: high&low : หนูกำหมัดแล้วนะ!

ลำดับตอนที่ #5 : กำหมัด 4

     

      

       แสงไฟหลากสีสอดส่องไปมา เหล่าหนุ่มสาวพากันรื่นเริงในสถานที่แห่งนี้

แอลกอฮอล์สีขาวขุ่น ยกเซิฟมาให้ตรงหน้าเด็กสาว พร้อมกับขนมทานเล่นนิดๆหน่อยๆ

" ต้องขออภัยด้วยค่ะ "

" ฉันดื่มแอลกอฮอล์ไม่ได้ "

ใบหน้าสวยยกยิ้มหวาน หัวก็ส่ายไปมาเล็กน้อย เอ่ยบอกปฏิเสธเป็นในๆว่าเธออายุยังไม่ถึง 

ชายหนุ่มผมบลอนใส่แว่นแสยะยิ้มหึ ก่อนจะยกมือแล้วปัดไปมา เพื่อจะให้ลูกน้องยกน้ำแอลกอฮอล์ออกไป

" ช่วงนี้คลับเป็นไงบ้างคะ "

" คุณ ร็อคกี้ "

ร่างบางเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ใบหน้าที่ยิ้มแย้มกลับกลายเป็นใบหน้านิ่งดูหยิ่งๆ ท่านั่งจัดได้ว่าเรียบร้อยดั่งคุณหนูตระกูลดัง แต่กลับสวนทางกับเสื้อผ้าที่เธอใส่เอาสะนี้

ชายหนุ่มวัยทำงานนามว่าร็อคกี้ผู้ที่เป็นเจ้าของคลับและหัวหน้าแก็งไวท์ราสคลาว ค่อยๆหันมามองเด็กสาวด้วยความฉงน คิ้วเป็นทรงยกขึ้น มือขวาก็แกว่งกุญแจมือไปมา 

" ไม่ทราบว่าคุณหนูมีธุระอะไรกับทางเราหรือครับ "

" ฉันยังไม่ได้ถามคุณนะคะคุณคู "

" กรุณาหุบปากไปก่อนค่ะ "

เด็กสาวมองชายหนุ่มอีกคนด้วยหางตา เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งติดโทสะเล็กน้อย ใบหน้าที่เรียบนิ่งกลับเรียบจนบึ่งตึง

คูสะอึกไปเล็กน้อย ก่อนจะกลับมายืนอยู่นิ่งๆหุบปากลงจากคำสั่งของเด็กสาว 

หลังจากที่เค้าได้วัดกับเด็กสาวก่อนจะได้มาที่นี้ บอกได้เลยว่าร่างเล็กๆแลดูบอบบางที่นั่งอยู่ตรงหน้าเจ้านายของเค้า ไม่ใช่ระดับเดียวกับเค้าเลยเด็กสาวคนนั้นแข็งแกร่งและสง่าจนเกินไป จนทำให้เค้าเกรงกลัว

" ทางนี้ของซังโนะต้องขออภัยด้วยนะคะ "

" ที่ทำให้เดือดร้อนเพราะทำของ ของคุณหาย "

ร่างบางค่อยๆยันตัวลุกขึ้น สายตาก็คงยังจับจ้องไปที่ชายหนุ่มเจ้าของคลับ

" แต่ไอ้การที่พวกแกมาพังร้านฝั่งฉันเนี้ย "

" ฉันคงจะอยู่เฉยๆหรอกมั้ง! "

น้ำเสียงที่เคยเรียบนิ่งกลับกายเป็นน้ำเสียงที่แข็งกร้าวดุดัน ก่อนจะใช้ขาขวายกขึ้นสูงแล้วเตะลงบนไหล่ร็อคกี้

" ใจเย็นๆแล้วก็คุยๆกันก่อนไหมครับ "

" คุณหนูสึกิโนะ "

ร็อคกี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง มือที่เธอไม้เท่าก็ค่อยๆดันขาเรียวของเด็กสาวออก

" แหมๆรู้จักฉันด้วยหรอคะ " สึกิโนะยิ้มแสดง

" เทพีของมุเก็น ใครจะไม่รู้ "

" หึ "

เด็กสาวหัวเหราะดังหึ สีหน้ากลับมาเป็นปกติ ขาเรียวยกออกจากไหล่ร็อคกี้ แล้วกลับไปนั่งกอดอกไขว่ห้างดังเดิม

ทางด้านของคูก็ยังคงอยู่นิ่งเช่นเคย แต่ก็ยังแอบใจหายที่เด็กสาวเล่นหาเรื่องเจ้านายของเค้า แต่ก็ต้องมาแอบฉงนตรงที่เจ้านายว่าเด็กสาวนั้นเป็นเทพีของมุเก็น

" คุณหนูจะมาคิดค่าเสียหายหรอครับ "

" แต่ผมว่าระดับคุณหนูก็หน้าจะลงทุนลงแรงเองนะครับ "

ร็อคกี้เอ่ยพูดกับเด็กสาวอย่างสุภาพ สายตาก็จ้องมองเด็กสาวด้วยความปลื้มปิติ 

เค้าได้ยินชื่อเสียงเรียงนามของเด็กสาวคนนี้ตั้งแต่ยังเป็นยุคของมุเก็นแล้ว ช่วงนั้นเด็กสาวคนนี้คือที่สุดแล้วจริงๆ 

มีครั้งหนึ่งที่เค้าได้มีโอกาศเห็นเด็กสาวต่อสู้กับแก็งอื่นท่าทีที่สง่าแต่ดุร้าย เรียบนิ่งแต่บ้าบิ่น บอบบางแต่แข็งแกร่ง ทุกสิ่งทุกอย่างมันคนละทางกันแต่มันกับรวมกันเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันได้  นับได้เลยว่าเป็นสิ่งที่เพอร์เฟคที่สุดที่เค้าจะเคยเจอมา ส่วนเรื่องความรวยไม่ต้องพูดถึงเลย

ครั้งนี้ที่เค้าได้เจอกับเด็กสาวอีกครั้ง นับได้เลยว่าเซอร์ไพรส์สุดๆ ไม่คิดว่าเด็กสาวจะอยู่ซังโนะเอาสะนี้

" ไอ้เรื่องเงินนะ จริงอยู่ที่ฉันออกเองได้ "

" แต่มันก็รู้สึกตะหงิดใจตรงที่.... "

" ไอ้พวกเหี้*ที่พังร้านเนี้ยยังลอยหน้าลอยตาอยู่นี้สิ "

ตาเรียวมองด้วยหางตา ใบหน้าสวยเรียบนิ่งจนหน้ากลัว ถ่อยคำที่เอ่ยออกมาก็เต็มไปด้วยความโทสะ 

" ใจเย็นก่อนสิครับ "

" เอาอย่างนี้ไหม "

" เรามาผนันกัน "

ร็อคกี้หันไปพูดกับเด็กสาว มือขวาก็ดันแว่นลง มุมปากยกยิ้มขึ้นอย่สงสนุกสนาน

" หึ "

สึกิโนะหัวเราะดังหึ ใบหน้าที่บึ่งตึงแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าแลดูสนุกสนาน ปากได้รูปยิ้มขึ้นน้อยๆงาม แขนขวากอดอกมือซ้ายลูบแก้มข้างเดียวกัน แหมๆคิดจะมาผนันกับเธอนะหรอ หึ เป็นความคิดที่โง่เง่ามาก

" เอาสิคะ " 

" ว่ามาค่ะ " 

" ถ้าคนของคุณหนูได้ขโมยของของฉันไปจริงๆ "

" พวกฉันคงไม่ออกค่าเสียหายและคุณหนูก็ต้อง... "

" ออกจากซังโนะมาอยู่กับแก็งพวกฉัน "

ประโยคท้ายร็อคกี้เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แลดูจริงจัง ใบหน้ามีเสน่ห์ยกยิ้มอย่างคนมีชัย

ทางด้านคูได้แต่ยืนฟังอย่างเงียบๆ ภายในใจก็ได้แต่อาลัยอาวรณ์ต่อพระเจ้า ทำไมเจ้านายของเค้าถึงอยากจะได้แม่คุณหนูคนนี้เข้าแก็งกันนะ 

ระดับฝีมือเค้าพอเข้าใจ แต่เจ้านายของเค้านั้นไม่เคยขอใครให้เข้าแก็งมาก่อน เค้าจึงตกใจไปนิดๆหน่อยๆ

" หึๆๆแหมๆๆกล้าดีนะคะ " สึกิโนะเอามือป้องปากหัวเหราะ

" เรื่องขโมยของนะฉันพอจะรู้อยู่แล้วหล่ะค่ะว่าเป็นใคร "

แขนเรียวกอดอก ใบหน้าสวยยกยิ้มอย่างมีเลศใน สายตาที่หวานเยิ้มกับการกระหายเรื่องการพนัน เธอชักจะสนุกสะแล้วสิ

ร็อคกี้กลับมาเป็นฝ่ายที่สีหน้าบึ่งตึง มือที่ถือไม้เท้าก็กำแน่น 

" ก็ระดับฉันนี้เหน่าะ "

" อย่างงั้นฉันขอผนันเรื่องอื่นดีกว่านะคะ... "

" อืมมมม~~~~ "

นิ้วชี้มุนเส้นผมตัวเองไปมา ท่าทางก็กำลังครุ่นคิดแลดูจะไม่จริงจังสักเท่าไหร่ แอบติดเล่นสะด้วยซ้ำ

" พวกคุณนะกำลังวิ่งเต้นบนมือของพวก อิเอมุระ อยู่ "

" และพรุ่งนี้พวกคุณจะเจอความจริงจากเขตของรู้ดบอย "

ใบหน้าสวยยกยิ้มอย่างคนมีชัยไปกว่าครึ่ง นิ้วก็ชี้หน้าร็อคกี้ที่นั่งข้างๆ ก่อนจะเอามือมาป้องปากเพื่อหัวเราะสไตล์คุณหนู้คุณหนู

" อ่า~~~ "

" ถ้าฉันทายถูกพวกคุณก็ต้องออกค่าเสียหายนะคะ "

" เพื่อเป็นการไม่ให้เสียเปรียบ "

" ฉันก็ขอเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของคลับนี้นะคะหุๆๆๆ555555 "

" แหมๆก็มันไม่มีกฎว่าห้ามพนันเรื่องอื่นได้นิคะ5555555+ "

เสียหัวเหราะที่แลดูโรคจิต สายตาเยิ้มหวานไปหมด ปากก็ยกยิ้มน้อยๆ คิ้วย้นเข้าหากัน ใบหน้าสวยกระหายเต็มไปด้วยการพนัน อ่า~~~เธอรู้สึกดีจริงๆ

ร็อคกี้กัดฟันกรอดคิ้วก็เริ่มขมวด ร่างหนาค่อยๆเอนตัวไปข้างหลังอย่างหักห้ามใจ ปากก็พ่นลมหายใจเสียงดัง

" เอ่อ...คุณหนูครับ "

คูที่เห็นท่าทีว่าไม่ดีแล้วจึงเอ่ยขัด ใบหน้าก็ยังนิ่ง แต่สายตาของชายหนุ่งกลับกระวนกระวายถึงที่สุด

เด็กสาวหันหน้าไปหาชายหนุ่มอีกคน ก่อนจะลุกขึ้นยืน มือบางก็เริ่มจัดแจงเสื้อผ้าให้เหมือนดังเดิม สายตาก็เริ่มกลับมามืดมน ใบหน้าเริ่มเรียบนิ่งเช่นเดิม

" งั้นฉันไปหล่ะ "

" พรุ่งนี้เจอกันนะจ้ะร็อคจัง "

      " ไม่ทราบว่าคุณหนูจะกลับเลยไหมคะ " 

ใบหน้าสวยจนไม่รู้อายุเรียบนิ่ง แว่นสายตากระทบกับแสงหน้าจอไอแพด สายตาจดจ่อที่ไอแพด แต่ปากก็ยังเอ่ยถามเด็กสาวซึงเป็นคุณหนูที่เค้าห่วงดั่งลูกแท้ๆ

" กลับเลยเถอะค่ะคุณ ลิซซี่ "

" พรุ่งนี้ฉันต้องรีบไปที่จัดงาน "

" แล้วคงจะรีบไปที่ๆหนึ่งน่ะค่ะ "

เมื่อลิซซี่หัวหน้าแม่บ้านประจำตระกูลและเป็นแม่บ้านประจำตัวเด็กสาวได้ยินดังนั้นแล้ว จึงแค่พยักหน้าเล็กน้อย

เด็กสาวนั่งเหม่อลอยมองออกไปนอกกระจกรถ พายในใจเด็กสาวกำลังกระวนกระวาย สมองก็กำลังครุ่นคิดว่าจะไปที่นั้นอีกดีไหมนะ

สถานที่ที่เป็นเหตุให้เธอต้องกลับไทยเพื่อไปผ่าตัดและรักษาตัว สถานที่เลวร้ายไม่อยากจะจดจำของเด็กสาว สถานที่ทำให้เธอ เกือบตาย และเป็นสถานที่ที่เธอต้อง สูญเสีย ครั้งใหญ่

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงปืนดังลั่น ลูกกระสุนเฉียดหล้อรถของเด็กสาว จึงส่งผลให้รถต้องเซและหยุดชะงัก

ใบหน้าสวยเลิกเม่อลอย สายตากลับมามุ่งมั่น มือบางขว้าเข้ากับกระเป๋านักเรียน ก่อนจะยิบสิ่งของที่อยู่ในกระเป๋าออกมา

" คุณหนูคะ "

" ไม่จำเป็นหรอกค่ะ "

ลิซซี่ห้ามปราบเด็กสาว มือเรียวสวยของเมดสาวจับมือของเด็กสาที่เธออาวุธไว้อยู่

เด็กสาวกลับมาทำท่าทีสงบเช่นเดิม สองขานั่งไขว่ห้าง มือที่ถืออาวุธเล็กทรงกระบอกพอดีมือควาทยาวเท่าไม้บรรทัดวางไว้บนตัก แล้วหันหน้ามองออกนอกรถ

" คนระดับคุณหนูไม่จำเป็นต้องจะลงมือกับพวกลูกกะจ๊อกหรอกค่ะ "

พูดจบเมดสาวจึงยืนขึ้นสะบัดกระโปร่ง ก่อนจะเผยให้เห็นปืนคู่ใจที่เน็บกับต้นขาตัวเองไว้ ขาเรียววิ่งพรวดออกไปจากรถ

เหล่าชายบอดี้การ์ดของตระกูลวาตานาเบะ ต่างพากันสู้กับฝั่งตรงข้ามอย่างเอาเป็นเอาตาย 

ลิซซี่ตะวัดขาเตะก้านคอของชายฝั่งตรงข้าม ก่อนจะสไลด์ลอดขาชายหนุ่มอีกคน นิ้วชี้ทั้งสองกดเหนี่ยวไกลปืนรัวๆไปข้างที่มีชายหนุ่มฝั่งตรงข้างเป็นกลุ่มใหญ่

เมดสาวยันตัวตีลังกาไปด้านหลัง ขาขวาที่ยกขึ้นก่อน จึงฟ้าดลงบนหัวของชายฝั่งตรงข้ามที่หลอดหว่างขา

" บ้ากันพอยัง "

นัยตาสีดำเรียยนิ่ง ร่างกายท่อนบนที่เหบือแต่บาสปอต เผยให้เห็นร่างกายขาวซีด เกษาสีดำเมือยามกระทบกับแสงจันท์แล้วกลับเปล่งประกาย

สองขาเรียวก้าวเดินเข้าไปในฝูงศัตรูตรงข้าม ในมือกำแท่งเล็กไว้แน่น ก่อนที่อาวุธในมือจะแปลเปลี่ยนเป็นเคียวยาวจนเลยหัวเด็กสาว

" คุณหนู " ลิซซี่นิ่งงั่น

" เห้ย!พวกเราลุย! "

เหล่าศัตรูฝั่งตรงข้ามต่างพากันตะลุมเข้าหาเด็กสาว ถึงบางรายจะโดนบอดี้การ์ดกับเมดสาวจัดการก่อนจะถึงตัวเด็กสาว แต่ฝั่งตรงข้ามก็มีจำนวนเยอะกว่า

มุมปากแสยะยิ้มขึ้นอย่างโรคจิต ร่างเล็กหมุนตัวหลบการโจมตี มือที่ถือเคียวก็ตะวัดตามทิศการหมุน ส่งผลให้ฝ่ายตรงข้ามลดน้อยลงไปเยอะ

สองมือกำเคียวเอาไว้ ก่อนจะใช้ด้านหัวเคียวยันกับพื้น แล้วสะบัดตัวตีลังกากลับหลัง ขาซ้ายทียกขึ้นก่อนได้เสยคางอีกฝ่าย ส่วนขาขวาที่ลงถึงพื้นก็ได้ฟ้าดลงบนหัวศัตรูจนนิ่งไป

เหล่าชายฝั่งตรงข้ามเมื่อเห็นท่าไม่ดี จึงขวักมีดสั้นออกมา แล้วจึงทำการพุ่งเข้ามาหวังจะได้แทงเด็กสาว

ขาเรียวกระโดดเหยียบไหล่ศัตรู พร้อมแปลเปลี่ยนอาวุธจากเคียวด้ามเดียวเป็นเคียวสองดามหันด้ามคนละทาง แล้วจึงแปลเปลี่ยนรุปลักษณ์ขั้นสุดท้าย เหล็กที่เป็นด้ามจับหายไป เหลือแต่เพียงโซ่เล็กยาวๆ พร้อมเคียวคมแหลมทั้งสองด้าน

ก่อนจะหมุนตัวกลางอากาศ พร้อมใช้มือจับส่วนกึ่งกางของโซ่เคียวแล้วใช้นิ้วควงโซ่เหมือนควงไม้หรือปากกา จึงทำให้ฝ่ายศัตรูบาดเจ็บสาหัสกันหมด บางรายถึงกับคอขาด

เมื่อเด็กสาวลงถึงพื้น ฝั่งศัตรูก็นอนกองลงไปกับพื้นเสียแล้ว ร่างบางร่างที่ไม่มีศรีษะเลือดก็กระฉูดออกมาดังสายฝนเลือด

นัยตาสวยเรียบนิ่ง ลิ้นเล็กเลียลิมฝีปากตัวเอง ก่อนจะทำให้อาวุธกลับเป็นดังเดิม

" โธ่~~~คุณหนูคะ "

" ดูสิคะร่างกายสวยๆของคุณหนูเปื้อนเลือดหมดเลยค่ะ "

เมดสวยวิ่งพลูเข้ามาหาเด็กสาวด้วยความเป็นห่วงเป็นใย มือไม้จับตัวเด็กสาวพลิกไปมา 

เด็กสาวกุมขมับไปมา มือเรียวขว้าโทรศัพท์อยู่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา แล้วกดโทรหาใครบางคน

" ยอโบเซโย " 

" ฮยองมาเคลียงานหน่อย "

' ฮยองเหี้*ไรอปป้าดิอปป้า! '

เสียงทุ่มนุ่มหน้าฟังของปลายสายตะวาดคำสบถออกมาด้วยความหงุดหงิดใส่เด็กสาว

" ขอมากไป "

' นี้กุ พี่ มึงนะ '

" ทำตัวให้หน้าเคารพก่อนเถอะ "

" ฮยอนจิน ฮยอง "

' ใช่เส่~~~ก็กูไม่ใช่ไอ้ ฮยอนจุน '

' พี่ชายสุดที่รักมึงนิ! '

ดวงตาสวยกลอกตาไปมาด้วยความเอื่อมสุดขีด มือซ้ายนวดหัว ปากได้รูปเบะออก

" พี่มึงส่งหน่วยเก็บงานของเขตนี้มาให้หน่อย "

" เดะกุส่งโลเคชั่นไปให้ "

" ห๊าา!!!ไอ้พวกนั้นอีกแล้ว!? "

" โห้ยยยงานหนักกุอีกไอ้พวกเวรตะไลนั้น&;64%:+(97 "

ติ้ด!

ก่อนที่เด็กสาวจะหนวกหูไปมากกว่านี้ นิ้วก็กดตัดสายไป ก่อนคนปลายสายจะบนจะด่าทอหน้าหนวกหูไปมากกว่านี้

" คุณหนูก็รองเอาใจคุณชายหน่อยก็ได้นะคะ "

เมดสาวที่สังเกตุการคุยโทรศัพท์ของคุณหนูและคุณชายแฝดคนน้องของตระกูล ก็อดยิ้มและขำในความเอ็นดูของทั้งสอง

" ถ้าเอาใจกว่านี้มีหวังเสียคนแน่หล่ะค่ะ "

" หุๆๆคุณหนูนี้ แลดูเข้มแข็งดีจังเลยนะคะ "

" นั้นแหล่ะค่ะคือส่วนที่ฉันชอบที่สุดของคุณหนู "

เมดสาวอมยิ้มน้อยๆ ให้กับความเอ็นดูน้องของคุณหนู ถ้าเธอมีลูกสาวนะเธอก็อยากจะให้ลูกสาวมีแบบอย่างเป็นคุณหนูของเธอหล่ะนะ

" ก็ตอนนี้ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวในครอบครัวนิคะ "

" ฉันก็ต้องแบกรับภาระและหน้าที่อันยิ่งใหญ่กว่าใคร "

" นั้นสินะคะ " ลิซซี่ยิ้มอ่อน

เด็กสาวพ่นลมหายใจออก น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นแลดูผ่อนคลายไม่เคยได้เห็นบ่อยๆ ท่าทีนิ่งสงบดังเดิม ก่อนจะเดินกลับไปในรถ

" อ่า! แล้วก็พรุ่งนี้ฉันไม่ไปงานสัมนาแล้วนะคะคุณลิซซี่ "

" พอดีไม่อยากเจอหมารอบกัดน่ะค่ะ "

" รับทราบค่ะคุณหนู " ลิซซี่ตอบรับคำ

เขตรู้ดบอย

      สองขาเรียวค่อยๆย้างก้าวเดินเข้าไปในตัวเขตของรู้ดบอย ผมยาวสลวยถูกทักเปียสองข้าง ใบหน้าที่มักจะไม่แต่งแต้มก็เติมสีสันเล็กน้อยพองาม

เสื้อที่ถูกใส่แลดูสะอาดดูมีราคาดั่งลูกคุณหนูผู้ดี ต่างทำให้ชาวเมืองในเขตนี้จับจ้องเด็กสาว

มือข้างที่ถือกระเป๋าคู่ใจมาด้วนกำแน่น ใบหน้าสสยเรียบนิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่สายตากลับดูลุกลี้ลุกลนกระวนกระวายปางตาย 

ก็ทำไงได้ในเมื่อเธอต้องจำเป็นมาที่นี้ ที่ที่เธอเกลียดนักเกลียดหนาเนี้ย!

เมื่อร่างเล็กเดินมาสักพัก ขาทั้งสองข้างก็ค่อยๆผ่อนความเร็วในการเดินลง

ดวงตาเรียวสวยจ้องมองเหล่าครอบครัวกำลังมุงดูอะไรกันอยู่ ที่กำลังค่อยๆซาลง พื้นที่บริเวณนั้น ข้าวของกระจัดกระจายเละเทะไปหมด เหมือนมีเหตุการต่อสู้กันก่อนเมื่อกี้

" หื้ม~~~ "

ปากได้รูปยิ้มอ้อน คิ้วเรียวสวยย้นเข้าหากัน สองแขนกอดอก ศรีษะก็ค่อยๆส่ายไปมาอย่างอนาจ

" มาช้าไปใช่ไหมนิ " 

เด็กสาวเอ่ยพูดขึ้นเป็นภาษาไทยอย่างเอื่อมๆ ก่อนจะกอดอกก้าวเดินไปจุดหมุ่งหมายต่อไป

เด็กสาวหยุดอยู่สถานที่ที่เธอต้องการ ตัวค่อยๆเองพิงกับราวเล็ก สองแขนยังกอดอก สายตาก็จับจ้องมองเหล่าชายหนุ่มจากสามแก็งสามเขตที่กำลังถกเถียงกันอยู่ อยู่ห่างๆ

" โห้ยย!พวกนายหยุดบ้ากันสักที!!! "

ยามาโตะตัวแทนของเขตซังโนะตวาดขึ้น เพื่อไม่ให้อีกสองแก็งสองเขต อย่างรู้ดบอยและไวท์ราสควาลฆ่ากันตายาะก่อน

ก่อนทั้งสองแก็งจะเอะอะโวยวาน เท็ตสึหนุ่มผมทรงแปลกแต่โคตรหล่อเท่! ก็ต้องโผงผางอธิบายเหตุการณ์ตอนนี้ให้ทุกคนฟังก่อน ตามด้วยยามาโตะดันแบะติฮารุ

มือขวาปิดปากตัวเองไว้ ร่างบางสั่นระริกๆอย่างอดกลั่น มือซ้านกุมท้องตัวเองไว้

" หุๆๆ "

เด็กสวยกลั้นขำกับสีหน้าของลีเดอร์ไวท์ราสควาลอย่างร็อคกี้ ที่แลดูจะสตั้นและหงุดหงิดผสมปนแปรอย่างหน้าตลกกับเหตุการณ์ตอนนี้

" หิ! ฉันชนะแล้วนะร็อคจัง " สึกิโนะเอ่ยพูดกับตัวเองอย่างคนมีชัยกับตัวเองเบาๆ

เด็กสาวก็ต้องชะงักเมื่อเหตุการณ์ต่อมามีชายอีกกลุ่มย้างกายเข้ามา หนึ่งในชายกลุ่มนั้นมีคนที่เธอรู้สะด้วยสิ

ใบหน้าสวยกลับมาเรียบนิ่ง สายตากลับมาดูมืดมนและเยือกเย็น ร่างเล็กๆก็กอดอกพิงผนังดูเหตุการณ์ต่อไปเพื่อจะหาจังหวะเข้าไป

" งั้นพวกฉันไปหล่ะ "

ก่อนที่ชายกลุ่มนั้นจะได้หันหลังเดือนจากไป ร่างเล็กก็ค่อยๆเดือนออกมาจากมุมอับสายตา 

" หว่า~~~จะไปแล้วหรอคะ "

เหล่าชายฉกรรจ์จากแก็ง คุริว ต่างพากันตลึงจนตาถล่น 

ฝั่งสามแก็งสามเขตก็งุนงงไม่แพ้กัน บางคนก็ถึงคิ้มขมวดกันจนเป็มปม ทางด้านยามะโตะที่พอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ไม่ค่อยอะไรสักเท่าไหร่

" ค..คุณหนูเมย์รินไม่ใช่ว่าเธอ "

หัวโจกจองฝั่งนั้นเอ่ยพูดขึ้นมาอย่างตะกุกตะกัก สีหน้าแลดูลุกลีลุกลน

" คิดจะไปลอบฆ่ายัยนั้นนะ พวกแกโง่อยู่หรือไง "

" โอ้ว!!~~~ " สึกิโนะหันไปขยิบตาให้ยามะโตะอย่างรู้ใจ

ยามะโตะผู้ที่เดาเหตุการได้เพราะเคยเจอมาแล้ว ก็เอ่ยขัดขึ้น น้ำเสียงทุ้มที่เอ่ยอย่างสมเพศไปให้ฝั่งนั้นมันกร้าวใจจริงจริ้งงงงพ่อคู้ณณณณ

" อ่าๆไม่ต้องสงสัยว่าฉันมาทำอะไรที่นี้ "

" พอดีว่าพนันกับคนๆหนึ่งไว้นะ "

ปากได้รูปยกยิ้มอย่างมีชัย หางตาเหลียวมองผู้แพ้พนันอย่างสนุกสนาน

ทางด้านผู้แพ้อย่างร็อคกี้ ก็ได้แต่กำไม้ท้าวแน่น ปากกฟ้ถอนหายใจดังเหือกอย่างหงุดหงิด

" วันนี้แต่งตัวมาสะคุณหนูเชียวนะ " 

ยามะโตะยิ้มขำ พายในใจก็ไว้อาลัยให้ฝั่งนั้น1วิอย่างปลงจิต

" ก็คุณหนูนิอยู่แล้วนิยามะโตะ "

ดวงตาสวยกลอกตาไปมา ก่อนจะยิบบางอย่างออกจากกระเป๋าคู่ใจ เผยให้เห็นอาวุธคู่ชีวิต ที่ยังคงสภาพไม้กระบองเล็กๆเท่าไม้บรรทัด

" ห๊าา!นี้เธอคิดจะทำอะไร "

" คิดจะมาพังที่นี้สิท่า "

ทาเคชิคู่กัดขาประจำของเด็กสาวเอ่ยขัดขึ้น สายตาแลดูไม่สบอารมณ์กับเด็กสาว ร่างหนาหวังจะเดินไปขว้าตัวเด็กสาว แต่ก็ต้องหยุด

" สโมคกี้.... "

แขนแกร่งของสโมคกี้ห้าทาเคชิไว้ สายตาก็ยังคงจดจ้องเด็กสาวอยู่ 

ศรีษะเล็กเองหันไปมองชายหนุ่มเสียงดัง ตาเรียวคมมองอีกคนด้วยหางตา สีหน้าที่เคยยิ้มอยู่ตลอดกลับนิ่งเรียบลงจนดูหน้าเกรงขาม คนที่ไม่เคยเห็นสีหน้านี้ของเด็กสาวร่างกายก็ต่างพากันขนลุกซู่ ลมหาใจก็เหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ

" อย่าโง่ไปหน่อยเลยหน่า "

" ฉันก็บอกแล้วว่าพนันกัยคนๆหนึ่งไว้ "

พูดจบใบหน้าสวยหันกลับไปมองฝ่ายศัตรูดังเดิม แต่สีหน้านิ่งเรียบแฝงไว้ว่าอยากจะฆ่าคนนั้นยังอยู่

" แถมไอ้เหี้*ลูกน้องที่สั่งพวกลูกน้องกระจอกๆชั่นต่ำมาจัดการฉันนะอยู่ที่นี้ด้วยนะสิ "

" แหมๆคิดว่าฆ่าฉันแล้วจะได้หน้าหรือไง "

เด็กสาวหัวเหราะดังหึอย่างหน้าสมเพช ก่อนจะก้าวขาเรียวไปทางด้านหน้าคนจากแก็งคุริว

" มาดหลุดแล้วแม่คุณหนู "

ยามะโตะเอ่ยพูดหยอกหล้อเด็กสาว สองแขนกอดอกมองเหตุการณ์อย่างปลงจิต ก็ช่วยไม่ได้ดีนะ ใครบอกให้ไปกวนจิตโทสะแม่นั้นหล่ะ

" หะ..ฮ่าๆๆๆ ม..มาสิพวกฉันมีปืนนะเห้ย! "

" อาวุธของแกนะอะไร ไม้ตีหมาหรือไงฮ่าๆๆ"

ทางฝ่ายนั้นที่เห็นท่าว่าจะไม่ดี ก็งัดไม้ตายอวดโชว์ปืนกระจอกๆขึ้นมาขู่เด็ก

เหล่าแก็งทั้งสามต่างพากันกรูถ่อยเผื่อจะโดนลูกหลง ยามะโตะผู้ที่รู้ดีกว่าใครก็ยังคงสีหน้าปกติเช่นเดิม

" หรอ "

สึกิโนะเอ่ยเสียงนิ่ง มองอีกฝ่ายด้วยความสมเพช ก่อนจะแปรเปลี่ยนอาวุธเป็นระดับสาม ให้เป็นเคียวยาวด้ามเดียว

" เอาหล่ะ---- "

ปัง!

ก่อนที่เด็กสาวจะเอ่ยจบ เสียงลั่นไกลปืนก็ถูกยิงมาทางร่างเล็ก 

" อ้ะ? "

" งานกูอีกหล่ะเห้อ~~~เหนื่อยจิตแท้ "

เสียงชายปริศนาคุณหู ดังขึ้นจากทางฝั่งมุมอับสายตา เด็กสาวหันขวับไปมองอย่างไว

" ห๊า~~~ "

" พวกมึงมาได้ไง "

เด็กสาวเอ้ยถามแก็งชายหนุ่มที่มาใหม่อย่างปลงจิตปลงใจและเหนื่อยกายเหนื่อยใจ ก่อนจะเก็บอาวุธไว้ดังเดิม

ส่วนคนฝั่งจากแก็งคุริวที่นิ่งสตั้นเพราะลูกกระสุนจากไหนไม่รู้ ยิงเฉียดมาตรงกลางหว่างขาของเค้า เมื่อได้สติจึงคิดชีวิตวิ่งหนีกันออกไป

" เอ่า!ไปสะหล่ะ! "

" ฟังกูก่อนดิอิฮิ! "

เด็กสาวทนไม่ไหว จึงไล่แจกฝ่ามืออรหันต์เลียงตัว แบะเบิ้น×2ให้กับคนที่ยิงปืน

" อ่ยยยเฮียผิดอารายยย "

ยูตะผู้ที่โดนเยิ้นสองคนเดียว ก็โวยวายขึ้นมาอย่างน้อยจิตน้อยใจ ปากก็เบะลงอย่างหน้ากวนตีน

เด็กสาวไม่เอ่ยตอบ มือกุมขมับตัวเองแบ้วส่ายไปมา ก่อนจะเบี่ยงเบนความสนใจไปทางฮารุโตะ

" ฮารุโต๊ะะะ!!!~~~~ "

สองแขนเรียวอ้าออก ร่างเล็กพุ่งตัวไปกอดชายหนุ่มในดวงใจโดยไม่สนสายตาจากคนในแก็งทั้งสามเลย 

ทางด้านชายหนุ่มโดนกอด ก็ได้แต่กอดกลับพร้อมกับสีหน้าที่เหงื่อตก กับเหล่าสายตาจากคนของซังโนะ

" งื้อออ~~~ฮารุจังโดนไอ้สามตัวนี้บังคับมาใช่ไหมอ่า~~ "

สายตาขี้อ้อนส่งไปให้ชายหนุ่ม มาดท่าทีนิ่งสงบหายไปทันที เหลือแต่มาดคุณหนูขี้อ้อนเอาแต่ใจ ทำให้เหล่าชายหนุ่มบางคนถึงกับทำหน้างงกันเลยทีเดียว

" โอ้ว!โย้!ยามะโตะ "

มาชิโฮะหนุ่มขี้บ่นประจำกลุ่มเอ่ยทักยามะโตะขึ้น หลังจากที่ไม่ได้เจอกันนาน

" ไงมาชิโฮะ! " ยามะโตะตอบรับคำทักทายกลับ

" คุณยามะโตะรู้จักด้วยหรอครับ "

เท็ตสึผู้ที่สังเกตุตั้งแต่แรก ก็เอ่ยกระซิบถามยามะโตะ พร้อมส่งสายตากระซิกไปทางแก็งของเด็กสาว

" อ่อ "

" เหอะๆๆๆก็แค่แก็งตัวป่วนแต่เก่งชิ*หาย "

ยามะโตะขำแห้งหลังจากคิดถึงเหตุการณ์ที่ทำให้คอบบร้าเกลียดขี้หน้าไอ้เจ้าพวกนั้น ก่อนจะเดินเข้าไปกอดคอมาชิโฮะและอาซาฮิที่ยืนอยู่ใกล้ๆกัน

" ว่าไงไอ้พวกตัวป่วนประจำเมือง "

" ตอนนี้ก็ครบแก็งเลยนะสิ "

" ก็ว่าไปนะครับคุณยามะโตะ "

" พวกผมออกจะเรียบร้อย "

อาซาฮิเอ่ยตอบ มุมปากยกยิ้มอย่างมีเลศใน คิ้วก็ยกขึ้นอย่างจ๊าบ

" ตอแหลดูออก "

สึกิโนะเมื่อได้ยินประโยคหลังของอาซาฮิ ก็หันขวับไปมอง แต่ก็ยังคงกอดฮารุโตะไว้อยู่ ปากก็เบะลง ตามองบนกับคนตอแหล

" อุ้ย!เจ็บจึก " อาซาฮิทำท่าโดนมีดปักใจ

" 555555+พวกนายอยู่กับยัยนี้ก็คงยังเป็นคณะตลกอยู่นี้หว่า 55555+ " 

ยามะโตะหัวเหราะลั่นไม่สนสถานการณ์ตอนนี้เอาสะเลย

" เห้ย! พวกนายนะถ้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับเขตจัวเองสะ "

ทางฝั่งรู้ดบอยเอ่ยขัดขึ้น สโมคกี้เดินดุ่มๆเข้ามาหาเด็กสาว สายตาของเหล่าชายหนุ่มทุกคนก็ต่างจ้องมองว่าสโมคกี้จะทำอะไร

" นี้ยาของเธอ "

มือแกร่งขว้ายาออกมาจากกระเป๋าเสื้อฮู้ด ก่อนจะจับมือเด็กสาวที่เลือกกอดฮารุโตะแล้วแบมือ แบ้ววางแผงยาลงบนมือนุ่มนิ้ม

" ขอบคุณค่ะ "

" แต่คงไม่ได้ใช้แล้วค่ะ "

เด็กสาวส่งยิ้มหวานไปให้ พร้อมเอ่ยบอกในๆว่า เธอหายดีสนิทแล้วไม่ต้องกินมันอีกค่อไปแล้ว

" หรอ...ก็ดี "

พูดจบสโมคกี้ก็หันหลังเดินออก พร้อมกับเหล่าครอบครัวในเขตของเค้า

" คุณก็อย่าดื้อมากสะหล่ะค่ะ! "

" ยอมไปรักษาให้หายแล้วมาดูแลครอบครัวดีๆเถอะค่ะ! "

" ถ้าไม่มีตังกู้กับฉันได้นะคะ!! "

เด็กสาวตะโกนไหล่หลังอย่างเสียงดัง ใบหน้าสวยยิ้มอย่างซุกสนแต่กลับทำให้อบอุ่น ทุกคนต่างพากันเหว่อเหตุการณ์เมื่อกี้

ทางด้านสโมคกี้ก็ยอมหยุดเดินแล้วฟังจนจบ ก่อนมุมปากจะยกยิ้มขึ้นอย่างรู้สึกดี แล้วก็เดินจากไป

เหล่าครอบครัวก็ต่างพากันเหว่อรอบสองกับรอยยิ้มนี้ของสโมคกี้ ก่อนจะมีสติแล้วเห็นว่าสโมคกี้เดินออกไปไกลแล้วก็เดินตาม

ทาเคชิผู้ที่เป็นคู่กัดกับเด็กสาว หวังจะหันไปเขม่นเด็กสาวก่อนสักรอบ แต่ก็ต้องหยุดความคิดนั้นเอาไว้ เพราะสายตาของคนที่ยิงปืนใส่แก็งคุริวเมื่อกี้จ้องมาทางเค้าอย่างกับจะฆ่า พร้อมยกปืนคู่ใจโชว์ให้เค้าเห็น เค้าก็เลยต้องจำใจเดินจากไปอย่างหงุดหงิด

" อ่า~~~แล้วก็เรื่องพนัน "

ใบหน้าสวยยกยิ้มหวาน ก่อนจะหันขวับไปหาหัวหน้าแก็งไวท์ราสควาล ก่อนจะใช้มือปิดปากหัวเหราะอย่างสะใจ

" ชิ "

ร็อคกี้สะบัดตัวเดินออกไปอย่างหงุดหงิด  เหล่าลูกน้องของไวท์ราสคาลก็เดินตามไปเช่นกัน คูผู้ที่เป็นพ่อบ้านที่ดี?ก็ก้มโค้งให้เด็กสาวหนึ่งที ก่อนจะจากไปเช่นกัน

" อ่ยยยย!!! "

" ตบหัวกูหาพ่*อะอิชิ! "

มาชิโฮะพ่อหนุ่งขี้บน แจกฝ่ามืออรหันต์ให้เด็กสาวกลับ ใบหน้าหล่อหวานแลดูเป็นห่วงแต่ก็ผสมปนเปกับความหงุดหงิดเล็กน้อย ที่เด็กสาวไม่บอกอะไรพวกเค้าเลย

" เออตบพ่*อ่ะ! "

" ถ้าคุณลิซซี่ไม่บอกว่ามึงจะมาทีนี้ มึงก็คงจะชักตายอิเมย์! "

ดวงตาสวยกลอกตากลอกไปมา ปากก็เบะลงอีกครั้ง ก่อนจะกลับไปซุกหน้ากอดฮารุโตะอีกครั้งก่อนจะพูดจาออดอ้อนใส่

" ฮารุจังงงดูจิๆอิชิแช่งเค้าง่า~~~ "

ฮารุโตะขำแห้ง แต่มือทั้งสองของก็ยังลูบหลังปลอบเด็กสาว

" เอ่าอินี้!ดูมัน!เดะๆ! "

มาชิโฮะถกแขนเสื้อขึ้น หวังจะจะไปเตะก้นเด็กสาวด้วยความรักความเอ็นดูและค้วามแค้น! แต่ก็ต้องโดนอาซาฮิกับยูตะจับล็อคแขนไว้ก่อน

" ปล่อยกูววว!!!กุจะไปเตะก้นมันนน! " มาชิโฮะดิ้นไปมา

" 55555+เอาหน่าๆพวกนายคุยกันดีๆดิ้ "

" ไม่งั้นก็ไปคุยกันที่ร้านอิโตคัง "

ยามะโตะเอ่ยพูดขึ้นห้ามทัพ แต่เค้ากลับหัวเหราะอย่างสนุกชอบใจเอาเสียนี้

ทางด้านฝั่งเหล่าซังโนะรุ่นใหม่ก็ต่างพากันงงงวยกับเหตุการณ์ ว่าเกิดอะไรขึ้น พร้อมกับคิดในใจเหมือนกันอย่างไม่ได้นัดหมายว่าต

คนพวกนี้พึ่งหนีออกจากโรงพยาบาลบ้านมาหรอ?

คุยอะไร(ไรท์)

โมชิโมยยยยหวัดดีรีทที่น่ารักทุกคนค่าาาา ไรท์ต้องขอโทษที่ไรท์มาช้านะคะ เพราะช่วงนี้ยุ้งมากจริงๆเพรมะต้องซ้อมเต้นทุกวัน;-;มุแง~~~~ แต่ตอนนี้ก็มาให้ยาวอยู่นะ~~~(มั้ง) ส่วนเรื่องที่ว่าน้องจะโชว์เทพไหมนั้น บอกเลยว่าใกล้ๆจบซีซั่นหนึ่งนี้แหล่ะค่ะ55555+ ส่วนเรื่องโมเมนต์เรือของน้อง ตอนนี้รู้สึกว่าสโมคกี้เค้ามาแรงนะคะ55555 แล้วก็ถ้าใครอยากจะเห็นน้องมีโมเมนต์เรือกับใครเยอะๆก็เม้นมาได้นะคะเผื่อไรท์อาจะหาช่องว่างของเนื้อเรื่องแต่งหุๆๆๆ

แต่ตอนนี้ขอเยียบเรือสโมคกี้ไปก่อนนะคะ เฮีบแกมีความยิ้มกรุ้มกริ้มให้น้อง55555+