คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : แบ จินยอง PART1
“นั้น
แบ ินยอนิ!!”
“รี๊
”
เสียรี๊และพูุยัทั่วบริเวทันทีที่
แบ ินยอ มาถึ หนุ่มน้อยวัย 17 ปี ับใบหน้าที่เล็ราวับหลุมาาโลออนิเมะ
“หน้าเาเล็มาเลย”
“หล่อมา”
แบ
ินยอ เินไปที่ห้อเรียนอเาเ่นทุวัน เาเริ่มินับเสียรี๊อรุ่นน้อ และรุ่นพี่เสียแล้ว
แบ ินยอ เ็หนุ่มผู้ออมาาโลอนิเมะ ,
ายผู้มีใบหน้าเล็ราวับเมล็ถั่ว
ทุวันนี้เายัสสัยว่าไอประโยสุท้ายมันือำมใ่ไหม
เาือหนุ่มป็อปที่สุอโรเรียน หนัสือพิมพ์โรเรียนบับเือน มราม ถึ
ธันวาม 2016 ลภาพเาในอลัมม์หนุ่มสุฮอ ทุเือนนเาเริ่มสะเอียสะเอียนและรู้ว่าน่าะสร้าวามหมั้นไส้ให้ับผู้ายหลายนไม่น้อย
แ่ไม่เลย ทุนรัเา เพื่อนๆรัเา พี่ๆรัเา
ผู้ายหลายน็ยให้เาเป็นไออลประำโรเรียน เพราะไม่ใ่แ่หน้าาระับเทพแล้ว
วามสามารถ้านนรีและารเรียนอเา็ไม่เป็นสอรอใรเ่นัน
“รนี้นั่ไ้ไหม”
ินยอถาม
“ไ้่ะ นั่ไ้เลย” เสียนั้นอบ นั่นเป็นเสียอ นานา ิม สาวฮออโรเรียนเ่นัน
มีหลายนเม้าท์ว่า ินยอแอบอบนานา มาั้แ่แรเห็นอน ม.ปลายปีหนึ่ และหลายน็เียร์ให้เาทัู้่เป็นแฟนันเสีย้วย
“มาแ่เ้าเลยนะ”
ินยอถามอีรั้
“็มาามปินั้นละ แล้วนายล่ะ วันนี้มาเ้าเียวหนุ่มฮอ ผิปิั”
“ทำารบ้านไม่ทันหนะิ
ะมาลอเนี่ย”
“ลอเรา็ไ้นะ
แ่อย่าไปบอใร ุ๊ๆ”
นานา
หยิบสมุวิาภาษาอัฤษมาึ้นมา ำอบอำถามาารบ้านที่รูอฮุนสั่ไว้ในาบที่แล้ว
นานา ิม ไม่ทำให้ผิหวั สมแล้วที่เธอเป็นลูเสี้ยว แนาา ุย่าอเธอสอนภาษาอัฤษให้เธอั้แ่ยัเ็
หรือไม่ทาบ้านอเธอ็พูภาษาอัฤษันทั้บ้านแน่ๆ
เวลา 09.00 วิาเรียนแรมาถึ รูอฮุน เินเ้ามาพร้อมแว่นาทรลม เลนส์หนาเอะ แ่สีหน้าอเาไม่สู้ีหนั อิโรยอย่าไม่เยเป็นมา่อน
“รูมีเรื่อที่้อแ้
วันนี้พวเธอเรียนับรูถึ 11.00 แ่วันนี้รูะอลาไปโรพยาบาล รูะสอนพวเธอแ่รึ่ั่วโมแล้วะทิ้านไว้ให้นะ” อฮุนแ้
“รับ/่ะ”
“รูอฮุนเป็นอะไรหลอรับ” ประธานิม หัวหน้าห้อถาม้วยวามสสัย สีหน้าเ็มไป้วยวามเป็นห่ว แ่ในใใรๆ็รู้ว่าแอบหัวเราะ
ฮ่า ฮ่า ฮ่า เราะเป็นไทแล้ววันนี้ สาธุป่วยนานนานเลยเถอะ เพี๊ย
“รูเป็นไ้หวัให่หนะ
วันนี้ะสอนไม่ไหว เธอ่วยูเพื่อนๆ้วยละ ุิม”
“ผมะูแลเพื่อนๆอย่าีเลยรับ”
รึ่ั่วโมผ่านไปไวเหมือนโห
แ่มันเป็นเรื่อริ ระานำที่เป็นสีเียวถูเียนไป้วย็อสีาวเ็มไปหมนแทบไม่มี่อว่า ารบ้านภาษาอัฤษราวที่แล้วยัไม่ไ้รว านใหม่็มาอีแล้วหลอเนี่ย
“ลสมุและเียนบรรยายำอบมาให้รูภายใน
พฤหัสนี้ รูะรวพร้อมับ 2 านเลย” รูอฮุนเินออไปาห้อ
เหล่านัเรียนมอล้อยาม้วยวามเป็นห่วแ่เปล่าเลย
“วู้วววววววววว ิม บอม” หัวหน้าห้อะโนลั่นเหมือนเาไ้รับราวัลัยนะอะไรสัอย่า
ินยอยั้มหน้า้มาลอารบ้านา นานา ิม ่อไปอย่าไม่ลละ
“เสร็แล้ว
.... ไอู ันเลียวิาภาษาอัฤษริๆเลย ถ้ามีนิวให้็ีิน้าาาา”
“ไม่เห็นะยาเลย
ินยออ่า ไว้ว่าๆันะิวให้นายเอ”
รอยยิ้มและำพูนั้นทำให้ินยอแทบะละลายไปับพื้น เาละสายาา นานา ิม ไม่ไ้เลย ึั ึั หัวใเามันพอโเหมือนะหลุาหน้าอ
แนาอ่อนแรแทบละลายลับพื้น นาในฝันที่เ้าไฝ่ อนนี้มาอยู่รหน้าเาแล้ว ราวนี้ล่ะ
เราะไ้ใล้ิันมาึ้น
11.00
หมเวลาอาบวิารูอฮุน เวลาทานอาหารลาวันมาถึ ่วเ้าินยอ ับนานา
ัวิันลอเวลา ลุ่มเพื่อนอินยอทั้ 10
นไม่มีใรเามาึเาไปุยเหมือนวัน่อนๆ เปิโอาสให้เพื่อนเ็มที่ แหม
แอบอบเามาั้นานนี่นา
“ไปิน้าวับเราไหมละ
ินยอ” นานาวน
“ไปิ
แ่ว่าเราพาเพื่อนไป..” ินยอะุะั
“ไปเถอะๆวันนี้พวเราไม่หิว
นายไปับนานาเถอะ รีบไปเี๋ยวเธอะหิว” ประธานิมรีบบ่ายเบี่ย
“ไป้วยันิพวนาย ิน้าว้วยันเยอะๆสนุี
วันนีู้ยอนเาป่วย ไม่มาโรเรียนัน็ไม่รู้ะไปิน้าวับใรเหมือนัน” นานาบอ
“ไปันเถอะ”
ินยอับทสนทนาลาัน เ็บระเป๋านัเรียนึ้นสะพายบ่า รีบเินออาห้อ เารู้ว่าถ้าอยู่่ออี
2 นาทีเสียแวอเหล่าเพื่อน้อัึ้นแน่ เาะยืนเิลไม่ล้าไปไหน
ระหว่าทาเสียุบิบเม้ามอย
ยัเป็นเหมือนเิมแ่ราวนี้เหมือนประเ็นเม้าท์มีใหุ้ยันมาึ้น นานา ิม + แบ
ินยอ เินู่ัน หนุ่มฮอ และสาวฮอ มัน่าเหมาะสมอะไรันนานี้
“อโทษนะรับ อถ่ายภาพพี่ๆู่ันหน่อยนะรับ” อีอูิน ่าภาพสำนั่าวหนัสือพิมพ์โรเรียนเินเ้ามาพูไม่รีบรอเ้ารีบว้าล้อัวให่ เลนส์ราาเเพเพื่อมาถ่ายภาพพวเาทัู้่
“ิๆันหน่อยนะรับ
... อย่านั้นละรับ” เสียัเอร์ัรัว ทัูู้่เ้าันเหมือนับเรนและิมแฮีเลยทีเียว
“อบุรับ
พี่สอนนี่เหมาะันริ”
“ะบ้าหลอย่ะ มันไม่ใ่อย่านั้น” นานา ิม ปิเสธแ่้วยสายาอ แบ ินยอ มันเหมือนพูว่า
“ทำีมาไอน้อ
อย่านั้นหละพูเาไปอี” เาเิลมา ไ้แ่ยิ้ม
วามสนิทสนมอเาทัู้่ นานา ิม ับ แบ ินยอ
เริ่มแน่นแฟ้นมาึ้น านรู้ัเพิ่มพันาเป็นเพื่อนสนิท แบ ินยอไม่ใ่แ่สนิทับนานาเท่านั้น
เายัเป็นเพื่อนที่ีับูยอน และเ่นัน นานา
็สนิทับเพื่อนๆอินยอมาึ้นนลายเป็นลุ่มให่ พวเาทั้ 13 น
อย่วยเหลือันและันไม่ว่าะเป็นเรื่อเรียน หรือเรื่อส่วนแ่ แู่แล้วเหมือนเรื่อส่วนัวะเป็นอ
นานา ับ ินยอเอเสียมาว่า
------------------------------------------------------------------
หนัสือพิมพ์โรเรียนบับ มราม 2017
ราวนี้อลัมน์ หนุ่มฮอลับไม่มา แพินยอ เาแปลใที่เห็นเ่นนั้น
หรือเาไม่ัเหมือนเมื่อ่อน แถมเี๋ยวนี้ยัไม่่อยมีรุ่นน้อมาอถ่ายภาพ
หรือามรี๊แบบเ่า เพราะเาสนิทับนานาหลอ?? ไม่น่าะใ่แบบนั้น
เพราะนานา็ยัฮอ และรับอไม้าหนุ่มๆรุ่นเล็ รุ่นให่เหมือนเิม
ไม่ทันบวามสัสัย ินยอพลิหนัสือพิมพ์ไปอีหน้า ับอลัมน์ู่ฮอประำเือน
“ ินยอ นานา
สอไออลประำโรเรียนทัู้่บหาันหรือไม่ เรื่อนี้้อยาย! ”
เาแอบยิ้มที่มุมปาอย่าเห็นไ้ั
และหัวเราะเสียัเหมือนเป็นนเสียสิ
“พี่ินยอะ พี่มีแฟนแล้วหลอะ”
เยริน นัเรียน ม.้น เอ่ยปาถาม ินยอพับหนัสือพิมพ์เ็บไว้้าหลั
“เออะ เออ ิว่า”
“พี่ินยอ ทำร้ายิใอหนู หนูแอบอบพี่
พี่มีแฟนแล้ว พี่ทำหนูอหั ฮือออออออออ” เยริน ผู้น่าสสาร
เธอร้อไห้เอาเป็นเอาาย พร้อมปาอุหลาบสีาวใส่อินยอ่อนวิ่หนีไป
วินาทีที่ินยอเห็นเยรินวิ่ไปนั้น หัวใอเาแทบสลาย เาทำลายิใอันบริสุทธ์อสาวน้อยแฟนลับอเาหลอนี่
แ่มัน็เป็นเพียวูบเียวเท่านั้นที่วิาพระเอเ้าสิ
ินยอเ็บอุหลาบที่พื้นเ้าล็อเอร์อเาพร้อมหนัสือพิมพ์บับนั้น แล้วเินาไป
“สวัสีูยอน นานา ยัไม่มาหลอ”
ินยอถาม
“เหมือนเห็นว่าะไม่สบายนะ แ่ันโทรไปถามแล้ว
เธอบอว่าำลัมาหนะ” ูยอนอบลับ
09.00
น รูอฮุน เินเ้ามาสอนภาษาอัฤษ้วยสีหน้าและแววาที่สใส ผิับสออาทิย์ที่แล้ว
ประธานิมทำหน้าที่อนเอเ่นเย เาบอทำวามเารพและหยิบสมุแืนเพื่อนๆ
“รูรวารบ้านทุนแล้วนะ
ินยอ เธอเ่มาทำไ้ะแนนเ็มเสีย้วย รูประทับใในารอบำถามอเธอมา นานา
เอ็เ่นัน อบำถามเ่ แ่เสียายอีนิเียว็ะะแนนเ็มแล้ว อ่า เอ้า นานา
ไม่มาเรียนหลอเนี่ย” รูอฮุนถาม
“ั้นเรามาเริ่มเรียนันเลยีว่า”
เวลาเลื่อนล้อยผ่านไป รึ่ั่วโม็แล้ว สิบโม็แล้ว นานา ิม ไม่มาโรเรียนแล้วล่ะ บาทีเาอาะไม่สบายนอนมอยู่ที่บ้าน็ไ้ เอะหรือว่าเป็นหนัถึับเ้าโรพยาบาล ินยอิไปไล เมื่อหมาบเรียนเาไม่รอ้าที่ะโทรหาเธอทันที
“สวัสีินยอ”
“นานาเป็นยัไบ้า”
“็ไม่สบายนิหน่อยว่าะหยุสั
2-3 วันหนะ”
“เี๊ยวันะไปเยี่ยม
ว่าแ่เธอยู่บ้านหลอ”
“ันอยู่โรพยาบาลโลหมอบอว่าันเป็นไ้หวัให่หนะ”
“ั้นเธอพัผ่อนเยอะๆนะ
แล้วันะไปเยี่ยม”
“อบในะ”
บทสนทนาบล
ินยอ รู้สึลายัวลึ้นบ้าที่นานะไม่เป็นอะไรมาและอยู่ในารูแลอแพทย์
วันนี้เา้อเ้าบริษัท ไปเยี่ยมนานา ไม่ไ้เลยฝาวามิถึผ่านูยอนไป
“วันนี้ัน้อเ้า
C9 เธอ่วยูอาารอนานาให้ันหน่อยนะ ันเป็นห่วหนะ”
“เธอิอะไรับนานาหรือเปล่าเนี่ยย????”
ูยอนแว
“บะ
บ้า ิอะไร ็เพื่อนันนั้นละ เพื่อนห่วเพื่อนมัน็เป็นธรรมาอยู่แล้ว เธอป่วยัน็เป็นห่วเธอ..แ่อาน้อยว่านานานะ”
“อิาบ้า
..... ไ้ันะเอาวามิถึอนายไปฝานานาให้ โอเไหมะ”
“อบใมา”
ินยออบ
ความคิดเห็น