เจ้าแม่ที่รัก

ลำดับตอนที่ #5 : สัญญา

“ว่าไงเส็ง ได้พวงกุญแจมาไหม? ถ้าไม่ถูกใจสาวน้อยของฉัน แกเตียมตัวกินกำปั้นเหล็กสะท้านฟ้าของฉันได้เลย“เพื่อนชายกลุ่มเดิมล้อมเต็มโต๊ะเรียนของกระผมเอาไว้เพื่อมาทวงเรื่องพวงกุญแจ กระผมเปิดถุงใส่พวงกุญแจและยื่นให้

 “ขอบใจมาก 555“เพื่อนชายคว้าถุงไปอย่างไม่รอช้า วิ่งไปทางห้องเรียนของน้องๆ ม.2 ทันที (เจ้าพวกกินเด็ก เงินก็ไม่จ่ายฉันอีกต่างหาก) 

“เราก็อยากได้บ้างนะ“หญิงมัดเกล้าโผล่หัวออกมาจากมุมโต๊ะ 

“ฮึๆ เอาไว้คลาวหน้าถ้าได้ไปร้านนั้นอีกจะซื้อให้นะ“ 

“จริงหรอ!? อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆจังเลย“เธอยิ้มแย้มแบบนี้ กระผมเองก็รู้สึกดีใจตามไปด้วย ความสุขของเธอคงเป็นเหมือนกับความสุขของกระผมสินะ

 “..จะว่าไป...เธอตีขิมเป็นไหม?“ 

“ขิมหรอ? ไม่ได้เล่นมานานแล้วแฮะ ทำไมหรอ?“ 

“คือว่าฉันต้องฝึกตีขิมไปสอบน่ะ แต่ฉันเล่นไม่เป็น“ 

“ให้ฉันสอนสิ! ฉันพอจะเล่นเพลงง่ายๆเป็นนะ“

 “ได้หรอ“

 “เอาสิ! ว่างๆไม่มีอะไรทำพอดี ไปหลอกคนอื่นมาหมดละ เบื่อแล้วล่ะ“เธอหัวเราะออกมาด้วยความใสๆของเธอ (หลอกคนอื่นมาหมดแล้ว? หมายความว่ายังไง?) 

“วันนี้มีสอบอีกไหม?“เธอถามต่อ 

“มีสิ วิชาสังคมศึกษา“

 “ถ้ามีปัญหาก็เรียกเราได้นะ:-D“ 

“ฮะๆได้สิ“ เธอคงชอบที่จะไปดูคำตอบของคนอื่นๆมาบอกกระผมงั้นสินะ ฮะๆ น่ารักจังเหมือนเด็กน้อยเลย เพื่อนๆรอบๆโต๊ะของกระผมเริ่มถอยออกห่างจนกลางห้องเหลือแต่กระผมคนเดียว การที่คุยกับเจ้าแม่อย่างเต็มที่ต่อหน้าผู้คนมากมายไม่ได้เป็นปัญหาของกระผมสักเท่าไหร่ แต่สายตาและคำนินทาเหล่านั้นแทบจะดังเป็นจังหวะเพลงในห้องขึ้นมาเลย (เจ้าพวกแมลงหวี่ แมลงวันพวกนี้...) 

“พวกเธอ!“หน้าม้าของห้องวิ่งมาบอกข่าวสาร 

“อะไรหรอ?“หัวหน้าห้องถาม

 “แย่แล้ว! ครูสอนดนตรีบอกว่าคณะดูงานของโรงเรียนจะมาก่อนกำหนด พวกเขาจะมา กันพรุ่งนี้ ดังนั้นวันนี้คาบว่างครูจะมาสอบและคัดคนไปแสดงต้อนรับอะ“ 

“ม่ายยยยยยยย ยังไม่ได่เริ่มซ้อมเลย!“คนทั้งห้องพูดเป็นเสียงเดียวกัน และแล้วเสียงของความกังวลก็ดังขึ้นเต็มไปหมด ทำไงดีๆ สอบวันนี้แล้วด้วย! กระผมนั่งคิ้วชนกันอยู่ที่โต๊ะ ในความตรึงเคลียดเหล่านั้น ครูวิชาสังคมก็เดินเข้ามาและจัดของขวัญชุดใหญ่ให้

 “นั่งที่เร็ว มาทำแบบทดสอบก่อนเรียนกันเถอะค่ะนักเรียน อย่ามั่วนะคะ ถึงจะเป็นการสอบก่อนเรียนแต่ครูก็เก็บคะแนนนะคะ“

 “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด“ผู้หญิงในห้องแทบจะกรี๊ดออกมาดังไปทั่วตึกเรียน 

“เบาๆหน่อยสิพวกเธอ แยกโต๊ะ แล้วมาเอาข้อสอบไปทำได้แล้วเร็วๆ เสียเวลามาเยอะแล้วนะคะ“ ทำไมช่วงนี้ครูชอบทำของขวัญชุดใหญ่มาให้กันจังนะ ยิ่งยังมึนๆกับช่วงนี้อยู่เลยด้วย กระผมทำข้อสอบของคุณครูไปเรื่อยๆในข้อสอบมีคำถามแค่ 10 ข้อ แอบมั่วๆเอาคุณครูคงไม่รู้หรอกมั้ง กระผมคว่ำกระดาษคำตอบเอาไว้ ใช้กระดาษคำถามปิดไว้อีกที และนั่งนิ่งๆคิดอะไรเรื่อยเปื่อย 

“นั่นไง เข้าไปเลย ตอนที่ไม่มีเจ้าแม่จอมป่วนอยู่นี่ล่ะ ไปลากมันมาเลย"กระผมรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่กับเสียงที่ได้ยิน จึงพยายามนั่งอยู่นิ่งๆตรงนั้น 1 2 3 ...ชาย 2 หญิง 1  ยืนก้มหน้า 3 มุมโต๊ะของกระผม

 “ใช่ไอ้เด็กนี่จริงๆใช่ไหม ไม่ผิดแน่นะ“

 “ใช่สิ ข้าจำได้ มันเปิดประตูมาดูข้าทำเสียงอยู่ในห้องเก็บอุปกรณ์อยู่เลยนะ“

 “ดีเลย คลาวนี้ล่ะ จะมีคนมาแทนสักที ไม่ต้องมาทำเป็นเมินเลยไอ้เด็กนี่!“หญิงชุดเดรสจับข้อมือของกระผมและยกขึ้นสูง 

“ปล่อยนะ! ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้นและจะไม่มีการแทนกันอีกด้วย!“กระผมตะโกนลั่นห้อง จนทำให้ทั้งครูและเพื่อนในห้องหันมากันหมด (นี่ไม่ใช่เวลามาเกรงใจเพื่อนในห้องแล้ว) 

“....นายเส็ง นั่งลงเถอะ ทำอะไรน่ะ“ครูบอกให้กระผมนั่งแต่หญิงชุดเดรสกลับยกตัวของกระผมขึ้นจนขาลอยจากพื้นเอามากๆ

 “อ้า!“ความเจ็บปวดนั้นตรึงเป็นเส้นตั้งแต่ข้อมือข้างที่โดนจับไว้ไปจนถึงปลายนิ้วเท้า 

“กรี๊ดดดดดดดดด“เพื่อนๆในห้องเห็นเช่นนั้นก็ลุกออกห่างกันไปหมด 

 “จ....เจ้าแม่! ช่วยฉันด้วย!“เสียงเรียกแทบจะไม่มีแล้ว

              ฟู่......ลมวูบใหญ่พัดมาจากกลางห้องพร้อมกับกลิ่นดอกแก้ว ทั้งกระดาษข้อสอบทั้งโต๊ะเรียนปลิวออกไปหมด ปรากฏหญิงมัดเกล้าออกมาด้านหน้าของกระผม 

“ออกไป“เธอปรากฏตัวท่ามกลางคนทั้งห้อง 

“กรี๊ดดดด!/อ๊ากกกกกก! ผีหลอก!“ดูเหมือนว่าคนในห้องจะเห็นในสิ่งที่กระผมเห็นแล้ว ทุกคนวิ่งกระจัดกระจายไปทั่วห้อง บ้างก็วิ่งออกห้อง บ้างก็ไปรวมตัวจับกลุ่มกันอยู่ที่คุณครู 

“ฮึ!เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าได้ริมาสั่งผู้ใหญ่นะยะ“หญิงชุดเดรสพูด

 “แล้วเราจะได้รู้กัน“ทั้ง 2 จิกตาใส่กันอย่างไม่ยั้ง (ผู้หญิงทะเลาะกันนี่มันน่ากลัวจริงๆ)

“เจ้าแม่อย่าไปสู้กับพวกเขาเลย ไม่อย่างนั้น....“กระผมพยายามห้ามไม่ให้เธอเจ็บ แต่เธอก็ไม่ฟัง 

“เส็ง ถ้าเธอไม่ลุกขึ้นสู้กับพวกเขาสักวัน เธอจะเสียใจไปมากกว่านี้นะ“ 

“เจ้าแม่...“ 

“สั่งเสียกันเสร็จรึยัง ฉันจะได้....“

 “ก็อุส่าอนุญาตให้มาอยู่ด้วยกัน พวกคุณน้าก็ยังไม่รู้ตัวอีกนะคะ งั้นต่อจากนี้เราแยกกันอยู่เลยเอาไหม? พวกคุณน้าไม่จำเป็นสำหรับที่นี่แล้วล่ะค่ะ 'ไม่อนุญาตให้อยู่อีกต่อไป' ค่ะ“พอเจ้าแม่พูดแทรกและออกคำสั่งไป วิญญาณทั้ง 3 ตน ก็หายไปในทันที

              เจ้าแม่หันกลับมามองกระผมด้วยสายตาอ่อนโยน เธอยิ้มให้และหายไป ทุกคนยังคงสับสนกับเหตุการณ์ดังกล่าว แต่หลังจากนั้นทุกๆคนที่เคยกระทำผิดกับกระผมไว้ก็พากันมาขอโทษกันไปหมด ข่าวเรื่องนี้แพร่กระจายออกไปทั่วโรงเรียนและบริเวณโดยรอบไวมาก นั่นรวมไปถึงโลกโซเชี่ยวอีกด้วย โดยที่มีพยานรู้เห็นถึง 1 ห้องและคุณครูอีก 1 ท่าน ทำให้คณะศึกษาดูงานที่จะมาที่โรงเรียนของกระผมในวันรุ่งขึ้นยกเลิกการดูงานไป พวกกระผมก็รอดตัวจากวิชาดนตรีไปอีกครั้ง ต้องขอบคุณเจ้าแม่จริงๆ มีทั้งสิ่งใหม่ๆมากมายเกิดขึ้น ต้องขอบคุณเธออีกครั้ง 

 “นี่เส็ง เจ้าแม่เขาชอบอะไรอะ พวกเราคิดว่าจะเอาของไปบูชากันสักหน่อย เผื่อว่านายจะรู้ว่าเจ้าแม่ชอบอะไร“เพื่อนในห้องที่คุยอยู่ด้วยกันเปิดประเด็นขึ้นมา

 “อืม...อะไรใหม่ๆที่ไม่ใช่น้ำแดงล่ะมั้ง“ 

“เอาล่ะทุกคนไปบูชาเจ้าแม่กัน“และแล้วคนทั้งห้องก็พากันแห่ไปที่ศาลเจ้าแม่กันใหญ่

 

“เป็นไงบ้าง มีเพื่อนเยอะกว่าเดิม 30 เท่าตัวเลยนะ“เจ้าแม่ค่อยๆเผยร่างของเธอออกมาในห้องที่เหลือแต่กระผมคนเดียว 

“ขอบคุณเธอมากๆเลยนะ ฉันไม่รู้จะขอบคุณเธอยังไงแล้ว“ 

“ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันก็ไม่ได้คิดหรอกว่ามันจะออกมาเป็นแบบนี้ แต่ก็ดีแล้วล่ะ“

 “จริงสิ นี่แทนคำขอบคุณที่ช่วยฉันไว้เมื่อตอนนั้นนะ“กระผมล้วงเอาเสื้อที่ได้มาจากร้านขายพวงกุญแจมาให้ 

“?! ให้ฉันหรอ!?“กระผมผงกหัว เธอรับไว้ด้วยความเต็มใจและรีบลองใส่ทันที  

“ก็ใกล้หน้าหนาวแล้ว เสื้อกันหนาวแบบนี้ก็สวยไปอีกแบบนะ“เธอโผลเข้าโอบกอดกระผมอย่างจัง 

“ขอบคุณมากๆเลยจ่ะ“กระผมลูบหัวของเธอเบาๆ

 “อืม-///-" 

“จะว่าไปนายเคยบอกไว้ว่าอยากได้อะไรให้มาบอกใช่ไหม“

 “เธอคิดออกแล้วหรอ“ 

“อื่ม อยากจะไปชมดาวตกที่ตึก 6 ตั้งนานแล้วล่ะ“ 

“ตึก 6...“ เป็นตึกที่สร้างมาตั้งนานแล้วแต่ก็ยังไม่เสร็จสักทีเลยยุบโครงการไปก่อน ตอนนี้ก็ยังคงเป็นตึกที่ได้แค่โครงบางส่วนก็เท่านั้น กระผมเองก็ยังไม่เคยเดินไปแถวนั้นเลย เพราะคุณครูกันโซนไว้ไม่ให้ไปแถวๆนั้น ยังคงมีเศษวัสดุก่อสร้างที่อาจเป็นอันตรายได้อยู่ 

“ได้ไหม ฉันอยากไปกับนาย ได้ข่าวว่าวันนี้มีฝูงดาวตกด้วยล่ะ และจะเห็นชัดที่สุดด้วย“ 

“ก็ได้ วันนี้ว่างพอดี“ 

“แต่ว่ามันดึกมากๆเลยนะ“ 

“ได้สิ ถ้าเพื่อเธอแล้ว...“เธอยิ้มกลิ่ม 

“ขอบคุณนะ เจอกันตอนเย็น“

               เวลาย่างเข้าช่วงกลางคืน ตัวตนของเจ้าแม่ก็ยิ่งปรากฏชัดขึ้น เธอยืนอยู่ที่บันไดทางขึ้นตึก 6 กระผมก็ดีใจที่ชุดที่เธอใส่เป็นชุดที่กระผมซื้อให้ กระผมมุดผ่านรูเล็กๆตามที่กั้นเขตมา ค่อยๆเดินไปหาเจ้าแม่ 

[เหตุการณ์ดังกล่าวเด็กดีไม่ควรเรียนแบบนะขอรับ] 

“ไปกันเถอะ“กระผมยิ้มให้เจ้าแม่และจับมือของเธอขึ้นไปบนตึก มือของเธออุ่นจนน่าประหลาดใจ กระผมเดินวนไปมาจนมาถึงชั้นบนสุด ตึกๆนี้สร้างขึ้นโดยที่หลังคาเป็นแค่ปูนฉาบเหมือนตึกระฟ้าทั่วๆไป การที่จะขึ้นไปชั้นบนสุดต้องปีนบันไดของถังเก็บน้ำอ้อมไป พวกเรานอนอยู่บนนั้น ฝูงดาวตกมากมายผ่านไปเต็มท้องฟ้า (สวยงามจริงๆ) ยิ่งดึกมากเท่าไหร่ก็ยิ่งสวยมากเท่านั้น 

“เส็ง ถ้าเกิดว่าเรามาเริ่มต้นกันใหม่ล่ะ นายจะว่ายังไง?“ 

“? หมายความว่าอะไรหรอ“

 “เราไปเริ่มต้นกันใหม่ ในครั้งหน้าจะได้ไหม“

 “เธอกำลังจะพูดเรื่องอะไรน่ะ“ 

“ในครั้งหน้า ให้เราได้มาเจอกันอีกสักครั้งจะได้ไหม“เธอหันหน้ามาทางกระผม 

“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ที่เธอพูดแบบนี้ไม่ใช่ว่าเธอ...“ จะจากฉันไปหรอกนะ ใช่ไหม?

 “ฮิๆ ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ ฮิๆ“เธอหัวเราะออกมาอย่างนั้น คงไม่ใช่หรอกมั้ง ใจของกระผมหายวูบไปช่วงขณะหนึ่ง เหมือนหัวใจหลุดไปที่ตาตุ่มและเด้งกลับขึ้นมาใหม่ ใจเต้นรัวแปลกๆ ความกลัวเริ่มคลืบคลานเข้ามาอย่างเห็นได้ชัด

 “นี่ๆ เล่านิทานให้ฟังหน่อยสิ“เธอขยับตัวเข้ามานอนใกล้ๆกระผม เธอต้องการจะสื่ออะไรรึเปล่านะ ...คิดมากน่า ช่างมันเถอะ มันคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก ก็เธอหัวเราะออกมาซะอย่างนั้นนี่นา

 “กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีเด็กชายผู้หลงรักเด็กสาวคนหนึ่ง ครั้งนี้เขาได้โอกาสพูดในสิ่งที่อยู่ในใจของเขามาช้านาน แต่เขากลับกลัว ไม่กล้าบอกเธอไปตรงๆ และกลัวว่าวันหนึ่งเธอจะหายไป... เขาจึงเริ่มพูดจากคำว่า ฉันจะจดจำเธอเอาไว้เองนะ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนหรือผ่านไปอย่างไรเขาก็จะรอ วันที่เราทั้งสองจะได้มาพบเจอกันอีกครั้ง พอถึงตอนนั้นเขาเองก็อยากอยู่กับเธอตลอดไป และจะทำให้เธอมีความสุขไปชั่วนิรันดร์ ดังนั้น...เจ้าแม่ ฉันไม่แน่ใจว่าหัวใจของฉันมันต้องการอะไรกันแน่ แต่มันเรียกร้องเพียงแต่เธอ เวลาได้อยู่ด้วยกันฉันมีความสุขและดีใจมากจนบอกไม่ถูก ถ้าเกิดว่าฉันจบม.6ไปแล้ว เธอจะ...“

 “เจ้าแม่....“ 

“เจ้าแม่!“เธอหายไป! เธอหายไปไหน! รึว่า....ไม่! มันไม่ควรเป็นอย่างนั้น กระผมตะโกนเรียกเธอจนแสบคอไปหมด ร่างกายก็เมื่อยกับการวิ่งตามหาเธอไปทั่ว แต่ก็ไม่พบ 

“ไม่เอานะ! อย่าเล่นแบบนี้สิ! มันไม่ตลกนะ! ไม่สนุกด้วย! เจ้าแม่!ออกมานะ ออกมาให้เห็นสิ!ทำไมล่ะ!“

 “เธอ! ดึกปานนี้แล้วยังไม่กลับอีก! บ้านเธออยู่ไหน เดี๋ยวลุงไปส่ง“ลุงยามมาเจอตัวกระผมเข้าสะแล้ว จึงต้องจำใจกลับบ้านไป 

 เธอไปอยู่ไหนกันนะ....เจ้าแม่