คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4
Chapter 4 : วันเกิดเลือด
Riku Part :
นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย!!!!
จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่จำได้คือ ผมโดนพวกสาว ๆ ในห้องลากมาที่ห้างฯดังประจำเมือง เพราะเหมือนผมจะจำได้ลาง ๆ ว่าเป็นวันเกิดของใครซักคนในห้อง ทั้งที่จริง ๆ ควรจะนั่งทำงานอยู่ที่คอนโดสบายใจ
แต่ว่า...ผมกลับมีเวลามาเดินเที่ยวเล่นขนาดนี้เลยเหรอ?
"ขอบคุณที่มานะคะ คุณริคุ พวกเราดีใจที่คุณยังไม่ปฏิเสธไปซะก่อน" ผมหันมามองคุณนามิเนะ เธอใส่ชุดเดรสทับโดยเสื้อไหมพรมแขนยาวสีฟ้า พร้อมกับพวกเพื่อน ๆ ของเธอ
"อ่า...ไม่เป็นไรหรอกครับยังไงก็ดีกว่าอยู่บ้านนิ่ง ๆ แหล่ะครับ" ผมกล่าวออกไป
"งั้นวันนี้พวกเรามาฉลองวันเกิดของคุณวึกุโยมิไปพร้อมกับต้อนรับคุณคาชิวาระไปดีไหมคะ?" ฮินาโฮะ เซย์ระพูดขึ้น
"ขอต้อนรับและสุขสันต์วันเกิดค่ะ!!" ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกัน ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้รับการต้อนรับ และทำให้ผมนึกถึงเพื่อนทั้งสามที่โรงเรียนเก่าซึ่งจากมา นึกอยากขอโทษที่ไม่มีเวลา และจากมาแบบไม่ได้บอกกล่าวพวกเขา
(อยากขอบคุณที่ยังไม่เลิกเป็นเพื่อน แต่ถึงบอกไปตอนนี้ จะโดนหาว่าหลอกลวงหรือเปล่า) ไม่เอาน่าริคุ นายคิดมากเกินไปแล้ว!
ทันใดนั้นผมก็เหลือบไปเห็นอควายืนกวักมือให้ผมไปหา ผมหันไปขออนุญาตทุกคนก่อนจะค่อย ๆ เบียดผู้คนไปหาหล่อน วันนี้เป็นวันหยุดเลยทำให้ภายในตัวห้างฯ เกิดการแออัดเล็กน้อย
"มีอะไรงั้นเหรอครับ?" ผมถามขึ้นความเงียบที่แม้รอบข้างจะมีเสียงรบกวนระงม ดูเหมือนจะเป็นเรื่องไม่ดีสินะ
"มีคดีเกิดขึ้นใต้ปลายจมูกเรานี่เอง" ผมจ้องหน้าอควาอย่างเหวอ ๆ ลางสังหรณ์ผมมันแม่นขนาดนั้นเลยเหรอ? หรือว่าผมแค่ฟลุ๊ก??
"ห๊า!? อะไรนะครับ!!!" ตาผมแทบถลน มันเกิดอะไรขึ้น?
"เกิดการฆาตกรรมที่ซากตึกเก่า ๆ ข้างโรงเรียนเอนเซนเรียว ทั้งหมดนั้น...เป็นนักเรียนโรงเรียนเธอทั้งหมดเลย" โอ้! ให้ตาย ผมกุมขมับตุ๊บ ๆ คงต้องเปลี่ยนสายชิว ๆ มาเป็นสายจริงจังซะแล้วมั้งเนี่ย
ปัง ๆ!!
เกิดเสียงปืนหลายนัดเท่าที่ผมจะนับได้ 5 นัดมั้งผมกับอความองหน้ากันเล็กน้อยก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปดู เหตุมันเกิดกลางห้างฯ เลยเนี่ยนะ!!
ผมกับอควาที่วิ่งมาถึงที่เกิดเหตุพอดี ระยะสายตาสิ่งแรกที่ผมเห็น คือชายพนักงานบริษัทผู้เคราะห์ร้ายนั่งเอามือไพล่หลัง สีหน้าแสดงความหวาดกลัวได้อย่างชัดเจน และอีกอย่างที่ผมสะดุดตาคือ เด็กหนุ่มในชุดฮู๊ดสีดำคลุมศรีษะ ในมือทั้งสองข้างถือดาบและปืนอย่างละข้าง
เด็กหนุ่มในชุดฮู๊ดหันมาทางผม ภายใต้ฮู๊ดดำนั้นผมเห็นเหมือนเขากำลังแสยะยิ้ม นิ้วชิ้วกดไกปืน ลูกตะกั่วพุ่งทะลุศรีษะ ชายคนนั้นล้มลงโดยมีรูบนหน้าผากติดตัวไปโลกหน้า เขาพุ่งตรงไปยังเด็กสาวคนข้าง ๆ แล้วใช้ดาบคาตะนะ ฟันตัวเธอขาดครึ่ง
ภาพที่ผมเห็นเป็นเหมือนภาพสโลว์โมชั่น ประชาชนเริ่มแตกตื่น เด็กหนุ่มคนนั้นออกตัววิ่งฝ่าฝูงชนหนีไป
.................................... Riku Part : .....................................
Sora Part :
ชิ! ตามติดซะจริง ๆ นะ!
ผมสบถเล็กน้อย ขณะวิ่งหลบหนีผู้ชายใส่หมวกแก๊บที่ไล่ตามผมมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว นี่เขาจะตามจิกอะไรนักหนา!!!
ผมดึงเสื้อผู้หญิงอุ้มเด็กวัย 2 ขวบให้ล้มลงมาขวางทาง อย่างน้อยก็ได้สักสองวิ เพราะคนที่ตามผมมาดันกระโดดข้ามมาซะได้ นึกว่าจะแมนช่วยผู้หญิง
ผมวิ่งมาทางบันไดหนีไฟที่เปิดไว้แต่ก็ไม่ได้เข้าหรอกนะ
ผมรีบพุ่งตัวเข้าห้องน้ำชาย แล้วรีบเปลี่ยนชุดเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ ซ่อนอุปกรณ์ทุกอย่างไว้ในถังเก็บน้ำหลังชักโครก แล้วปีนไปเปิดฝาตะแกรงระบายอากาศออกอำพรางพอให้แนบเนียน ในสถานการณ์ที่ใช้เวลาแค่เสี้ยววินาที
ผมกำลังจะออกไปอยู่แล้ว...แต่ทว่า...
ผลัก!!!!
"เหวอ!!!?" ผมกับผู้ชายอีกคนร้องประสานเสียงเมื่อพวกเราทั้งคู่ชนกันหน้าประตูและล้มไปพร้อมกัน
"อุ๊ย...เจ็บ..." เจ็บจริงไรจริงสาบานได้ ดีที่ไม่มีเลือดไหล ผมเงยหน้าจะต่อว่าคนที่วิ่งมาชน
"..." เขาล้มคร่อมผม ผมกับเขาจมูกแทบจะชนกันแล้ว ใบหน้าของพวกเราแทบจะแนบชิดจนเหมือนจะเป็นหนึ่งเดียว ลมหายใจของเขาที่กระทบหน้าของผม นัยย์ตาสีมรกตนั้นเบิกโพล่ง ถ้าเป็นคนอื่นผมคงจับฆ่าฟันหัวแหลกแน่ ๆ (ทำจริงด้วย) แต่ทว่าสำหรับคนตรงหน้าแล้ว...มันไม่ใช่...
"คุณริคุ!!!" ผมที่ตั้งสติได้ก่อนก็ตะโกนเรียกสติของเขา พวกเราแยกออกจากกันอย่างรวดเร็วหัวใจผมเต้นแรง แรงจนจวนจะระเบิดตายแล้ว ให้ตายนายโซระตั้งสติไว้ สติ ๆ
โอ้ย!!! ความคิดตีกันหมดแล้วโว้ย!!!!!!!!!!
"ริคุ! เป็นยังบ้างคนร้ายหนีไปได้เหรอ!?" ผมหันไปมองหญิงสาวผมสั้นสีน้ำเงินที่มาใหม่ แกล้งทำเป็นงงให้ถึงที่สุด
"ครับ" คุณริคุพยักหน้าตอบ ผมหันไปมองหน้าคุณริคุอย่างสงสัย เตรียมอ้าปากจะถามแต่ก็หุบมันไป เก็บไว้ถามตอนอยู่ด้วยกันสองต่อสองดีกว่า เหมือนตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะพูดถึงมัน
"แล้วเธอน่ะเป็นยังบ้าง? ไม่บาดเจ็บอะไรใช่ไหม?" หญิงสาวถามผม ซึ่งผมก็ส่ายหน้าตอบกลับไป
"ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ แต่ว่า...คือ...เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?" ผมแกล้งถามเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต
"มีคนร้ายที่ทำร้ายคนกลางห้างฯหลบหนีมาที่นี่น่ะ" หญิงสาวบอกผม
"อควาครับมีร่องรอยการงัดแงะตะแกรงระบายอากาศครับ" คุณริคุเดินออกมา
"งั้นคงหนีไปไกลแล้วล่ะ" แอบถอนหายใจให้ตายเกือบไม่รอดซะแล้วสิ
"คือว่า...คุณโซระมาทำอะไรที่นี่ล่ะครับ?" คุณริคุถาม
"อ่อ มาซื้อของไปทำกับข้าวแล้วก็ของใช้ พวกยุกยานิด ๆ หน่อย ๆ น่ะครับ ฮ่า ๆ" ขืนบอกไปว่าซื้อยากล่อมประสาทมีหวังโดนจับได้น่ะสิแหม...ดีนะที่ซื้อพวกยามาก่อนแล้วไม่อย่างนั้นกลบเกลื่อนยากแน่ ทีนี่ก็ซื้อของไว้เนียน ๆ ไป
"งั้นวันนี้ผมไปส่งนะครับ?" ผมมองหน้าเขาและเบิกตาโพล่งอย่างแปลกใจ เฮ้ ๆ ฉันไม่ได้ยากไร้อะไรขนาดนั้นนะเฟ้ย =*=
"มะ...ไม่เป็นไรหรอกครับพอดีผมเอาจักกรยานมาน่ะ แฮะ ๆ" เอาวะถนอมน้ำใจบอกปัด ๆ ไปซะ
"งั้นเดี๋ยวผมเดินไปส่งก็ได้ครับ" โถ่ พ่อคุ๊ณ!!!!!!!!! ทางกลับบ้านฉันไม่ใช่จะใกล้ ๆ นะเฟ้ย
แล้วหลังจากนั้น...
สุดท้ายก็มาลงอีหรอบให้เขาไปส่งจนได้ เฮ้อ...ช่วยไม่ได้แฮะ คนมันดึงดันจะมาให้ได้ จะไปขัดใจมันก็กะไรอยู่ ผมเดินจูงจักรยาน ตะกร้าหน้ารถมีของที่ซื้อมา (แน่นอนว่าในนั้นมีทั้งของที่ซื้อมาและปืนส่วนคาตานะยังซ่อนไว้ที่ห้างฯ) ของเยอะมาก ๆ ที่จริงเงินผมไม่พอหรอก คุณริคุจ่ายให้ล้วน ๆ
"ว่าแต่คุณโซระอาศัยอยู่กับใครเหรอครับ?" คุณริคุเริ่มต้นถาม
"ผมอยู่กับพี่ครับ เป็นแฝดสี่ผมเป็นน้องเล็กสุด" ผมว่าตามความจริง
"เห...มีพี่น้องนี่ดีไหมครับ?" ผมหันไปมองหน้าเจ้าตัว นี่กี่รอบแล้วที่ผมมองหน้าเขา
"ก็...บางครั้งก็ดี บางครั้งก็ไม่ดีน่ะครับ คือถ้าด้านดีคือเราไม่เหงา แถมยังได้พึ่งพาอาศัยกันด้วย ส่วนด้านไม่ดีมันก็คือถ้าเป็นพี่น้องที่ไม่ถูกกันบางทีก็ตีกันก็มี...ว่าไปนั่น ฮ่า ๆ" ผมว่าคุณริคุอมยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้ออกมาจากใจจริง ผมมองออกว่าใต้หน้ากากนั้นเขายังปิดมันเอาไว้...เหมือนกับผม
"บ้านผมอยู่แถวนี้แหล่ะครับ คุณริคุจะไปทานข้าวด้วยไหมครับ?" ผมเอ่ยชวน ก็แหม เล่นมาส่งกันซะเกรงใจไปไม่เป็นเลย
"ไม่เป็นไรหรอกครับ จะว่าไป คอนโดของผมก็ใกล้บ้านคุณอยู่นะครับ ถ้าไม่รังเกียจพรุ่งนี้ผมจะมารับนะครับ" ผมหันไปทำตาโตใส่เขาอีกครั้ง เป็นครั้งที่ร้อย อื้อหือ พ่อคุ๊ณ!!!! จะรวยอะไรปานนั้น เป็นลูกเศรษฐีหรือไงฟ่ะ!!
"มะ...ไม่เป็นไรหรอกครับแหะ ๆ" อยู่กับคน ๆ นี้มีแต่เรื่องให้แปลกใจแฮะ
หลังจากที่ผมแยกกับคุณริคุแล้วผมก็รีบตรงไปยังห้องใต้ดิน ซึ่งผมเพิ่งพบมันตอนมาทำความสะอาด มันถูกปิดตายในห้องเก็บของใต้พรมเปอร์เซียที่ห้องใต้บันไดและแน่นอนเรื่องนี้ไม่มีใครรู้นอกจากผม
ผมนั่งลงหน้าเหยื่อที่ผมเพิ่งตกมาได้สด ๆ ร้อน ๆ เมื่อวานนี้ผมสำรวจมันก่อนจะลูกขึ้นมาจัดยาสำหรับ 'เหยื่อ' ตัวน้อย
"อึก...ผมได้ยินเสียงครางเบาจากเหยื่อของผม ผมทำเป็นไม่สน ยังคงจัดยาต่อไป
"...ทะ...ที่นี่ที่ไหน...แล้วฉันอยู่ไหน...? นี่แก!! พาฉันมาที่นี่ทำไม!?" ผมแสยะยิ้มและหันไปมองเหยื่อของผม ที่กำลังตื่นกลัว โถ่ เจ้าหนูตัวน้อย
"อ้าว...ตื่นแล้วงั้นเหรอ...หึ ๆ" ผมหัวเราะในลำคอ ส่งยิ้มให้อีกฝ่ายเป็นเชิงว่า อย่าคิดจะหนีดีกว่า
"นี่แก!...เป็นใคร!?...จับฉันมาไว้ที่นี่ทำไม!!?...แล้วฉันอยู่ที่ไหน..." ผมไม่สนว่าอีกฝ่ายจะสบถด่าอย่างไร แต่ผมกำลังคิดวางแผนอย่างไรกับเจ้าหนูนี้ดี คิดถึงตอนที่บอกให้ฆ่าเพื่อนแล้วแทงตัวเองตาย...คงสนุกไม่ใช่เล่น หึ ๆ
"ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ...เจ้าหนูน้อย...หึ ๆ" ผมหยิบเข็มฉีดยาซึ่งใส่ยากล่อมประสาทไว้ตามจำนวนจำกัดยาขึ้นมาแล้วเดินไปหาเจ้าหนูน้อยที่แสนโชคร้าย
"กะ...แกจะ...จะทำอะไรฉัน...!!? อ๊า! อ๊าก!!!!" ผมแทงเข็มเข้าบนคอของอีกฝ่าย หึ ๆ เสียงร้องแบบนี้แหล่ะ ที่ผมต้องการจะได้ยินมัน
"อ๊า!! ...แก...ไม่มีวัน...ได้อย่างสงบสุข...ไอ้สารเลว!...ไอ้โรคจิต..." เจ้าหนูน้อยตา
"หึ...ลองฆ่าเพื่อนแกซักคนแล้ว...แทงตัวเองดูสิ หึ ๆ น่าสนุกดีนะ..." ผมกล่าว
"แล้วเจอกันนะจ๊ะ My puppet" ผมปิดประตูกล โดยที่มีเสียงกรีดร้องของ สัตว์ทดลอง ดังไล่หลัง ก่อนจะถูกซับเสียงด้วยพรมเปอร์เซียสุดหรูนั้น...
.................................... Sora Part : .....................................
เย้ ๆ ไรต์คนเดิมเพิ่มเติมคือเตรียมสอบ ไรต์เริ่มอ่านหนังสือแล้วนะจ๊ะ ใครที่ใกล้สอบก็อ่านหนังสือซะนะ จะได้ไม่ตก // แต่ไรต์ยิ่งอ่านยิ่งตก เหอะ ๆ
ความคิดเห็น