[Fic] อาคะ [NyTae]

ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER5

CHAPTER5

"ฟานี่มั่นใจนะว่าจะทำแบบนี้"

 

 เจสสิก้าถามความมั่นใจจากเพื่อนตอนนี้พวกเธอทั้งคู่อยู่ในผับ

 

ของตนเองที่มีคนของพวกเธอกำลังวุ่นวายในการปรับปรุงครั้งใหญ่

 

"แน่ใจสิชั้นไม่อยากจะทำมันอีกแล้ว พอแล้วกับความเหลวแหลกที่ผ่านมา "

 

"แกว่าไงชั้นก็ว่าตาม ปิดๆมันไปก็ดีเหมือนกันขี้เกียจทะเลาะกับยูริ

 

ชั้นมาผับทีไรต้องโววายทุกทีไม่รู้มันเป็นหลานรึเป็นแม่ชั้นกันแน่"

 

"แต่ฟานี่แกมั่นใจเหรอว่าร้านอาหารเนี่ยมันจะใช่แนวแก"

 

"ไม่รู้สิก็มันก็เหมือนกับผับละน่า แค่เปลี่ยนจากขายเหล้ามาเป็นอาหารแค่นั้น

 

อีกอย่างที่เราเปิดร้านอาหารคนของเราก็จะได้

 

ไม่ต้องไปไหนพวกเขาจะได้ไม่ต้องหางานใหม่ให้รำบากไง"

 

"แหมกับคนอื่นละใจดีแต่กับหลานตัวเองกว่าจะรู้ตัวว่าใจร้าย

 

หลานมันหนีไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้ว"

 

"หึหึเดี๋ยวชั้นก็จะไปตามกลับมาไง พรุ่งนี้แหละชั้นจะไปตามหาดวงใจชั้นคืน"

 

"ทำเป็นปากดี แล้วไอ้หมีตัวไหนมันร้องไห้เมาหัวราน้ำอยู่เกือบเดือน 

 

ถ้านักสืบที่ส่งไปไม่เจอแทยอนนะแกไม่มีวันได้ปากดีอย่างนี้หรอกคงนั่งเมาเป็นหมีสิ้นคิดอยู่บ้านโน่น"

 

.

 

.

 

.

 

.

 

 

ย้อนไปเมื่อ5วันก่อน

 

 

ทิฟฟานี่ในสภาพเมามายไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่นักเดินเซช้ายทีขวาที 

 

ในขณะที่มือยังคงถือขวดเหล้าไม่ยอมปล่อย เธอเปิดประตูห้องนอน

 

ที่เคยเข้ามาบ่อยๆยามที่ร่างกายต้องการ ห้องนอนของแทยอนยังคงเหมือนเดิม 

 

เพราะคำสั่งกำชับแม่บ้านห้ามเคลื่อนย้ายของทุกชิ้นแม้แต่น้อยแต่ให้ทำความสะอาดอย่างสม่ำเสมอ

 

 ทิฟฟานี่เซล้มลงบนเตียงร่างบางใช้แขนยันตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง 

 

วางขวดเหล้าลงพื้นโชคดีที่เหล้าไม่หกใส่ที่นอนตอนเธอล้มไม่อย่างนั้น

 

เตียงของเด็กน้อยอาจต้องรื้อทำความสะอาดใหม่ 

 

ร่างบางเผลอยิ้มออกมาเพียงเพราะเห็นภาพร่างเล็กของแทยอนนั่งส่งยิ้มมาให้

 

เธอจากโต๊ะหนังสือที่ร่างเล็กใช้มันบ่อยๆแต่แล้วรอยยิ้มก็เริ่มหายไป

 

เมื่อภาพร่างเล็กเริ่มเลือนรางจนเหลื่อไว้เพียงโต๊ะเปล่าๆ 

 

"หึ ฮึกก.. อาขอโทษกลับมาหาอาเถอะนะ"

 

 ฝ่ามือนุ่มยกปิดหน้าของตนปล่อยโฮออกมาอย่างไม่ต้องกลัวว่าใครจะเห็น

 

เพราะในห้องนี้มีเธอแค่คนเดียวเท่านั้น เนินนานกว่าคนเมาจะตั้งสติคืนมา

 

 ความเปียกชื้นบนใบหน้าถูกเช็ดออกลวกๆอย่างไม่แยแสมันหนัก 

 

ร่างบางลุกขึ้น ก้าวช้าๆอย่างรำบากเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์

 

 ขาทั้งสองข้างก้าวสะเปะสะปะไปที่โต๊ะหนังสือของหลานสาว 

 

หนังสือเล่มหนาหลายเล่มวางซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบ 

 

สมุดการบ้านเล่มหนึ่งวางอยู่ตรงกลางโต๊ะ สิ่งหนึ่งที่เธอควรจะจำให้ขึ้นใจคือแทยอนเป็นเด็กที่ตั้งใจเรียน

 

 หลานไม่ได้ทำผิดอะไรทำไมคนโง่อย่างชั้นถึงคิดไม่ได้ 

 

เธอมันโง่ทิฟฟานี่โง่จนทำร้ายเด็กที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย อย่างไม่น่าให้อภัย

 

 มือเรียวหยิบสมุดการบ้านขึ้นมา เปิดดูทีละหน้าอย่างช้าๆ ตัวหนังสือสวยเป็นระเบียบ

 

 แถมยังแอบมีวาดการ์ตูนน่ารักๆไว้ในสมุดอีก 

 

ถ้าเธอเป็นครูเธอคงให้คะแนนความเป็นระเบียบเต็มสิบบวกคะแนนความน่ารักให้อีกเต็มร้อย

 

 ร่างบางยังคงเปิดดูอย่างไม่รู้เบื่อเอเริ่มมีรอยยิ้มได้อีกครั้ง

 

"เอ รูปอะไร"  

 

ทิฟฟานี่เลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อในสมุดการบ้านนั้นมีรูปถ่ายสอดแทรกอยู่

 

 มือเรียวหยิบมันขึ้นมาดูอย่างสนใจ ภาพหญิงสาวสองคนยืนกอดคอกันยิ้มอย่างมีความสุข

 

 รูปนี้เธอเป็นคนเอาให้แทยอนเองนี่หน่ามันเป็นรูปที่แม่ของแทยอน 

 

ถ่ายไว้กับพี่แทฮีป้าของแทยอน 

 

 

แทฮี ป้า จริงสิเราลืมไปได้ยังไง

 

 

ขอให้เป็นอย่างที่เธอคิดทีเถอะ รอยยิ้มแห่งความหวังผุดขึ้นบนใบหน้าสวย 

 

ทิฟฟานี้ควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงอย่างรีบร้อน 

 

เมื่อหาเจอก็กดไปเบอร์ที่เธอต้องการ

 

"รุ่นพี่คะ นี่ฟานี่เองนะ"

 

"ฟานี่เหรอ มีธุระอะไรโทรมาดึกดื่นไม่แหกตาดูเวลาเลยรึไง"

 

"รุ่นพี่อ่า ฟานี่มีเรื่องด่วนให้ช่วย"

 

"เรื่องอะไรว่ามา"

 

 ฮีชอลพูดอย่างเคืองๆตั้งแต่สมัยเรียนแล้วมีธุระอะไรยัยนี่ไม่เคยใจเลยสักนิด

 

เอาแต่ใจตลอดถ้าไม่ติดว่าหลวมตัวมาเป็นพี่ระหัสแล้วก็เป็นเพื่อนพี่ชายยัยนี่นะ

 

ไม่มีทางชะหรอกที่เขาจะช่วย

 

"ช่วยส่งคนของพี่ตามหาหลานให้ฟานี่ที"

 

"หลาน นี่อย่าบอกนะว่าแกทำลูกเพื่อนชั้นหาย"

 

"ก็ไม่เชิงพอดีทะเลาะกันนิดหน่อย ตกลงจะช่วยมั้ย"

 

"ช่วยดิเห็นแก่พี่ชายเธอนะ และสงสารเด็กมัน พอจะมีเบาะแสอะไรมั้ย"

 

"พี่ช่วยส่งคนไปดูที่ไร่ ……………

 

.

 

.

 

.

 

 

.

 

 

"พี่แทคะ ดูส้มลูกนี้สิหน้ากินมั้ย"

 

จียอนถือผลส้มวิ่งหน้าตั้งเอามาอวดพี่สาว เหมือนเด็กชะไม่มี 

 

ร่างเล็กรับส้มจากน้องสาวขึ้นมาพิจารณาก่อนจะ แกะเปลือกชิมเอาดื้อๆ

 

"ง่าพี่แทอามาให้ดูไม่ได้เอามาให้กิน "

 

"ก็เห็นว่ามันน่ากินดีนี่น่า แค่นี้ทำหวงส้มออกจะมีเต็มสวนขนาดนั้น"

 

"ไม่ได้หวงชะหน่อยอยากกินก็กินสิ พี่แทเมื่อวานเค้าเห็นนะ"

 

"เห็น เห็นอะไร" ร่างเล็กทำหน้างงๆ

 

"พี่ยุนอาพี่สาวไร่ข้างๆมาขายขนมจีบพี่แทอย่านึกว่าเค้าไม่เห็นนะ"

 

"ไม่ใช่สักหน่อยเมื่อวานยุนอาเค้าแค่ไม่มีเพื่อนเลยมาหาพี่ก็แค่นั้น"

 

"โห อย่ามาปิดเค้าเด็กอนุบาลยังดูออกเลยว่าพี่ยุนอาเขาชอบพี่"

 

"บ้าเรานะคิดไปเองรึป่าว"

 

"พี่นั่นแหละที่ไม่ยอมสังเกตุอะไร ไหนจะมีผู้จัดการจุนซูอีก

 

 เห็นนะว่าคอยตามติดพี่บ่อยๆ"

 

"ไม่ใช่หรอกน่า"

 

"เค้าเชียร์พี่ยุนอานะ คนนี้เขาให้ผ่านพี่ยุนอาเป็นนักกีฬาประจำจังหวัดเลยนะสาวๆกรี๊ดตรึมเลย"

 

"เรียนก็เก่งแถมพ่อยังเป็นเจ้าของไร่ที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดอีก โอ้ยเฟอเฟคสุดๆ"

 

"พี่มาอยู่ได้ไม่นานจะจับคู่ให้พี่แล้วรึไง"

 

 

แทยอน !! 

 

 

เสียงเรียกจากด้านหลังทำให้คนตัวเล็กต้องหันไปมอง 

 

ยุนอาเพื่อนใหม่ของเธอกำลังปั่นจักรยานมาพร้อมรอยยิ้มสดใส

 

"ยุนอามาหาเรามีอะไรเหรอ"

 

"ยุนจะชวนแทไปเที่ยวที่ไร่ยุนหน่ะ"

 

"แต่…"

 

"พี่แทกับพี่ยุนเถอะ จียอนจะบอกแม่ให้ไม่ต้องห่วง"

 

"งั้นไปก็ไป "

 

"เย้ๆ แทยอนนั่งซ้อนท้ายเราเลยนะ"

 

ร่างเล็กขึ้นไปนั่งแบบเบี่ยงเพราะใส่กระโปรงคงไม่ดีเท่าไหร่หากจะนั่งแบบคร่อม

 

 เมื่อเห็นว่าแทยอนนั่งเรียบร้อยแล้วยุนอาก็ค่อยปั่นออกตัวไปโดยมีจียอนยิ้มปริ่ม

 

 นี่แหละคู่จิ้นของเธอ พี่แทยอนกับพี่ยุนอา เหมาะกันสุดๆถ้าเอาไปเล่าให้เพื่อนที่โรงเรียนฟังคงจะฟินกันน่าดู

 

ขณะที่จักรยานเคลื่อนตัวไปร่างเล็กก็ต้องกอดเอวคนข้างหน้าอย่างช่วยไม่ได้เพราะกลัวตกรถ

 

 ยุนอาปั่นแบบไม่รีบนักความรู้สึกอุ่นที่เอวทำให้เธอรู้สึกดีใจอย่างมาก

 

 กอดแบบนี้ตลอดไปเลยได้มั้ยแทยอน

 

 

 

 

 

สองคนที่นั่งจักรยานผ่านถนนหน้าไร่ไปไม่ได้สักเกตุเลยสักนิดว่ามีรถหรูจอดอยู่

 

 สายตาแข็งกร้าวจ้องมองทั้งคู่ผ่านเลนแว่นสีดำ มือเรียวกำพวกมาลัยแน่น 

 

ภาพที่แทยอนกอดเอวคนอื่นมันทำให้ทิฟฟานี่ต้องพยายามสงบสติอารมณ์ไม่ใช่น้อย

 

 แต่เธอคงวู่วามไม่ได้เพราะมาในฐานนะคนผิด ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะคิดหวง

 

งานนี้ไม่ว่ายังไงต้องยอมแค่ไหนทิฟฟานี่คนนี้ทุ่มสุดตัว 

 

ต้องให้แทยอนยกโทษแล้วยอมกลับไปอยู่กับเธอให้ได้...