คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter4 :Sound
Chapter4 :Sound
“เป็นคำสั่งจากคุณพ่อคุณหนู ท่านอยากเจอแฟนของคุณหนูครับ”ชายชุดสูมบอกแล้วมองไปยังคนขับรถที่จ้อกระจกหลังอยู่
เขาพยักหน้ารับแล้วออกเกียร์ว่าง รถค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากตัวเมืองสู่ริเวณที่ห่างไกลกว่าเล็กน้อย บ้านหลังโตที่ตั้งอยู่บนภูเขาที่มองลงมาแล้วเห็นทะเลชัดเจน การที่สามารถสร้างบ้านหลังโตและอยู่ในพื้นที่ๆต้องการความสงบและห่างไกลตัวเมืองนั้นแสดงว่าเจ้าของบ้านต้องมาฐานะที่ร่ำรวยมาก...
หรืออาจเป็นมหาเศรษฐี
สินาทีต่อมารถลีมูซีนสีดำก็พาอากิระแหละ”คุณหนู”ขึ้นมาถึงหน้าคฤหาสน์หลังโต สไตล์ญี่ปุ่น ประตูไม้ขนาดใหญ่ค่อยๆเปิดออกทั้งสองคนก้าวลงมาจากรถ อากิระถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันไปมองหญิงสาวข้างๆ
“เป็นอะไรรึเปล่า...คุณดู...กังวล”
“ฉันจะต้องแต่งงาน กับคนที่ฉันเจอเพียงแค่สามครั้ง”
“ทำไม...อ้อ..ผมเข้าใจครับ คุณเลยให้ผมมาแสดงตัวว่าเป็นแฟนสินะครับ”
“ค่ะ...ขอโทษนะคะที่ดึงคุณมายุ่งเรื่องของฉัน”
เธอก้มหน้าลงเตรียมรับมือกับชะตากรรมตรงหน้า อากิระมองดูเธอด้วยสายตาระคนสงสาร แต่เขาไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียกับเธอ จะยุ่งไปทำไมกัน...
เว้นแต่ความคิดด้านดีมันฝุดขึ้นมาเรียกร้องให้เขาอาสาช่วยเธอ...แต่จะช่วยยังไงล่ะ นอกจากลองแกล้งเป็นแฟนเธอดูเผื่อว่าอะไรๆมันจะดีขึ้น
“คุณ...เอ่อ ชื่ออะไรครับ”
“เนชิมะ เนเนะค่ะ เรียกเนเน..”ยังไม่ทันจบประโยคเสียงของบุรุษคนหนึ่งก็ดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนาจนทั้งสองต้องหันไปดู
“คุณหนูครับ เชิญเข้าข้างในก่อนครับ คุณท่านรออยู่...”ชายวัยรุ่นอายุประมาณยี่สิบสวมเสื้อฮากามะสีน้ำเงินเข้มเจ้าของเสียงขวมคิ้วแน่นเมื่อเห็นชายอีกคนยืนอยู่ข้างๆหญิงสาว เขาปรายตามองอากิระตั้งแต่หัวจรดเท้าชั่วครู่ก่อนจะเดินนำเข้าในตัวบ้าน
พื้นไม้เรียบเงาไม่ส่งเสียงใดๆเมื่อเหยียบสัมผัสบ่งบอกถึงความแข็งแรงของพื้นไม้ พวกเขาเดินตามคนใช้หนุ่มไปเรื่อยๆ อากิระมองออกนอกระเบียงที่เป็นสวนที่มีแต่ก้อนหิน บนพื้นถูกวาดเป็นลายวงๆดูแล้วแปลกตา แต่ก็สะดุดตากับต้นไม้ยืนต้นและก้อนหินขนาดใหญ่ที่วางไว้คนละฝากของสวน ดูแล้วเหมือนมีนัยสำคัญบางอย่าง
“สวนตรงนั้นนายท่านออกแบบเองครับ”ชานในชุดฮากามะหันมาบอกเมื่อเขาเห็นว่าอากิระสนใจสวนหินที่อยู่ตรงหน้า”พื้นกรวดหินที่วาดเป็นลายน้ำแสดงถึงแม่น้ำแห่งชีวิต...เป็นนัยที่สื่อถึงสิ่งสวยงาม ต้นไม้ยืนต้นตายไร้ชีวิตก็ยังคงความสวยงาม แม้จะเป็นหินผาที่ไม่ได้แต่งสกัดแต่ก็แข็งแกร่งเป็นดั้งเดิม กล่าวคือแม้จะสิ้นลมหายใจแต่ก็ยังคงความงดงามอยู่...หวังว่าคงเข้าใจนะครับ”เขาบอกแล้วหันกลับไปเดินนำต่อ อากิระมองดูก้อนหินใหญ่ชั่วครู่แล้วรีบเดินตามทั้งสองไป
เมื่อเดินเลี้ยวซ้ายชายในชุดยูกาตะก็ลั่งลงพร้อมกับเอ่ยขออนุญาต สักพักเสียงตอบรับก็ดังขึ้น เขาจึงค่อยๆสอดมือตรงระหว่างช่องประตูเลื่อนแล้วค่อยๆดันออกช้าๆ
ภายในมีชายคนนึ่งใบหน้าคมคายดูอายุแล้วไม่เกินสามสิบปลายๆ ภายนอกระเบียงเป็นสวนธรรมชาติและเสียงของไม้ไผ่กระทบหินดัง ป๊อก...ป๊อก..ยิ่งทำให้รู้สึกกดดัน
. “นั่งสิ..”ชายตรงหน้าบอก เนเนะค่อยๆเดินมาตรงหน้าทั้งสองแล้วนั่งลง อากิระตะลึงชั่วครู่ก่อนจะรีบเดินตามเนเนะ เขามองวิธีการนั่งของคนทั้งห้องเพื่อเลียนแบบวิธีการจะได้ไม่มีใครสงสัย
“ไม่เคยได้ยินเรื่องแฟนของลูกมาก่อน กุ้งแห้งนั่นเอง”ชายตรงหน้าเอ่ยขึ้นทั้งๆที่ทั้งสองยังไม่ทันได้นั่งลงกับพื้น อากิระเหลือบมองร่างกายตัวเองที่ดูผอมแห้งแล้วแอบยิ้มในใจ ถ้าชายคนนี้รู้ว่าเขาฝึกมาอย่างหนักและกำลังกายที่ซ่อนอยู่มันมากพอที่จะทำลายบ้านหลังโตนี้ได้เพียงชั่วอึดใจก็คงไม้กล้าพูดแน่นอน
แต่ก็ไม่มีใครกล้าทัดทานขึ้น มีเพียงเสียงกระบอกไม้ไผ่ที่กระทบกับก้อนหินดังก๊อก...ก๊อก..อย่างเป็นจังหวะและเสียงสายน้ำไหลลงกระทบกระบอกไม้ไผ่เท่านั้นที่ยังส่งเสียงอย่างสม่ำเสมอ เนเนะรวมรวมความกล้าที่มีเอ่ยปากขึ้น
“เราแอบคบกัน คุณพ่อไม่รู้หรอก”ดวงตากลมโตจ้องผ่านกระจกแว่นตาไปยังชายซึ่งเธอเรียดว่าพ่อ แต่สายตานั้นยังคงอ่อนแอเกินไปที่จะสู้กับสายตาแน่วแน่ของคนเป็นพ่อที่เลี้ยงดูลูกแต่เด็กจนโต พ่อของเธอหัวเราะในลำคอเบาๆ
“คนที่หมดมุ่นอยู่กับหนังสือและสิ่งที่ชอบอย่างลูก จะมีเวลาไปคบคนอื่น?”
“คุณพ่อ หนูไม่อยากแต่งงานหนูมีคุณอากิระอยู่แล้ว ได้โปรด..”
“คนที่ลูกบังเอิญไปเจอแล้วหิ้วมารับบทเป็นแฟนน่ะเหรอ? คิดว่าพ่อไม่รู้รึยังไงสายตาเจ้าหนู่นี่ไม่มีมีแววความรัก หรือความรู้จักกับลูก กระทั่งสบตากันก็ยังไม่รู้สึกถึงความผูกผันเหมือนคนบนรถไฟฟ้าที่บังเอิญสบตากันแค่นั้น เนื้อตัวก็ไม่แตะต้อง จนถึงตอนนี้ยังเรียกลูกว่า คุณเนเนะ...ใครจะดูไม่ออกบ้างล่ะ” เขาพูดดักทางไว้จนหมด เนเนะห่อไหล่จนตัวสั่นแผนก็แตกไปหมดแล้วคงไม่มีอะไรที่จะต้องเสีย น้ำตาใสค่อยๆไหลออกมาจากตาทั้งสองข้างคิดถึงวันหน้าที่เธอต้องแต่งงานกับคนที่เธอแทบไม่รู้จัก มีลูกกับคนที่ไม่ไดรักและต้องมองดูลูกของเธอแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเหมือนเธอ มันช่างโหดร้ายเหลือเกิน
“ถูกของคุณ ผมไม่ใช่แฟนหรือคนรักของผู้หญิงคนนี้เลย แต่คุณพูดแบบนั้น...”อากิระพูดขึ้นพร้อมจ้องไปยังชายตรงหน้าที่แววตาเปลี่ยนไปเล็กน้อย
“เหมือน...ไม่สิ ดูถูกลูกของคุณมากเลยนะครับ คุณต้องการให้คุณเนเนะแต่งงานเพื่ออะไรก็ช่าง แต่คุณเนเนะก็มีหัวใจ มีความรู้สึกและที่สำคัญ อยากจะทำในสิ่งที่รัก เลือกในสิ่งที่รัก ถ้าคุณเนเนะไม่ต้องการ คนเป็นพ่อควรไตร่ตรองและคิดถึงลูกเป็นหลัก ถ้าคุณโดนบังคับล่ะ คุณคงไม่ชอบเหมือนกัน ได้โปรดเข้าใจเธอด้วยนะครับ”อากิระปะทะสายตากับชายตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว เหตุผลร้อยแปดที่นำมากล่าวอ้างเพียงเพราะรู้สึกใจอ่อนกลายเป็นแรงมุ่งหวังที่ต้องการจะช่วยเหลือเนเนะเต็มที่
ถึงแม้จะรู้เต็มอกว่าตนเองมาเพื่อสำรวจและอาจยึดครองโลกใบนี้ในวันข้างหน้า แต่ก็ไม่แน่นอนว่าพวกเขาจะทำเรื่องการยึดครอง แต่..ทำไมไม่รู้ ตอนนี้กลับอยากช่วยเหลือมนุษย์สาวคนนี้เหลือเกิน
เนชิมะ โอกิ จ้องหน้าเด็กหนุ่มด้วยอาการสงบนิ่งพลางพินิจทั่วตัวของเขาตั้งตัวหัวจรดปลายเท้า เขาสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแบลกๆรอบตัวของชายหนุ่ม แต่ไม่สามารถบ่งบอกได้ว่าเป็นบรรยากาศแบบไหน บรรยากาศที่เหมือนไร้น้ำหนักและสงบนิ่ง บรรยากาศแบบนี้ไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิตทำให้เขาต้องเบือนหน้าไปทางลูกสาวที่ก้มหน้างุดไม่เงยขึ้น มองดูหยดน้ำตาบนหลังมือ หัวไหล่ร่างบางสั่นน้อยๆจนน่าสงสาร โอกิจ้องมองทั้งคู่แล้วถอนหายใจ
“ถึงจะมาไม้ไหนการดูตัวก็จะยังมีต่อไป เนเนะ เตรียมตัวด้วย”
“นี่ผมพูดถึงขนาดนี้คุณยังไม่เข้าใจอีกรึไง มนุษย์โลกเป็นอะไรกันหมดเนี่ย!”อากิระตะเบ็งเสียงใส่พร้อมลุกขึ้น มือข้างหนึ่งฉุดแขนของหญิงสาวให้ลุกขึ้นแล้วพาเธอวิ่งออกไปจากหองทันที เหตุการณ์เกิดขึ้นรวดเร็วจนสร้างความตกใจให้โอกิไม่น้อย
“อากิโอะ! ตามกลับมาเดี๋ยวนี้!”โอกิตะเบ็งเสียงลั่นแล้วยันกายให้ลุกขึ้น เดินออกไปทางระเบียงที่ตอนนี้เสียงเอะอะวุ่นวายดังระงมไปทั่ว
อากิระคว้าข้อมือของเนเนะวิ่งไปยังหระตูหน้า แต่เพราะพื้นไม้ที่ลื่นเรียบและเขาใส่ถุงเท้าสีดำทำให้เท้าลื่นกว่าปกติ แม้จะทรงตัวได้ดีแค่ไหน แต่ถ้าเจอทางเลี้ยงกระทะนหันก็ทำให้เซถลาล้มลงได้ เพราะเหตุนี้ชายในฮากามะสีน้ำเงินที่นำทางมาในตอนแรกจึงตามมาจับพวกเขาได้ทันพร้อมกับคนใช้ในชุดสีขาวอีกสองสามคน
“จะหนีไปไหนกัน? ยังพูดไม่จบเลยนะ ไอ้กุ้งแห้ง”โอกอเดินเข้ามาสมบทพร้อมพูดหยันแสยะยิ้มอย่างกวนอารมณ์ อากิระค่อยๆยันตัวขึ้นช้าๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอย่างโกรธเคือง
“ทำไมถึงลงทุนทำเรื่องแบบนี้ด้วย แค่โดนหิ้วมาไม่ใช่รึไง?”
“แค่ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์(?)ด้วยกันเอง(??)เท่านั้น”
“ช่วยเหลือต่อไปละกัน...ชักถูกใจซะแล้วสิว่างๆมาวิ่งไล่จับกันใหม่ล่ะ”ชายร่างสูงบอกแล้วเดินจากไป เนเนะมองตามหลังผู้พ่อไปด้วยสายตาระคนสงสัยก่อนจะช่วยประคองอากิระให้ลุกขึ้น
“ขอโทษนะคะ...ที่ทำให้เดือดร้อน”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมแค่อยากช่วยคุณเท่านั้นเอง”อากิระบอกพร้อมเกาแก้มอย่างขวยเขิน หน้าเริ่มแดงร้อนขึ้นมาหน่อยนึงเมื่อจ้องหน้าเนเนะใกล้ๆ
ที่ผ่านมาเขาไม่เคยสำรวจรายละเอียดของหญิงสาวคนนี้เลย แต่เส้นผมหยักศกตัดสั้นเกือบประบ่า ใบหน้าเรียว ดวงตากลมโตที่ถูกซ่อนโดยแว่นกรอบรี ผิวเนียนสะอาด ช่างน่าหลงไหลจนแทบทำตัวไม่ถูก
อากิระเผลอจ้องเนเนะนานจนเสียงกระแอ่มไอดังขึ้นจากอากิโอะ หนุ่มในฮากามะน้ำเงิน แม้จะแสดงออกอย่างไร้อารมณ์ แต่ในใจของอากอโอะตอนนี้กลับร้อนรุ่มไปด้วยความริษยา
อย่าจ้องคุณหนูมากเกินไปนะ เจ้าคนชั้นต่ำ! เสียงนี้ดังขึ้นในหัวอากิโอะอย่างต่อเนื่อง
ความคิดเห็น