ลิขิตฟ้า รักนิรันดร์

ลำดับตอนที่ #5 : 3 คน 2 ทาง

            ฉันวางไดอารี่ลงบนโต๊ะ  รู้สึกไม่อยากที่จะหยุดอ่านเลยแม้แต่นาทีเดียว  นี่นะหรอจุดเริ่มต้นรักแรกของแม่  \" อุ๊ย\" นึกขึ้นได้เกือบลืมไป  ฉันต้องออกไปพบกับซูยังนี่นา  ฉันมองดูนาฬิกาจวนจะได้เวลานัดแล้ว  ฉันจึงเก็บเอาไดอารี่ใส่กระเป๋าสะพาย  พร้อมทั้งยกกล่องขึ้นไปเก็บไว้ที่เดิม...และออกจากบ้านไปพร้อมกับกระเป๋าสะพายใบโปรดของฉัน  ฉันมุ่งหน้าไปยังโรงละครใหญ่ที่ติดกับมหาวิทยาลัย  ซึ่งเป็นที่ที่ซูยังกับซังมินซ้อมละครอยู่ เมื่อฉันเปิดประตูทางเข้าออกมาก็มองเห็นด้านหน้าสุดบนเวที ซูยังกับซังมินและเพื่อนร่วมทีมอีกประมาณ 6-7 คนกำลังซ้อมบทละครกันอยู่ ฉันค่อยๆปิดประตูอย่างเบาที่สุด  และเดินลงมาตามทางยาวตรงกลาง  โดยมีเก้าอี้สำหรับนั่งชมเป็นจำนวนมากล้อมรอบอยู่  ฉันเลือกที่นั่งทีอยู่ด้านซ้ายมือถัดเข้าไป2-3ตัว ดูเหมือนมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บริเวณแถวหน้าฉันอยู่ก่อนแล้ว  ฉันนั่งถัดจากที่เขานั่งไปหนึ่งตัว  ชายคนนั้นตัดผมสั้น  สวมเสื้อแขนยาวลายสก็อตสีน้ำเงิน  ฉันยืนตัวขึ้นและเห็นว่าในมือของเขากำลังถือกระดาษสีขาว ที่มีตัวหนังงสือขยุกขยิก  โย้เย้ ซึ่งเขียนด้วยดินสอมากมาย มีรอยลบบนกระดาษเกิดขึ้น  และมีรอยที่ใช้ดินสอขีดฆ่าทับตัวหนังสือบางตัวอีกด้วย  ใช่แล้ว !  ชายคนนี้คือซังมิน  คนที่ฉันเฝ้าคิดถึงเขามาตลอด  แล้วในใจของเขาล่ะ  มีฉันหรือเปล่า หรือว่าเขามีใจให้กัยซูยังไปแล้ว...

ฉันวางมือลงบนที่พิงเก้าอี้ด้านหน้า เอาคางเกยมือไว้ สายตายังคงจับจ้องที่ใบหน้าของเขาอย่างใจจดใจจ่อ  ส่วนเขาเองก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาอ่านบทในกระดาษแผ่นนั้นอยู่ \" เฮ้ ..เฮ้ \" ซูยังที่อยู่บนเวทีนั้นโบกมือให้ฉันพร้อมกับส่งเสียงเรียกด้วย  ฉันโบกมือตอบให้ซูยัง ขณะที่เธอกำลังกระโดดกางขาเก้งๆ กังๆ อยู่ในอากาศ ฉันกลับมานั่งนิ่งเหมือนเดิม และเหลียวตาไปมองเขาอีกครั้ง  ฉันจะต้องทำให้เขาหันมามองฉันให้ได้  สงสัยฉันต้องล่ายมนตร์ใส่เขาแล้ว ! หันมามองฉัน .. หันมามองฉัน...หันมามองฉัน..หันมา..นั่นล่ะ เขาทำฉันตกใจแทบแย่ อยู่ๆเขาก็หันมามองฉันและยิ้มทักทายให้เล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไป ให้ตายซิหัวใจจะวาย หรือว่าเขาถูกฉันร่ายมนตร์ใส่จริงๆ ฮะ..ฮะ..คิดแล้วตลกสินดี

          เมื่อที้งซูยัง  ซังมิน และ ฉันออกจากโรงละครแล้ว พวกเราทั้งสามคนก็พากันขึ้นรถไฟฟ้าไปพิพิธภัณฑ์ภาพวาดและรูปปั้นกันต่อ เราทั้งสามคนเดินดูแต่ละภาพวาดของศิลปินมากมาย.. ไม่ใช่สิ ! เขาสองคนที่เดินด้วยกันทางหนึ่ง และ ฉันคนเดียวที่เดินอีกทางหนึ่งต่างหากล่ะ

ช่างทรมานอะไรเช่นนี้  ฉันเดินเคียงข้างพวกเขาแต่..คนละฟากกัน.. ฉันมองดูซูยังที่เดินกอดแขนกับซังมินไปตลอดทาง เธอยิ้มอย่างมีความสุข