คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ทดลองเป็นคุณอาครั้งที่ 4
4
"ยุบหนอพองหนอ..ใจเย็นไว้คิมไค.." ผมหอบหายใจแรง เหงื่อกาฬไหลซึมตามขมับซับกลุ่มผมชื้นเหงื่อ พิงเครื่องซีลอกกระดาษสูงเท่าเอวระหว่างที่ยกมือขึ้นทาบหน้าผากกว้างของตัวเองแล้วเหลียวมองประตูห้องนั้นอีกครั้ง.. อยากจะจับไอเด็กแบคฮยอนเอาหัวโขกโต๊ะจริงๆ ..
ผมบอกให้มันสารภาพรักกับชานยอลไม่ใช่ให้อ่อยแล้วให้ปาร์คปลํ้า .. ว้อยยยยยยย!
ย้อนกลับไปไม่กี่นาทีเมื่อกี้กันนะครับคุณผู้อ่าน
คือตอนนั้นเป็นเวลาเย็นๆใกล้คํ่าครับ ผมเห็นว่านี่มันก็ใกล้เวลาไปงานเลี้ยงแล้ว เลยกะว่าจะมาบอกให้อาหลานคู่นี้เตรียมตัวกันก่อนจะไป เพราะตอนที่เดินสวนกับเพื่อนรักข้างล่างสภาพงี่ดูแทบไม่ได้ ผมเผ้ากระเซอะกระเซิงแถมเสื้อก็ยับยู่ยี่ คิดไปก็ส่ายหัวไป ผมเดินฮัมเพลงตามทางมาเรื่อยๆไม่นานก็ถึงหน้าห้องประธานขี้เก๊ก.. ด้วยความที่ว่าผมเป็นทั้งเพื่อนและเลขาคนสนิทของชานยอล ผมเลยไม่คิดจะเสียเวลาเคาะประตู .. จึงตัดสินใจผลักประตูออกจนสุดด้วยความรวดเร็ว!!
ครืดดดดดดดดดด ปึง!!
'อุ่ยเหี้ย!!!' *ผมอ้าปากค้าง*
'เห้ยยยยยย!!' *มันดีดตัวลงโซฟาอย่างจรวด*
'แก็บซ๊องงงงงง!!!!' *ทำหน้าเป็ยปลาขาดอากาศแปดวิ..* เพื่อนรักของผมรีบกระโดดลงจากโซฟาแล้วยืนทำหน้านิ่งพร้อมเอามือล้วงกระเป๋าเหมือมไม่มีอะไรเกิดขึ้น ..อิฮาร์ ตอแลมากเพื่อนกู..ส่วนแบคฮยอนก็นอนนิ่งเป็นตุ้กตาตาค้างไปแล้ว..
อุ้บต่ายลี้วววววววววววววว!!!! ㅠㅡㅠ อีอาหลานคู่นี้มันทำอัลลัยกานนนน..
'หน่วยตาคมเบิกกว้างอ้าปากพะงาบๆมองร่างสูงใหญ่ของเพื่อนรักที่คร่อมทับหลานตัวเองซึ่งมันติดตาผมไปหมด เอกสารที่ถือมาในมือร่วงกระจายลงพื้น ผมยกมือขึ้นปิดตาแล้วหมุนตัวเดินออกมาจากห้องทันที งนงานกองๆไว้ตรงนั้นละเดี๋ยวก็มีคนเก็บเอง .. ผมเดินออกมาไกลๆจากห้องทำงานพร้อมท่องยุบหนอพองหนอในใจระหว่างที่ยกมือปิดตาไปด้วย โอย ..
'ยุบหนอ..พองหนอ.. ฮือ
'สงสารคนโสดแบบกูบ้างเด้!!!!
'Pcy part
พอจงอินเดินออกไปก็หอบร่างกายตัวเองลงมาจากโซฟามานั่งที่พื้น อ่อ..มันคงจะเข้ามาเตือนเรื่องงานเลี้ยงสินะ ผมอยากจะเอาหัวโขกกำแพงจริงๆที่ไปจูบเจ้าเด็กตัวแสบที่ตอนนี้กำลังนอนพลิกตัวหันหลังให้
เลยเอื้อมมือหวังคว้าแขนขาวแต่เจ้าตัวเล็กเหมือนจะรู้ทัน ลุกขึ้นพรวดแล้วเดินออกไปจากห้องปุบปับ หัวใจคนแก่หล่นวูบเมื่อโดนคนน่ารักเมินใส่
อห.เฟลมาก..
"ทำไงดีวะเนี่ย.." บ่นพึมพำกับตัวเองแม้แบคฮยอนจะเดินออกไปแล้ว ขายาวๆลุกยืนก้าวตามไป หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทแล้วโทรหาเลขาให้เตรียมของขวัญให้บริษัทเปิดใหม่
"ฮัลโหล"
'ว่า?'
"เตรียมของยัง? เดี๋ยวกูจะพาแบคฮยอนไปละ" มองหลังมือขวาที่สวมนาฬิการาคาแพงแล้วกรอกเสียงลงโทรศัพท์
'เตรียมแล้วๆ มึงไปก่อนเลยเดี๋ยวตามไป'
ติ้ด..
จงอินตัดสายไป ผมยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเสื้อตามเดินแล้วเดินตามแบคฮยอนต่อ ขาก็สั้นแต่ทำไมเดินเร็วจัง..
"แบคฮยอนครับ" ผมเรียกระหว่างทางเดิน
"อะไร!" น้องตอบเสียงห้วนแล้วเดินต่อไปไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
"หันมาคุยกันก่อนสิ นะครับ.."
"ไม่!"
"อย่าโกรธพี่เลยคนดี ขอโทษครับ"
"ม่ายยยย!!!" หันมาหลับหูหลับตาตะโกนใส่ พนักงานหันมามองก่อนผมจะตวัดหางตามองอย่างรู้สึกรำคาญ ไม่ได้รำคาญน้อง ..แต่รำคาญพนักงานที่เดินออกมาดูไม่รู้หน้าที่..
"แบคฮยอนอ่า.." ก้าวขายาวขึ้นตามจังหวะการเดินที่เร็วขึ้นของเด็กน้อยที่เดินมาจากชั้บจนตอนนี้อยู่ที่ลานจอดรถ ..
"ขึ้นรถก่อนค่อยคุยกัน" ตีหน้าเครียด เปิดประตูเอามือรุนหลังให้น้องนั่งที่นั่งข้างคนขับ เด็กน้อยทำหน้ามุ่ย กอดอก พอผมขึ้นนั่งก็หายใจฮึดฮัดมองข้างทางไปเรื่อย
ภายในรถหรูกำลังถูกคลุมด้วยความเงียบเมื่อผมกำลังคิดคำพูดหว่านล้อมให้น้องหายงอน กับแบคฮยอนที่นั่งนิ่งหายฮึดฮัดแล้ว ..มันแปลกๆแฮะ
"ฮึก..ฮืออ" เร็วเท่าความคิด..เสียงสะอื้นเล็กๆเรียกให้ผมที่ง่วนอยู่กับความคิดหันไปมอง ผมรู้สึกถึงความวูบโหวงในอกเพราะเห็นน้องร้องไห้และ ร้องไห้เพราะผม.. หัวใจ ผมตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเรียบร้อย.. มือขวาตบไฟเลี้ยวเข้าหาข้างทางทันทีโดยไม่สนว่าที่ตรงนั้นจะจอดรถได้หรือไม่
"ฟังพี่อธิบายก่อนนะเด็กดี" กล่าวเสียงอ่อน
"ฮึก ไม่ต้องมาจับเล้ย!! ฮือออ.." ปากแดงเบะออก นํ้าตาเม็ดร่วงเผลาะ ยื่นมือไปจับแขนจับมือก็โดนแกะออก
"โกรธเรื่องที่พี่จูบใช่มั้ย.."
"....."
"ขอโทษนะครับ พี่แค่..แค่อยากจะจูบเรา คือ.."
"ฮึก ฮือ แง๊!!!!" อยู่ๆน้องก็ตะโกนขึ้นมาดังลั่นรถ ผมยกมือขึ้นปาดนํ้าตาที่แก้มขาวแม้จะแสบหูไม่น้อย น้องไม่ได้ขัดขืนเหมือนครั้งแรกๆ จึงดึงตัวมากอด
"ขอโทษครับ อย่าร้องไห้นะเด็กดี"
"จะขอโทษอย่างเดียวหรือไงเล่า!!! ฮือออออ.." ผมอึ้ง
"เอ่อ.."
"จูบแบคเพราะเผลอใช่มั้ย.." ช้อนตาแดงๆเอ่อนํ้าตามอง จิกมือบนหลังแน่น
"ไม่ใช่ครับ.."
"แล้วจูบทำไม.."
"....."
"จูบต้องทำกับคนที่รักไม่ใช่หรอ?" เบะปากหน่อยๆแล้วซุกหน้าลงที่เดิม
"พี่ก็รักแบคฮยอนไง.."
"แล้วรักแบบไหน?"
"......"
"เป็นอาหลานนี่ จูบกันทำไม ตอบแบคฮยอนสิ.."
"....,"
"......"
"...."
"ขอโทษละกัน ถ้าพูดเยอะเกินไป.." แขนเรียวออกแรงผลักอกแกร่งออกแรงๆ บิดข้อมือตัวเองที่โดนจับเอาไว้ ทิ้งตัวลงนั่งในขณะที่มือหนาอีกข้างยังโอบแผ่นหลังเล็กไว้
"ปล่อย.." กล่าวเสียงแข็งถลึงตามองอย่างเอาเรื่องดูก็รู้ว่างอน
"...."
"พี่ชานยอลปล่อย .."
"...."
"คนใจร้าย!!!"
คนใจร้าย
คนใจร้าย
คนใจร้าย
...
แขนยาวรั้งตัวเด็กน้อยขี้แยให้จมในอ้อมกอดอุ่นอีกครั้ง ถึงจะดิ้นขลุกขลักเป็นพักๆแต่กลับไม่ได้ออกแรงผลักมากมาย ก้มลงวางคางบนเรือนผมนุ่มนิ่มสีเข้มของแบคฮยอน
"ใจร้ายหรอ?"
"ใช่ใจร้ายมากรู้ไว้ด้วย !! ทีนี้จะปล่อยได้รึยังเล่า อึดอัดนะ" ใช้แขนขาวใต้เสื้อผ้านุ่มนิ่มผลักและดึงทึ้งคนแก่กว่า
"งั้นหรอ.."
"นี่ ฟังอยู่รึปล่า..อื้อ!!!" จนเด็กน้อยเผลอเงยหน้าขึ้นมาผมที่ถูกโวยวายใส่จับใบหน้าหวานของแบคฮยอนมาประทับจูบหนักแน่นละคนหวานนุ่ม ดวงตาเรียวรีเบิกกว้าง หัวใจในอกมันเต้นอย่างบ้าคลั่งจนแทบกระเด็นออกมาจากอก
"อื้อออ อ่อยย! (ปล่อย!!)" กัดปากบางแน่นไม่ยอมเปิดให้คนแก่กว่าได้ลิ้มรสหวานภายในโพรงปากนุ่ม ทุบหน้าอกแกร่งอึกอักๆจนคนแก่กว่ายอมละปากออกไป.. แล้วยังจ้องหน้าใกล้ๆอีก..
"เลิกดื้อได้แล้วลูกหมา.."
"..."
"พยศมากๆจะต้องโดนกำหราบนะรู้มั้ย?"
อีกครั้งแล้วที่เด็กน้อยใจอ่อนให้คนแก่เจ้าเล่ห์..
เสียงเพลงอึกทึกครึกโครมดังลั่นผับหรูหราใจกลางเมือง รถคันงามแล่นเข้าไปจอดชั้นใต้ดินของตัวตึก
"เนี่ยหรอผับ?"
แบคฮยอนถามทันทีที่ขาก้าวลงจากรถ สถานที่ดูหรูหราตระกาลตา มั่งคั่งไปด้วยผู้คนที่เดินเข้าออกไม่ขาดสาย แรงส่งจากมือชานยอลลุนหลังให้เดินนำหน้าตอบรับเพียงในลำคอ ตอนนี้เวลาแค่สามทุ่มนิดๆแต่เหล่าผู้คนกลับอัดแน่นในคลับไฮโซนี้แสดงถึงความนิยมในย่านนี้
"อยู่ใกล้ๆพี่เอาไว้นะแบคฮยอน" กำชับเสียงนุ่ม ชานยอลกระตุกมือเขาให้เดินใกล้ๆตัวเอง สลับเปลี่ยนเป็นเดินนำฝ่าฝูงชนคนเมาที่ยืนเต้น นั่งเลื้อยไม่เป็นท่า กระชับอ้อมแขนโอบรัดแบคฮยอนไว้ พาเดินไปยังโซนวีไอพีที่ถูกจับจองโดยเลขานุการและประธานบริษัทเปิดใหม่ รวมถึงบริษัทรอบๆอาณาบริเวณที่ร่วมมาแสดงความยินดีด้วย
"คุณชานยอลหรือปล่าวคะ?"
"ครับ คุณคือคุณชานมีสินะครับ ยินดีที่ได้รู้จักและยินดีด้วยกับการเปิดบริษัทใหม่นะครับ" ฉีกยิ้มโค้งตัวให้หญิงสาสนาม 'คิม ชานมี' ตรงหน้า แบคฮยอนยืนตัวแข็งทื่อเพราะไม่เคยเจอกลุ่มคนนักธุรกิจรวมตัวกันเยอะๆขนาดนี้ แถมเขายังเป็นแค่เด็กต้อกต๋อยที่ดูยังไงก็ไม่สมควรมสเหยียบในงานนี้ด้วยซํ้า..
"ค่ะ ว่าแต่ข้างๆนั่น ภรรยาหรอคะ?"
"เอ่อ..ก็" ชานยอลอึ้งเมื่อแบคฮยอนของเขาโดนทักเป็นผู้หญิง เจอคนมาทักเยอะแยะแต่ไม่ยักกะเจอเป็นแบบคุณชานมีสักคน
"แหม~ ไม่ต้องเขินหรอกนะคะ! ผู้หญิงด้วยกันมานั่งนี่สิ เธอชื่ออะไรหรอจ๊ะ?"
"คือ..ชื่อแบคฮยอน ครั--"
"อ้ายย น่ารักจังง~ แบคฮยอนนน" พูดขัดขึ้นแถมเดินลิ่วๆผ่านคุณอาสุดหล่อกอดหลานชายที่บัดนี้เปลี่ยนเป็นผู้หญิงเต็มตัว ชานยอลแอบกลั้นขำเมื่อมองใบหน้าหวานทำท่าอึกอักเหมือนขอให้ช่วย
"นี่คุณชานมีครับ" ชานยอลเริ่มร้องทักท้องเพราะชักหวงร่างกายนุ่มนิ่มที่ถูกกอดขึ้นมานิดหน่อย
"คะว่ายังไงเอ่ยยย"
"พอดีภรรยาผมเป็นผู้ชายน่ะ.."
"แหม~ผู้ชะ.. เอ้ะ.."
พรูดดดดดส์
นํ้าสีสันฉูดฉาดที่กำลังถูกกลืนลงคอพ่นพรวดออกจากปากคนตัวดำ จงอินลุกขึ้นยืนจ้องไอ้เด็กแบคฮยอนกับชานยอลเขม็งไปมา คุณชานมีผละกอดแบคฮยอนเอาผ้าเช็ดหน้าซับตามขอบปาก ..อีห่าได้กันแล้วหรอ? ใช้เวลาแค่นั้ร?
ออมอ จงอินจะเป็นลม..
ไอ้ตอนแรกที่เด็กแบคฮยอนโดนทักเป็นผู้หญิงหน่ะมันไม่เท่าไหร่ แต่ไอคำว่าภรรยาที่พ่นออกมาจากปากชานยอลนี่สิ! ทำเขาตกใจจนสำลักเหล้าปั่นเต็มคอ ..เดี๋ยวกูก็จับคยองทำภรรเมียบ้างแม่งเลยยิ่งอายุพอๆกับแบคฮยอนด้วย ฮื่อ อีเพื่อนเลว T__T
"จงอินไหวมั้ยคะ?"
"ไหวครับ แค่ก.."
"ว่าไป แบคฮยอนเป็นผู้ชายหรอคะเนี่ย น่ารักจังเลยน้าา"
ไม่มีท่าทางตกใจแถมยังกระโดดใส่จนแบคฮยอนเซ ..มนุษย์ผู้หญิงมันช่างน่ากลัวยิ่งนัก..เขาได้แต่มองเด็กน้อยถูกกอดแล้วคิดในใจ
“เอ่อคุณชานมีครับ เรามีของขวัญจะมอบให้" จงอินว่าพลางยิ้ม
"อ่อ ขอโทษค่ะ ลืมตัวไปหน่อย" เธอยิ้มรับแล้วนั่งลงบนโซฟาวางมาดเหมือนเดิม
"นี่ครับของขวัญ" ชานยอลพูดแล้วเลื่อนมือหยิบกล่องของขวัญขนาดกลางให้เธอ หญิงสาวกล่าวขอบคุณพร้อมยิ้มหวานรับ เรานั่งคุยกันได้ไม่นานคุณชานมีก็เริ่มชวนออกไปเต้นที่ฟลอร์..
"คุณชานยอลคะ ไปเต้นกับฉันหน่อยมั้ย?" เธอจับมือชานยอลออกแรงดึง
"ครับ" เขาตอบรับโดยไม่ได้คิดอะไร ขายาวๆก้าวตามร่างเล็กไปกลางฟลอเต้นรำ ไม่รอช้านิ้วสวยฉบับหญิงสาวกรีดกรายตามขอบเสื้อสูท อาการมึนงงจากสุราทำให้ตัวเธอโอนเอนไปมา
"ไหวมั้ยครับเนี่ย?" ชานยอลหรี่ตามองหญิงสาวด้วยความไม่แน่ใจ เดี๋ยวเอนไปมาแถมใส่ส้นสูง ถ้าล้มคงเจ็บน่าดู
"ไหวค่ะ อึ้ก .. ไปเต้นกานนน" เบียดเสียดร่างกายเข้าหาชายหนุ่มผ่านเนื้อผ้า สองข้อมือสวยโอบรอบต้นคอแกร่ง หน่วยตาคมเบิกกว้างมองใบหน้าที่เลื่อนเข้ามาใกล้ จะผลักออกมันก็ดูจะรุนแรงไปหน่อย แต่ถ้าไม่ห้ามแบคฮยอนต้องงอนแน่ๆ..
"นี่..คุณเมาแล้วนะ" จับไหล่ลาดดันออกเบาๆ ถอยหลังสองก้าว เธอส่ายหน้าจนผมประบ่าสะบัดตามแรงไปด้วย
"ใครเมากันนน ไม่มี๊เล๊ยยย คิกคิก"
"เดี๋ยวผมโดนแบคฮยอนว่าเอานะ ปล่อยผมก่อนสิ" เธอเริ่มเดินเข้ามาอีกครั้ง
"หน่าาา ภรรยาคุณไม่เห็นหรอกก" นี่ก็เชื่อว่านั่นเป็นภรรยา... เธอโอบแขนเหมือนเมื่อครู่ แต่คราวนี้กลับดันให้ชานยอลถอยจนชิดกำแพง มือชองเธอจับมือชานยอลให้วางลงบนท้ายทอยตัวเองแล้วเลื่อนใบหน้าใกล้ระหว่างกระซิบคำหยอกล้อชิดใบหน้าคม
"มาสนุกกันเถอะคุณชานยอล.."
.
.
.
.
.
"พี่จงอิน.. ไอนี่มันคืออะไรอะ กินได้ป้ะ?" ส่งนิ้วจิ้มแก้วนํ้าสีสันฉูดฉาด พี่จงอินหันมาตีมือดังเพียะส่ายหน้าแล้วหยิบไปกินเอง
"ไม่ให้กินเว้ย เด็กๆกินไม่ได้"
"เหล้าหรอ"
"อือ เหล้าปั่นอะ กินแล้วไม่เมาหรอก ขึ้นขื่อว่าเหล้าก็แย่แล้ว" แบคฮยอนพยักหน้ารับ มองไปรอบๆด้วยความตื่นเต้น เมื่อกี้เห็นพี่ชานยอลโดนดึงออกไปเต้น ตอนนี้หายไปไกนแล้วก็ไม่รู้ ถ้าเจอจะกระโดดกัดหูเล้ยย!
"อยากกินอะ ขอนิดนึงได้ป้ะ.."
"เห้ยๆ เดี๋ยวพี่ก็โดนสามีน้องต่อยเอาดิ"
"สามีอะไรรรร ขอกินนิดเดียว จริงๆ"
"ไม่ได้!"
"น้าาา.. นะนะ" ขยับตัวไปนั่งใกล้ๆเกาะแขนถูๆไถๆไป พี่จงอิน เขายกมือดีดหน้าผากแล้วลุดขึ้นยืน เด็กหน้าหมามองตามตาละห้อยแล้วเขาก็หัวเราะ
"นู่น..ขวดนู้น ไปเข้าห้องนํ้าแปป เดี๋ยวมา.." นิ้วยาวชี้ไปทางดงขวดเหล้าที่วางบนโต๊ะมากมายแต่ยังไม่ทันได้ถามว่าขวดไหน พี่ชายตัวดำก็เดินหนีเข้าห้องนํ้าไปซะแล้ว นิ้วเรียวยกขึ้นแตะใต้คางเชิงครุ่นคิด ก่อนจะค่อยๆหยิบขวดที่ดูมีสีสันคล้ายกับเหล้าปั่นพี่จงอินออกมา
"ของพี่จงอินสีอะไรน้า?.. อ้ะ สีเหลืองไง!!"
กวาดตาทั้วโต๊ะจนพบขวดเหล้าสีเหลืองอ๋อยเหมือนของพี่จงอิน ไม่รอช้ายกขวดขึ้นเทนํ้าสีสันฉูดฉาดใส่แก้วใบเล็กๆกรอกเข้าปาก รสชาติฝาดๆละคนหวานทำให้เด็กน้อยหยีตา
อร่อยดีแฮะ ขอกินอีกหน่อยละกัน..
แบคฮยอนเทนํ้าเมาสีเหลืองอ๋อยลงแก้วซํ้าแล้วซํ้าเล่าอยู่ประมาณสี่ห้าแก้วจนพี่จงอินเดินกลับมาที่โต๊ะนั่นละถึงพึ่งนึกได้ว่าพี่เขาให้กินนิดเดียว เขานั่งลงข้างๆแล้วตีแก้มแบคฮยอนเบาๆ
"เห้ยแบค.."
"หือออออ?"
"กินไปกี่แก้ว" เขาจ้อง "แก้วเดียวเอ้งงงง" โกหกออกไปแล้วเลียปากแก้เก้อ
"กี่แก้ว.." เขากดเสียงตํ่า..
"สี่แก้วเองดุทำมอยยยย บุ่ยยย"
"ขวดไหน?"
"ขวดนี้" ชี้นิ้วที่ขวดเหล้าถูกเปิดฝาทิ้งไว้ ตั้งแต่จงอินเดินเข้ามาก็รู้แล้วว่าไอเด็กหน้าหมานี่เมา แต่ใครจะไปรู้วะว่าแบคฮยอนกินของแรงเข้าไป ที่ไม่ใช่เหล้าปั่นด้วย..ตาบอดสีรึไงวะ ไอที่มันแดกนี่สีเหมือนเหล้าปั่นกูตรงไหน
นี่มันตากีล่าชัดๆ...
4แก้วด้วยแหละ..
แม่มึงเอ้ยยยยย~~~
"เหี้ย.." หันขวับมองเด็กหน้าหมาตัวปัญหาที่เมาแอ๋เลื้อยไปกับโซฟา พ่อแก้วแม่แก้วช่วยชรงอินด้วยคร่ะ.. วันนี้ถ้าไม่โดนกระทืบไม่โดนต่อยนี่จะช่วยลูกได้มาก
ไม่น่าปล่อยมันนั่งกินเหล้าคนเดียวเลยวะคิมไค..
"กูจะทำไงวะทีนี้.." เกาหัวแกร่กๆมองแบคฮยอนที่นอนหรี่ตาเหมือนกำลังจ้องอะไรบางอย่าง..แต่ช่างมัน จะมองอะไรก็มองไป กูกำลังเครียดว่าจะทำยังไงให้กลับบ้านไปร่างกายครบสามสิบสองอยู่
"พี่ชานนนโยลลลลล.. อ๊ะ อย่านะ!!!!" ลุกขึ้นพรวดจนคนนั่งข้างๆแทบสำลักอากาศตาย
"แบคเห้ย เป็นไร.. เห้ นั่นจะไปไหน? เห้!!" ขาสั้นก้าวฉับๆไปทางหลังสุดของบาร์โดยไม่ฟังเสียงเรียกของจงอินที่ตะโกนไล่มา
"มาสนุกกันเถอะคุณชานยอล.."
"สามีของเค้าาา~~~~ มายืนทำอะไรตรงนี้หยอออออ~~~"
ซวยล่ะ.. .
"หือ?!" ชานยอลหันขวับมองตามต้นเสียง แบคฮยอนยืนตัวโยกเยกไม่ต่างจากคุณชานมีแต่ดูเหมือนแบคฮยอนจะมึนกว่า.. ใครให้กินเหล้าเนี่ย
"แบคฮยอน..กินเหล้ามาหรอ"
"อื้อออ เค้าป่าวน้า~" ชานยอลดันหญิงสาวออกแล้วก้าวฉับๆมาหาเด็กน้อย ดวงตาเรียวรียิ้มหยี หัวเราะคิกคักแบบไม่มีสาเหตุ
"เห้อ.. ดื้อ" ยกมือขึ้นทุบหัวเด็กเตี้ยแล้วจับอุ้มพาดบ่า แบคฮยอนอ้าปากหวอ ขาเล็กๆเตะตรงหน้าท้องคนแก่กว่าเบาๆพร้อมโวยวายไปด้วย
"อ๊าาา! อุ้มทำมายยย วางเค้าเลยยย~~ บู่!!"
"จะพากลับบ้านแล้ว.."
"วางแบคฮยอนเล้ยยย เดี๋ยวแบคฮยอนเตะเลยน้าา" แสร้งเตะเบาๆที่หน้าท้องอีกครั้งจนคนแก่กว่าหมั่นไส้ ชานยอลตีหลังต้นขาเบาๆ แล้วเดินไปหาเพื่อนรักที่ทำหน้าหงออยู่ที่โซฟา
อ๋ออออ หหห..มึงเองสินะ..
"คิมจงอิน" นํ้าเสียงเย็นๆที่คุ้นเคยทำให้ชายหนุ่มตัวดำมือเย็น เงยหน้าขึ้นมาก็เจอร่างยักษ์และรู้ตัวทันทีว่าในอีกไม่ช้า ตีนของประธานปาร์คชานยอลจะมาอยู่บนหน้าเขา
แม่แก้วคะ.. ช่วยด้วยค่ะ..
"ว่าไงมึง..แฮะๆ" จงอินเกาหัวแกรกๆ
"ว่าไงอะไรมึง.. ให้น้องแดกเหล้าใช่มั้ย?" ชานยอลขมวดคิ้ว
"ก็..ไว้ค่อยอธิบายละกัน พาน้องกลับเหอะ เดี๋ยวกูเคลียคุณชานมีเอง" บ่ายเบี่ยงประเด็นกลายเป็นไล่ชานบอลให้กลับบ้านไป เขาส่ายหัวให้เพื่อนรักตัวดำที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กระดกเหล้าเข้าปากเหมือ นนํ้าเปล่า
"อ๊า ปล่อยเค้าน้าา ปล่อยเค้าเลย เอิ้ก~"
"เห้อ.." ชานยอลวางเด็กน้อยลงบนเตียงที่คอยโดหรูที่เดิม พอวางลงเด็กเตี้ยก็เริ่มป่วนเขาด้วยการจับนู่นดึงนี่ ทำอย่างกับชานยอลไม่มีความรู้สึก
"โป้งพี่ชานแล้วว แง๊ !"
"โป้งพี่เรื่องอะไรเรา หืม?" แบคฮยอนหลับตาเบะปาก ใบหน้าและผิวกายขาวขึ้นสีแดงเพราะผลของแอลกอฮอล์ ชานยอลนั่งลงบนหัวเตียง
"ทิ้งเค้าไว้คนเดียว.." แบคฮยอนช้อนตามอง
"แถมยังจุ้บกับยัยป้าคนนั้นด้วย!!!" จู่ๆก็แหวขึ้นเสียงดัง มุดหน้าลงกับหมอนใบใหญ่ ชานยอลมองเขาด้วยความหมั่นเขี้ยวแล้วแสร้งทำเสียงเศร้า
"ยังไม่ได้จุ้บสักหน่อย มีคนมาขัดจังหวะ"
"เอ้ออ ถ้าเค้าไม่เดินเข้าไปก็จุ้บแล้วอะดี๊~ จำไว้เลย จำไว้.."
"แบคฮยอนอ่าา ..อย่างอนพี่เลยนะ"
"ไม่รู้! ไม่สนใจแล้ว งอนแล้ว แบร่!" โผล่หน้าออกมาแล้วก็มุดกลับไปเหมือนเดิม ชานยอลนั่งมองแล้วอมยิ้มอยู่ที่เดิม
"งอนพี่หรออ ไม่รักพี่ชานยอลแล้วหรอคนดี~"
"อือ ไม่รักแล้ว" ตอบเสียงอ่อย
"ฮื้อ พี่เสียใจนะ.." ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ปากกลับยกยิ้มกว้าง กระทั่งแบคฮยอนพลิกตัวหันมาเลยตีหน้าเศร้าให้ดูน่าสงสารเสียเต็มประดา
"อื้อ ร้อนอะ.."
"อ้อนพี่สิเดี๋ยวจะทำให้หายร้อน"
"แบร่ ไม่อ้อนคนแก่หร้อก เชอะ!!"
"งั้นพี่ไปแล้วนะ.." ป่วยกับการจะเถียงกับคนเมา ชานยอลลุกออกจากเตียงเตรียมเอาผ้าชุบนํ้ามาเช็ดตามตัวเด็กเตี้ยขี้งอแงแต่ก็ขอแกล้งสักหน่อย แกล้งแต่แฝงความหวังดีไรงี้
"อ๋าา จะไปไหนนนไม่ให้ปัยยย งื้อออ" แต่การกระทำช่างสวนทางกับคำพูด ทั้งๆที่แบคฮยอนบอกว่าจะไม่อ้อน แต่พอชานยอลลุกไปเอาผ้าชุบนํ้ามาเช็ดตัวกลับร้องไห้งอแงกอดช่วงเอวเขาแน่น
"ยอมอ้อนพี่ชานยอลแล้วหรอ?"
"ไม่ได้อ้อนซักหน่อย! จุ้บ!!" แต่กลับกอดแน่นแถมจุ้บแก้มเขาไปหนึ่งที ...อ่า ไม่ได้อ้อน
หร้อ..
"ไม่อ้อนก็ปล่อยเลย จะไปอาบนํ้าแล้ว เบื่อคนแถวนี้" แกะมือขาวๆออกจากช่วงเอวอย่างนึกเสียดาย แต่อีกใจกลับสนุกที่ได้แกล้ง อ่า ..นับวันชานยอลยิ่งเหมือนคนเป็นโรคประสาทเข้าไปทุกทีแล้ว
"งื้อออ ไม่อาวว ไม่ให้ไปนะ" กอดเข้าที่เดิมแถมกระชับกอดแน่นขึ้น
"หึ.."
"งื้อออ อ้อนก็ได้ อือ .___." ชานยอลหันไปมองเด็กดื้อที่พยายามจะอ้อนเขาแต่ดูเก้ๆกังๆ
"พี่ชานยอลอ่าาา.. ร้อนอะ ฮืออ" ก้มหน้าจับชายเสื้อเชิ้ตขยำขยี้จนแทบขาดคามือ ชานยอลรู้สึกหมั่นเขี้ยว แต่ยังไม่สาแก่ใจที่กินเหล้าโดยไม่บอกเขา..
"แล้วไง..?"
"ช่วยหน่อย.. น้าาาา~~"
"หืม อ้อนแค่นี้เองหรอ?" เลิกคิ้วมองอย่างชั่งใจ ชานยอลมองเด็กน้อย ดูต่อไปว่าจะทำอะไรต่อไป
"หลับตาก่อน.."
"หืม?"
"งื้อ หลับตาสิ้!!" มือเล็กๆสองข้างยกขึ้นปิดตาชานยอลแน่นแถมแอบเห็นชานยอลอมยิ้ม แบคฮยอนขมวดคิ้วชั่งใจกับความคิดและร่างกายไร้การควบคุมของตัวเอง ปากบางเฉียบเบียดริมฝีปากอิ่มปิดแน่น ชานยอลแอบตกใจวูบแรก แล้วแอบยิ้มกว้างในใจ ปล่อยให้แบคฮยอนทาบริมฝีปากค้างไว้อย่างนั้น
"จุ้บ.. พอใจรึยังล่ะ!!" แบคฮยอนถอยตัวออกห่างนั่งกอดเข่ามองชานยอลยิ้มกว้าง ชานยอลดึงขาคนตัวเล็กให้ไถลกลับมาที่เดิม เตียงนอนอยู่ในสภาพยับยู่ยี่จนดูไม่ได้ หน้าผากกว้างเลื่อนใกล้กัน ความอบอุ่นจากชานยอลแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายชองเขา จากที่ว่าร้อนอยู่แล้วมันก็ยิ่งร้อนมากขึ้นไปอีกเป็นเท่าตัว..
"รักพี่ชานยอลมั้ยคะ?" จู่ๆก็เปลี่ยนคำลงท้ายจากครับเป็นคะ ซะอย่างนั้น
"อือ.. งื้อ รักสิ รักมากด้วย!!" สติที่เลือนลางค่อยๆกลับมาทีละเล็กทีละน้อย แบคฮยอนพยักหน้าขึ้นลงเร็วๆ
"รักแบบไหนเอ่ย บอกชานยอลได้มั้ยคะ?" จุ้บริมฝีปากบางเฉียบ
"ฮือ ไม่บอกหรอก" ชานยอลจุ้บอีก..
"บอกมาเถอะ ชานยอลรับได้ค่ะ"
"งื้อออ"
จุ้บ..!
"....."
จุ้บ!!
“จะบอกไม่บอกฮะไอ้เด็กดื้อ”
จุ้บๆ!
"อ๊าๆๆ บอกแล้วๆ" จนแบคฮยอนยอมแพ้หลับหูหลับตาพูดออกมา ชานยอลยังคงยิ้มอยู่เสมอ
"รักแบบ..คนระ...รักไง" ตอบแบบกล้าๆกลัวๆ หัวใจมันเต้นตึกตักตึกตักจนชานยอลยังได้ยิน เขายิ้มแล้วแนบปากลงมาครั้งสุดท้าย ยันตัวขึ้นนั่งแล้วยืนข้างเตียง
"ขอเวลาชานยอลสักพักนะคะเด็กดี"
"..."
"แล้วเดี๋ยวพี่ชานยอลคนนี้จะมาให้คำตอบ!"
"อื้อ" ยิ้มรับบางๆ ในใจตอนนี้มันเต้นเป็นจังหวะแทงโก้แล้ว อ๊าย พี่ชานยอลอ่า~ มาคงมาคะอะไรกัน งื้อ เขินมากเลยนะ ..แบคฮยอนยังคงนิ่งกระทั่งสัมผัสอุ่นทาบลงมาครั้งสุดท้ายที่เปลือกตาพร้อมคำหวานให้เจ้าหญิงตัวเล็ก หลับไหลไปในนิทรา
"นอนซะนะ เดี๋ยวเช็ดตัวให้.. ฝันดีนะคะ"
TBC.
_________________________________________________
ทำไมมันไม่ดราม่าเหมือนที่คาดไว้ อิย๊า 5555555555555555555
สกรีมแท็ก#ฟิครชบ ♡
ความคิดเห็น