ไ้เลือผู้หินนั้นแล้ว เพื่อหยุัวเอไม่ให้ถลำล้ำลึลไปมาว่านี้
เส้นรอบระหว่าเธอลับเาไ้ถูีราึ้นมา
“แ่ในะเียวัน็เลียัผู้หินนั้น่ะ”
เธอถอนหายใอีรอบ พลาหยิบานสีึ้น่อนะเทพวมันใส่ภาพวานมอไม่ออว่ามันเป็นภาพอะไร มันูเละเทะและไร้ึ่วามามแ่ถึอย่านั้น...
แ่เธอยัเ็บมันเอาไว้
เรื่อนี้มีอีบุ๊แล้วนะะ อบุมานะะ
ความคิดเห็น