คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : story4:Love is secret
ถ้าเธอเจ็บเพราะเขาคนนั้นที่ทิ้งเธอไป
ได้โปรดหันมามองคนข้างกายเธอที่อยู่กับเธอเสมอ
ไม่ว่าคนนั้นของเธอจะอยู่หรือจากไป
เเค่นั้นก็พอ
============================================
"เราเลิกกันเถอะ เเอล " เสียงเอ่ยตัดความสัมพันธ์ของร่างบาง
เอ่ยบอกร่างหนาที่อยู่ตรงหน้า
"เธอพูดอะไรออกมาซอ มันไม่ตลกเลยนะ เธอบอกชั้นสิว่าเธอเเค่ล้อเล่น "
ร่างหนาเอ่ยพลางรั้งเเขนร่างบางเอาไว้ เมื่อเห็นว่าร่างบางกำลังจะเดินหนีตนไป
" ชั้นไม่ได้ล้อเล่นแอล เราเลิกกันเถอะ
ตลอดเวลาที่เราคบกันชั้นไม่เคยรักนายเลย"
ซอฮยอนเอ่ยพลางสบัดเเขนของแอลที่รั้งตนไว้
พร้อมกับมองด้วยสายตาว่างเปล่า
"อย่าให้ชั้นต้องเกลียดนายไปมากกว่านี้เลยนะเเอล
ชั้นมีเเฟนใหม่เเล้ว เลิกยุ่งกับชั้นซักที"
เมื่อเอ่ยเสร็จร่างบางก็เดินจากไปทิ้งไว้เเต่ร่างหนาที่ไม่มีเเรงเเม้เเต่จะยืน
จึงทรุดตัวล้มลงร้องไห้อย่างเหนื่อยล้า
ณ วินาทีนั้นชั้นซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกับเเอลออกมาจากที่ซ่อน
เมื่อเห็นซอฮยอนเดินจากไปพร้อมกับทรุดตัวดึงเเอลมาโอบกอด
ไว้พลางเอ่ยปลอบประโลมเบาๆ ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะเเอบฟังทั้งคู่คุยกันหรอกนะ
ชั้นเเค่บังเอิญผ่านมาเท่านั้น ซึ่งการบังเอิญครั้งนี้
ดันได้เห็นเรื่องที่ทำให้เเอลหัวใจเเตกสลาย
"ชั้นทำอะไรผิดว่ะยุน ซอถึงต้องทิ้งชั้นไป"
เเอลเอ่ยถามเมื่อสามารถหยุดร้องไห้ได้เเล้ว
"นายไม่ผิดหรอกแอล เพียงเเต่ว่าเเค่นายกับซอมีความรู้สึก
ไม่ตรงกันก็เท่านั้นเอง นายทำใจเถอะนะ คิดซะว่า
เขาไม่ใช่เนื้อคู่ของนาย"ชั้นเอ่ยปลอบไปพลางหวังว่าซักวันนึง
เขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกครั้ง หลังจากวันที่ซอฮยอนได้เลิกกับเเอลไป
ก็ทำให้เเอลซึ่งเป็นคนเงียบอยู่เเล้วกับคนที่ไม่สนิท
ได้ซึมลงไปมากกว่าเดิม เเต่ยังดีที่เเอลถึงเเม้จะอกหัก
เเต่ก็ยังมาเข้าเรียนทุกคาบ เรื่องการเรียนของเเอลชั้นเลยเบาใจไปเปราะหนึ่ง
เเต่ที่ชั้นเป็นห่วงที่สุด น่าจะเป็นสภาพจิตใจของเเอลมากกว่า
ทำให้ชั้นไม่กล้าจะปล่อยเเอลไว้คนเดียว
ถึงเเม้เจ้าตัวจะบอกชั้นเสมอว่าทำใจได้เเล้ว
เเต่ชั้นยังเห็นร่องรอยความเศร้าหมองยามที่เจ้าตัวเผลอ
"ใจคอแกจะตามชั้นไปทุกทีเลยหรอ
ยัยอิมเหม่ง ชั้นทำใจได้เเล้วหน่า ไม่ต้องห่วง"
แอลเอ่ยบอกชั้นเมื่อชั้นตามเเอลไปอีกครั้ง
"ใช่ชั้นจะตามนายไปทุกที่ ไม่ให้คลาดสายตาเลยล่ะ
ชั้นจะดูเเลนายจนกว่านายจะทำใจได้ วางใจได้ ชั้นเป็นห่วงเเกนะเว้ย"
ชั้นเอ่ยบอกพลางตบบ่า เบาๆ
"ชั้นรู้ว่าเเกเป็นห่วงชั้น ชั้นขอบใจแกมากที่ตามดูเเลชั้นตลอด
เเต่เเกไม่จำเป็นต้องตามชั้นเข้ามาถึงในห้องน้ำชายเเบบนี้ก็ได้
นี้ยังโชคดีนะที่ไม่มีคนไม่อย่างนั้นแกได้ถูกตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงโรคจิตเเน่
ออกไปได้เเล้วเเก ชั้นทำใจได้เเล้วจริงๆเว้ย"
เเอลเอ่ยบอกชั้นพลางเอามือ ขยี้ผมชั้น
"เออๆ ชั้นไปก็ได้ว่ะ เเต่เเกมีอะไร แกเรียกชั้นได้เลยเว้ย
ชั้นจะรีบวิ่งเข้ามาหาเเกทันทีเลย"ยุนอาเอ่ยพลางกำชับด้วยความเป็นห่วง
"ตกลงเเกเป็นห่วงชั้นจริงๆ หรือแกโรคจิตจริงว่ะเนี่ย
ชั้นชักกลัวแกแล้วว่ะ เห็นเเบบนี้ชั้นก็เลือกนะเว้ย"
"ไอ้เพื่อนบ้า ชั้นเป็นห่วงแกเว้ย ชั้นไม่ได้โรคจิตนะ เออ ไปก็ได้ว่ะ"
ชั้นรีบเดินออกมาทันที. แอลนายจะรู้ไหมน่ะ ที่นายบอกว่านายก็เลือกนะ
เเต่ชั้นไม่เคยมีสิทธิ์เเม้จะได้เป็นตัวเลือกของนาย
เเม้ว่าชั้นจะอยู่ข้างนายมานาน เเต่นายไม่เคยมองชั้นเกินเลยกว่าคำว่าเพื่อนสนิทเลย
นายคงไม่รู้หรอกว่าชั้นคิดกับนายเกินเลยคำว่าเพื่อนไป
"โอ๊ย ขอโทษค่ะชั้นไม่ทันได้มองเจ็บตรงไหนหรือเปล่าค่ะ"
ชั้นเอ่ยพลางเงยหน้ามองผู้เคราะห์ร้ายซึ่งถูกชั้นชนจนล้มลงไปทั้งคู่
เนื่องจากชั้นกำลังเหม่อคิดถึงคำพูดคำนั้น
"ยัยเหม่งน้อย เธอก็ยังซุ่มซ่ามเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ
เธอนะเจ็บตรงไหนหรือเปล่า เฮียไม่เจ็บหรอก"
ร่างสูงเเละหล่อเกินมาตราฐานเอ่ยบอกกับชั้น เเต่เดี๊ยวนะ
หน้าคุ้นๆเเหะ คำว่าเหม่งน้อยมีอยู่คนเดียวที่เรียกแบบนี้
หรือว่าจะเป็น
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"เฮียคริส คิดถึงจัง กลับมาจากเเคนาดาตั้งเเต่เมื่อไรเเล้วเฮียเรียนคณะไหน
ยุนคิดถึงเฮียมากนะ ทำไมกลับมาเเล้วเฮียไม่บอกยุนอ่ะ ยุนงอลเฮียเเล้ว เชอะ"
ชั้นพูดพลางหันหน้าหนีจากเฮียคริส ญาติของชั้น
ลูกชายของพี่สาวเเม่ที่ไปเรียนเเคนาดาสามปีเเต่พอกลับมากลับไม่บอกชั้นสักคำ
"โอ๋ๆ ยัยเหม่งน้อย เฮียพึ่งกลับมาถึงเมื่อวาน
กะว่าเช้านี้จะไปรับเรามาที่มหาลัยด้วยกัน เเต่เรากลับชิ่งหนีเฮียมาเรียนซะก่อน
ปกติเราไม่ได้ตื่นเช้าขนาดนี้นิ อย่างอลเฮียเลยนะ
เฮียมีของมาฝากเหม่งน้อยเยอะเเยะเลย"
เฮียพูดพลางจับศรีษะชั้นโยกไปมาแบบที่เฮียชอบทำเป็นประจำเวลาหมั่นไส้ชั้น
จริงอย่างที่เฮียว่าปกติชั้นไม่ใช่คนที่จะตื่นเช้าซักเท่าไร
เเต่ช่วงนี้ที่ชั้นต้องตื่นเช้าก็เป็นเพราะแอลนิเเหละ
ชั้นกลัวว่าเเอลจะคิดมากถ้าปล่อยให้อยู่คนเดียว
ก็เลยต้องรีบตื่นไปปลุกแล้วอยู่เป็นเพื่อน จะได้รู้ว่ายังมีชั้นที่อยู่ข้างเเอลเสมอ
"เชอะ งอลตัวโตๆๆ ไม่รู้เเหละเฮียปล่อยให้ยุนคิดถึงตั้งนาน"
ชั้นเอ่ยพลางสบัดหน้ากลับ
"โอ๋ๆ เหม่งน้อยของเฮีย เฮียก็คิดถึงเหม่งน้อยมากที่สุด
เมื่อวานเฮียเดินทางกลับมาถึงเหนื่อยมากเลยไม่ได้ไปกอดเหม่งน้อยให้หายคิดถึง
เอาอย่างนี้ม่ะ เดี๊ยวเย็นนี้เฮียพาเหม่งน้อยไปเลี้ยงไอศครีม
หายงอลเฮียเถอะนะ เหม่งน้อยคนดี คนสวยของเฮีย"
เฮียคริสเอ่ยเเล้วดึงชั้นเข้าไปกอดแสดงถึงความคิดถึง
ที่จริงชั้นหายงอลเฮียคริสตั้งเเต่ได้ยินคำว่าของฝากเเล้วเเหละ
เเต่ชั้นก็อยากกินไอศรีมฟรีด้วยนะซิ
เเล้วชั้นก็รู้ด้วยว่าถ้าชั้นไม่หายงอลเฮียเค้าง่ายๆเฮียต้องใช้ไอศรีมมาล่อแน่ๆ
ดีจังได้กินของฟรี อิอิ (เจ๊ยุนงกไปไหมเนี่ย:ไรเตอร์)
"หายงอลเฮียก็ได้ เนี่ยเห็นว่าเฮียง้อนะไม่ได้เห็นแก่ไอศรีมหรือของฝากเลยนะเนี่ย"
"งั้นเเสดงว่า ไม่กินใช่ไหมเหม่งน้อย"
"เฮียอ่ะ เฮียก็รู้ว่ายุนชอบกินไอศครีม ยังจะเเกล้งยุนอีก เดี๊ยวก็งอลจริงๆซะเลย"
"โอ๋ๆๆเหม่งน้อย เฮียไม่เเกล้งเเล้ว เดี๊ยวเย็นนี้เฮียมารับนะ "
เฮียพูดพลางโยกหัวชั้นไปมา
"เเล้วตกลงเฮียเรียนคณะไหนอ่ะ เฮียไม่เห็นบอกเค้าเลยแล้วจะให้เค้ารอเฮียที่ไหนอ่ะ"
"คณะเดี๊ยวกับเหม่งน้อยนั้นเเหละเอาเป็นว่ารอเฮียที่ใต้ตึกคณะเเล้วกัน
เดี๊ยวเฮียจะมารับ เฮียไปเรียนก่อนนะเหม่งน้อย ตั้งใจเรียนหล่ะบาย"
เฮียพูดเสร็จก็รีบวิ่งไปทันที สงสัยเฮียจะรีบจริงๆ
ชั้นยังไม่ทันบอกเฮียเลยว่าจะขอพาแอลไปด้วย ขี้ลืมจริงๆเลยชั้น.
ว่าเเต่ทำไมแอลเข้าห้องน้ำนานจัง ตกส้วมไปแล้วมั้งป่านนี้
"ไปเรียนกันยัยอิมเหม่ง รอนานม่ะ
"นินทาถึงก็มาเลยนะ ศักดิ์สิทธิ์จริง
"กว่าจะมานะแก ชั้นนึกว่าตกส้วมไปแล้ว เย็นนี้แกว่างไหมไปกินไอศครีมกัน
มีเสี่ยเลี้ยง"ชั้นเอ่ยถามเเอลออกไป
เเต่เเอลคงไม่ไปหรอกหมอนี้เกลียดของหวานจะตาย
"ไปดิชั้นว่าง ชั้นอยากกินไอศครีมพอดีเลย ว่าเเต่เสี่ยที่ไหนอ่ะ"
เหลือเชื่อว่าหมอนี้จะไปปกติชวนเเทบตายก็ยังไม่ไปวันนี้ไงไปง่ายจังว้า
"แกกินยาลืมเขย่าขวดเปล่าว้า ปกติชวนเเทบตายไม่เคยไปไงวันนี้ไปง่ายจังว่ะ"
ชั้นเอ่ยปากถามเเอลออกไป "ก็เปล่านิ นานๆทีชั้นก็อยากลองกินของหวานมั้ง
ว่าเเต่เสี่ยที่ไหนอ่ะ"เเอลมองชั้นด้วยสายตาคาดคั้นจะเอาคำตอบ
เเต่ชั้นไม่บอกหรอก
"เหอะน้า ไปถึงเดียวนายก็เจอเองเเหละ แล้วชั้นจะเเนะนำให้นายรู้จัก
ไปเรียนกันเถอะ" ชั้นเอ่ยปัดเเอลออกไปพร้อมกับลากเเอลไปเรียน
เมื่อเห็นว่าใกล้เวลาเรียนเต็มทีเเล้ว เเอลทำหน้าไม่พอใจอยู่สักพักนึงที่ชั้นไม่บอกเค้า
เเต่เค้ายังเดินตามที่ชั้นลากออกมา ชั้นรีบลากแอล ออกมาทันทีที่หมดคาบเรียน
เพื่อรีบไปเฮียคริสที่จะพาชั้นกับแอลไปเลี้ยงไอติม
แต่กลับปรากฎนั้นการมุงกันของฝูงชนขนาดย่อม
แถมได้ยินเสียงกรี๊ดปะปลายด้วย แต่ชั้นก็ไม่อยากสนใจมากตอนนี้ต้องรีบหาเฮียก่อน
"เหม่งน้อย"ชั้นได้ยินเสียงเรียกออกมาจากวงล้อม
แล้วคนที่ล้อมอยู่ก็พร้อมใจกันหลีกทางให้เเก่บุคคลนั้น
ทำให้ชั้นมองเห็นคนภายในวงล้อมได้อย่างชัดเจน
"เฮียคริส"คนที่อยู่ท่ามกลางวงล้อมนั้นคือ เฮียคริสนั้นเอง
เฮียก้าวออกมาจากวงล้อมอย่างสง่าผ่าเผย ชั้นก็ลืมนึกไปว่าเฮียชั้นหล่อน้อยซะที่ไหน
talk with writer
มาอัพให้เเล้วนะค่ะ ชดเชยที่อัพช้า
ไรเตอร์ขอโทษนะค่ะ
เดี๊ยวจะมาอัพบ่อยๆๆจ้า
เม้นกันเยอะๆนะ
รักรีดเดอร์ทุกคนจ้า
ความคิดเห็น