I DO

ลำดับตอนที่ #5 : BUT I DO LOVE YOU

BUT I DO LOVE YOU

 

Rose's POV

  

  เครื่องดื่มอึกใหญ่ถูกกลืนลงลำคอฉันไป นี่คือคืนแรกในชีวิตที่ฉันได้กลืนเครื่องดื่ม

ที่มีแอลกอฮอล์

 

  "สุขสันต์วันเกิดที่18นะโรส" ฉันพึมพำกับตัวเองขณะที่จิบเครื่องดื่มสีอำพัน ปล่อยให้ทุกอย่างลงคอไป ทั้งเรื่องเลียม... 

  และเรื่องเซน... ไอ้เรื่องที่ฉันจูบกับเซนน่ะ ลืมๆมันไปซะเถอะ มันรู้สึกแปลกๆเป็นบ้าเลย ว่ากันว่าพอเด็กผู้หญิงจูบใคร เธอคนนั้นจะเห็นดอกไม้ไฟในเปลือกตา 

  แต่สิ่งที่ฉันเห็นคือสี(?) นึกถึงเวลาคุณหยดสีลงในนำ้(ไรต์เตอร์ก็อธิบายไม่ถูก ใครไม่เข้าใจข้ามพาร์ทนี้ไป) ฉันเห็นมันหลายๆสี แล้วมันก็ปนกัน

  

  ก็บอกให้ลืมมันไปไง...

 

  แล้วเลียมล่ะ ไหนรับปาก(ลวกๆ)ว่าจะมาไง มีอะไรสำคัญกว่าวันเกิดของคนที่เค้าเรียกว่า"คนรัก"ล่ะ

  

  ก็ไม่รู้นะ โซเฟียแสนสำคัญมั้ง?

 

  ไง! สาวน้อย! เสียงชายคนหนึ่งดังมาจากข้างหลังฉัน เป็นเสียงที่คุ้นเคยดีมาก เขามาทำไม? บ้าเอ้ย ฉันจะเผชิญหน้ากับเขายังไงดีเนี่ย?!

 

Zayn's POV

 

  "ไง! สาวน้อย!" ไอ้เลียมปล่อยเด็กสาวออกมาเผชิญคำ่คืนแรกกับแอลกอฮอล์ได้ไงเนี่ย? น่าเป็นห่วง เธอควรจะอยู่ห่างๆฉันไว้นะโรส

 

  เธอดูอ้ำอึ้งเล็กน้อย แหงล่ะ ครั้งสุดท้ายที่เราเจอกัน ผมเอาปากผมไปประกบปากเธอหนิ แต่ผมมันเก่ง ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นละกัน

 

  "สุขสันต์วันเกิดนะ พี่มีข่าวจะบอก" ผมออกเสียงเพื่อให้คนตรงหน้าได้สติ

 

  "พี่ ออก จาก วง แล้ว" ผมทำให้โรสได้สติมาทั้งหมด ก่อนหน้านี้เมาละสิ ได้ยินคำนี้สร่างเมาเลยนะแม่คุณ

 

  "พี่ทำบ้าอะไรลงไป?!" ดีนะไม่พ่นไอ้นำ้สีดำนั่นใส่หน้าผม 

  "เดี๋ยวเข้าวงการนานๆแล้วเธอจะรู้เอง พี่ก็อยากใช้ชีวิตเหมือนผู้ชายอายุ22ปีธรรมดาๆ จะได้พักผ่อนแบบสบายๆ ไม่มีสปอตไลท์คอยตามส่อง"  

  "พี่บอกพวกเขายังไง?" "บอกใคร?" "ต้นสังกัดแล้วก็อีกสี่คน"

 

  Flashback

  ผมเลือกเวลาที่เลียมไม่อยู่ในห้อง 

"เห้ยพวกแก ฉันลาออกว่ะ!" 

.................... 3วินาทีแห่งความเงียบ

 

  "เซนนนนนน!!!!!!!!!!" เสียงไอแฮซคำราม(?)ดังทั้วห้อง "แกลาออกไม่ได้นะเว้ย!" ไอ้บูแบร์คำรามอีกตัว ไนออลดูจะเป็นคนใจเย็นที่สุด(หรือว่ากำลังช็อคอยู่?) ไนออลเดินใจเย็นมาแบบชายไอริช(?) "ทำไมวะ แกบอกเราได้ทุกอย่างนะ แกมีทางออกตั้งเยอะแยะที่ไม่ใช่ลาออกนะ ฉ-ฉันขอโทษ ฉันทำใจไม่ได้หรอก ถ้าไม่มีแก"(ไรต์เตอร์เป็นไซออลชิปเปอร์><) "ฉันก็ไม่อยากจากแกไปหรอก ไอ้หมูน้อยผู้น่ารัก น่าหยิก น่าแกล้งของฉัน แต่ฉันต้องการความเป็นส่วนตัว ฉันเหนื่อย เข้าใจฉันนะ" ผมสะอื้น นำ้สายเล็กๆไหลออกมาจากตาของผม ผมกอดไนออลให้แน่นที่สุด ใครจะดูแลมันเนี่ย ผมต้องคิดถึงมันแน่ๆ "แล้วเลียมล่ะ" แหม กำลังซึ้งเลย พูดชื่อมันให้เสียเวลาทำไมวะไอ้บูแบร์ "ลืมๆ มันไปเหอะ" "แกไม่ได้ลาออกเพราะไม่อยากเห็นหน้าเลียมอะไรประมาณนั้นนะ?" แฮซซ่าถามคำถามที่โง่ที่สุดสำหรับผม "ไม่เว้ย ฉันจะทำสิ่งที่ไร้สาระที่สุดแบบนั้นให้แฟนๆฉันเสียใจทำไมวะ?" แต่ผมเหนื่อยนะ ผมไม่ไหวกับการให้ใครมาตามส่องผมจริงๆ "หวังว่าพวกแฟนๆคงเข้าใจฉันเนอะ" ไดเร็คชั่นเนอร์ทุกคนของผมน่ารักอยู่แล้ว โดยเฉพาะประเทศไทย ผู้หญิงสวยเป็นบ้าเลย 

  ไอ้พลุ้ยดึงผมเข้ามากอด "ฮึก ปกอัลบั้มที่ไม่มีแก โปสเตอร์ที่ไม่มีแก เพลงที่ไม่มีเสียงแกจะเป็นยังไงวะ ฉันนึกไม่ออกเลย" ไนออลเก่งเรื่องทำผมหัวใจสลายเสมอ "อย่าห่วงเลยเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เพราะงานอย่างเดียวไม่ใช่เหรอ ฉันจะมาหาพวกแกบ่อยๆนะ" ผมจูบหน้าผากไนออลแล้วลงไปหอมแก้มมันทีนึง แล้วลูอิสกับแฮร์รี่ก็เข้ามาแจม

 

  "อ๋อ ก็บอกว่าลาออก" ผมเล่าไม่เก่ง "เราก็รำ่ลากันบ้าง" หญิงสาวตรงหน้าทำหน้างงๆ กลับไปเมาต่อแล้วสิ "มีนำ้ตาไหม?" ผมขี้เกียจกลับไปดราม่าอีกรอบเลยกลับไปรีบๆตอบไป "เป็นสายเลย" คนตรงหน้าได้ยินแล้วกลับไปกระดกเครื่องดื่มอีกรอบ "แล้วเลียมล่ะ" ผมเสียมารยาทไปอีกรอบ แต่ถ้าจะฉุดหญิงทารยาทต้องไม่มี เธอชะงักไปนิดหน่อย "เขายังไม่มา" "ยังไม่มาหรือไม่มา" โรสวางแก้วลง ถอนหายใจหนึ่งที พี่ขอโทษนะ แต่อยากเธอรู้สึกมันทำตัวได้ทุเรศ พี่รักเธอนะ... 

 

  "ไปที่โต๊ะกัน" ผมคว้าข้อมือเล็กๆแล้วเดินไปที่โต๊ะ แผนของผมกำลังจะเริ่มขึ้น 

  "งานก็ไม่มี เขาคงอยู่กับโซเฟียแหละ" ในที่สุดเธอก็พูดออกมา "เหรอ เธอคิดว่าเค้ารักเธอไหม?" ผมได้ความเงียบแทนคำตอบ 

 

  "แต่พี่รักเธอนะ..."

  เฮือก........... หายไปนานเลย ขอโทษนะคะ พอดีคอมไรต์เตอร์พัง (ตอนนี้ยืมคอมแม่) ยังไใ่รู้เลยว่ามีคนอ่านอยู่รึปล่าว พอดีมีฟิคใหม่ เป็นของแฮซ ฝากติดตามด้วยนะคะ