คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เด็กอาภัพที่ชื่อ พรฝัน 2
อนที่ 5
ทว่าารทำานพิเศษหลายที่อพรฝัน ทำให้้อลับบ้านึื่น นไม่มีเวลาพัผ่อน ผลารเรียน็เริ่มล นอาารย์ที่ปรึษาเรียเ้าพบ เพราะหาผลารเรียนลไปว่านี้ เธออาะหลุาทุนารศึษา
“ยัยฝันอย่าทิ้ารเรียนนะ” ยายนอนบนฟูเ่า มอหลานสาวที่ำลั้มหน้า้มาเย็บผ้าในห้อเ่าบนอพาร์เมน์เ่า สลับับั้าว้มเ้าปาไป้วย
“หนูไม่ทิ้เรื่อเรียนหรอ เี๋ยวเย็บผ้าเสร็ เอาไปส่เา ็ะอ่านหนัสือแล้ว้ะยาย”
“ิน้าวเยอะ ๆ ้วยล่ะ”
“ินเยอะแล้ว ็ยายไม่ินเลย เหลือ้าวเยอะแยะ หนูเสียาย้อมาินให้หมเนี่ย” พรฝันมอ้าว้มเ่าั้แ่เมื่ออนลาวัน ัให้ยายใส่ถ้วยไว้่อนออไปเรียน แ่ลับมา็ยัั้อยู่เหมือนเิม
“ยายินอะไรไม่่อยลหรอ แ่แล้ว็อย่านี้ล่ะ ปามันม เบื่ออาหาร”
พรฝันรู้ว่า ยายไม่ไ้เบื่ออาหารเพราะอายุมาึ้น แ่เป็นเพราะผลาเมีบำบั ยายอาเียนบ่อยรั้ นูบผอมลไปมา
“ถ้าหนูอ้วนึ้นมาไม่มีนีบะทำยัไ” เธอั้าว้มเ่าที่อุ่นใหม่เ้าปาอย่าเอร็อร่อย เธอเรียนและทำานพิเศษ่อมาทั้วัน เพิ่ะมีเวลาิน้าว็อน่ำมื
“ยัยฝันผอมอย่าับไม้เสียบผี ิน ๆ เ้าไปเถอะ ผู้ายไม่อบผู้หิผอมเินไปหรอ”
หิสาวหัวเราะ ่อนรีบปัผ้า่อ “้ายาย”
“ใล้สอบแล้ว อย่ามัวแ่ทำาน อ่านหนัสือเยอะ ๆ ้วยนะ”
หิสาววาผ้าที่ปั้าอยู่ มอหิราที่ผ่ายผอมลอย่ามา ผมสีอเลาร่วโรยน้อโพผ้าปิไว้เวลาออไป้านอ เพราะผล้าเียอีอย่าอารายแสและเมีบำบั
“เห็นรอบที่แล้วหมอบอว่า ยัไยาย็ะ้อผ่าัเอาเนื้ออที่อออเพิ่มอีใ่ไหม ว่าแ่เมื่อไหร่ะถึิวผ่าัล่ะ”
“ไม่รู้ รอิวผ่าอยู่”
“ทำไมนานัล่ะยาย”
“โรพยาบาลรั็แบบนี้ ิวยาวลอนั่นล่ะ แ่ยายแ่แล้ว ริ ๆ ไม่้อผ่าัอีแล้ว็ไ้ รอบที่แล้วไม่เห็นะหาย ายแสให้ีโม นยายะทนผล้าเียไม่ไหวแล้ว”
พรฝันลไปนอน้ายาย ยายบ่นว่าะไม่ผ่าัอี เพราะัวลเรื่อเินแน่ ถึะมีบัรทอ แ่็ไม่รอบลุม่ายาบานิ
“ยาย๋า หนูอยาอยู่ับยายไปนาน ๆ ยาย้ออทนนะ หนูเ็บเินไ้เยอะแล้ว ยายไม่้อห่วเรื่อเิน ไ้ิว็ผ่าเลยนะ”
“เออ ๆ ไม่้อห่วเรื่อยายหรอ รีบปัผ้ารีบไปอ่านหนัสือเถอะ ยายะหลับแล้ว” ยายพลิัวไปอี้า หันหลัให้เธอแทน
พรฝันเห็นแผ่นหลัอยายสั่นไหว น้ำาอเธอไหลริน ไม่รู้ว่ายายเ็บปวับผล้าเียอเมีบำบั หรือโรร้ายที่่อวนอยู่ันแน่ แ่เธอสสารยายเหลือเิน ที่ผ่านมายายใ้เ้ารับารรัษาทุอย่าามที่แพทย์แนะนำแ่ลับไม่ีึ้นเลย นยายเริ่มท้อเสียแล้ว แ่ยายือนเียวที่เธอเหลืออยู่ และเธอะ้อหาเินมารัษายายให้หายาให้ไ้
วบนถึวันที่พรฝันสอบเสร็ เธอรีบนั่รถเมล์ลับมาบ้านเ่าใน่วบ่าย พายายไปหาหมอามที่นัไว้อย่าทันท่วที
“ทำไมไม่ให้้นสนมารับยายเหมือนทุทีล่ะ” ยายมอะเ้อหาเพื่อนสนิทสมัยประถมอหลานสาวที่มัมารับส่ไปโรพยาบาลแทนเหมือนทุรั้
“ไอ้้นสนมันไม่ว่า ไม่มีนเฝ้าร้านาแฟอน้ามันน่ะยาย อีอย่าอย่าไป้อนมอเอร์ไ์มา อันราย เนื้อหุ้มเหล็”
้นสนเป็นเพื่อนสนิทที่รู้ัันมาเป็นสิบปี เาี่มอเอร์ไ์ันให่มารับส่ยายแทนเธอเสมอ
“บ่นเป็นยายแ่เลยนะยัยฝน” ยายส่ายหน้า “ราวหน้าไม่้อมาเอ็ไ้ ถ้า้นสนไม่มา ยายนั่รถไปหาหมอเอไ้สบาย”
“เินยัะไม่ไหวแล้วนะยาย ะไปไหนมาไหนนเียวไ้ยัไ” เธอประอหิราไปึ้นรถสอแถวในอย เินทาไปยัโรพยาบาลใล้บ้าน
ทั้สอนั่รอพบหมออยู่นาน ้วยอาาศที่ร้อนอรุเทพมหานร และผู้นที่มามายแออัรอรับารรัษาในโรพยาบาลรั ู่ ๆ ยาย็ล้มลหมสิ พยาบาล้อเ้ามา่วยันูแล เวรเปลพาไปส่ยัห้อุเิน
พรฝันยืนรออย่าัวลใ ยายูอ่อนเพลียลไปมา ิน้าวไ้น้อยลทุวัน ๆ แ่็ไม่เยปริปาบ่นอะไร
“หมออยาะส่นไ้ไปให้หมอที่สถาบันมะเร็ผ่าัแล้วล่ะ” ุหมอออมาุยับเธอ
“่ะ ไ้เลย่ะ ผ่า็ผ่า่ะ ว่าแ่ไ้ิวแล้วเหรอะ”
“ไ้ิวอยู่แล้ว แทรไ้เลย ุยายับหลานายนนั้นไม่ไ้บอเหรอ อาารุยายเริ่มไม่ีแล้ว เนื้ออให่ึ้นเร็วมานไปเบียทับเส้นเลือ ทำให้นไ้เป็นลมหมสิ โยารผ่าัเนื้ออที่เพิ่มนาึ้นอีเป็นวิธีที่ีที่สุในอนนี้ หมอบอไปหลายรั้แล้วนะ แุ่ยาย็บ่ายเบี่ยมาลอ”
“ว่ายัไนะะ” น้ำาอพรฝันไหลหลั่ ทำไมยายไม่เยบอให้รู้เลย ยายทนเ็บป่วย เพราะลัวารผ่าั หรือเพราะว่าเธอยัหาเินไ้ไม่พอันแน่ พลานึโรธเพื่อนสนิทที่มารับส่ยายลอ แ่ไม่เยบอถึอาารที่แย่ล รวมไปถึเรื่อารผ่าัำเป็นนี้ให้เธอรู้เลย
“อย่าไปโรธ้นสนมันเลยนะ ยายอให้มันปิเรื่อนี้ไว้เอ” ยายยอมรับับเธอเมื่อฟื้นึ้นในห้อพัรวมอโรพยาบาล “ารผ่าัมัน้อใ้เิน ไหนะ่ายา่าอะไรอี ้อถ่อไปถึสถาบันมะเร็ ไล็ไล อีอย่ายายไม่อยาให้หลาน้อทำานหนัไปว่านี้ เรื่อเรียนสำัที่สุนะยัยฝัน ยาย่วยอะไรแไม่ไ้ ยายไม่มีเิน ไม่มีอะไรให้แ แ่ยายอยาให้แไ้เรียนสูที่สุ ารศึษาเท่านั้นะ่วยให้แมีโอาสีวิที่ี ีว่าที่เป็นอยู่ในอนนี้”
พรฝันอยายแน่น ร่าผอมเหลือแ่ระูนน่าลัว “ยาย้ออยู่ับหนู รอูหนูเรียนบนะยาย หนูะทำให้ีวิอเราสอนีึ้นไ้แน่ ๆ”
ความคิดเห็น