ปิ๊งรักยัยตัวจิ๋ว

ลำดับตอนที่ #5 : ปิ๊งรักยัยตัวจิ๋ว ตอนที่ 5 ความสนุกสนานของเด็กน้อย

กาลเวลาล่วงเลยผ่านไป...ตอนนี้เด็กหนุ่มทั้งหกก็โตเป็นหนุ่มน้อย แสนซนแถมยังซนมากๆซะด้วย ก็ตอนนี้พวกเขาอยู่ป.2 แล้วนี่น่า ไม่ใช่เด็กป.1 เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

“ยังชอบฮาจินอยู่อีกเหรอซองกี้” วานนี่เดินเลียไอติมอย่างอร่อยและเดินมาข้างๆ ก็เพราะความหล่อของตัวเองนั่นแหละ ทำให้ซองกี้ต้องเจ็บปวด

“ไม่ใช่สักหน่อย แค่มองเฉยๆ หลังจากวันดอกรักบานตอนนั้นก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย แถมฮาจินยังสนใจนายด้วย ไม่เอาดีกว่า” ซองกี้ทำท่ายักไหล่ไม่สนใจฮาจินอีกต่อไปแล้ว

“ก็ดีแล้วหล่ะ ฮาจินไม่ได้มีอะไรน่าสนใจสักนิดเดียว” วานนี่ก็ไม่ได้สนใจฮาจินเหมือนกัน

“เพื่อนๆไปไหนกันหมดนะ...ทำไมมีแค่ฉันกับนายนะเนี่ยะ” ซองกี้มองหาเพื่อนๆคนอื่นๆ

“เดี๋ยวก็คงจะมาหล่ะมั้ง...วันนี้เราจะเล่นอะไรกันดีหล่ะ ยอดมนุษย์จับเหล่าร้ายดีกว่าไหมอ่ะ ไม่ได้เล่นตั้งนานแล้ว เพราะว่าเล่นแต่ฟุตบอล” วานนี่เสนอความคิดทั้งๆที่มีอยู่แค่สองคน

“นั่นไงพวกนั้นมาแล้ว เล่นยอดมนุษย์ก็ได้ มานี่เร็วๆ” ซองกี้กวักมือเรียกเพื่อนๆอีก 4 คน และเริ่มเล่นยอดมนุษย์จับเหล่าร้ายในทันที...

        เสียงกริ่งหมดเวลาเลิกเรียนดังขึ้น เด็กๆต่างทยอยกันกลับบ้าน เหลืออีกหกหนุ่มที่ยังนั่งเล่นอยู่ที่ริมสระบัวเล็กๆของโรงเรียน

“วานนี่...นายรู้เปล่าเทอมหน้าน้องมัซโซะจะเข้ามาเรียนอนุบาลหนึ่งที่นี่แล้วนะ นายดีใจไหมหล่ะ” ซองกี้พูดขึ้นมา ทำเอาเพื่อนๆคนอื่นๆแซวกันใหญ่เลย

“ฮ่าๆๆ รู้แล้วๆ วานนี่ชอบน้องมัซโซะเหรอ” ซอนโฮรีบล้อใหญ่เลย

“อะ...อะ เปล่าสักหน่อย ไม่เห็นจะชอบเลย มัซโซะนะทั้งดื้อทั้งซน แถมยังชอบแกล้งฉันด้วย ไม่มีทางซะหรอก” วานนี่รีบปฏิเสธ เพราะเหตุการณ์ที่ผ่านมา มัซโซะก็เป็นแบบนั้นจริงๆ

“ว่าแต่...น้องมัซโซะของนายน่ารักอะเปล่า...” ริคกี้ไม่เคยเจอน้องมัซโซะเลย รวมถึงจินนี่ด้วย

“นั่นน่าสิ...ถ้าเทอมหน้ามานะ ฉันจะขอไปดูน้องมัซโซะด้วยคน” จินนี่ตื่นเต้น เพราะอยากมีน้องสาวเหมือนกัน

“นายอยากมีน้องสาวเหรอ” มินมินถามขึ้นมา

“ใช่แล้ว ฉันอยากมีน้องสาว แต่แม่บอกว่าแค่ฉันคนเดียวก็ซนมากพอแล้ว ไม่เอาดีกว่า” จินนี่ทำหน้าเศร้าที่แม่ปฏิเสธไม่ยอมมีน้องสาวให้

“เอางี้...จินนี่ วันนี้ไปบ้านฉันไหมหล่ะ เดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จักน้องมัซโซะ น้องมัซโซะของฉันน่ารักน๊า” ซองกี้รีบชมน้องตัวเองซะยกใหญ่ หารู้ไม่ว่าเพื่อนข้างๆทำหน้าตาปฏิเสธ

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นหล่ะวานนี่” ริคกี้สังเกตเห็นหน้าปฏิเสธแบบไม่เชื่อของวานนี่

“ก็มัซโซะไม่ได้น่ารักแบบนั้นสักหน่อย โธ่...ชอบแกล้งฉัน” วานนี่ปฏิเสธแบบไม่ต้องมีข้อสงสัยเพราะทุกครั้งที่เจอมัซโซะต้องโดนมัซโซะแกล้งอยู่เสมอๆ

“งั้นก็ดีเลย...ถ้าพ่อมารับแล้ว กลับบ้านไปเปลี่ยนชุดเสร็จจะให้พาไปบ้านของซองกี้แล้วกันนะ น้องมัซโซะชอบกินขนมหรือเปล่า” จินนี่ทำหน้าดีใจที่เหมือนกับจะได้เป็นพี่ชาย

“โอเค...นายจะไม่ไปใช่ไหมวานนี่ โอเค ไม่เป็นไร วันนี้กะว่าจะวิ่งเล่นไล่จับที่สวนหลังบ้าน เล่นกับจินนี่กับน้องมัซโซะก็ได้” ซองกี้แกล้งเอาการเล่นวิ่งไล่จับที่วานนี่ชอบเอามากๆ มาหลอกล่อ

“อ่า...พวกนายจะเล่นไล่จับกันเหรอ ทำยังไงดีอ่ะ อยากเล่นด้วย” วานนี่ทำหน้าคิด...ไม่มีทางที่เค้าจะพลาดโอกาสการเล่นสนุกๆแบบนี้แน่นอน

“ฮ่าๆๆๆ ตกลงว่าจะเอายังไง นายไม่ไปก็ไม่เป็นไร เพราะยังไงฉันก็มีจินนี่แล้ว” ซองกี้ยังยั่วความอยากตลอดเวลา

“โอเค๊ ได้ๆ ฉันไปก็ได้” วานนี่จำเป็นต้องไปเพราะไม่อยากพลาดโอกาสสนุกๆแบบนี้

        ที่บ้านของซองกี้...ตั้งโต๊ะเตรียมอาหารไว้เยอะแยะ เพราะตอนนี้น้องมัซโซะทั้งพูดเก่งและกินเก่งมายิ่งขึ้น แถมวันนี้ซองกี้จะพาเพื่อนๆมาอีกสองคน ก็เลยต้องเตรียมขนมไว้เยอะๆ...

“ซองกี้ วันนี้ใครจะมาบ้างลูก” คุณแม่แสนสวยเอาขนมมาวางเอาไว้ที่โต๊ะเล็กๆ ที่มีน้องมัซโซะเตรียมรอจะกินอย่างเรียบร้อย

“อ่อ...วันนี้วานนี่กับจินนี่จะมาฮะคุณแม่ เราจะเล่นไล่จับกันด้วยนะฮะ ได้หรือเปล่า” ซองกี้หยิบขนมชิ้นโตเข้าปากอย่างอร่อย

“เล่นไล่จับเหรอ...เล่นได้แป๊บเดียวนะลูก เพราะว่าจะมืดแล้ว ไม่กลัวจะสะดุดล้มเอา” คุณแม่อนุญาตให้เล่นแป๊บเดียวเพราะกลัวเด็กๆจะเหนื่อยและหกล้มเพราะว่าเริ่มมืดแล้ว

“พี่ซองกี้ค่า...พี่ซองกี้...เล่นไล่จับเหรอค่า” น้องมัซโซะทำตาโต หวังว่างานนี้จะได้ร่วมเล่นกับเค้าด้วย

“ใช่แล้วมัซโซะ อยากเล่นด้วยหล่ะสิ” ซองกี้หยิบขนมป้อนให้น้องสาวของตัวเองด้วย

“เล่นด้วยได้ไหมคะ” น้องมัซโซะทำหน้าหน่อมแหน่มจนพี่ชายทนลูกอ้อนไม่ไหว แต่ว่าเสียงคุณแม่ก็ห้ามปรามขึ้นมาทันที

“ไม่ได้นะมัซโซะพวกพี่ๆเค้าตัวโตกว่า ชนหนู...แล้วหนูจะหกล้มนะ เจ็บนะ” คุณแม่ไม่ยอมให้มัซโซะไปเล่นกับพี่ๆ

“มัซโซะสัญญาค่า ว่ามัซโซะจะไม่วิ่งเร็ว” คำสัญญาของสาวน้อยเสียงเจื้อยแจ้ว หวังว่าวันนี้ต้องได้เล่นสนุกๆกับพี่ๆ

“ผมจะดูแลน้องมัซโซะเองฮะคุณแม่ ไม่ต้องเป็นห่วง” ซองกี้อยากให้น้องสาวมาเล่นด้วย ไม่งั้นน้องมัซโซะต้องร้องไห้โยเยไม่น่ารักแน่ๆเลย อดอวดจินนี่ว่าน้องสาวตัวเองน่ารักแค่ไหนหล่ะสิ...

“งั้นก็ได้...แต่ให้เล่นรอบเดียวนะมัซโซะ” คุณแม่ใจอ่อนยอมให้เล่น แม้จะแค่รอบเดียวเท่านั้น

“เย้ๆ ขอบคุณค่าคุณแม่” มัซโซะยิ้มร่าเริงดีใจ

        วานนี่และจินนี่ เดินทางมาถึงบ้านของซองกี้เรียบร้อยแล้ว...คุณแม่จูงมัซโซะเดินออกมาที่หลังบ้าน มัซโซะยังคงเล่นตุ๊กตาหมีที่บีบพุงแล้วพูดว่า I Love you อยู่จนถึงทุกวันนี้...

“เย้ๆ พี่วานนี่มาแล้วเหรอค่า” มัซโซะดีใจที่เห็นหน้าเพื่อนพี่ชายคนนี้ซะเหลือเกิน เพราะรู้สึกจะคุ้นเคยกันตั้งแต่เด็กๆ

“หยุดๆๆ มัซโซะห้ามวิ่งมากอดนะ ออกไปๆ” วานนี่ชูมือขึ้นและเบรกน้องสาวตัวน้อยเอาไว้

“อ่าว...ก็เวลาพี่ซองกี้กลับบ้านมัซโซะก็กอดแบบนี้ได้ มัซโซะก็ต้องกอดพี่วานนี่ได้สิคะ” ตั้งแต่พูดได้มัซโซะก็พูดไม่หยุด

“มัซโซะไม่ใช่มีแต่พี่วานนี่สักหน่อย นี่เพื่อนพี่อีกคน ชื่อจินนี่” ซองกี้แนะนำเพื่อนอีกคนให้มัซโซะรู้จัก

“สวัสดีค่าพี่จินนี่เหรอค่ะ” มัซโซะยิ้มแป้นให้กับเพื่อนพี่ชายที่ชื่อจินนี่

        การเล่นไล่จับเริ่มขึ้น...น้องมัซโซะยังคงไม่วางตุ๊กตาคู่ใจเลยสักครั้ง ตัวเล็กกว่าเพื่อน ก็ต้องวิ่งหลายก้าวกว่าพี่ๆ น่าสงสารจริงๆ

“ต่อไปให้น้องมัซโซะเป็นบ้างดีกว่า” จินนี่บอกให้มัซโซะเป็นคนวิ่งไล่จับพี่ๆ

“มัซโซะเหรอค่า ได้เลย มัซโซะจะจับแล้วน๊า” มัซโซะวิ่งๆ อย่างรวดเร็ว แต่ก็จับพี่ๆไม่ได้เลยสักคน เพราะว่ามัซโซะตัวเล็กกว่า และก้าวเท้าได้สั้นกว่า

“ฮ่าๆๆๆ มัซโซะจับไม่ได้หล่ะสิ” วานนี่หัวเราะชอบใจใหญ่เลย...จนไม่ทันเห็นว่ามัซโซะใกล้เข้ามาแล้วจะตะครุบตัวเองแล้ว

“ฮ่าๆๆๆ หัวเราะมัซโซะเหรอคะ มัซโซะจับพี่วานนี่ได้แล้ว” การจับของมัซโซะตัวน้อยก็คือเอามือสองข้างกอดเอววานนี่เอาไว้ ทำให้วานนี่ตกกะใจจนไม่รู้จะทำอะไร

“ออกไปนะ!!!!!” สิ่งที่ทำคือการผลักมัซโซะกระเด็นไปไกลเลย แถมยังทำมัซโซะก้นกระแทกพื้นด้วย

“ฮือ ฮือ...เจ็บจัง” มัซโซะเริ่มร้องไห้เบาๆ เสียใจที่โดนพี่วานนี่ผลักกระเด็นแบบนั้น มัซโซะจับพี่วานนี่ได้แล้ว แต่มัซโซะก็โดนพี่วานนี่ผลักกระเด็นจนก้นกระแทกพื้น

“เป็นอะไรหรือเปล่ามัซโซะ” ซองกี้รีบวิ่งมาหาน้องสาว...

“ไม่คะ...เจ็บ...ฮือๆ มัซโซะไม่เล่นแล้วนะคะ” มัซโซะเดินร้องไห้เข้าบ้านไป...

“ทำไมนายต้องผลักน้องมัซโซะด้วยอ่ะวานนี่ นายหนีไม่พ้นเองนี่น่า” จินนี่เห็นว่าวานนี่ทำไม่ถูกที่ผลักน้องสาวตัวเล็กแรงขนาดนั้น

“ฉันไม่ได้ตั้งใจ...ก็มัซโซะตัวเล็ก จริงๆแล้วฉันดันเบาๆเท่านั้น” วานนี่รีบหาข้ออ้าง เพราะรู้แล้วว่าตัวเองผิด

        มัซโซะเดินไปหาคุณแม่ทั้งที่น้ำตานองหน้า แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร คุณแม่ก็เลยพาน้องมัซโซะไปอาบน้ำ และเดี๋ยวค่อยลงมาดูการ์ตูนหลังข่าว ตอนเย็นๆแบบนี้จะมีการ์ตูนที่น้องมัซโซะชอบ

“เลิกแล้วกันแล้วเหรอหนุ่มๆ” คุณพ่อที่นั่งทำงานนิดหน่อยที่โต๊ะถามขึ้น

“เลิกแล้วฮะคุณพ่อ...น้องมัซโซะไปไหนแล้วฮะ” ซองกี้ถามอย่างเป็นห่วงน้อง...

“อ่อ...แม่พาไปอาบน้ำแล้ว เห็นเล่นเหงื่อเปียกโชกเลย พวกเราก็ไปล้างมือได้แล้ว จะได้มากินขนมอร่อยๆตรงนี้กันนะ” หลังจากที่คุณพ่อพูดจบก็ทำงานของตัวเองต่อไป

        ในห้องน้ำ...คุณแม่กำลังอาบน้ำให้มัซโซะอยู่ มัซโซะยืนนิ่งๆให้คุณแม่อาบน้ำให้ ปกติมัซโซะจะเล่นฟองสบู่อย่างสนุกสนานแต่ว่าวันนี้คงเจ็บที่โดนผลักก็เลยยืนนิ่งๆ

“ใครแกล้งหนูเหรอมัซโซะ แม่เห็นหนูร้องไห้ด้วย” คุณแม่ถามอย่างยิ้มแย้ม น่าแปลกใจที่มัซโซะไม่ฟ้องว่าใครเป็นคนแกล้ง ถ้าปกติซองกี้แกล้งมัซโซะจะรีบวิ่งหาคุณแม่ และฟ้องในทันทีทันใด นั่นทำให้คุณแม่รู้ว่าคนที่ทำมัซโซะร้องไห้ไม่น่าจะเป็นซองกี้

“เปล่าคะคุณแม่ พอดีว่าเล่นกันแล้วพี่ๆเค้าตัวใหญ่กว่า มัซโซะก็เลยล้มคะ” มัซโซะไม่ยอมพูดความจริง ไม่ยอมฟ้อง

“อ่อจ้ะ...แต่หนูคงลืมตุ๊กตาไว้หลังบ้านแน่ๆเลย ตอนหนูเดินเข้ามา ไม่เห็นหนูถือตุ๊กตาเข้ามานี่น่า” มัซโซะล้มลงและเดินเข้าบ้านมาโดยไม่ได้ถือตุ๊กตาคู่ใจเข้ามาด้วย

“ใช่คะ...เดี๋ยวคุณแม่พามัซโซะออกไปเอาตุ๊กตาด้วยนะคะ” มัซโซะยังหน้าจ๋อยอยู่...ยังเจ็บก้นไม่หายเลย

        หลังจากพยายามหาตุ๊กตาแล้ว คุณแม่ก็หาตุ๊กตาไม่เจอสักที ท่าทางจะต้องหาพรุ่งนี้ เพราะว่าตอนนี้มันเย็นมากแล้ว และดวงอาทิตย์ตกดินแล้ว ทำให้สวนหลังบ้านมืดลง มัซโซะจูงมือคุณแม่ไม่ยอมปล่อย ในใจคิดว่า...พี่วานนี่ต้องโกรธแน่ๆ ที่ไปจับแบบนั้น และหัวเราะใส่พี่วานนี่ด้วย

“มัซโซะมากินขนมด้วยกันสิ” ซองกี้วิ่งมาดึงมือน้องสาวของตัวเองไป แต่ถูกได้รับการปฏิเสธ มัซโซะส่ายหน้าช้าๆ และจับมือคุณแม่ไว้แน่กว่าเดิม

“มัซโซะ...อาบน้ำแล้วเหรอจ้ะ...ไปกินขนมด้วยกันสิ อร่อยน๊า” จินนี่เดินมาง้อน้องสาวตัวน้อยอีกคน แต่ว่า...มัซโซะก็ยังไม่ยอมไปอยู่ดี ยังคงนั่งบนตักคุณแม่และกอดคอคุณแม่ไว้แน่น

“I Love you” เสียงบีบตุ๊กตาดังขึ้นใกล้ๆ วานนี่ถือตุ๊กตามายืนใกล้ๆน้องมัซโซะที่ยังกอดคอคุณแม่อยู่

“ดูสิมัซโซะตุ๊กตาของหนูหรือเปล่าน๊า” คุณแม่เรียกให้มัซโซะดู...

“ใช่ค่า...ตุ๊กตาหมีของหนูค่า” แต่มองคนถือก็เริ่มหน้าเปลี่ยนสี ตอนนี้มัซโซะกำลังคิดว่าพี่วานนี่คงจะโกรธ...ไม่กล้าขอคืน...

“น้องมัซโซะ...มากินขนมกันเถอะ พี่เอาตุ๊กตามาคืนให้นะ” วานนี่...รู้สึกผิดที่ทำน้องมัซโซะเจ็บ

“เอาตุ๊กตามาคืนเหรอคะ...ขอบคุณนะคะ” มัซโซะปล่อยมือจากคุณแม่ และรับตุ๊กตามากอดไว้อย่างเดิม

        มัซโซะยอมเดินตามวานนี่ไปกินขนมด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย...ต่างคน...ต่างก็ยังไม่ได้พูดขอโทษซึ่งกันและกันเลย จนล่วงเลยถึงเวลากลับบ้านของวานนี่และจินนี่แล้ว

“พี่วานนี่คะ...น้องมัซโซะขอโทษนะคะ ที่ไล่จับพี่วานนี่แล้วก็หัวเราะใส่พี่วานนี่ด้วยคะ” มัซโซะก้มหน้าก้มตาพูด ไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้วานนี่ตกใจแบบนั้น

“ความจริงแล้วพี่ต่างหากที่ต้องขอโทษมัซโซะนะ พี่คิดว่าจะผลักเบาๆ...แต่ว่าน้องมัซโซะตัวเล็กก็เลยกระเด็นไปไกล คงจะเจ็บขอโทษนะ ดีกันได้หรือเปล่า” วานนี่ชูนิ้วก้อยขึ้นมา และยิ้มให้มัซโซะหนึ่งที

“ก็ได้ค่า...” มัซโซะเอานิ้วก้อยเล็กๆมาเกี่ยวเอาไว้ และยิ้มขึ้นมาทันทีทันใด

“เอาไว้มาเล่นกันอีกนะน้องมัซโซะ” จินนี่โบกมือบ้ายบาย และสัญญาจะมาเล่นด้วยกันอีก

        วานนี่กลับไปบ้านพร้อมความสบายใจที่น้องมัซโซะน้องสาวตัวเล็กของซองกี้ไม่โกรธ น่าแปลกจริงๆ มัซโซะกลับคิดว่าตัวเองเป็นคนผิด ทั้งๆที่วานนี่ผลักมัซโซะซะเต็มแรงเลย สงสัย...มัซโซะคงอยากจะให้พี่วานนี่รักมัซโซะและเอ็นดูมัซโซะเหมือนน้องสาวคนนึงแน่ๆเลย...