[นิยายแปล] Kyuuketsu hime wa barairo no yume o miru

ลำดับตอนที่ #5 : 1-03 Episode 3

Chapter 1 – Land of Rebirth

Episode 3 เด็กหนุ่มและเด็กสาว

 “ชิ เจ้าหมาบ้านี่!”

เด็กหนุ่มแกว่งดาบด้วยแรงทั้งที่มี มันโจมตีไปยังร่างของสุนัขคลั่ง แต่เพราะขนที่หนาของมัน ทำให้ดาบหยุดชะงักลงจนสุนัขตัวนั้นหลบไปได้ก่อนจะถูกปะทะจึงไม่ได้รับความเสียหายใดๆ เด็กหนุ่มเข้าสู่ระยะโจมตีของพวกมันอีกครั้ง

“--กร๊าก!!”

เด็กหนุ่มเล็งเป้าหมายไปที่สุนัขที่ท่าทางจะลืมเสื้อผ้าไว้ที่ไหนซักแห่งตรงหน้าเขา แต่เขากลับลืมไปว่ามันยังมีสุนัขอีกตัวที่อยู่ข้างหลังเขา และมันก็พุ่งเข้ากัดที่ข้อเท้าของเด็กหนุ่ม.

“หว่า--!?”

โชคดีที่เขี้ยวของมันพลาดไปโดนรองเท้าบูทหนาของเขา กันเขาจากการบาดเจ็บไปหวุดหวิด แต่ฝ่ายตรงข้ามยังไม่ยอมแพ้ มันกัดแล้วก็ดึงไปดึงมาราวกับกำลังพยายามฉีกกระฉากรองเท้าบูท

ถึงแม้ว่าเด็กหนุ่มจะพยายามสะบัดออก แต่สุนัขตัวนั้นก็ยังคงกัดแน่นไม่ยอมปล่อย... ทันใดนั้นเขาก็ตัดสินใจ ด้วยความเร่งรีบ เขาใช้ดาบในมือแทงมัน หลังจากนั้นสุนัขอีกตัวที่คอยจังหวะอยู่ก็กระโดหมายจะขย้ำคอของเด็กหนุ่ม

 “อุหว่า…!?!”

เขาเอนตัวไปด้านหลังโดยสันชาติญาณ เขายกยกดาบขึ้นกันคมเขี้ยวไว้ได้หวุดหวิด เขาพยายามจะดันกลับไป แต่ไม่สามารถต้านทางแรงได้จึงล้มลงไปด้านหลังทั้งที่ยังมีสุนัขคลั่งอยู่ด้านบน

“…แฮ!!”

เมื่อเหตุการณ์เป็นเช่นนั้น เขาก็พยายามดิ้นรนเอาชีวิตรอด สุนัขคลั่งทั้งสองอ้าปากกว้าง--- ในตอนนั้นเอง ด้วยอะไรบางอย่างร่างของสุนัขคลั่งทั้งสองก็ถูกดีดออกจากร่างของเด็กหนุ่ม พวกมันหันไปมองรอบๆอย่างขลาดกลัวและจ้องที่ว่างเปล่าที่หนึ่ง

“--เอ๊ง?!”

สุนัขทั้งสองวิ่งหนีหางจุกก้นจากไปพร้อมกับเสียงร้องไห้อย่างหวาดกลัว
 “…ระ รอดแล้วสินะ…?”

เขาพึมพำ ทันใดนั้นก็เกิดเงาขนาดใหญ่ทาบทับร่างของเขา และเมื่อเขาหงายหน้าขึ้น เขาก็ต้องตกตะลึง
 “วะ ไว...ไวเวิร์น?! นะ นี่... นี่มัน มะ มังกรโบราณ”

จากสายตาแล้ว ไม่ใช่มังกรไวเวิร์นที่ใช้ขี่อยู่ในเมืองหลวง ตัวของมันใหญ่มาก อีกทั้งยังส่องแสงเป็นสีทองและมี 4 ขา-ดูแล้วน่าจะกลืนไวเวิร์นทั่วไปได้ภายในคำเดียว มันเป็นอสูรกายที่ใหญ่โตมากจริงๆ

เพียงการชำเลืองมองจากดวงตาสีทองก็ทำให้เด็กหนุ่มขนลุกซู่ ดวงตาเบิกกว้าง ในเวลานั้นเขาได้พ่ายแพ้ให้กับความหวาดกลัวไปแล้วโดยสิ้นเชิง
“—อะ เอ๋----!!”
เขาโยนดาบในมือทิ้งเช่นเดียวกับหัวของเขาที่ว่างเปล่า—ในตอนนั้นเองเขาก็รู้สึกถึงร่างที่ยืนอยู่บนหัวของมังกรโบราณ แต่มันอาจเป็นเพียงภาพหลอนเนื่องจากความกลัวมากเกินไปก็ได้

“……”

แต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้ว่าเวลาจะผ่านไปนานก็ตาม

หรือว่าเราจะรอดแล้ว…?

เขาคิด ก่อนจะหันไปมองรอบๆช้าๆราวกับเต่า ทันใดนั้นมีเสียงเด็กสาวที่ใสกังวานราวกับเสียงระฆังดังขึ้นจากด้านหลังเขา

“เฮ้ นายนะ เป็น NPC (Non-Player Character) ใช่ไหม คงไม่ได้เป็นผู้เล่น (Player) หรอกนะ?”

◆◇◆◇

เด็กสาวที่แปลกประหลาด
นั่นคือสิ่งที่เด็กหนุ่ม—นักผจญภัยหน้าใหม่ที่เพิ่งจะอายุได้ 15 ปีชื่อ โจอี้ --ใช้บรรยายเธอ

เขาหันไปมองเจ้าของคำถามที่เขาไปไม่เข้าใจ

“….เทพธิดาจันทรา”
เขาหลุดปากพูดออกไป เมื่อได้เห็นเด็กสาวที่งดงามเสียจนไม่น่าเชื่อ

ผิวกายสีขาวนวลไร้ซึ่งรอยด่างพร้อยราวกับถูกปกคลุมไว้ด้วยไอแสงจันทร์ เส้นผมสีดำขลับทิ้งตัวยาวจนถึงเอวเหมือนถูกมนต์ของราตรียามค่ำคืนและหมู่ดารา และเมื่อเพ็งมองดวงหน้าของเธอ ก็ทำให้เขารู้สึกว่าเหล่าสาวงามที่เขาเคยเห็นในงานเทศกาล กลายเป็นฝักทองหรือหุ่นไล่กาไปเลย
ถึงแม้เขาจะเคยอ่านเทพนิยายต่างๆมามากมาย แต่สิ่งที่ใช้ ‘หญิงงามล่มเมือง’ หรือ ‘ไซเรน’ ก็ไม่อาจเทียบเท่า มันเป็นความงามถึงขนาดที่ทำให้แทบลืมหายใจ

“-การถูกชมตรงๆแบบนี้ มันก็ทำให้อายนิดหน่อยนะ”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเด็กสาว นิ้วเรียวบางแตะลงใบหน้าของตัวเองอย่างลำบากใจ ด้วยท่าทางเช่นนั้นของเธอ ทำให้โจอี้ตระหนักขึ้นมาได้ว่าคนตรงหน้ามีตัวตนจริงๆ เขาฟื้นคืนสติขึ้นมา เขาลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างเชื่องช้าและปัดเศษฝุ่นทรายออกจากร่าง แล้วหันไปทางเด็กสาวอย่างใจเย็น

ดูจากสายตา เธอนั้นประมาณ 10-12 ปี ชุดที่สวมใส่เป็นของชั้นหนึ่งที่ประเมินค่าไม่ได้ ชุดกระโปรงสีดำยาวถึงหัวเข่าประดับตกแต่งด้วยช่อดอกกุหลาบสีแดงที่หรูหราและดูสดใหม่ราวกับยังมีชีวิต
ตามจริงแล้ว ทั้งที่คาดผม ถุงเท้าสีขาวบริสุทธิ์และรองเท้าสีดำของเธอนั้นล้วนถูกตกแต่งด้วยดอกกุหลาบ การตกแต่งเช่นนั้นทำให้ดูสมบูรณ์แบบอย่างน่าลึกลับ

หลายๆส่วนของกระโปรงส่องแสง มันถูกตกแต่งด้วยบางสิ่งที่ไม่ใช่แก้วสี แต่เป็นอัญมณีชนิดหนึ่งที่ไม่รู้จัก
ในมือของเธอคือร่มกันแดดชั้นดีที่มีรอยจีบอยู่มากมาย โดยไม่ต้องสงสัยเธอช่างดูราวกับเจ้าหญิงที่ไม่น่ามีอยู่จริง

เกินกว่าคำใดจะบรรยาย

เพียงแค่เพียงคำเดียวคงไม่พอที่จะบรรยาย หากจะบรรยายเธอออกมาคงต้องใช้ถ้อยคำมากมาย แต่ทว่าตอนนี้เขามีบางอย่างที่จะต้องทำ

“อะ เอ่อ มังกรโบราณสีทองบินจากไปแล้วใช่ไหม?!”

ประโยคนั้นทำให้เด็กสาวตกอยู่ในความตกใจครู่หนึ่ง
“-อา ดูเหมือนมันจะบินหนีไปแล้ว ช่างน่ากลัวจริงๆ ว่าไหม?~”
ตามทางเธอชี้ไป ฟิ้ว~ (TL: เสียงถอนหายใจ) มันไม่มีอะไรในไกลๆนั่น

“…ถะ…ถ้างั้น…ก็รอดแล้วสินะ…”

โจอี้ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ด้วยเหตุผลบางอย่างเด็กสาวดูแปลกๆ.

“อืม~ ดูจากท่าทางของเขาไม่ต่างไปจากคนปกติเลย ยังกับไม่ใช่พวก AI อือ...”
เธอพึมพำบางอย่างแล้วพยักหน้ายืนยัน

ในอีกด้านหนึ่ง โจอี้ที่ถูกจำแนกว่าเป็น 『คนปกติ』ก็เกิดโกรธขึ้นมา
“ขอโทษนะ ฉันนะเป็นนักผจญภัยผู้เก่งกาจ อย่าตัดสินฉันว่าเป็นคนธรรมดาสิ”
เขาพูดออกมาขณะยึดอกขึ้นอย่างทะนงตน

ครั้นแล้ว เด็กสาวก็เปลี่ยนไปด้วยความประหลาดใจ เธอมองไปที่เด็กหนุ่มด้วยดวงตาเป็นประกายราวกับเด็กๆ
“เห~~ นักผจญภัย! ช่างน่าประหลาดใจที่ได้เห็นนักผจญภัยจริงๆแบบนี้”

เด็กสาวแสดงท่าทางออกมาอย่างที่คิด ด้วยความอารมณ์ดี โจอี้โชว์บัตรกิลด์ที่เอาออกมาจากกระเป๋า
 “แน่นอน และบัตรนี้คือสิ่งยืนยันว่าฉันคือนักผจญภัย”

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงนำออกมาเช่นนี้ แต่สิ่งที่เขียนอยู่บนแผ่นเหล็กบางๆนั้นคือชื่อเต็มของโจอี้ ความเป็นสมาชิก และอะไรบางอย่างที่เหมือนกับเลเวล เด็กสาวสำรวจมันด้วยดวงตาที่เหมือนมองเหยื่อ

“โจอี้ อลัน 15 ปี สังกัดเมืองอาระ.... โอ สมาชิกกิลด์นักผจญภัยเมืองอาระสินะ? Rank F นักดาบ.... ไม่สิ นักสู้มือเปล่าที่มีดาบ งั้นหรอ? ไม่มีประวัติต้องโทษ อา อ่านยากจัง ทำไมถึงใช้แต่ฮิราคานะกับคันตาคานะนะ- ทำไมถึงไม่ใช่คันจิละ?”

(TL: ภาษาญี่ปุ่นมีการเขียนสามแบบ คือ ฮิราคานะ, คันตาคานะ และคันจิ)

“อะไรคือคันจิ?”

“…มันเป็นสัญลักษณ์ที่เป็นที่รู้จักดีในการแบ่งแยกคำที่ความหมายต่างกัน”
อย่างไรก็ตามเด็กสาวถอนหายใจเมื่อได้เห็นสีหน้าสับสนของเขา

“-อา ช่างมันเถอะ ลืมสิ่งที่พูดไปซะ ดูเหมือนจะรบกวนเกินไปแล้ว ขอตัวละ”

เด็กสาวก้มศีรษะลงเล็กน้อยเร็วๆแล้วหันหลังไป โจอีหยุดเธอไว้อย่างลนลาน
 “ดะ เดี๋ยวก่อน เธอจะไปที่ไหน?”

“แน่นอน ก็ต้องเมืองอยู่แล้วไม่ใช่หรอ? ก่อนหน้านี้จากข้างบน... อืม ไม่จากระยะนี้ก็เห็นทางไปเมืองอยู่ ตอนนี้ฉันก็คงจะไปที่นั้นแหละ”

ด้วยสีหน้านึกไม่ถึง เธอชี้ปลายร่มไปทางเมืองอาระ ขณะที่เด็กสาวกางร่มในมือ แต่ไม่ว่าจะดูอย่างไรเธอก็ดูอ่อนแอ ไร้ทางสู้ โจอี้ไม่เข้าใจเป็นอย่างยิ่ง

ถ้าเธอเดินเท้าจากที่นี้ไปตามแสงอาทิตย์ก็อาจจะถึงได้
ไม่ อย่างแรกคือ เด็กสาวมีใบหน้าที่สวยงามมากและสวมชุดที่มีราคาแพง ไม่มีทางที่เธอจะไปถึงได้ด้วยตัวคนเดียว

มันจะต้องมีพวกโจรผู้ร้ายมาอย่างแน่นอน ขโมยและอาชญากรรมจะตามเธอไปทุกที่
เมื่อกลุ่มคนเห็นเธอ เพียงได้สบตา พวกเขาจะล่อลวงให้ทำร้ายเธอ เธอเหมือนป้ายเดินได้เขียนไว้ว่า 「ได้โปรดลักพาตัวฉันที」

โจอี้กังวลเกี่ยวกับคำร้องขอที่ยังไม่สำเร็จดีอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาก็ตัดสินใจทิ้งความลังเลนั้นไป

“….ถ้าอย่างนั้น ให้ฉันคุ้มกันเธอไปแล้วกัน!”

โดยไม่เข้าใจคำที่เขาประกาศ เด็กสาวเอียงคออย่างน่ารัก

End