คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter1-75%
“เอาอย่างนี้ดีกว่า วันอาทิตย์นี้คุณไปทำธุระแถวไหนเหรอครับ เดี๋ยวเรานัดเจอบริเวณนั้นก็ได้ อ้อ!แล้วคุณไม่ต้องบอกว่าเกรงใจนะครับ คิดเสียว่าเราจะได้รู้จักกันและสร้างมิตรภาพใหม่ๆด้วยกัน ผมว่าแฟร์ๆดีนะ” ชายหนุ่มเสนอความคิดพร้อมทั้งพูดจาดักคอหญิงสาวอย่างรู้ทัน ด้วยจากการคุยมาเพียงครู่แต่ก็ทำให้เขารู้นิสัยเธอได้ว่าคงจะมีนิสัยขี้เกรงใจไม่ใช่น้อยเลย
“เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ ฉัตรไปทำธุระที่ห้าง…… เอาไว้ใกล้จะถึงวันนัด ฉัตรค่อยโทรมาคอนเฟิร์มอีกทีได้ไหมคะ เผื่อว่าคุณจะไม่ว่างหรือเราต่างติดธุระกัน” หญิงสาวตอบเขาไปอย่างรู้สึกเกรงใจ
“เป็นอันว่าตกลงตามนั้นนะครับ แล้วอย่างไรเราค่อยคุยกันอีกที ผมขอตัวก่อนนะครับคุณฉัตร”
“เช่นกันค่ะคุณพีระวัฒน์ ขอบคุณมากค่ะ” ปานฉัตรเอ่ยตอบก่อนจะวางสายไปด้วยกันทั้งคู่
สามวันผ่านไปหลังจากที่พีระวัฒน์และปานฉัตรได้สนทนาทางโทรศัพท์กัน ชายหนุ่มก็ได้รับข้อความที่หญิงสาวส่งมายืนยันถึงกำหนดนัดในวันอาทิตย์ที่จะถึงนี้ จริงแล้วมันเป็นแค่การนัดหมายเพื่อรับแผ่นโปรแกรมและจ่ายเงินเหมือนการซื้อสินค้าทั่วไป แต่ยิ่งใกล้วันนัดเข้ามาถึงทีไรเขาก็ตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าทำไมถึงรู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่าจะไปลงสนามสอบแข่งขันอะไรสักอย่าง นับตั้งแต่ได้คุยกับหญิงสาวทั้งทางอีเมลล์และโทรศัพท์ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองติดใจเสียงหวานๆที่ลอดมาทางโทรศัพท์และนิสัยที่ติดจะขี้เกรงใจอีกทั้งตัวเขารู้สึกปลื้มที่หญิงสาวเป็นเพียงนักศึกษาชั้นปีที่สองถ้านับแล้วอายุคงไม่เกินยี่สิบปีแต่เธอมีความขยัน อุตสาหะพยายามทำงานหารายได้พิเศษจากสิ่งที่ตัวเองถนัดหรือมีความรู้ เขามีความรู้สึกว่าถ้าได้เจอและรู้จักกันให้มากกว่านี้ เขาอาจจะให้เธอเป็นน้องสาวคนหนึ่งเผื่อมีอะไรที่ต้องการความช่วยเหลือจากเขาหรือถ้าหากครอบครัวเธอลำบาก เขาก็ยินดีที่จะช่วยอย่างจริงใจ
“ก๊อก! ก๊อก!”
ระหว่างที่พีระวัฒน์คิดเรื่องของสาวไอทีอย่างเพลิดเพลิน พลันก็ต้องสะดุดเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องของเขาอย่างหนัก ชายหนุ่มเดินไปลอดมองที่ช่องตาแมวก่อนจะเห็นว่าเป็นเอกและชานนท์ เพื่อนที่เรียนคณะเดียวกับเขามายืนรอกันอยู่หน้าห้อง เขาจึงเปิดประตูห้องพักออกไป
“มีไรกันนักหนา เคาะประตูกันเสียงดังเชียวนะพวกนาย” พีระวัฒน์ทักทายเพื่อนของเขาด้วยวาจาที่ออกไปทางโมโหนิดๆ
“ เอ๊ะ! ไอ้นี่ ไปกินรังแตนที่ไหนมา พวกเรามาเคาะประตูตั้งนานแล้ว นายไม่ได้ยินเองตะหาก มัวคิดถึงสาวที่ไหนอยู่เหรอเปล่าวะ ฮ่าฮ่าฮ่า” เป็นเอกเอ่ยถามออกชายหนุ่มออกมาอย่างยียวนในความรู้สึกของเขา ตามมาด้วยเสียงหัวเราะขบขันของชานนท์ ยิ่งทำให้พีระวัฒน์รู้สึกกระฟัดกระเฟียดอยู่ในใจ เพราะมันก็เป็นเรื่องจริงที่เถียงไม่ออกว่าเขากำลังคิดถึงสาวอยู่นั่นเอง
“เออ มีไรรีบๆว่ามา เดี๋ยวจะต้องอ่านหนังสือต่อ เหลือวิชาสุดท้ายแล้วด้วย พวกนายอ่านกันยังล่ะ”พีระวัฒน์แกล้งเปลี่ยนเรื่องไปถามถึงธุระที่ทำให้เพื่อนทั้งสองคนมาหาเขาถึงห้องพัก
“พรุ่งนี้เราสอบวิชาสุดท้ายกันแล้ว เดี๋ยวก็ปิดเทอม คงไม่ค่อยได้เจอกัน ว่าจะชวนไปสังสรรค์หลังสอบเสร็จตามประสาหนุ่มโสดหน่อย นายมีธุระที่ไหนหรือเปล่านายพี” ชานนท์เอ่ยถึงธุระที่ทำให้พวกเขามาหาเพื่อนรักถึงแมนชั่นส่วนตัวแห่งนี้และก็ตั้งใจรอคอยคำตอบจากเพื่อนรูปหล่อพ่อรวยอย่างพีระวัฒน์
“พรุ่งนี้ฉันสอบเสร็จแล้วก็คงไม่มีธุระที่ไหน พวกนายจะไปที่ไหนกันล่ะ” พีระวัฒน์ส่ายหน้าพร้อมทั้งถามอย่างรู้สึกเบื่อๆ
“ก็ร้านประจำของพวกเราไง ได้ข่าวว่าช่วงนี้สาวๆเพียบนะโว้ย กะจะไปส่องซะหน่อย เผื่อได้กลับมาสักคน” ชานนท์ตอบเพื่อนรักของเขาด้วยความลั้ลล้าตามประสาหนุ่มโสดที่ไม่มีแฟน แค่คิดภาพที่จะได้ไปเจอสาวๆ เขาก็ใจเต้นอยากให้ถึงเวลานั้นเร็วๆเสียแล้ว
“โอเค เอาเป็นว่าค่อยเจอกันที่เดิม เวลาเดิมแล้วกัน มีธุระแค่นี้ใช่ไหม พวกนายกลับไปได้แล้ว ฉันจะอ่านหนังสือ” พีระวัฒน์ตกปากรับคำชวนก่อนจะเอ่ยไล่เพื่อนกลายๆด้วยที่ว่าเขาต้องการจะไปอ่านหนังสือต่อนั่นเอง
“เออ ไปก็ได้วะ แหมขยันอ่านหนังสือแบบนี้ แกจะเอาเกียรตินิยมให้ได้เลยใช่ไหมนายพี ฮ่าฮ่า ไปแล้วโว้ย” เสียงของเป็นเอกที่แซวชายหนุ่มก่อนจะรีบโกยแน้บไปทั้งสองคน ทำให้เขาได้แต่ทำท่าทางฮึดฮัด ถึงจะหมั่นไส้พวกมันแค่ไหนแต่ก็ทำไรไม่ได้ เพราะพวกนั้นพูดเป็นเรื่องจริงทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เขามัวแต่ใจลอยคิดถึงสาวไอทีจนไม่ได้ยินสองคนนั้นมาเคาะประตูห้องและการที่เขาคร่ำเคร่งกับการอ่านหนังสือจนแทบไม่ออกไปไหนเลยเพื่อเกียรตินิยมให้คุณป๋าและนายแม่ของเขาภูมิใจกับลูกชายเพียงคนเดียว
มาอัพกันอีกแล้วนะจ๊ะ สัญญาไว้ว่าจะอัพเสาร์-อาทิตย์
รีดเดอร์ก็ทำเป็นลืมๆไปก็แล้วกัน เดี๋ยวไรเตอร์จะมาอัพให้ถี่กว่าเดิม
ชอบก็กดเป็นแฟนคลับ ถ้ารักก็กดโหวตกันด้วยนะคะ
และถ้าให้ดีเมนท์ให้กำลังใจกันได้จะดียิ่ง จุ๊บๆ
ความคิดเห็น