คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [SF] คนละภพ 3 (จบ)
คุณนภัทรมาส่งยิ้มหวาน
มอบความรักให้ผมเยอะๆนะครับ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาวิ่งจากผมไป ผมวิ่งตามเขาไปแล้วนะ แต่หาไม่เจอ หาทั้งหมู่บ้าน ที่ไหนที่คิดว่าเขาจะไป ผมก็ไปตามหา ทุกๆวันผมตามหาเขา ผมเป็นห่วงเขามาก อยากจะบอกเขาว่า ‘ผมขอโทษ’
นี่ก็ผ่านมาได้ 1 เดือนล่ะ ชีวิตแต่ละวันผ่านไปอย่างเชื่องช้า ไม่มีเสียงเจื้อยแจ้วที่คอยถามนู้นถามนี่ น่าเบื่อจริงโว้ยย !
จะเป็นตายร้ายดียังไงมั่งนะ คุณพ่อคุณแม่ของเขาจะโกรธผมไหมนะที่ดูแลลูกชายเขาไม่ดี
อยู่แต่บ้านก็พาลจะฟุ้งซ่าน ผมเลยออกไปเดินเล่นแหล่งวัยรุ่นสักหน่อย
พลันสายตาของผมก็เหลือบไปเห็นแผ่นหลังคุ้นๆ ผมรีบวิ่งฝ่าฝูงชนไป
“นภัทร” ผมเรียก แต่เหมือนเขาจะไม่ได้ยิน เพียงแค่คลาดสายตาเขาก็หายไป อย่างกับหายตัวได้ หรือผมตาฝาดว่ะ นี่ผมคิดถึงเขาจนฟุ้งซ่านเลยเหรอเนี่ย
"เฮ้อ !"
หลังจากกลับมาบ้าน ผมก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรล่ะ หลังจากเห็นแผ่นหลังคุ้นตานั้น มันทำให้ผมคิดถึงเขามากขึ้น
หายไปไหนว่ะ รู้ไหมว่ามีคนตรงนี้เขา ‘คิดถึง’
แสงแดดยามเช้าลอดผ่านหน้าต่างมากระทบที่หน้าของผม คนจะหลับจะนอนก็ส่องจังเลย เหตุการณ์แบบนี้มันทำให้ผมนึกถึงเหตุการณ์วันแรกที่ได้พบกับเขา ว่าแล้วก็เอาผ้าห่มคลุมหน้า ไม่อยากนึกถึงเว้ย คิดแล้วคิดถึง คิดแล้วปวดใจ
ตุ้บ ! วัตถุหนักๆนิ่มตกใส่ผม นี่ผมจินตนาการขนาดนี้เลยเหรอ มันสมจริงมาก สมจริงเกินไป จุกจริงครับ
ผมเปิดผ้าห่มมา ก็พบครับสายตาที่คุ้นเคยที่จ้องผมอยู่
“ค...คุณนภัทร” นี่ผมไม่ได้ฝันใช่ไหม
“นอนเอ๋ออยู่ได้” ปากคอเราะร้ายจริงๆ ผมกระชากร่างนั้นมากอดแน่นด้วยความคิดถึง
“ปล่อยเถอะ ฉันหายใจไม่ออก” ร่างเล็กดิ้นเบาๆในอ้อมกอดของผม ผมเลยต้องยอมปล่อยอย่างเสียดาย
“วันนั้นคุณหายไหนมา” ผมถามสิ่งที่ค้างคาใจ
“ไม่รู้สิ....วันนั้นที่วิ่งหนีนายมา ก็วิ่งหลงเข้าไปในหมอกแล้วก็ไปโผล่ที่หน้าบ้านเฉยเลย”
“ล....แล้ววันนี้คุณมาได้ไง” นี่คือสิ่งที่ผมอยากรู้มากกว่า
“ก็ไม่รู้อีกเหมือนกัน เดินเล่นในสวนอยู่ดีๆ ก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง เสียงที่บอกว่า คิดถึง มันอบอุ่นมากเลย เสียงเหมือนนาย” เขาส่งยิ้มหวานให้ผม “แล้วก็เดินหลงเข้ามาในหมอกเหมือนเดิม แล้วก็มาอยู่ตรงนี้ ตรงหน้านายไง”
ผมดึงร่างนั้นมากอดอีกครั้ง แล้วกระซิบที่ข้างหู
“ใช่ ผมคิดถึง คิดถึงทุกวัน ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึงเลย”
“ออกห่างๆหน่อยสิ มันจั๊กจี้” นภัทรผลักผมเบาๆ เรื่องอะไรผมจะปล่อย ผมแอบเห็นหูเขาแดงๆด้วย สงสัยจะเขิน “แล้วคุณล่ะ คิดถึงผมบ้างไหม”
“ไม่” เสียงเด็ดเดี่ยวมาก ทำเอาผมใจแป๋ว “ไม่มีวันไหนที่ไม่คิดถึงเลย” คำๆนี้มันทำให้หัวใจผมพองโต เหมือนจะกระเด็นออกมา
ผมผละออกจากเขา ก่อนจะจูบลงอย่างอ่อนโยน เขาตอบสนองจูบผมกลับมาเช่นกัน เรื่องแบบนี้ถ้าคนอย่างโตโน่พลาด อย่าเรียกผมว่าโตโน่ ไม่จบแค่จูบแน่คุณนภัทร ...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
จบไปแล้วแบบกากๆล่ะเจ้าค่า
ขอบคุณสำหรับทุกความคิดนะคะ
ถ้าถามว่าทำไมอัพบ่อยก็เพราะว่าช่วงนี้ปิดเทอมและปิดแค่อาทิตย์เดียวด้วย
เปิดเทอมเมื่อไหร่อาจจะไม่มีเวลาแม้กระทั่งหายใจเลยล่ะ
ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ จากใจจริง....
ไรท์รู้สึกว่าการแต่งของไรท์ยังไม่ค่อยเข้าถึงอารมณ์ตัวละครสักเท่าไหร่เลย
ความคิดเห็น