คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Ep-4 ไม่อาจเชื่อใจคนอย่างเธอ
“เอาล่ะ คุณไอโนสุเกะตาผู้ใหญ่ทำตัวสูงส่งนั่นตอนนี้อยู่ที่ไหนคะ!?” ปรี๊ดเเตกภายในยี่สิบห้านาทีหลังจากไอโนสุเกะไม่อยู่ เเถมคุณทาดาชิก็หายตามไปด้วยนี่สิ มันทำให้เธอหงุดหงิดซะเหลือเกินว่าพวกเขาต้องการอะไรกันเเน่ จะให้เธอมาอยู่ในคฤหาสน์ใหญ่โตมโหฬารบ้าๆนี่ทั้งวันเลยรึไง
FANFIC SK8 THE INFINITY
ดอกกุหลาบที่ร่วงโรย ( ADAM X OC)
EP-4 ไม่อาจเชื่อใจคนอย่างเธอ
“นายน้อยออกไปสูดอากาศข้างนอกนิดหน่อย สักพักเดี๋ยวเข้ามาในคฤหาสน์เเล้วครับ ใจเย็นๆเเล้วรอจิบนํ้าชาสักหน่อยไหมครับ”คนรับใช้ชายวัยกลางคนตอบเธอ เเละทราบว่าเธอนั้นเป็นเเขกของท่านไอโนสุเกะโดยไม่ต้องสงสัย ดูเหมือนทาดาชิจะพาตัวเธอมายังคฤหาสน์เเห่งนี้โดยคำสั่งของเจ้านาย
สูดอากาศ? ชิวไปเเล้วเพ่! ฉันพิโรธสุดๆ
“ไม่ต้องล่ะค่ะ ฉันจะออกไปข้างนอกเพื่อไปคุยธุระกับเขาตอนนี้"
อาคาเนะยกมือโบกปฎิเสธไปมา ก่อนก้าวเท้าเดินกร่อม ๆ สู่ข้างนอกของคฤหาสน์เเละไม่เว้นเเต่ทิวทัศน์ของรอบ ๆ ของคฤหาสน์ ยังเป็นสวนไม้พุ่มสีเขียวขจีถูกตกเเต่งด้วยความสวยงามทอดยาวออกไปอย่างกับราชวังในอนิเมะหวานเเหววของเจ้าหญิงน้อยไม่มีผิด ก็นั่นน่ะสิเป็นถึงระดับนายน้อย นายท่าน คงไม่ต้องสงสัยหรอก
เอาล่ะ หมอนั่นอยู่ไหนอ่ะ ?
บัดนี้ก็เดินตามทางสวนไม้พุ่มใหญ่ไปสักพัก เสียงราวกับล้อปริศนาเคลื่อนไปมากระทบกับพื้นได้ส่งไปยังเเก้วหูของเธอว่ามาจากทางระยะที่ไม่ไกลเยี่ยงไรนัก ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำให้อาคาเนะเดินพรวดตามหาเสียงนั้น
อย่างกับ…เสียงล้อของสเก็ตบอร์ด?
อาคาเนะยืนหยุดอยู่กับที่พลางฉายดวงเนตรมองไปยังกายร่างสูงไอโนสุเกะที่พึ่งยืนถือสเก็ตบอร์ดหันร่างไปอีกทางในสวนสนามเล็ก ๆ เเห่งนี้ นั่นเเสดงว่าเมื่อครู่เป็นเสียงของล้อสเก็ตบอร์ดที่ถูกเล่นไปจริงๆ
รอบนี้เธอกระตุกคิ้วตนบนใบหน้าบางสองสามหน วิ่งเเจ้นเข้าไปหาเเล้วยืนหยุดอยู่ตรงหน้าของชายนามไอโนสุเกะ
“ช้าก่อนคุณไอโนสุเกะ! ต้องการอะไรจากฉันกันเเน่คะ ไหนคุยธุระไหน?”
“อ่อ ลืมไปซะสนิทเลย ขอโทษละกัน”
เขากล่าวยิ้มอ่อนเเล้วยื่นสเก็ตบอร์ดของตนออกไปทางทาดาชิที่ยืนอยู่ข้างกายเพื่อให้ทาดาชิรับถือมันเเทน
“ฉันสามารถดวลกับเธอได้ในคืนนี้ ตกลงไหมล่ะ?”
ถึงเเม้เธอจะรู้ว่าคืนนี้เรกิกับลันกะไม่อยู่ในสนาม S เพราะไปพักออนเซ็นกับชาโดว์ เเต่มันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่ที่จะเหลือเเค่เธอในคืนนี้ที่จะได้เเข่งกับเขา
“ตกลงสิ….ว่าเเต่อะไรน่ะ ไอสายตาดูถูกนั่น" อาคาเนะถูกไอโนสุเกะมองด้วยเเววตามีเลศนัย เธอจึงขมวดคิ้วไม่สบอารมณ์เกี่ยวกับเขาเเละเขาดูเหมือนได้รับอันดับเป็นคนที่น่าหมั่นไส้ที่สุดในชีวิต ยกโล่ให้เลยล่ะ
“เเละก็ฉันรู้นะว่าเธอเคยหวั่นไหวกับฉันที่พูด คะขากับเธอในคืนนั้นน่ะ เลดี้”
“ห๊า ม-ไม่เคยเลยสักนิด!? เเล้วไหงเปลี่ยนไปเรียกฉันว่าเลดี้เเทนเล่า น่าขนลุก!”
กอดอกตนไปมาอย่างหวาดระเเวง ไอโนสุเกะก็ไม่เห็นจะต่างอะไรกับผู้ชายที่เจ้าเล่ห์เลยนี่นา อาคาเนะก้าวเท้าไปข้างหลังหนึ่งก้าวเพื่อห่างจากเขาพร้อมเอ่ย
“เอาล่ะไอ้คนเจ้าเล่ห์อย่างคุณ ฉันคงต้องระวังมากกว่านี้สินะ”
ดวงเนตรสีเเดงเรียวคมหันไปมองร่างเล็กกว่าที่พยายามจะห่างจากเขา กระนี้ใบหน้าเรียวคมสง่าประดับรอยยิ้มมุมปากก่อนส่งเสียง"เห๋ คิดเเบบนั้นหรอ?"
ทั้งเเววตา ทั้งรอยยิ้มของเขา เเฝงเเววเลศนัยเสมอมาเเละในครั้งนี้เหมือนจะเป็นอย่างเดิมๆ เช่นกัน “ระวังตัวไว้ละกันนะ…..เลดี้”
2 : 30 น.
ทาดาชิได้ขับรถส่งอาคาเนะถึงหน้าบ้านของเธออีกครั้ง เขาถามหลังจากจอดรถเงียบสนิท “ให้เปิดประตูรถให้ไหม?” อาคาเนะตอบไม่ลังเล “ไม่ต้องเลย ฉันไม่ใช่เจ้านายของคุณเเบบหมอนั่นนะ” หญิงสาวร่างเล็กก้าวขาเรียวยาวลงจากรถคันใหญ่หรูพลางปิดประตูกระทบพอประมาณ กุลีกุจอหมุนร่างมองไปยังคนขับรถที่มาส่งเธอ สักพักหนึ่งทาดาชิเลื่อนกระจกรถฟิล์มดำลงเพื่อคุยกับเธอก่อนจาก
“ดูยังไงท่านไอโนสุเกะก็ไม่ได้เเข่งจริงจังกับเธอหรอกนะ คิดเปลี่ยนตอนนี้ยังทัน”
เซ้าซี้จัง…
“นี่คุณทาดาชิ ช่วยบอกได้ไหมทำไมถึงไม่อยากให้คนอื่นเล่นสเก็ตบอร์ดเเละเเข่งกับคุณไอโนสุเกะขนาดนั้น?” ในหัวของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย ก้มตัวลงพยายามสนทนาผ่านกระจกรถ
ใบหน้าเรียวคมของชายหนุ่มหันไปมองข้างหน้าอย่างนิ่งเฉย “ฉันไปล่ะ” พลันขับรถออกไปอย่างกะทันหัน ทำเอาร่างเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าบ้านเคืองตงิด ๆ ว่าทำไมเขาดูไม่ยอมเปิดปากพูดกับคำถามเเบบนั้น
ทว่าคิดไปก็ไม่ช่วยได้คำตอบอะไร การเเข่งกับไอโนสุเกะเธอคงต้องคิดอะไรหลายๆอย่างก่อนจะถึงคืนนี้ ไม่สิก่อนจะได้เเข่งกับอดัมเธอต้องเตรียมตัวเเละเตรียมใจให้พร้อม ,พวกเรกิก็ไม่ได้อยู่ด้วยคงต้องระวังตัวเป็นพิเศษ เพราะเราดันเป็นคนเดียวด้วย ส่วนเขาจะทำร้ายเราปางตายก็ไม่เชิง=-=
จนกระทั่งเวลายามคํ่าอวดโฉมอีกหน อาคาเนะก้าวขาเรียวเล็กเข้ามาท่ามกลางสนาม S โดยมีเเต่ผู้คนเเปลกหน้าอยู่รอบกาย ดวงเนตรสีฟ้ากลมโตฉายเเววรอบ ๆ กระนั้นก็ยืนกอดอกรอใครบางคนก่อนการเเข่งขันเริ่ม เสมือนว่าเธอที่ยืนอยู่ในเวลานั้นกำลังเป็นตัวเด่นยิ่งกว่าคืนไหน ๆ เพียงเพราะถูกหลายสายตาจับจ้องซุบซิบกันมากกว่าเดิม
‘ได้ยินว่าฟลอร่าคนนั้นจะเเข่งกับอดัมนะ’
‘คิดว่าใครจะชนะอ่ะ ฉันคิดว่าอดัมว่ะ’
'เอ๋ อดัมอาจจะออมมือให้ก็ได้ เด็กผู้หญิงน่ารักตัวเล็กเเค่นี้นี่ว่ะ ฮ่าๆ’
ดูถูกฉันมากไปเเล้วนะเนี่ย…
บนใบหน้าของเธอเอือมสุดทน พลางหันไปทักกลุ่มที่ซุบซิบใกล้ ๆ
“เห้ยวัยรุ่นทำไรอ่ะ พูดถึงฉันอยู่หรอ?” ส่งสายตาอาฆาตดั่งกินเลือดกินเนื้อเจือยิ้มอ่อน
กลุ่มชายปริศนาหันตอบเเบบลังเล หารู้ไม่ว่าบนใบหน้าของพวกเขามีหยดเหงื่อเม็ดเป้งทันใดที่ได้เห็นออร่าดำมือเเสนน่ากลัวจากกายหญิงสาว
“อ่อ ป-เปล่าครับ ”
กระนั้นเสียงกลุ่มคนอื้ออึงดังสนั่น ยามที่ได้เห็นชายร่างสูงทรงสง่าชุดสีเเดงสดพลิ้วไหวไปกับผ้าคลุม เคลื่อนสเก็ตบอร์ดพร้อมกายเข้ามาไปกับความอลังการเลื่องชื่อ อดัมเลื่อนสเก็ตบอร์ดช้า ๆ ตรงมายังเบื้องหน้าของเธอ
“ดีใจที่ได้พบอีกนะ” ทักทายเธอครู่หนึ่ง ก็เลื่อนมือหนาหยิบดอกกุหลาบหนึ่งดอก ให้ร่างตรงหน้า
“เห๊ะ?ให้ฉัน?”
“ของฝากจากฉันไง เลดี้”
อดัมยิ้มมุมปาก ส่วนดวงหน้าของอาคาเนะชักสีหน้าเอือมระอาตอบเสียงเเข็ง
“อ่อไม่เอาอ่ะ”
“ถ้าเธอว่าอย่างนั้น ก็ได้”
ร่างสูงในชุดลึกลับเผยหน้าเรียบเฉยทันที ไม่ได้มีอากัปกิริยาสนใจอะไรกับคำตอบของเธอ จบด้วยการโยนดอกกุหลาบออกไปทิศอื่นไม่เเยเเส “ เเละฉันไม่ได้ชอบคนอย่างเธอหรอกนะ”
เเล้วใครถามวะ!
เธอเเทบจะยกมือขึ้นมากุมขมับตน เขาดูกวนประสาทเเละก็กวนประสาทเสียจริง ให้ตายเถอะ พระเจ้าส่งใครมาอยู่ในชีวิตเธอเนี่ย
“ใครถามยังว่านายชอบฉันรึเปล่า เเล้วทีฉันชอบนายบ้างไหมล่ะ ก็ไม่หนิ คิดสิ้คิดดด"
“ก็มันไม่รู้ว่ะ”อดัมไหวไหล่เล็กน้อย
ผู้คนหลากหลายสายตาในสถานที่นี้ ยืนจดจ้องสองกายพินิจอย่างเงียบสงัดราวกับว่าภาพเบื้องหน้าคือสิ่งที่ไม่คาดฝัน
นี่มัน
….ยังกับคู่กัดกันไม่ใช่รึไง…
.
.
.
.
.
.
.
ครั้นนี้ก็รู้สึกว่าเสียเวลามากพอหลังจากหัวข้อสนทนาอันไร้สาระได้จบลง การเเข่งขันจึงจะเริ่มขึ้นในไม่ช้าภายในสิบวินาที สองกายได้ยืนอยู่ตรงจุดเริ่มต้น ซึ่งใครหลาย ๆ ตนต่างตื่นเต้นเเละรอชมไปพร้อมกัน
เธอตริตรองไปเรื่อย ๆ ในกรอบสมองอย่างราบเรียบ ถ้าหากอดัมวิ่งออกไปพร้อมกันกับเธอ เขาจะต้องนำหน้าอยู่เเล้ว เเละคงไม่ต่างจากผลลัพธ์เเบบที่สองถ้าหัวข้อที่สองคืออดัมจะออกตัวทีหลังเธอเหมือนตอนที่เเข่งกับเรกิ เเต่เขาก็ตามทันเเละนำหน้าเช่นกัน
ไม่ว่าจะข้อหนึ่งหรือสองก็มีเเต่ขวากหนามอยู่สินะ..
เเต่ท่าเลิฟฮักนั่นเราไหวอยู่….
บัดนี้เธอหันไปมองร่างสูงข้างกายที่สูบบุหรี่ปล่อยลอยลมราวกับว่าไม่กังวลอะไร ต่อจากนี้จะนับภาพเวลาถอยหลังลงอย่างช้า ๆ เธอสูดลมหายใจเล็กน้อยให้นิ่งเเละเฉยชาที่สุดรวมถึงให้สัญญาณเอ่ยกับเขา “อย่าเห็นว่าฉันเป็นเพียงผู้หญิงเเละคนอ่อนเเอนะ ช่วยวิ่งจริงจังสักนิดยังดี” หลังจากนั้นอดัมหันมามองเธอที่เป็นต้นเสียง ใบหน้าคมสง่านั้นกำลังไร้อารมณ์ใด ๆ ส่วนในใจเขาเขาไม่คิดว่าเธอจะพูดคำนั้นออกมาก่อนเเข่ง
กระนี้เวลานับถอยจากหนึ่งถึงศูนย์ในที่สุด อาคาเนะกระโจนตัวออกไปกับสเก็ตบอร์ดเเต่ทว่าที่ออกตัวไปนั้นเธอเลื่อนใบหน้าบอบบางหันมองเบื้องหลังว่าอดัมไม่ได้ออกตัวพร้อมกันกับเธอจริง ๆ ดูเสมือนเขาอยากจะออกตัวทีหลัง บัดนี้เธอก็ไม่ได้เอะใจเยี่ยงใด เริ่มสปีดเร่งความเร็วสเก็ตบอร์ดวิ่งไปเรื่อย ๆ
ส่วนทางอดัม เขายังคงยืนเฉยตรงจุดเริ่มพลางยกนิ้วเรียวยาวเเตะคางทำท่าคิด “เป็นผู้หญิงที่อึดเเละห้าวจังเลยนะ”
ร่างสูงกระโจนตัวออกตามรัวเร็ว มือหนายังคงจับม้วนบุหรี่สูบขณะวิ่งสเก็ตบอร์ดตามทาง อาคาเนะนำได้ไปไกลเพียงน้อยนิดเเต่ก็เพียงเวลาสั้น ๆ ไม่กี่สิบวินาทีเท่านั้น อาคาเนะเพียงเเค่ปรายตามองไปทิศหลัง เเก้วหูสัมผัสได้ถึงเสียงที่ตามมาว่าเขานั้นกำลังตามเธอมาติด ๆ จนเขาวิ่งเคลื่อนมาอยู่ข้างกายระดับเดียวกันกับเธอ
“เธอวางเเผนอะไรอยู่รึไง?”เขาถาม
“ก็ไม่หนิ”เธอตอบ กลับทำใบหน้าเรียวคมสง่าของเขายิ้มอย่างไม่เชื่อใจในตัวเธอ เขาเลยขำในลำคอ
ไม่นานนักร่างสูงอดัมเริ่มเลื่อนสเก็ตบอร์ดเข้าใกล้เธอ อาคาเนะชะงักเริ่มพยายามลดความเร็วที่เท่ากับเขาของตัวเองลงเพื่อไม่ให้เขาจับตัวเธอได้ เเต่ทว่าเเขนหนายาวคว้าดึงข้อมือของเธอเอาไว้ทำให้ร่างเธอถูกเเรงดึงเข้าหาตัวเขาไปพร้อมกับสเก็ตบอร์ดจนเเนบชิด รวมมือทั้งสองข้างของเขาดันจับเเขน มือเธอไว้อย่างเเน่นเหมือนตอนที่เรกิเเละลันกะถูกเขาทำเเบบนี้เหมือนกัน
เเย่เเล้วสิ…เธอคิด
“ดูสิว่าใครจะเเพ้”อดัมก้มหน้าลงมองเธอ
บนใบหน้าของหญิงสาวร่างเล็กเเสยะยิ้ม “งั้นหรอ" ว่าเสร็จก็ดึงมือร่างสูงกลับตอบโต้ขึ้นมาอยู่ใกล้เคียงระดับปากของเธอ เธอกัดมือหนาที่ถูกสวมถุงมือเนื้อบางของเขาไว้ในวินาทีนั้นด้วยความรุนเเรง ก่อนเขาจะสะดุ้งร่างตัวเองพลันปล่อยร่างหญิงสาวออกทันใดที่ได้รับความเจ็บตรงส่วนมือ นี่คนหรือหมากัดเจ็บชิบหาย
“ยัยนี่…."
เธอเเลบลิ้นใส่เขาต่อเนื่อง เป็นสิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดพักหนึ่งเเต่ว่าเขาก็เเสยะยิ้ม “ทำเเบบนี้คิดว่าจะชนะฉันได้เเล้วรึไง?”
“ก็ไม่ได้คิดหนิ เห็นนายทำตัวบ้าๆเเล้วหมั่นไส้มากเลยล่ะ ขอกัดทำให้เจ็บสักทีไม่ได้รึไง”
อาคาเนะไหวไหล่ไปมาพลางวิ่งสเก็ตบอร์ดต่อไปพร้อมกับเขาจนถึงเส้นทางโค้ง อดัมเริ่มนำหน้าอีกหนเพราะเขาในนาทีนั้นกำลังใช้ท่าเลิฟฮัก หมุนร่างกลับมาหาเธอรัวเร็ว อาคาเนะเลื่อนสายตาไปข้างหน้าทุกซอกทุกมุมก่อนตัดสินใจในขณะที่จะใกล้ชนปะทะกับตัวของเขา เธอกดเท้าลงไปกับสเก็ตบอร์ดเเน่นเหยียดวิ่งออกเปลี่ยนไปวิ่งทางทิศข้างของอดัม ขณะที่เขายื่นตัวจะไปจับเธอ เธอเหยียดเท้าเเน่นหมุนสเก็ตบอร์ด 180 องศาออกทิศข้างห่างกว่าเดิม ซึ่งกระโดดวิ่งสเก็ตบอร์ดไต่ติดกับหินผาขรุขระข้างทางออกนำหน้าเขาไปโดยสวัสดิภาพ
อดัมหันร่างกลับไปข้างหน้ามองร่างเล็กที่วิ่งอยู่เบื้องหน้าทันใด เขารู้สึกว่าเธอเป็นเด็กผู้หญิงที่ฉลาดขนาดนี้ เเต่ก็ไม่ให้เธอชนะเขาไปได้ง่ายหรอก ๆ
วิ่งไปสักพักระยะยาว เส้นชัยอยู่ไม่ไกลโข อาคาเนะโดดสเก็ตบอร์ดขึ้นไถลงไปกับราวเหล็ก ส่วนทางฝั่งอดัมก็คงวิ่งไประดับเดียวกับเธอ ในวินาทีที่เส้นชัยจุดจบใกล้เข้ามาถึงสองกายวิ่งเข้าสุดกำลังทว่าสเก็ตบอร์ดของอดัมนำเธอไปเพียงไม่กี่เซนติเมตร สรุปผลคือเธอเเพ้ให้กับอดัมอย่างราบคาบ เธอหยุดสเก็ตบอร์ดนิ่งกับที่หลังจากเเข่งขันเสร็จ ร่างเล็กกำหมัดเเน่นคุกเข่าก้มตัวลงทุบพื้นอย่างเเค้นใจว่าสุดท้ายเธอก็เเพ้เขา เธออุตส่าห์จริงจังขนาดนี้เเต่เขากลับไม่ได้จริงจังอะไรเลยเสียอย่างก็ยังชนะเธอ
“ขอร้องงงT[]T”
“ฉันยังจำได้ไม่ลืมนะ ไอพนันกับเธอนั่นน่ะ” ร่างสูงเดินเข้ามาหาเธอ “ไหนๆก็เเพ้ฉันเเล้ว ไอ้หมารับใช้” เขาเปิดรอยยิ้มมีเลศนัย,ขบขันในลำคอเบา ๆ เเน่นอนว่าคนอย่างอดัมกดขี่เธอลงอย่างชอบใจ เอาเธออยากจะตั้นหน้าเขาเมื่อมีโอกาส
พระเจ้า….
ฉันอยากฆ่าหมอนี่ชะมัดเลยค่ะ…..
…………………………………………………………………………………………………………………………………..
ตอนนี้อาจจะยาวมาก เเละไรท์อาจจะเเต่งมึนๆงงๆ บ้างเดี๋ยวมาเเก้นะคะ เเน่นอนไอโนสุเกะก็คือไอโนสุเกะเช่นเคย จะชั่วก็ชั่---//โดนสเก็ตบอร์ดฟาดหน้า
ถ้าชอบอย่าลืมเม้นต์กับกำลังใจนะคะ
ตอนนี้ปวดหลังละฮ่าๆ *ลากวิญญาณไปนอน*
ความคิดเห็น