คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Binding up with Me ♡
"โอเค ครับทุกคนเซ็ตสุดท้ายเยี่ยมมากๆ เรียบร้อยแล้วครับ"
พี่ทีมงานผู้นั่งคุมจอมอนิเตอร์เอ่ยบอกพวกเราทันทีที่ภาพถ่ายชุดสุดท้ายเป็นที่น่าพอใจ
วันนี้เขารู้สึกเมื่อยตัวไปหมด เมื่อเช้าเขาเองก็ต้องลำบากคุณแอลให้ต้องเรียกคนขับรถจากที่บ้านมาส่งเขาที่สตูดิโอ
แต่ก็นั่นแหละ มันเป็นความผิดของใครกันหล่ะ
"หึ..คงโบกรองพื้นเยอะสิท่า ไอ้จ้ำๆบนคอหายไปไหนหมดแล้วหล่ะ"
เขาเหลือบมองหน้านายแบบคนเดิมที่ยังคงเกลียดชังเขาอย่างไม่นึกอยากจะใส่ใจนัก คนที่กำลังร้อนรนเหมือนถูกไฟเผากับคำพูดพวกนี้มันไม่ใช่เขาหรอก แต่เป็นเจ้าตัวต่างหากที่ไม่ว่าจะพูดจาเสียงดัง สาธยายทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่ดีในตัวเขาให้คนอื่นฟังเท่าไรแต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสนใจ
แถมการถ่ายแบบในวันนี้เขาก็ยังได้เป็นตัวหลักอีก มันก็เลยยิ่งทำให้คนตรงหน้าเกลียดชังเขามากขึ้นกว่าเดิม
"น้องยอล วันนี้รองพื้นพี่พร่องไปเยอะเลยน้าาา โอ๊ย พี่อิจฉาจะแย่แล้วววว" พี่ช่างแต่งหน้าที่พึ่งเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวเอ่ยแซวเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร
"อ้าาา พี่ซอนเย เดี๋ยวผมจะซื้อชดให้นะครับ"
"จะต้องซื้อไปทำไม เวลามีถ่ายแบบของน้องยอลทีไรสปอนเซอร์มากันให้พรึบพรับ พี่เลยพลอยได้ของดีๆกลับบ้านไปใช้ด้วยเลย อิอิ"
"ฮ่าๆ ขอบคุณมากนะครับ วันนี้พี่ซอนเยแต่งหน้าให้ผมหล่อมากๆ"
เขาหัวเราะให้พี่ซอนเยนิดหน่อยก่อนพี่ซอนเยจะขอตัวไปเตรียมของเพื่อไปทำงานที่อื่นต่อ
"หึ มีความสุขจังนะ กูไม่เชื่อหรอกว่ารอยคิสมาร์คบนคอมึงจะมาจากคุณแอลคนเดียว เพราะมึงมันโครตมั่ว!"
เขาปิดตาลง เขาเหนื่อยเต็มทนกับนายแบบคนนี้ที่ไม่รู้ว่าจะจงเกลียดจงชังอะไรเขานักหนา แต่ก่อนที่เขาจะได้เอ่ยอะไรออกไป ก็มีผู้ชายสองคนยืนตัวเกร็งๆอยู่ตรงหน้าห้องแต่งตัว
"มาหาใครหรอ?" เขาเอ่ยถามออกไปอย่างงงๆนิดหน่อย เพราะคนนอกไม่สามารถเข้ามาในสตูดิโอแห่งนี้ได้ หรือว่าจะเป็นเด็กฝึกงาน?
"...เอ่อ คือ พวกผมเป็นเด็กฝึกงานหน่ะครับ...เอ่อ ผมขอลายเซ็นพี่ซองยอลหน่อยได้ไหมครับ"
"อื้ม เข้ามาสิ" เขาเอ่ยตอบกลับไม่ใส่ใจ เขาชินเสียแล้วกับการถูกขออะไรแบบนี้
"หึ่ย!" และการที่มีคนเข้ามาขอลายเซ็นต์เขาก็ทำให้นายแบบร่วมห้องเดินหงุดหงิดออกจากห้องไป
"ผมเป็นแฟนบอยพี่ซองยอลนะครับ ผมปลื้มพี่มากๆเลย" เขายิ้มให้น้องแฟนคลับนิดหน่อย ใบหน้าน้องเขาก็ดูหล่อพอจะเข้าวงการได้สบายๆเลยนะ ถ้ามาทำงานที่นี่บ่อยๆคงเป็นดาราได้ไม่ยาก
"ขอบคุณมากๆนะ" เขายิ้มให้อีกรอบ
"..อ.เอ่อ ผมขอ ถ่ายรูปคู่พี่ซองยอลได้ไหมครับ"
"...อ้าววว คุณแอลลล ลมอะไรหอบคุณแอลมาครับเนี่ยยย แล้วนี่ซองยอลรู้รึเปล่าว่าคุณแอลจะมา" พี่ดงอูที่กำลังยืนคุยกับผู้ช่วยดีไซเนอร์ เอ่ยทักทายคุณแอลทันทีด้วยความแปลกใจ
"เปล่าหรอก ผมแค่จะมารับเค้าไปทานข้าวซักหน่อย แล้วตอนนี้ซองยอลอยู่ไหน?"
"โหยย ผมอิจฉานะเนี่ย น้องยอลอยู่ในห้องแต่งตัวครับคงกำลังเก็บของอยู่" สไตล์ลิซคนเก่งเอ่ยแซวอย่างติดตลก ก่อนจะชี้ไปทางห้องที่อยู่ในสุดของสตูดิโอ
ชายหนุ่มเอ่ยขอบคุณพี่ดงอูนิดหน่อยก่อนจะเดินไปทางห้องแต่งตัวทันที
"จะถ่ายรูปหรอ ได้สิ" เขายิ้มกว้างให้น้องแฟนคลับ ก่อนเด็กหนุ่มจะรีบขยับเข้ามายืนชิดติดแนบเนื้อกับเขา และด้วยความที่น้องขยับเข้ามาชิดมากจนเกินไปจึงทำให้ตัวเขาเซเกือบจะล้มลง แต่น้องแฟนคลับก็คว้าเอวเขาไว้ได้ทัน
"เอ่อ พี่ซองยอล ผมขอโทษครับ" น้องแฟนคลับรีบก้มหัวขอโทษเขาเป็นการใหญ่ แต่เขาก็ไม่ได้นึกโทษโกรธอะไรหรอก มันแค่เรื่องนิดเดียวเอง
เขายิ้มให้น้องนิดๆก่อนจะรีบเดินไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เขาคงต้องรีบเปลี่ยนชุดก่อน วันนี้เขาก็ไม่ได้เอารถมาด้วยแถมพี่ฮโยรินก็คงยังไม่กลับถึงโซล งั้นขอติดรถพี่ดงอูกลับดีกว่า
มือบอบบางกำลังจะเอื้อมหยิบชุดของตัวเองจากราวแขวนแต่แรงสัมผัสจากทางด้านหลังก็ทำให้เขาสะดุ้งสุดตัว ซองยอลเริ่มออกแรงดิ้นอย่างต่อต้าน แต่คนร่างหนาที่กอดรัดเอวบางอยู่กลับดันนายแบบหนุ่มผ่านราวแขวนเสื้อผ้าเข้าไปชิกติดผนังด้านใน
"ปล่อยนะ! อื้อออ"
เสียงใสร้องตะโกนแต่ก็ถูกมือหนาของคนด้านหลังปิดปากไว้แน่น และทันทีที่มืออุ่นสัมผัสใบหน้าเขาพร้อมกับนาฬิกาเรือนละหลายล้านวอนที่สวมติดอยู่กับข้อมือ ก็ทำให้เขารู้ในทันทีว่าคนข้างหลังคือใคร
"คุณแอล ไม่เอา!" มือบอบบางรีบยึดข้อมือของคนด้านหลังที่กำลังจะปลุกเร้าอารมณ์เขา
คุณแอลรู้จุดอ่อนไหวแทบจะทุกส่วนของร่างบางในอัอมกอดดี จึงไม่ยากเลยที่ซองยอลจะเริ่มทรงตัวไม่อยู่
"ชอบไม่ใช่หรอเวลามีคนมาโอบเอวหน่ะ ห๊ะ!"
"คุณแอล อึก...กลับไปทำที่ห้องเถอะ"
ร่างบางเริ่มอ่อนระทวย มือบางเปลี่ยนจากต่อต้านมือหนาเป็นเกาะยึดต้นแขนแกร่งแทน
เสื้อผ้าที่ใช้ถ่ายแบบกำลังถูกคุณแอลกระชากออกอย่างไม่ใยดี
"อึก...คุณแอล ชุดนี้..ไม่ได้นะ"
"ผม..ข ขอร้อง ไปทำที่รถก็ได้"
คำอ้อนวอนในตอนนี้ดูเหมือนจะไร้ผล เพราะทันทีที่เสื้อราคาแพงถูกถอดออก มือหนาก็จัดการกับส่วนอื่นต่อทันที
ห้องนี้มันเสี่ยงเกินไป ห้องลองชุดไม่มีประตูมีเพียงแค่ผ้าม่านสีดำกั้น และถึงแม้ว่าพวกเขาจะอยู่ลึกในสุดของห้องและมีราวเสื้อผ้าช่วยบดบังแต่ถ้าพี่ทีมงานคนอื่นเข้ามา ก็ต้องรู้อยู่ดี แต่เขาจะทำยังไง เขารับมือกับสัมผัสของคุณแอลไม่ไหวจริงๆ
(ใครหื่นเหมือนไรท์เชิญคลุมแทบดำได้เลย อิอิ แต่แค่นิสนึงนะเพื่อเพิ่มอรรถรส 555 >////<)
กางเกงหนังสีดำแนบเนื้อถูกล่นต่ำลงเผยให้เห็นเนินเนื้อขาวๆที่สัมผัสเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ มือหนากดใบหน้าหวานให้แนบไปกับผนังก่อนจะกระชับสะโพกขาวเข้าหาตัว
ร่างบอบบางยกมือขึ้นปัดป่ายมือหนาเพื่อให้หยุดการกระทำป่าเถื่อนนี้เป็นครั้งสุดท้าย
แต่ทันทีที่นิ้วยาวสอดเข้าไปในช่องทางด้านหลัง เรี่ยวแรงทุกอย่างก็หายไปทันที เสียงต่อต้านเปลี่ยนเป็นเสียงคราง พร้อมกับช่องทางด้านหลังที่ตอดรัดนิ้วเรียวของคุณแอลจนชายหนุ่มแทบทนไม่ไหว
"อ๊ะ.อะ...ฮึก .." ซองยอลพยามต่อต้านนิ้วเรียวที่แทรกเข้ามาแต่ก็เหมือนยิ่งไปเพิ่มอารมณ์ให้คุณแอลแทน
ชายหนุ่มผละนิ้วของตัวเองออกก่อนจะเร่งปลดกางเกงที่กำลังมีบางสิ่งตื่นตัวอยู่ภายในให้ออกมาสัมผัสกับกลีบเนื้อบอบบาง
ท่อนเนื้อร้อนๆถูกสอดเข้าไปในช่องทางด้านหลังช้าๆไม่รีบเร่งมากนัก พร้อมกับที่ชายหนุ่มโถมตัวเข้าจูบเรียวปากบางเพื่อปิดกั้นเสียงครางของซองยอลไม่ให้เล็ดลอดออกไปเมื่อแก่นกายของชายหนุ่มเข้าไปสุดลำ
ใบหน้าหล่อเหลาละจากริมฝีปากหวานเยิ้มแล้วก้มลงจูบแผ่นหลังนวลเนียนแผ่วเบา
"อาาา...คุ ณ แอล"
"อือ คนดีของผม.."
สติทุกอย่างเริ่มเลือนหายไปช้าๆ ทั้งรสจูบและสัมผัสที่จาบจ้วง ทำให้ซองยอลเผลอแอ่นสะโพกมนขึ้นรับแรงกระแทกที่หนักหน่วงเพื่อต้องการจะปลดปล่อยอย่างเต็มทน ร่างหนาเองก็ขยับจังหวะให้เร็วขึ้นตามความแรงอารมณ์ที่ต้องการจะปลดปล่อยอย่างเต็มที่เช่นกัน
แต่แล้วจู่ๆเสียงดังจากภายนอกก็เล็ดลอดเข้ามา
ใบหน้าหวานเบิกตากว้างขึ้นทันที แต่เจ้าตัวก็ไม่อาจหยุดอารมณ์ที่กำลังพุ่งสูงขึ้นได้
"อ๊ะ อะ...อุ๊ป" ปากบางถูกมือหนายกขึ้นปิดปากไม่ให้ปล่อยเสียงเล็ดลอดออกไป
แต่คุณแอลกลับทรมานเขาด้วยการไม่หยุดการกระทำใดๆลง ชายหนุ่มยังคงขยับสะโพกเข้าออกช่องทางบอบบางนั้นอย่างมัวเมา
ดงอูที่ยืนสั่งงานเด็กผู้ช่วยหน้าห้องแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็เปิดผ้าม่านสีดำเข้ามา และเขาก็ต้องชะงักทันทีที่ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง และเพียงแค่เห็นปลายผมสีดำของบุคลปริศนากับผมน้ำตาลอ่อนของใครบางคนที่โดนยึดติดกับผนัง ก็ทำให้เขารู้ได้โดยทันที
ดีไซน์เนอร์ร่างบางรีบเดินออกมาก่อนจะกัดริมฝีปากแน่นด้วยความเขินอาย โอ่ยยย น้องเขานี่ไม่ระมัดระวังตัวบ้างเลย รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่มีประตู แถมคนนอกยังเข้าออกพลุกพล่านอีก แต่ยังดีนะที่งานนี้เป็นการถ่ายแบบเซ็ทสุดท้ายแล้ว
เขาจะทำยังไงดี???? จะให้ยืนเฝ้า? เขาก็กลัวตัวเองจะเกิดอารมณ์เหมือนกันหน่ะสิ
โอ้ยย น้องยอลนะน้องยอล!
"เอ่อคุณดงอูครับ ช่วยหลีกทางด้วยครับ คือผมจะเข้าไปเก็บชุดขึ้นรถหน่ะครับ"
"ไม่ได้นะ! เอ่อ...ค่อยวันอื่นแล้วกันนะ วันนี้ชั้นเหนื่อยแล้วหล่ะ... เอ่อว่าแต่ นายชื่ออะไรหรอ"
"เอ่อ...ผมชื่อโฮวอนครับ" ดีไซน์เนอร์คนดังจ้องหน้าเด็กยกของนิดๆอย่างนึกสนใจ เขาไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะที่จะไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่แอบเห็นมาเมื่อครู่
"นายว่างรึเปล่า ไปดื่มด้วยกันหน่อยสิ"
"ห๊ะ...อ..เออ ได้ครับ"
ดงอูยกยิ้มให้เด็กหนุ่มนิดๆก่อนจะลากตัวออกไปพร้อมกับกดล็อกห้องแต่งตัวให้คนสองคนที่ยังอยู่ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า
ซองยอลปลดปล่อยความต้องการออกมาเปื้อนขาเรียวขาว ร่างทั้งร่างทรงตัวยืนแทบไม่อยู่ถ้าไม่ได้ร่างหนายึดไว้จากทางด้านหลัง ..........คุณแอลขยับเข้าออกอีกนิดหน่อยก็ปลดปล่อยออกมาพร้อมๆกัน
คุณแอลสวมเสื้อผ้าให้ร่างบางที่ตอนนี้เรี่ยวแรงทุกอย่างหายไปหมดไม่มีเหลือ ดวงตาคู่สวยมองค้อนคนตรงหน้าด้วยความโกรธเคือง
ตลอดทางที่นั่งมาในรถ ซองยอลไม่แม้แต่จะเอ่ยคำพูดใดๆออกมา จนคุณแอลต้องเอ่ยขึ้นก่อนเพื่อทำลายบรรยากาศ
"จะทานข้าวรึเปล่า เดี๋ยวผมลงไปซื้อให้"
"ผมจะกลับบ้าน"
".....ผมถามว่า จะ ทาน ข้าว รึ เปล่า"
"ผมจะกลับไปกินที่บ้าน!"
"ผมไม่ให้ไป!"
"คุณแอล ไหนเราตกลงกันแล้วไงว่าวันพุธผมจะกลับไปนอนที่บ้าน"
"ซองยอลไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ถ้าผมไม่อนุญาต"
"ชิ! คนใจร้าย" เขาเอ่ยพูดเบาๆ แต่ดูเหมือนว่าคนข้างๆจะได้ยินมันชัดเจน
"ก็ผมโมโหที่เห็นไอ้เด็กนั้นโอบเอวซองยอล"
"น้องเป็นแฟนคลับนะคุณแอล และตอนนั้นผมก็จะล้มด้วย!"
"แฟนคลับอะไรก็ไม่ได้ทั้งนั้น ทีหลังห้ามให้ใครกอดเอวจับมือถือแขนอีก ถ้าผมเห็นอีกมันจะไม่ใช่แค่รอบเดียว!"
แต่เขาเป็นนายแบบนะ! จะไม่ให้เขาโดนตัวใครเลยได้ยังไง? หึ่ย!
ฝากไว้ก่อนเถอะ เดี๋ยวผมจะเอาคืนคอยดู!!!!
TALK
ความคิดเห็น