คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CODE::[4] Letter 100%
BROTHER CODE
Title ;; + Letter + Let’s start our relationship!!
จดหมายเชื่อมสัมพันธ์
สี่ทุ่มเวลาดี......ไฟที่ลานกีฬากลางหอพร้อมใจกันดับไล่เด็กนักศึกษา พอรอบข้างมืดสนิทหลายๆชีวิตที่นั่งสติลสิงลานอยู่ก็ต้องหยุดกิจกรรมทุกอย่างเพื่อปรับสภาพตาให้ชินกับความมืดเสียก่อนที่จะเดินหรือเล่นอะไรต่อมิอะไรต่อได้
“มืดตึบเลยแฮะ”แดฮยอนพูดขึ้น
“ใช่ มืดจนกูไม่เห็นมึงเลยแดฮยอน”พี่แว่นอินยอบแซะน้องชายคนสนิท
“เดี๋ยวคืนนี้ก็มุดคอห่านไปหลอกถึงผับหรอกไอ้พี่เหี้ย” แดฮยอนคนดำแยกเขี้ยวใส่พี่แว่น ฟันขาวเปล่งประกายในความมืดมิดอย่างสวยงาม
“มะอาววววว เก๋ากลัวนะตะเอง”ว่าแล้วพี่แว่นก็ทำท่าสะดีดสะดิ้ง
“กูว่ากูขึ้นห้องดีกว่าวะ”บังยงกุกพูดขึ้นหลังจากนั่งเงียบมาเป็นชม.จากเหตุการณ์นั้นแหละ
ไม่ใช่อะไรแต่เพราะคำว่าน้องรหัสมันค้ำคออยู่บังยงกุกเลยพยามที่จะสงบอารมณ์ไม่ไปต่อล้อต่อเถียงกับเด็กกวนประสาท เพราะยิ่งเขาโกรธก็ดันกลายเป็นเหมือนเขาหลงเข้าไปติดกับเจ้าเด็กนั่นให้มันจ้องเล่นงานเรื่อยๆซะอย่างนั้น สายตาจ้องไปยังลานที่เด็กยักษ์โอโม่ยังเล่นไถลเสก็ตบอร์ดไปมาอยู่ในความมืด
“จะขึ้นแล้วเหรอมึง”คิมฮิมชานรูมเมทที่รักถาม
“เออ อยากเล่นคอมละ”
“เฮ้ย งั้นกูขึ้นด้วยเหนียวตัวละ จะอาบน้ำสักหน่อย”ว่าแล้วฮิมชานก็ลุกขึ้นตามยงกุก
“เออดีๆ พวกกูก็จะไปผับละ”พี่จองมินพยักหน้าเมื่อเห็นน้องๆหันมาทำท่าจะลา
“บ๋ายบายพี่จองมิน พี่โยฮัน พี่แว่น”แดฮยอนลุกตามเพื่อนไปด้วยอีกคน
“บ๊ะ กูบอกว่ากูชื่ออินยอบ”
“ยงกุกมึงอย่าลืมที่จะเอาเด็กมาอุดหนุนร้านนะเว้ยยยย”โยฮันตะโกนไล่หลังพวกเขา
“คร้าบบบบ รอจบรับน้องก่อนนะ”หันมาตะโกนตอบกลับก่อนจะชะงักเมื่อเด็กยักษ์ไถสเก็ตบอร์ดตามมา
“อ้าว มึงก็จะกลับแล้วเหรอ”ทักทายตามประสารุ่นน้องถึงแม้มันจะพึ่งกวนประสาทเขามาก็ตาม
“เปล่าฮะ”
ยงกุกเลิกคิ้วขึ้นอย่างงุนงงยังไม่กลับแล้วจะตามพวกเขามาทำไมว่ะ
“แล้ว...”ยังไม่ทันจะจบคำถามดีเด็กยักษ์ก็ชิงพูดขึ้นมาซะเฉยๆ
“หลับฝันดีนะคร้าบบบบบ”ว่าแล้วมันก็ฉีกยิ้มใสๆแต่แฝงด้วยความเจ้าเล่ห์ไว้มา เล่นเอายงกุกสะดุ้งใจร่วงไปที่ตาตุ่มทะลุลงพื้นคอนกรีต
“แหมมมม ทำไมแปบเดียวสนิทกันงี้ละ บอกกับใครครับบอกกับพวกพี่หรือพี่ยงกุกคนเดียว”คิมฮิมชานปากเปราะอย่างรู้งานทันที
ไอ้แพะฮิมชานน่าเอารองเท้าฟาดปากมันจริงๆ บังยงกุกต่อยเพื่อนเข้าที่ศอก เล่นเอาคนโดนสะดุ้งจนเหมือนโดนไฟดูด
“ผมก็บอกกับพี่ทุกคนแหละครับ”.....นี่เขาคิดไปเองหรือว่าไอ้เด็กนี่ยักคิ้วให้เขาว่ะ....
“เออๆ ฝันดีเหมือนกันนะมึง”ตอบแบบขอไปทีแล้วหันหลังขวับเดินอาดๆกลับหอ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หลังจากแยกกับแดฮยอนเพราะมันอยู่คนละชั้นกัน ยงกุกกับฮิมชานก็กลับเข้าห้องของพวกตนก่อนจะแยกย้ายกันทำกิจกรรมอื่นๆ
มือเรียวจ่ออยู่ที่แป้นของแม็คบุ๊คเครื่องสีขาวสวย ก่อนพิมพ์เสริชหาอะไรอ่านไปเรื่อยตั้งแต่ข่าวยันเรื่องน่ารู้แปลกๆไปจนถึงการ์ตูนแปลที่พึ่งจะอัพเดทมาให้อ่านต่อ
ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำทำให้คนตัวผอมเหลือบไปมองด้านหลังซึ่งเป็นประตูห้องน้ำเล็กน้อย เห็นร่างของเพื่อนเดินผมเปียกออกมาจากห้องน้ำ ยงกุกเลิกสนใจฮิมชานแล้วหันกลับอ่านการ์ตูนใหม่ที่พึ่งจะเจอในเว็บอ่านการ์ตูนออนไลน์ก่อนจะได้ยินเสียงก๊อกๆแก็กๆสักพัก จึงหันกลับไปมองเพื่อนอีกรอบ
“มึงทำอะไรว่ะ”
“เขียนจดหมายหาน้องรหัสเดี๋ยวพรุ่งนี้กูจะไปซื้อขนมที่ร้านข้างล่าง”
“อ้อ”ร้องออกมาเบาๆประมาณว่าเข้าใจแล้วก่อนจะหันกลับไปอ่านการ์ตูนต่อ
“เดี๋ยวพรุ่งนี้กูฝากมึงเอาจดหมายกับขนมไปให้น้องซอนมินหน่อยนะ เดี๋ยวกูไปกระดี้กระด้าใส่น้องเขาจะรู้หมดว่ากูเป็นพี่เทค”
“ได้ๆ”.....ทำไมบังยงกุกคนหล่อถึงรู้สึกเหมือนกำลังลืมอะไรนะ....เห็นไอ้ฮิมชานแล้วนึกไม่ออกว่ะ....ช่างมันอ่านการ์ตูนต่อแปบกำลังมัน
..................
........
....
..
.
สี่ชม.ต่อมา....เวลาหนึ่งนาฬิกาเกื่อบสองนาฬิกา
“ไอ้เหี้ยยงกุกมึงยังไม่นอนอีกเหรอว่ะ”ฮิมชานลุกขึ้นมานั่งบนเตียงอย่างัวเงียเขาหลับไปแล้วแต่ตื่นขึ้นมาเพราะหิวน้ำ ไฟในห้องปิดแล้วแต่ว่าร่างผอมของเพื่อนก็ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์มีภาพการ์ตูนขาวดำเยอะแยะไปหมด
“เออ กูว่ากูติดเรื่องนี้แล้วว่ะ กูอ่านตอนที่47อยู่”
“สัส เดี๋ยวถ้าพรุ่งนี้มึงตื่นสายนะ”แพะคาดโทษเพื่อน
“พรุ่งนี้ไม่มีเรียนสัส”เถียงโดยที่ไม่หันหน้ามามองคู่สนทนา
“แต่กูจะให้มึงเอาจดหมายกับขนมกูให้น้องรหัสกูวววววว”
“เอออออออ เดี๋ยวตีสามกูนอน”
“ให้มันจริงเหอะสัส”
สักพักเสียงทุ้มแหบของเพื่อนจู้จี้ก็ค่อยๆเงียบไป ยงกุกหันไปมองเพื่อนอีกรอบปรากฏว่านอนไปอีกรอบแล้ว........ว่าแต่....สรุปเขาลืมอะไรว่ะ.....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++
++++++++++
++++
++
+
พักไว้แปบ555555
พรุ่งนี้มีควิชต้องสอบในคลาสค่ะ
เดี๋ยวมาต่อน้าาาาา
สัญญา จริงๆถถถถถถถ
นี่หายหัวไปนานมาก
ขอโทษทุกคนที่ติดตามอยู่นะค่ะ
#โค้งร้อยแปดสิบองศา
+
++
+++
+++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"เชี่ยยงกุก มึงตื่น"คิมฮิมชานคนฟันสวยเขย่าเพื่อนที่นอนอยู่บนเตียงอีกฝั่งห้องอย่างรุนแรงจนแทบจะทำให้สมองไหลออกนอกหูได้
เนื่องจากเป็นหอในเตียงและอุปกรณ์เฟอนิเจอร์เครื่องใช้ต่างๆของพวกเขาจึงถูกแบ่งไปคนละฝั่งห้อง แถมกว่าเขาจะเดินลัดเลาะหลีกหนีของที่วางระเกะระกะทั่วห้องตามภาษามนุษย์ผู้ชายมาถึงเตียงเพื่อนได้ก็เล่นเอาแทบแย่ แถมไอ้เจ้าของชื่อก็ยังคงหลับสนิทชนิดเอามีดมาเชือดคอมัน มันก็ตายไม่รู้ตัวได้
"อะไรของมึง..."บังยงกุกหรี่ตาขึ้นนิดหน่อยด้วยความงัวเงียแถมด้วยการขยับหนีเพื่อนแพะ เล่นเอาฮิมชานที่ปกติเป็นคนกวนเท้าเพื่อนหงุดหงิดแทนซะอย่างนั้น
ขายาวๆของคิมฮิมชานยกขึ้นก่อนยันเข้าที่สี่ข้างของเพื่อนตัวบางอย่างแรงส่งผลให้ยงกุกหล่นลงจากเตียงเสียงดังสนั่น
"มึงทำเหี้ยอะไรของมึงวะ!!"ยงกุกเลิกผ้าห่มที่พันแข่งขาออกก่อนจะตวัดตามามองเพื่อนที่ยืนกอดอกมองอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว
คิมฮิมชานเชิดหน้าขึ้นโชว์หน้าเหนือเล็กน้อยเหมือนจะบอกว่า......กูไม่กลัวมึงหรอก ก่อนที่จะแอบสะดุ้งเมื่อเห็นเพื่อนผุดลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ความเหนือที่เมื่อกี้มโนไว้หายไปแทบจะในทันที
"มึงสัญญากับกูว่าจะเอาขนมไปให้น้องซอนมินของกู อีกสิบนาทีพวกน้องจะเข้าคลาสบ่ายทำไมมึงยังไม่ตื่น!!"พ่อละอยากจะเอาฟันเฉาะหน้าไอ้เพื่อนเวรนี่ให้รู้แล้วรู้รอด
"อ้าว เชี่ย!! จะบ่ายแล้วเหรอทำไมมึงไม่ปลุกกู กูขอโทษเดี๋ยวกูอาบน้ำแปบ"ยงกุกจากที่โกรธๆเพื่อนอยู่ถึงกับตาตั้งเมื่อได้ยินว่าเวลาผ่านมาจะครึ่งวันแล้ว
ร่างโปร่งติดจะบางรีบคว้าผ้าเช็ดตัวแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที
"กูก็ปลุกมึงแล้วนี่ไง"ฮิมชานบ่นงึมงำก่อนจะเอาถุงขนมที่ตนเองเตรียมไว้พร้อมจดหมายวางไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือของยงกุกอย่างเหนื่อยหน่าย
...................................................
.......................................
...............................
.......................
................
.........
...
ไม่ถึงสิบนาทีต่อมาบังยงกุกก็มาถึงหน้าคณะวิศวะโดยสวัสดิภาพ.....เอาจริงๆสภาพของเขาเรียกได้ว่าผ่านพายุเฮอริเคนมาเลยก็ว่าได้ ผมเผาแทบไม่ทันจะหวีเสื้อยืดก็รีบใส่อย่างลวกๆเพื่อที่เขาจะได้มาทันส่งขนมให้รุ่นน้องก่อนน้องเข้าคลาส จะให้เขาแอบเอาเข้าไปให้ในห้องก็เสี่ยงโดนอาจารย์ด่า สายตาดุคมตวัดมองซ้ายขวาจนทำให้ปีหนึ่งเริ่มสะดุ้งโหยงเพราะอยู่ๆพี่ว้ากหน้าโหดก็ดันมายืนนิ่งๆสอดส่ายสายตาราวกับจะหาเรื่องอยู่หน้าห้อง
"น้องซอนมินครับ"ยงกุกทักทายรุ่นน้องสาวตัวเล็กผมน้ำตาลอ่อนด้วยเสียงทุ้มที่ปรับให้นุ่มขึ้นเพื่อไม่ให้คนฟังตกใจ
"คะ?"ซอนมินหันมองตามเสียงเรียกแล้วก็พบรุ่นพี่หน้าดุที่เห็นตอนมีตติ้ง หญิงสาวเกร็งเล็กน้อยเมื่อสบกับสายตาคมของยงกุก
"ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้ครับ พี่ไม่กัด"ยงกุกหลุดขำเมื่อเห็นน้องเกร็งอย่างเห็นได้ชัด
"นี่พี่รหัสฝากมาให้ครับ อย่าลืมตอบพี่เขาด้วยนะ ทานให้อร่อยนะครับ"ยงกุกยื่นถุงขนมของฮิมชานให้กับรุ่นน้องก่อนจะยิ้มละมุนให้หญิงสาวอีกรอบเล่นเอาหญิงสาวใจเต้นไม่เป็นส่ำ
"หยอดหญิงแต่วันเลยนะพี่ยงกุก"เสียงกวนประสาทที่บังยงกุกอยากจะลืมมากๆดังทำให้ยงกุกหุบยิ้มแทบจะในทันที
"ไม่ใช่เว้ย อย่ามาลามปาม"ยงกุกแยกเขี้ยวใส่จุงฮงที่ยืนยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างน่าหมั่นไส้
"พี่ยงกุกสวัสดีครับ"มุนจงออบเขยิบออกห่างจุนฮงเล็กน้อยเพราะตัวมันใหญ่แทบจะบังเขามิด เดี๋ยวพี่ยงกุกได้ยินเสียงไม่เห็นตัวเขาจะนึกว่าตัวเองเป็นยงกุกจิตสัมผัสซะเปล่าๆ
"อ้อ น้องจงออบสินะ"ยงกุกพยักหน้ารับเมื่อน้องทักทายก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าแดฮยอนเองก็ฝากของมาให้จงออบเหมือนกัน
ชเวจุงฮงมองรุ่นพี่คู่กัด(?)ควานหาของในกระเป๋าเป้ อ้อ...เอาของมาให้น้องรหัสสินะว่าแต่พี่รหัสเขาจะให้อะไรนะ? จุนฮงมองอย่างสนใจพอๆกับที่จงออบสนใจ
"พี่รหัสเราฝากของผ่านพี่มาให้แหนะ"ยงกุกหยิบกล่องคุ๊กกี้พร้อมกับกระดาษแผ่นเล็กๆยื่นให้จงออบ
"ขอบคุณครับ พี่รหัสผมเป็นใครอะครับ"จงออบถามแทบจะในทันทีที่ได้ขนม
"อ้อ..พี่.. เห้ย ถามตรงไปไหม หาเองสิ"ยงกุแทบจะคล้อยตามหลุดปากพูดแต่ดีที่ยั้งปากไว้ทัน...นี่ถ้าเขาทำความแตกไอ้แดฮยอนมันจะยกเลิกสัญญาทิกเกอร์ของเขาไหมวะ....ไม่หรอกเนอะ
"โด่ว พี่บอกหน่อยน่าา"จงออบอ้อนยงกุก
"พี่เองแหละพี่รหัสจงออบ"ยงกุกพูดทำท่าเหมือนทีเล่นทีจริงเพื่อปั่นหัวน้องเล่น
"ห๊ะ จริงเหรอครับ".....แต่ที่เขาไม่ได้คาดคือจงออบดันเชื่อ....
"จะบ้าเรอะ ใครเขาจะมาบอกโต้งๆไม่ใช่ชัวร์"จุนฮงพูดเสียงห้วนขณะที่สายตาจิกไปที่ของในมือจงออบไม่ละ
"ก็อาจจะจริงก็ได้นี่"ยงกุกหัวเราะเบาๆและยังไม่เลิกปั่นน้องว่าแต่ทำไมไอ้เด็กยักษ์มันถึงอยู่ๆก็หน้าหงิกฟะ.....
จุนฮงมองขนมในมือจงออบสลับกับหน้าพี่ยงกุก เขาอยากจะถามพี่หน้าดุว่ามีของเขาไหมแต่มันก็คงไม่ดีเท่าไหรมั้ง? เขาอาจจะต้องรอเหรอ? พี่รหัสของเขาอาจจะฝากพี่คนอื่นมาให้เขาไม่ใช่พี่ยงกุก แต่ทำไมเขารู้สึกโหวงๆแบบนี้ เหมือนกับการที่คาดหวังอะไรแล้วมันไม่เป็นอย่างหวังอะไรแบบนั้น....จะบ้านเหรอจุงฮง..ก็แค่ขนมแกจะอยากได้อะไรนักหนา......แต่ก็นั่นแหละ..ทำไมพี่รหัสเขายังไม่โผล่มาแสดงว่ามีตัวตนอยู่เลยล่ะ?....จะถามพี่ยงกุกดีไหมนะ...ไม่เอาดีกว่าเสียฟอร์ม
ยงกุกมองเด็กยักษ์ตัวขาวที่ที่จริงแล้วได้ชื่อว่าเป็นน้องรหัสตัวเองก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้.....เชี่ยละ!!! เขาลืมของที่จะให้น้องรหัสตัวเอง! และนั่นก็คือเรื่องที่เขานั่งคิดเมื่อคืนตอนอ่านการ์ตูนอยู่นั่นเอง เมื่อรู้ตัวว่าทำอะไรผิดไปคนมีชนักติดหลังก็เริ่มลุกลี้ลุกลนบวกกับสีหน้าของเด็กกวนประสาทที่มองขนมเพื่อนเมื่อกี้แล้วยิ่งทำเอาบังยงกุกรู้สึกผิดกว่าเดิม....มันจะถามไหมนะ ยงกุกคิดด้วยความตระหนก
"เราเลิกเรียนกันกี่โมงนะจงออบ"ว่าแล้วก็รับเบี่ยงเบนความสนใจตัวเองไปที่น้องรหัสเพื่อน
"ห้าโมงครับ"
"เหรอ ตั้งใจเรียนละกันนะวิชานี้อย่าแอบเล่นมือถือล่ะ อ.โหดมาก"พี่ยงกุกพูดพลางเหลือบมามองที่จุนฮงเล่นเอาจุนฮงแอบฉุนหน่อยๆเหมือนกับว่าพี่ชายตัวบางกำลังแอบจิกเขาเบาๆ
"คร้าบบ"ทั้งจุนฮงและจงออบตอบรับ
......พี่เขาทำท่าเหมือนจะไปแล้วเลยวะ...สรุปจะถามดีไหมเนี้ย จุนฮงคิดในใจขณะที่เริ่มสังเกตอากับกิริยาที่ยงกุกเริ่มรูดซิบกระเป๋าเป้สะพายกลับเหมือนเดิม
"พี่ไปก่อนน่ะ ตั้งใจเรียนด้วยเย็นนี้มีมีตติ้งอีกฝากบอกเพื่อนๆด้วยนะ" ยงกุกรีบเดินออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็วสายตาคมเหลือบมองรุ่นน้องเล็กน้อย จงออบเดินเข้าไปในคลาสแล้วขณะที่เขายังเห็นจุงฮงยังมองมาที่เขาอยู่ ความรู้สึกผิดยิ่งทำให้ใจคนเป็นพี่ปั่นป่วนจนทำให้จากเดินก้าวเท้ายาวๆเป็นวิ่ง เขาอยากจะวิ่งไปให้ไกลจากที่ๆน้องมันอยู่จริงๆ หนีจากความรู้สึกผิดนั้นแล้วรีบไปจัดการของที่จะให้น้องรหัสก่อนถึงเวลามีตติ้ง ว่าแต่....มันไม่ถามหาของของพี่รหัสเลยแฮะ หรือว่าไม่ได้สนใจพี่รหัสแต่แรกแล้ว?
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
แฮ่กลับมาอัพแล้วค่ะ
กราบขอโทษอย่างรุนแรง
งานรุมเร้าไรท์เตอร์มากค่ะ
แถมไม่มีฟิลลิ่งจะอัพต่อ5555555//โดนรีดเดอร์ตบ
กลับมาแอบส่องฟินนิดนึง....ไม่ได้เข้ามานานมากแล้วพอเห็นว่ายังมีคนรอ
เราก็รู้สึกผิดอย่างรุนแรง TWT
ขอบคุณที่ติดตามนะค่ะ เราขอโทษษษ
จะพยามอัพนะคะแต่ว่าเรางานค่อนข้างเยอะ
เราสัญญาว่าจะไม่ทิ้งเรื่องนี้แน่นอนค่ะ
แค่ต้องการเวลาและฟิลลิ่ง555
@moondogzelf
เป็นทวิตเตอร์ของเราเองค่ะ แวะมาคุยมากรี๊ดกราดมาทวงฟิคได้ที่นี่555555
รัก
อะมีบ้าเอง
ความคิดเห็น