my b(i)uttercup (sbss)

ลำดับตอนที่ #5 : 5

ครั้งนี้เป็นการกักบริเวณครั้งสุดท้ายของซิเรียสและเป็นการกักบริเวณที่แย่ที่สุดเท่าที่เขาเคยทำมา เพราะนอกจากเขาต้องถูกกักบริเวณแยกจากเจมส์แล้ว เขายังต้องมากักบริเวณกับสเนปอีกด้วย
“ แกอย่าเด็ดมันแรงขนาดนั้น” สเนปพูดอย่างวางท่า “ เดี๋ยวก็เสียหมด”
ถ้าเพียงแต่ซลักฮอร์นไม่ได้อยู่แถวนี้ เขาจะสั่งสอนบทเรียนให้กับเจ้าเด็กสารเลวหัวมันเมือกเนี่ยให้รู้สำนึก
“ หุบปากเถอะ สนิฟเวลลัส” เขาคำรามใส่ ขณะที่เด็ดกลีบดอกเฮลลิบอร์ออกอย่างรุนแรงก่อนโยนมันใส่ชาม
“ ฉันบอกว่าอย่าทำแบบนั้นไง” สเนปคำรามขึ้นอีกพลางทุบโต๊ะอย่างแรง
“ อะไรของแก” ซิเรียสว่า “ เด็ดแบบไหนมันก็ใช้ได้เหมือนกันแหละ”
“ ไม่เหมือน” สเนปพูด “ แกทำอะไรไม่ให้เกียรติต้นไม้เลย”
ซิเรียสแค่นหัวเราะ “ พูดไร้สาระอะไรของแก ต้นไม้ไม่มีความรู้สึกสักหน่อย”
ใบหน้าของสเนปบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ มือสั่นระริก “ ใครบอกแกกัน”
“ ใครๆก็รู้ทั้งนั้นแหละ สนิฟเวลลัส” ซิเรียสพูด พลางใช้มือฉีกทึ้งดอกไม้อย่างรุนแรงมากกว่าเดิม
“ ฉันบอกให้แกหยุด ถ้าไม่อย่างนั้น..” สเนปคำราม มือไปจับตรงไม้กายสิทธิ์
“ แกจะทำอะไรฉัน” ซิเรียสก็เอื้อมมือไปจับไม้ของตัวเองเช่นกัน “ หรือจะเอาโรคหนองในมาแพร่ใส่ล่ะ”
สเนปหน้าแดงก่ำ “ ฉันไม่ได้เป็นโรคนั้น”
“ อ้าวเหรอ” ซิเรียสทำท่างง “ แล้วทำไมของของแกถึงขึ้นหนองล่ะ อ๋อ ใช่แล้ว เพราะว่าแกเป็นสนิฟเวลลัสขี้แพ้ไงล่ะ”
“ หุบปากของแกซะ” สเนปคำราม เขาชักไม้กายสิทธิ์ออกมา
ซิเรียสลอยหน้าลอยตา “ ฉันพูดความจริง มันผิดตรงไหนล่ะ สนิฟเวลลัส”
“ ฉันบอกให้หุบปาก” สเนปพูดซ้ำ
“ ไม่อย่างนั้นแกจะทำไม จะร้องไห้แงๆไปฟ้องหม่าม้าหรือไงหรือจะฟ้องลิลี่ โอ๊ะโอ เธอไม่คบกับแกแล้วนี่นา สงสัยจะต้องไปหาต้นไม้จริงๆมาปลูกเอาเองซะแล้ว”
สเนปกำหมัดแน่น พยายามควบคุมอารมณ์ เขาก้มหน้าก้มตาทำงานโดยไม่ตอบโต้
นั่นทำให้ซิเรียสหงุดหงิด สนิฟเวลลัสไม่มีสิทธิ์เมินเขา
ซิเรียสฉีกกลีบดอกไม้ต่อไปอีกแล้วใช้ไม้กายสิทธิ์โบกมันให้เรียงเป็นคำว่าสนิฟเวลลัส
“ ดูสิ” ซิเรียสว่า “ ขนาดดอกไม้ยังด่าแกเลยหรือมันจะมีความรู้สึกจริงๆ”
สเนปเงยหน้าขึ้นมองและลงมืออย่างรวดเร็วมากจนซิเรียสไม่ทันได้ปัดป้อง เขาคาดไม่ถึงว่าสเนปจะกล้าลงมือทั้งๆที่มีอาจารย์อยู่ในห้องด้วย
ต้นไม้อะไรก็ไม่รู้งอกเต็มหน้าเต็มตาซิเรียสจนดูคล้ายมนุษย์ต้นไม้ ซิเรียสร้องออกมาด้วยความตกใจ สเนปทำบ้าอะไร
ซลักฮอร์นสะดุ้งจากภวังค์ เขาเดินอุ้ยอ้ายมา
“ เธอทำอะไรของเธอ มิสเตอร์สเนป” ตัววอลรัสพูดอย่างอ่อนใจ “ เขาโบกไม้กายสิทธิ์พลางพึมพำคาถาแก้คำสาป”
แต่มันไม่ได้ผลและดูเหมือนรากไม้จะเพิ่มจำนวนมากกว่าเดิมด้วย
ซลักฮอร์นลองคาถาใหม่แต่ก็ยังไม่ได้ผล “ ตายล่ะ” เขาพึมพำ “ เห็นทีต้องตามป๊อปปี้แล้ว” เขาเดินไปที่เตาผิง โยนผงฟลูเข้าไปในเตาและเรียกนางพยาบาลมา
มาดามพรอมฟรีย์ก้าวออกมาจากเตาผิง เธอพยายามแก้คำสาปให้ซิเรียส แต่ก็ไม่ได้ผล เธอใช้วิธีการของมักเกิ้ลโดยใช้กรรไกรตัดรากออก แต่ซิเรียสร้องโอดโอย ราวกับว่ารากไม้เป็นส่วนหนึ่งของเขาและเป็นอวัยวะอย่างหนึ่งของเขาไปแล้ว
“ จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย” นางพยาบาลพูดอย่างกลุ้มใจ
“ ถามเขาสิ” ซิเรียสพูดเสียงอู้อี้ ชี้ไปที่สเนป
“ จริงด้วย” มาดามพรอมฟรีย์พูด “ มิสเตอร์สเนป มานี่”
สเนปเดินเข้ามา มีรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมอยู่บนใบหน้า
“ แก้คำสาปให้เขาซะ” เธอสั่ง
“ ไม่” สเนปปฏิเสธเสียงแข็ง
ซลักฮอร์นเข้ามาช่วยเกลี้ยกล่อม “ มิสเตอร์สเนป อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่น่ะ ถอนคำสาปเถอะ”
สเนปกอดอกทำท่าไม่สนใจ “ ผมบอกว่าไม่ อาจารย์จะทำไม”
“ ฉันจะรายงานเรื่องนี้กับท่านอาจารย์ใหญ่” ซลักฮอร์นขู่
สเนปดูเหมือนจะไม่กลัวเลย “ อย่าดีแต่พูด” เขาท้าทาย
“ งั้นเราไปกันเลย” ซลักฮอร์นว่า ปิดบังความโกรธในน้ำเสียงไม่ได้ เขาคว้าแขนสเนปและลากออกไป เขาพยักหน้าเรียกซิเรียสให้ตามไปด้วย
 

ดอกเฮลลิบอร์ค่ะ

สุขสันต์วันปีใหม่ค่ะ หนีเที่ยวเพิ่งกลับ ลองทายดูซิว่าทำไมเซเวอร์รัสต้องโมโหขนาดนั้น