คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 : Let's Go Onsen
“ อาคาชิคุงเดินช้าๆหน่อยสิครับ “ ปากของร่างเล็กผมสีฟ้าอ่อนบ่นพึมพำขณะที่ก้าวเท้าออกจากสนามบินพร้อมด้วยสะโพกที่ยังปวดหนึบด้วยเหตุผลบางอย่าง
อาคาชิชะงักฝีเท้าและหันกลับมามองร่างบางที่พยายามเร่งฝีเท้าเดินมาหาเค้าอย่างยากลำบาก “ ต้องให้อุ้มรึเปล่าเท็ตสึยะ “ อาคาชิเอ่ยปากถามและทำท่าเหมือนจะยกเค้าอุ้มจริงๆ
“ ผมไม่ใช่เด็กนะครับจะได้ต้องให้อุ้ม “ คุโรโกะพูดแล้วทำแก้มป่องอย่างน่ารัก มือจับชายเสื้อของคนรักเพื่อพยุงตัวเดินต่อ “ วันหลังช่วยอย่ารุนแรงมากนักจะได้มั้ยครับ “
อาคาชิถอนหายใจเล็กน้อย โน้มหน้าลงมาที่หูของร่างเล็กเพื่อกระซิบกระซาบไม่ให้คนอื่นได้ยิน “ ก็บอกแล้วว่าให้ทำกันบ่อยๆ จะได้ชิน “ อาคาชิยิ้มเจ้าเล่ห์ทำให้ร่างเล็กถึงกับผงะ หน้าแดงขึ้นสีระเรื่อจนถึงใบหู อาคาชิคุงบากะ! คนอื่นจะรู้มั้ยว่ากัปตันทีมบาสมาดขรึมสุดเท่ห์คนนี้จะมีนิสัยขี้แกล้งแถมหื่นกับคนรักมากขนาดนี้
ทำกันวันละรอบนี่ยังไม่เรียกว่าบ่อยอีกงั้นเหรอ ถ้าทำมากกว่านี้เค้าคงไม่วายขาดใจตายแน่ๆ! คุโรโกะแอบคิดกับตัวเองในใจ
“ นี่ดูคู่นั้นสิ อาโอมิเนจจิ! ฉันเองก็ปวดสะโพกเหมือนกัน อุ้มฉันหน่อยสิๆๆ “ คิเสะที่ยืนอยู่วงนอกมองคู่รักหวานปานจะกลืนกินที่แผ่ออร่าความรักสีชมพูออกมาให้ชาวบ้านอิจฉาเล่นคุยกัน มือเขย่าแขนคนรักที่ยืนแคะหูไม่สนใจสิ่งรอบข้างแถมยังเหล่มองหน้าอกสาวๆที่เดินผ่านไปมาอีกต่างหาก นี่ขนาดแฟนยืนอยู่ข้างๆนะเนี่ย
“ ไม่เอาอะ ตัวนายไม่ใช่เบาๆ “
“ อาโอมิเนจจิใจร้าย! “ คิเสะทุบแขนคนรักแล้วทำสายตาแสดงความน้อยใจ แต่ดูเหมือนอาโอมิเนะจะไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก เชอะ พออยู่ด้วยกันล่ะไม่ยอมสนใจ แต่พอจะมีคนอื่นมายุ่งกับเค้าก็มาทำตัวหวงก้าง! อาโอมิเนจจิบ้าที่สุด!
“ อุวะฮ่าๆๆๆๆๆๆ สองคนนั้นสุดยอดไปเลย ฮะๆๆๆๆๆ ดูพวกนั้นสิ ตลกชะมัด ว่าแต่...... ชินจังอยากให้ฉันอุ้มบ้างรึเปล่า ทาคาโอะถามขึ้นหลังจากหัวเราะร่าตอนมองสองคู่รักที่แผ่บรรยากาศต่างกันสุดขั้วออกมา คู่นึงก็หวานจนเลี่ยน อีกคู่ก็เอ่อ... เกินเยียวยา เขาเงยหน้ามองคนรักผมเขียวที่กำลังใช้นิ้วดันแว่นและถือขลุ่ยของเล่นเด็กที่เป็นลัคกี้ไอเทมประจำวันไว้ที่มือขวา
" ถ้าฉันบอกว่าให้อุ้มนายจะอุ้มไหวรึยังไง " มิโดริมะพูด เขาก้มลงมองคนรักที่ตัวเตี้ยกว่าด้วยสายตาท้าทาย หึ ถึงนายจะเป็นฝ่ายรุกก็เถอะ แต่ฉันน่ะสูงแล้วก็ตัวใหญ่กว่านะจะบอกให้
ขณะที่มิโดริมะกำลังกระหยิ่มยิ้มย่องกับส่วนสูงของตัวเองอยู่นั้น เขาก็รู้สึกเหมือนเท้าที่แตะพื้นอยู่ลอยขึ้นจนเผลอส่งเสียงแสดงความตกใจออกมา ' อะ.. เอ๋!?'
ไม่ใช่ ตัวเขาถูกยกขึ้นต่างหาก เขารู้สึกถึงสัมผัสที่ช่วงเอวกับต้นขาที่ถูกคนรักยกขึ้น มิโดริมะเผลอใช้แขนคล้องคอของทาคาโอะไว้เพราะกลัวหล่น ชายเจ้าของผมสีดำส่งยิ้มแห่งชัยชนะมองมาที่เขา
" เหะๆ ฉันต้องอุ้มชินจังได้อยู่แล้ว ก็ฉันกำลังจะได้เป็นพ่อคนแล้วทั้งทีนี่นา ต้องซ้อมไว้เผื่อตอนอุ้มลูกด้วย "
" เจ้าบ้า ปล่อยนะ " มิโดริมะเบือนหน้าหนีเพื่อซ่อนความเขินอายที่แสดงออกมาทางสีหน้า เชอะ เป็นแค่เจ้าบ้าคาโอะแท้ๆ
" ร้อนแรงกันดีนะครับ " คุโรโกะที่มองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่พูดขึ้นลอยๆ มือก็ยังจับชายเสื้อของคนรักไว้เหมือนเดิมไม่ปล่อย
" อิจฉาเหรอ " อาคาชิหันกลับมาถาม
" เปล่าสักหน่อยครับ "
" เอ้า ฮึบ " อาคาชิช้อนเอวของร่างบางขึ้นมาอุ้มท่าเจ้าหญิงโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว คนตัวเล็กตกใจและทำท่าจะต่อต้าน แต่คิดได้ว่าถึงจะพูดอะไรไปก็คงเสียเวลาเปล่า เขาจึงเลือกที่จะเงียบ ใช้มือทั้งสองข้างกอดคอของคนผมแดงไว้และยอมปล่อยตัวตามสบายให้อาคาชิอุ้มเขาได้ง่ายๆ
เอาเถอะ แบบนี้ก็สบายดีเหมือนกัน คุโรโกะแนบหน้าบนหน้าอกแกร่งเพื่อซึมซับความอบอุ่นจากร่างสูงและกระชับอ้อมกอดของเขาให้แน่นขึ้น
" เด็กดี " อาคาชิใช้นิ้วสอดลูบเส้นผมสีฟ้านุ่มสลวยของคุโรโกะและยิ้มอย่างพอใจ ถ้าทำตัวน่ารักไม่งอแงแบบนี้ได้ตลอดคงดี
" ดีจังเลยน้าทั้งสองคน... " คิเสะที่มองคู่อื่นๆเค้าพลอดรักกันหวานแหววพูดอย่างอิจฉา เฮ้อ แฟนของสองคนนั้นดูแลกันดีจังเลย ถ้าพวกมุราซากิบาระจิมาด้วยก็คงหวานไม่แพ้กัน(ก็เล่นกินขนมตลอดเวลา... ไม่ใช่!)
เนื่องด้วยมุราซากิบาระ... โดนยั่วโดนคุณพี่ฮิมุโระที่เอาชอคโกแลตมาราดทั่วตัว " อยากลองชิมตัวฉันดูบ้างไหมล่ะ อัตสึชิ " ก็เลยตบะแตกทำเรื่องอย่างว่ากันทั้งคืนจนตอนนี้หนุ่มผมดำหน้าสวยผู้โชคร้าย(หรือดี?)สะโพกเคล็ดจนลุกไม่ขึ้น ไม่สามารถมาเที่ยวกับพวกเค้าได้ ก็แหม มุราซากิบาระทั้งตัวใหญ่แถมแรงเยอะด้วยนี่นา รู้สึกเหนื่อยแทนแฟนของเขาเลยล่ะ แต่ตอนที่คุณฮิมุโระคุยโทรศัพท์กับคิเสะก็ดูน้ำเสียงมีความสุขดีไม่ได้เดือดร้อนอะไร
พอมาเทียบกับแฟนของคนผมเหลืองแล้ว..
คิเสะเผลอทำสีหน้าน้อยใจออกมาโดยไม่รู้ตัว
อาโอมิเนะเหลือบมองคนรักของตนที่ทำหน้าเหมือนเด็กน้อยโดนทิ้งแล้วถอนหายใจ เฮ้อ ก็น่าจะรู้ว่าเค้าไม่ใช่พวกชอบแสดงออกอะไรมากนักอยู่แล้วนี่น้า
" อะ เอ๋ อาโอมิเนจจิ! " คิเสะที่ถูกอุ้มขึ้นโดยอาโอมิเนะส่งเสียงประหลาดใจ
" ยอมตามใจแล้ว คืนนี้ก็อย่าลืมให้รางวัลฉันด้วยล่ะ " ร่างสูงกระซิบข้างหูของคนผมเหลืองที่อ้าปากพะงาบๆพูดอะไรไม่ถูก
หลังจากที่คู่รักทั้งสามเดินทางมาถึงโรงแรมอันเป็นที่พักแล้วก็แยกย้ายกันไปตามห้องของแต่ละคู่เพื่อเก็บข้าวของ โชคดีที่ตอนนี้เป็นวันหยุดยาวพวกเขาเลยมีเวลาพักผ่อนกันได้นานโดยไม่ต้องห่วงเรื่องอื่น แล้วก็ต้องขอบคุณอาคาชิที่สรรหาโรงแรมหรูและเป็นส่วนตัวให้พวกเค้าได้เข้าพักอย่างง่ายดาย ก็วันหยุดยาวแบบนี้โรงแรมส่วนใหญ่มันก็เต็มกันแล้วทั้งนั้นนี่นา
คุโรโกะทิ้งตัวลงบนฟูกนิ่มอย่างอ่อนแรง ดวงตาหลุบต่ำไม่ต้องการรับรู้ถึงสิ่งรอบตัว " ปวดสะโพกระบมไปทั้งตัวเลยครับ " ปากพร่ำบ่นขณะที่เหลือบตามองร่างสูงที่ยืนถือกระเป๋าเดินทางและกำลังจะจัดข้าวของสัมภาระ
" อย่าเพิ่งนอนสิ พวกเราต้องไปทานอาหารกลางวันกันก่อนนะเท็ตสึยะ " เท้าของอาคาชิค่อยๆก้าวเข้ามานั่งข้างๆร่างเล็กที่นอนอยู่
" ผมเดินไม่ไหวแล้วครับ ง่วงด้วย " คุโรโกะที่นอนคว่ำบนเตียงบ่นงึมงำในลำคอและฝังใบหน้าลงบนฟูก อาคาชิเปรยตามองด้วยสีหน้าห่วงใยก่อนจะพูดขึ้น " ต้องทานข้าวก่อนแล้วก็ไปแช่น้ำร้อนถึงจะนอนได้ " มือของคนที่ตัวใหญ่กว่าบิดจมูกน้อยๆของร่างบางเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยวเพื่อต้องการปลุกให้ตื่น
" งื้อ อาคาชิคุง... "
ยังไม่ยอมลุก เท็ตสึยะนี่ภายนอกถึงจะดูเรียบร้อยว่านอนสอนง่ายก็เถอะ แต่จริงๆแล้วก็แอบดื้อเงียบไม่เบาเหมือนกัน
" อาคาชิคุงอุ้มหน่อย " ร่างเล็กกางแขนสองข้างและยกขึ้นเพื่อโอบรอบคอคนรัก คุโรโกะทำหน้าอ้อนเหมือนเด็กน้อยอยากได้ขนม ดวงตาเยิ้มปรือมองคนรักและยิ้มนิดๆเหมือนกำลังเชื้อเชิญ
อาคาชิเผลอประหลาดใจกับภาพตรงหน้าไม่ได้ ก็เท็ตสึยะปกติไม่ได้ทำตัวขี้อ้อนขนาดนี้ แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ปล่อยให้คนรักได้ทำตัวเอาแต่ใจบ้างก็ไม่เลว รอยยิ้มบางฉาบลงบนใบหน้าของเขา มือค่อยๆช้อนตัวร่างเล็กที่กอดเขาแน่นและยกขึ้นพาดบ่า
" ช่วยไม่ได้นะ " อาคาชิก้าวขาพาร่างของคนตัวเล็กออกจากห้องพักไปยังห้องทานอาหารในทันที
ณ ห้องทานอาหาร อาโอมิเนะ คิเสะ มิโดริมะ และทาคาโอะนั่งรอบนเบาะรองนั่งพร้อมหน้ากันอยู่แล้ว พร้อมกับจานปลาดิบและซาชิมิสุดหรูที่วางเรียงรายบนโต๊ะทานอาหารแบบญี่ปุ่น
" พวกนายนี่จะหวานก็หัดเกรงใจชาวบ้านเขามั่งไม่ได้รึไง " มิโดริมะที่นั่งอยู่ข้างๆทาคาโอะเอ่ยขึ้นขณะที่มองหน้าอาคาชิที่อุ้มคุโรโกะอยู่
อาคาชิยิ้มแบบไม่เดือดร้อนแกล้งทำหูทวนลมและบรรจงวางร่างเล็กลงบนเบาะรองนั่ง
ไอ้คู่นี้มันจะตัวติดกันให้ได้ตลอดเวลาเลยใช่มั้ยเนี่ย !
" ชินจังอิจฉาใช่ม้า เดี๋ยวขากลับฉันอุ้มชินจังกลับห้องก็ได้นะ " ทาคาโอะกระทุ้งศอกที่แขนของคนรักและยิ้มด้วยใบหน้าขี้เล่นเหมือนปกติ
" พอเลย เมื่อกี้ตอนนายทำฉันหล่นกลางทางยังเจ็บก้นไม่หายเลยนะเฟ้ย " มิโดริมะมองคนรักด้วยใบหน้าที่บ่งบอกว่ากำลังหงุดหงิด
" แค่พลาดนิดหน่อยเอง รับรองคราวหน้าไม่หล่นแน่ ชินจังอย่าโกรธฉันเลยน้า " ทาคาโอะบีบแก้มคนรักที่งอนแก้มป่องแล้วปั้นหน้าสำนึกผิดแบบสุดๆ
ถึงปากจะพูดเหมือนรู้สึกผิดก็เถอะ แต่ปากก็ยังยิ้มอยู่เลยนะเฟ้ย เจ้าบ้าคาโอะนี่!
" ไม่รู้ล่ะ ถ้าฉันยังเจ็บก้นแบบนี้ ไอ้เรื่องอย่างว่าก็ลืมไปได้เลย " มิโดริมะเบือนหน้าไปอีกทางและส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอ
" แบบนั้นไม่เอาน้า นี่ ชินจังๆ " ทาคาโอะกอดเอวคนรักและเกยหน้าบนไหล่ มือพยายามจับให้มิโดริมะหันมาสบตากับเขาให้ได้
" เงียบไปเลย ฉันเจ็บจริงๆนะจะบอกให้ " มิโดริมะยังคงทำแก้มป่องงอนไม่เลิกทำให้ทาคาโอะถึงกับถอนหายใจ
" คนท้องไม่ควรจะหงุดหงิดมากนักนะชินทาโร่ มันไม่ดีต่อเด็ก " อาคาชิที่มองเหตุการณ์อยู่เอ่ยขึ้นขณะที่กำลังใช้มือข้างนึงจับคางล็อคไม่ให้คุโรโกะขยับหน้าหนีและคีบปลาดิบสีแดงสดจ่อปากบังคับคนรักของตนให้กินมัน
.....ก่อนจะมาว่าคนอื่นช่วยดูแฟนนายก่อนดีกว่ามั้ย ส่ายหน้าไม่หยุดจนหัวจะหลุดจากคอแล้ว แล้วเด็กที่ว่ามันไม่ได้อยู่ในท้องสักหน่อย!
ทาคาโอะปล่อยมือข้างนึงที่โอบเอวคนรักเจ้าของเรือนผมสีเขียวและใช้มันบังคับให้มิโดริมะหันเข้าหาก่อนจะประกบปากจูบอย่างรวดเร็วส่งผลให้ทั้งโต๊ะถึงกับตกตะลึง
เฮ้ยๆ มันไม่โจ่งแจ้งเกินไปหน่อยเรอะพวกนาย อาโอมิเนะและคิเสะที่นั่งกินอาหารเงียบๆคิดขึ้นมาพร้อมกัน
มิโดริมะที่หน้าแดงจนถึงใบหูพยายามทั้งทุบอกประท้วงทั้งดิ้นไปมาแต่ก็ไม่สามารถจะหลุดออกจากจุมพิตนี้ได้ ทาคาโอะใช้ลิ้นเลียริมฝีปากของคนรักกระตุ้นให้มันอ้าออกเพื่อที่เค้าจะได้สอดลิ้นเข้าไปลิ้มรสความหวานด้านในได้ แต่มิโดริมะก็ยังคงดื้อแข็งขืนไม่ยอมจนกระทั่งทาคาโอะใช้มือนวดคลึงที่บั้นท้ายนุ่มนิ่มของเขาที่ยังเจ็บระบมอยู่ทำให้เค้าตกใจเผลออ้าปาก รสจูบที่ร้อนแรงจนเกือบจะทำให้เค้าเคลิบเคลิ้มดำเนินต่อไปอย่างไม่มีทีท่าจะจบง่ายๆ
ทาคาโอะใช้มือที่ว่างอยู่จับด้านหลังศีรษะของคนรักและลูบไล้เรือนผมนุ่ม มืออีกข้างก็ลากนิ้วไล่ตามแนวกระดูกสันหลังอย่างยั่วเย้าส่งผลให้คนโดนกระทำถึงกับสะดุ้งโหยงเพราะความรู้สึกแปลกๆที่แล่นขึ้นมา ทาคาโอะค่อยๆละริมฝีปากออก มือเอื้อมไปเช็ดคราบน้ำลายที่ติดตรงมุมปากของคนรักเพราะการจูบที่ร้อนแรงเมื่อครู่
" ถ้าชินจังไม่หายโกรธ ฉันก็จะจูบต่อไปจนกว่าจะหายโกรธ " พูดขึ้นพร้อมทำท่าเหมือนจะโผเข้าไปจูบมิโดริมะอีกครั้งแต่โดนยันแผ่นอกไว้
มิโดริมะที่พยายามสูดอากาศหายใจที่เสียไปและนั่งหอบอย่างหนัก มองทาคาโอะที่กำลังยิ้มชวนโมโหด้วยสายตาตำหนิ
แบบนี้มันเล่นขี้โกงไม่ใช่รึไง เจ้าบ้านี่!
" เชอะ แค่ครั้งนี้เท่านั้นนะ "
" เป็นวิธีที่ไม่เลวเลยนี่ เอาไปใช้ตอนที่เท็ตสึยะงอนบ้างดีไหมนะ " อาคาชิพูดขึ้นและส่งสายตาขี้แกล้งมองร่างเล็กที่ฟุ่บกับโต๊ะอาหารเพราะโดนคนตัวใหญ่กว่าบังคับให้กินเยอะจนเกินลิมิต
" อาคาชิคุงไม่ต้องมาพูดเลย ปกติก็ชอบแกล้งผมเยอะแบบนี้อยู่แล้วแท้ๆ " คุโรโกะพลิกตัวมองคนรักแล้วพูดขึ้นมาลอยๆส่งสายตาดุๆงอนๆมองคนรัก
" ก็เท็ตสึยะน่ารักน่าแกล้งจนฉันทนไม่ไหวนี่นา " ไม่พูดเปล่ายังโน้มหน้าลงไปจุ๊บเบาๆที่ข้างแก้มของคนตัวเล็กทำให้พวงแก้มใสขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างน่ารัก
" บากะ " คุโรโกะมุ้ยปาก พยายามหลบสายตาเย้าหยอกแฝงความเจ้าเล่ห์ที่กำลังมองมาที่เขา
" ถึงจะบ้าแต่นายก็รักฉันใช่มั้ยล่ะ "
" อาโอมิเนจจิพวกเราจะหวานกันบ้างดีมั้ยอะ " คิเสะพูดขณะที่พยายามลืมตาสู้กับแสงออร่าแห่งรักที่เปล่งออกมาจากคู่รักทั้งสองอย่างยากลำบาก
" อย่าพยายามไปสู้กับเจ้าพวกนั้นเลย " อาโอมิเนะพูดด้วยน้ำเสียงหน่ายๆและคีบปลาดิบใส่เข้าปาก แล้วเค้าก็ไม่ใช่พวกที่ชอบทำตัวสวีทออกหน้าออกตาแบบเจ้าพวกนี้ด้วย แค่คิดก็สยองตัวเองแล้ว
จะหวานอะไรกันนักกันหนาเนี่ยเจ้าพวกนี้ มดมันจะขึ้นปลาดิบหมดแล้วเห็นมั้ยนั่น!
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Writer's Talk
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์เลยนะคะ รวมถึงนักอ่านเงาทั้งหลายด้วย(ขี้เกียจเม้นท์กดโหวตแทนก็ได้นะไม่ว่ากัน ฮา)
ไรท์มีกำลังใจจากเม้นท์มากๆ ทั้งต้องเรียนต้องแต่งด้วยบางทีก็อยากอู้อะ แต่พอคิดว่ามีคนรออ่านเราก็อยากแต่ง
ไม่คิดว่าคนอ่านจะเยอะขนาดนี้ด้วยอะตอนแรก ปลื้มปริ่ม TvT
ความคิดเห็น