ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : รอ...
สอปีผ่านไป
เห้อ...เมื่อไหร่ะถึเวลาสัที ทำไมมันนานนานี้ ันอยาลับไปหาเธอวันนี้เลย้วย้ำ นิริน...เธอะเป็นยัไบ้า เรียนมหาลัย หนุ่มๆเยอะล่ะสิท่า แ่เธอไม่ สนใหรอ หนุ่มๆะีบเธอเยอะแยะแน่ๆ แ่เธอไม่ลบใรหรอ เธอะรอันหนิ นิริน
วาิมัพ้อุยับัวเอ นับวันเาเหมือนนบ้าเ้าทุวัน บาทีเา็ุยนเียว บาที็นั่ึม แ่แพรวไม่มีทีท่าว่าะยอมแพ้ แพรวพยายามเ้าหาวาิมเป็นประำ
ทุวันแพรวะมาที่บ้านอวาิมทุวัน นนในบ้านวาิมิว่าแพรวเป็นแฟนับวาิมไปเสียแล้ว
" ิม! "เสียอแพรวเอ่ยทัวาิม ึ่วาิมลับทำหน้านิ่เพราะไม่้อารให้เเพรวเรียเาแบบนั้น
" ันเยบอเธอว่ายัไแพรว "เอ่ย้วยน้ำเสียและใบหน้าที่เรียบเย
" วาิม! นายบอห้ามันเรียนายว่าิม "เธอเอ่ย้วยเสียสั่นๆเหมือนะร้อไห้ แ่วาิมลับไม่สนใเธอเลยสันิ
" ำไ้็ี " วาิมเอ่ย้วยน้ำเสียเรียบ
" แล้วเธอมาที่นี่มีธุระอะไร " วาิมเอ่ย่อ
" ็แพรวอยามาหาวาิมนี่นา " แพรวเอ่ย้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
" ราวหลัไม่้อมานะ " วาิมเอ่ยอย่าเรียบ
" ทำไมแพรวะมาไม่ไ้อ่ะวาิม "
" ไม่มีอะไร เราแ่ไม่อยาเอใร "นอานิริน (เาพู่อในใ )
" นี่นายยัะรอใยรินอะไรนั่นอีหรอ "แพรวเอ่ยอย่าไม่พอใ
" เธอไม่ไ้สนิทับรินนานั้น "วาินเอ่ยบ็รีบเินมาห้ออัวเอทันที
" ันะทำให้นายลืมใยรินนั่นให้ไ้ "วาิมเอ่ยพรึมพรัม่อนะามวาิมไปที่ห้อ หวัะยั่วให้วาิมสนใเธอ
" ามมาทำไม " วาิมเอ่ยอย่าใ ที่เห็นแพรวเินเ้ามาในห้ออน
" ็ันอยาให้นายหายเรียไ " เธอเอ่ยพราลูบออวาิมไป้วย
" เธอไม่้อมายั่วัน "เารำาแพรวึ้นทุวันๆ ที่ทำแบบนี้ับเา
" ไม่ไ้ยั่วแ่อยาให้นายิม " เธอยัทำแบบเิม
" หึ "วาิมหัวเราะในลำอ่อนะเินออาห้อ
แพรวถึับหน้าเสียที่อ่อยวาิมไม่สำเร็ และ้อลับบ้านโยอารม์เสีย
นิริน
" ริน! "ินเอ่ยเรียรินที่ำลั้มหน้า้มาอ่านหนัสือ
" อะไรอนาย ันะอ่านหนัสือ " นิรินเอ่ยอย่าัใ
" ุยับันหน่อยสิ " ินเอ่ยอย่าอออ้อนนิริน
" ันอ่านหนัสืออยู่ " นิรินเอ่ยอบ
" รินุยเป็นเพื่อนัน่อน "ินเอ่ยอย่าที่เยเอ่ย
" พอเหอะิน เราบอนายแล้วไว่าอย่าเรียเราว่าริน "นิรินเอ่ยอย่าโมโห
" ทำไมล่ะริน "ินยัวนเธอ่อไป
"..........."รินทำหน้าไม่พอใ่อนะเ็บหนัสือใส่ระเป๋าแล้วเินออาที่นั่น โยไม่สนใินเลยสันิ
" นิรินเธอโรธเราหรอ "
"........."
" เราอโทษ " ินเห็นว่านิรินไม่อบเาึามอโทษเธอ
" ....... "นิรินยัเียบ
" เธอไม่ยอมเราหรอ " ินที่เินามไป
" ยอมอะไรอนาย "นิรินมอหน้าินิ้วมว
" เธอไม่ยอมให้เราเรียเธอว่ารินสัที " ินเอ่ยำถามที่นอยารู้
" เราให้ิมเรียนเียว "นิรินอบเาไปามร
" ป่านนี้นายิมอะไรนั่นมีแฟนไปแล้วมั้ "ินเอ่ยเพื่ออยาให้รินถอใาิมแล้วมาสนในแทน
" ไม่มีหรอ ิมบอให้เรารอ ิม็้อลับมาหาเราสิ "นิรินเอ่ยอบินอย่ามั่นใ
" ไม่มีหรอ หึ "ิบ่นพรึมพรัมามหลันิริน ไปที่รถ
ำพูอิน ทำให้นิรินัวลอยู่ไม่น้อย เพราะนี่็ผ่านมาสอปีว่าแล้ว เธอลัวว่าวาิมะเป็นเเบบที่ินพูับเธอเมื่อี๊
" ันะรอนายนะิม อย่าไปมีใร่อนันล่ะ ันไม่อยาให้นายมีใรเลยริๆ แ่นายไม่มีหนอ นายะ้อลับมาหาัน นายบอให้ันรอหนิ " วามิอเธอีันไปหม
เธอนอนิอะไรไปเรื่อยๆ แล้ว็หลับไปในที่สุ
________________________________________
ท่ามลาวามวุ่นวาย
เห้อ...เมื่อไหร่ะถึเวลาสัที ทำไมมันนานนานี้ ันอยาลับไปหาเธอวันนี้เลย้วย้ำ นิริน...เธอะเป็นยัไบ้า เรียนมหาลัย หนุ่มๆเยอะล่ะสิท่า แ่เธอไม่ สนใหรอ หนุ่มๆะีบเธอเยอะแยะแน่ๆ แ่เธอไม่ลบใรหรอ เธอะรอันหนิ นิริน
วาิมัพ้อุยับัวเอ นับวันเาเหมือนนบ้าเ้าทุวัน บาทีเา็ุยนเียว บาที็นั่ึม แ่แพรวไม่มีทีท่าว่าะยอมแพ้ แพรวพยายามเ้าหาวาิมเป็นประำ
ทุวันแพรวะมาที่บ้านอวาิมทุวัน นนในบ้านวาิมิว่าแพรวเป็นแฟนับวาิมไปเสียแล้ว
" ิม! "เสียอแพรวเอ่ยทัวาิม ึ่วาิมลับทำหน้านิ่เพราะไม่้อารให้เเพรวเรียเาแบบนั้น
" ันเยบอเธอว่ายัไแพรว "เอ่ย้วยน้ำเสียและใบหน้าที่เรียบเย
" วาิม! นายบอห้ามันเรียนายว่าิม "เธอเอ่ย้วยเสียสั่นๆเหมือนะร้อไห้ แ่วาิมลับไม่สนใเธอเลยสันิ
" ำไ้็ี " วาิมเอ่ย้วยน้ำเสียเรียบ
" แล้วเธอมาที่นี่มีธุระอะไร " วาิมเอ่ย่อ
" ็แพรวอยามาหาวาิมนี่นา " แพรวเอ่ย้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
" ราวหลัไม่้อมานะ " วาิมเอ่ยอย่าเรียบ
" ทำไมแพรวะมาไม่ไ้อ่ะวาิม "
" ไม่มีอะไร เราแ่ไม่อยาเอใร "นอานิริน (เาพู่อในใ )
" นี่นายยัะรอใยรินอะไรนั่นอีหรอ "แพรวเอ่ยอย่าไม่พอใ
" เธอไม่ไ้สนิทับรินนานั้น "วาินเอ่ยบ็รีบเินมาห้ออัวเอทันที
" ันะทำให้นายลืมใยรินนั่นให้ไ้ "วาิมเอ่ยพรึมพรัม่อนะามวาิมไปที่ห้อ หวัะยั่วให้วาิมสนใเธอ
" ามมาทำไม " วาิมเอ่ยอย่าใ ที่เห็นแพรวเินเ้ามาในห้ออน
" ็ันอยาให้นายหายเรียไ " เธอเอ่ยพราลูบออวาิมไป้วย
" เธอไม่้อมายั่วัน "เารำาแพรวึ้นทุวันๆ ที่ทำแบบนี้ับเา
" ไม่ไ้ยั่วแ่อยาให้นายิม " เธอยัทำแบบเิม
" หึ "วาิมหัวเราะในลำอ่อนะเินออาห้อ
แพรวถึับหน้าเสียที่อ่อยวาิมไม่สำเร็ และ้อลับบ้านโยอารม์เสีย
นิริน
" ริน! "ินเอ่ยเรียรินที่ำลั้มหน้า้มาอ่านหนัสือ
" อะไรอนาย ันะอ่านหนัสือ " นิรินเอ่ยอย่าัใ
" ุยับันหน่อยสิ " ินเอ่ยอย่าอออ้อนนิริน
" ันอ่านหนัสืออยู่ " นิรินเอ่ยอบ
" รินุยเป็นเพื่อนัน่อน "ินเอ่ยอย่าที่เยเอ่ย
" พอเหอะิน เราบอนายแล้วไว่าอย่าเรียเราว่าริน "นิรินเอ่ยอย่าโมโห
" ทำไมล่ะริน "ินยัวนเธอ่อไป
"..........."รินทำหน้าไม่พอใ่อนะเ็บหนัสือใส่ระเป๋าแล้วเินออาที่นั่น โยไม่สนใินเลยสันิ
" นิรินเธอโรธเราหรอ "
"........."
" เราอโทษ " ินเห็นว่านิรินไม่อบเาึามอโทษเธอ
" ....... "นิรินยัเียบ
" เธอไม่ยอมเราหรอ " ินที่เินามไป
" ยอมอะไรอนาย "นิรินมอหน้าินิ้วมว
" เธอไม่ยอมให้เราเรียเธอว่ารินสัที " ินเอ่ยำถามที่นอยารู้
" เราให้ิมเรียนเียว "นิรินอบเาไปามร
" ป่านนี้นายิมอะไรนั่นมีแฟนไปแล้วมั้ "ินเอ่ยเพื่ออยาให้รินถอใาิมแล้วมาสนในแทน
" ไม่มีหรอ ิมบอให้เรารอ ิม็้อลับมาหาเราสิ "นิรินเอ่ยอบินอย่ามั่นใ
" ไม่มีหรอ หึ "ิบ่นพรึมพรัมามหลันิริน ไปที่รถ
ำพูอิน ทำให้นิรินัวลอยู่ไม่น้อย เพราะนี่็ผ่านมาสอปีว่าแล้ว เธอลัวว่าวาิมะเป็นเเบบที่ินพูับเธอเมื่อี๊
" ันะรอนายนะิม อย่าไปมีใร่อนันล่ะ ันไม่อยาให้นายมีใรเลยริๆ แ่นายไม่มีหนอ นายะ้อลับมาหาัน นายบอให้ันรอหนิ " วามิอเธอีันไปหม
เธอนอนิอะไรไปเรื่อยๆ แล้ว็หลับไปในที่สุ
________________________________________
ท่ามลาวามวุ่นวาย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น