คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 1 NEW MEMBERS
CHAPTER 1 NEW MEMBERS
ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นเพราะเสียงอะไรบางอย่าง เขาขยี้ตาอย่างงัวเงียก่อนหยิบแว่นขึ้นมาใส่แล้วลุกขึ้นจากเตียงที่คุ้นเคย เขาเดินเข้าไปในครัวและเห็นเจมส์เก็บแก้วที่แตกอยู่ที่พื้น ซึ่งน่าจะเป็นที่มาของเสียงที่ทำให้เขาตื่นขึ้น
“อรุณสวัสดิ์ ทิวลิปยังไม่ตื่นนะ จะเอากาแฟก่อนไหม”
เสียงของชายหนุ่มถามอย่างใจดีก่อนที่เฟลซจะพยักหน้าแล้วรับแก้วใส่กาแฟจากผู้ถาม เฟลซกระดกกาแฟอึกใหญ่ก่อนที่เขาจะรีบคายมันออกมา กลิ่นและรสที่ไม่พึงประสงค์ทำให้เขาสังเกตเห็นสีแดงในแก้วที่เขาถืออยู่ แก้วใบนั้นตกลงที่พื้นเพราะความตกใจของเขาและเขาก็สะดุ้งตื่นขึ้นอีกครั้ง เฟลซที่สะดุ้งตื่นจากฝันร้ายของตัวเองมองไปรอบๆด้วยใบหน้าที่ซีดเซียวและร่างกายที่ชุ่มเหงื่อ ต่างกับชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักซึ่งดูใจเย็นและไม่สนใจอะไรท่าทางของเฟลซเลย
“อรุณสวัสดิ์ เอากาแฟไหม”
เสียงทุ้มเข้มที่เหมือนเคยได้ยินจากที่ไหนสักแห่งถามเฟลซก่อนจะยื่นแก้วกาแฟให้ แต่ชายหนุ่มก็ส่ายหน้าปฏิเสธ เขาลุกขึ้นจากเตียงก่อนกระชากคอเสื้อยืดสีขาวของชายแปลกหน้าทำให้แก้วกาแฟนั้นตกลงที่พื้น
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?! ที่นี่ที่ไหน?!”
ชายแปลกหน้าไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแค่ถอนหายใจเบาๆก่อนที่ร่างของเฟลซจะทรุดลงที่พื้น ความรู้สึกหนักที่ขาอย่างไม่น่าจะเป็นถ่วงไม่ให้เฟลซสามารถทำอะไรกับชายตรงหน้าได้มากนัก เขาก้มลงมองขาของตัวเองก่อนจะต้องตกใจกับขาของเขาที่กลายเป็นเหล็กไปทั้งสองข้าง ความจริงบางอย่างเข้ามากระทบจิตใจให้เขารู้ว่าสิ่งที่เขาคิดนั้นไม่ใช่ความฝัน กลิ่นคาวเลือดและความกดดันบางอย่างยังฝังอยู่ในใจของเขาแน่นเกินกว่าที่ใครจะสัมผัสได้
“คุณฟอร์ซี เขายังตกใจอยู่ อย่าทำตัวเหมือนอะไรๆมันง่ายสิ”
เสียงที่คุ้นเคยของหญิงสาวทำให้เฟลซหันไปมอง หญิงสาวผมยาวที่คุ้นตาเดินมาประคองเขากลับขึ้นเตียงอย่างรวดเร็วราวกับว่าเธอคุ้นชินกับสถานการณ์ตอนนี้แล้ว
“เจ๊ นี่มันอะไร”
“...เธอหลับไปตั้งเกือบสัปดาห์ ไว้จะอธิบายให้ฟังทีหลังนะว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ตอนนี้ทำตัวดีๆก่อนล่ะ”
เฟลซมองทิวลิปที่ลูบแก้มของเขาอย่างเป็นห่วง แต่มือของเธอนั้นกลับให้สัมผัสที่แปลกประหลาด นิ้วโลหะทำให้ชายหนุ่มสัมผัสถึงความเย็นได้อย่างชัดเจน และยิ่งทำให้เขาสับสนมากกว่าเดิม
“แหมๆ ฉันเสียมารยาทสินะเนี่ย ทิวลิป กาแฟไหม”
“ไม่ล่ะค่ะ คุณฟอร์ซีเองก็ดื่มกาแฟมากไปแล้วนะคะ วันละกี่แก้วเนี่ย”
“7แก้วอย่างต่ำ ช่วยไม่ได้ งานมันหนักนี่ ฉันนอนแค่วันละ2ชั่วโมงเองนะ ก็ต้องมีโดฟกับบ้าง พวกเธอคุยกันไปแล้วกัน ถ้าขามันไม่ดีก็เรียกล่ะ มีขาเทียมให้เปลี่ยนอีกเป็นร้อย”
ฟอร์ซีพูดก่อนเดินออกไปจากห้องพักแคบๆนั้น ทิวลิปนั่งลงข้างๆเตียงของน้องชายก่อนจะทวนเรื่องที่เกิดขึ้นอีกครั้งเพื่อย้ำให้เขาเข้าใจว่ามันไม่ใช่ความฝัน พี่ชายผู้เป็นที่รักของเขานั้นไม่มีอยู่แล้วในตอนนี้
“ที่นี่มีทางเลือกให้สองอย่าง หนึ่ง รับอวัยวะเทียมพวกนี้ไปแล้วกลับไปใช้ชีวิตปกติ หรือจะมาทำงานกับพวกเขา”
“แล้วงานที่ว่ามันอะไรกันล่ะครับ”
“ล่าและทำลายอะไรก็ตามที่ทำให้เจมส์เป็นแบบนั้นไงล่ะ ฉันน่ะเลือกขอเสนอที่สองไปแล้ว ด้วยความเต็มใจน่ะนะ”
“จะบ้าหรอเจ๊?! ถึงจะเข้าใจว่าทำเพื่ออะไรก็เถอะ แต่ผมไม่อยากให้เจ๊ไปทำอะไรเสี่ยงๆหรอกนะ!”
“งั้นแปลว่านายจะเลือกอย่างแรกสินะ”
“ก็...”
ไม่ทันทีชายหนุ่มจะได้พูดอะไรเขาก็สลบไปเพราะเข็มยาสลบที่ออกมาจากนิ้วโลหะของหญิงสาว เธอถอนหายใจก่อนจะเดินออกจากห้องพลางคิดในใจว่าเธอเองก็ไม่อยากให้เขาทำอะไรบ้าๆเช่นกัน
ชายหนุ่มตื่นขึ้นอีกครั้ง แต่เป็นในห้องนอนที่หรูหราและคุ้นเคย มันคือบ้านของเขานั่นเอง ทันทีที่ได้สติเฟลซก็ถามไปทั่วว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คนในบ้านของเขาก็ตอบเพียงว่ามีเพื่อนมาส่งเขาที่บ้านเพราะเขาเมาเพียงเท่านั้น สุดท้ายเมื่อหมดทางเขาจึงลองไปที่บ้านของทิวลิป แต่มันกลับเหลือเพียงพื้นที่ว่างเปล่าราวกับถูกลบไปจากประวัติศาสตร์ของโลกใบนี้ พร้อมกับข่าวการตายอย่างปริศนาของเจมส์ที่ไม่ใช่ข่าวเด่นอะไรเลยราวกับว่าไม่มีใครเห็นสภาพศพที่ผิดปกติ จนแล้วจนรอดเฟลซก็ต้องไปพึ่งพา เพื่อนที่เขารู้ดีว่าไม่มีทางไม่รู้เรื่อง
“พูดอะไรน่ะ มึงดื่มมากไปรึเปล่า”
นั่นเป็นคำตอบของชายหนุ่มที่เขารีบขับรถมาหาถึงคอนโด เฟลซกำหมัดแน่นเพราะรู้ว่าดาเลียนั้นโกหกเขาหน้าตาเฉย ด้วยความหงุดหงิดขั้นสุดทำให้เขาชกไปที่เพื่อนของตัวเอง แต่มือของเขาก็ถูกหยุดจากชายอีกคนที่อยู่ใกล้ๆ
“ไม่ได้นะ ฉันยอมให้พี่ชายรุนแรงกับสุดที่รักไม่ได้หรอก”
ชายร่างสูงจับแขนของเฟลซก่อนจะดันเขาออกเล็กน้อย ฮ็อคยิ้มให้กับเฟลซก่อนจะลูบผมของดาเลียเบาๆ
“คุยกันดีๆนะที่รัก”
ฮ็อคพูดแล้วเดินกลับเข้าไปในห้อง ทำให้ดาเลียถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้พร้อมเดินออกมาและปิดประตูลงเบาๆ เขาดึงเฟลซเข้ามากอดไว้แน่นด้วยความเป็นห่วงแล้วให้คำตอบแก่เขา
“มึงเลือกแล้ว อย่าพยายามหาอะไรเลย มันไม่มีความหมายหรอกพวก”
ดาเลียพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ แต่ก็แสดงออกถึงความเสียใจกับเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย
“กูขอเปลี่ยนทางเลือกได้ไหมวะ มึงก็รู้ว่ากูทิ้งเจ๊ไม่ได้”
“แต่ถ้าทำแบบนั้น เจ๊อาจจะฆ่ากูแทนนะ”
ดาเลียพูดติดตลก เขาไม่อยากให้เพื่อนสนิทของตัวเองมายุ่งกับเรื่องนี้แม้จะเข้าใจดีก็ตาม แต่เมื่อเพื่อนสนิทผู้เต็มไปด้วยความทรนงยอมคุกเข่าลงขอร้อง เขาก็ต้องใจอ่อนอย่างช่วยไม่ได้และสัญญาว่าจะให้เขาได้เปลี่ยนทางเลือกของตัวเอง
หลังจบการสนทนา ดาเลียกลับเข้าไปในห้องของตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงที่เตียง เขาสูดหายใจเข้าก่อนจะทำในสิ่งที่เขารู้ว่ายังไงก็สำเร็จ เพราะฟอร์ซีนั้นตามใจเขาทุกอย่าง ชายหยุ่มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดชื่อที่เขานั้นแทบไม่เคยคิดจะโทรหา
“ฮัลโหล ขอเวลาคุยด้วยหน่อยได้ไหม ฟอร์ซี”
“แหม เดินลำบากน่าดูนะคะ พักให้สบายก่อนนะ”
หญิงสาวผมสีม่วงที่นั่งอยู่ฝั่งซ้ายของชายหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วงพลางลูบขาของเขาเบาๆอย่างใจดี
“นี่ๆ นายสายตาสั้นมากรึเปล่าน่ะ แล้วอยากกินอะไรไหมตอนนี้”
สาวแว่นตาสองสีที่นั่งฝั่งขวาถามคำถามเขามากมาย และนั่งอย่างใกล้ชิดจนชายหนุ่มเริ่มรู้สึกเกร็ง แต่ระหว่างที่เขากำลังลำบากใจกับเธอทั้งสอง สาวสวยผมสีอ่อนก็เดินมาเสิร์ฟน้ำตรงหน้าเขาพร้อมกับบอกให้ทำตัวตามสบายได้เลย
“เอาล่ะ สาวๆ เดี๋ยวจะต้องคุยกันส่วนตัวแล้วนะ ไว้ค่อยทำความรู้จักกันอีกทีแล้วกัน”
ฟอร์ซีพูดขึ้นทำให้คนอื่นเดินออกไปจากห้อง เหลือเพียงชายทั้งสองที่นั่งเงียบมองหน้าอีกฝ่ายอยู่สักพัก
“อยากทำงานนี้จริงๆหรอ มันไม่ใช่งานง่ายๆหรอกนะ เธอต้องฆ่าใครสักคน ซึ่งบางคนก็ดีเกินกว่าที่จะฆ่าได้ มันไม่ดีหรอกจริงไหม ที่จะพรากใครสักคนไปจากคนสำคัญของเขาน่ะ”
ฟอร์ซีพูดขึ้น เขาพยายามอธิบายงานของที่นี่ สำหรับเขาแล้วการเลือกคนนั้นสำคัญกับเขามาก ไม่ใช่ทุกคนในกลุ่มที่เขาจะรักและเชื่อใจ แต่ดูเหมือนยิ่งเขารักเท่าไรก็ยิ่งเสี่ยงตายเท่านั้น แต่ชายหนุ่มยังยืนยันว่าจะเข้าทำงานที่นี่แม้จะต้องเจออะไรก็ตาม
“ถ้าเธอยืนยันว่าจะทำ...ก็ได้ล่ะนะ ฉันน่ะชอบคนพิการมากกว่าคนปกติที่ติดเครื่องจักรนะ เพราะงั้นไปดูอาวุธใหม่ของเธอกันดีกว่า แต่ฉันไม่มีเวลาว่างพอ คงต้องให้ไปกับเพื่อนใหม่ของเธอล่ะนะ รอที่ห้องนี่ไปก่อนล่ะ”
ฟอร์ซียิ้มก่อนจะปล่อยว่าที่สมาชิกใหม่ไว้ในห้องเพียงลำพัง ชายวัยกลางคนเดินไปตามทางสีเทาของตึกก่อนจะพูดกับตัวเองไปเรื่อยเปื่อยตามปกติ
“ได้ของดีมาสักที พวกติดแป้นส่วนมากมีแต่ขยะน่ารำคาญทั้งนั้น หวังว่าจะมีอะไรสนุกๆบ้างนะ”
ฟอร์ซีพูดพลางจุดบุหรี่ ลูกตาโลหะหมุนไปมาอย่างไร้แบบแผนแสดงให้เห็นว่าเขากำลังอารมณ์ดีไม่น้อย
อีกด้านในห้องรับรองโล่งๆที่ไม่มีใครมั่นใจว่ามันเอาไว้ทำอะไรกันแน่ เฟลซก็ยังนั่งรออยู่ที่เดิมเกือบครึ่งชั่วโมงจนมีคนเปิดประตูเข้ามา หญิงสาวผมาวผู้สวมผ้าปิดตาข้างเดียวแง้มประตูพร้อมเรียกให้เขาออกไปหา เธอแนะนำตัวแบบรวบรัดในระหว่างที่เดินนำเขาไปตามทางเดินสีเทาที่เรียบซะจนบอกไม่ได้ว่าจุดสิ้นสุดคือตรงไหน
“ท่าทางจะเป็นคนที่คุณฟอร์ซีสนใจนะคะ เขาเล่าเรื่องของคุณให้ฟังแล้วล่ะค่ะ เสียใจด้วยนะคะ”
ไฮเดรนเยียพูดพร้อมรอยยิ้มบางๆตามมารยาทบนใบหน้า แม้เฟลซจะสัมผัสได้ว่าเธอเสียใจตามที่พูดจริงๆก็ตามแต่เขาก็ยังไม่มั่นใจนัก
“ทำไมถึงคิดว่าเขาสนใจผมล่ะครับ”
“...เพราะรสนิยมสุดโต่งของคุณฟอร์ซีน่ะค่ะ เขาจะชอบคนที่ผ่านเรื่องเลวร้ายมากๆหรือสิ้นหวังมา นั่นเป็นเหตุผลที่เขาไม่ปลื้มหลายๆคนในองค์กรที่เป็นแค่คนธรรมดาที่บังเอิญผ่านเข้ามาสักเท่าไร เป็นรสนิยมที่ไม่น่ารักเลยใช่ไหมคะ”
“ท่าทางคุณไฮเดรนเยียจะรู้จักคุณฟอร์ซีดีจังนะครับ”
“เขาเป็นเพื่อนของแม่น่ะค่ะ แล้วก็เป็นคนช่วยสอนฉันทำเครื่องจักรกลเฉพาะของที่นี่อย่างโรสแมรี่ด้วย อ๊ะ...ถึงแล้วล่ะค่ะ”
หญิงสาวหยุดอยู่หน้าประตูขนาดใหญ่ที่มีเครื่องสแกนบางอย่างอยู่ด้านหน้า เธอเปิดผ้าปิดตาออกเผยให้เห็นแผ่นเหล็กบางๆที่ติดอยู่บนดวงตา แผ่นโลหะบนดวงตาสีสวยชวนให้เฟลซรู้สึกแปลกใจปนขนลุก เครื่องสแกนยิงแสงสีฟ้าใส่ตาของไฮเดรนเยียก่อนที่ประตูจะเปิดออกพร้อมกับอากาศเย็นที่ออกมาจากด้านใน
“ประตูนี่สแกนตามรหัสของโรสแมรี่ แต่ก็ใช่ว่าคนที่ใช้โรสแมรี่จะเข้าไปได้ทุกคนนะคะ เพราะได้เฉพาะคนที่คุณฟอร์ซีอนุญาตเท่านั้น”
ไฮเดรนเยียบอกก่อนจะเดินนำชายหนุ่มไปด้านใน ห้องกว้างที่เรียกว่าแทบจะกินพื้นที่ครึ่งหนึ่งของชั้นนี้นั้นเต็มไปด้วยเครื่องจักรรูปร่างเหมือนอวัยวะมนุษย์และแป้นโลหะสลักลายต้นโรสแมรี่ ไฮเดรนเยียยังเดินนำไปเรื่อยๆทำให้เฟลซต้องรีบตามเพราะกลัวจะหลงทางกับเธอ จนในที่สุดทั้งคู่ก็มาหยุดอยู่หน้าชั้นที่มีขาเหล็กเต็มไปหมด ไฮเดรนเยียเชิญให้เพื่อนใหม่ร่วมองค์กรนั่งลงกับเก้าอี้ใกล้ๆก่อนจะค่อยๆก้มลงปลดขาโลหะที่เขาสวมอยู่
“ถ้าเจ็บหรือไม่ไหว ให้บอกทันทีนะคะ เพราะอันที่ใช้ได้มันจะเจ็บแค่ไม่กี่วินาทีแล้วหาย แล้วก็ไม่ต้องตกใจถ้าเลือดออกด้วย”
ไฮเดรนเยียยิ้มก่อนหยิบขาเทียมชิ้นแรกออกมาจากชั้น แม้หญิงสาวจะมีรอยยิ้มจริงใจแต่ในใจของชายหนุ่มนั้นกลับรู้สึกหวั่นใจเอามากๆ
อีกด้านในห้องพักรวมขององค์กรที่บ้างครั้งก็เหมือนจะคล้ายๆห้องประชุมขนาดเล็กที่มีโซฟาให้นั่งชิล ดาเลียนั่งกระวนกระวายอยู่บนโซฟา ชายหนุ่มนั้นเต็มไปด้วยความกังวลใจ เขาเป็นห่วงไม่น้อยว่าเพื่อนของตัวเองนั้นจะเป็นอย่างไรบ้าง
“ที่รัก ไม่ทำหน้าแบบนั้นสิ ไม่น่ารักเลยนะ”
“แหม ซันไชน์ ผมเครียดนี่นา”
ดาเลียพูดก่อนซบลงที่อกของฮ็อค ทั้งคู่มักจะดูหวานกันจนเกิดความจำเป็นเสมอ อาจเพราะว่าไม่ค่อยมีเวลาอยู่กันมากนักทำให้ตอนที่อยู่ด้วยกันดาเลียจึงพยายามออดอ้อนตลอดเวลา ซึ่งแน่นอนว่ามันก็สร้างความรำคาญใจให้คนอื่นไม่น้อย โดยเฉพาะคนที่นั่งอยู่ด้วยในห้องตอนนี้อย่างวินเซนท์ ชายหนุ่มสวมแว่นมองพลางคิดในใจว่าถ้าจะคลอเคลียกันขนาดนี้เปิดห้องเอากันเลยคงจะดีกว่า
“แล้วเด็กใหม่ครั้งนี้จะไม่ทำให้คุณทิวลิปอารมณ์เสียใช่ไหมคะเนี่ย”
ไอโซร่าที่นั่งอยู่ในห้องถามขึ้นมาด้วยความสงสัย แต่ดาเลียก็ได้แต่ยักไหล่กลับไปด้วยความไม่แน่ใจ คนส่วนมากในองค์กรไม่ได้สนใจการเข้ามาของใครเสียเท่าไร เพราะจริงๆแล้วพวกเขาก็ต่างมีเป้าหมายของตัวที่ชัดเจนแม้จะไม่มากพอที่จะทำให้ฟอร์ซีพอใจก็ตาม
“ทำไมฟอร์ซีชอบเด็กนั่นนะ”
ชายผมสีทองถามแทรกขึ้นมาในความเงียบ เมื่อมีใครสักคนที่ฟอร์ซีสนใจ คำถามนี้ก็จะเป็นคำถามสุดยอดแห่งความนิยมไปในทันที
“ก็น่าจะเหมือนที่เขาชอบนายมั้งทอร์ช พวกไร้ค่าที่สูญเสียทุกอย่างแล้วก็มาเป็นขยะกองอยู่ที่นี่น่ะ”
ยูริที่นั่งอยู่ไม่ไกลพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มกวนประสาทที่ชวนให้คนอื่นหงุดหงิด แต่ก็ไม่มีพูดอะไรต่อเพราะรำคาญที่จะต้องมาเถียงกับเด็กไม่มีเหตุผล ชายหนุ่มอายุ18ที่เพิ่งเข้ามาอยู่ในองค์กรได้ไม่ถึงปีนั้นทำให้คนรอบข้างรำคาญด้วยคำพูดแบบนี้เสมอทั้งที่ใครๆก็รู้ว่าหลายๆคนที่นี่ก็มีประวัติไม่ต่างกันนัก
“ไปข้างนอกหน่อยนะซันไชน์”
ดาเลียพูดขึ้นก่อนจะเดินออกมาจากห้อง เขาไม่ชอบคนที่พูดเหน็บคนอื่นทำให้ต้องรีบออกมาก่อนจะทนไม่ไหว ดาเลียยืนอยู่ที่ระเบียงหน้าห้องนั้นไม่ได้ไปไหน เขาเปิดหน้าต่างออกก่อนจะจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ ความรู้ชวนอึดอัดในใจของเขานั้นไม่มีใครเข้าใจและไม่มีใครรู้ว่าเกิดจากอะไร ถ้าให้เดาพื้นฐานก็คงหนีไปพ้นเรื่องเพื่อนของตัวเองที่ตอนนี้เขาเองก็ไม่มั่นใจว่าฝืนใส่ขาผิดโดนระเบิดตายไปหรือยัง
ความคิดเห็น