คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
That’s My Baby
Chapter 4
Jaehyun’s point of view
ึมาแล้ว
แ่ผม็ยันอนไม่หลับ...หิวนมนิหน่อยน่ะรับ 55555 เลยิว่าะลไปหาอะไรินนิหน่อยในูเย็น...แ่้าวผัปูที่เหลืออยู่็ไม่เลวนัหรอนะ
(ล้อเล่นนะรับ) ว่าแล้วผม็เินลไปหาอะไริน และ้วยวามที่มัน่อน้ามืผมเลยเปิไฟรบันไทิ้ไว้
่อนลไปั้นล่า ผมเปิู้เย็นแล้วหยิบ drinking yogurt ออมาื่ม
นั่ิอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่สัพั็ะเินลับไปนอน่อ
แ่เมื่อผมำลัะถึั้นสอ
ผม็เห็นแทยฮยอทำอะไรลับๆล่อๆที่หน้าห้อพัอเปอร์ทีนูนา
อผมอธิบาย lay out อบ้านหลันี้แบบร่าวๆนะรับ
บ้านนี้เป็นบ้านสอั้น ั้นล่าะมีห้อรัว ห้อฟิเนส ห้อน้ำ และห้อนั่เล่น
มีสวนว้าหลับ้าน ส่วนั้นสอะเป็นห้อนอนทั้หม
ึ่มีหนึ่ห้อนอนให่ที่นอนไ้ 4 น อยู่ทาทิศะวันออ ห้อนั้น็มี แทอิลฮยอ
ฮันลฮยอ และ เนล์ฮยอ ถัมาเป็นโถนั่เล่นนาลาๆ ไว้นั่เล่น ูทีวีไรี้
ถัมาะเป็นอยยาว ที่นั่นมีห้อนอนอพวที่เหลือ
ห้อแร้าน้ายมือือห้ออแทยฮยอ ับยูะฮยอ
ที่อนนี้ลายเป็นห้ออเปอร์ทีนูนาไปแล้วเรียบร้อย ถัไปเป็นห้ออ อห์นนี่ฮยอับโยอฮยอ
ที่อนนี้แทยฮยอไปอาศัยอยู่้วย ถัไปเป็นห้ออ เินเลอ เหรินุน และ ุนฮยอ
มาที่อี้าน ห้อแรึ่เป็นห้อร้ามับอเปอร์ทีนูนาือห้ออ วินวิน
แฮาน และีอ ถัไปเป็นอ ผมและมาร์ ที่อนนี้มียูะฮยอมาอยู่้วย และห้อสุท้ายือห้ออ
เโน่ และ แมิน
อนนี้ลับมาที่เหุาร์อนนี้ที่ผมเห็นแทยฮยอำลัแอบทำอะไรสัอย่าที่หน้าประูห้อเปอร์ทีนูนา
ูเหมือนว่าฮยอเาำลัแอบฟันูนาทำอะไรบาอย่า...ูเหมือนพวโริยัไไม่รู้...แ่พอิย้อนลับไปว่าแทยฮยอเป็นอีหนึ่นที่รู้วามริที่อห์นนี่ฮยอเป็นสามีอเปอร์ทีนูนา
นั่น็ทำให้ผมไ้้อสรุปที่ว่า...อห์นนี่ฮยอ้อแอบเ้าห้อเปอร์ทีนูนา
และแทยฮยอ็ำลัแอบเผือเรื่ออผัวๆเมียๆอเพื่อนาย...
ราวนี้็ลับมาที่ผมบ้าว่าผมะทำอย่าไรในสถานาร์แบบนี้
ะแอบอยู่ที่ไหนสัที่่อนแล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ี้ไป หรือว่าะเ้าไปถามแบบรๆเลย?...แ่ไม่ว่าอย่าไหน็ไม่อาทำให้สถานาร์ออห์นนี่ฮยอและเปอร์ทีนูนาีึ้นไ้
แุ่รู้ไหมล่ะว่าทำไมมนุษย์ถึเป็นสัว์สัม...เพราะไม่ว่าะมาหรือน้อยนิ
นเรา็อยามีวามรู้สึเป็นพวพ้อเียวันนั่นเอ
อยาะแร์บาอย่าับนที่เราไว้ใ
และิว่าเาือเพื่อนที่ีอเรา...เพราะะนั้นแล้ว...ผมิว่ามันอาะีว่าถ้าหาเปิเผยไปเลยว่าผมเอ็รู้วามริเ่นัน
แ่ว่านะ ะใหู้่ๆเินไปบอแทยฮยอว่า “ฮยอ! ผมรู้เรื่อแล้วนะ
อผมฟับ้าิ” มัน็ะยัไๆอยู่...ผมึิว่าทำทีแบบว่าับผิไ้ะีว่า เอาแบบาหนัาเาไปเล้ยยย
เมื่อิแบบนั้นแล้ว
ผมึเินออไป้าหน้านิหนึ่ เพื่อให้แทยฮยอสัเผมไ้่ายๆ
และยืนออ้อเาไม่ระพริบา เาบอว่าถ้าหาทำอย่านี้แล้วอีฝ่ายที่โน้อะรู้สึัวว่ามีน้อในที่สุ
ผมเลยทำามที่เาว่า ยืน้อแทยฮยออยู่อย่านั้น
แู่ท่าว่าแทยฮยอะยัไม่รู้ัวสัที แ่ผมไม่ยอมแพ้หรอ
ผมยัยืนอยู่อย่าเิมนระทั่แทยฮยอูเหมือนะเินลไปั้นล่า เาะัทันทีที่เห็นผมยืน้ออยู่
โห้ยย Reaction แรเบอร์นี้ ไม่พลาแน่นอน!
“ฮยอทำอะไรที่หน้าห้อเปอร์ทีนูนาอ่ะ!” ผมถาม้วยน้ำเสียับผิั้นสุ
“อ้อ ฮยอแ่ะลไปเอาน้ำ
แล้วเินผ่านห้อนูนาเห็นไฟเปิอยู่นึว่าเายัไม่นอน เลยลอยืนูลาเลาน่ะ”
แทยฮยออบ ะเื่อีไหมรับเนี่ย น้ำเสียและสีหน้าูลนๆอบล
“แ่ทำไมฮยอ้อเอาหูแนบฟั้วยอ่ะ...” ผมไม่ยอมหรอ
“แนบเนิ้บเี้ยไร ไม่มีรับผม!” เาึ้นเสีย และทำท่าะเินหนีผมลไป้าล่า
ผมึยืนวาทาลไว้
“อย่ามีพิรุสิรับฮยอ...” ผมว่า ่อนย่าสามุมเ้าหาแทยฮยออย่า้าๆ วามเผือมันแรล้า อยารู้ริๆเลยรับ “มีอะไร...ใร...อยู่ ใน ห้อ เหรอ รับ ^___^” ผมรู้ว่าแทยฮยอและนอื่นๆเลียรอยยิ้มแบบนี้อผม เพราะว่าถ้าหาผมยิ้มอย่านี้แล้ว หมายวามว่าอะไรที่ผมอยาไ้ ผม็้อไ้
“ไม่มีใรทั้นั้นแหละ นูนาเาุยโทรศัพท์ับสามีเา”
นี่ือ้อแ้่าที่แทยฮยอให้ับผม...ิว่าผมะยอมเื่อ่ายๆเหรอ ผมหยุยืนนิ่
่อนพูว่า
“ถ้าั้นผม็แอบฟั้วยไ้ใ่ไหมรับ ^--^”
“อย่าเสือิวะ” แทยฮยอว่าพลาาแนันผมไม่ให้เินไปห้อเปอร์ทีนูนา
เล่นอย่าี้ับผมใ่ม่ะ! ไ้...ผมทำท่ายึยัหลอให้แทยฮยอมาันผมไว้่อนอาศัย่วนาทีทอม้วนัวหลบไปทา้านวาแล้ววิ่ไปหยุอยู่หน้าประูห้ออเปอร์ทีนูนา
“แฮยอน!” แทยฮยอทำาโใส่ผม “อย่านะเว้ย!” หึ! อย่ามาห้ามะให้ยา!
“^___________^” ผมยิ้มว้าให้ับแทยฮยอที่ำลัวิ่เ้ามาห้ามผมราวับภาพสโลว์โมั่น
ริริ...แล้ว็แนบใบหูาวั๊วะอผมลที่ประูห้อ...
แทยทำหน้าราวับโละแ ะอะไรนานั้นรับผม...
ผมั้ใฟัอย่าที่สุ...
...ไม่มีสัาอบรับาเลที่ท่านเรีย...นี่แหละือสิ่ที่ผมลัวที่สุ...วามล้มเหลว...
ผมิอยู่แล้วว่าอห์นนี่ฮยอับเปอร์ทีนูนาะ้อไหวัวทัน
พวเาไ้ยินเสียผมับแทยฮยอุยัน แล้วหยุำลัหาทาทำอะไรสัอย่าเพื่อไม่ให้ผมแอบฟัไ้
หรือ็หยุารระทำอะไร็ามที่พวเาำลัทำอยู่ แล้วผม็ไม่ล้าบุเ้าไปในห้ออเธอหรอรับ...เ็โรรร
“เี้ย แฮยอน” แทยเ้ามาระาผมออาประูห้ออเปอร์ทีนูนา
“ูบอแล้วไว่าไม่มีอะไร มีมารยาทหน่อยิมึ”
ผมมอหน้าแทยนิ่ เป็นเี้ยไรทำไม้อปิบัันนัหนาวะ...
“โถ่เอ้ย ็ฮยอทำท่าทีมีพิรุ่อนนี่หน่า” ผมว่า พลาทำหน้าอนแบบที่ว่าฮยอเาเห็นแล้วใอ่อน
“็บอแล้วไว่าูว่านูนาเานอนยั เห็นไฟยัเปิอยู่ไ” ผมเป่าลมออมู
อย่าไม่พอใับำอบอเา มันัะทนไม่ไหวแล้วโว้ย ทำไมอ่ะ
ไม่ไว้ใันเลยหรือไวะ!
“ลับไปนอนเถอะมึ” แทยฮยอเินมาบบ่าผมเบาๆ พลาทำหน้าเหมือนะอย้ำว่าผมพลาแล้ว
“ฮยอไม่้อพูเลย!” ผมเผลอึ้นเสียับแทยฮยอ
เาะัไปนิหนึ่
“นี่มึำลัไม่มีเหุผลนะ รู้ัวเปล่า” แทยพู้วยน้ำเสียนิ่ๆ
นี่ือสัา่อนพายุะมา
“เหุผลอะ...”
“เฮ้ย! พวมึทำเหี้ยไรันวะ นเาะหลับะนอน!” ในะที่ผมำลัะุัวเอไว้ไม่อยู่ และำลัะอาละวา ู่ๆ
อห์นนี่ฮยอ็เปิประูห้ออเาออมาพร้อมุผม ่อนมอหน้าผมับแทยฮยอสลับันไป-มา
สภาพอฮยอเาเหมือนับว่าเพิ่ลุออมาาเียยัไยัั้นเลยล่ะรับ...
“เฮ้ยฮยอ!” ผมร้อึ้น้วยวามใสุๆ
“เฮ้ยอะไร ูเอไ” อห์นนี่ฮยอว่าพลาเาหัวแรๆ
“เฮ้อ...นี่ทำอะไรันน่ะ” สัพัโยอฮยอ็ออมาเสริมทัพอีน
“ฮยอ อห์นี่ฮยอเาอยู่ในห้อลอหรือเปล่ารับ”
ผมรีบถามโยอฮยอทันที
“แล้วูะไปไหนไ้วะ” อห์นนี่ฮยอทำหน้าปนวามหุหิเล็ๆ
“ฮยอเา็อยู่ห้อลอนะ” โยอฮยออบ “อะไรอแเนี่ยแฮยอน”
“...” ผมไ้แ่ทำปาพะาบๆ พูไม่ออไปเลย...แ่่อนที่ผมะทันอบโ้อะไร
็มีนมาอย้ำผมอี เพราะไม่นานนัเนล์ฮยอับแทอิลฮยอ็เินออมาูว่าเิอะไรึ้น
ทั้สอนูท่าทาัวเียมามาย แถมฮันลฮยอ็ยัถือหมอนออมาู้วยอีน...
อนนี้ทั้อห์นนี่ฮยอ และเนล์ฮยอสอัวเ็ลับมาอยู่ที่นี่ ในเวลาเียวัน
แถมออมาาในห้ออพวเาอี่าหา ราวนี้ผมถึับไปไม่เป็นันเลยทีเียว...ยอมสิรับ
ะทำอะไรไ้อี...
“เป็นไล่ะมึ...ว ลู าล เถาะ ไปอี๊” ยูะฮยอพูับผมในอนเ้า
ะที่เราำลัะึ้นรถไปบริษัทเพื่อ้อมเ้นเพลใหม่ัน
หลัาที่ผมทำท่าอ้ำอึ้อยู่นานสอนาน แทยฮยอ็ไล่ผมลับไปนอน
่อนที่พวเาะแยย้ายเ้าห้อใรห้อมัน...
“บอามรนะฮยอ ว่าโร็อและเ็มามาย”
ผมพู่อนโยนระเป๋าเป้ึ้นรถ
“ั้นเราะ้อวาแผนันใหม่ไหมฮะ” นี่ือเสียอไอ้มาร์ที่เินอมาเหมือนันหลัาที่ผมเล่าเรื่อที่เิึ้นเมื่อืนนี้ให้มันฟั
เื่อไหมว่ามันทำหน้าแบบไม่อยาะเื่อ
และถ้าหาผมมีพลัพิเศษผมย้อนเวลาลับไปให้มันแล้วล่ะ
แ่็อีในเมื่อเรื่อมันเป็นอย่านี้แล้วะให้ทำอะไรไ้นอาเริ่มใหม่
“ูว่าเราเลิเหอะ” ยูะฮยอว่า “เพราะไม่ว่าสามีอเปอร์ทีนูนาะเป็นใร
พวมึรู้ไปะไ้อะไรวะ มันไม่มีประโยน์อะไรเลยนะเว้ย” ็ริๆ
ที่ยูะฮยอพูมามัน็ถู...แ่ผมเป็นนี้เสืออ่ะ ะให้ทำไ ผมอยารู้นี่หน่า!!!
“ถ้าหาฮยออยาเลิ็ามใฮยอเลยนะรับ” ผมพูอย่าไม่ใส่ในั
่อนเินึ้นรถไป่อน
“เฮ้ยๆ อย่าอนิวะ” ยูะฮยอร้อ่อนึ้นรถามผมมา
อนนี้ผมนั่ในเบาะหลัสุ ่อนหันไปมอที่รถอีัน
เนล์ฮยอำลันอึ้นรถให้เปอร์ทีนูนา
ในะที่อีฝ่าย็ส่อเบาๆให้ับเนล์ฮยอ
เนล์ฮยอยิ้มพร้อมรับอามือเปอร์ทีนูนา ผมเอาแ่มอภาพอสอนนั้นไม่วาา
ที่ริผมไม่ไ้ิอะไรเลยรับ
แ่ล้ายๆับว่าอะไรบาอย่าทำให้ผม้อมอพวเา...อาะเป็นสัาิาวามเผืออผม็ไ้
แ่ไม่นานัวละรสำัอีน็เินเ้ามาในา
อห์นนี่ฮยอเินเอาอมาไว้้าหลัรถู้
่อนหันมายิ้มและพูอะไรบาอย่าับเปอร์ทีนูนา เธอหัวเราะพลาีแนอห์นนี่ฮยอเบาๆ
เนล์ฮยอเอ็หัวเราะอย่าอารม์ี...
อาะริที่ยูะฮยอว่านั่นแหละรับว่าที่ผมทำมันอาะไม่มีประโยน์อะไรเลย
มันอาะูไร้สาระเสีย้วย้ำไป
แ่นเรา็มีวามสุับเรื่อไร้สาระไม่ใ่เหรอรับ...
ผมรู้สึว่า ยัไๆสามนนี้็้อมีอะไรแน่นอน มัน้อมี something
แน่นอน...แม้ว่าะเพิ่หน้าแหมาหมาๆเมื่อืนนี้
แ่ผมเื่อสัาิาอผมมาว่าเหุาร์เพียเหุาร์เียว
ยัไๆผมเอ็ยัเื่อว่าสามนนี้มีอะไรปิบัทุนอยู่ และผมะ้อเห็น้วยาัวเอผมถึะเื่อ!...เอาเถอะรับแอบไ้็แอบไป...ผมอ
แฮยอน ไม่ยอม่ายๆแบบนี้แน่นอน...
เย็นวันนั้นหลัาที่เรา้อมเสร็และำลัะเรียมัวลับบ้านัน
เปอร์ทีนูนาเินเ้ามาหาพวเราในห้อ้อม ่อนถามแทอิลฮยอว่าหลอไฟที่ห้ออเธอเสีย
มีใรพอะเปลี่ยนหลอไฟให้ไ้บ้าไหม...บทที่โอาสะมา็มาันแบบนี้เลยเหรอรับผม
มีหรือที่อแฮยอนนี้ะพลา ว่าแล้วผม็รีบยมืออาสาทันที
“ผมฮะๆ” ผมว่าพลายมือึ้นรัวๆ “ผมเปลี่ยนเป็นฮะๆ”
“ั้นเหรอเย์” เปอร์ทีนูนาว่าพลายิ้มหวานให้ผม
“ถ้าั้นลับบ้านแล้ว่วยเปลี่ยนให้หน่อยนะ๊ะ”
“รับผมมมม ^__^”...
“ฮยอๆ” มาร์มันสะิผมเบาๆ เมื่อเราพาันเินเ้ามาในห้ออเปอร์ทีนูนา
“นี่ฮยอเปลี่ยนเป็นริิ”
“เป็นิวะ” ผมว่า “ไม่ั้นะอาสามาทำไมวะ” เห็นอย่าี้แ่สมัยอยู่บ้านผมเปลี่ยนหลอไฟประำนะรับผม
“ริเอ้อ” ไอ้มาร์ว่าเสียสูพลาทำหน้าวนรีนใส่
“ไม่ใ่ว่าแ่อยามาสืบหาอะไรหรอเร้อ!”
“เออ! ็รู้ีอยู่แล้วนี่หว่า ถามเพื่อ?” ผมว่า่อนปีนึ้นบันไเหล็เพื่อทำารเปลี่ยนหลอไฟ
“นี่ไปเอาบันไมาาไหนวะ อนแรไปูที่ห้อเ็บอมันไม่เห็นนี่หว่า”
“อ้อ
อันนี้ฮันลฮยอบอว่าเห็นมันพาอยู่ที่ระเบียห้อออห์นนี่ฮยอน่ะฮะ”
มาร์อบ...ผมหันไปมอหน้ามัน...แปล...แสว่ามีใรเอาไปทำอะไรน่ะสิ! มาร์มอหน้าผม
“ิอะไรไร้สาระอยู่อีล่ะสิ”
ผมรีบลาบันไเหล็่อน้อหน้ามาร์นิ่ “แ่แเื่อันไหมว่าวันนั้นน่ะ
ันไ้ยินเสียเปอร์ทีนูนาุยับผู้ายริๆ และไม่ใ่ารเปิโฟนุยัน้วย!”
“นี่อย่าบอนะว่าฮยอิว่าอห์นนี่ฮยอใ้บันไนี่ปีนเ้าห้อเปอร์ทีนูนาเหรอ”
มาร์ว่า “บันไมันไม่ไ้สูนานั้นนะฮยอ ลทุนไปมั้รับ”
“ไม่แน่” ผมว่า “อห์นนี่ฮยอแม่ายาวะายไป”
ริๆแล้วมัน็แ่อสันนิษานอผมเท่านั้นแหละรับ ใระบ้าไปปีนึ้นระเบียั้นสอแบบนั้นัน
แม้ใ้บันไนี่็เหอะระเบีย็ยัสูอยู่ีอ่ะ แ่ใระไปรู้ล่ะ
ไม่แน่ว่าอห์นนี่ฮยออาะิถึแฟนมานระทั่ยอมที่ะเสี่ยีวิปีนเ้าห้ออีฝ่าย็เป็นไ้
เป็นผมเอ็ทำเหมือนัน...มั้นะ...
ผมปีนึ้นไปทำไฟ่อ โยมีมาร์่วยส่อให้
พวเราทำไฟไปเียบๆ่อนที่มาร์ะเินไปที่หัวเียนอนอเปอร์ทีนูนา เหมือนับเห็นอะไรบาอย่า
“ฮยอ...” ไอ้มาร์มันูอะไรบาอย่าในมือให้ผมู...
“เี้ย!!!” ผมร้ออย่าใสุี
ีนะที่ไม่ร่วลมาาบันไ
“...ฮยอว่าใ่ไหมอ่ะ” มาร์ถาม หน้า็อเบอร์แร
“แว่าใ่เปล่าล่ะวะ” ผมยิ้มว้าอย่าับเพิ่ถูหวย...บอแล้วไล่ะว่า
สัาาอผมมันไม่มีวันพลาหรอ!!!...
“เี้ย!” อันนี้ือเสียอยูะฮยอเอรับ
หลัาที่ผมมีหลัานิ้นเอไปใหู้...อึ้ไปเลยสิรับผมมมมม ิิิิิ “นี่มันริเหรอวะ”
“พวผมไปแอบิ๊มาาห้อออห์นนี่ฮยอเามามั้รับ” ผมว่า
่อนหยิบ่าหูรูปไม้าเนามืออยูะฮยอ “เนี่ยไอ้มาร์มันเออยู่บนที่นอนอเปอร์ทีนูนาริๆฮะ”
ใ่แล้วรับ สิ่ที่มาร์เอในห้ออเปอร์ทีนูนา็ือ ่าหูไม้าเนที่เหมือนับอที่อห์นนี่ฮยอใส่แบบถอแบบันมาเป๊ะๆ...ที่สำัือ่าหูที่เป็นอแบบโ้
ยานัที่มันะหลุหล่นโยที่ไม่ไ้ั้ใ ที่สำัือมันหล่นอยู่บนเีย ที่สำัือ...เา้อทำอะไรันเหรอรับ
ที่ะทำให้่าหูที่แม้แ่ะถอ็ยัถอยานานี้ ถึไ้หล่นแบบไม่ใส่ใ...
“ไอ้อห์นนี่มันไม่เยถอ่าหูอันนี้เลยนะเว้ย” ยูะฮยอว่า
“ใ่รับ” ผมว่า “และถ้าหาพรุ่นี้บนหูออห์นนี่ฮยอไม่มี่าหูอันนี้...เรานะแล้วล่ะรับ
^_______^...” ผมยิ้มอย่าั่วร้าย
“นี่เอาริเหรอวะเนี่ย” ยูะฮยอถอหายใ “ูนี่อุส่าห์โล่ใแล้วเียว”
“ทำไไ้ล่ะรับฮยอ” มาร์ว่า “เรื่อมันเป็นอย่านี้แล้ว”
ู่ๆ็เ้าเรื่อราม่าันเย?
“แล้วนี่อนาไอ้้อนมันะเป็นไวะ”
ผมเ้าใวามัวลใอยูะฮยอเานะรับ ผมเอ และเื่อว่าทุน็ิแบบเียวัน...แ่ในเมื่อนี่ือีวิอฮยอเา
และเา็ไ้เลือแล้ว
เรา็ทำอะไรไม่ไ้นอาอยสนับสนุนเาอยู่แบบนี้...และแน่นอนหลัาที่ผมไ้ระาหน้าาอฮยอเาแล้วนะรับ...
“ฮยอรับๆ” ผมหันไปมอมาร์ที่ำลัุยับโยอฮยอ...”เมื่อืน่อนทำอะไรันเหรอรับ”
“ทำอะไรวะ” โยอฮยอหันมาทำหน้าใส่ไอ้มาร์มัน
“็เมื่อืนผมไ้ยินเสีย ุ ัๆ อะไรมาาห้ออพวฮยอ่ะ”
“เออ...ไม่รู้สิ...” โยอฮยอทำท่าเหมือนำลัรุ่นิอะไรบาอย่า “ือนี่็หลับไม่่อยสนิทอ่ะนะ
แ่แบบว่าเหมือนมีใรทำอะไรรระเบียห้อล่ะมั้...ไม่รู้อ่ะ
แทยฮยอออไปวาระเบียล่ะมั้” ผมยิ้มให้มาร์ ใ่รับ ผมให้มาร์ไปล้ว่าวเรื่อบันไาโยอฮยอ
แ่นี้็เพียพอที่ะสร้าวามมั่นใให้ับพวเราไ้แล้วล่ะรับ เหลือแ่...
“เฮ้ย ทำไมยัไม่ออไปันอีล่ะ เี๋ยวพี่อวอนบ่นายห่าหรอ” เหยื่ออเราไ้เินลมาาั้นสอ
อนเย็นนี้พวเรานัันไปิน้าวที่ร้านใล้ๆบ้านรับ ผมยืนึ้น่อนเินเ้าไปใล้ๆอห์นนี่ฮยอ
สายามเหลือบไปมอที่ิ่หู้า้ายอเา...ผมยืนนิ่ไปสัรู่ ่อนเินออไปหามาร์ที่มันเินเ้าไปในรัวเพื่อหาอินรอท้อ
ไม่นานยูะฮยอเอ็เินามเ้ามาอีน
“ัเนเลยไ”
ยูะฮยอะเป็นนที่อย้ำผมทุรั้ที่ผมทำพลา...และรั้นี้็ไม่่าัน...”่าหูาเนอันบานเลยมึ!”
“ฮยอ็ไม่้อย้ำ็ไ้รับ ผมเห็นแล้วาไม่ไ้บอ” ผมพูเหวี่ยๆใส่ยูะฮยอ...ทำไมทุรั้มันะ้อลายเป็นแบบนี้ลอเลยวะรับ ทำไมผมถึไม่ถึุหมายเสียที...ผมพลารไหนันเนี่ย!
“เลิเหอะมึ...สอรอบแล้วนะ” ยูะฮยอบอผมที่ไ้แ่ทำฟึฟั
่อนเินออไปึ้นรถ...หรือผมวระยอมแพ้ไปทั้ๆแบบนี้ี?...
Mark’s point of view
เวลา็ผ่านมาสอเือนแล้ว และหลัาที่ทำพลามาสอรั้สอรา แฮยอนฮยอ็ูเหมือนะวามือับเรื่ออเปอร์ทีนูนาไปแล้ว (ึ่ผม็ิว่าีแล้วล่ะรับ วรเ็สัที) อนนี้ทุนำลันั่รวมันอยู่ในห้อ้อมเ้น เพื่อประุมสำหรับแผนอัลบัมใหม่ และาร comeback อ NCT-U สาฟ และทีมานทุน็อยู่ในที่นี้้วย แ่ยเว้นเปอร์ทีนูนาที่หยุลาพัอยู่บ้านเือนหนึ่ อนนี้เธอท้อแ่ใล้ะลอแล้วพวเราึิว่าวระให้เธอไ้พัผ่อนบ้า ึ่พวเราทุนอยารีบประุมให้เสร็ๆแล้วลับบ้านไป เพราะไม่่อยสบายใที่้อปล่อยให้เธออยู่บ้านนเียวะหยิบะับอะไร็ลำบาน่าู หรือถ้าหาเิอะไรที่แย่ว่านั้นพวเรา็...อย่าิเลยีว่ารับ อนนี้ลับมาโฟัสเรื่อาน่อนีว่า
“อ้าวๆ ทุนฟันะ เราะปล่อย Teaser อ
เนล์่อนนะ” พี่โปริวเอร์พู
ผมึหันไปหาเนล์ฮยอ เาหันมามอผมเ่นัน่อนยิ้มหวานให้ผม...น่ารัเินไปแล้วนะรับฮยอ!
(ใ่ไหมรับมาร์ึอเพ่!) (มาร์ : ็ฮยอเาน่ารัรินิรับ) ผมเหลือบไปเห็นรอยเียว้ำเป็นทายาวที่หน้าาวาอฮยอเา เมื่อไม่ไ้ใส่ใมาึถามเาไป
“ฮยอาไปโนอะไรมาเหรอฮะ” เนล์ฮยอทำหน้าเอ๋อ ่อน้มลมอาอัวเอ
“อ้อ...เออ...สะุบันไเมื่อเ้าว่ะ” เาอบ
“อ้อ...” เมื่อเ้าผม็ออมาาบ้านพร้อมๆับเนล์ฮยอเา
แล้วเาไปบันไอนไหนวะ...เออ ่าเหอะๆ ะอนไหน็ไม่ใ่เรื่ออเรา
“เฮ้ยๆ” สัพัแฮยอนฮยอสะิสะเาแนผมเบาๆ
“เห็นาเนล์ฮยอไหมวะ”
“ฮยอเาสะุบันไเมื่อเ้า” ผมอบปัๆไป
“อนไหนวะ” เอาล่ะไ แฮยอนฮยอเริ่มอีล่ะ
“ไม่รู้สิฮะ” ผมอบปัๆไปอี ่อนหยิบนมเปรี๊ยวยัใส่ปา
เริ่มะรำล่ะรับเอารๆ
“เฮ้อ!” แฮยอนฮยอพ่นลมย่นมูอย่าไม่พอใ่อนหันไปสนใารประุม่อ
รู้แล้วว่าผมเริ่มะไม่เอา้วยแล้ว
นี่นารู้ัวอยู่แล้วนะว่าแผนารพัไม่เป็นท่า็ยัไม่ยอมแพ้อี
ผมนี่ยอมใสปิริทวามี้เผืออเาเลยริๆ
เวลาผ่านไปแ่ไม่ี่ั่วโมพวเรา็ประุมันเสร็ ย้ำ! เสร็ทุอย่า!
พวเราใ้เวลาประุมเร็วว่าที่ผ่านๆมาเสียอี
เรียไ้ว่านี่ือารประุมแบบ Too fast Too Furious ไปอี๊ ือทุนแบบ
รีบๆลๆวามิัน ใรเสนออะไร็รีบๆเ้าสมุารประุม และเอามาลมิันอีที
เฮ้อ...เอารๆรับ เหนื่อยเหมือนัน ไม่เย้อิ้อใ้สมออะไรนานี้มา่อน
แ่็ีรับเพราะอนนี้พวเรา็เรียมัวลับบ้านันแล้ว...เปอร์ทีนูนาะทำอะไรอยู่น้า...ปริถ้าหาพวเราลับบ้านเร็วเปอร์ทีนูนามัะทำอาหารไว้ให้พวเราเสมอ
แ่่วนี้พวผมไม่่อยอยารบวนเธอ
ึมัะโทรไปถามเธอ่อนเ้าบ้านเสมอว่าเธออยาไ้อะไร
หรืออยาทานอะไรเป็นพิเศษไหม แล้วึื้ออเ้าบ้านไปฝาเธอ
“เฮ้ย...” อห์นนี่ฮยอร้อึ้นมาในรถหลัาที่เรานั่รถออาึมาไ้สัพั
“ทำไมนูนาไม่อบว่ะ”
“นานยั” เนล์ฮยอรีบถามึ้นมาในทันที
มือ็เบอร์โทรหาเปอร์ทีนูนาทันที
“สัพัแล้วว่ะ” อห์นนี่ฮยออบ
เนล์ฮยอโทรศัพท์ และนิ่อยู่นาน แสว่าไม่มีใรรับสาย...สีหน้าเร่เรียแบบที่ผมไม่เยเห็นมา่อนเลย...ริๆนะ...ถ้าหาว่าเป็นเรื่อานเนล์ฮยอ็ยัยิ้มออมาไ้...ในอนนี้เอที่ผมรู้สึไ้ถึแรัน...พลัานบาอย่าที่แผ่ออมาาัวเนล์ฮยอ
ถ้าหาะพูให้ถู็ือ...มันือสัาาอารรับรู้ถึอันรายอสัว์ป่า...แบบ่าฝูที่มี่อวามปลอภัยอลูๆและู่อน...หรือว่าบาที...
“นูนา!” เนล์ฮยอร้อึ้นอย่าั ูเหมือนว่านูนาะรับสายแล้ว
“นูนา! นูนา! อยู่ไหนรับ!” เสียอเนล์ฮยอูร้อนรนเอามาๆ
เาพูแทบเป็นะโน ทำเอาพวเราใไป้วย
ทุนที่ไม่ไ้อยู่ในารสนทนา่อนหน้าหันลับมาสนใเนล์ฮยอันหมเลย
ีนะที่พวเ็ๆอยู่ที่รถอีันหนึ่ ไม่ั้น็้ออธิบายันยาวว่าเิอะไรึ้น
“ฮยอรับรีบๆเลยรับ!” แม้ไม่รู้ว่าปลายสายเป็นอย่าไร
เนล์ฮยอ็ะโนสั่พี่นับรถให้เร่วามเร็วึ้นอี
“อะไรเหรอฮยอนูนาเป็นอะไรเหรอ! เิอะไรึ้นเหรอ!”
แฮยอนฮยอยิำถามรัวๆใส่เนล์ฮยอที่ยัไม่ยอมวาสายานูนา
เาไม่แม้แ่หันมามอแฮยอนฮยอ้วย้ำ
“หยุเถอะแฮยอน” อห์นนี่ฮยอทำท่าห้ามไม่ให้แฮยอนฮยอถามอะไรอี “รอูไป่อนเถอะ”
เมื่อเห็นว่าอห์นนี่ฮยอพูแบบนั้นทุนเลยเียบและอยูเหุาร์่อไป
เอาริผมเอ็ัวลไม่แพ้นอื่น แ่พอมอหน้าเนล์ฮยอในอนนี้แล้ว ทำให้ผมทำอะไรไม่ถูเลย
มันเหมือนับว่าผมไม่มีสิทธิ์ที่ะเป็นห่วเปอร์ทีนูนาเลย้วย้ำ หรือแม้แ่อห์นนี่ฮยอเอ...เาูนิ่เินไป...เินไปนน่าลัว...เอาริๆผมไม่อยาะิอะไรแล้วล่ะ
สิ่ที่ผมอยารู้ที่สุ็ือว่าเปอร์ทีนูนาไม่เป็นอะไร...แ่ว่าพระเ้าไม่ไ้รับฟัมัน...
“นูนา! นูนา!” เนล์ฮยอร้อึ้นอีรั้หลัาที่นิ่ไปสัรู่
เหมือนาาริ่อาปลายสาย
“เี้ยเนล์! มึเปิโฟนิวะ!” แทยฮยอที่หัวร้อนมาั้แ่เมื่อี้ึ้นเสียพูับเนล์ฮยอ
เนล์ฮยอเปิโฟน และพวเรา็ฟัอย่าั้ใ...”ะ...เนล์...”
เสียอเปอร์ทีนูนาที่ปลายสายแหบพล่าราวับว่าเธอเพิ่ไปวิ่ร้อยเมรมา
“นูนาๆๆ โอเหรือเปล่ารับ อนนี้อยู่ไหน!” เนล์ฮยอรีบพูนพวเราฟัแทบไม่ทัน
“ยะ...อยู่ในห้อนอน ...”
“ะ...เิอะไรึ้นรับ” เนล์ฮยอรีบถาม่อทันที
เสียอเาสั่นเล็น้อย
“มะ...ไม่รู้เลย...ู่ๆ็...อะ...อ๊าๆๆ...ฮึ!!!” เสียรวและเสียสูลมหายใที่สั้นและลึ้วยวามเ็บปวอปลายสายทำให้พวเราสะุ้สุัว
“นูนาๆๆ นูน๊าๆๆๆ” เนล์ฮยอะโนร้อเหมือนนเสียสิ “นูนา! นูนา...นูนา...”
น้ำาอเนล์ฮยอ่อยๆไหลออมา วามหวาลัวายัในวา
“ั้สิหน่อยเนล์!” แทอิลฮยอุเนล์ฮยอ้วยน้ำเสียมเ้ม...แน่นอนว่าไม่มีใรเยเห็นฮยอเาในมุมนี้หรอรับ
“ใเย็นหน่อย และ่อยๆถามนูนาว่าเิอะไรึ้น”
“โยอโทรเรียรถพยาบาล่วนเลย!” แทอิลฮยอหันไปสั่โยอฮยอ
ไม่แปลใหรอรับที่เาเป็นพี่นโ และทุนเื่อฟัเา
เพราะเาเป็นนที่ใเย็นและรอบอบที่สุในหมู่พวเรา
“อโทษรับฮยอ” เนล์ฮยอสูลมหายใเ้าลึๆ
่อนหันไปพยายามุยับเปอร์ทีนูนา่อ
“นูนา...โอเ หรือเปล่ารับ...ใเย็นๆนะฮะ” เนล์ฮยอเอ่ยึ้นอย่าใเย็น ผมไม่แน่ใว่าเาำลัปลอบใเปอร์ทีนูนาหรือปลอบใัวเอันแน่
“ะ เนล์...มัน...” เปอร์ทีนูนาำลัะพูอะไรสัอย่า
แ่เหมือนเธอลัเล
“เิอะไรึ้นรับ”
เนล์ฮยอพยายามทำเสียให้นิ่ที่สุเท่าที่เาะทำไ้...โถ่เว้ย...ทำไมรถมันถึไ้วิ่้าแบบนี้ล่ะวะ!
“ยะ...อยู่ีๆ็เ็บท้อ...แล้ว......ละ เลือ็ออมา...เยอะเหมือนัน...เนล์...พี่...”
“นูนา...” เนล์ฮยอ่อยๆรอเสียลไปที่ปลายสาย
“รอแป๊ปหนึ่นะ...ำลัไปแล้ว...” พระเ้า...อนนี้ผมพูอะไรไม่ออเลย เพราะว่าใบหน้าอเนล์ฮยอเหมือนนที่ำลัะาใ และประโย่อมา็ทำให้ทุนและผมถึับ้อลั้นน้ำาเอาไว้
“เนล์...พี่ลัว...” เปอร์ทีนูนาว่าเสียเบา
เหมือนเธอำลัะหมแรและสิอยู่แล้ว หวัว่าพวเราะไปทันนะ...อร้อล่ะ!
“ไม่้อลัวนะฮะ...เนล์ำลัไปแล้วนะ” เนล์ฮยอพูไปน้ำาไหลไป
มือเรียวหนาปิปาแน่นพยายามลั้นเสียสะอื้นอย่าสุำลั
ไหล่ว้าอเาสั่นไหวอย่าแร
“ยะ...อย่าวาสายนะ” เปอร์ทีนูนาเอ่ย้วยเสียเบาหวิว
“ไม่ฮะ.......ไม่มีวัน...” ผมปล่อยโฮออมาเบาๆ ่อนที่ะหันไปับมืออเนล์ฮยอเอาไว้แน่น อห์นนี่ฮยอ็บบ่าเนล์ฮยอเบาๆ เาร้อไห้เหมือนัน...
ผมว่ามันัเนมาแล้วนะฮะว่าสิ่ที่พวเราามหานี่ืออะไร...แ่อนนี้มันไม่สำัอี่อไปแล้วล่ะฮะ...
Writer: รู้หรือยัเอ่ยว่าพระเอเป็นใร? อนหน้าืออนบแล้วนะะ
(อเม้นท์ให้ำลัใเ้าหน่อยน้าาา รั าไรท์)
ความคิดเห็น