คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [ Mafia's Honeymoon ] Ch.4 : Comeback
“ยินดีต้อนรับคร้าบบบ!!!”
เสียงตะโกนดังทั่วเกาะ เหล่าชายชุดดำออกมายืนเรียงรายกันเต็มไปหมด ทุกคนดูยินดีและครึกครื้นมาก สีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส บ้างก็คือของขวัญเอาไว้ในมือ บ้างก็โปรยกลีบกุหลาบลงบนพื้น
บนทรายเนี่ยนะ...
ถึงจะคาดการณ์ไว้อยู่แล้วว่าจะเป็นแบบนี้ แต่รัลก็ยังอึ้งในการต้อนรับอันโอเวอร์ของเหล่ามาเฟียทั้งหลาย ที่ทำเอาแขกคนอื่นๆ บนเกาะต้องหันมามอง
“ยินดีต้อนรับกลับ ‘มาเฟียแลนด์’ ครับ”
“หายไปนานเลยน้า”
“รักกันนานๆ เด้อ!”
“เป็นไงมั่งเฮ้ย!!!”
บลาๆๆ
“โอย...” รัลโอดครวญ
วุ่นวายเป็นบ้า...
อ๊ะ! เมื่อกี้มีคนหลุดชื่ออะไรออกมานะ ‘มาเฟียแลนด์’ งั้นเหรอ...
ที่นี่ก็คือ ‘มาเฟียแลนด์’ เป็นเกาะแดนใต้สุดยอดรีสอร์ทในฝัน ที่มาเฟียฝ่ายธรรมะซึ่งไม่ยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติดแต่ละแฟมิลี่ช่วยกันลงขันสร้างขึ้นมา เพื่อใช้เป็นสถานที่พักพ่อนโดยที่ไม่ต้องแคร์สายตาของตำรวจ ซึ่งเกาะแห่งนี้สุดยอดสมคำร่ำลือจริงๆ ทั้งหาดทรายสีขาวแสนสะอาด น้ำทะเลใสแจ๋ว มีสวนสนุกสุดหรรษา ปราสาทใจกลางเกาะอันงดงาม บ้านพักตากอากาศแสนสบาย มีกิจกรรมสุดเสียวตลอด อากาศก็ดี
แต่คนที่จะเหยียบที่นี่ได้ แน่นอนย่อมมีเบื้องหลังบ้างเป็นธรรมดา ถ้าไม่เป็นมาเฟียสายธรรมะตรงๆ ก็เป็นคนที่เกี่ยวข้องกับสมาชิกแฟมิลี่ ดังนั้นบางทีจะเห็นภาพมาเฟียหน้าโฉดโหดสุดขั้วพาลูกเมียมาเที่ยวเล่นในสวนสนุก บ้างก็พามาเล่นน้ำ
“สบายดีมากเลยเว้ยเฮ้ย!!!”
โคโรเนโร่เอามือกอดอก แล้วปล่อยให้ฟัลโก้มาเกาะที่ไหล่แล้วบินพาเขาลอยอยู่บนฟ้า รัลหันขวับไปมอง เขาเห็นแบบนั้นเลยส่งยิ้มให้
แล้วคู่รักกับพวกมาเฟียก็เสวนากันไปตลอดทางเดิน ตอนนี้ต้องไปติดต่อเข้าพักที่ตึกอำนวยการเสียก่อน
“พวกนายน่ะไม่ต้องมาตามอะไรนักหนาหรอกน่า”
รัลเอ่ยขึ้นด้วยความรำคาญ เหลือเพียงบางส่วนที่ยังอยู่ด้วย ขณะที่คนอื่นๆ แยกย้ายไปตามทางของตนกันแล้ว
“คะ คร้าบบบ!!!”
น้ำเสียงจริงบวกกับสายตาดุดันทำมาเฟียที่รุมอยู่แตกกระเจิงไปคนละทิศละทาง
ยัยนี่น่ากลัวมาก...
“แล้วก็... ปีกนกนี่จะตีหัวฉันอยู่ละ ไปห่างๆ ได้มั้ย”
“ไม่ได้หรอกเว้ยเฮ้ย” ถึงปากจะบอกอย่างนั้น แต่โคโรเนโร่ก็บังคับให้นกพาเขาออกห่างจากรัล ‘เล็กน้อย’
ทันใดนั้นเอง...
“จับคุณแรมโบ้ให้ได้สิ!!!”
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!”
มีเด็กชายหญิงสองคนวิ่งไล่จับตัดหน้าอยู่ในระยะห่างแค่ไม่กี่เมตร เสียงดังเอะอะโวยวายทำให้รัลต้องหยุดเดินแล้วพิจารณาที่มาของเสียงและเด็กที่วิ่งอยู่ตรงนั้นให้ดี
“ไอ้พวกนี้มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง...”
เด็กน้อยชุดทหารเห็นเหมือนกัน คิดขึ้นมาทันทีเลยว่าต้องเป็นฝีมือของเจ้านั่นไม่ผิดแน่ เลยสอดสายตามองหา แต่ก็ไม่พบ
“แรมโบ้!!! อี้ผิง!!!” เสียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งตะโกนตามหาตัวใครสักคน “อยู่ที่ไหน!!!”
ทั้งสองตัดสินใจเดินเข้าไปหาเด็กที่วิ่งไล่จับกันวงกลมวนอยู่ตรงที่เดิม พอดีกับจังหวะที่เจ้าของเสียงตามหาคนก็มาถึงตัวเด็กเช่นกัน
“อยู่นี่นี่เอง เลิกเล่นซนซักที!”
ชายร่างเล็กผู้มีผมฟูสีน้ำตาล นัยน์ตากลมโตสีเดียวกับผม กำลังจับตัวเด็กชายชุดวัวกับเด็กหญิงชุดจีนขึ้นมาอุ้ม ภาพนั้นเองที่ทำให้รัลกับโคโรเนโร่อึ้ง
“ซาวาดะ...” ร่างบางขยับปากเรียก “แกมาทำอะไรที่นี่”
“อะ เอ๋!?”
ผู้ถูกเรียกชื่อละความสนใจจากเด็กมามองสองคนตรงหน้า เมื่อเห็นว่าพวกเขาเป็นใครมือไม้ก็อ่อน ปล่อยเด็กร่วงลงพื้นทันที ตัวก็สะดุ้งโหยง อ้าปากค้าง นัยน์ตาเบิกกว้าง
ตุ้บ!!!
“ระ รัล มิลจิ!?” เสียงของเขาสั่นเครือ “คะ โคโรเนโร่ก็ด้วย”
“มีปัญหาเหรอเว้ยเฮ้ย” โคโรเนโร่กระโดดลงมายังพื้น แล้วกอดอกพูด “เจ้าสึนะ”
“เปล่าคร้าบบบ คือผะ...”
“รุ่นที่สิบ!!!”
ขณะที่สึนะกำลังจะอ้าปากแย้ง มีเสียงแทรกขึ้นมาเสียก่อน ทำให้เขาต้องหันกลับไปมอง ก็เห็นผู้ชายผมสีเทาวิ่งหน้าตาตื่นมาหาตน
“โกคุเดระคุง...”
โกคุเดระวิ่งมาหยุดหอบแฮกๆ ตรงหน้ารุ่นที่สิบ แล้วนั่นก็ทำให้เขายิ้มออก
“รุ่นที่สิบอยู่นี่นี่เอง ผมตามหาซะแทบแย่” เขาเงยหน้าขึ้นมองผ่านไหล่สึนะไป และสิ่งที่เห็นก็ทำให้อึ้งไป “เฮ้ย!”
“มาทั้งแก๊งสินะ” รัลพูด
“แล้วพวกแกมาทำไมมิทราบ” คนที่หอบเมื่อกี้พยุงตัวขึ้นยืนตรงๆ แล้วตะโกนถาม
“มาฮันนีมูนเว้ยเฮ้ย” โคโรเนโร่ตอบพลางเดินเข้าไปเกาะขารัล “ใช่มั้ยรัลจ๋า”
“ไม่ใช่โว้ย!”
ฟิ้ว!!!
#RIPColonnello
เตะเด็กทารกน้อยลอยกระเด็นไปลิ่วเลย...
“ไปโน่นแล้ว แบร่ๆ”
“แรมโบ้อย่าพูดแบบนั้นสิ”
“อี้ผิง แบร่ๆ”
เด็กสองคนนามว่า ‘แรมโบ้’ กับ ‘อี้ผิง’ คุยกันแทรกขึ้นมาเฉย
แรมโบ้หรือจริงๆ แล้วคือผู้พิทักษ์แห่งอัสนีของวองโกเล่ เป็นเพียงเด็กอายุ 5 ขวบ เดิมเป็นคนของ โบวีโน่ แฟมิลี่ ส่วนอี้ผิงเป็นนักฆ่าดาวรุ่งชาวจีนวัย 5 ขวบ ถนัดกังฟู มีท่าไม้ตายเด็ดคือหมัดเกี๊ยวซ่า ทั้งสองคนเป็นเพื่อนรักเพื่อนกัดที่อาศัยอยู่ชายคาเดียวกันกับสึนะ
กลับเข้าเรื่อง...
“รีบอร์นอยู่ไหน”
“อยู่ทางโน้นครับคุณรัล” สึนะตอบแล้วชี้ไปทางตึกอำนวยการ
“เจ้านี่มันคิดอะไรอยู่...”
รัลทำหน้าครุ่นคิด จังหวะเดียวกับที่มีอะไรหล่นมาจากฟ้าเกาะเข้าที่หลังให้พอดี
“ไปตายซะ!”
แม่คุณจับวางลงกับพื้นแรงมาก...
โหดร้าย...
“ชิ” โคโรเนโร่นั่นเอง “โหดร้ายจังนะรัล บอกแล้วไงให้ทำตัวเป็นผู้หญิงน่ะ”
“หึ...”
“ทั้งสองใจเย็นๆ ก่อนเถอะครับ แล้วนี่มาถึงนานแล้วเหรอ” สึนะถาม
“รุ่นที่สิบช่างพวกเขาเถอะครับ”
โกคุเดระเมินใส่ผู้มาใหม่และพวกเด็กๆ แล้วหันมาทำตาวิ้งๆ ใส่รุ่นที่สิบ
“เมื่อกี้น่ะ” รัลตอบ “ฉันไปละ”
แล้วเธอก็เดินหิ้วของออกไป โคโรเนโร่ก็ตามไปติดๆ แต่ก็ไม่วายหันกลับมาพูดกับพวกสึนะ
“แล้วเจอกันเว้ยเฮ้ย”
ที่เหลือได้แต่มองตาม แล้วก็พากันกลับไปทางเดิม
“เจ้าวัวบ้านี่มันวุ่นวายจริงๆ เลย”
“เอาน่าโกคุเดระคุง เจ้ารีบอร์นกับยามาโมโตะและก็คนอื่นๆ รอเราอยู่ รีบไปเถอะ”
“ครับรุ่นที่สิบ”
วุ่นวายแน่งานนี้...
ตึกอำนวยการ
ตึกที่มีพร้อมทุกสิ่งอำนวยความสะดวก ไม่ว่าจะเป็นประชาสัมพันธ์ อาหารเครื่องดื่ม เสื้อผ้าหน้าผม และอื่นๆ อีกมาก
“ติดต่อเรื่องอะไรคะ”
เจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์เอ่ยถามรัลกับโคโรเนโร่ที่เพิ่งเดินเข้ามาข้างในตึก
“ที่พักน่ะ” รัลตอบ
“มีบัตรเชิญ บัตรผ่าน หรือจดหมายแนะนำตัวมั้ยคะ”
รัลหยิบบัตรผ่านให้เจ้าหน้าที่ดู เธอตรวจดูครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าบัตรนี้มาจาก CEDEF และเป็นของจริงจึงจัดการเรื่องที่พักให้
“เป็นเจ้าหน้าที่คนใหม่เหรอเว้ยเฮ้ย” โคโรเนโร่ถาม
“ชะ ใช่ค่ะ คนเก่าเพิ่งลาออกไปไม่กี่เดือนเอง”
“มิน่าล่ะ”
เขาพยักหน้าให้ ทำไมถึงคิดแบบนี้น่ะเหรอ ถ้าเป็นคนเก่าละก็... ไม่ต้องมากความทุกอย่างก็เรียบร้อยตั้งแต่เห็นหน้าแล้วล่ะ
“บ้านพักอยู่ทางไหน” รัลถามต่อ
“เดี๋ยวจะมีคนนำทางหะ...”
“ไม่ต้องหรอกเว้ยเฮ้ย” โคโรเนโร่ขัดขึ้นมาเฉย “บอกมาว่าทางไหนก็พอ ฉันจะพาเมียฉันไปเอง”
“เมียไรยะ หัดอายคนอื่นซะบ้าง”
“ก็มันเรื่องจริงนี่”
“@#@$%$^&^&*(^&%%$$$”
เจ้าหน้าที่สาวมองทั้งคู่ยืนเถียงกันแล้วหลุดขำออกมาเบาๆ
สามีภรรยาคู่นี้น่ารักดีจัง...
“เอ่อ.. ขอโทษนะคะ บ้านพักอยู่ทางตะวันออกของตึกนี้ เดินไปไม่กี่ร้อยเมตรก็เจอแล้วค่ะ”
“โอเคเว้ยเฮ้ย”
โคโรเนโร่หันมาตอบหล่อน ก่อนที่จะจัดการพารัลออกไป
แต่ออกจากตึกไปยังไม่ทันพ้นดี ก็มีเด็กทารกใส่ชุดสูทกระโดดถีบโคโรเนโร่!
เปรี้ยง!!!
ตุ้บ!!!
เขาหลบพ้นแล้วหันกลับไปฟัดกับคนนั้น แต่อีกฝ่ายก็หลบได้เช่นกัน
“หนอยแน่ะ เจ้ารีบอร์น!”
“หึ...”
‘รีบอร์น’ ยิ้มแสยะวางมาดเท่ รัลที่ไม่รู้จะทำยังไงก็ปล่อยให้ทั้งสองคนตีกันไป จนกระทั่งพวกสึนะซึ่งประกอบด้วยสึนะ โกคุเดระ ยามาโมโตะ เบียงกี้ (แรมโบ้กับอี้ผิงไปเล่นซ่อนแอบอยู่) ที่อยู่ไม่ไกลหันมาเห็น แล้วเดินตรงมาหา
“รีบอร์น!” สึนะเรียกหน้าตาตื่น
“เกิดอะไรขึ้น” ยามาโมโตะถาม
“แค่ทักนายน่ะ” รีบอร์นตอบ ก่อนจะเดินไปตบบ่าโคโรเนโร่ “ใช่มั้ยพวก”
“ใช่แล้วเว้ยเฮ้ย”
“รัลเธอมาที่นี่ด้วยหรือ” เบียงกี้ถามพลางมองสลับไปมาระหว่างทางรีบอร์นกับรัลที่ก็ยืนอยู่ตรงนั้นน่ะแหละ
“อืม... แล้วพวกเธอล่ะ”
“รีบอร์นบอกจะพาพวกเรามาพักผ่อนน่ะ” ยามาโมโตะตอบ
“คุณรีบอร์นบอกจะพามาฝึกต่างหากเฟ้ย” โกคุเดระแย้ง
คนละอย่างเลย...
“แล้วทางนั้นล่ะ...”
“ก็แค่คู่สามีภรรยามาฮันนีมูน...” รีบอร์นพูดหน้าตาย
“ไม่ใช่อย่างนั้นซักหน่อย!”
ประโยคแก้ตัวของรัลทำโคโรเนโร่หลุดขำออกมา
ดูเหมือนจะไม่ยอมรับคำว่าฮันนีมูนสินะ...
“ปากไม่ตรงกับใจไม่เปลี่ยนเลยนะ”
“รีบอร์น! ไม่ต้องมาทำรู้ดี”
“เธอน่ะลดๆ ลงบ้างก็ได้ เคยเห็นผลของมันมาแล้วไม่ใช่เหรอ”
“...”
รัลหวนกลับไปนึกถึง ‘อดีต’ ที่ผ่านมาและความทรงจำที่ได้รับจากโลกอนาคต รีบอร์นเคยพูดกับเธอแนวๆ นี้ เธอจำได้มิลืม...
แทงใจดำ...
“ไปเถอะสึนะ จะเป็น ‘กขค’ ซะเปล่าๆ” พูดจบรีบอร์นก็ลากสึนะออกไปด้วยความเร็วสูง
“รุ่นที่สิบ!” โกคุเดระวิ่งตามไปติดๆ
“รอด้วยสิ”
ยามาโมโตะและที่เหลือก็วิ่งตามไป ทันเห็นแว้บๆ ว่าแรมโบ้กับอี้ผิงก็วิ่งไปเหมือนกัน
รัลได้แต่ยืนนิ่ง ดวงตาสีน้ำตาลสะท้อนความเสียใจ เธอรู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดนั้นมาก ทำไมจะไม่รู้ถึงนิสัยนี้ของตัวเอง แต่มันแก้ไม่ได้ซักที เหมือนเป็นระบบอัตโนมัติไปแล้ว ทั้งที่ความจริงก็แค่คำพูดธรรมดา เรื่องธรรมดาแท้ๆ...
ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้...
“เป็นอะไรไปรัล”
โคโรเนโร่ถาม แล้วเดินมาอยู่ตรงหน้าเธอ เขาแอบจุกกับคำพูดของรีบอร์นเหมือนกัน แต่จะทำยังไงได้ สิ่งนี้เป็นสิ่งที่เธอต้องจัดการกับตัวเธอเอง ยอมรับตรงๆ กับใจตัวเองเลยว่าอยากได้ยินรัลพูดตรงๆ ยอมรับความรู้สึกตรงๆ มากกว่าที่เป็นอยู่ทุกวันนี้
จะทำยังไงดี...
“เปล่า...” ร่างบางมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกผิด “พาไปที่พักสิ...”
“โอเคเว้ยเฮ้ย”
ฟัลโก้บินมาเกาะตรงไหล่ของโคโรเนโร่แล้วบินพาเขาตรงไปยังจุดหมาย รัลยืนคิดอะไรอยู่ครู่หนึ่งแล้วตามไป
ความรู้สึกมากมายถาโถมเข้าใส่หัวใจของทั้งคู่...
ทั้งความสุข ความเจ็บปวด...
เรื่องไม่ควรเป็นแบบนี้เลยจริงๆ...
ไอ้คนพูดรับผิดชอบมาซะ!
“รีบอร์น ทำไมแกต้องพูดแบบนั้นด้วย”
“ฉันหมั่นไส้”
“แต่คุณรัล... เขาสีหน้าไม่ค่อยดีเลย”
“เจ้าสึนะ แกไม่ต้องห่วงยัยนั่นหรอก ห่วงตัวเองก่อนดีกว่าว่าจะเจออะไรบ้างวันนี้”
“อะไรฟร้า!”
--------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีค่ะ ขออภัยที่หายไปหลายวันน้า แล้วก็ขอบคุณมากๆ!
ตอนนี้แต่งยากมาก ตัวละครเยอะพางง (เธออู้ต่างหากยะ!) ถถถถถ
อยากให้มีจริงซะเหลือเกิน มาเฟียแลนด์ดินแดน(พาไปสู่)สวรรค์
คนนึงก็ซึนซะ คนนึงก็(พยายามเขียนให้)ออกแนวเกียมัวซะละ จะเป็นไงน้อ
สงสัยตอนหน้าต้องจัดหวานๆ ซักหน่อยแล้วว -.,-
ยังไงก็ขอฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยน้า ติชมกันเข้ามาได้เสมอ เลิฟฟฟ ♥
ความคิดเห็น