คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 เผลอ!!!
ดีใจ มีคนอ่านด้วยวุ้ย
................................................
ตอนที่ 5 เผลอ!!!
แกร๊ก...
เสียงประตูปิดลง ก่อนที่แจจุงจะพาร่างไปนั่งที่เตียงสีขาว ใบหน้าหวานยังคงเจือไปด้วยสีเรื่อจางๆ หัวใจเต้นระส่ำเมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ ไม่รู้ทำไมต้องรู้สึกร้อนวูบวาบที่ใบหน้าทุกครั้งที่ถูกยุนโฮจ้องมอง มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยได้เกิดขึ้นกับตัวเองมาก่อน แต่ทำไมกันนะกับคนที่เพิ่งเจอกันได้ไม่ไหร่ กลับได้รู้สึกมากมายขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะความใจดี และความอบอุ่นที่แจจุงได้รับจากกผู้ชายคนนี้ล่ะมั้ง ที่ทำให้คนที่ตอนนี้ไม่มีที่พึ่งอย่างเขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีๆต่อยุนโฮ คิดแล้วก็นึกถึงครอบครัวของตนเองที่อยู่อีกแห่งหนึ่ง ครอบครัวที่ตอนนี้อยู่ห่างไกลเขาเหลือเกิน ความเศร้าเริ่มเข้ามาเกาะกุมจิตใจอีกครั้ง มือสวยเอื้อมไปหยิบกระเป๋าตังค์ใบโปรดที่หัวเตียงก่อนจะเปิดออก ความคิดถึงถาโถมใส่แจจุงเหมือนสายพายุ เมื่อเห็นรูปถ่ายครอบครัวใบเก่าที่แจจุงเก็บไว้ติดตัวตลอด ในรูป ทุกคนต่างยิ้มแย้มสดใส โดยเฉพาะเด็กชายตัวเล็กที่ที่ยืนกอดแขนผู้เป็นพี่แน่น ริมฝีปากแย้มยิ้มอย่างมีความสุข
"ชางมิน" เสียงหวานพึมพำเบาๆ ไม่รู้ว่าป่านนี้น้องชายคนเดียวของเขาจะเป็นอย่างไนบ้าง จะงอแงหรือเปล่า เพราะตั้งแต่เกิดมา ชางมินไม่เคยได้ห่างจากพี่ชายเลยสักครั้ง แม้จะมีบางครั้งที่ต้องห่างกันสักพัก แต่ก็ไม่เคยห่างกันนานเพียงนี้ พลันความกลัวก็เข้ามารบเร้า เมื่อคิดว่าชีวิตนี้ตนอาจจะไม่ได้เจอหน้าครอบครัวอีก ดวงตาสวยเริ่มมีหยดน้ำเอ่อคลอ ก่อนจะเอ่อล้นลงมาตามแก้ม กลัวเหลือเกิน กลัวที่จะไม่ได้กลับไป
ก๊อกๆ
แจจุงรีบเช็ดน้ำตาเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู ก่อนจะเอ่ยอนุญาต
"เชิญครับ"
"เอ่อ...คือ...เรื่องเมื่อกี้..." ยุนโฮเปิดประตูเข้ามาก่อนจะเอ่ยตะกุกตะกัก สายตาคมมองหน้าร่างบางตรงหน้าเลิกลั่ก ก่อนจะสะดุดเข้าที่คราบน้ำตาข้างแก้ม "เจ้าร้องไห้รึ?" ยุนโฮถามเสียงนุ่ม นิ้วเรียวยกขึ้นปาดคราบน้ำตาเบาๆ สัมผัสอบอุ่นทำให้น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไหลลงมาอีกครั้ง "เจ้ากลัวเรื่องที่จะต้องกลับไปใช่ไหม?" ยุนโฮถาม มองใบหน้าที่พยักหน้าเบาๆด้วยน้ำตาก่อนจะรั้งร่างตรงหน้ามากอด มือหนากดศีรษะแจจุงเบาๆให้ซบลงอกแกร่งคล้ายเป็นที่ซับน้ำตาให้ "ไม่เป็นไร ข้าจะต้องส่งเจ้ากลับไปอย่างปลอดภัยให้ได้" เสียงนุ่มเอ่ยปลอมประโลม แม้จะรู้สึกเจ็บที่ต้องปล่อยคนคนนี้ไป แต่จะทำไงได้ ในเมื่อตัวเขาเองก็ไม่อยากเห็นร่างบางต้องเจ็บปวดอย่างนี้
"ข้าว่าตอนนี้เจ้าไปพักผ่อนก่อนดีกว่า อย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลยนะ" ยุนโฮกล่าว สายตาทอดมองอย่างอ่อนโยนก่อนจะผละจากไป
"เดี๋ยว" แจจุงร้องพลางยื้อชายเสื้ออีกฝ่ายไว้ ใบหน้าเข้มงงเล็กน้อยเมื่อเห็นแจจุงก้มหน้านิ่ง
"เอ่อ....อยู่เป็นเพื่อนผมก่อนนะครับ" เสียงหวานพูดขึ้น แม้ว่าการที่ขอเช่นนี้เป็นการไม่ควรนักและถึงแม้จะคิดว่าตนคงเข้มแข็งพอ แต่พอได้รับอ้อมอกอุ่นที่ยุนโฮมอบให้เมื่อครู่ ความเข้มแข็งทั้งหมดก็จางหาย ดวงตาสวยช้อนขึ้นมองอีกคนอย่างเว้าวอนจนอีกฝ่ายต้องตอบตกลง
"งั้นเจ้าก็นอนซะ คืนนี้ข้าจะอยู่เป็นเพื่อนเอง" เสียงนุ่มเอ่ยพลางเอนตัวร่างบางลงนอน ก่อนจะเบียดร่างลงข้างแจจุง แขนแกร่งโอบร่างบางเข้าหาอ้อมกอด มือสวยคอยลูบแผ่นหลังบางคล้ายปลอบประโลมให้ ซักพักคนในอ้อมกอดก็จมดิ่งสู่ห้วงนิทรา สายตาคมจ้องใบหน้าที่หลับพริ้มนิ่ง ก่อนจะยิ้มน้อยๆเมื่อคนในอ้อมกอดเบียดเข้าหาความอบอุ่น วงแขนแกร่งกระชับแน่นขึ้น ก่อนจะปล่อยกายใจเข้าสู่การหลับใหลเป็นรายต่อไป
……………………………………….
แสงแดดอ่อนๆยามเช้าสาดกระกระทบร่างของคนสองคนที่นอนอยู่บนเตียงนุ่ม เปลือกตาสวยขยับเล็กน้อยก่อนจะเปิดขึ้น ดวงหน้าหวานขึ้นสีเรื่อเมื่อเห็นใบหน้าคมของยุนโฮที่อยู่ใกล้กับใบหน้าของแจจุงจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ รู้สึกเขินอายยิ่งนักเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ดวงตาสวยจ้องมองใบหน้ายามหลับของคนตรงหน้า ก่อให้เกิดความรู้สึกวาบหวามแปลกๆในจิตใจ ส่งผลให้ดวงหน้าสวยขยับเข้าใกล้อีกฝ่าย ก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากของอีกคนอย่างแผ่วเบา
"อ๊ะ!" ร่างบางร้องขึ้นผงะอย่างตกใจ เมื่ออีกฝ่ายลืมตาขึ้น ใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความอาย ไม่ต่างจากอีกคนที่ทั้งอายและตกใจไม่แพ้กัน
"เมื่อกี้...เจ้า"
"เอ่อ...ผม" พูดได้แค่นั้น ก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้อีกฝ่ายนั่งหน้าแดงอยู่บนเตียงตามลำพัง
"ทำอะไรลงไปเนี่ย?" เสียงหวานพึมพำเบาๆอย่างใส่อารมณ์ นึกอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี เริ่มเดินไปเดินมารอบห้องน้ำกว้าง คิดไม่ตก ว่าจะทำอย่างไร เมื่อต้องเจอหน้าร่างสูงในครั้งต่อไป
พรืด!
"อ๊ะ.....ว๊ากกกกก" เสียงแจจุงดังลั่น ทำเอาคนที่อยู่ข้างนอกรีบเข้ามาทันที
"แจจุงเกิดอะไรขึ้นรึ?" ยุนโฮถาม ก่อนจะหลุดหัวเราะออกมา เมื่อเห็นแจจุงลงไปแช่ในอ่างอาบน้ำทั้งเสื้อผ้า มองดูแล้วเหมือนลูกหมาตกน้ำไม่มีผิด "เจ้าลงไปทำอะไรน่ะ ขึ้นมาเร็ว" ยุนโอพูดกลั้วหัวเราะพลางยื่นมือให้แจจุง ร่างบางมองค้อนควับ ก่อนจะฉวยโอกาสฉุดร่างสูงลงมา
"เฮ่ย!!!" ยุนโฮร้องเมื่อตัวเองตกลงไปในอ่างน้ำหันไปหาร่างบาเตรียมจะโวยวายสักหน่อย แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นใบหน้าน่ารักหัวเราะร่วน มือแกร่งยื่นเอื้อมไปจับใบหน้าสวยแผ่วเบา เสียงหัวเราะของแจจุงเงียบสนิทเมื่อถูกสายตาของอีกคนจ้องมองมา หน้าคมโน้มลงหาใบหน้าหวานเรื่อยๆ ก่อนจะประทับจุมพิตลงบนกลีบปากนุ่มแล้วผละออกก่อนจะก้มลงไปประทับจูบใหม่ วงแขนกว้างตวัดรัดร่างบางเข้าแนบอก มือหนารั้งศีรษะร่างบางขึ้นเพื่อให้รับรสจูบหวานได้ถนัดถนี่ ปลายลิ้นควานหาความหวานในโพรงปากนุ่มอย่างหลงใหล ทำเอาอีกคนถึงกับเข่าอ่อน และคงจะลงไปกองพับกับพื้นเป็นแน่ ถ้าไม่ได้วงแขนของร่างสูงช่วยพยุงไว้
"แฮ่ก~~" เสียงหอบหายใจดังขึ้นเมื่อร่างสูงผละริมฝีปากออก แต่แล้วก็ต้องสะดุ้ง เมื่อริมฝีปากร้อนซุกไซร้ลงที่ซอกคอขาว "ดะ...เดี๋ยวครับ" แจจุงร้องห้ามในขณะที่มือของอีกฝ่ายเริ่มลูบไล้เข้าไปใต้สาบเสื้อ ความร้อนจากฝ่ามือทำให้ผิวหน้านวลแดงระเรื่อ แจจุงผวากอดคอยุนโฮแน่นเมื่อนิ้วของอีกฝ่ายบดขยี้ลงบนยอดอกทั้งสองข้าง
"อ๊ะ!!..หยุด.." แจจุงห้ามมือสั่นๆดันอกกว้างเบาๆ เรียกสติยุนโฮ
"ขะ...ขอโทษ" ยุนโฮเอ่ยสั่นอย่างตกใจ รีบปล่อยร่างบางราวต้องของร้อน "ข้าไปก่อนนะ" รีบพูดเร็วๆก่อนจะรีบขึ้นจากอ่างแล้วเดินจ้ำอ้าวออกจากห้องน้ำไปทั้งสภาพเปียกๆทันที
"เฮ่อ~~" แจจุงถอนหายใจหลังจากร่างสูงเดินออกไป มือสวยกำหน้าอกข้างซ้ายที่ก้อนเนื้อข้างในเต้นระรัวแน่น สัมผัสร้อนจากฝ่ามืออุ่นเมื่อครู่ยังคงอยู่ นี่ถ้าเขาไม่เอ่ยปากห้าม ไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น ร่างบางส่ายศีรษะเบาๆ เพื่อไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกไป ก่อนจะรีบลงมืออาบน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์
แย่ ! แย่สุดๆ
"ทำอะไรลงไปวะเนี่ย?" ชายหนุ่มบ่นกับตัวเองเบาๆ พลางกระแทกร่างเปียกๆลงบนเตียง มือหนายกขึ้นขยี้ผมจนยุ่งเหยิง ท่าทางแสดงออกถึงความไม่ได้ดั่งใจ ผิดกับสีหน้าที่ออกแนวเขินอาย หัวใจยังเต้นระรัวกับสัมผัสนุ่มของชายหนุ่มร่างบางอีกคนยังคงติดตรึงอยู่ที่ฝ่ามือ ริมฝีปาก หรือทุกๆที่ที่ร่างกายได้สัมผัสกัน ในหัวตอนนี้เริ่มมีการแบ่งแยกออกเป็นสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งเป็นซาตานสนับสนุนให้เข้าครอบครองร่างบางซะ อีกฝ่ายเป็นเทวดาคอยคัดค้าน และดูเหมือนว่าตอนนี้ฝ่ายซาตานจะแข็งแกร่งขึ้นทุกที แน่ล่ะ เพราะในใจของเขาตอนนี้ อยากครอบครองแจจุงใจแทบขาด ไม่ว่าจะเป็นริมฝีปากหวานอ่อนนุ่ม ใบหน้าสวยที่แดงระเรื่อเนื่องจากแรงอารมณ์ที่เขาเป็นผู้ก่อ หรือจะเป็นร่างสวยๆที่ปรากฏให้เห็นรำไรผ่านผ้าเนื้อบางที่เปียกจนแนบติดร่าง ภาพที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานนี้ฉายขึ้นซ้ำไปซ้ำมา ทำเอาความเป็นชายของร่างสูงตื่นตัวไม่น้อย
"โว้ยยยย!!!" ยุนโฮร้องดังๆระบายอารมณ์ ก่อนจะเดินตึงตังเข้าห้องน้ำ กระโจนลงอ่างน้ำเพื่อดับอารมณ์
"ไงขอรับท่านยุนโฮ" เสียงกวนๆเอ่ยทักเมื่อเห็นยุนโฮเดินลงมา
"เจ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ?"
"มาตั้งแต่เมื่อกี้แล้วล่ะ" ยูชุนตอบ คิ้วขมวดเล็กน้อยเมื่อเห็นเพื่อนรักท่าทางแปลกๆชอบกล "เกิดอะไรขึ้นเรอะ?.....เผลอไปปล้ำใครมารึไง?" ยูชุนถามเสียงทะเล้น ยุนโฮสะดุ้ง นึกสงสัยเจ้าเพื่อนตัวดีนัก ว่ามันมีตาวิเศษหรืออย่างไร ถึงได้รู้เรื่องของเขาทุกที
"ไม่มีอะไรหรอกน่า ว่าแต่เจ้าเถอะมีธุระอะไร ถึงได้พาจุนซูมาด้วย" ยุนโฮบอกปัดก่อนจะถามขึ้น เหลือบมองแขกอีกคนที่ยืนอ่านหนังสืออยู่ที่ตู้หนังสือใกล้ๆ
"ก็ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่จุนซูเขาเบื่อๆ ข้าก็เลยพามาด้วยน่ะ" ยูชุนตอบ กระแสของน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนเมื่อเอ่ยถึงคนที่ตนพามาด้วย
"ก็ดีเหมือนกัน ข้ากำลังกลุ้มๆ"
"กลุ้ม? เรื่องอะไรรึ?" ถามเพื่อนรักอย่างใคร่รู้ เพราะนานๆทีเพื่อนคนนี้จะมีเรื่องกลุ้มกับเขาเสียที "เรื่องชายหนุ่มคนสวยใช่มั้ยล่ะ?" แกล้งหยอดคำถามกวนๆเล่น หัวเราะกิ๊กอย่างถูกใจเมื่อเพื่อนสะดุ้ง ก่อนจะเงียบลงเมื่อยุนโฮส่งสายตาอาฆาตมาให้
"รู้ดีจริงนะ แล้วเจ้าล่ะ?"
"เรื่องอะไร?"
"อย่ามาทำเป็นไขสือหน่อยเลย ก็เรื่องเจ้ากับจุนซูน่ะสิ" ยุนโฮพูด ก่อนจะถอนหายใจ เมื่อเพื่อนรักนั่งนิ่ง ความทะเล้นที่มีเมื่อครู่จากหาย รู้สึกผิดนิดๆที่เผลอไปถามเรื่องนี้เข้า
"ก็อย่างที่เห็น รักข้างเดียว" ยูชุนตอบเสียงเศร้า
"น่าๆ อย่างเศร้าไปเลย สักวันเจ้าต้องสมหวังแน่ เชื่อข้าสิ" ยุนโฮพูดปลอบ ตบบ่าเพื่อนเบาๆเพื่อให้กำลังใจ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุย "เจ้ามาก็ดีเลย อยู่ทานอาหารกับข้าก่อนแล้วกัน วันนี้แม่ข้ามาพักด้วย" ยุนโฮชวนก่อนจะรีบตะครุบปากตัวเองเมื่อรู้ตัวว่าพูดอะไรดีๆออกไป
"จริงดิ แม่เจ้ามาด้วยเรอะ?" ยูชุนร้องถามอย่างถูกใจ นัยน์พราวระยับเมื่อนึกถึงเรื่องสนุก ทำเอายุนโฮยกมือกุมขมับที่มันเริ่มจะปวดตุบๆ เอาแล้วไง ไม่น่าไปปลอบไอ้คุณเพื่อนเฮงซวยนี่เล้ย
"จริงรึยูชุน ทำไมแม่ไม่เคยได้ยิน" เสียงหวานถามขึ้นกลั้วหัวเราะ ก่อนจะเบนสายตาล้อเลียนไปยังลูกชายสุดที่รักที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ
"แน่ล่ะขอรับ เพราะเจ้ายุนโฮน่ะไปยอมปริปากเลยล่ะ ที่ข้ารู้เนี่ยก็เพราะต้องไปสืบน่ะขอรับ" ยูชุนบอก นึกขำไม่หาย เมื่อเพื่อนรักของตนเกือบเสียท่าหนุ่มน้อยเข้า เพราะดันไปจีบคนสวยแบบไม่ดูตาม้าตาเรือ อันที่จริงตัวยูชุนเองก็กะจะเข้าไปจีบเหมือนกัน แล้วก็แค้นนิดๆที่เจ้าเพื่อนตัวดีชิงตัดหน้าไปซะก่อน แต่แล้วก็ต้องขอบใจเจ้าเพื่อนคนนี้ที่ชิงจีบไปซะ ก็หนุ่มหน้าสวยคนนั้น ใครจะรู้เล่าว่าเป็นราชสีห์ในคราบลูกแกะน้อย เห็นตัวเล็กสวยหวานขนาดนั้นกลับเล่นเอาเจ้ายุนโฮเกือบเสียเอกราช นี่ถ้าตอนนั้นเขาเข้าไปช่วยไม่ทันมีหวังป่านนี้ท่านแม่ของยุนโฮคงได้ลูกเขยแน่ๆ
"ยุนโฮ เจ้าเนี่ยนะ ทำไมถึงไม่ได้เชื้อแม่ไปบ้างเลยน้า" เอเลน่าพูดเปรยๆหน้าตาย
"ท่านแม่!" ยุนโฮร้องเสียงเข้มหวังจะให้ผู้เป็นแม่หยุดเรื่องหน้าอายซะที ใบหน้าเข้มบึ้งตึงยิ่งขึ้นเมื่อผู้เป็นแม่ไม่มีท่าทีว่าจะหยุด หนำซ้ำยังเร่งเร้าให้ยูชุนเล่นเรื่องอื่นๆให้ฟังอีกต่างหากเป็นอย่างนี้ทุกทีรู้ก็ร็ว่ายูชุนกับท่านแม่เนี่ยเข้าขากันยิ่งกว่าอะไรดี ชอบนักล่ะ ที่จะทำให้เขาอับอาย ที่สำคัญก็คือ แจจุงที่นั่งขำกิ๊กกั๊กกับจุนซูเมื่อได้ฟังเรื่องของเขานี่สิ มันช่างน่าเศร้าจริงๆ ร่างสูงถอนหายใจอย่างเครียดๆ ไม่น่าเลย ไม่น่าชวนไอ้เพื่อนตัวดีนี่กินข้าวด้วยเลย น่าจะไล่ๆมันกลับไปซะ
"ไม่ได้เจอท่านแม่ตั้งนาน สวยขึ้นเยอะเลยนะขอรับ นี่ถ้าข้าอายุมากกว่านี้สักหน่อย มีหวังเจ้ายุนโฮคงไม่ได้เกิดมาแน่" ยูชุนพูดอ้อน เรียกรอยยิ้มถูกใจจากเอเลน่าได้ดีนัก
"แหม ตอนนี้ก็ยังได้นะจ๊ะ" เอเลน่าพูด ก่อนจะเชยคางยูชุนขึ้นยั่ว ยูชุนหัวเราะอย่างชอบใจ แต่ตัวลูกชายสุดที่รักที่สิ หน้าบึ้งจนคิ้วจะผูกเป็นโบได้อยู่แล้ว
"คงไม่ได้หรอกขอรับ เพราะตอนนี้หัวใจของข้าไม่ว่าง อีกอย่าง ข้ายังไม่อยากตายตอนหนุ่มน่ะขอรับ" ยูชุนพูดปัด คิดไปถึงท่านพ่อของเพื่อนรัก เคยเจอไม่ค่อยบ่อยนัก รู้แต่ว่าเป็นชายรูปงาม ใจดี แต่พอเป็นเรื่องท่านแม่ยุนโฮทีไร บรื๋ออออ ไม่อยากจะคิด
"งั้นเหรอจ๊ะ .. งั้นก็พยายามเข้าแล้วกันนะ" เอเลน่าพูด ภาวนาให้เจ้าหนุ่มตรงหน้าสมหวังซักที สำหรับยูชุนแล้ว เอเลน่ารักเหมือนลูกคนหนึ่ง ในใจนึกสงสารยูชุนอยู่ไม่น้อย ทั้งๆที่เป็นชายหนุ่มรูปงาม มากความสามารถและเป็นคนดีขนาดนี้ ทำไมถึงได้อาภัพเรื่องความรักนักนะ ว่าแล้วก็หันไปมองชายหนุ่มอีกคนที่เป็นต้นเหตุของรักข้างเดียวที่กำลังคุยกับแจจุงอย่างสนุกสนาน ช่างเป็นคนสวยที่ใจแข็งจริงๆ ถ้าเป็นตัวเองหน่อยล่ะก็ จะตะครุบยูชุนทันทีเลยล่ะ
"วันนี้อากาศดีนะ ข้าว่าพวกเราออกไปหาอะไรทำดีกว่า" ยุนโฮแสร้งเปลี่ยนเรื่องพูด ขืนปล่อยไว้นานกว่านี้ มีหวัง แจจุงต้องเข้าใจผิดเขาไปไหนต่อไหนแน่ๆ
"ไปไหนดีล่ะ หอนางโลมแบบที่เจ้าชอบไปทุกทีหรือไง?" อุตส่าห์เปลี่ยนเรื่อง เจ้าเพื่อนตัวดียังแว้งกลับมากัดเขาจนได้ แล้วรู้สึกจะกัดได้ลึกเสียด้วยสิ
"ไอ้บ้า ข้ากะว่าจะชวนพวกเจ้าเข้าป่าซักหน่อย ตอนนี้ดอกกุกลาบสีเงินอยู่ในหน้าผลิบานพอดีต่างหากโว้ย" ยุนโฮพูดเสียงหงุดหงิด ก่อนจะหันไปกระซิบแซวเพื่อนรักเบาๆ "หรือว่าเจ้าไม่อยากพาหวานใจเจ้าไปด้วยรึไง?"
ยูชุนหันมามองอย่างรู้ทัน ก่อนจะยิ้มอย่างถูกใจ เนี่ยแหละเพื่อนรัก "ว่าแต่ท่านแม่จะไปด้วยหรือเปล่าขอรับ?" หันไปถามคนที่นั่งข้างๆที่ตอนนี้รวบช้อนเตรียมตัวจะลุกขึ้น
"ไม่ล่ะ แม่กะว่าจะไปนอนต่ออีกหน่อย เมื่อวานคุยกับพ่อทางกระจกซะดึก อีกอย่าง แม่ไม่อยากไปเป็นกว้างขวางคอด้วย ให้วัยรุ่นไปสนุกกันเองดีกว่า" เอเลน่ากล่าวยิ้มๆก่อนจะเดินจากไป
ตอนนี้ก็อย่าลืมคอมเม้นกันเยอะๆนะ รักคนอ่าน หลงคนเม้นค่ะ จุ๊บๆ^^
ความคิดเห็น