Gloomy Love

ลำดับตอนที่ #5 : [Gloomy Love] : Part 5

 

 

 

 

 

 

 

     แสงยามเช้าค่อยๆเคลื่อนตัวผ่านผ้าม่านมายังเตียงนอน สาดส่องไปที่ใบหน้าของหญิงสาวตัวเล็กที่กำลังหลับไหล หญิงสาวรู้สึกตัวพลางใช้มือยกขึ้นมากุมศรีษะที่กำลังปวด เนื่องจากฤทธิ์ของน้ำสีอำพันเมื่อวานนี้

 

 

 

 

"อนนี่ค่ะตื่นได้แล้ว ตื่นมาทานซุป" มินจีเปิดประตูห้องเดินเข้ามาเขย่าตัวฉันด้วยแรง 5.5 ริกเตอร์ ทำเอาฉันรู้สึกเวียนหัว

"เดี๋ยวมินจีอ่าอนนี่ตื่นแล้ว ><" ฉันยกมือขึ้นห้ามการกระทำของมินจี

"อนนี่จะให้มินเอาซุปเข้ามาให้หรือจะออกไปกินเองคะ" มินจีเอียงคอถามฉันด้วยเสียงที่สดใส ต่างจากการกระทำเมื่อครู่ที่ดูฮาร์ดคอร์เหลือเกิน

"เดี๋ยวอนนี่ออกไปกินเองดีกว่า" มินจีที่ได้ฟังคำตอบของฉันก็พยักหน้าหงึกหงักก่อนจะเดินออกไป

 

 

 

 

ฉันนั่งดูทีวีไปพลางๆพร้อมกับตักซุปที่มินจีทำให้เข้าปาก ก่อนที่จะเบนสายตาไปยังประตูห้องที่เปิดออก

 

 

 

 

     แชรินพึ่งกลับมาที่ห้องหลังจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวาน เธอเดินก้มหน้าเข้ามาโดยที่ไม่ทักฉันกับมินจีสักคำ แต่ก่อนที่เธอจะได้เดินเข้าห้องไปนั้นก็ต้องหยุดลงตามเสียงเรียกของมินจี

 

 

 

 

"แชรินอนนี่ทำไมพึ่งกลับคะ ไปไหนมาน่ะ" มินจีชะโงกหน้าออกมาถามจากห้องครัวก่อนนที่จะเดินกลับเข้าไปทำอาหารเช้าต่อ

"อนนี่ไปธุระมาน่ะ" แชรินที่ยืนอยู่หน้าห้องทำท่าทางประหม่าก่อนจะตอบออกมา

"ธุระเหรอ! คงจะสำคัญมากสินะ ธุระกับคนของคนอื่นเนี่ย" บอมที่พึ่งเดินออกมาจากห้องพูดจิกแชรินขึ้นมาอย่างไม่ปิดบัง

"เธอไม่เข้าใจฉันหรอก" แชรินชักสีหน้าไม่พอใจใส่บอมก่อนที่เธอจะเดินเข้าห้องไป

 

 

 

 

     ฉันนั่งมองมินจีที่ตอนนี้เอาแต่นั่งมองปาร์คบอมอยู่บนโต๊ะอาหารอย่างไม่วางตา จนบอมทนสายตากดดันปนสงสัยของมินจีไม่ได้สุดท้าย เธอก็ยอมนั่งอธิบายเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นกับฉันและแชริน

 

 

 

 

     บุคคลที่พึ่งถูกพูดถึง ยืนกำมือแน่นพึงอยู่หลังประตู น้ำตาที่เคยรินไหนถูกหลังมือของผู้เป็นเจ้าของนั้นปาดออกอยากลวกๆ ใบหน้าที่เคยเศร้าหมองเมื่อครู่จางหายไป เมื่อมุมปากของเธอยกสูงขึ้นปรากฏรอยยิ้มบวกกับดวงตาของเธอที่โดนกรีดด้วยอายไลน์เนอร์คมกริบ จึงทำให้บัดนี้ใบหน้าและรอยยิ้มของเธอนั้นดูร้ายกาจยิ่งกว่านางร้ายในละครหลังข่าวภาคค่ำเสียอีก

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

"ห่วงใยกันเหลือเกินนะแต่ถึงยังไงฉันก็ไม่ยอมแพ้หรอก เธอเป็นฝ่ายแย่งคนของฉันไปก่อนนะ ดาร่า"

 

 

 

     ตอนนี้พวกเรานั่งประชุมกันอยู่ที่บริษัทเพื่อพูดถึงการคัมแบคของบิ๊กแบงและไอคอน หลังจากประชุมเสร็จฉันจึงเดินเตร็ดเตร่เล่นในบริษัทจนกระทั่งฉันได้รีบข้อความแปลกๆ

 

 

 

 

'ที่ระเบียงชั้นลอย' -xxx-

 

 

 

 

     ฉันขมวดคิ้วให้กับข้อความแปลกๆที่เห็นก่อนจะเดินไปที่ระเบียงชั้นลอย เบอร์ใครล่ะเนี่ย ? นี่ฉันคงไม่โดนคนในบริษัทแกล้งหรอกนะ แต่พอฉันก้มเก็บโทรศัพท์และเงยหน้าขึ้นมาก็แทบจะก้มหลบไม่ทัน

 

 

 

 

     ภาพตรงหน้านั้นปรากฏแชรินที่ร้องไห้อย่างหนักยืนกอดจียงอยู่ ฉันที่ไม่สามารถยืนเห็นภาพนั้นได้จึงรีบวิ่งออกมาทันที ตอนนี้ฉันยังไม่เข้มแข็งพอไม่ได้...ฉันต้องไม่แสดงความอ่อนแอออกมา ฉันที่วิ่งแบบไม่ลืมหูลืมตา จึงทำให้ไปชนกับแทยังที่กำลังเดินอยู่เข้า

 

 

 

 

"เฮ้วิ่งดูทางหน่อยสิ ทางมีให้วิ่งตั้งเยอะไม่วิ่ง... อ่าวดาร่า" แทยังที่เห็นคนตัวเล็กตรงหน้าคือดาร่าก็หยุดต่อว่าทันที

"แท แท....ยัง ฮือๆๆ" น้ำตาที่ฉันกลั้นเอาไว้กลับไหลออกมาไม่หยุด

"เฮ๊ย! นี่เจ็บขนาดนั้นเลยเหรอ" แทยังที่ตกใจกับปฏิกิริยาของคนตรงหน้าก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูก

"ตายห่า กูทำให้ซานดาร่าเมนผู้เหนือเมนของแฟนคลับร้องไห้ กูจะรอดมั้ยครับ" แทยังทำท่าอ้อนวอนขอร้องต่อพระเจ้าอย่างจริงจัง

"นายเป็นไรแทยัง" เสียงบุคคลที่สามปรากฏขึ้นเมื่อเห็นแทยังทำท่าทางแปลกๆ

"โอ๊สวรรค์แท้ เท็ดดี้ฮยองช่วยผมด้วยผมไม่คิดว่าแค่ชนเธอ เธอจะร้องไห้หนักขนาดนี้" เท็ดดี้ที่ได้ยินแทยังพูดแบบนั้นก็ก้มตัวลงมาดูคนตรงหน้า

"อ่าวดาร่าเธอเป็นอะไร มาๆเข้าไปนั่งในห้องอัดกันก่อน นายด้วยแทยัง" เท็ดดี้เดินเข้าไปโอบไหล่ดาร่าเข้าห้องอัดก่อนจะหันกลับมาเรียกแทยังที่กำลังทำท่าขอบคุณพระเจ้าที่ส่งเท็ดดี้มาให้กับเขา

 

 

 

 

"ว่าไงดาร่าเกิดอะไรขึ้น" เท็ดดี้ถามคนตัวเล็กที่นั่งข้างหน้าเขา

"ดาร่าเจ็บที่ผมชนอ่อออ" แทยังทำเสียงรู้สึกผิดก่อนจะรู้สึกดีขึ้นเมื่อคนตัวเล็กส่ายหน้าปฏิเสธ

"เรื่องจียงรึเปล่า" อยู่ๆเท็ดดี้ก็พูดขึ้นจึงทำให้ทั้งดาร่าและแทยังหันมามองหน้าเขาแทบจะพร้อมกัน

"รู้เรื่องนี้ด้วยเหรอคะ" ฉันเงยหน้าขึ้นมาถามเขา

"ก็พอรู้มานิดหน่อยล่ะ ฉันเคยบอกให้มันเลิกแล้วแต่ดูเหมือนมันจะไม่ฟังฉะนเท่าไหร่" เท็ดดี้พูดพลางถอนหายใจ

"ฉันห้ามพวกเขาไม่ได้หรอกค่ะ เขารู้จักกันมาก่อน ฉันมันก็แค่คนที่มาทีหลังคงไม่มีสิทธิ์อะไร" ฉันลุกขึ้นพร้อมกับก้มโค้งเพื่อลาเท็ดดี้โอปป้าและยองเบ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

 

 

 

 

[Jiyong's Part]

 

 

     ผมมายืนรอแชรินอยู่ที่ชั้นลอยตามคำขอของเธอหลังจากประชุมเสร็จ ผมหันซ้ายหันขวาอย่างกระสับกระส่ายเมื่อในใจคิดถึงแต่คนตัวเล็กที่นั่งเงียบไม่ปริปากอะไรเลยในที่ประชุม เธอคงโกรธผมเอามากๆ

 

 

 

 

"จีคะ" ผมสะดุ้งก่อนจะหันไปยังต้นเสียง

"แชรินมีอะไรเหรอ ถึงเรียกผมมาที่นี่" ผมพยายามพูดให้ดูเป็นกลางมากที่สุด

"ทำไมจีพูดห่างเหินกับรินแบบนี้ล่ะ เพระดาร่าใช่มั้ย" คนตรงหน้าผมพูดด้วยน้ำเสียงปนน้อยใจเล็กๆ

"ใช่แชริน ผมรักดาร่ามาก เราเคยตกลงกันไว้แล้วใช่มั้ยว่าถ้าดาร่ารู้เรื่องนี้เราจะยุติความสัมพันธ์แบบนี้กัน" ผมพยายามพูดทวนความจำของเธอเมื่อครั้งก่อนที่เราสัญญากันเอาไว้

"ไม่นะจี จีห้ามทิ้งรินนะ" แชรินวิ่งเข้ามากอดผมไว้ ผมพยายามผละออกจากตัวเธอเพราะกลัวว่าจะมีคนมาเห็น

"นี่แชรินปล่อยผมเถอะ" ผมยิ่งแกะเธอให้ออกจากตัวผมมากเท่าไหร่ แต่เธอกลับยิ่งกอดผมแน่นขึ้นมากเท่านั้น

"ไม่ค่ะจี ถ้าจีจะทิ้งริน รินจะโกหกทุกคนให้หมดเลยว่าจีหลอกให้รินนอนด้วยและทิ้งรินไปคบกับดาร่า ทุกคนก็รู้ว่าเราเคยคุยกันมาก่อนที่จีจะไปคบกับดาร่า ถ้าแค่รินพูดออกไปใครๆก็ย่อมเชื่ออยู่แล้ว แหม! ถ้าดาร่ารู้เรื่องนี้คงเจ็บปวดมากแน่ๆ จีจะทำยังไงดีล่ะคะ หรือจะยอมคบกับรินต่อ" แชรินพ่นคำขู่ออกมาจนผมต้องยอมจำนนท์กับข้อเสนอแสนชั่วร้ายของเธอ ดาร่าผมขอโทษนะ ผมรักเธอมากก็จริงแต่ถ้าจะให้ทนดูเธอเจ็บปวดไปมากกว่านี้ ผมนี่แหละจะทนไม่ได้เอง

 

 

 

 

[Dara's Part]

 

 

     ฉันมานั่งเล่นอยู่ในร้านกาแฟแถวๆบริษัท เพื่อมานั่งสงบจิตสงบใจจากเหตุการณ์ที่ไปเจอมาในวันนี้ จนกระทั่งมีข้อความเข้ามาอีก ฉันจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะขมวดคิ้วเป็นรอบที่ร้อยของวัน

 

 

 

 

'วันนี้คงเศร้ามากสินะ' -xxx-

 

 

'คุณเป็นใครน่ะ??' ฉันกดส่งข้อความตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว แต่เพียงไม่กี่อึดใจข้อความก็เข้ามาอีก

 

 

'ไม่ต้องรู้จะดีกว่า ฮึๆ เพราะเดี๋๋ยวมันจะไม่สนุกเอาน่ะสิ' -xxx-

 

 

'โรคจิต !!' ฉันตอบข้อความกลับไปเพียงสั้นๆก่อนโทรศัพท์จะสั่นขึ้นมาอีกครั้ง

 

 

'กลับบ้านได้แล้วมั้ง นั่งอยู่ในร้านกาแฟคนเดียวมันอันตรายนะ' -xxx-

 

 

 

 

พอฉันได้อ่านข้อความนี้ก็แทบจะนั่งไม่ติดเก้าอี้ เขารู้ได้ไงว่าฉันอยู่ร้านกาแฟ ฉันมองซ้ายมองขวาเพื่อหาคนน่าสงสัยแต่ก็ไม่มีเลยสักคน ก่อนจะตัดสินใจลุกออกไปจากร้าน

 

 

 

 

     สองเท้าเล็กเดินขนาบกับพื้นถนนที่คุ้นเคยเพื่อเดินกลับไปยังรถที่จอดทิ้งไว้ ท้องฟ้าที่เริ่มมืดลงทุกนาทีเหมือนกับจะเร่งให้คนตัวเล็กรีบเดินไปให้ถึงจุดหมายโดยเร็ว แต่พอใกล้จะถึงจุดหมายเธอกลับรู้สึกเหมือนว่ามีใครบางคนเดินตามเธออยู่จากทางด้านหลัง ด้วยความที่กลัวจนไม่กล้าหันไปมองเธอจึงรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นผล เมื่อเสียงฝีเท้าด้านหลังของเธอนั้นเร่งจังหวะขึ้นและเข้ามาประชิดตัวเธอ

 

 

 

 

"อ๊ะ! ไอ้โรคจิตนี่แน่ะๆ" ฉันที่ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จึงใช้กระเป๋าที่พกติดตัวฟาดเข้าที่คนข้างหลังไม่ยั้ง

"โอ๊ยยๆๆๆๆๆ ! หยุดๆ ดาร่านูน่ายู๊ดดดดด !!" เอ๊ะ ! ทำไมเสียงนี้มันคุ้นๆนะ ฉันหยุดทำร้ายคนตรงหน้าก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับคราบเลือดที่มุมปาก

"เฮ๊ยย! ซึงรีเป็นอะไรมั้ย" ตอนนี้หน้าฉันคงถอดสีไปแล้วเมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าคือ ซึงรี น้องชายคนโปรดของฉัน ไม่ใช่ไอ้โรคจิตแต่อย่างใด

"ถามมาได้...... ไม่มั้งก็นูน่าเล่นฟาดผมไม่ยั้งแบบนี้นี่" ซึงรีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงงอนๆก่อนจะสะบัดหน้าไปทางอื่น

"นูน่าขอโทษ แต่จริงๆแล้วนายไม่ควรมาเดินตามนูน่าแบบฆาตกรโรคจิตแบบนี้นะ เป็นใครๆก็ตกใจ" ฉันที่ยืนต่อว่าซึงรีอยู่ถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งๆเมื่อรู้ว่าคนที่ตามตนมาคือซึงรีไม่ใช่ไอ้โรคจิตในโทรศัพท์

"งั้นให้นูน่าทำแผลให้มั้ย" ฉันถามน้องชายตรงหน้าอย่างเป็นห่วง

"ไม่เป็นไรนูน่าผมว่าผมไปให้แดแด้ขาทำให้ดีกว่า" ซึงรีพูดพลางหัวเราะเมื่อพูดชื่อแดซองขึ้นมาแล้ววิ่งออกไปแต่เขาก็ไม่ลืมที่จะหันกลับมาโบกมือลา

 

 

 

 

-หอพัก 21-

 

 

     ฉันนอนรอปาร์คบอมและมินจีกลับมาจากซุปเปอร์ วันนี้ก่อนกลับจังแมก็ส่งข้อความเข้ามาว่าพรุ่งนี้มีปาร์ตี้ใหญ่ของบริษัทและผู้ถือหุ้น เฮ้ออออ... ตอนนี้ฉันไม่อยากจะออกไปเจอใครเลยจริงๆ ตั้งแต่ได้รับข้อความหน้ากลัวๆแบบนั้น ใครกันนะที่มาทำแบบนี้ แต่ไม่ทันที่ฉันจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นก็มีเสียงกดออดดังขึ้น

 

 

 

 

     ฉันลุกขึ้นเดินไปยังหน้าประตูเพื่อดูจอมอนิเตอร์ว่าใครมา แต่หน้าจอกลับไม่ปรากฏอะไรเลย มันกลับว่างเปล่า ฉันค่อยๆถอยออกมาให้ห่างจากประตูห้อง แล้วรีบกลับเข้ามานอนในห้องของตัวเองจนกระทั้งมินจีและบอมกลับมา

 

 

 

 

"ดาร่านี่กล่องนี้มันวางอยู่หน้าห้องอ่ะ แล้วมันมีชื่อเธอเขียนเอาไว้ด้วย" บอมพูดพลางยื่นกล่องสีเขียวขนาดใหญ่มาให้ฉัน

"เปิดสิฉันอยากรู้ว่าใช่ของกินรึเปล่า" บอมรีบขยั้นขย้อให้ฉันเปิดกล่องดู จนสุดท้ายฉันก็ต้องยอมเปิดจนได้

 

 

 

 

 

    ภายในกล่องมีชุดเดรสเกาะอกสีขาวยาวลงมาถึงพื้น ลูกไม้สีดำพาดตัดกันบนชุดไปมาอย่างลงตัว กระโปรงที่ฟูฟ่องทำให้ชุดนี้ดูเหมือนกับชุดของเจ้าหญิง พร้อมกับชุดเครื่องประดับที่จัดวางไว้ให้เข้ากับชุด ถูกจัดวางไว้ในกล้องเป็นอย่างดี จู่ๆก็มีเสียงสั่นเตือนจากโทรศัพท์ดังขึ้นเรียกความสนใจของฉันให้ออกจากชุดนั้น ฉันจึงวางชุดลงก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

 

 

 

 

'เป็นไงชุดที่ผมส่งให้ชอบมั้ย พรุ่งนี้คุณต้องใส่มันนะ มันจะทำให้คุณดูโดดเด่นที่สุดในงานเลยหล่ะ' -xxx-

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

'ยิ่งลึกลับ ยิ่งหน้าค้าหา'

 

 

 

 

 

 

 

 

 

-To be continued-

 

 

 

 

สวัสดีค่าาาาาา : )

ต้องขออภัยด้วยนะคะที่มาอัพช้า ช่วงนี้กำลังวุ่นกับการเลือกแอดมิช

แต่ไรท์จะพยายามมาอัพบ่อยๆน๊าาา แหะๆ

ขอบคุณทุกคอมเมนต์ของลีดมากๆเลยน้อออ อ่านและชื่นใจม๊วกๆ >..<

คราวนี้ไรท์มาทิ้งปมไว้ให้เดาอีกแล้ว 55555 หวังว่าจะสนุกไปกับการอ่านฟิคนี้นะคะ

แล้วอย่าลืมติดตาม SF ของไรท์ด้วยล่ะ

คิๆๆๆๆ