ราชันย์ภูตฝึกหัดกับแก๊งค์ป่วนมิติ

ลำดับตอนที่ #5 : การสารภาพ....ของอุสา

“ พี่ก้องสัญญาแล้วนะ ถ้าหนูสอบเข้ามหาลัยที่พี่เรียนอยู่ได้พี่จะทำตามหนูต้องการแบบไม่มีข้อยกเว้น ”  

“ แน่นอนสิ ‘สา’ พี่ไม่ผิดสัญญาแน่นอนแล้วสาทำได้ล่ะนะ พี่จะยอมทุกอย่างเลย ” 

“ พี่พูดเองนะพี่ก้อง ” 

ฉันตั้งใจทำข้อสอบอย่างเต็มเพื่อจะได้เรียนที่เดียวกับเขาและเพื่อทวงคำสัญญาฉันแทบไม่ได้นอนเลยทั้งคืนก่อนวันสอบฉันตื่นเต้นมากอีกไม่กี่ก้าวฉันก็จะได้อยู่ใกล้กับเขาคนนั้นคนที่ฉันรัก…………

อึดอัดจัง….หายใจไม่ค่อยออกเลย ง่วงจัง ไม่ได้เราต้องทำข้อสอบให้เสร็จอีกข้อเดียวเองสู้สู้หน่อยอุสา…..เสร็จซักทีสำเร็จแล้วข้อสอบง่ายมากสำหรับเรา……..คุณครูคะหนูของีบหน่อยนะแล้วช่วยปลุกหนูด้วย…….

สาลูก!! สา!! ตื่นสิลูกไม่นะลูกไม่จริ๊ง   เอ….นั่นเสียงพ่อกับแม่นี่มาทำไมแล้วทำไมต้องเสียงดังด้วย เอ๊ะ..นั่นตัวเรานี่ทำไมเราเห็นตัวเองนอนอยู่ตรงนั้นล่ะ เราลอยอยู่นี่เหมือนในหนังเลยต้องกลับเข้าร่าง………ฉันเข้าไม่ได้ไม่นะ แม่ขาพ่อขาหนูอยู่ตรงนี้ ฮือออ ทำไมไม่มีใครเห็นหนูเลย

สา…พี่มาแล้ว พี่ก้องมาแล้วฟื้นสิลูกสา ฟื้นสิ  

พี่ก้องหนูขอโทษหนูทำไม่ได้พี่ก้องเห็นหนูไหมได้โปรดนี่ใช่ไหมที่เราเรียกว่าความทรมานจนพูดไม่ออกฉันได้แต่มองคนที่ฉันรักคว้าจับก็ยังไม่มันทรมานเหลือเกิน

สา….ไปสบายเถอะนะพี่จะไม่ลืมสาเลย…

มีข่าวลือแปลกๆ ในมหาวิทยาลัยของพวกกวิน เกี่ยวกับคณะสถาปัตย์ที่พวกเขาเรียนอยู่บางคนว่ามักจะได้ยินเสียงร้องไห้ของผู้หญิงดังไปทั่วทั้งตึก บ้างก็เห็นเงาของนักศึกษาผู้หญิงเดินไปเดินมาที่ตึกเก่าของคณะ ข่าวนี้เริ่มหนาหูขึ้นเรื่อย ๆจนกลายเป็นเรื่องดังไปทั้งมหาวิทยาลัย และเริ่มคนมาพิสูจน์ความกล้า และบอกกันไปว่าเจอดีมีทั้งโอเวอร์ห้อยหัวตีลังกาหลอก ทั้งตามถึงบ้านสารพัดทั้งเรื่องจริงเรื่องแต่ง จนทางมหาวิทยาลัยต้องสั่ง ร.ป.ภ.มาเฝ้าเข้มงวด ไม่ให้มีใครเข้ามาอีก

“ เฮ้อ…ช่วงนี้ทำชีวิตมันจืดจังวะ ” อิสระ ยกมือขึ้นปกปากฮ้าวอย่างเบื่อหน่ายหลังจากทัวร์บ้านร้างกับสาวๆแล้วนี่ก็สองอาทิตย์เข้าไปแล้วที่ทุกอย่างดูสงบสุขเกินไปสำหรับแก๊งตบผีต่างจากกวินช่วงเวลาแบบนี้เป็นอะไร ที่เขาชอบมากที่สุดได้อ่านหนังสือเล่มโปรดโดยไม่ใครมากวน เพราะหลังจากสาว ๆ กลุ่มนั้นได้เจอผีเจ้าแม่ตะเคียนเข้าไปแล้วหลังจากนั้นก็ไม่ใครกล้าเข้าใกล้พวกเขาอีกเลย

“ ไง ไอ้เสือวันนี้พร้อมไหม? ” อิสระตบไหล่กวิน “ พร้อมอะไร? ” กวินทำหน้าสงสัยในคำถามของอิสระแล้วคิดทบทวนว่ามีเรื่องอะไรที่เขาลืมอยู่สักครู่หนึ่ง เมื่อนึกได้ก็ถึงกับตาเหลือกเพราะสิ่งนี้มันน่ากลัวยิ่งกว่าผีสำหรับเขามากๆถึงขนาดตอนนี้ทำให้กวินเหงื่อตกเลยทีเดียว 

“ ฮ่าๆๆ ไอ้วินเอ้ยย นี่มันวิชาคำนวณทีผีฉีกปากแหกอกแกยังไม่เห็นมีอาการขนาดนี้เลย ” อิสระหัวเราะร่าเพราะถึงเขาจะดูไม่ได้เรื่องแต่จริงๆแล้ว ทั้งด้านกีฬาและวิชาการเขานั้นเก่งหาตัวจับยากเล่นทีเดียวถ้าหากไม่ติดเล่นจนเกินไปการแข่งระดับโอลิมปิกก็ไม่ใช่เรื่องยาก กวินเองตอนสอบเข้ามหาวิทยาลัยก็ได้อิสระช่วยติวให้สอบผ่านด้วยคะแนนแบบฉิดเฉียด “ ไงล่ะหนังสือเล่มโปรดเล่นงานแกแล้วไอ้โอตาคุ ” อิสระได้ทีก็บ่นกวินชุดใหญ่เพราะโดยปกติกวินจะเป็นคนบ่นอิสระเสียมากกว่าเพราะเขามักจะโดดเรียนไปเที่ยวเสมอ 

“ เอ่อ..ก็มันลืมนี่หว่า แล้วฉันทำไงดีเนี่ยวิชาแรกด้วย “ น้อยครั้งนักที่จะเห็นกวินอับจนหนทางขนาดนี้  ” สอบเก็บคะแนนเองอย่าซีเรียสน่า เอางี้แกจำข้อสอบไว้ดีๆแล้วสอบเสร็จฉันจะติวให้เวลาสอบไฟนอลแกจะได้ทำได้แต่ว่า…. “ อิสระยิ้มเจ้าเล่ห์มาทางกวิน

” เฮ้อ อะไร.. “ กวินถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้   ” นัดบอดครั้งหน้าแต่ต้องไปกับฉันนะไอ้เกลอ ไม่งั้นวิชาหลักตก!!! "  กวินถอนหายใจยาวพยักหน้ารับส่งๆไป

และแล้วสอบเก็บคะแนนวิชาคำนวณก็มาถึงกระดาษข้อสอบ ถูกวางลงตรงหน้าของกวิน ความหนาสี่ห้าหน้ากระดาษ เนื้อหาบนกระดาษข้อสอบเต็มไปด้วยตัวเลขและสมการแปลกๆมากมายทำเอากวินแทบจะกระอักออกมาเป็นตัวเลข อิสระที่นั่งโต๊ะถัดไปหันมาสังเกตหน้าของเพื่อนที่กระอักกระอ่วนอดยิ้มขำไม่ได้  

“ โจทย์บ้าอะไรเนี่ย ให้ไปทำวัดกับหลวงตายังจะรู้เรื่องกว่าอีก ” กวินเปิดข้อสอบดูอย่างลวกๆไม่ใช่ว่ากวินจะทำไม่ได้เลยแต่มันมีข้อทำได้น้อยมากๆแทบจะไม่มีข้อไหนเลยที่คุ้นตา  “ ไอ้วินๆดูของฉันไหมจะได้ผ่านครึ่ง ” อิสระกระซิบเรียกกวินให้ดูข้อสอบของตัวเองแต่กวินกลับปฏิเสธ

“ เฮ้อ…เบื่อจังไม่มีอะไรทำเลย ” เสียงผู้หญิงดังมาจากทางขวามือของกวินเขาชำเลืองไปมองนิดหน่อยด้วยความเคยชิน จึงได้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดนักเรียนมัธยมปลายไว้ผมหน้าม้าผมสีออกน้ำตาลเลื่อนลงมาช่วงขามีเพียงความว่างเปล่าเธอกำลังลอยทะลุประตูห้องเรียนมาเอื่อยๆ

“ อะไรกันข้อสอบพวกนี้ยังเหมือนเดิมเลยนี่ ง่ายจะตายยังไม่เปลี่ยนอีก ” ผีเด็กผู้หญิงลอยมาหยุดมองที่ข้อสอบของกวิน เขาเองก็เหมือนจะชินกับเรื่องพวกนี้จึงทำเฉยๆ

“ ตาย นายหน้าหล่อนี่ไม่เห็นทำอะไรเลยอย่าบอกนะทำไม่ได้ ” เด็กผู้หญิงคนนั้นลอยมุดทะลุโต๊ะเรียนขึ้นมาแทบจะเข้าไปในตัวกวินทำเอาเขาชะงักไป   

“ เธอทำได้จริงๆเหรอ? ”   “ แน่นอนสิเรื่องกลัวยๆ…”  กวินเอ่ยปากถามวิญญาณเด็กผู้หญิงคนนั้นเบาๆ

“ หือ? เดี๋ยวนะนายเห็นฉันเหรอ? ” วิญญาณเด็กผู้หญิงคนนั้นหันหน้ามาหากวินหน้าแทบจะชนกัน “ ฉันได้ยินเธอพูดด้วย…” กวินส่งสายตาเป็นประกายอย่างมีความหวัง

“ จริงๆเหรอเนี่ย อันนี้กี่นิ้ว!! นี่ นี่ นี่ ” ผีเด็กผู้หญิงไม่อยากจะเชื่อเธอทดสอบกวินต่างๆนานาจนพอใจ “ ว้าว สุดยอดเลยที่ผ่านมาไม่มีใครเห็นฉันเลยเหงามาก อยากให้ฉันช่วยทำข้อสอบเหรอ ได้สิแต่ต้องช่วยฉันด้วยนะ อ่อแล้วฉันชื่ออุสานะ เรียกสาก็ได้แต่ว่าถ้านับตามปีที่ฉันตามฉันเป็นพี่นายนายต้องเรียกพี่เข้าใจไหม ” หลังจากกวินคุยตกลงกันกับอุสาแล้วก็ได้ข้อสรุปว่าข้อสอบเป็นตัวเลือกปรนัย อุสาจะบอกคำตอบส่วนอัตนัยกวินต้องยอมให้อุสาสิงร่างเขาโดยการสิงร่างจะไม่ได้ต้องจิตสำนึกของกวินไปเหมือนแค่อาศัยร่างธรรมดาไม่ได้ยึดไปเลย เพราะถ้ามัวมาสอนให้เขียนกลัวว่าจะหมดเวลาเสียก่อน การทำข้อสอบเป็นไปอย่างราบลื่นจะมีเพียงแค่สายตาจากคนรอบข้าวรวมทั้งอิสระที่มองมาที่กวินที่พูดคนเดียวยิ้มคนเดียว บ้างก็เสยผมแบบผู้หญิง ผ่านไปซักพักกวินก็ทำข้อสอบจนเสร็จ 

อุสาครับ ขอบคุณภาพจากhttps://www.pinterest.com/pin/679832506243022845/

“ ฮ้าา เสร็จซักทีหนูขอออกก่อนนะคะ ” กวินลุกขึ้นท่ามกลางความงงของอาจารย์และเพื่อนนักศึกษา

“ เฮ้ย ไอ้วินแก่จะไปไหนแล้วนี่อะไรแตกเนื้อสาวเหรอเดินบิดขนาดนี้ ” อิสระคว้าไหล่ของกวินไว้  

“ นายเป็นใครมาจับตัวฉันทำไมเนี่ย ” อุสาที่อยู่ในร่างกวินหันมามองอิสระแบบสงสัยจนกวินต้องบอกว่าเป็นเพื่อนสนิทของเขาอุสาจึงเข้าใจ “ วันนี้ฉันขออยู่คนเดียววันหนึ่งล่ะกันนะเพื่อน น้าน้าา ” เมื่อเห็นกวินทำท่าออดอ้อนกุมมือตัวเองไว้ทำเอาอิสระรีบสบัดมือออกขนทั่วตัวลุกเกลียว

 “ อะ..เออ ไปไหนก็ไปฉันขนลุก ”   “ ขอบใจจ้ะเพื่อน " 

อุสาพาร่างของกวินเดินตะลอนไปทั่วมหาวิทยาลัยทั้งไปหาของกินที่ตอนเป็นวิญญาณไม่ได้กินมานานไปในทีที่ไม่เคยไปมาก่อนแล้วก็อย่างเคยแฟนคลับของกวินก็ตามติดไปทุกที่เช่นกันมีที่ทั้งผิดหวังเพราะเห็นกวินกลายเป็นสาวไปเสียแล้วกับอีกกลุ่มที่แอบจิ้นให้ได้กับอิสระกลานเป็นวายเวอร์ชั่นไปแล้ว

“ พี่อุสาครับ ทำไมพี่ถึงมาอยู่ที่นี่ละครับ..? ” กวินที่เงียบและดูมานานเกิดสงสัยขึ้นมาเลยถามขึ้นคำถามนี้ทำเอาอุสาเงียบไปพักใหญ่จนกวินรู้สึกผิดเขาคิดว่าไม่ควรถามเรื่องนี้ออกไป

“ พี่ตายที่ห้องเรียนห้องนั้นน่ะ… “ อุสาตอบด้วยน้ำเสียงเบาๆ  ” เอ่อ..ผมขอโทษครับพี่ " 

“ ไม่เป็นไรจ้ะเรื่องมันนานแล้วช่างมันเถอะ มาพี่จะเล่าให้ฟัง ” อุสาเล่าเรื่องการตายของเธอให้กวินฟังรวมไปถึงคำสัญญากับผู้ชายคนหนึ่ง

“พี่น่ะสัญญาณกับคนคนหนึ่งไว้ว่าถ้าทำสำเร็จแล้วเขาจะให้พี่ทำอะไรก็ได้สิ่งที่พี่จะทำก็...พี่ก้อง!!! นั่นพี่ก้อง!! ” 

ไม่ทันที่อุสาจะได้บอกจบเธอก็พูดออกมาเสียงดังและชี้ไปที่ชาวคนหนึ่งที่กำลังเดินผ่านไปจากระยะไกล 

“ อ๋อ นั้นอาจารย์ที่ย้ายมาใหม่น่ะครับเพิ่งมาได้ไม่ถึงอาทิตย์เองครับ ” เมื่อกวินเห็นก็นึกออกทันทีเพราะที่บอร์ดประกาศของมหาวิทยาลัยมีรูปของผู้ชายคนนี้ติดอยู่ และตอนนี้เหมือนเขากำลังจะกำลังขนของอะไรบางอย่าง

“ อาจารย์ค่าาาหนูช่วย ” กวินไม่ทันได้ตั้งตัวร่างตัวเองก็วิ่งตรงไปทางอาจารย์ผู้ชายคนนั้น “ ดีเลยครับผมกำลังหาคนช่วยพอดีเลย ตัวใหญ่แบบนี้เหมาะเลย ” อาจารย์หนุ่มยิ้มรับทันทีที่มีคนช่วยขนของ 

“ ได้เลยค่า พี่ก้อง ”  

“ อ้าวนี่รู้ชื่อเล่นผมด้วยเหรอครับ ดีครับสนิทๆกันไว้ " อาจารย์ก้องอปลกใจเล็กน้อยในท่าทางดูเป็นกันเองของกวินและไม่รังเกียจท่าทางตุ้งติ้งของเขาทั้งคู่เดินไปยังตึกหนึ่ง

“ ตรงนี้แหละครับขอบคุณมาก เดี๋ยวผมขนเข้าไปเอง ” อาจารย์ก้องบอกให้กวินวางของไว้ที่หน้าตึกแล้วกล่าวคำขอบคุณ

“ อุ้ย ไม่ได้หรอกค่ะ หนูช่วยเองหนูแข็งแรงมากๆดูสิๆ ” อุสาบังคับร่างกวินยกแขนเบ่งกล้ามโชว์อาจาร์ยหนุ่ม

“ งั้นผมไม่เกรงล่ะนะ เอ้าลุยเลย…ว่าแต่เธอชื่ออะไรเหรอ? ” อาจารย์ก้องคิดว่าคุยกันมาพักหนึ่งควรรู้ชื่อกันไว้จะได้ทักทายกันคราวหน้าที่เจอกัน  “ สา..เอ้ย..วินค่าา ” อุสาไม่อยากบอกว่าเธอคืออุสาคนที่คิดถึงอาจารย์หนุ่มมากที่สุด 

ทั้งสองคนขนของมาจนถึงที่หมายคือชั้นห้าของตึกนี้ และก็นั่งหมดแรงกันทั้งคู่เพราะลิฟต์ดันมาเสียเอาเวลานี้พอดี 

“ นี่พี่ก้อง หลอกหนูใช้แรงงานเถื่อนเหรอเนี่ยเหนื่อยจะแย่ ” ถึงจะบ่นแต่อุสาก็ยังยิ้มร่าส่วนกวินนั้นปล่อยให้อุสาได้ใช้เวลากับคนที่เธอให้มากที่สุดจึงเงียบมาโดยตลอด

“ ฮ่าๆๆ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นแบบนี้นี่นะ วินเข้าไปพักข้างในก่อนดีกว่า ” 

“ นี่มันกองเอกสารอะไรละคะเนี่ย กองเยอะขนาดนี้ ” เมื่อเข้ามาในห้องอุสาก็ต้องตะลึงกับกองเอกสารหลายกองบนโต๊ะทำงานของอาจารย์ก้อง

“ อืม อันนี้เป็นเอกสารปีเก่าน่ะส่วนใหญ่ก็แค่ตรวจแก้ไขง่ายๆนิดหน่อยแต่มันเยอะมากๆเลยทำไม่ทันเท่านั้นเอง "

“ งั้นหนูช่วยนะคะ ”   “ จะดีเหรอวินเธอไม่ไปพักเหรอผมเกรงใจ ” 

“ หนูยังวัยรุ่นแค่นี้สบายมาก ” ก้องก็ทนความอ้อนของอุสาไม่ไหวจึงต้องยอมให้เธอช่วยงานเอกสารและเขายังมีความรู้สึกเอ็นดูอย่างประหลาดกับเด็กคนนี้อุสาก็ทำได้อย่างคล่องแคล้วเพราะเธอเคยช่วยงานแบบนี้ของพ่อแม่มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วนจึงทำให้กองเอกสารที่ดูเยอะเริ่มค่อยลดปริมาณลง

“ นี่ค่ะ พี่ก้อง ” อุสายื่นกาแฟร้อนแก้วหนึ่งให้ก้อง  " โอ้ ขอบใจมากวินกำลังอยากได้แล้วก็ขอบใจสำหรับเอกสาร

ที่ช่วยผมนะเธอนี่สุดยอดไปเลยเสร็จจนได้" 

ตอนนี้คนทั้งคู่ยืนอยู่บนดาดฟ้าของตึกหลังจากเคลียร์เอกสารจนหมดเวลาก็ล่วงเลยไปจนดึกดื่นทั้งสองคนจึงขึ้นมารับลทเย็นๆข้างบน ปล่อยตัวปล่อยให้ให้สบายๆไปกับสายลม

“ อืม..กาแฟรสชาติแบบนี้ผมไม่ได้กินมานานแล้วนะครับฝีมือดีนะครับเนี่ย ” 

“ น้ำครึ่งแก้ว น้ำตาลสามก้อน ครีมเทียมนิดๆ กาแฟสองช้อนครึ่ง…ฉันไม่มีวันลืมหลอกพี่ก้อง” อุสาพึมพำเบา

“ อะไรนะครับ ”  อาจารย์หนุ่มดื่มกาแฟอย่างกับชื่นชอบอย่างมากมันทำให้เขาคิดถึงใครคนหนึ่งเป็นรสชาติคุ้นเคยที่เขาไม่ได้สัมผัสมานาน  “ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ สูตรกาแฟแถวบ้านหนู ” 

“ วินทำให้ผมนึกถึงผู้หญิงคนหนึ่งเลยนะครับ ” ก้องยืนเกาะเหล็กที่ดาดฟ้าและทอดสายตามองออกไปไกลในแววตานั้นแอบซ่อนไว้ด้วยความคิดถึงใครบางคน

“ ใครเหรอคะ? ” อุสาถามเบาๆ 

 “ น้องผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมเคยสัญญากับเขาไว้น่ะครับไม่คิดว่าเธอจะพยายามเพื่อผมขนาดนั้น ผมเฝ้าโทษตัวเองมาตลอดว่ามันคงเป็นเพราะผมที่ทำให้เธอต้องเป็นแบบนั้น จนตอนนี้ผมก็อดคิดไม่ได้ ” 

“ แล้วยังไงคิดถึงอยู่ไหมคะ..” 

“ คิดถึงสิ น่ารักแสนดีแบบนั้นผมจะลืมได้ไง ผมถึงบอกไงว่านิสัยวินเหมือนเธอมากๆ ” 

“ แล้วถ้าเธออยู่ตรงหน้า พี่ก้องจะพูดอะไรกับเธอล่ะคะ ” 

“ ก็อยากจะขอโทษล่ะครับ..” 

“ หันมาสิคะ…”

กวินรู้สึกได้ถึงแรงปรารถนาในใจของอุสาในร่างกายของเขารู้สึกวูบวาบแต่ในความรู้สึกนั้นเขารับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่กระจายไปทั่วร่างในหัวเขาได้ยินเสียงขอร้องของอุสาให้ช่วยเธอได้สมหวังเป็นครั้งสุดท้ายกวินไม่รู้ว่ามันคืออะไรเขาค่อยปล่อยตัวเองให้จมเข้าไปแสงสีทองค่อยสว่างขึ้นตรงหน้าเขาเห็นอุสาที่ยืนอยู่ตรงหน้ายื่นมือมาจับเขาเหมือนกับจะรวมกันเป็นหนึ่งแล้วทุกอย่างก็พลันสว่างกวินก็ไม่รู้ตัวอีกเลย 

“ สา…สา.. " ก้องหันหลังกลับมาก็ต้องตกตะลึงเพราะคนที่เขารู้สึกคิดถึงที่สุดและรู้สึกผิดกับเธอที่สุดมายืนอยู่ตรงหน้าแก้วกาแฟในมือตกลงพื้น เขาค่อยๆก้าวเดินอย่างยากลำบากเข้าไปหาเด็กผู้หญิงตรงหน้า

“ พี่ก้องหนูเอง ” อุสาค่อยเดินมาใกล้เช่นกันจนทั้งสองมาใกล้กันมากพอที่จะดึงอีกคนเข้ามากอดก้องไม่รอช้าสวมกอดอุสาทันที น้ำตาของเขาค่อยๆไหลออกจากดวงตาทั้งสองข้างแบบไม่ได้ตั้งใจความรู้สึกที่อัดอั้นมานานก็ได้รับการปลดปล่อย 

“ พี่ขอโทษ สา พี่ขอโทษ ” อาจารย์หนุ่มร้องไห้สะอื้นเป็นเด็ก “ ไม่เป็นไรค่ะ พี่ก้องไม่ผิดซักหน่อยหนูให้อภัย จริงๆนะโอ๋ๆ ” อุสาลูบหลังก้องเบาให้เขาหยุดร้อง

“ พี่ก้อง..มองหน้าหนูพี่ต้องทำตามสัญญานะหนูมาทวงแล้ว ” อาจารย์หนุ่มเงยหน้าปาดน้ำตามองอุสาที่ยืนยิ้มอยู่

“ เรื่องที่หนูจะบอกและจะขอก็คือ…….   พี่ต้องดูแลสุขภาพ ดูแลคนสำคัญของพี่ดีๆ อย่าทำงานหนักไปนะคะ หาแฟนได้แล้วจะได้มีคนช่วย กินข้าวเยอะๆนะ กินของมีประโยชน์ด้วยถ้าดื้อหนูจะพาไปอยู่ด้วยระวังไว้เถอะ…..‘หนูรักพี่นะคะพี่ก้อง’  "  

อุสาพูดและยิ้มอย่างสดใสในขณะที่น้ำตาของเธอก็ไหลมาตลอดทุกคำพูดที่เธอพูดออกไปทุกคำย้ำชัดและความของมันคือความห่วงที่มีให้กับคนที่เธอรักสุดหัวใจเพราะนี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะได้เจอกับคนที่รัก

“ หนูต้องไปแล้วค่ะ พี่ก้องทำตามที่บอกด้วยนะไม่งั้นหนูมาบีบคอจริงๆด้วย “   ” จ้ะพี่สัญญา"

อุสากุมมือก้องก่อนจะยิ้มสดใสร่างของเธอค่อยสลายกลายเป็นละอองลอยขึ้นไปในอากาศจนหมด

“ เธอไปแล้วครับอาจารย์.. ” 

“ นั่น วินตัวจริงใช่ไหม? ”   

“ ครับ.. " 

“ ขอบคุณนะ สา  ขอบคุณนะ วิน…. "