คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : OASIS ; ยินดีต้อนรับ 'กลับบ้าน'
เช้าวันอาทิตย์
แบคฮยอนล็อคลิ้นชักเก็บเงิน หน้าต่าง และประตูครัวจนเรียบร้อย ร่างเล็กอยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนดูคล่องตัวแต่ถึงอย่างนั้นเสื้อผ้าก็ดูหม่นๆไม่สดใสสมกับเด็กวัยเดียวกัน แบคฮยอนชอบแต่งตัวแบบนี้ แต่งแบบเรียบง่ายกลมกลืนไปกับสายตาผู้คน
คงเพราะใช้ชีวิตโดดเดี่ยวมานานเลยทำให้แบคฮยอนไม่ชอบที่จะทำตัวเด่นเป็นจุดสนใจ
อยู่ในโลกสีเทาๆใบนี้ของเค้าโดยไม่ต้องให้ใครมายุ่งวุ่นวาย
สายตาสมเพชสงสารพวกนั้นแบคฮยอนไม่ต้องการหรอก..
แต่วันนี้กลับเป็นวันที่เค้ากำลังจะรับ'คนอื่น' เข้ามาในชีวิต ชีวิตที่ปฏิเสธผู้อื่นมาตลอด
จากนี้ไปชีวิตของเค้าคงจะต้องเปลี่ยนไป แต่ก็ไม่นานนักหรอก จนกว่าจะหาที่อยู่ใหม่ให้กับคนคนนั้นได้
แอ๊ดดด..
“อ้าว..จะไปไหนน่ะแบคฮยอน”
แทบจะทันทีที่แบคฮยอนปิดประตูบ้านเสียงของลู่หานที่พิงกับเหล็กกั้นข้างถนนก็ดังขึ้น ชายหนุ่มดูจะดีใจมากที่เห็นแบคฮยอนออกมาแต่รอยยิ้มที่สดใสกลับเจื่อนลงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าแบคฮยอนอยู่ในชุดจะออกไปข้างนอก ดูก็รู้ว่าลู่หานคงจะนั่งอยู่ตรงนี้อยู่นานแล้วเพื่อรอเจอกับแบคฮยอนและยิ่งไปกว่านั้นตั๋วหนังสองใบที่แบคฮยอนเห็นอยู่ในมือของร่างสูงแว้บๆทำให้คนตัวเล็กรู้สึกผิดขึ้นมา
“พอดีว่าผมจะไปทำธุระข้างนอกน่ะครับพี่ลู่หาน”
“หรอ.. นานมั้ยครับ พอดีว่าพี่จะชวนไปดูหนังน่ะ”
น้ำเสียงหม่นๆถูกคนตัวสูงปรับให้สดใสเหมือนเดิมพร้อมกับคำถามที่ส่งมาอย่างคาดหวัง แบคฮยอนมองใบหน้าขาวใสที่สาวๆและหนุ่มๆหลายคนเฝ้าปรารถนาแล้วลอบถอนหายใจเบาๆ
ไม่อยากให้ลู่หานมาเสียเวลากับเค้าเลย
แต่คนตัวเล็กก็มีมารยาทพอที่จะไม่ทำร้ายจิตใจชายหนุ่มที่ตัวเองนับถือเหมือนพี่คนนึง ลู่หานมักจะมาซื้อขนมที่ร้านเค้าบ่อยๆ และยังมีน้ำใจเอานู้นเอานี่มาฝากถึงแม้แบคฮยอนจะปฏิเสธไปแล้วหลายครั้งก็ตาม
“คงจะนานน่ะฮะ ขอโทษจริงๆนะพี่ลู่หาน”
น้ำเสียงหวานๆทำให้ลู่หานหน้าตึงเหมือนมีมือที่มองไม่เห็นมาแกว่งหัวใจในอกเค้าเล่นให้มันรู้สึกวูบโหวงเหมือนหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ชายหนุ่มพยักหน้ารับคำปฏิเสธที่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้ยินก่อนจะหัวเราะแค่นๆออกมา
“ฮ่ะๆ ไม่เป็นไรหรอกครับ โอกาสหน้าเราค่อยไปด้วยกันก็ได้ ไว้พี่จะมาชวนใหม่นะ”
“ครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ”
ทุกย่างก้าวที่แบคฮยอนเดินไกลออกไปเหมือนผูกติดเอาหัวใจของลู่หานออกไปด้วย ใบหน้าที่หล่อเหลานั้นเศร้าหมองลงทันตา ก็แบคฮยอนเดินจากไปแล้วคงไม่จำเป็นที่เค้าจะต้องปั้นหน้าให้สดใสทั้งที่ลึกๆแล้วใจปวดร้าวอยู่เสมอ
แม้การกระทำของแบคฮยอนจะสื่อออกมาชัดเจนและลู่หานก็ไม่ใช่คนโง่ แต่ร่างสูงก็ยังเลือกที่จะทำแบบนี้ต่อไป เลือกที่จะมอบความรักที่ไม่แม้แต่จะได้รับการเหลียวแลให้กับแบคฮยอน
มือขาวสะอาดสะอ้านตามประสาลูกผู้ดีมีอันจะกินกำตั๋วหนังวีไอพีราคาแพงที่ไม่ได้ยากเกินความสามารถในการหามาของเค้าเอาไว้แน่น ตั๋วที่ตั้งใจจะพาคนตัวเล็กไปดูด้วยกันในวันหยุดที่แบคฮยอนจะปิดร้านเพื่อพักผ่อน ตั๋วที่เป็นตัวแทนความรู้สึกดีๆ
ความรู้สึกดีๆ..ที่เค้าค่อยๆกำให้มันยับย่นคามือและกลายเป็นแค่เศษกระดาษไร้ค่า
“เชิญเซ็นเอกสารรับยาด้วยนะคะ แล้วไปพบคนไข้ที่ห้องได้เลยค่ะ”
โรงพยาบาลเค้าละเว้นค่าใช้จ่ายให้คนไข้100%แบบนี้ด้วยหรอ .. เพิ่งจะเคยได้ยิน
“ค่ะเรียบร้อยแล้วค่ะ เชิญที่ห้องพักคนไข้เลยค่ะ”
เฮ้อ.. คิดแบบนี้ก็คงจะพอให้อภัยความหยาบคายของเค้าได้อยู่หรอก
“โอ๊ย เบาๆสิวะ! คนนะเว้ยไม่ใช่ควายดึงสายน้ำเกลือให้มันดีๆหน่อยสิ!”
“เอาน่า สู้เค้านะแบคฮยอน มาถึงขั้นนี้แล้ว..”
“เอ่อ คุณพยาบาลถอดสายน้ำเกลือเสร็จแล้วใช่มั้ยครับ.. เดี๋ยวผมพาเค้ากลับบ้านเองก็ได้ครับ”
“คุณจะไหวหรอคะ.. คนไข้ออกจะ.. เอ่อ.. ซะขนาดนั้น”
“เอ่อ.. คุณครับ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็ไปกันเถอะครับ”
“พูดอะไรของมึง งึมงัมๆไม่รู้เรื่อง!!”
“กลับบ้านครับ! เค้าให้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว”
“อะ โอ๊ย!.. มึงจะตะโกนทำไมเนี่ย กูปวดหัว!”
“อย่าได้เอามือมึงมาแตะตัวกู!!”
อย่าถือสาอะไรเค้ากำลังป่วยอยู่..
“ทำไมผมจะแตะไม่ได้ ในเมื่อผมเป็นน้องชายของคุณ”
“ผมเป็นน้องชายของพี่ แล้ววันนี้ก็จะมารับพี่กลับบ้านของเรา”
“อย่างมึงนี่นะ เป็นน้องชายกู อย่ามาโกหกซะให้ยาก”
“พี่จำได้รึไงห้ะ?? พี่จำได้หรอว่าตัวเองเป็นใคร รู้ได้ยังไงว่าผมโกหก”
ใกล้จนได้ยินคำพูดที่พึมพำอยู่ในคอของคนตรงหน้า..
“ปาร์ค.. ปาร์คชานยอล .. ปาร์คชานยอล.. กูชื่อปาร์คชานยอล.. ปาร์คชานยอล!”
“วะ..ว่าไงนะครับ คุณ..เอ่อ พี่จำได้แล้วหรอครับ จำได้แล้วหรอ??”
ทั้งที่เมื่อกี้ยังเห็น ทั้งที่เมื่อกี้มองเห็นแล้วแท้ๆ!!
“จำได้หรอ จำได้หรอ!! จำอะไรได้ล่ะ!!!”
เค้าไม่ชอบความรุนแรงแบบนี้ .. ไม่ชอบเลยสักนิดและไม่คิดว่าจะต้องมาเจออีก ..
“หยะ.. หยุดนะ อย่าทำลายข้าวของแบบนี้!”
“กูจำไม่ได้!! ทำไมถึงจำไม่ได้!!!”
“พี่ชานยอล กลับบ้านกันเถอะครับ”
“กลับบ้านกันเถอะ กลับไปพี่อาจจะจำอะไรได้ก็ได้นะครับ”
“ผมรู้ว่าพี่กำลังสับสน..เพราะงั้นกลับบ้านกันเถอะครับ กลับไปหาความทรงจำของพี่กัน”
“มึงไม่ใช่น้องกู ไม่ต้องสะเออะมารู้ทันความคิดของกู”
เหอะ.. นี่หรอที่เรียกว่าบ้านคน
“กูเคยอยู่ที่แบบนี้น่ะหรอ หึ .. ใครเชื่อก็บ้าแล้ว”
“มึงไม่มีสิทธิ์มาทำท่าทางแบบนั้นใส่กูจำใส่กะลาหัวไว้!”
“แล้วทำไมจะทำไม่ได้นี่มันบ้านผมนะ.. โอ๊ย! เจ็บนะ โอ๊ย..”
อ้อ..จะมีก็แค่ที่มันอ้างว่าเป็นน้องชายเค้านั่นแหละ
ถ้าเป็นคนดีถึงขนาดเสนอหน้ามาช่วยกู
กูก็จะสนองให้โดยแกล้งทำเป็นโง่เชื่อมึง
เสียงลมหายใจที่ถี่รัวเริ่มลดจังหวะช้าลงสะท้อนก้องไปกับผนังห้อง ภายในห้องที่มืดมิดเห็นเพียงแสงสลัวมีสองร่างที่กอดรัดกันอยู่ไม่ห่าง เสียงสัมผัสที่หยาบโลนบ่งบอกถึงกิจกรรมอันร้อนแรงที่เพิ่งผ่านพ้นไปได้เป็นอย่างดี
“อืม..”
เสียงทุ้มต่ำที่แสดงถึงความพึงพอใจของคนตัวใหญ่ดังขึ้น ไม่ว่าจะเนิ่นนานแค่ไหนกลิ่นกายอ่อนๆและเนื้อผิวนุ่มนิ่มของคยองซูก็ทำให้จงอินลุ่มหลงกับมันได้เสมอ
หอมหวาน.. นิ่มลื่นมือ .. น่าสัมผัส
คยองซูมีความน่ารัก ดูเหมือนเด็กไร้เดียงสาทั้งที่แท้จริงแล้วคนตัวเล็กร้อนแรงจนจงอินแทบจะขาดใจ ทั้งหมดนั้นเป็นกับดัก..
กับดักอันหอมหวานของคยองซูที่มอบความสุขไม่รู้จักสิ้นสุด จงอินรู้ดีว่าถึงจะมีความสุขมากแค่ไหน แต่ความสุขที่ได้มันก็คือความสุขเคลือบยาพิษที่หลอกล่อให้เค้าต้องทำผิดบาปกับพี่ชายตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า
ความสัมพันธ์ระหว่างเค้าและคู่หมั้นของพี่ชายเริ่มขึ้นตั้งแต่วันแรกที่เค้าเจอกับคยองซู เค้ามีอะไรกับคนตัวเล็กตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมที่อเมริกา แต่พอจบการศึกษาจงอินและคยองซูก็ต้องแยกย้ายจากกันเพื่อไปเรียนมหาวิทยาลัยตามสาขาที่ครอบครัวต้องการ จงอินยังอยู่ที่อเมริกาในขณะที่คยองซูกลับมาเรียนต่อในประเทศและนั่นนำมาซึ่งข่าวดีที่จงอินได้รับรู้เมื่อเรียนจบและบินกลับมา
ในวันประกาศตัวคยองซูว่าเป็นคู่หมั้นของชานยอล จงอินไม่ได้มีความรู้สึกอะไรนอกเหนือไปจากความเฉยชา ถึงจะติดใจในความน่ารักช่างเอาใจและลีลาของคนตัวเล็กอยู่ไม่น้อยแต่ทั้งหมดก็เกิดขึ้นเพราะความสนุกไม่ได้มีความรักเจือปนอยู่แม้แต่เล็กน้อย
แต่หลังจากนั้นเมื่อได้มาเจอกันที่งานเลี้ยงต้อนรับสังสรรค์ครั้งต่อมา เมื่อเค้าได้เจอคยองซูอีกครั้ง จงอินกลับเก็บความต้องการเอาไว้ไม่ได้
ไม่สิ ต้องเรียกว่า.. ทั้งคู่ต่างก็เก็บเอาความต้องการเอาไว้ไม่ได้ และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของการกลับมาเกี่ยวข้องกันอีกครั้ง
คอนโดอีกแห่งของจงอินที่แทบไม่มีใครรู้จักนอกจากคนสนิทถูกใช้เป็นสถานที่เติมเต็มความโหยหาระหว่างกันทุกครั้งที่มีโอกาส จงอินไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของเค้าและคยองซูจะจบลงเมื่อไหร่ คงจะเป็นสักวันที่เบื่อหน่ายในร่างกายนี้แล้วล่ะมั้ง
จงอินลุกขึ้นนั่งขอบเตียงท่ามกลางความมืด ลมหายใจที่สม่ำเสมอบ่งบอกว่าคยองซูหลับสนิทแล้วด้วยความเพลีย แสงจันทร์ที่สาดเข้ามาทางหน้าต่างเผยให้เห็นมัดกล้ามที่เรียงตัวกันอย่างดึงดูดบนหน้าท้องของจงอิน ร่างกายสูงใหญ่สมส่วนปกคลุมด้วยผิวสีแทนมีมัดกล้ามน้อยๆที่ได้จากการเล่นกีฬา
จงอินเดินออกมาที่ระเบียงเพื่อจุดบุหรี่สูบ ควันสีขาวและกลิ่นเหม็นที่คยองซูไม่ชอบนักถูกพ่นออกมาเป็นระลอกและดูเหมือนมันจะช่วยระบายความคิดที่อยู่ในหัวออกมาออกมาด้วยเมื่อจงอินมีสีหน้าผ่อนคลายลง
หลานชายที่คุณย่าไว้ใจ ทายาทอันดับสองของตระกูลปาร์คที่ทุกคนต่างมองว่าเป็นเหมือนเทพบุตร ทุกระเบียบนิ้วตั้งแต่หัวจรดเท้าของจงอินดูดีไม่มีที่ติ ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง ใครเลยจะรู้.. ว่าเบื้องหลังนั้นเป็นยังไง ทั้งเล่นชู้กับพี่สะใภ้ตัวเอง สูบบุหรี่ เที่ยวกลางคืน มัวเมากับผู้หญิงที่หาซื้อมาจากข้างทาง หึ.. เค้าก็ไม่ได้ต่างอะไรกับเด็กหนุ่มคนนึงนั่นแหละ มีหัวใจ ความรู้สึก ความต้องการ และความชั่วช้าอยู่ในจิตใจ
แต่ที่ต้องทำแบบนี้ ที่ต้องสร้างหน้ากากอันสวยหรูปิดบังมันไว้เพราะเค้าดันเกิดมาอยู่ใต้เงาของชานยอล ปาร์คชานยอลที่ไม่ว่าจะทำอะไรก็ไม่เคยมีใครมองว่ามันไม่ดี ทั้งที่มันทำตัวเหลวแหลกมากกว่าเค้าเสียอีก ถึงแม้จะมีคยองซูเป็นตัวเป็นตนชานยอลก็ยังเริงร่ากับผู้หญิงอื่นลับหลัง ชานยอลใช้เงินเป็นเศษกระดาษ ไม่เคยสนใจว่าใครจะรู้สึกยังไงขอเพียงแค่ตัวเองชี้นิ้วสั่งทุกคนก็ต้องวิ่งหาของที่มันต้องการเอามาวางไว้แทบเท้า
ถึงเป็นอย่างนั้นคุณย่าก็ยังรักมัน .. ชานยอลได้ทุกอย่างโดยที่ไม่ต้องพยายามอะไรเลย ในขณะที่จงอินต้องกระเสือกกระสนทำทุกอย่างกว่าจะมาถึงจุดนี้ได้
ลูกในไส้ มันก็คงดีกว่าลูกที่เก็บมาเลี้ยงอย่างเค้าอยู่แล้ว..
จงอินเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเมื่อรู้สึกว่าตนเองชักจะอ่อนแอเกินไป เค้ามองหมู่ดาวที่ส่องประกายอยู่บนท้องฟ้านับล้านดวง ทุกดวงต่างแข่งกันอวดแสงระยิบระยับ
ต้องส่องแสงออกมาให้ได้มากที่สุด.. ถึงจะมีคนสนใจ
ต้องแสดงความงดงามของตัวเองออกมาให้ได้มากที่สุด .. ต้องกลบรัศมีของดาวดวงอื่นไปให้หมด
เมื่อนั้นจงอินถึงจะเป็นผู้ชนะเพียงหนึ่งเดียวที่ได้ครอบครองทุกอย่าง
---------------------------------------------------------100%---------------------------------------------------------
ความคิดเห็น