คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter4 ฝันร้าย..
Chapter4
ทางด้านพอล
“เฮ้ย! ไอ้พวกลิงมันหายไปไหนนะ”พอล ฮิกกิ้น ชายร่างยักษ์ผู้เปรียบเสมือนพ่ออีกคนของห้าลิงเดินกระสับกระส่ายไปมาในห้องพักหลังจากโทรหาทุกคนที่คาดว่าห้าลิงจะไปสิงด้วย แต่กลับพบว่าไม่มี...
“เป็นไงพอล เจอพวกมันมั้ย”ไซมอน โคเวลวิ่งกระหืดกระหอบมาหาเขา พอลส่ายหัวเป็นคำตอบ
“ไปไหนของพวกมันวะ”ไซมอนสบถออกมา
“คุณฮิกกิ้น คุณไซมอนครับ”การ์ดร่างยักษ์สองคนวิ่งมาทางพวกเขา
“เป็นไง เจอมั้ย”
“ไม่เลยครับ ทุกซอกทุกมุมเลยครับ ให้การ์ดหน้าบ้านพักดูแล้วก็ยังไม่กลับไป”การ์ดคนแรกรายงาน
“คอยดูนะ กลับมาเมื่อไหร่โดนแน่ไอ้ลิง”ไซมอนคาดโทษ
“เอาไงต่อดีล่ะ”พอลเริ่มกระวนกระวาย เพราะปกติถึงแม้พวกลิงจะชอบเที่ยวชอบปาร์ตี้แค่ไหนแต่ก็ต้องมีคนใดคนหนึ่งคอยโทรรายงานตลอด
“เอาเถอะ พวกมันอาจลืมโทรบอกเรา กลับไปรอที่บ้านกันดีกว่า”ไซมอนบอกด้วยน้ำเสียงสบายๆเพื่อคลายความเครียดของพอล ผิดกับใจที่กระวนกระวายว่าอาจมีเหตุการณ์ผิดปกติเกิดขึ้นกับบอยแบนด์ที่เขารักดั่งดวงใจ ถ้าเป็นเช่นนั้นเขาคงไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรต่อไป
“ขอให้เป็นอย่างนั้น”พอลถอนหายใจแล้วรับกุญแจรถจากไซมอน ก่อนจะพาตัวเองและผู้จัดการกลับบ้านพัก
ทางด้านOne Direction
“เหยย ขยับลูกตาได้แล้ว”ไนออลร้องบอกหลังจากที่นาซวาลาลงไปดินเนอร์แล้ว
“แสดงว่าถ้าไม่มีคนอยู่เราก็ขยับตาได้น่ะสิ”ลูอิสเริ่มลิงโลด
“แล้วเวลาเธอนอนล่ะ เราจะขยับได้มั้ย?”ไนออลถาม
“พอเธอนอน เราก็นอนสิ จะอยู่ทั้งคืนเลยเหรอ”เซนย้อน ไนออลจะทำหน้ามู่ตามปกติ แต่ติดที่ว่าเขาอยู่ในโปสเตอร์จึงทำไม่ได้
“แกมันจอมขี้เกียจ ไม่คิดจะหาวิธีออกหรือขยับตัวอะไรเลยเหรอ”ไนออลบ่น
“ก็หาอยู่ แต่นั่นมันเวลานอน”เซนทำน้ำเสียงกวนโอ๊ย”แต่ฉันจะเจียดเวลาอันมีค่ามาลองขยับลูกตาก็ได้”
ไนออลกลอกตาไปมา
“ฉันเกลียดแกจังเซน”
“เพราะแกอิจฉาความหน้าตาดีของฉัน”
“โอ๊ยย ไม่คุยกับแกแล้ว”ไนออลโวยวาย
“พวกแก@#&*_-_9^6”สมาชิกบอยแบนด์ห้าคนเริ่มเถียงกันเองไปมา
“ฉันจับพวกแกเพื่อให้สำนึกนะ ไม่ได้ให้มาเล่นอย่างนี้ ไอ้พวกบ้า”ราฟาเอลฟังสิ่งที่พวกแฮร์รี่คุยกันเผื่อจะได้ยินอะไรบางอย่างที่สำคัญๆเช่นข้อมูลทางธุรกิจแต่กลับพบว่าพวกเขาเถียงกันไม่หยุด
ไอ้พวกนี้มันดังได้ไงวะเนี่ย
ราฟาเอลคิดแล้วถอนหายใจ มือหยาบหนาคว้าโทรศัพท์มากดโทรออกหาใครบางคน
“ฮัลโหล”
(....)
“ฉันมีงานมาให้แกทำเพิ่ม”
(....)
“ทำให้ตอนกลางคืนพวกมันต้องฝันร้ายแบบสุดๆ ฝันในสิ่งที่พวกมันเกลียดมากๆ”
(....)
“เฉพาะตอนกลางคืนเท่านั้น”
(....)
“ค่าจ้างเพิ่มอีก2เท่า ขอบใจมาก”
ราฟาเอลวางสายแล้วกระหยิ่มยิ้มอย่างสะใจเมื่อคิดว่าเด็กหนุ่มพวกนั้นจะเจออะไรต่อจากนี้
ตกดึก
“นอนละนะ ง่วงมาก”เซนพูดแล้วหลับตาลง เมื่อหนังตาบนล่างประกบกัน ภาพบางอย่างก็ฉายในหัวเซน
ภาพเขาในวัยเด็กจมน้ำที่ทะเลสาบใหญ่สุดลูกหูลูกตา เขาสำลักน้ำและกรีดร้องให้คนช่วย พ่อเขากระโดดลงไปเพื่อช่วยเขา แม่เขายืนตะโกนอยู่บนบก
เซนดิ้นไปมาในทะเลสาบกว้างใหญ่ น้ำมากมายไหลท่วมปอด เขากำลังขาดออกซิเจน เขากำลังจะตาย
“โอ๊ย”เสียงพ่อของเขาร้องลั่นเมื่อขาข้างขวาเกิดเป็นตะคริวขึ้นมา
“ยัสเซอร์!!!!!!”แม่ของเขาหวีดร้องเมื่อเห็นทั้งสามีและเขาดำดิ่งลงสู่ก้นทะเลสาบ
เซนตะโกนกรีดร้องไปมา เขาพยายามที่จะลืมตาอย่างสุดความสามารถแต่ก็ทำไม่ได้ เพื่อนๆได้แต่ตะโกนแข่งกับเขา
Writer zone
มาอัพแล้วนะคะ
ช่วงนี้อารมณ์ตกไปมาก
ตอนแรกหลังจากวันคอนก็อารมณ์ขึ้นแต่งต่อได้
ซักพักก็มีข่าวเซน ช่วงนั้นชีวิตทำอะไรไม่ได้เลย
กินไม่ได้นอนไม่หลับ ร้องไห้ทั้งวัน รู้สึกเหมือนคนอกหัก5555
ตอนนี้สภาพจิตดีขึ้นแล้ว70%
จะมาอัพเรื่อยๆนะคะ
ติด#PosterUjeanด้วยนะคะถ้าอยากทวง/ด่า/ติ
เจอกันตอนหน้าจ้า
ความคิดเห็น