เรื่องวุ่นๆของฝาแฝดจอมยุ่งกับยัยตุ้งติ้ง

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่4 ก่อนกำหนด

          ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้วกับการที่บ้านของผมมีหญิงสาวปริศนามายุ่งวุ่นวายในบ้านเธอชื่อ ว่าแป้ง เป็นสาวหลงทางแบบไม่ได้ตั้งใจ(หรือตั้งใจ)ผมก็ไม่แน่ใจ  ทั้งๆที่ข้อตกลงผมให้หล่อนอยู่แค่3วันเท่านั้น พ่อ แม่และปุ๊กก็ไม่มีวี่แววที่จะกลับมาซะที  มันก็ดีอย่างไม่ดีอย่าง ดีตรงที่ว่า ถ้าครอบครัวผมกลับมาบ้านคงจะไม่สงบสุขแน่นอน(ทั้งที่มันก็ไม่หลงเหลืออยู่แล้วในตอนนี้)  ผมลืมตาตื่นขึ้นในห้องนอนของผม   ตัวผมในตอนนี้กำลังคุดคู้อยู่ในผ้าห่มแสนอบอุ่น  อบอุ่นมาก จนเม็ดเหงื่อเกาะพราวบนใบหน้าของผม เสื้อยืดสีขาวของผมชุ่มไปด้วยเหงื่อ  ผมลุกขึ้นนั่ง จะไปเข้าห้องน้ำ   ภาพโดยรอบมันเลือนลาง โลกหมุนติ้วๆ ความรู้สึกนี้ยังกับผมอยู่บนรถไฟตีลังกา  

         นาฬิการูปลูกโป่งตั้งโต๊ะที่อยู่บนโต๊ะมันยังคงเดินไปเรื่อยๆตอนนี้มันก็เวลา12.00น  ฉันนั่งอยู่บนโซฟาสีฟ้า ที่อยู่ในห้องรับแขก  ซึ่งใช้ในการต้อนรับแขกและเป็นที่ซุกหัวนอนของฉันไปแล้วในปัจจุบัน

          เหนื่อยเป็นบ้า ฉันมองตัวเองในกระจกที่ตอนนี้ใส่เสื้อเชิ้ตสีแดง(ที่เห่ยสุดๆ)กางเกงสี่ส่วนตัวโคร่ง  เพราะเหตุการณ์เมื่อวานที่ เกิดสงครามสงกรานต์ผิดช่วงเทศกาล  คนอย่างฉันเนี่ยนะ ต้องมาโดนนายนั่นฉีดน้ำใส่จนตัวเปียก ไปหมดแล้วต้องมายอมแพ้อีก เจ็บใจเป็นบ้าเลยวุ้ย  อีตาปิ๊กฉันต้องเอาคืนนายแน่ นายมันทุเรศไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษซะเร้ย

        ป่านนี้ นายปิ๊กตัวดีที่ฉันบ่นถึงยังไม่ลงมาเลย  ตะวันสูงโด่แล้ว จะนอนกินบ้างกินเมืองรึไงเนี่ย   ต้องขึ้นไปซะหน่อยแล้ว 

             แก๊ก

             ฉันเปิดประตูห้องของนายปิ๊กอย่างช้าๆ  แน่นอนนายนั่นไม่ได้ล็อกประตูอีกตามเคย  

 “เฮ้ นาย ตื่นได้แล้ว”ฉันตะโกนเรียกอยู่หน้าประตู  เนื่องจากขี้เกียจเข้าไป

     สุดท้ายฉันก็ต้องเข้าไปปลุกอยู่ดี สิน่า ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่พยายามข่มใจไม่ให้หงุดหงิดแต่มันก็อดไม่ได้ 

       เฮ้ย  นายปิ๊กที่มันพิเรนทร์จริงๆ เตียงนุ่มๆมีนอนไม่นอนดันไปนอนคว่ำหน้าอยู่หน้าประตูห้องน้ำ 

       ว้ายยยยยยยย ๆ  ฉันอดหน้าแดงไม่ได้ เพราะร่างที่นอนคว่ำาอยู่นั้นหน่ะ ไม่ได้ใส่เสื้อ ดูจากข้างหลังของเขา ช่างมีเสน่ห์อะไรเยี่ยงนี้  ถ้าฉันไม่ได้เห็นจากด้านหน้าคงคิดว่านายนี่เป็นนายแบบ สุดเท่ ไปแล้ว 

         ไม่ได้ แกหยุดความคิด บ้าซะเดี๋ยวนี้เลยยัยแป้งคิดอะไรก็ไม่รู้  ที่เข้ามาคือมาจัดการเจ้าคนขี้เซานอนกินบ้านกินเมืองปากสุนัขไม่ใช่หรอ ฉันไล่ความคิดบ้าๆที่ไม่รู้คิดมาได้ไง แล้วเข้าไปปลุกร่างชายหนุ่ม 

          มือนุ่มๆสัมผัสกับตัวของชายหนุ่ม  ตัวร้อน ร้อนมาก มีไข้หรอเนี่ย 

ฉันลากนายปิ๊กอย่างทุลักทุเลขึ้นบนเตียง  

          โอ้ย ตานี่หนักชะมัดเลย   ฉันลากร่างร้อนเป็นภูเขาไฟ ที่หนักเอาเรื่องขึ้นเตียงอย่างลำบาก   

        ฉันเดินลงไปในครัวหาผ้ากับชามแก้วใสขนาดกลางๆ ภายในมีน้ำ  ให้ตายสิน่า ต้องเป็นเพราะเมื่อวานแน่ๆ  ฉันต้องรับผิดชอบ เพราะฉันเอาน้ำเย็นไปสาดนายนั่นเอง 

        รู้สึกเหมือนมีอะไรเปียกๆอยู่บนหน้าผาก เรา ปวดหัวชะมัด  ร่างกายทำไมมันเพลีย  เราคงไม่สบายสินะ   ผมค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น เห็นเด็กสาวกำลังหลับ อยู่ข้างเตียงผม  คงเป็นยัยนี่สินะที่เอาผ้าชุบน้ำมาแปะหน้าผากเรา

           “อ้าวตื่นแล้ว หรอ”แล้วเธอเห็นฉันหลับอยู่หรอยัยบ๋อง

           “ไหนมานี่หน่อยสิ”แป้งเอามือมาอังหน้าผากคนอย่างถือวิสาสะ ความร้อนขึ้นมาบริเวณหน้าผมจนรู้สึกได้  เป็นครั้งแรกที่มีมือผู้หญิงคนอื่นมาถูกเนื้อต้องตัวผมอย่างใกล้ชิดมาก นอกจากแม่ของผม

         “ค่อยยังชั่ว ไข้ลดแล้วหนิ”แป้งยิ้มให้ผม

              “อืม แต่ว่าก็เพราะเธอหน่ะแหล่ะคนที่ไม่เคยป่วยอย่างฉันต้องเป็นไข้เนี่ย”

         “ใช่ฉันยอมรับแต่ฉันก็อุตส่าห์เฝ้าไข้นายแล้วนะ จะเอาอะไรอีก”

         “โอ้ พระแม่มารีมาโปรด  ที่คนอย่างเธออุตส่าห์!แต่ฉันไม่ขอบคุณหรอก  มีอีกเรื่องฉันป่วยอย่างนี้เธอต้องดูแลเรื่องในบ้านทั้งหมดและฉันด้วย”

         “=[]=”

        “อย่างแรกฉันหิวแล้ว ทำอาหารให้ด้วย”นายปิ๊ก นายนี่มัน ฉันอยากจะหักคอซะเดี๋ยวนี้เลย ได้ทีเหิมเกริมหรอ ทำก็ได้ฟะ ใส่ยาถ่ายให้กินไปเลยดีมั้ยจะได้ตายไปเลย    นายจะมาไม้ไหนฉันจะแก้เผ็ดให้หมดคอยดู อีตางี่เง่า

         “เสร็จแล้วโจ๊ก”

         “รู้แล้วแต่ฉันไม่กินและอยากกินข้าวผัด”

         “เฮ้ย ได้ไง เนี่ย”

         “ก็ไม่อยากกินแล้วก็คือไม่อยากหูหนวกหรือไงเธอ”

              “ดูหน้าตาก็ทุเรศไม่อร่อยแน่”ฉันอุตส่าห์ทำตั้งชั่วโมงกว่าๆ นายกล้าบอกว่าไม่อยากกินหรอ แล้วหน้าตามันก็ไม่ได้ทุเรศมากหนิ ยังไม่ได้เสวยสักคำแล้วบอกไม่อร่อย

               “นายจะกวนประสาทช้านนนนนนหรอ  ปิ๊ก !! นี่มันเป็นอาหารอย่างที่10แล้วนะ ทุกจานก็ไม่เสวยซักคำแล้วบอกว่าไม่อร่อยบ้างแหล่ะ อาหารทุเรศ บ้าง เปลี่ยนใจบ้างแหล่ะ ช้านทนไม่ไหวแล้วเฟ้ย”

         “ทนไม่ไหวแล้วเธอจะทำอะไรช้านนนนหรอ”ชายหนุ่มตอบกวนๆแล้วยังทำหน้ายียวน ใส่แป้ง

               “ต่อยกันเลยดีกว่าปากหมาๆอย่างเนี้ย ท่าทางคงจะหายแล้วสินะถึงปล่อยสุนัขเพ่นพ่านได้”ฉันตั้งท่าวางมวย แป้งสู้ตายค่า

          “โทษที ผมไม่ต่อยผู้หญิงหรอก มันเสียศักดิ์ศรี”

          “ย้ากกกกกกกกก  เตรียมใจลงนรกได้แล้ว นายปิ๊ก”อย่าหนีนะแน่จริงอย่าหนีดิ ฉันซึ่งตอนนี้อยู่ในอาการฟิวส์ขาดแล้ว ถือแจกันใบใหญ่ซึ่งไม่รู้ว่าหยิบมาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะนะ  วิ่งไล่ นายตัวดีปากสุนัขไม่รับประทาน

                 ติ๊งหน่อง! กลับมาแล้วจ้าปิ๊กๆมาเปิดประตูให้แม่ทีลูก