คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 : การกลับมาของซาสึเกะ [Rewrite]
Chapter 4
การกลับมาของซาสึเกะ
“นายมาทำอะไรที่นี่...กาอาระ”
เสียงของชายลึกลับดังขึ้นมาจากทางด้านหน้าต่างของห้องพักของซากุระ กาอาระหันขวับไปทันทีที่ได้ยิน
เสียงนั่น
“ซาสึเกะ...ใช่หรือเปล่า”
“อือ...ฉันแค่จะเอาของบางอย่างมาให้เธอ แต่ไม่คิดว่าจะเจอนายที่นี่” เขาบอกขณะเดินก้าวเข้ามาภายในห้องที่เปิดไฟสว่างเผยให้เห็นชายหนุ่มที่เดินทางออกไปจากหมู่บ้านเมื่อสองปีที่แล้ว เขาสวมปอนโชสีตุ่น โพกผ้าสีม่วงเข้มไว้บนศรีษะ ตรงสันจมูกมีรอยขีดเล็กๆบ่งบอกวัยที่กำลังก้าวเข้าสู่วัยรุ่นตอนปลาย
“เธอเมาน่ะ...ฉันเลยพาเธอมาส่ง” กาอาระบอกก่อนจะประคองศีรษะของหญิงสาวลงนอนเบาๆ มือของเธอที่เคยสวมกอดเขาอยู่ก็ลู่ลงเพราะเจ้าตัวหลับไปเพราะฤทธ์แอลกอฮอล์เรียบร้อยแล้ว
“เจอนายก็ดีเหมือนกัน ฉันมีธุระบางอย่างจะคุยด้วย
ตามมาข้างนอกหน่อยสิ”
พูดจบเขาก็เดินออกไปนอกระเบียงลงแล้วกระโดดลงไปยังด้านล่างของห้องพัก กาอาระที่ยังคงอยู่ภายในห้องจึงดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้ซากุระจนถึงช่วงอกก่อนเขาจะพาตัวเองออกไปจากห้องของหญิงสาวโดยไม่ลืมที่จะปิดไฟและล็อกกลอนประตูให้เธอด้วยความรอบคอบ
......................................................
“นายสืบเรื่องของคนที่สวมรอยเป็นฉันไปถึงไหนแล้ว”
ซาสึเกะเอ่ยขึ้นเป็นประโยคแรกหลังจากกาอาระเดินมาหยุดที่บริเวณใต้เสาไฟบริเวณหน้าตึกของห้องพักที่ซากุระอาศัยอยู่
“นายคงรู้เรื่องมาจากโฮคาเงะแล้วสินะ ฉันนึกว่านายจะไม่สนใจเสียอีกเห็นว่าเงียบไปตั้งนาน”
“ก็คงจะไม่สนใจหรอกถ้าไอ้หมอนั่นไม่มีจักระคล้ายตระกูลของฉัน”
ซาสึเกะบอกเหตุผลถึงการที่ตัวเองต้องกลับมายังหมู่บ้านอีกครั้งหลังจากเดินทางออกไปเมื่อสองปีก่อน
“ตามคำให้การของกลุ่มก่อการร้ายที่คนของฉันได้สอบสวนไปเมื่อสามเดือนก่อนบอกว่าหมอนั่นจ้างให้พวก
เขาทำลายหมู่บ้านโคโนฮะ จากนั้นฉันก็พยายามตามสืบมาตลอด แต่ว่าเรื่องทุกอย่างกลับเงียบหายไปราวกับไม่เคย
เกิดขึ้น รวมทั้งหมอนั่นด้วย
แม้แต่จักระก็ยังตรวจหาไม่พบ”
“ฉันกำลังคิดว่ามันจะต้องเป็นคนที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านโคโนฮะ”
“ทำไมนายถึงคิดแบบนั้น?”
“ตอนนี้คงยังบอกอะไรมากไม่ได้
ฉันอยากจะตรวจสอบอะไรบางอย่างให้แน่ใจอีกครั้ง”
“อย่างนั้นหรือ แสดงว่าช่วงนี้นายคงวนเวียนอยู่แถวหมู่บ้านโคโนฮะสินะ”
“เอาเป็นว่าถ้ามีอะไรคืบหน้า
ฉันจะคอยส่งข่าวให้อาจารย์คาคาชิก็แล้วกัน”
เขาบอกทิ้งท้ายก่อนจะเตรียมเคลื่อนฝีเท้าออกไป
ทว่ากาอาระก็พูดรั้งเขาไว้เสียก่อน
“วันนี้วันแต่งงานของนารูโตะ
ทำไมถึงไม่มาร่วมงานล่ะ”
“ฉัน...ไม่สนใจเรื่องแบบนั้นหรอก”
“ถ้าหมอนั่นได้ยิน คงเสียใจแย่” กาอาระพูดติดตลกซึ่งขัดกับใบหน้าเรียบเฉยของเขา “แล้วนี่นายจะไม่ไป
เจอนารูโตะกับซากุระหน่อยหรือ...สองคนนั้นคงดีใจมากถ้าเห็นนาย”
“ไม่ล่ะ
ฉันมีหลายอย่างที่ต้องทำ ไว้โอกาสหน้าก็แล้วกัน”
ซาสึเกะทอดสายตาไปที่ห้องพักของซากุระอีกครั้งก่อนจะเริ่มขยับฝีเท้าก้าวออกไปตามเดิม กาอาระเองก็หัน
หลังเดินกลับไปยังที่พักของตนเช่นกัน
...........................................................................
เช้าวันใหม่ของหมู่บ้านโคโนฮะ คู่แต่งงานใหม่อย่างนารูโตะและฮินาตะยังคงนอนอยู่บนเตียงอันแสนสบาย
ภายในห้องนอนของพวกเขา หลังจากเสร็จสิ้นงานแต่งงาน คู่บ่าวสาวก็พากันหลับยาวด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการ
เข้าพิธีจนกระทั่งจนถึงตอนนี้
นารูโตะค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆก่อนจะกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับโฟกัสสายตา เขาหันไปหาร่างบางที่ยังคง
นอนหลับสนิทอยู่ก่อนจะจุมพิตไปบนหน้าผากนวลของเธอแล้วลุกขึ้นจากเตียงเพื่อจะไปทำธุระส่วนตัว
วันนี้เขามีนัดทานข้าวกับครอบครัวของฮินาตะ
ขณะที่กำลังจะเดินไปยังห้องน้ำ เขาก็สังเกตเห็นว่าบนโต๊ะทำงานภายในห้องนอนนั้นมีช่อดอกคาร์เนชันสี
ขาววางอยู่ นารูโตะเดินเข้าไปหยิบช่อดอกไม้นั่นด้วยความแปลกใจก่อนจะพลิกหาการ์ดเพื่อที่จะดูว่าใครเป็นคน
เจ้าของ
ไม่นานนักการ์ดสีขาวใบน้อยก็ร่วงลงมาบนโต๊ะ
ชายหนุ่มจึงหยิบขึ้นมาดูพร้อมกับอ่านข้อความในการ์ด
-ยินดีด้วยนะ-
คำอวยพรสั้นๆแถมยังไม่ลงชื่อต่อท้ายนั้นคงจะดูแปลกๆสำหรับใครหลายคนยกเว้นนารูโตะ ชายหนุ่มยิ้ม
กว้างออกมาเมื่ออ่านจบ ถึงจะไม่ลงชื่อแต่ลายมือแบบนี้เขายังจำได้ มันเป็นลายมือของเพื่อนคนสำคัญของเขา
เพื่อนที่ออกจากหมู่บ้านเพื่อเดินทางไปไถ่บาปเมื่อสองปีที่แล้ว เพื่อนที่เขาส่งคำเชิญให้มาร่วมงานแต่งงานของเขา
แต่เจ้าตัวยังคงไม่ปรากฎจนกระทั่งเขาพบกับดอกคาร์เนชันช่อนี้
ขอบคุณนะ
ซาสึเกะ
......................................................
ในขณะที่ใครหลายคนกำลังตื่นเช้ามาด้วยความสดใส แต่ใครบางคนกำลังตื่นเช้าขึ้นมาด้วยอาการโลกเอียง
หัวสมองหนักอึ้งราวกับโดนก้อนหินทับไว้ ใครคนนั้นก็คือเธอนั่นเอง
ซากุระคลานลงมาจากเตียงก่อนจะพาร่างกายที่ยังคงไม่เต็มร้อยไปยังห้องน้ำเพื่ออาเจียนสิ่งที่ดื่มไปเมื่อคืนออกมา เมื่อเริ่มอาการดีขึ้นเธอก็ตรงมายังโต๊ะทำงานที่ติดอยู่กับหน้าต่างเพื่อหายาแก้อาการเมาค้าง แต่ยังไม่ทันเอื้อมมือไปหยิบ สายตาก็พลันไปเห็นช่อดอกฮอลลี่ฮ็อกสีชมพูอ่อนช่อหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ เธอมองมันอย่างแปลกใจก่อนจะพยายามคิดว่ามันมาอยู่ในห้องเธอได้อย่างไร ทันใดนั้นเอง ภายในสมองของเธอก็นึกภาพชายหนุ่มผมสีแดงเพลิงที่มาส่งเธอเมื่อคืนนี้
อาจจะเป็นของกาอาระคุง แต่...เขาจะให้ฉันทำไม?!
ว่าแล้วหญิงสาวก็เอามือเคาะหัวตัวเองเบาๆ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาคิดถึงเรื่องดอกไม้ เธอควรคิดว่าเมื่อคืนเธอทำอะไรลงไปบ้างมากกว่า หญิงสาวจำได้แค่ว่ากาอาระอาสาจะมาส่งเธอแทนซาอิ จากนั้นเธอก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
ให้ตายเถอะยัยซากุระ
ถ้าเจอกาอาระคุงอีกครั้งเธอต้องไปขอโทษเขาให้ได้นะ!
ซากุระบอกกับตัวเองด้วยความละอายใจก่อนจะวางช่อดอกไม้ไว้ที่เดิมโดยไม่สนใจมันอีกเลย
.............................................................
หลังจากผ่านงานแต่งงานของนารูโตะและฮินาตะมาได้หนึ่งอาทิตย์ ทุกอย่างก็เข้าสู่สภาวะเดิมรวมถึง
ซาบาคุโนะ กาอาระ ที่กำลังนั่งทำงานอยู่ภายในห้องทำงานของคาเสะคาเงะเหมือนทุกๆวันที่ผ่านมา เขากลับมายัง
หมู่บ้านสึนะได้สามวันแล้วหลังจากเดินทางไปร่วมงานแต่งงานของเพื่อนรักอย่างนารูโตะ
.”นี่ กาอาระ พี่ขอพูดอะไรหน่อยได้ไหม?” เทมาริที่กำลังยืนดูน้องชายของตัวเองทำงานโดยยังไม่แตะต้อง
ข้าวกล่องที่เธอทำมาให้ซักแอะพูดขึ้นอย่างกังวลใจ กาอาระที่กำลังดูเอกสารอยู่จึงต้องวางมันลงก่อนจะเงยหน้ามอง
พี่สาวของตนเพื่อรับฟังเรื่องที่เธอจะบอก
“ว่ามาสิครับ”
“กาอาระ
ปีนี้นายอายุเท่าไรแล้ว?”
“พี่กำลังจะพูดอะไร?”
“นายอายุยี่สิบแล้วนะกาอาระ แล้วคนอายุเท่านายส่วนใหญ่ก็แต่งงานมีครอบครัวไปหมดแล้วนะ
ดูอย่างนารูโตะสิ ตอนไปงานแต่งงานหมอนั่นนายไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยหรือไง?”
“ผมยังไม่อยากคิดเรื่องแบบนั้น พี่เองก็เถอะ บอกให้ผมแต่งงานแล้วพี่กับชิกามารุล่ะ เมื่อไรจะแต่งงานกัน
ซักที” เมื่อได้ฟังประโยคเด็ดของน้องชายตัวเอง เทมาริก็หน้าขึ้นสีด้วยความเขินอายก่อนจะพูดขึ้นต่อ
“พะ พี่กับชิกามารุน่ะไว้เมื่อไรก็ได้ แต่นายเป็นถึงคาเสะคาเงะ ควรหาภรรยามาดูแลได้แล้วนะ พี่จะหาให้
เอาไหม ลูกสาวไดเมียวแคว้นของเราก็ดูจะสนใจนายนะ แถมยังหน้าตาสวยด้วย”
“ไม่ต้องหรอกครับ
ถ้าผมจะมีภรรยา ผมจะหาเองแล้วกัน แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
“เฮ้อ~ ให้ตายเถอะน้องฉัน นี่นายไม่เคยชอบใครบ้างเลยหรือไง?” คำถามนั้นทำเอากาอาระที่กำลังจะ
ทำงานต่อนิ่งไปซักพัก
ชอบหรือ?
จู่ๆสมองของชายหนุ่มก็คิดไปถึงเหตุการณ์ในวันฉลองงานแต่งงานของนารูโตะ ตอนที่หญิงสาวเรือนผม
สีชมพูกำลังกอดเขาเพราะความเมา ตอนนั้นเองที่เขารู้สึกแปลกๆ มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน บางทีเขา
อาจจะ...
เป็นไปไม่ได้หรอก!
กาอาระพยายามจะคิดเช่นนั้น เขายังไม่แน่ใจตัวเอง อาจจะเป็นเพราะว่าเขาไม่เคยใกล้ชิดผู้หญิงคนไหนมา
ก่อนก็เป็นได้ และเรื่องนี้ก็ไม่สมควรมาเป็นประเด็นให้รกสมองของเขาในตอนนี้ด้วย
“ถ้ามีคนที่ชอบแล้ว ผมจะบอกพี่เป็นคนแรกแล้วกันนะครับ”
...................................................
“อะไรนะคะ เงินสนับสนุนของศูนย์ฟื้นฟูฯจะลดลงงั้นหรือคะ?!”
เสียงร้องอย่างตกใจของอิโนะดังขึ้นภายในห้องทำงานห้องท่านโฮคาเงะ ซากุระที่ยืนอยู่ข้างอิโนะก็กำลัง
ตกใจไม่แพ้กัน วันนี้พวกเธอถูกเรียกมาเพื่อรับฟังปัญหาเรื่องบประมาณของศูนย์ฟื้นฟูฯที่คาคาชิได้ไปร่วมประชุมมา
เมื่อสองชั่วโมงก่อน ตัวเขาเองก็หนักใจที่ไม่สามารถช่วยลูกศิษย์ให้ได้มากกว่านี้
“อืม ทางผู้บริหารต้องการแบ่งเงินไปให้หน่วยลับน่ะ เลยดึงงบจากทางศูนย์ฟื้นฟูฯออกไปบางส่วน”
“เป็นเพราะเหตุการณ์ที่ท่านไดเมียวโดนโจมตีหรือเปล่าคะ?” ซากุระเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย เธอเองก็ได้
ข่าวมาว่าท่านไดเมียวได้ถูกโจมตีเมื่อสองวันก่อน ซึ่งอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้งบประมาณถูกดึงออกไป
“ใช่แล้วล่ะซากุระ ทางนั้นร้องต่อผู้บริหารว่าจำเป็นต้องใช้งบประมาณเพิ่มขึ้นในการคุ้มครองท่านไดเมียว
ฉันเองก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน เอาเป็นว่าฉันจะพยายามหาทางให้พวกเธอได้งบประมาณเพื่อไปดูแลศูนย์ฟื้นฟูฯ
ให้เท่าเดิมก็แล้วกันนะ”
“ขอบคุณนะคะอาจารย์”
“เอาล่ะ
พวกเธอกลับไปได้แล้ว ฉันเองก็จะกลับไปพักเหมือนกัน ประชุมมาทั้งวันแล้ว
เหนื่อยชะมัดให้ตายสิ”
“เอ่อ ค่ะ
ดูแลตัวเองด้วยนะคะอาจารย์ ลาก่อนค่ะ”
ซากุระและอิโนะก้มหัวให้คาคาชิก่อนจะพากันออกไปข้างนอก คาคาชิมองตามทั้งคู่ไปก่อนจะเอนหัวพิงกับ
พนักเก้าอี้แล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน หัวสมองของเขายังคงขบคิดเรื่องราวต่างๆมากมายไม่หยุดหย่อน
การเป็นโฮคาเงะมันช่างเหนื่อยกว่าที่ชายหนุ่มคิดไว้มากจริงๆ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็จะพยายามให้ถึงที่สุดก่อนที่จะส่ง
ต่อมันให้กับโฮคาเงะรุ่นต่อไป
หลังจากออกมาจากห้องทำงานของโฮคาเงะ ซากุระและอิโนะก็เดินทางไปยังศูนย์ฟื้นฟูฯเพื่อทำงานที่ยังค้าง
อยู่ต่อ แต่ยังไม่ทันไปถึงที่หมาย นินจาแพทย์รุ่นน้องที่พวกเธอมอบหมายให้ดูแลศูนย์ฟื้นฟูฯก็วิ่งหน้าตาตื่นมาทาง
ด้านที่พวกเธอยืนอยู่
“ยะ
แย่แล้วค่ะรุ่นพี่ ! อะ อาซามิจังหายตัวไปจากศูนย์ฟื้นฟูฯค่ะ!”
“ว่ายังไงนะ!” ซากุระและอิโนะประสานเสียงขึ้นมาพร้อมกันด้วยสีหน้าตกใจกับสิ่งที่ได้ยินจากรุ่นน้อง
“ค่ะ
พวกเราเองก็หาจนทั่วแล้วนะคะ แต่ก็ไม่เจอเลยค่ะ จะทำยังไงดีคะรุ่นพี่?!”
“พวกเธอแน่ใจแล้วใช่ไหม?!
หาดูแถวๆรอบนอกแล้วหรือยัง?!”
“หาแล้วค่ะ แต่ก็ไม่เจอ ฉันขอโทษนะคะรุ่นพี่ที่ไม่ดูแลเด็กๆให้ดีระหว่างที่รุ่นพี่ไปพบท่านโฮคาเงะ” รุ่นน้อง
สาวว่าพลางก้มหัวลงขอโทษด้วยความรู้สึกผิดอย่างเต็มที่
“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ เอาเป็นว่าฉันฝากเธอไปกระจายข่าวเพื่อให้คนหน่วยอื่นๆช่วยตามหาอาซามินะ
ฉันกับอิโนะจะไปหาดูรอบนอกหมู่บ้าน!”
ซากุระไม่รอรุ่นน้องสาวตอบรับ เธอรีบลากแขนอิโนะแล้วมุ่งไปยังประตูของหมู่บ้าน หญิงสาวกำลังสังหรณ์
ใจไม่ดี
ตอนนี้เธอเป็นห่วงอาซามิที่สุด เป็นไปไม่ได้แน่ที่เด็กสาวจะออกไปไหนคนเดียวนอกเสียจาก...
โดนลักพาตัว!
เมื่อมาถึงหน้าประตู พวกเธอก็ไล่ถามคนแถวนั้นไปจนทั่วแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบที่ทำให้ใจของพวกเธอดีขึ้น
เลย ซากุระและอิโนะจึงออกไปหาในป่ากันต่อเผื่อว่าคนร้ายอาจจะทิ้งเบาะแสอะไรไว้บ้าง
“ฉันว่าเราแยกกันหาดีกว่าอิโนะ
เผื่อจะเจออาซามิจังได้เร็วขึ้น”
“อื้อ! งั้นฉันจะไปทางทิศตะวันออกนะซากุระ!”
“ไม่ต้องไปไหนกันทั้งนั้นแหละ เพราะนังเด็กนี่อยู่กับฉันแล้ว!” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง
พวกเธอก่อนจะตามมาด้วยเสียงฝีเท้าอีกหลายๆคนตามมาด้วยเช่นกัน
“พี่ซากุระ! พี่อิโนะ! ช่วยอาซามิด้วย! ฮึกๆ”
“อาซามิจัง!” ซากุระและอิโนะหันไปหากลุ่มบุคคลที่สวมหน้ากากปกปิดใบหน้า หนึ่งในนั้นกำลังล็อกตัวเด็ก
สาวที่พวกเธอกำลังตามหาอยู่ด้วย
“พวกแกเป็นใคร!?
ลักพาตัวอาซามิจังไปทำไม!?” อิโนะตะโกนถามพร้อมกับตั้งท่าเตรียมตัวต่อสู้
“ฉันไม่จำเป็นต้องตอบพวกแก
ส่วนนังเด็กนี่ก็แค่ตัวประกัน”
“ตัวประกันงั้นหรือ?!”
“ใช่! คนที่พวกฉันต้องการจริงๆคือแกยังไงล่ะ คุณหัวหน้าศูนย์ฟื้นฟูฯ หึหึ” หนึ่งในชายสวมหน้ากากพูดขึ้น
มาแล้วชี้ไปยังซากุระที่กำลังตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน
“พวกแกต้องการอะไร?!”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่จำเป็นต้องตอบ ว่าแต่แกจะยอมแลกตัวเองกับเด็กนี่หรือเปล่าล่ะ ถ้าแกมากับฉัน ฉันจะ
ปล่อยนังเด็กนี่ไป อ้อ แล้วอย่าคิดสู้ล่ะ
ไม่งั้นมีดคุไนเล่มนั้นอาจจะเชือดลงไปบนคอเด็กก็เป็นได้ ฮ่าๆๆ!”
ชายสวมหน้ากากที่ล็อกตัวอาซามิอยู่กดปลายมีดลงไปบนคอของเด็กสาวอย่างต้องการลองใจพวกเธอ อา
ซามิที่โดนมีดจี้คอก็กรีดร้องออกมาเสียงดังด้วยความตกใจกลัว ซากุระเห็นดังนั้นจึงขยับฝีเท้าไปโดยสัญชาตญาณ
แต่ก็หยุดลงเพียงเท่านั้นเพราะเกรงว่าอาซามิจะได้รับอันตราย
“ก็ได้! เอาตัวฉันไปแทนเด็กคนนั้น แต่ฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่าพวกแกจะไม่เล่นตุกติก”
“โอ้! ว่าแล้วต้องมีคำนี้ แต่ขอรับรองว่าพวกฉันซื่อสัตย์พอ
เราจะแลกกันอย่างแฟร์ๆแน่นอน”
“งั้นก็ปล่อยตัวเด็กคนนั้นมา”
“ซะ ซากุระ!” อิโนะหันไปเรียกชื่อเพื่อนสาวด้วยความตกใจที่เธอกำลังจะเอาตัวเข้าไปเสี่ยงแทน
“อื้อ ไม่เป็นไรอิโนะ
ฝากอาซามิด้วยนะ!”
เมื่อพูดจบซากุระก็เดินไปยังกลุ่มชายสวมหน้ากาก ส่วนคนที่ล็อกตัวอาซามิอยู่ก็ผลักร่างเด็กสาวออกไปข้าง
หน้าเช่นกัน แต่ไม่นานนักซากุระก็อาศัยช่องว่างระหว่างเปลี่ยนตัวพุ่งไปคว้าตัวเด็กสาวมาไว้ได้ กลุ่มชายสวม
หน้ากากรีบเข้าล้อมเธอทันที ซากุระจึงใช้วิชาสับเปลี่ยนย้ายร่างตัวเองออกมาจากวงล้อม แต่กลุ่มคนร้ายก็
เคลื่อนไหวรวดเร็วเช่นกัน พวกมันรีบพุ่งเข้ามายังหญิงสาวที่กำลังอุ้มอาซามิอยู่ ซากุระเห็นท่าไม่ดีจึงปล่อยอาซามิ
ลงแล้วผลักไปให้อิโนะที่มารอรับอยู่ใกล้ๆ
“อิโนะ! พาอาซามิจังหนีไปก่อน ฉันจะจัดการตรงนี้เอง!”
“แต่ว่า….!”
“ไม่มีแต่แล้วอิโนะ
เชื่อใจฉันสิ ฉันจะตามไปทีหลังอย่างแน่นอน”
“อะ อื้อ
รีบตามมานะซากุระ!”
อิโนะว่าก่อนจะอุ้มอาซามิพุ่งทะยานไปตามต้นไม้อย่างรวดเร็วจนพ้นสายตาของซากุระ หญิงสาวหันมา
เผชิญหน้ากับกลุ่มชายสวมหน้ากากอีกรอบแล้วเริ่มต่อสู้ เธอเหวี่ยงหมัดเข้าใส่ชายสวมหน้ากากที่อยู่ใกล้มือที่สุด
ก่อนจะหยิบมีดคุไนออกมาปัดมีดหลายเล่มที่สาดเข้ามาราวกับห่าฝน หญิงสาวเห็นว่าฝ่ายศัตรูมีความแข็งแกร่ง
มาก หากเธอยังสู้อยู่แบบนี้คงมิวายโดนฆ่าเป็นแน่
ซากุระใช้วิชาสับเปลี่ยนอีกครั้งก่อนจะพาตัวเองทะยานไปบนต้นไม้เพื่อเลี่ยงการต่อสู้ ขณะที่หนีเธอก็คิดวิธี
หาทางกลับโคโนฮะไปด้วย ตอนนี้เธอออกมาไกลจากหมู่บ้านมากแล้วแต่พวกชายสวมหน้ากากยังคงตามมาอย่าง
ไม่ลดละ หญิงสาวกระโดดลงสู่พื้นเบื้องล่างแล้วรอจังหวะให้ฝ่ายศัตรูตามลงมาก่อนจะใช้กำปั้นทุบลงไปบนดินจน
พื้นแตกแยกออกจากกันไม่เว้นแม้กระทั่งต้นไม้ที่หักโค่นลงมาด้วย กลุ่มชายสวมหน้ากากหลายคนโดนผลพลอยจาก
การโจมตีครั้งนี้จนได้รับบาดเจ็บไปส่วนหนึ่ง
แต่ก็ยังมีอยู่อีกเกือบสิบคนที่หลบได้ทัน
พวกที่เหลือเข้าจู่โจมทันทีโดยไม่ให้หญิงสาวตั้งตัว แต่ซากุระก็ยังตั้งรับได้อย่างทันท่วงทีก่อนจะสวนหมัด
กลับไป หนึ่งในนั้นลอบเข้ามาทางด้านหลังของเธอก่อนจะใช้เข็มฉีดยาที่อยู่ในมือปักลงไปบนคอของหญิงสาว
ซากุระนิ่งไปในทันทีก่อนร่างกายจะเริ่มอ่อนแรงจนทรุดลงกับพื้น สายตาของเธอเริ่มพร่ามัวเพราะฤทธิ์ยา
“อะไร อยากรู้หรือว่าฉันเป็นใคร
ก็ได้ ฉันจะให้เธอดู”
ซากุระใช้กำลังเฮือกสุดท้ายเพ่งมองใบหน้านั่นแต่ก็ไม่สามารถจดจำรายละเอียดได้เพราะสติของเธอดับวูบลงไปเสียก่อน สิ่งสุดท้ายที่รับรู้คือรอยยิ้มน่ารังเกียจของชายคนหนึ่งที่เธอเห็นหน้าไม่ชัด เมื่อเห็นว่าหญิงสาวสลบไปแล้วเขาก็หยิบหน้ากากมาสวมใส่กลับแบบเดิมแล้วพูดกับลูกสมุนของตน
.”เหอะ! นังนี่ทำเอาเหนื่อยเหมือนกันนะเนี่ย เล่นงานมนุษย์ทดลองฉันซะแทบตายกันไปหมด”
“ครับ
แต่เราก็ได้ตัวมันมาจนได้ แล้วหลังจากนี้จะทำอย่างไรต่อไปครับ”
“เอามันไปขังไว้ยังที่ลับ นังนี่เป็นเครื่องต่อรองชั้นดีของโคโนฮะ แถมยังเป็นอดีตลูกศิษย์ของไอ้คาคาชิ หึ!
เพียงเท่านี้...หมู่บ้านก็อยู่ในกำมือฉันแล้ว!” ชายลึกลับยังคงพูดก่อนจะเรียกชายสวมหน้ากากอีกคนหนึ่งให้พาร่าง
ของซากุระไปขังไว้ แต่ยังไม่ทันพาเธอไป ก็มีร่างของใครคนหนึ่งกระโดดลงมาจากต้นไม้ ก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้า
กลุ่มชายสวมหน้ากาก
“ส่งเธอมา
แล้วพวกแกจะมีชีวิตรอดกลับไป”
“กะ แก อุจิวะ ซาสึเกะ!”
“รู้จักฉันด้วยงั้นหรือ” ซาสึเกะถามไปอย่างไม่ต้องการคำตอบ ดวงตาของเขายังคงจับจ้องไปที่ชายสวม
หน้ากากที่ท่าทางเหมือนตัวการใหญ่ตรงหน้า
“หึ มาก็ดีแล้วนี่
ไอ้ตัวปัญหาทั้งหลายจะได้หมดๆไปซักที ฆ่ามันซะ!”
ทันทีที่ชายสวมหน้ากากพูดจบ เหล่าลูกสมุนที่เหลืออยู่ก็พุ่งเข้าใส่ชายหนุ่มผู้มีเนตรวงแหวนด้านขวาและ
เนตรสังสาระด้านซ้าย เขาเองก็ไม่รอช้าโดยการชักดาบคุซานางิขึ้นมาแล้วตั้งรับการปะทะที่กำลังจะเกิดขึ้นทันที
ข้อสันนิษฐานของเขากำลังจะได้รับการยืนยันแล้ว!
Ps.ฮัลโหลลลลล! เอาตอนที่สี่มาฝากค่าาา! แหะๆ รอบนี้หายไปนาน(เค้าเเอบไปบ้าจักรยานมา ปั่นขึ้นเขาลงห้วยจนลืมอัพนิยายแน่ะ XD) ขอโทษด้วยนะคะ! สำหรับตอนนี้มันค่อนข้างตัดไปตัดมานิดนุง รู้สึกเริ่มงงตัวเอง แถมยังไม่มีอะไรมากนอกจากการปะทะคารม(หรือเปล่า?)ระหว่างสองหนุ่มเล็กน้อย อิอิ
Ps2.ตอนหน้าอิเกะจะออกมากขึ้นแล้วววว(จุดพลุแปบ)แล้วก็จะมีโมเม้นท์กับซากุระเล็กน้อย(ไม่บอกหรอกโมเม้นท์ไร :P) ก่อนมันจะหายกลับเข้าป่าไปอีก แฮ่ๆ สปอยล์เฉยเลย พบกันตอนหน้าค่ะ! ^^
ความคิดเห็น