คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Ch 5
5.
หลัเหุาร์เือบเอาีวิไปทิ้อเนเว่ หลายวันผันผ่าน สถานาร์ในบ้านไมุ้นั้นสบเียบ ผิับพายุ้านนอึ่ไม่มีทีท่าะบสิ้น
“เพราะโลร้อน ฤูาลมันถึไ้วิปริแบบนี้”
“แม้ะเป็น้นเหุริ แ่มาพูถึโลร้อนในสภาพถูแ่แ็แบบนี้มันูแปลเนอะรับ”
เนเว่พูสิ่ที่ิะโยี้เถ้าใ้เาึ้นมาับไฟ แ๊หุ้มหมไปนานแล้ว เาึ้อทำอาหารโยารใ้ฟืน แรๆ ็ะุะัเหมือนลูเสือหัเ้า่าย แ่หลายวันผ่านไปึเริ่มำนา
ส่วนวาสโ้ ปาบ่นโน่นนี่ แ่สายาำลัมัเม้นอยู่ับเรื่อเมในมือ...ในีวิเามีไม่ี่อย่าวนเวียน ืออ่านหนัสือ ออำลัาย และเล่นเมเรียอิรุ่นโบราไปเรื่อย
หลัล้าานเสร็ เนเว่ปิเรื่อปั๊มน้ำที่อนนี้สลับมาใ้น้ำมันแทนไฟฟ้า ่อนะเินลับมาที่โฟา พลาฮัมเพลเียวับเมอวาสโ้ออมาเบาๆ
วาสโ้เลิิ้ว “รู้รึเปล่าว่าเพลนี้ื่ออะไร”
“Korobeiniki เิมทีเป็นเพลพื้นบ้านอรัสเีย่วศวรรษที่สิบเ้า เล่าเรื่อาร่อรอสิน้าันอพ่อ้าับเ็สาว อุปมาถึารเี้ยวพาราสีน่ะรับ” เนเว่อบอย่าล่อปา “แ่มาัไปทั่วโลใน่ว้นยุเ้าศูนย์เพราะเป็นเพลประอบเม Tetris”
“ไม่นึว่านายะรู้ัเพลเททริสลึแบบนี้” หนุ่มรุ่นให่แปลใ
รอยยิ้มื่อๆ ส่ให้แม้อีฝ่ายไม่มอมา “เมอมะนี่รับ อีอย่าถึผมไม่รู้ั แ่ฟัเสียุเล่นทุวันแบบนี้ เป็นใร็้อหลอนนร้อามบ้าล่ะ”
“หลอนอะไรัน” นอบเล่นหัวเราะหึๆ “เยเล่นไหม”
“ไม่เยรับ บ้านผมน เล่นแ่ัว่อเลโ้ที่มีนบริามา” อบิลแ่เป็นวามริ
“ลอเล่นูไหม” ถามพลายเลิ ยื่นเรื่อให้
เนเว่ส่ายหน้า “ผมเล่นไม่เป็น”
“่ายะาย” วาสโ้วัมือเรีย บที่ว่า้าัว “มานี่”
นอาศัยยอมามใ้วยารลนั่ใล้ๆ เ้าอบ้านส่เรื่อเมให้ถือ ้มลมาสอน
“ะมีบล็อแบบ่าๆ หล่นลมาา้านบน นาย้อยับไปวาให้เ็มแถว แล้วแถวนั้นะหายไป ถ้าวาไม่ลัวอบล็อะสูึ้นเรื่อยๆ นอบ้านบนเมื่อไหร่็เมโอเวอร์ สี่ปุ่ม้ายมือเอาไว้บัับทิศทา ปุ่มให่้านวาเอาไว้หมุนบล็อให้เหมาะับุล”
มันสนุรไหนรับเนี่ย เนเว่อยาะถามออไป “เ้าใแล้วรับ อืม…”
“อ้อ ลืมบอให้ปุ่มสาร์ท” พูบ็่วยเริ่มเมให้ทันที
แม้ะเป็นเลเวลเริ่ม้น แ่สำหรับนที่เพิ่ลอเมนี้เป็นรั้แรย่อมะะุะั “นี่ไว้รนี้ นั่นไว้รนั้น...เอ๋ มีบล็อแบบนี้้วยเหรอ แล้วะวาราบไ้ยัไ เฮ้ย ทำไมปุ่มลแล้วมันไว----ะเ็มแล้ว---เ็มแล้ว…”
“ายเร็วเป็นสถิิใหม่เลยนะ” วาสโ้ลั้นำไว้ในใ “นายมัวแ่มอบล็อที่หล่นลมา ไม่ไู้้าน้าที่แสบล็ออันับถัไป ึ่ะ่วยให้วาแผนล่วหน้าไ้”
“...เมื่อีุ้ไม่สอนผม” วาสีฟ้าหรี่ลแบบเือๆ “แล้วหยุั่วราวรไหนเหรอรับ”
“ไม่มี” เ้าอเรื่ออบ “เมนี้มันเหมือนีวิน เรา้อิ้นรนไปเรื่อยๆ ไม่มีเวลาให้พั...นว่าะาย”
“ทำไมผมรู้สึว่าเททริสเป็นเมน่าลัวึ้นมาแล้วล่ะ” เนเว่แบะปา ส่เรื่อืน “ผมอยาลอูุเล่นบ้า”
“ไ้สิ” วาสโ้รับเรื่อมาแล้วสาร์ท “หลัารมันไม่ยา แ่้ออาศัยวามำนาและัสินใไว อย่าบล็อนี้วาแล้วะั้นทาลอบล็ออื่น ให้พลิแล้วหลบ---
สอนนั่อยู่้วยันบนโฟา เวลาไหลเรื่อยไป
เนเว่เริ่มะเ้าใในัวเมมาึ้น ในะที่วาสโ้ไ้แอบมอและทำวามเ้าใน้าๆ วาที่บอวามรู้สึอย่าื่อร วามเอาใใส่ที่สม่ำเสมอ แม้ว่าเาะเป็นน่วยีวิและมีบุุ่ออีฝ่าย แ่ารูแลนั้นมาเินว่าที่เาทำให้ในอนแรเสียอี
เาปลีัวออมาอยู่นเียวหลายปี ิว่าินาับวามโเี่ยว...แ่พอมีใรสันเ้ามา ถึไ้รู้ว่าที่ผ่านมานแ่แล้ลืมวามเหา
“ะเ็มแล้ว อีนิเียว อีสามแถวเมโอเวอร์แน่นอน”
วาสโ้เผลอละสายาาเม รู้สึัวอีทีเพราะเสียเียร์หรือแ่็ไม่รู้ นแ่ว่าเาะลิ้น เา้อใ้เวลาแ้เม ึปุ่มสาร์ทหนึ่ที หน้าอเมนิ่้า
เนเว่ะั ่อนะเอ่ยเสียเย็น “หยุเมั่วราวไ้นี่นา...ุโห”
นถูว่าแสยะยิ้มร้ายา “ผู้ให่็แบบนี้แหล่ะ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” นอายุน้อยว่าหัวเราะประ เยิบออห่า
“ันแ่อยาะสอนปรัาีวิให้เ็เมื่อวานืน อย่าเือน่า” มือให่เอื้อมไปับหัวอีฝ่าย “...ผมนายนุ่มว่าที่ินะเนี่ย”
“เหรอรับ” เนเว่หัวลอนไปมาามแรโย “สมัย่อนผมเยแ็แล้ว็ี้ฟูเพราะสระ้วยสบู่ พอเปลี่ยนมาใ้แมพู เลยีึ้นมั้รับ”
“นบ้าอะไรสระผม้วยสบู่” วาสโ้เบ้ปา ยิ่ยำยี้เล่น รู้สึเพลินับผมเส้นเล็ลื่นมือ
“อนนั้นยัเ็ อาบน้ำนี่อแ่สะอา็พอรับ” อบพลาเบี่ยหัวหลบแ่ไม่พ้นเท่าไหร่ “พอโแล้วถึเริ่มะูแลัวเอ ใรๆ ็อบนหน้าาและบุลิีนี่นา”
“ริ…” บอพลาพยัหน้า เารู้ึ้เรื่อนี้ีเลยทีเียว าประสบาร์ที่ถูเ้าหาเพราะหน้าาเป็นหลั ะว่าไป… “นาย็อบันเพราะรูปร่าหน้าาใ่ไหมล่ะ”
“...สรุปแล้วเหรอรับว่าผมอบุ” เพราะเห็นว่าอีฝ่ายอารม์ีึล้าเอ่ยเย้า “รูปร่าน่ะใ่เลยรับ หน้าา็้วย แ่...อืมมมม ผมอบนแ่ว่านี้ อายุห้าสิบึ้นไป”
อยาะุว่าเ้าเ็แ่แ แ่รอยยิ้มบนมุมปาเรื่อสี ลับึูวาสโ้ให้นิ่ัน
แม้รูปร่าหน้าาะเหมือนเ็ะโปโล แ่เนเว่ผ่านประสบาร์มาบ้า...เาอ่านสีหน้าออ ับวามหวั่นไหวไ้ และไม่ลัเลเลยที่ะลอเสี่ย
มือาวยับไปแะสี้าร่าให่เบาๆ เพราะรู้ว่านั่นือุที่ไวสัมผัสและไมู่โ่แ้นเินไป “แล้วุล่ะรับ อบสเปแบบไหน”
เป็นารหยั่เิที่ไม่เลวเลยสำหรับารเล่นับผู้ให่...วาสโ้่อยๆ สอปลายนิ้วเ้าไปใ้เรือนผมาวละเอีย หัวเราะในใเมื่อเห็นเ้าัวเล็หอหนี
“ันอบนอายุมาว่า ้อสวย เ็ี่ ผิวสีน้ำผึ้ มีส่วนโ้ส่วนเว้าัเน าเรียวยาว”
“อหัะแล้ว” หนุ่มน้อยยมือยอมแพ้
“ยอมแพ้่ายริ” วาสโ้หลุหัวเราะ “เ็สมัยนี้ไม่มีวามพยายามเอาะเลย”
ประโยนั้น เรียรอยยิ้มยียวนไ้าเนเว่ “ผมเยบอไปแล้วไม่ใ่เหรอ ว่าิมฟรี”
“หืม…” นถูเสนอหรี่ามอ “ล้าแบบนี้ แน่ใแล้วรึเปล่า ันไม่อบถูผูมัหรือเรียร้อ ิมแล้วบ้วนทิ้็ะไม่รับผิอบ”
“ผมไม่ใ่ผู้ายที่้อารใรมารับผิอบหรอรับ” หรี่าอบลับล้ายะล้อเลียน “่่วนี้พวเราำลัว่า ิะว่าเป็นแ่าร่าเวลาับอะไรแปลใหม่ยัไ้...”
แม้ะบอไปอย่ามั่นใ แ่เมื่อนัวให่ว่ายับเ้าใล้และโน้มใบหน้ามาหา เนเว่็เผลอถอยนหลัเบียโฟา
วาสโ้อ่านไม่ออว่าเ็นนี้่ำอหรือไร้เียสา...นั่นทำให้เ็บ้านี่น่าิมอย่าที่เ้าัวเิวน เาอยาะลอว่านเอไ้แ่ไหนับเ็ผู้าย และะสอนวามใเย็นแบบผู้ให่ให้ ึไม่รีบร้อนัิน เพีย่อยๆ ้มลไปหานหน้าผาแนบิ..มอลูแ้วสีฟ้าอ่อนู่นั้นอย่าิใล้
มูไ้ลิ่นหอมอ่อนๆ าผิวเนื้อาว มันไม่ใ่ลิ่นนมแบบเ็เล็ ไม่ใ่ลิ่นหวานัแบบหิสาว...เป็นลิ่นที่เาไม่เยสัมผัสมา่อนในีวิ
ลมหายใอเนเว่หนัึ้นเล็น้อย สีแเรื่อที่่อนอยู่ใ้ผิวอ่อนัเนึ้นามอุหภูมิร่าาย
ริมฝีปาสอน เี่ยวนันแผ่วา...ล้ายหยั่เิ่อนะเินเลยไปว่านั้น
ทว่า โทรศัพท์บ้านแผเสียัวาเสีย่อน
ทัู้่ผละออาันเหมือนโนน้ำเย็นสา เนเว่ผุลุึ้นแล้วเินหลบออไปอย่าไว วาสโ้อึ้เล็น้อย ่อนะไ้สิเมื่อโทรศัพท์ั้ำในัหวะถัมา เารีบพุ่ไปยหูฟั
รั้นี้ไม่พลาสาย “สวัสีรับ”
‘พระเ้า...ุยัปลอภัยี’ เป็นเสียอหิสาว ‘พายุถล่มนโรไฟฟ้าับุมสายเสีย นานมาว่าสถานาร์ะปลอภัยนทาารส่นไป่อมไ้ เริ่มาุมสายที่แร ส่วนไฟฟ้าเสียหายเยอะว่า อีสัพัว่าะ่ายไฟเหมือนเิม’
“อบุที่โทรมาหาผมนะ โราเลีย” วาสโ้ทอเสียนุ่ม รู้สึามที่บอ “ไม่้อห่ว ่อให้ไฟับนานว่านี้ผม็อยู่ไ้สบาย ้วยเสบียทีุ่อยส่มาให้”
‘อนนี้ึ้ใับวามหวัีอันแล้วใ่ไหมล่ะ’ ปลายสายเ้าอน ‘ันั้น่อไปเลิบ่นเวลารถส่อไปถึ เสียเวลาแบเ้าบ้านแ่รอายน่ะุ้มแล้ว’
นฟัหัวเราะออมา ปลายสายยัวนุย่อไปเรื่อยๆ เยที่ไม่ไ้เอหน้าันมานาน ระหว่าสนทนา เาเห็นเนเว่สวมุันหนาว เรียมะออไป้านอ ึยับปาเป็นเิเรีย
หนุ่มน้อยยับริมฝีปาอบ ‘ออไปหาฟืนมาเพิ่ม ะรีบลับมา่อนเวลาอาหารเย็นรับ’
วาสโ้พยัหน้ารับทราบ ่อนะเบนวามสนใมายัู่สนทนาปลายสาย่อ
---------
นาฬิาบอว่าเลยเวลาอาหารเย็นไปหลายั่วโมแล้ว แ่เนเว่ยัไม่ลับมา
เ้าอบ้านัวล อนลาวันแม้ลมแรแ่เพราะมีแสสว่าอยู่ึไม่อันรายเท่าไหร่ ่าับอนลาืน
แถมรั้นี้เายัไม่ไ้ยินเสียอีฝ่ายลับมาเ็บฟืนเลยสัรั้…
เ็มนาฬิาวนมารบั่วโมอีรอบ วาสโ้ทนไม่ไหว ผุลุึ้นะออไปามหา
ัหวะเียวับที่ไ้ยินเสียประูเล็้านหลัเปิออ
วาสโ้ไม่อบวามรู้สึที่รบวนิใในอนนี้ เมื่อวามัวลหายไป วามโมโหึเ้ามาแทนที่ เาย่ำเท้าไปยัห้อเ็บฟืน
เนเว่ึ่นั่อยู่สะุ้เฮือ รีบวาอในมือเ้าที่่อน รอสายาาเ้าอบ้านไปอย่าหวุหวิ เาั้ใะลุึ้น แ่พบว่าาเย็นเียบนยับลำบา ึไ้แ่ส่ยิ้มโ่ๆ ลบเลื่อน
“หายหัวไปไหนมา” ร่าที่ยืนับประูอยู่ถามเสีย่ำ
“ผม...เอ่อ…” นถูถามเอ่ยะุะั ้ำึ่ระหว่าหา้อแ้ัวและวามหนาว “เห็นุำลัุยเลยไม่อยาอยู่รบวน...พายุ้านนอเบาลบ้าแล้ว็ริ แ่ไม้ฟืนหายาึ้น ผม----
ยัพูไม่ทันบ ้นแนถูึให้ลุึ้น เนเว่ร้อออมาเบาๆ เพราะ้อพับาลายัวไม่ทัน ปวแปลบนยืนแทบไม่อยู่
วาสโ้ะัับเสียนั้น วามโมโห่อยเบาล “...นายิว่าันะโทรศัพท์้ามวัน้ามืนหรือไ แล้วฟืนน่ะ...มีเหลือใ้แล้ว”
“็…” เนเว่ทำท่าะ้าน แ่เมื่อนใะหา้ออ้า ึพูออมารๆ “...อันที่ริผมลัวะทำอะไรัใุอี เลยิว่าหลบออไปให้พ้นๆ ีว่า”
เ็บ้าเอ้ย...นฟัิในใ
“ะัใันเพราะัวเย็นเียบลับมาอีแล้วนี่แหล่ะ” มือให่บีบ้นแนเล็แน่นึ้น “หรือว่า...ออไปแ่แ็ัวเอ เพราะอยาให้ันอแบบราว่อน”
นัยน์าสีฟ้าะพริบปริบ ่อนเสียหัวเราะเบาๆ ะหลุออมาาลำอ
“อา...มี้ออ้าแบบนั้น้วยสินะ ผมนึไม่ถึเลย”
“...ไม่ไ้ิแบบนั้นเหรอ” วาสโ้หน้าานิหน่อย เาเ้า้าัวเอเินไป ิไ้อย่านั้นึลายมือออ
ไปเพ ไปเพ ไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพไปเพ ไปเพ
ความคิดเห็น