คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [TVXQ/Yunjae,Yoosu]Killer2
Status : Short Fic
Author : Redblood15
Pairing : Yunho x Jaejoong , Yoochun x Junsu
ถึงแม้ว่ามันจะผ่านมาหลายปีแล้ว แต่เหตุการณ์ครั้งนั้น คิมแจจุงยังจำได้ดี วันนั้น...วันที่เขาสูญเสียทุกอย่างไปกับตาภายในเวลาไม่กี่นาที
‘พ่อ! แม่!’
‘จุนซู!’
เขาไม่รู้ แจจุงไม่รู้เลยว่าใคร และทำไม
ในคืนนั้น มีคน2คนเข้ามาในบ้านเขาพร้อมกับมีดที่เขาไม่เคยเห็น มันไม่ใช่มีดทำอาหารแบบที่แจจุงเคยใช้ แม่ก็ไม่เคยใช้ แล้วก็ไม่ใช่มีดฟันต้นไม้แบบที่พ่อใช้ด้วย มันดู...ยาวกว่า...คมกว่า...ที่สำคัญ มันสามารถตัดคอพ่อกับแม่เขาได้!!!
นั่นเป็นภาพที่สยดสยองที่สุดที่เด็กอายุ 15 ปีเคยเจอ!
ตอนนั้นเขาคิดอะไรไม่ออก ได้แต่ร้องเรียกพ่อกับแม่ แต่พอได้สติอีกทีเขาก็นึกถึงน้องชายออก!
แจจุงไม่รู้จะทำอย่างไร คิดแต่ว่าเขากับน้องชายจะต้องไปให้ห่างจากคนพวกนี้มากที่สุด แจจุงจึงวิ่ง วิ่งไปหาจุนซู วิ่งออกจากบ้าน วิ่งให้ไกลที่สุด และเมื่อหันกลับไป
บ้านของเขาก็อยู่ในกองเพลิงแล้ว...
และต่อจากนั้นก็เป็นความเลวร้ายที่สุดที่เด็กอายุ 15 ปีเคยเจอ อาจจะรวมถึงเด็ก 13 ปีอีกคนด้วย
แจจุงและจุนซูสูญเสียทุกอย่างไปแล้ว
แจจุงร้องไห้ ร้องไห้ และก็ร้องไห้ แจจุงไม่เคยร้องไห้หนักขนาดนี้มาก่อน แจจุงไม่ได้คร่ำครวญ ฟูมฟายแบบจุนซู แจจุงไม่สามารถขยับตัวหรือส่งเสียงได้เลย แจจุงแค่ปล่อยให้น้ำตาไหล ไหลลงมาไม่หยุด แล้วนั่งดูกองเพลิงกองใหญ่ที่เคยเป็นบ้านของตนเอง
ตอนนี้แจจุงไม่เหลืออะไรแล้ว แจจุงไม่เหลือพ่อ แจจุงไม่เหลือแม่ แจจุงไม่เหลือบ้าน แต่แจจุงเหลือจุนซู! ต่อจากนี้แจจุงจะไม่ร้องไห้อีก แจจุงจะดูแลน้องชายคนนี้ด้วยมือของแจจุงเอง!
หลังจากนั้นแจจุงก็ไม่เคยร้องไห้อีกเลย ไม่ว่าจะเศร้าแค่ไหน ไม่ว่าจะลำบากแค่ไหน แจจุงก็ไม่เคยมีแม้น้ำตาที่ไหลออกมา
หลังจากนั้นอีก 2 ปี สองปีที่เขาทั้งคู่ใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก ทำงานทั้งวันแต่กลับได้เงินแค่พอประทังชีวิต ไม่มีบ้านอาศัยอยู่เป็นหลักแหล่ง พวกเขาอาศัยนอนตามซอกตึกที่มีเพียงแผ่นพลาสติกแผ่นเดียวไว้บังแดดบังฝน พวกเขาก็เจอกับผู้ชายที่ชื่อ ชิมชางมิน!
ไม่สิ ต้องเรียกว่าชางมินหาพวกเขาเจอมากกว่า ชางมินรู้ว่าพวกเขาเป็นใคร และเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา
จากนั้นชางมินก็พาทั้งเขาและจุนซูไปฝึกเพื่อเป็นนักฆ่า ที่จริงเขาก็ไม่ได้ชอบที่จะมาทำอย่างนี้ แต่ในเมื่อไม่มีทางเลือก คิมแจจุงก็ต้องยอมรับมัน
และอีกไม่กี่ปีต่อมาหลังจากที่ได้รับการฝึกฝนจนเป็นนักฆ่าเต็มตัวแล้ว ชางมินก็ตั้งให้เขาเป็นหัวหน้า โดยที่เข้าก็ไม่รู้เหตุผลว่าทำไม แทนที่ชางมินจะเป็นเองหรือให้คนอื่นที่เก่งกว่าเขา ทั้งที่เขาก็ค้านชางมินแล้ว แต่สุดท้ายเขาก็ต้องเป็น โดยที่จุนซูก็กลายมาเป็นผู้ช่วยของเขา
ในการทำงานของเขาห้ามให้ใครรู้เด็ดขาดว่าเขาเป็นบอส เพราะฉะนั้นชางมินจึงกลายเป็นคนที่เชื่อมโยงระหว่างเขากับเหล่านักฆ่าในสังกัด ทั้งยังเป็นคนรับงานจ้างและหาประวัติข้อมูลของเหยื่อ หน้าที่ของเขามีแค่เซ็นอนุมัติให้ฆ่าเพียงเท่านั้น
หน้าที่ของเขามีเพียงเท่านั้นจริงๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง...
‘บอส’
‘มีอะไรหรอ?’ เสียงชางมินเรียกให้แจจุงเงยหน้าจากเอกสารประวัติของเหยื่อรายหนึ่ง
‘แย่ล่ะ ข้อมูลบอสเริ่มรั่วแล้ว’
คำพูดนั้นทำให้คิ้วเรียวบนใบหน้าของคิมแจจุงขมวดกันยุ่ง มันไม่น่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้
‘แล้วเราต้องทำยังไง?’
‘แน่นอนว่าเขาต้องหายไป’ ชางมินพูดด้วยเสียงเฉียบขาด ส่วนแจจุงก็ได้แต่พยักหน้าอย่างเข้าใจ
‘จำนวนล่ะ?’
‘2 คน’ เป็นจำนวนที่เยอะไม่ใช่เล่น
‘ยืนยันข้อมูลรึยัง?’
‘ยังครับ’ คำตอบที่ทำให้แจจุงขมวดคิ้วอีกรอบ
‘งั้นเดี๋ยวเรื่องนี้ชั้นคงต้องตรวจสอบเอง’
‘ครับ’
‘ระหว่างที่ชั้นไม่อยู่ ก็ค่อยๆทยอยแจกงานให้คนอื่นไป แล้วก็ไม่ต้องรับงานใหม่’
‘ครับ’
‘แล้วก็ทำเรื่องให้ชั้นกับจุนซูเป็นเด็กใหม่ที่เข้ารับการฝึกด้วย ขอชื่อสองคนนั้นหน่อย’
‘ชองยุนโฮ ปาร์คยูชอน’
นั่นเป็นเหตุการณ์เมื่ออาทิตย์ก่อนที่ทำให้คิมแจจุงต้องมายืนอยู่หน้าบ้านของชองยุนโฮในตอนนี้ นั่นก็เพราะเรื่องใหญ่อย่างนี้เขาจำเป็นจะต้องตรวจสอบเอง
ก๊อก ก๊อก
“ชองยุนโฮ นี่เป็นงานใหม่ของนาย”
“อะไร” ประตูถูกเคาะและเปิดออกโดยฝีมือของชิมชางมิน เพื่อที่จะได้เริ่มการตรวจสอบ เขาจำเป็นที่จะต้องอยู่ที่นี่
“บอสต้องการให้นายฝึกเด็กคนนี้” พอชางมินพูดจบ แจจุงก็เดินออกมาจากข้างหลังของชางมิน
“ส...สวัสดี...ครับ ผ...ผม ‘คิมแจจุง’ ครับ”
“นายก็ฝึกแจจุงไปนะ ช่วงนี้ก็เหมือนเดิม ยังไม่ป้อนงานให้นายสักระยะนึง”
“อืม”
“โอเค งั้นก็แค่นี้แหละ ฝากด้วยนะ”
“อืม”
“นาย...”
“จ...แจจุงฮะ”
“อืม แจจุง นายเป็นอะไรของนาย?”
“งือ~ ผ...ผมกลัว ToT”
“กลัวอะไร”
“ท...ทุกอย่างเลยครับ”
“แล้วมาเป็นนักฆ่าทำไม?”
“ม...ไม่มีเงินค...ครับ ToT”
“...”
“T.T”
“ยิงปืนเป็นมั๊ย”
“ม...ไม่เป็น ค...ครับ”
“งั้นนายทำอะไรเป็นบ้าง”
“ท...ทำอาหาร ก...กับทำความสะอาด”
“....ฆ่าคนเป็นมั๊ย”
“อึก! ผ...ผมกลัวเลือด ToT”
“เฮ้อ งั้นค่อยเริ่มฝึกกันพรุ่งนี้ นายเอาของไปเก็บข้างบนนะ”
“จ...จะให้ผมนอน ท...ที่ไหนครับ”
“ห้องเดียวกับชั้นนั่นแหละ”
“ค...ครับ-///-“
“แจจุง ทำอาหารเป็นใช่มั๊ย ทำอะไรให้หน่อยสิ”
“ด...ได้ครับ”
“ข...ขอโทษนะครับ ข...ขวดนี้คืออะไรครับ”
“เฮ้ย! อย่ายุ่ง นั่นมันยาพิษ”
“ย...ยาพิษ!”
เพล้ง!
ด้วยความตกใจ ทำให้แจจุงเผลอปล่อยมือจากขวด ทำให้ขวดยาพิษขวดนั้นตกลงมาแตกกระจายบนพื้น แต่โชคดีที่แจจุงหลบทั้งยาพิษและเศษแก้วได้ทัน
“อย่าเก็บนะ!”
“อ๊ะ!”
“หลบออกไป เดี๋ยวชั้นเก็บเอง ถ้าเป็นแผลแล้วพิษเข้าไป นายจะไม่รอด”
“ค...ครับ” ยุนโฮร้องเตือนแจจุงที่กำลังจะก้มลงเก็บเศษแก้วนั้นแล้วไล่ให้ออกไป เพื่อที่ตนเองจะได้เก็บกวาดเอง จากนั้นจึงค่อยให้แจจุงไปทำอาหาร
“จ...จัดโต๊ะเสร็จแล้วครับ” อาหารมื้อแรกของยุนโฮและแจจุงเป็นแค่ข้าวเปล่ากับกิมจิชิเกธรรมดา
“อืม”
“แจจุง”
“ค...ครับ!”
“เมื่อไหร่นายจะเลิกกลัวซักที”
“ก...ก็ อาวุธเต็มบ้านเลยนี่ครับ ผ...ผมกลัว”
“ชั้นไม่ฆ่านายหรอก . . . เลิกพูดครับได้แล้ว แล้วก็ ชั้นชื่อยุนโฮ”
“ฮะ...ยุนโฮ”
ในตอนนี้แจจุงจะต้องรับบทเด็กผู้ชายขี้กลัวตัวเล็กๆที่ไม่มีเงินเลยต้องมาหาเงินด้วยวิธีนี้ไปก่อน แจจุงยอมรับเลยว่าเขาตีบทได้แตกจริงๆ ตอนนี้ยุนโฮก็ไม่ได้สงสัยอะไร เพราะเขาก็เหมือนคนปกติที่จะต้องกลัวอยู่แล้วเมื่อจะต้องมาเริ่มอาชีพฆ่าคน แต่ยุนโฮไม่รู้หรอกว่าแจจุงหน่ะ ฆ่าคนมามากกว่าที่ยุนโฮฆ่ามาทั้งชีวิตซะอีก!
วันต่อมา
“แจจุง จัดการธุระส่วนตัวของนายให้เสร็จซะ แล้วตามมาที่ห้องฝึกด้วย”
“ฮะ”
แจจุงเดินไปที่กำแพงริมห้องน้ำ ยุนโฮบอกไว้ว่าตรงนี้เป็นห้องลับ สำหรับฝึกอาวุธโดยเฉพาะ แจจุงลองแตะๆไปที่กำแพงเพื่อหาประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องนั้น
ห้องฝึกนี้เป็นเหมือนห้องที่รวมอาวุธและอุปกรณ์ต่างๆไว้ ห้องมีขนาดใหญ่พิเศษ แต่พอดูจากข้างนอกจะไม่รู้เลยว่ามีห้องนี้อยู่ด้วย ส่วนผนังจะมีความหนาและแข็งขนาดกระสุนปืนยิงไม่เข้า และยังเก็บเสียงทั้งจากข้างนอกเข้าไปและจากข้างในออกมา
“นี่เป็นปืนลมแต่เหมือนกับปืนจริงทุกประการ เข้าใจนะ แล้วนั่นก็กระสุนพลาสติก ส่วนนู่นเป้ายิง” แจจุงมองทุกอย่างตามที่ยุนโฮอธิบาย ปืนลมที่มือขวาของยุนโฮ กระสุนพลาสติกในกล่องบนโต๊ะ และเป้ายิงรูปคนครึ่งตัวที่มีจุดสำคัญต่างๆของร่างกาย ทั้งหัวใจ ใบหน้า สมอง ขนาดเท่าของจริง
“ชั้นจะยิงให้ดูก่อนนะ” ยุนโฮจัดการใส่ลูกกระสุนเข้าไปในแม็ค ยกมือขึ้นให้ตรงเป้า หลับตาลงข้างนึงเพื่อเล็ง แล้วลั่นไก
ปัง!
ลูกปืนทะลุกระดาษตรงตำแหน่งหัวใจพอดี
“ว้าว! ยุนโฮเก่งจังเลย*o*”
“นายเองก็ลองบ้าง” ยุนโฮโยนปืนไปให้แจจุง แล้วเดินเข้ามาใกล้เพื่อสอนวิธีการใช้ปืน ทั้งส่วนประกอบ การยิง การปลดเซฟตี้ และอีกหลายๆอย่างเพื่อให้แจจุงใช้ปืนให้เป็นมากที่สุด
“อ๋า ผมเข้าใจแล้วฮะ เดี๋ยวจะลองยิง อ๊ะ...” ทันทีที่แจจุงเงยหน้าละความสนใจจากปืนเพื่อจะพูดกับยุนโฮ ก็ต้องปะทะกับใบหน้าหล่อที่อยู่ใกล้กับหน้าตัวเองด้วยระยะห่างไม่ถึงคืบ!!!
“o_o”
“O///O เอ่อ...”
“น...นายไปลองยิง ไป”
“ฮ...ฮะ” ยุนโฮเองก็ตกใจไม่ใช่น้อยที่ใบหน้าใสของอีกคนอยู่ใกล้ขนาดนี้ แต่ยุนโฮก็ต้องเรียกสติตนเอง จึงสั่งให้แจจุงไปลองยิง ก่อนจะชี้ไปที่กล่องกระสุนบนโต๊ะเป็นเชิงให้ใส่ลูกกระสุน
ว่าแต่ คิมแจจุงจะต้องทำยังไงต่อล่ะ เมื่อกี้ก็เหมือนจะจำได้และเข้าใจแล้ว แต่ดันเกิดเหตุให้สติกระเจิงซะก่อน -///- อ่า เหมือนจะเริ่มนึกออก ต้องใส่กระสุนสินะ แล้ว แล้ว อ่อ ยก เล็ง ยิง!
กึก กึก
ไม่ออก ลูกกระสุนไม่ออก แถมไกปืนยังกดไม่ลงอีก คิมแจจุงกำลังงง เกิดอะไรขึ้น?
“นายลืมปลดเซฟตี้” เอ้อ! นั่นสิ เซฟตี้มันล็อกอยู่ สงสัยมือของเขาจะเผลอไปล็อกมัน
เอาใหม่ๆ ยกปืนขึ้น เล็ง แล้วก็ยิง!
ปัง!
แจจุงรีบวิ่งไปดูที่เป้ายิงทันที เพื่อค้นหารอยกระสุนของตัวเอง แต่สายตาอย่างยุนโฮมองดูแค่นั้นก็รู้แล้ว ว่าที่แจจุงยิงออกไปมันไม่เฉียดเป้าเลยซักนิด!
“ยุนโฮ ผมยิงไม่ถูกเป้าอ่า Y_Y”
“มานี่ จะสอนเล็งให้” ไม่รู้ทำไมแต่ยุนโฮทนเห็นน้ำใสๆที่คลออยู่ที่ดวงตาของอีกคนไม่ได้ ก็เลยต้องเรียกอีกคนมาเพื่อสอน ยุนโฮให้แจจุงเรียนใหม่อีกครั้งนึง ตั้งแต่วิธีจับปืน แต่ครั้งนี้ยุนโฮไม่ได้แค่พูด ยุนโฮกลับจับมือของแจจุงให้จับปืนไว้
“อ๊ะ -///-“
“เวลาจะจับปืนน่ะ ต้องจับอย่างนี้ จับแน่นๆด้วย” ยุนโฮพูดและกุมมือของแจจุงแน่นขึ้นไปอีก
“อ่า...เข้าใจแล้วฮะ-///-“
“ทีนี้มานี่”
“...”
“ยืนให้ตรงกับเป้า แล้วก็เล็ง...”
คราวนี้ยุนโฮก็ไม่ได้แค่พูดเช่นเคย เขาเดินเข้าไปซ้อนข้างหลังแจจุง แล้วเอื้อมมือทั้ง2ข้างมาจับมือของแจจุงให้ยกขึ้นเล็ง แต่ท่านี้กลับทำให้ความใกล้ชิดของทั้ง2คนมีมากขึ้น หลังเล็กของคนนึงสัมผัสแนบชิดไปกับแผ่นอกกว้างของอีกคน
“>///<” เขิน คิมแจจุงกำลังเขินมากเกินไป มากเกินไปแล้ว!!!
“ฟังอยู่รึเปล่าเนี่ย?”
“อ๊ะ o///o ฮะ”
“ทีนี้ก็...ยิง”
ปัง!
เข้าแล้ว! คิมแจจุงยิงปืนเข้าเป้าแล้ว! แม้มันจะแค่เข้าตรงไหล่ก็เถอะ
“ยุนโฮ ผมยิงเข้าแล้ว^o^ ผมยิงเข้า....-///-“ แจจุงหันหน้ามาหายุนโฮเพื่อแสดงความดีใจแต่เพราะความใกล้ชิดที่มากเกินไป ทำให้จมูกของยุนโฮไปฝังอยู่ที่แก้มของแจจุง
“>///<”
“o///o”
ตึก ตึก
ทั้ง2คนคงจะไม่รู้ว่าตอนนี้หัวใจของทั้งคู่...มันเต้นดังออกมาเป็นจังหวะเดียวกัน
“นายไปอาบน้ำก่อนได้เลย อยู่ทางนู้น”
หลังจากที่แจจุงได้ฝึกฝนการใช้ปืนมาทั้งวัน โดยที่ยุนโฮเป็นคนสอน ทั้งคู่ก็เหน็ดเหนื่อยกันมามาก ถึงเวลาพักผ่อนซักที ยุนโฮจึงให้แจจุงเข้าไปอาบน้ำก่อน
แอ๊ด
“ขอโทษฮะ...ผมลืมเอาชุดเข้ามา...”
“อ่ะ...อืม -///-“
วันนี้แจจุงคงจะเหนื่อยเกินไปทำให้ลืมเอาชุดนอนเข้าไปในห้องน้ำด้วย ในเมื่อมันช่วยไม่ได้แจจุงก็เลยต้องเดินออกมาจากห้องน้ำโดยมีแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่พันอยู่ที่เอว ทำเอายุนโฮต้องรีบหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าห้องน้ำไปโดยด่วน!
หลายวันผ่านไป
“ยุนโฮ~”
“มีอะไร”
“ไปเที่ยวกันเหอะ แจจุงเบื่อ~”
“ไม่ได้”
“ทำไมล่ะ~”
“นายยังต้องฝึกอยู่”
“แจจุงฝึกมาทุกวันแล้วอ่า แค่วันเดียวเองนะ”
“แต่เราจะไม่ปรากฏตัวตอนกลางวัน”
“ไม่มีใครรู้หรอก ว่าเราเป็นอะไร น้า น้า~ *_*”
“...ก็ได้ แป็บเดียวนะ”
“^o^”
ยุนโฮพาแจจุงออกมากินไอศกรีมที่ร้านใกล้บ้านตามคำขอของอีกคน
“ขอบคุณนะฮะยุนโฮที่พามา^^”
“อืม”
“ปกติยุนโฮเคยพาใครออกมารึเปล่าฮะ?”
“ก็บอกแล้วไง ว่าเราไม่ปรากฏตัวตอนกลางวัน”
“เป็นกฏหรอฮะ?”
“ก็ไม่เชิง เราแค่ต้องการให้มีคนเห็นหน้าและจำเราได้น้อยที่สุด”
“อ๋อ แต่วันนี้ยุนโฮก็ยอมพาผมออกมา?”
“...พิเศษ”
“?”
“...สำหรับนาย เป็นกรณีพิเศษ”
“-///-“
“...”
“ยุนโฮ...”
“...”
“ไม่กินหรอฮะ? เอาแต่มองหน้าผม”
“ปากนายเปื้อน”
“ฮะ? ตรงไหนฮะ?” แจจุงพยายามจะเช็ดคราบไอศกรีมตามที่ยุนโฮบอกว่าเปื้อน แต่ด้วยความที่แจจุงไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน มันทำให้หน้าของแจจุงเลอะไปกว่าเดิม
“ออกยังฮะ?”
“ไม่”
“อ๊า ทำไมยังไม่ออกล่ะ?”
“ยื่นหน้ามา”
“?”
“ยื่นหน้ามา” ถึงจะยังงงอยู่ แต่แจจุงก็ยอมชะโงกหน้าข้ามโต๊ะมาหายุนโฮ
ยุนโฮหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาแล้วค่อยๆบรรจงเช็ดที่คราบไอศกรีมบนใบหน้าหวานเบาๆ โดยเฉพาะบริเวณใกล้ริมฝีปาก
“-///- เอ่อ...ขอบคุณฮ.OxO” แจจุงรู้สึกเขินเล็กน้อยที่อีกคนทำอะไรอย่างนี้ให้ และยิ่งหน้าร้อนขึ้นไปอีกเมื่อนิ้วมือของอีกคนเฉียดอยู่ที่บริเวณริมฝีปากของตนเอง
แต่แจจุงก็ต้องเปลี่ยนอารมณ์เป็นตกใจเมื่อยังไม่ทันกล่าวขอบคุณจบดี อีกคนก็ประกบปากลงมาในตำแหน่งเดียวกัน!
“เอ่อ...กลับเลยมั๊ย”
“ฮ...ฮะ-///-“
วันนั้นทั้งวัน แจจุงและยุนโฮก็ไม่ได้คุยอะไรกันเลย เพราะทั้งคู่กำลังจมกับความคิดของตนเองเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
หลายวันถัดมา
แอ๊ด
“ไง~ยุนโฮ”
“มาทำไม”
“นายใจร้ายมากอ่า ชองยุนโฮTT”
“ปัญญาอ่อน-_-”
“T^T”
“แล้วนั่นใครน่ะ?” ยุนโฮเอ่ยทักคนตัวเล็กอีกคนที่เดินตามหลังยูชอนมา
“สวัสดีฮะ ผม‘คิมจุนซู’ฮะ ^_^”
“แฟนชั้นเอง ^o^~”
“ไม่ใช่โว่ย! เงียบไปเลยไอ้ปาร์ค!!!”
“เมียดุY.Y”
ป้าบ!
“เงียบไปเลย ปาร์คยูชอน ใครเมียแก!!!”
“จุนซู!!!”
“พี่แจจุง!!!” ทันที่ที่แจจุงเดินออกมาจากห้องครัว ก็ร้องเรียกอีกคนและเมื่อได้รับเสียงร้องเรียกกลับ ทั้งคู่ก็วิ่งหาแลโผเขากอดกัน
“นายฝึกอยู่นี่เองหรอ เป็นไงบ้างสบายดีมั๊ย พี่คิดถึงนายนะ”
“ผมสบายดีฮะ พี่แจจุง พี่ฝึกอยู่ที่นี่เองหรอ ผมก็คิดถึงพี่มากเลยนะ”
“ยุนโฮฮะ ผมขอพาจุนซูไปลองซ้อมเล่นที่ห้องฝึกนะฮะ”
“อืม”
พอแจจุงและจุนซูได้มาอยู่ด้วยกันในห้องเก็บเสียงแล้วจึงเปิดประเด็นกันทันที
“นายรู้อะไรบ้างมั๊ยจุนซู”
“ไม่อ่ะพี่ ไม่มีข้อมูลเลย ไอ้ห้อยไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย”
“อย่างนั้นหรอ ทางพี่ยุนโฮก็ไม่เคยพูดเลย”
“แต่ผมว่าเค้าน่าจะคุยกันตอนอยู่2คนนะพี่”
“นั่นสินะ”
เพราะไอเดียของจุนซู แจจุงจึงหยิบวิทยุรับสัญญาณจากเครื่องดักฟังที่แอบติดไว้ทั่วบ้านออกมาฟัง
“ตกลงมีอะไร”
“ตอนแรกก็ว่าไม่มี แต่ตอนนี้ชักจะมี”
“มีอะไร”
“คนนั้นใครอ่ะ ชื่อแจจุงใช่ป่ะ สวยดีนะ”
“ถ้ามีเรื่องพูดแค่นี้ก็กลับไปเหอะ”
“โหย ล้อเล่นหรอกน่า คนนี้ของนายใช่ป่ะล่ะ กิ้ว กิ้ว^o^”
“...”
“เฮ้ยๆ อย่าพึ่งลุกไปดิ”
“...”
“โอเคๆ จะพูดแล้ว ชั้นไม่รู้ว่านายจะรู้สึกกับแจจุงอย่างนั้นรึเปล่านะ แต่ชั้น...ชั้นชอบจุนซู แต่...”
“กฎ?”
“อืม นักฆ่าห้ามมีความรัก ชั้นไม่รู้ว่าจะทำยังไง”
“เฮ้อ~นั่นสิ บางที...ชั้นอาจจะเหมือนกัน”
“แต่เราก็ทำ’ไรไม่ได้”
“...”
“เฮ้อ~ ช่างเหอะ ไว้ค่อยคิด ว่าแต่นายว่า2คนนั้นเป็นอะไรกัน”
“น่าจะ...พี่น้อง?”
“งั้นก็น่าสงสัย...”
“ทำไม”
“สายข่าวชั้นบอกมาว่า...บอสของเรา...คือพี่น้องตระกูลคิม”
!!!
เต็มๆ ทั้งแจจุงและจุนซูได้ยินเต็มๆ ข้อมูลของเขารั่วไหลจริงๆด้วย!
“เอาไงดีพี่แจจุง ข้อมูลของเรารั่วไหลจริงๆด้วย”
“พี่ต้องหาทางบอกชางมิน แล้วก็สองคนนี้...คงเก็บไว้ไม่ได้”
ไม่นานหลังจากนั้น แจจุงก็ติดต่อไปหาชางมิน
‘ชางมิน ยืนยันข้อมูล ข้อมูลบอสรั่วไหล’
‘บอสจะให้ทำไงครับ’
‘ส่งรายชื่อชั้นกับจุนซูให้เป็นงานของชองยุนโฮกับปาร์คยูชอน’
‘ระยะเวลาล่ะ’
‘...1 อาทิตย์’
‘โอเค แต่ว่านะบอส ทำไมต้องทำอย่างนี้ล่ะ เก็บเขาไปเลยไม่ง่ายกว่าหรอ’
‘...’
‘ทำไมล่ะบอส’
‘ไม่รู้...ไม่ต้องถาม’
แจจุงก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม อาจจะเป็น...ให้โอกาส?
หลังจากที่สั่งงานไป เขาก็แอบเห็นชางมินมาส่งงานให้ยุนโฮ และหลังจากวันนั้นก็ผ่านมา 1 อาทิตย์พอดี
ก๊อก ก๊อก
ชางมินเดินเข้ามาในบ้านยุนโฮ เนื่องจากระยะเวลางานจะหมดแล้ว แต่เขายังไม่ได้รับการแจ้งว่างานสำเร็จแล้วเลย ซึ่งมันผิดวิสัยยุนโฮ นั่นทำให้ชางมินต้องมาถึงที่นี่
แต่ชางมินก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นยูชอนอยู่ที่นี่ด้วย และยิ่งประหลาดใจขึ้นไปอีกเมื่อยังเห็นคิมแจจุงและคิมจุนซูยังเดินอยู่ในบ้านนี้อยู่!
“ยุนโฮ ยูชอน งานไม่เสร็จ?”
“...”
“พวกนายก็รู้ไม่ใช่หรอว่าถ้าทำงานไม่สำเร็จจะเป็นยังไง”
กึก
กึก
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ...ยุนโฮ”
“ไอ้ห้อย! นายทำอะไรเนี่ย!” ทันทีที่ชางมินพูดจบ ทั้งยุนโฮและยูชอนก็ยกปืนเล็งที่หัวของแจจุงและจุนซู
เพราะอย่างนั้นแหละ ถ้าเขาไม่ฆ่า เขาก็โดนฆ่า ยุนโฮและยูชอนรู้ดี ใครที่ทำงานไม่สำเร็จก็จะโดนตามเก็บทีหลัง
“ชั้นทำไม่ได้/ชั้นทำไม่ได้” ยุนโฮและยูชอนพูดขึ้นพร้อมกัน
“อย่างนั้นหรอ...งั้นนายก็ต้องตายล่ะนะ” เสียงนี้ไม่ได้ดังมาจากชางมิน แต่มาจาก...แจจุง!
ปึก
แจจุงและจุนซูใช่ทักษะร่างกายของตนเองแย่งปืนมาจากยุนโฮและยูชอนมาได้ในพริบตา
ยุนโฮและยูชอนได้แต่ตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ก็ต้องตะลึงมากขึ้นไปอีก
“อ้าว บอสจะจัดการเองหรอ”
“อืม”
“ชั้นเองแหละคิมแจจุง บอสของนาย”
“ชั้นรู้สึกแย่นะยูชอน ยุนโฮ ที่จะต้องเสียพวกนายไป แต่ว่าพวกนายรู้เรื่องเรามากเกินไป”
“เดี๋ยวสิจุนซู ชั้น...ชั้น”
“ปาร์คยูชอน ขอบคุณนะที่นายมารักชั้น แต่ชั้นบอกแล้วไง...ว่านักฆ่าน่ะ...มีความรักไม่ได้...เพราะฉะนั้น”
“...”
“ลาก่อน...ปาร์คยูชอน”
ปัง!
กระสุนเจาะทะลุร่างของยูชอนในตำแหน่งหัวใจพอดี เลือดสาดกระเซ็นเข้ามาที่จุนซูและแจจุง
แต่คนหลังกลับไม่มีท่าทีกลัวเลือดอย่างที่เคยพูดเลยซักนิด
“นายโกหกชั้นงั้นหรอแจจุง?”
“ใช่”
“ทั้งหมด?”
“ไม่ จุนซูเป็นน้องชั้นจริงๆ แค่นี้แหละความจริง”
“นายมีความผิด3ประการ ชองยุนโฮ หนึ่ง.นายรู้ความลับของชั้น สอง.นายทำงานพลาด และสาม.นายมีความรัก นักฆ่าห้ามมีความรัก!”
“...”
“ชั้นที่เป็น‘บอส’จึงละเลยนายไม่ได้”
“....”
“เพราะฉะนั้น...”
“...”
“ลาก่อน...ชองยุนโฮ”
ปัง!
ผ่านไปแล้ว 3 วัน หลังจากที่แจจุงและจุนซู ‘เก็บ’คนที่รู้ความลับของพวกเขาทั้ง2คนไปแล้ว ทั้งคู่ก็ได้กลับมาทำงานเป็นบอสของพวกนักฆ่าเหมือนเดิม งานเดิม ตำแหน่งเดิม แต่มีบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม
นั่นอาจจะเป็น...หัวใจ
“เฮ้อ!” แจจุงถอนหายใจออกมาหลังจากเคลียร์เอกสารของวันนี้เสร็จ
แจจุงก็ไม่เข้าใจ หลังจากที่ฆ่ายุนโฮไป ทุกวันนี้เค้ากลับใช้ชีวิตอย่างไม่มีความสุข มีบางอย่างที่มารบกวนหัวใจ จุนซูก็คงเป็นเหมือนกันจากอาการเหม่อลอยนั่งลูบปืนที่ใช้ฆ่าปาร์คยูชอนไปตลอดเวลาในห้องของเขา จุนซูเองก็คงจะมี...ความรัก แล้วเขาล่ะมีความรักรึเปล่า?
ครืด!
เมื่อเลื่อนลิ้นชักโต๊ะทำงานของแจจุง ปืนสีดำสนิทที่มีคราบเลือดเปรอะเปื้อนไปทั่วก็ปรากฏออกมาให้เห็น ปืนกระบอกเดียวกับที่ฆ่ายุนโฮนั่นแหละ
แจจุงใช้เวลาจ้องปืนกระบอกนั้นอยู่นาน... ยิ่งจ้องความทรงจำระหว่างเขาสองคนก็ยิ่งเด่นชัด
“นาย...”
“จ...แจจุงฮะ”
“อืม แจจุง นายเป็นอะไรของนาย?”
“งือ~ ผ...ผมกลัว ToT”
“กลัวอะไร”
“ท...ทุกอย่างเลยครับ”
“แล้วมาเป็นนักฆ่าทำไม?”
“ม...ไม่มีเงินค...ครับ ToT”
“...”
“T.T”
“ยิงปืนเป็นมั๊ย”
“ม...ไม่เป็น ค...ครับ”
“งั้นนายทำอะไรเป็นบ้าง”
“ท...ทำอาหาร ก...กับทำความสะอาด”
“....ฆ่าคนเป็นมั๊ย”
“อึก! ผ...ผมกลัวเลือด ToT”
“เฮ้อ งั้นค่อยเริ่มฝึกกันพรุ่งนี้ นายเอาของไปเก็บข้างบนนะ”
“จ...จะให้ผมนอน ท...ที่ไหนครับ”
“ห้องเดียวกับชั้นนั่นแหละ”
“ค...ครับ-///-“
หึ! ตอนนั้นเค้าโกหกยุนโฮแทบทุกอย่างเลยนะ ทั้งเรื่องกลัว ไม่มีเงิน ยิงปืนไม่เป็น แต่ตอนที่ยุนโฮบอกว่าให้นอนห้องเดียวกัน...เค้ากลับเขินจริงๆ
“ข...ขอโทษนะครับ ข...ขวดนี้คืออะไรครับ”
“เฮ้ย! อย่ายุ่ง นั่นมันยาพิษ”
“ย...ยาพิษ!”
ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะว่านั่นคือยาพิษ เขาถึงได้จงใจทำให้แตกเพื่อที่ปิดทางที่ยุนโฮจะฆ่าเขาโดยที่เขาไม่รู้ตัวทางหนึ่ง
“อย่าเก็บนะ!”
“อ๊ะ!”
“หลบออกไป เดี๋ยวชั้นเก็บเอง ถ้าเป็นแผลแล้วพิษเข้าไป นายจะไม่รอด”
“ค...ครับ”
แต่ว่า...ความห่วงใยแบบนี้...เขาไม่เคยเจอ
“แจจุง”
“ค...ครับ!”
“เมื่อไหร่นายจะเลิกกลัวซักที”
“ก...ก็ อาวุธเต็มบ้านเลยนี่ครับ ผ...ผมกลัว”
“ชั้นไม่ฆ่านายหรอก . . . เลิกพูดครับได้แล้ว แล้วก็ ชั้นชื่อยุนโฮ”
“ฮะ...ยุนโฮ”
‘ชั้นไม่ฆ่านายหรอก’ ทั้งๆที่เขากำลังจะฆ่ายุนโฮ แต่ยุนโฮกลับพูดคำนี้ออกมา ทำไม...มันถึงอบอุ่นหัวใจขนาดนี้
“ยุนโฮ ผมยิงเข้าแล้ว^o^ ผมยิงเข้า....-///-“
ตอนนั้เขาก็แค่แกล้งยิงปืนไม่เป็นเท่านั้นแหละ แล้วก็แสดงละครไปอีกนิดหน่อย แต่เหตุการณ์ณ์ที่เกิดขึ้นตอนนั้น...มันทำให้หัวใจเขาเต้นแรงจริงๆ
“ปกติยุนโฮเคยพาใครออกมารึเปล่าฮะ?”
“ก็บอกแล้วไง ว่าเราไม่ปรากฏตัวตอนกลางวัน”
“เป็นกฏหรอฮะ?”
“ก็ไม่เชิง เราแค่ต้องการให้มีคนเห็นหน้าและจำเราได้น้อยที่สุด”
“อ๋อ แต่วันนี้ยุนโฮก็ยอมพาผมออกมา?”
“...พิเศษ”
“?”
“...สำหรับนาย เป็นกรณีพิเศษ”
“-///-“
คิดถึงตรงนี้แจจุงก็อดยิ้มออกมาไม่ได้จริงๆ ก็ไม่เข้าใจมากหรอก แต่ตอนนั้น...มันมีความสุขล้นออกมาจากหัวใจจริงๆ
“ปากนายเปื้อน”
“ฮะ? ตรงไหนฮะ?”
“ออกยังฮะ?”
“ไม่”
“อ๊า ทำไมยังไม่ออกล่ะ?”
“ยื่นหน้ามา”
“?”
“ยื่นหน้ามา”
“-///- เอ่อ...ขอบคุณฮ.OxO”
แจจุงเผลอเอามือขึ้แตะริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว และหน้าใสๆก็เริ่มแดงขึ้น นั่นคือ...จูบแรกของเขา
แจจุงเหลือบกลับไปมองปืนอีกครั้ง และน้ำใสๆก็ไหลออกมาจากตา
ร้องไห้! แจจุงร้องไห้ เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่สูญเสียพ่อแม่ไปที่แจจุงร้องไห้ หรือนี่จะเป็นเพราะ...ความรัก
“จุนซู...”
“ฮะ?...”
“นาย...อยากจะจบเรื่องนี้เหมือนพี่มั๊ย”
“ครับ”
แจจุงกับจุนซูเดินเข้ามาหากันกลางห้อง แจจุงยื่นปืนในมือตัวเองให้จุนซู จุนซูก็ยื่นปืนในมือของตัวเองให้แจจุงเช่นกัน
เขาทั้งคู่...อยากตายด้วยปืนกระบอกเดียวกับที่ใช้ฆ่าใครอีกคนไป
“พร้อมนะ”
“ครับ”
“1…2…”
ปัง!/ปัง!
ร่างของคนสองคนทรุดฮวบลงไปพร้อมกัน พร้อมกับเลือดที่ทั้งสาดกระจายและไหลนองออกมาบนพื้น บ่งบอกได้อย่างดีว่า 2 ชีวิตนี้...ไม่หายใจแล้ว
แอ๊ดดด
ประตูห้องบอสถูกเปิดออก พร้อมกับชายร่างสูงที่เดินเข้ามา
“ผมบอกแล้วไงบอส ว่านักฆ่าน่ะ...ห้ามมีความรัก” ชางมินนั่นเอง
“อ้าว ตายแล้วหรอ” ชายร่างสูงอีกคนเดินเข้ามาแล้วจ้องที่ร่างสองร่างนั้นก่อนที่จะพูดคุยกับชางมินอย่างสนิทสนม
“อือ ตายแล้ว”
“น่าเสียดายจัง”
“อือ คนนี้ชั้นเล่นนานสุดเลยนะ”
“หรอ?”
“ก็คนนั้นไงคยู เมื่อ9ปีที่แล้วน่ะ”
“อ้อ! เด็กที่นายเอานักฆ่าของชั้นไปฆ่าพ่อกับแม่แล้วเผาบ้านเค้าใช่มั้ย”
“ใช่ แล้วชั้นก็ปล่อยเด็กนั่นไป2ปีค่อยไปเก็บมา แล้วดันขึ้นเป็นบอสไง”
“แต่ก็บอสในนาม เพราะยังไงหัวหน้าก็คือชั้นนี่”
“ก็ถูก”
“ทำไมนายต้องทำอย่างนี้ด้วยวะ”
“ก็แค่ให้รู้สึกถึงจุดต่ำสุดของชีวิต จากนั้นก็ดันให้ขึ้นจุดสูงสุด แล้วค่อยทำให้ทรมานใจจนตายไปเอง ก็แค่นั้น”
“นายนี่มัน...เหอะ ชอบเล่นสนุกกับชีวิตมนุษย์จริงนะ”
“หึ หึ ก็ถูก แต่ไม่ใช่นายเหรอไงที่เป็นคนปล่อยข่าวไปทางปาร์คยูชอนน่ะ”
“อืม”
“นายก็เหมือนกันแหละ นักฆ่าสังกัดตัวเองยังให้ตายได้”
“ก็สองคนนั้นมีชีวิตอยู่นานเกินไปแล้วนี่หว่า”
“หึ โหดจริง”“แล้วเอาไงต่อล่ะ สองคนนี้ก็ตายแล้ว”
“ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่...”
“...”
“ยังมีมนุษย์ให้เล่นสนุกอีกตั้งเยอะ”
“นั่นสิ...”
----------------------------------------------------------------------------------
มาพูดถึงฟิคดีกว่า ตอนนี้จะเป็นตอนที่ล้อไปกับตอนที่แล้วนะคะ เนื้อหาเลยจะคล้ายๆกัน แต่จะไม่มีที่เป็นความคิดของยุนโฮ เพราะเป็นด้านของแจจุง ที่ต้องเขียนตอนนี้ขึ้นมาด้วยก็เพื่อให้เข้าใจตรงกันนะคะ ว่าแจจุงกับจุนซูก็รักยุนโฮกับยูชอนเหมือนกัน(แต่บทชางมินเลวไปหน่อย)
*นิดนึงนะคะ คือรู้ว่ามีคนอ่านแต่กลับไม่มีคอมเม้นท์เลย ไรท์เตอร์เสียใจ U.U
ความคิดเห็น