คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คุณนายที่สอง - CH.4 [ 100% ]
04
แบคฮยอนถูกลากให้มาทานข้าวกับเซฮุนจนได้ ชายหนุ่มพาแวะร้านนั่นร้านนี่จนพุงเล็กๆที่อัดขนมมากมายเข้าไปป่องเหมือนกับมันจะแตกออกมา ของหวานของคาวคุณเซฮุนจัดให้หมดโดยไม่ต้องเอ่ยปากขอเลย
“อยากได้อะไรรึเปล่า เดี๋ยวฉันพาไปซื้อ”
“ไม่ครับ” แบคฮยอนยิ้มบางๆ มือเรียวหยิบเอาทิชชู่ที่ทางร้านไอติมแถมให้เช็ดปากเบาๆ
“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องเกรงใจ เงินฉันก็เหมือนกับเงินเฮียชานนั่นแหละ” เซฮุนยิ้ม ยิ้มแบบที่ถ้าใครหลายคนได้เห็นอาจจะระทวยไปกองอยู่ที่พื้นได้ แต่ไม่ใช่กับแบคฮยอน ในหัวใจของเขามีแค่สามีที่ชื่อปาร์คชานยอลคนเดียวเท่านั้น หรือต่อให้คุณเซฮุนจะหล่อกว่านี้สักพันเท่า คนที่หล่อที่สุดในสายตาของแบคฮยอนก็ยังคงเป็นคุณชานยอล
“ถึงเป็นเงินคุณชานยอลผมก็ยังเกรงใจอยู่ดี” แบคฮยอนพูดความจริง ของทุกอย่างที่เขาซื้อ เขาจะพยายามประหยัดที่สุด เพราะรู้ว่าคุณชานยอลต้องทำงานหนักแค่ไหนกว่าจะได้เงินมาเลี้ยงเขา คุณชานยอลต้องเสี่ยงทั้งชีวิต ทั้งยังต้องเดินทางไปไหนมาไหนบ่อยๆ ประชุมจนดึกดื่น เครียดจนผมบางแล้วเขาสังเกตได้
“อยากได้อะไรก็บอกมาสิ ได้ออกมาจากบ้านทั้งที เดี๋ยวฉันก็จะไม่ค่อยว่างแล้วนะ”
“งั้นก็ได้ครับ ผมอยากได้หนังสือสักเล่มสองเล่ม” บางทีซื้อกลับไปเลยมันก็อาจจะดีกว่าต้องออกมาทีหลัง เอาเวลาที่คุณชานยอลพาออกมาซื้อหนังสือไปทำอย่างอื่นด้วยกันคงจะดีกว่า
“ซื้อไปเยอะๆเลยสิ เล่มสองเล่มจะซื้อไปทำไมกัน”
“ผมอ่านนิยาย เล่มนึงมันก็แพงอยู่นะครับ”
“ไม่เป็นไร ฉันรวย” เซฮุนพูดติดตลก มือหนาเอื้อมมายีผมนุ่มของพี่สะใภ้อย่างเอ็นดู ด้วยความที่อายุเท่ากันด้วยล่ะมั้ง เซฮุนถึงสนิทกับแบคฮยอนที่สุดในบ้าน
“คุณเซฮุนอ่า...ผมยุ่งหมดแล้วครับ”
“ก็ยีให้ยุ่งนี่ ถ้าอยากให้เรียบก็คงหวีให้แล้วแหละ”
“เฮ้อ...คุณเซฮุน” แบคฮยอนถอนหายใจเสียงดัง คุณเซฮุนนี่กวนโอ๊ยจริงๆเลย
“แน่ะ...ทำมาเป็นถอนหายใจ รีบๆไปซื้อเลยมันดึกแล้ว เดี๋ยวเฮียโวยวายเอา” เซฮุนดุก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา ป่านนี้เฮียชานคงกลับบ้านแล้ว และยิ่งถ้ารู้ว่าเขาพาเมียสุดที่รักออกมามีหวังโมโหบ้านแตกแน่นอน
Rrrrrrrrrrrrrrrrr
นั่นไง....ตายยากจริงๆ
“ฮัลโหล”
[แบคฮยอนอยู่กับแกเหรอ]
“อืม”
[รีบพากลับมา ใครอนุญาตให้แกพาน้องออกไป!]
“ผมอนุญาตตัวเอง ทำไมอ่ะ...แตะต้องไม่ได้รึไง ผมไม่ทำอะไรพี่สะใภ้หรอกน่า...เฮียก็รู้”
[รีบพากลับมา ใครเห็นมันจะไม่เหมาะ น้องชายตัวเองออกไปเที่ยวกับพี่สะใภ้สองต่อสองเนี่ยนะ , ทุเรศชะมัด คนอื่นเขาจะคิดยังไง เขาจะเอาฉันไปนินทาเสียๆหายขนาดไหน] เสียงของชานยอลเต็มไปด้วยความหงุดหงิด ถึงแม้คนในสังคมจะไม่ค่อยรู้ถึงสถานะของแบคฮยอนเท่าไหร่ แต่ยังไงมันก็มีคนที่รู้อยู่มากเหมือนกัน ชานยอลไม่อยากให้แบคฮยอนต้องวุ่นวาย ไม่อยากให้แบคฮยอนกลับไปเป็นแบบเดิมอีกแล้ว ตอนนี้มันดีแล้วจริงๆ มันดีสำหรับชานยอลที่สุดแล้ว และนั่นก็หมายความว่าดีกับแบคฮยอนเช่นกัน....
“คนที่ทุเรศน่ะมันเฮียมากกว่ามั้ง แล้วก็ช่วยให้เกียรติแบคฮยอนด้วย อยู่ด้วยกันมากี่ปีแล้ว เฮียก็น่าจะรู้นะว่าเขารักเฮียคนเดียว” เสียงของเซฮุนเริ่มแผ่วลงเรื่อยๆ ประโยคสุดท้ายมันช่างบีบหัวใจเหลือเกิน ทุกๆครั้งที่ต้องพูดออกไปเขารู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก รู้สึกอยากจะทึ้งหัวตัวเองแรงๆจนหนังหุ้มศีรษะติดมือออกมา
[อย่าพูดมาก รีบพาเมียฉันกลับบ้าน อย่าให้ฉันต้องออกไปตามเอง เพราะมันจะไม่จบง่ายๆแน่]
“โอ๊ย...กลัวจังเลยอ่ะ”
[เซฮุน....แกก็น่าจะรู้ว่าข้างนอกมันมีอะไรบ้าง แกเองก็คงไม่อยากเสียแบคฮยอนไปหรอกใช่ไหมล่ะ รีบกลับซะ อย่าให้ฉันโมโหไปมากกว่านี้!!]
เซฮุนแสยะยิ้มหลังจากที่พี่ชายวางสายไป ให้ตายเถอะถ้าไม่ใช่พี่น้องกันนะเซฮุนกระทืบไปนานแล้ว วางอำนาจชะมัด คิดว่าตัวเองเป็นเสืออยู่คนเดียวรึไง เรามันก็ร้ายพอๆกันนั่นแหละเฮียเอ้ย...
แล้วที่เฮียเขาพูดออกมาน่ะ คิดเหรอว่าเซฮุนจะยอมให้แบคฮยอนเป็นอะไรไปง่ายๆ ต่อให้ต้องแลกด้วยชีวิต ลมหายใจเข้าออกของเขาก็มีแค่หมอนั่นเท่านั้นแหละ
แค่แบคฮยอนคนเดียว
ทุกคนแปลกใจกับการกระทำของนายใหญ่ของบ้าน ชานยอลเดินวนไปวนมาอยู่หน้าประตูบ้านเหมือนกับรออะไรบางอย่าง นาฬิกาข้อมือเรือนละหลายล้านถูกยกขึ้นมาดูแล้วดูอีก นี่มันก็เกือบจะหนึ่งชั่วโมงแล้วนะ ทำไมสองคนนั้นถึงยังไม่กลับมาสักที
“รอแบคฮยอนเหรอคะ” เฟยเดินมายืนขนาบข้างสามี เรียวมือสวยเอื้อมไปบีบมือใหญ่เบาๆ เพื่อแสดงความเป็นห่วงเป็นใย
“อืม , เซฮุนพาออกไปไหนก็ไม่รู้” ถึงแม้โทนเสียงจะเป็นปกติ แต่เฟยก็สามารถสัมผัสถึงความกังวลที่แฝงอยู่ในดวงตาคู่นั้นได้
“คุณทำงานมาเหนื่อยๆ ฉันว่าคุณไปพักก่อนดีกว่านะคะ เดี๋ยวถ้าแบคฮยอนกับคุณเซฮุนกลับมาฉันจะไปตาม” เฟยเสนอ เธอเป็นห่วงชานยอลเสียยิ่งกว่าอะไรในโลกนี้ อะไรที่จะทำให้ชานยอลสบาย ทำให้ชานยอลมีความสุข เธอก็พร้อมที่จะทำ
“ไม่เป็นไรๆ เธอเองก็ไปพักได้แล้วนะ อีกสักพักพวกนั้นคงมาถึงแล้ว” ชานยอลกดจูบลงบนแก้มเนียนสวยของภรรยา ทำงานมาเหนื่อยๆกลับบ้านได้เห็นหน้าเมียก็หายเหนื่อยแล้ว
“ฉันรักคุณนะคะชานยอล”
“ฉันก็รักเธอ รักมาก”
ทั้งสองยิ้มให้กัน และเฟยก็เป็นฝ่ายแยกตัวออกไปก่อน เธอเหนื่อย แถมยังเวียนหัวอีก วันนี้กินอะไรก็ไม่ค่อยอร่อยด้วย แค่ได้กลิ่นก็รู้สึกคลื่นไส้
พอเฟยไป ฮียูก็มา พวกหล่อนจะเลี่ยงการปะทะกันโดยไม่จำเป็น คงเพราะเป็นผู้หญิงเหมือนกันด้วยล่ะมั้ง ทำให้ทั้งฮียูและเฟยต่างไม่ค่อยชอบขี้หน้ากันเท่าไหร่นัก
“คุณชานยอลคะ มายืนทำอะไรตรงนี้เอ่ย” เธอเอ่ยทักทายด้วยเสียงอ่อนเสียงหวานที่ทำให้ชานยอลหลงรัก ฮียูมักจะสดใสเสมอ สดใสไปพร้อมกับความสวยของเธอนั่นแหละ
“รอแบคฮยอนน่ะ”
“คงจะอีกนานอยู่มั้งคะกว่าพวกเขาจะกลับ เพราะก่อนออกไปฉันก็เห็นคุณนายสองอ้อนคุณเซฮุนอยู่ตั้งนาน สงสัยคงคิดถึงมากมั้งคะ” สิ่งที่ฮียูพูดทำให้ชานยอลต้องชะงัก
“เธอว่าอะไรนะ?”
“ก็ฉันเห็นแบคฮยอนกอดอ้อนคุณเซฮุนอยู่ตั้งนานนี่คะ ตอนแรกก็ว่าจะเข้าไปทัก แต่เห็นทั้งกอดทั้งหอมกัน ฉันก็เลยไม่อยากเข้าไปขัดน่ะค่ะ .....ตายละ ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย...” ฮียูแสร้งทำเป็นตกใจที่ตัวเองเผลอหลุดปาก ทั้งหมดที่หล่อนพูดล้วนเป็นเรื่องที่หล่อนแต่งขึ้นมาเองทั้งนั้น ฮียูรู้เพียงแค่ว่าคุณเซฮุนกลับมาและพาแบคฮยอนออกไปข้างนอกเท่านั้นเอง หญิงสาวแอบมองหน้าคุณชานยอลที่ตอนนี้กำลังเดือดจัดแล้วก็ลอบยิ้ม แบคฮยอนไม่สมควรที่จะได้รับความรักจากคุณชานยอลหรอกเพราะหมอนั่นมันก็แค่เด็กจรจัด!
ไม่นานนักรถบีเอ็มคันหรูก็มาจอดลงตรงหน้าชานยอล ชายหนุ่มไม่รีรอรีบปรี่ไปเปิดประตูรถให้ภรรยาคนที่สองลงมา แบคฮยอนน่าซีด คุณชานยอลตอนนี้น่ากลัวเหลือเกิน
“ผมขอโทษครับ ผมไม่ได้ขออนุญาตคุณชานยอล” แบคฮยอนรีบโค้งขอโทษทันที คุณชานยอลต้องโกรธเขาแน่ๆ โธ่เอ้ย! ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้ แต่คุณเซฮุนก็สำคัญต่อแบคฮยอนเหมือนกัน
“ไปไหนมา”
“คุณเซฮุนพาไปกินข้าวครับ”
“ที่บ้านไม่มีข้าวให้กินรึไง....ทำไมต้องออกไปกินข้างนอก” ตาโตเพ่งมองใบหน้าของภรรยาตัวน้อยด้วยความโมโห
“ผมบังคับเขาออกไปเองแหละ” เซฮุนพูดขึ้นมาบ้าง เพราะไม่อย่างงั้นแบคฮยอนก็คงจะยืนหน้าโง่ให้พี่ชายของเขาด่าอยู่แบบนั้นแหละ
“ฉันไม่ได้ถามแก.....แล้วนั่นถุงอะไร” ดวงตาคมเฉี่ยวมองถุงสีขาวในมือของแบคฮยอนอย่างสงสัย ไหนว่าออกไปกินข้าวไง แล้วทำไมมีถุงแปลกๆแบบนั้นกลับมาด้วย คงจะไปอ้อนให้น้องชายเขาซื้ออะไรให้อีกสินะ
“ถุงหนังสือครับ ผมแวะซื้อหนังสือกลับมาด้วย”
“คุณชานยอล…ฮึก” ชานยอลกระชากเอาถุงหนังสือนั่นออกมาแล้วโยนทิ้งลงพื้นอย่างไม่ใยดี ตอนนี้เขาโมโหมาก ทั้งๆที่เป็นคนควบคุมอารมณ์ได้ดีแท้ๆ
“หนังสือพวกนี้ไม่อ่านแล้วมันจะตายหรือไง? ฉันบอกแล้วนี่ว่าจะเป็นคนพาเธอออกไป”
“ผมขอโทษ ผมแค่คิดว่าซื้อแล้วจะได้ไม่ต้องออกไปอีก” แบคฮยอนพูดเสียงสั่น
“เฮียใจเย็นๆก่อนดิ เรื่องแค่นี้เอง” เซฮุนห้าม ก่อนจะเอื้อมมือไปบีบไหล่เล็กเบาๆเพื่อปลอบใจ ชานยอลไม่ได้พูดเสียงดังเลยสักนิด แต่แบคฮยอนกลับตัวสั่นกลัวคนตรงหน้า เซฮุนเข้าใจดีว่ามันเป็นเพราะอะไร
“ถ้าไม่ได้อ่านหนังสือแล้วมันจะตาย มันทนไม่ไหวก็ให้มันรู้ไป..” ชานยอลเลือกที่จะเดินออกมา เขาโอบเอวบางของฮียูให้เดินไปพร้อมกันด้วย ถ้าเขาอยู่ต่ออาจจะมีการลงไม้ลงมือเกิดขึ้นได้ แค่เพราะเขาไม่พาแบคฮยอนออกไปซื้อหนังสือ ถึงกับต้องไปออเซาะให้เซฮุนพาออกไปเลยรึไง....คนไม่รักดี....
“คุณชานยอล! ผมขอโทษ!” แบคฮยอนตะโกนไล่หลัง แต่สามีกลับไม่ได้สนใจใยดี
“คุณชานยอลโกรธผมแล้ว....คุณชานยอลไม่รักผมแล้ว” แบคฮยอนทรุดตัวลงเก็บถุงหนังสือที่ถูกโยนทิ้ง น้ำใสๆค่อยๆไหลออกจากดวงตาคู่สวย แค่เขาซื้อหนังสือกลับมาเองนะ มันผิดมากหรือยังไง ..... เขาไม่ได้ทำอะไรที่มันไม่ดีเลยสักนิด .....
“เฮียเขาแค่โมโหน่ะ เฮียเขารักเธอมากนะ เธอก็รู้” เซฮุนปลอบใจพ่อตัวจ้อย ชายหนุ่มทำได้เพียงบีบมือนุ่มนิ่มเบาๆเท่านั้น ลองมองย้อนกลับกัน ถ้าเซฮุนกลายเป็นชานยอล เขาเองก็คงจะโมโหเหมือนกัน เรื่องทุกอย่างมันมีเบื้องลึกเบื้องหลังที่แบคฮยอนไม่เคยรู้
“ฮึก....ผมกลัว...กลัวว่าคุณชานยอลจะไม่รัก” เสียงสะอื้นดังลอดออกมาจากริมฝีปากสวย แบคฮยอนต้องการที่พักพิงมากตอนนี้ หนุ่มน้อยซบใบหน้าลงกับแผงอกกว้างของเซฮุนโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ ร่างสูงชะงัก พร้อมกับช่างใจอยู่นานสองนานว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป...
สองแขนยาวโอบเอาร่างบอบบางไว้แนบแน่น มือหนาก็ตบแผ่นหลังบางเพื่อปลอบประโลม เซฮุนเข้าใจดีเลยล่ะว่าความรู้สึกของแบคฮยอนตอนนี้แย่แค่ไหน การที่ต้องมากลัวว่าคนที่ตัวเองรักจะเกลียดมันเป็นเรื่องที่น่ากลัวที่สุดในโลกเลยล่ะ
“อย่ากลัวไปเลยนะ เฮียชานเขารักเธอมากกว่าที่เธอคิด แบคฮยอน”
“คุณนายสองร้องไห้แล้วนะคะ คุณไม่ไปดูหน่อยเหรอ” ฮียูแสร้งพูด เพราะเมื่อกี๊นี้หล่อนหันหลังกลับไปดู เห็นแบคฮยอนทรุดตัวลงพื้นหยิบเอาถุงหนังสือขึ้นมาทั้งน้ำตา หึหึ น่าสมเพชชะมัด
“ไม่ล่ะ” ร่างสูงหยุดยืน ก่อนจะจิ๊ปากเบาๆ แบคฮยอนร้องไห้งั้นเหรอ เด็กที่เขาทะนุถนอมมาตลอดร้องไห้เพราะน้ำมือของเขางั้นเหรอ...
“น่าสงสารเขานะคะ ฉันไม่น่าพูดเรื่องนั้นเลย มันเป็นความผิดของฉันเอง”
“ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก...อย่าคิดมากเลยคนดี” ชานยอลกดจูบลงบนริมฝีปากสีสวยอ้อยอิ่ง ต่อให้ไม่มีแบคฮยอน เขาก็ยังมีเมียอีกหลายคนที่มาคอยเอาอกเอาใจ
ถึงแม้เขาจะรักแบคฮยอนมาก แต่เด็กนั่นก็ไม่มีสิทธิ์ทำตามอำเภอใจ
แค่เชื่อฟังชานยอล ซื่อสัตย์ แค่นั้นเด็กนั่นก็จะได้ทุกสิ่งที่อยากได้
ส่วนใครที่ไม่รักดี ชานยอลก็จะไม่ง้อ....รอรับความเย็นชาจากเขาได้เลย!
60%
ผมยาวสลวยถูกหวีให้เป็นทรง คนรับใช้ที่มีหน้าที่คอยดูแลคุณนายที่สามค่อยๆหวีผมนุ่มนี้อย่างทะนุถนอม หากทำให้เธอไม่พอใจมีหวังตกงานแน่ๆ
“ใครมาน่ะ , แกไปดูซิ” หญิงสาวสั่งการ เมื่อได้ยินเสียงประตูห้องปิดลง เพราะที่ที่เธอนั่งอยู่เป็นโซนแต่งตัวทำให้ไม่สามารถมองออกไปเห็นประตูทางเข้าได้
“ค...คุณนายสี่มาค่ะ” คิ้วเรียวกระตุกขึ้นทันที เธอไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม ลู่หานมางั้นเหรอ
“ไปเชิญเขาเข้ามาสิ” ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มร้าย แผนการชั่วๆเริ่มผุดขึ้นในหัวของเธอแล้ว แส่เองนะลู่หาน
“สวัสดีครับ”
“มีอะไรรึเปล่า ทำไมมาตอนนี้ หรือมีอะไรอยากจะคุยกับฉัน” รอยยิ้มเสแสร้งถูกส่งมอบออกไปให้ผู้ชายตรงหน้า จะว่าไปลู่หานก็หล่อนะ หล่อแบบหนุ่มดอกไม้เลยล่ะ
“ผมขอคุยส่วนตัวได้ไหมครับ”
“ทำไมล่ะ...ทำไมต้องส่วนตัว คนใช้ของฉันมันไม่ปากโป้งหรอกน่า” สิ่งที่ฮียูพูดทำให้ลู่หานต้องเลิกคิ้ว คนใช้ของนางนั่นแหละตัวดีเลย เรื่องใหญ่เรื่องเล็ก เขาก็รู้กันหมดทั้งบ้าน ถามว่าไปเอามาจากไหน ใครๆล้วนก็บอกเป็นเสียงเดียวกันว่า ‘คนใช้ของคุณนายสาม’
“หรือคุณจะให้ผมบอกความจริงกับคุณชานยอลล่ะ? หืม... ว่าไงครับ”
“ความจริงอะไร!” หญิงสาวพยายามเก็บอาการเลิกลั่ก หล่อนกำมือทั้งสองข้างแน่น ฮียูมีความลับเยอะ แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีใครมาล่วงรู้
“อย่าหลบตาผมสิคนสวย” ลู่หานก้าวขาเข้าไปชิดร่างบางมากยิ่งขึ้น มือยาวไล้ข้างแก้มนิ่มอย่างเอาแต่ใจ เอาสิแม่สาวน้อย แล้วจะได้รู้ว่าใครแน่กว่ากัน
“ทำบ้าอะไรของแกน่ะ!”
“ทำตามที่ผมบอกก่อน ไม่งั้นคุณเละแน่ คุณฮียู” ลู่หานกระซิบเบาๆที่ข้างใบหูสวย ไม่นานนักฮียูก็ปัดมือไล่ให้สาวใช้ออกจากห้องไป พร้อมกับส่งสัญญาณให้หล่อนเงียบปากเอาไว้
แต่ลู่หานรู้....คนของคุณนายสามชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านจะตายไป
แลกกันเอานะครับคนสวย...ถ้าเขาพัง...ผู้หญิงคนนี้ก็ต้องพังยิ่งกว่า
“แกรู้อะไรมา” หญิงสาวกัดฟันพูด ให้ตายเถอะ หล่อนจัดการหมอนี่แน่
“ผมรู้ทุกอย่างที่คุณทำ รู้แม้กระทั่งเรื่องเมื่อปีที่แล้ว....ที่คุณไป...ทำอะไรน้า....ทำอะไรสักอย่างที่โรงแรมChaos” ลู่หานกระตุกยิ้ม ความจริงเขาก็รู้แค่ไม่กี่เรื่องหรอก แต่ถ้าอยากรู้มากกว่านี้ เขาก็สามารถรู้ได้ง่ายๆ เพราะตำแหน่งหน้าที่ของเขาช่วยผลักดันยังไงล่ะ
“แกต้องการอะไร”
“อย่าแตะต้องแบคฮยอน”
“ทำไมแกต้องเป็นห่วงมันด้วย” ฮียูถาม ลู่หานมันแอบรักแบคฮยอนรึไง ทำไมต้องมาเป็นห่วงเป็นใยกัน
“ผมรู้นะ...ว่าวันนี้คุณแกล้งคุณนายสองน่ะ”
“แล้วไงล่ะ....แกมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน!”
“อ้าว...คุณนี่โง่เนอะ ผมว่าผมบอกไปชัดเจนแล้วนะ”
“.....................!!”
“ถ้าคุณทำร้ายแบคฮยอนอีก ผมไม่เอาคุณไว้แน่” ลู่หานกระซิบ ก่อนจะใช้สายตากวาดมองร่างของหญิงสาวอย่างหื่นกระหาย
“ลองไปค้นประวัติผมดูนะ แล้วคุณจะรู้ว่าผม...ไม่ใช่คนที่คุณควรจะยุ่งด้วยหรอกครับ”
แบคฮยอนตื่นมาโดยที่ยังนอนไม่เต็มอิ่ม เมื่อคืนกว่าจะหลับก็ปาไปเกือบตี4แล้ว แถมยังมาตื่นตอนหกโมงเช้าอีก ถ้าจะพูดจริงๆก็คือแบคฮยอนนอนไม่หลับ เพราะเอาแต่คิดมากเรื่องคุณชานยอล
ร่างเล็กหวังว่าพอตื่นขึ้นมาก็จะเจอคุณชานยอลนั่งอยู่บนเตียง พร้อมกับบอกว่า ‘หายโกรธแล้วนะ’ อย่างที่เคยทำ แต่วันนี้มันไม่ใช่ ไม่มีแม้แต่เงาของคุณชานยอล
“ตื่นแล้วเหรอคะ เช้านี้จะรับอะไรดีคะ?” โบอาเดินเข้ามาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนใหม่ เธอตั้งใจจะเตรียมไว้ให้คุณนายสอง
“คุณชานยอลตื่นยังครับ”
“ตื่นแล้วค่ะ คุณเธอวิ่งจ๊อกกิ้งอยู่ข้างล่างค่ะ” โบอาตอบยิ้มๆ
“พี่โบอาครับ ช่วยเตรียมรองเท้าวิ่งให้ผมหน่อย เดี๋ยวผมอาบล้างหน้าแปรงฟันแปปนึงครับ” แบคฮยอนรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปทำภารกิจส่วนตัวทันที อย่างน้อยก็ให้เขาได้มีโอกาสขอโทษคุณชานยอลสักครั้ง
“อย่าวิ่งสิคะคุณนายสอง เดี๋ยวลื่นล้มนะ”
เวลาผ่านไปไม่ถึง10นาที แบคฮยอนก็พร้อมสำหรับการออกกำลังกายตอนเช้าแล้ว หนุ่มน้อยแสร้งทำเป็นออกมาวิ่ง ทั้งๆที่ความจริงแค่อยากหาเวลาคุยกับชานยอล
นายใหญ่ของบ้านตอนนี้แวะนั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะในสวนสวย ใบหน้าหล่อเหลือบเห็นแบคฮยอนแต่กลับรีบเบนสายตาหนีแกล้งทำเป็นไม่เห็น ไม่อยู่ในสายตา
ตรงข้ามกับชานยอลก็คือคุณนายที่สี่ของบ้าน ลู่หานป้อนคุกกี้เนยสดให้สามีกินพร้อมรอยยิ้ม โดยที่ไม่รู้ว่ามีใครอีกคนแอบมองพวกเขาอยู่
แบคฮยอนยังคงวิ่งต่อไปโดยที่สายตาก็จ้องมองไปทางสองคนนั้นตลอดเวลา หวังว่าคุณชานยอลจะเดินออกมาหาเขา หรือไม่ก็ชวนให้ไปนั่งทานคุกกี้ด้วยกัน
“โอ๊ยย!” เคราะห์ซ้ำกรรมซัด ขาเรียวสะดุดกับพื้นจนร่างเล็กต้องล้มคะมำไปอยู่ที่พื้น หัวเข่าเนียนสวยถลอกปอกเปิกจนเห็นเลือดซิบ แบคฮยอนหันไปมองคุณชานยอลด้วยแววตาน่าสงสารหวังจะให้พี่เขาเข้ามาช่วยพยุง แต่ไม่ใช่ ชานยอลแค่หันมามองแต่ก็ไม่ได้ลุกขึ้นมา
“แผลแค่นั้นคงไม่ตายหรอกมั้ง” เหมือนหัวใจดวงเล็กๆถูกกรีดขาดออกจากกัน แบคฮยอนเม้มปากแดงเข้าหากันแน่น ไม่ได้ เขาจะไม่ร้องไห้ต่อหน้าลู่หานเด็ดขาด ไม่งั้นเขาก็แพ้หมอนั่นสิ
“เป็นอะไรรึเปล่าครับแบคฮยอน” ลู่หานถามและวิ่งเข้ามาดูอาการอดีตเพื่อนรัก ต่อหน้าคุณชานยอลคงจะแสดงความสนิทสนมออกมามากไม่ได้
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!” มือเรียวปัดมือของอีกคนออกจากไหล่อย่างไม่ใยดี เขาไม่ชอบที่ลู่หานเป็นแบบนี้ ทำกันขนาดนี้ยังมีหน้ามาเป็นห่วงเขาอีกเหรอ เพื่อนทรยศ
“ปล่อยเขาลู่หาน ไม่ต้องไปสนใจ แล้วเธอก็มาหาฉัน เร็วสิคนดี ฉันคิดถึงเธอจะแย่แล้ว” น้ำเสียงทุ้มของชานยอลมันดูอบอุ่นเหลือเกิน อบอุ่นจนแบคฮยอนอดที่จะอิจฉาไม่ได้
มือเรียวยันพื้นซีเมนส์เพื่อค้ำจุนให้ตัวเองลุกขึ้นได้สบายๆ แต่มันก็ไม่ง่ายอย่างที่คิด ก็หัวเข่าทั้งสองข้างเป็นแผลนี่นา ความแสบจึงแล่นผ่านจนใบหน้าจิ้มลิ้มต้องนิ่วเพราะเจ็บปวด
“โถ คุณนายสองคะ! เจ็บไหมคะนั่น!” โบอาวิ่งเข้ามาพยุงเจ้านายให้ลุกขึ้น คุณชานยอลนะคุณชานยอล ไม่รู้จะใจจืดใจดำไปถึงไหนกัน
“ไม่เจ็บครับพี่โบอา....ไม่เจ็บเลยสักนิด” ดวงตาเรียวหลับพริ้มลงพร้อมกับน้ำตาเป็นสาย คุณชานยอลไม่รักเขาแล้ว ไม่รักแบคฮยอนแล้วจริงๆ
TBC
ทอล์ค - ครบร้อยแล้วนะคะ ขอโทษที่หายไปนานน้า ไม่ค่อยมีเวลาเลย ฮ่าๆเป็นไงบ้างคะบัตรคอนเอ็กโซ หาให้เพื่อนก็ช่างยากลำบากมากเลยเนอะ ใครยังไม่ได้บัตรก็สู้ๆนะคะ // ปล.บัวอาจจะบรรยายงงๆหน่อยนะคะตอนนี้ ฮ่าๆ เพิ่งตื่นมาก็อัพเลยค่ะ เจอคำผิดก็บอกด้วยน้าาา // **ฝากเม้นฝากติดแท็กด้วยน้า**
Twitter / @buabuafunfun #ฟิคคุณนายที่สอง mx- xine
ความคิดเห็น