คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ยอม...
ผมเคยถามตัวเอง ..รักครั้งแรก จะยาวนานแค่ไหน.. ผมไม่กล้าเดา
รู้แค่ว่าความรักของผมตอนนี้เหมือนตกหลุมรักทุกวัน ใจเต้นแรงทุกครั้งที่อยู่ใกล้ ยิ้มกว้างทุกครั้งที่ใช้เวลาไปพร้อมๆกัน เส้นทางข้างหน้าของผมสว่างไสวเต็มอิ่มไปด้วยความสุข สุขเสียจนผมรู้สึกแปลกใจว่าทำไมผมถึงรักภูมากขึ้นขนาดนี้ มากจนไม่คิดว่าจะรักใครได้อีก
ตั้งแต่คืนนั้นจนถึงตอนนี้ ใครก็ตามที่เห็นเราสองคนไปไหนมาไหนด้วยกันก็คงคิดว่าปกติ ไม่มีคำพูดหวานๆ การกระทำน่ารักๆ หรืออะไรก็แล้วแต่ที่บ่งบอกว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน สรรพนามกูมึงก็ยังคงใช้เรียกอยู่เหมือนเดิม ทุกอย่างเหมือนเดิม เหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง นอกเสียจากเราได้นอนกอดกันแทบทุกคืน ไม่บ้านมัน ก็หอผม หรือไม่ก็ห้องพักวงโย
แต่ก็นั่นแหละ ความลับไม่มีในโลก
“มึง เมื่อเย็นไอ้บอลมันมาถามกูว่า เราสองคนเป็นอะไรกัน” ผมหันไปมองคนที่ใช้แขนผมต่างหมอนอย่างประหลาดใจ
“…”
“มันบอกว่าไอ้อาร์ตสังเกตพวกเรามาซักพัก แต่แม่งไม่กล้าถามมึง ไอ้บอลเลยมาถามกูแทน”
ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่ เพราะผมเป็นแบบนี้ล่ะมั๊ง นิ่งๆ เลยไม่ค่อยจะมีใครกล้ามาวุ่นวายกับเรื่องส่วนตัวของผมนัก
“แล้วมึงตอบมันว่ายังไง”
“กูบอกว่า กูกับมึงคบกันอยู่” ภูยันตัวขึ้นมองตาผม
“…”
“มึงเป็นไร โกรธกูเหรอที่บอกพวกมัน” หน้ามันดูไม่สบายใจ
“มึงไม่กลัวพวกมันรับไม่ได้เหรอ ไม่กลัวมันเลิกคบเราเหรอ” ผมเอื้อมมือไปเกลี่ยไรผมที่ท้ายทอยมันเล่น
“ไม่อ่ะ พวกแม่งไม่เลิกคบเราเพราะเรื่องแค่นี้หรอก แต่ตอนแรกกูก็กลัวนะ”
“แล้วทำไมมึงถึงตัดสินใจบอกล่ะ”
“ก็เคยคุยกันไว้ว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จะร้ายจะดี ก็ต้องบอกกัน กูกับพวกมันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อยู่ประถม มีอะไรก็ไม่เคยปิดบังกัน มันบอกว่าถ้ารู้จากปากกูคงไม่เสียใจเท่ารู้จากปากคนอื่นอ่ะ”
“ดีจัง...”
“แล้วนี่มึงไม่คิดถึงเพื่อนมึงที่หาดใหญ่บ้างเหรอวะ กูไม่เคยเห็นมึงคุยกับทางโน้นบ้างเลย”
“ก็ติดต่อกันบ้าง นานๆที แต่ไม่สนิทเหมือนมึงกับไอ้อาร์ตไอ้บอลหรอก” อันที่จริงแทบไม่ได้ติดต่อใครเลยมากกว่า พูดให้ถูกคือ ผมแทบไม่เหลือใครให้ติดต่อกลับ ช่วงชีวิตที่หาดใหญ่ในความทรงจำที่เหลือ มีแค่บ้านลุง ญาติคนเดียวของผมแค่นั้น
“ธีร์…”
“…”
“ธีร์ มึงเป็นอะไร มึงโกรธกูใช่ไหมที่บอกพวกมัน กูขอโทษ กูไม่รู้ว่ามึงไม่อยากให้บอก”
“เปล่า …กูดีใจซะอีกที่มึงบอก กูดีใจที่มึงยอมคบกับกู แถมยังยอมบอกเพื่อนมึงด้วย แล้วคราวหน้าก็ไม่ต้องมาถามอีก มึงโอเคกับอะไร มึงก็ทำไปเหอะ สำหรับกู ถ้ามึงโอเค กูก็โอเคทั้งนั้นแหละ” ผมยื่นหน้าเอาจมูกไปไถปลายจมูกมันเบาๆ
“โล่งอก กูนึกว่ามึงจะโกรธกูซะแล้ว” ภูถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ใครจะโกรธมึงลง” ผมกระชับอ้อมกอด “อีกอาทิตย์กว่าๆ หลังจากไปทริปกูก็ต้องกลับบ้านแล้ว กูไม่ยอมแบกความโกรธกลับไปกับกูหรอก ขี้เกียจเคลียทางไกล เปลืองค่าโทร ฮ่าๆๆๆ”
“โห่ สัดนี่ กูก็นึกว่ามึงแคร์กู” ภูยันผมทั้งมือทั้งเท้าออกจากอ้อมกอด
“คุณภูเบศไม่งอนน้าาาา” ผมรีบคว้าคนตัวขาวๆกลับมาซุกอกอีกหน ปากเริ่มปล้ำจูบไปทั่วหน้าอย่างหมั่นเขี้ยว
ก็ไอ้ภูเวลาปากแดงๆยื่นๆ โคตรจะน่ารักในสายตาผม ใครจะไปอดใจไหว
“เชี่ยธีร์ หยุด หยุดว้อย” มันดันหน้าผมออกมือเป็นพัลวัน
“ชู่วววว… เบาๆดิ เดี๋ยวแม่มึงก็ตื่นหรอก”
“แม่กูหน่ะ ไม่ตื่นหรอก แต่กูเนี่ยจะตื่น กูง่วง กูจะนอน มึงด้วยรีบๆนอนเดี๋ยวพรุ่งนี้ตกรถ”
“แต่กูว่ามึงตื่นแล้วนะ” ผมยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วคว้าสะโพกภูมากอดชิดแนบลำตัว
“เชี่ยธีร์ ไอ้บ้ากาม” คราวนี้แก้มมันแดงลามไปถึงใบหู
“นี่มึงเป็นคนเดียวกันกับที่โรงเรียนรึเปล่าวะ” นั่นสิ ผมยังสงสัยตัวเองเลย ปกติผมไม่เจ้าเล่ห์แบบนี้นะ ผมขอแก้ข่าวหน่อยเหอะ
“ไม่ทันแล้วมึง หลวมตัวมาคบกับกูแล้ว ถ้ากูบ้ากาม มึงก็บ้าก่อนกูอีก ดูดิ” ผมเบียดต้นขาแนบชิดเข้าไปอีก คราวนี้ไม่เฉพาะมันที่ตื่น แต่เป็นผมด้วย
“ไอ้ธีร์ มึงนี่มัน...” แล้วคำพูดก็หยุดลงแค่นั้น
คราวนี้มันเป็นฝ่ายจูบผม ซ้ำแล้วซ้ำอีก ผมไม่รับรู้อะไรอีกแล้วนอกจากสัมผัสร้อนแรงจากริมฝีปากนุ่มๆของมัน สองมือสอดเข้าไปโอบรัดมันใต้เสื้อผ้า เกาะเกี่ยวมันไว้แน่น อีกไม่กี่วันผมจะไม่ได้กอดมันไว้แบบนี้ อีกไม่กี่วันผมจะไม่ได้จูบ ไม่ได้นอนข้างกันนานเป็นเดือน
ผมจะทนคิดถึงมันไหวไหมนะ
หรือเป็นผมที่จะวิ่งโร่กลับขึ้นจากหาดใหญ่มาหามันเพราะทนไม่ไหว
ผมรู้ ไม่ว่ายังไง ต่อให้ไกลแค่ไหน ยากเย็นยังไง สำหรับภู …ผมยอมเสมอ...
“ธีร์… อืมมม… พรุ่งนี้ไปภูทับเบิก...”
“คืนนี้... อืมมม …ภูทับ ธีร์… นะ… นะ…”
เอิ่ม... แล้วเรื่องนี้ …ผมควรจะยอมมันด้วยไม๊นะ.....
______________________________________________
talk:
ไม่มีคำแก้ตัวค่ะ ขอโทษจริงๆที่หายไปนาน
ดู Hormone จบ ต่อมจิ้นพังยาว กว่าจะดีขึ้นก็ตอนจบนั่นแหละ
จะพยายามมาต่อบ่อยๆเหมือนเดิมนะคะ
หวังว่าความหวานกรุบกริบเล็กๆน้อยๆจะทำให้หายโกรธได้บ้าง
ความคิดเห็น