วิวาห์บรรดาศักดิ์

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 : ไปดูหน้าน้องสะใภ้

ก็ป้าปั้นไงค้าา

บทที่ 5 : ไปดูหน้าน้องสะใภ้

กว่าโทชิจะกลับออกมาจากห้องทำงานของนายพลฮิเดอากิก็ปาเข้าไปบ่ายแก่ แต่ขณะที่เตรียมจะก้าวขึ้นรถเพื่อต่อลงท่าเรือกลับวังอัฐทิศ เขากลับได้ยินเสียงฝีเท้าเดินตามมา พอหันไปก็พบว่าเป็นญาติผู้พี่ของเขานั้นเอง

“นายจะไปไหน”

คนถูกถามแย้มยิ้มกว้างรีบเดินหน้ามากอดไหล่น้องชาย แม้ความจริงทั้งสองจะอายุเท่าๆกัน แต่โนบุนากะก็ยินดีจะยัดเยียดความเป็นน้องให้อีกฝ่าย เขาและโทชิเป็นลูกคนเดียวเหมือนกันทั้งคู่ มีกันเท่านี้ จะให้ห่างเหินได้ยังไง

“ถามมาได้ ฉันก็จะตามไปดูหน้าน้องสะใภ้ไง”

นาวาอากาศหนุ่มเหลือบมองญาติผู้พี่ เห็นอีกฝ่ายกำลังยิ้มแฉ่งให้เขา

คนมียศเป็นพันเอกด้วยวัยไม่เท่าไรอย่างโฮชิฮิโตะ โนบุนากะ แน่นอนว่าต้องสร้างผลงานในสนามรบมาไม่น้อย เห็นได้จากแผนเมื่อครู่เรื่องรักๆอะไรนั้น ใครอาจจะคิดว่าดูเล่นไปสะหมด แต่ความจริงคือ กองทัพเป็นฝ่ายได้เปรียบไม่ใช่หรือ ผลคือกองทัพสามารถยึดวังอัฐทิศและเหมืองแร่สำคัญของไทยได้โดยไม่ต้องเสียกำลังพลแม้ซักคน…ไม่ใช่หรือ?

คนอย่างพันเอกโนบุนากะชำนาญที่สุดในด้านยุทธวิธีทางทหาร เขาเฉลียวฉลาดกว่าท่าทางที่แสดงออกมาเสมอ สำหรับญาติผู้พี่ของเขา ถือคติชาติเป็นหลักรักเป็นรอง เป็นบุรุษตระกูลโฮชิฮิโตะที่จงรักภักดิ์ดีต่อราชวงศ์ดอกเบจมาศอย่างสมบูรณ์แบบที่สุด กล่าวได้ว่า ยศพันเอกของเขาไม่ได้ได้มาเพราะเป็นบุตรชายของท่านลุงแต่อย่างใด

แต่คนเป็นพันเอก และมีมันสมองที่เฉลียวฉลาดอย่างนั้น ควรจะยิ้มแฉ่งหน้าบานราวกับพ่อค้าขายขนมสายไหมอย่างลูกพี่ลูกน้องเขาไหม 

ช่วยทำตัว…ให้น่าเกรงขามสมตำแหน่งหน่อยเถอะ

“…ไม่มีอะไรต้องดู”

“เอ๋ ต้องมีซี่ ไม่งั้นน้องชายฉันจะรอวันรอคืนกลับมาเจอหน้าเธอทำไม นี่ถ้าเจ้าคุโรสึมันรู้ว่าความจริงนาวาอากาศโทชิไม่ได้คิดก่อกบฎในกองทัพ แค่รีบไปปกป้องผู้หญิงในดวงใจเท่านั้น มันจะว่ายังไงนะ"

“ไร้สาระ”

“นาๆๆ ไม่ต้องเขินหรอกนาา ไป รีบไปดูน้องสะใภ้กัน!”

นาวาอากาศหนุ่มมองโนบุนากะที่ก้าวนำขึ้นรถทหาร ก่อนจะสาวเท้าก้าวตามไป

เขาไม่คิดเถียงให้เหนื่อย เพราะไม่ว่าความจริงจะเป็นยังไง หรือใครจะเชื่อแบบไหน เขาก็ไม่ได้สนใจอยู่แล้ว

 

นาวาลอยล่องโต้คลื่นน้ำที่เกิดจากกระแสลม เพียงไม่นานก็มาถึงท่าน้ำวังอัฐทิศ ทามกลางหมู่แมกไม้หนาทึบ วังสีฟ้ามอครามค่อยๆปรากฏแค่สายตา ทว่าความวุ่นวายที่เกิดขึ้นข้างบน กลับทำให้โทชิรีบก้าวขึ้นท่าตั้งแต่เรือยังไม่ทันจอดเทียบ 

เสียงเอ็ดตะโร่วุ่นวายทางประตูรั้วเหล็กกล้าของวังและกลุ่มทหารของเขาที่รุมอยู่บริเวณนั้นทำให้ชายหนุ่มเดินดุ่มเข้าหา ปลายนิ้วแตะปลอกปืนที่เหน็บอยู่ข้างเอวเตรียมพุ่งไปประจัญ แต่ทันทีที่เห็นว่าหัวโจกที่บุกวังอัฐทิศไม่ใช่กองกำลังญี่ปุ่นแต่กลับเป็นขบวนเสด็จของราชนิกูลซักคน เขาก็ลดมือที่วางอยู่ตรงกระบอกปืนลง มองร่างของท่านหญิงโปรดในชุดสีเหลืองดอกขมิ้นที่กำลังวิ่งโร่ไปขวาง ไปโบกไม้โบกมือให้ทหารในหน่วยของเขา หญิงสาวทำตาดุเจ้าพวกนั้น ไม่ได้กลัวกระบอกปืนซึ่งมีกระสุนจริงอยู่เต็มรังเลย 

นึกว่าเกิดเรื่องอะไร ที่แท้เจ้าหล่อนแค่ทะเลาะกับลูกน้องของเขา…

โนบุนากะที่รีบร้อนก้าวขึ้นเรือตามลูกพี่ลูกน้อง เดินมาหยุดอยู่ข้างๆกัน ก่อนมองไปยังจุดเดียวกับนาวาอากาศหนุ่ม 

เขาเห็นกองทหารนำโดยเจ้าโอซามุกำลังเล็งปืนไปที่รั้ววัง เห็นร่างหญิงสาวในชุดสีเหลืองอ่อนยกมือบอบบางขึ้นปัดป้องกระบอกปืนของเจ้าพวกนั้น ปากก็ร้องโวยวาย เอ๋ เขาฟังไม่ออก แต่น่าจะเป็นการร้องห้ามไม่ให้ยิง ก่อนเขาจะเลื่อนสายตาตามเป้าหมายของปลายกระบอกปืนไป และพบเข้ากับ…

หญิงสาวอีกคนในชุดสีแดงสด เธอกำลังขี่คล่อมอยู่บนรั้วเหล็กกล้า ทำท่าจะปีนข้ามมา 

ใบหน้าของเธอคนนั้นสวยหมดจด ทั้งตา จมูก ปาก ล้วนสมส่วนน่ามอง ไม่มีจุดไหนให้ตำหนิ ทว่า แววตาเอาเรื่องเอาราว ไม่ยอมคน ไม่กลัวคนอย่างนั้น มันช่าง…ช่าง…

“…โทชิ” เขาเรียกลูกพี่ลูกน้องราวคนละเมอ

“อืม”

“คนไหนน้องสะใภ้ฉัน ชุดเหลืองหรือชุดแดง…ไม่ใช่ชุดแดงใช่ไหม?”

นาวาอากาศหนุ่มหันมองญาติผู้พี่ที่เวลานี้กำลังจ้องสาวชุดแดงตาไม่กระพริบ

เขาย่อมทราบดีว่าหญิงสาวชุดแดงที่กำลังปีนวังอัฐทิศเข้ามาเป็นใคร จำได้จากธงพระเกี้ยวใหญ่ประจำราชสกุลที่ประดับไว้หน้ารถพระที่นั่ง 

สัญลักษณ์พระมหาจักร จุลมงกุฎ และอาชาขาว…ราชสกุลนรังสรรค์

“ชุดแดงคือเสด็จพระองค์หญิงพิมพ์วลัญช์เลอลักษณ์ เป็น…'ฮิเมะ' ของประเทศนี้”

ทว่าโนบุนากะกลับไม่ได้สนใจตำแหน่ง ‘เจ้าหญิง’ อะไรนั่น กลับหันมาสถบน้องชายตนเองอย่างร้อนใจ “แล้วเธอเป็นน้องสะใภ้ของฉันหรือเปล่าเล่า!! แม่คนชุดแดงน่ะ!”

“…ไม่ใช่”

“ดี! งั้นให้ใครไปสอยลงมาหน่อย สอยหล่อนลงมาให้ฉัน!!!”

เสียงของผู้มาใหม่ทำให้ท่านหญิงโปรดซึ่งกำลังร้อนใจกว่าใครทั้งหมดหันมอง เมื่อเห็นว่าเป็นนาวาอากาศโทชิก็รีบพุ่งตัวมาหา กระโปรงสีดอกขมิ้นอ่อนซึ่งมีดอกไม้เล็กๆ กระจายเปรอะไปทั่วพลิ้วไหวไปมายามเจ้าของชุดขยับกาย

เธอไม่ได้ดูกล้าๆ กลัวๆ ในตัวนาวาอากาศหนุ่มเหมือนเมื่อหลายชั่วโมงก่อน พอวิ่งมาถึงตัวก็คว้าแขนและออกคำสั่งใส่เขาทันที

“โทชิ! ไปบอกคนของเธอเร็วเข้าว่าอย่าหลู่พระเกียรติพระองค์หญิง! เร็วสิ! โปรดคุยกับเขาไม่รู้เรื่อง!”

แต่คนเป็นนาวาอากาศกลับไม่ขยับตามแรงน้อยที่ดึงแขนเขา แน่นอน เขาสูงกว่าเป็นเท่า จะโอนเอียงง่ายตามแรงผู้หญิงได้ยังไง เขาแค่ยืนเฉยมองหน้าคนที่ยืนอยู่ใกล้ ท่าทางนิ่งขึงทำให้ท่านหญิงโปรดได้สติ รีบดึงมือกลับคืนทันที แต่เธอก็ไม่ยอมถอยห่างจากไปเพราะดูเหมือนเขาจะเป็นความหวังเดียวในเวลานี้

โนบุนากะมองเห็นบรรยากาศแปลกๆ ระหว่างคนสองคน คนหนึ่งตัวสูงก้มมองจ้องเขม่งคนตัวเล็ก ซึ่งตั้งแต่เขาเป็นพี่เป็นน้องกับเจ้านี่มา เคยหรือจะเห็นลูกพี่ลูกน้องดูเอาเรื่องเอาราวกับผู้หญิง เท่านั้นเขาจึงตบมืออย่างเข้าใจ ก่อนอุทานเป็นภาษาญี่ปุ่น

“อ่า คนนี้สินะ! ต้องคนนี้แน่นอนน้องสะใภ้ฉันน่ะ!”

โทชิถอนใจเงียบๆ และปรามพี่ชายด้วยสายตา ท่านหญิงโปรดหันไปมองทางโนบุนากะบ้าง พอเห็นชุดทหารของเขาเธอก็มีความหวังขึ้นมาอีก เขาต้องช่วยเธอได้แน่ เขามีดาวที่คอ มีถึงสามดวง แปลว่ายศสูงกว่าปีศารปลา เอาคนนี้ละ!

ว่าแล้วก็คว้าแขนเลย “คุณ!”

“เอ๋?”

“มานี่เร็ว มาสิคะ!”

โนบุนากะไม่เข้าใจความหมายในท่าทาง เขาหันไปทำหน้าสงสัยใส่น้องชาย ก่อนจะร้องอุทานเพราะหญิงสาวของน้องชายลากเขาไปแล้ว จะขืนมือก็ไม่ได้กลัวเจ้าหล่อนจะหกล้ม เลยต้องเลยตามเลยไปทั้งๆอย่างนั้น

ท่านหญิงโปรดดึงตัวพันเอกโนบุนากะไปทางความวุ่นวายตรงหน้าวัง ตอนนั้นเองที่เธอเห็นว่าพระสหายที่บนรั้วเริ่มโกธรจนพระพักตร์แดงแล้ว

“ยิงสิ! กล้าก็ยิงมาเลย! ยิงมาจะได้เห็นดีกัน! เป็นแค่คนต่างชาติแท้ๆ มีสิทธิอะไรมาคุมวังคนอื่น! นี่มันประเทศไทยนะไม่ใช่ญี่ปุ่น! คิดว่าใหญ่มาจากไหนกัน!”

ทรงว่าขณะวาดพระบาทปีนลงมา ท่านหญิงโปรดทราบว่าพระสหายกำลังกริ้วมาก ทรงกริ้วที่เห็นพวกญี่ปุ่นควบคุมวังอัฐทิศไว้ กริ้วที่พวกทหารแสดงตัวว่ามาอย่างมิตร แต่พอมีรับสั่งให้เปิดประตูก็ไม่เปิดซ้ำยังยกปืนขู่อีก!! และเหนือสิ่งใดเลยคือทรงเป็นห่วงเธอ ดูเอาเถอะ ทรงห่วงเธอจนไม่สนใจความปลอดภัย ลืมกระทั้งจะรักษาพระกิริยา!

ทว่าในขณะที่พระบาทข้างหนึ่งของเสด็จหญิงปั้นกำลังปีนป่ายลงมา จู่ๆ ก็เกิดพลาดพลั้ง! ทำให้พระวรกายในอาภรณ์แดงชาดเสียหลักและร่วงลงมาอย่างรวดเร็ว

”อ๊ายยย”

แต่ท่านหญิงโปรดที่พยายามจะวิ่งเข้าไปรับกลับโดนมือของใครบ้างคนที่ตามมาด้านหลังรั้งไว้ สุดท้ายเป็นโนบุนากะที่วิ่งไปรับพระวรกายไว้ได้อย่างทันท่วงที เขารับพระองค์ไว้…อย่างเต็มไม้เต็มมือเหลือเกิน!!”

‘ตุ้บ!!’

ชอบไหมแก เม้นบอกหญิงเฌอหน่อย

หายไปสามวัน ไปนอนอ่านพล็อต กลัวพวกแกไม่ชอบ แง

_______________________________________

ตอนนี้เปิดให้สั่งจองนิยาย คนละภพ+พร้อมเล่นพิเศษ รอบพิมพ์ซ้ำอยู่นะคะ ใครรออยู่กดสั่งเลยน้า

 กดสั่งตรงนี้จ้ะ >> http://chermabookshop.com/product

เปิดให้สั่งในรอบสองปีเลย และคงไม่เปิดแล้้วน้า