คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [TODAE] Space (end)
ผมเห็นแหวนวงที่หายไปตกอยู่ที่พื้น ห่างจากผมไปไม่ไกลนัก
ผมรีบตรงเข้าไปเพื่อที่จะหยิบมัน
แต่กลับมีมือมาคว้าแหวนนั้นไปซะก่อน
ผมเงยหน้าขึ้นมองคนที่มาคว้าแหวนนั้นไป
คุณลุงคนเดิมคนนั้น
ผมยืนมองหน้าเขา มีคำพูดมากมายอยากเอ่ยออกไป
อยากขอร้องให้เขาคืนแหวนนั้นให้ผม อยากขอร้องให้เขาคืนทุกสิ่งที่เขาเอาไปจากชีวิตผม
อยากขอร้องให้เขาคืนคนที่ผมรักที่สุดกลับมา
แต่สิ่งที่ผมทำ คือยืนเงียบๆและปล่อยให้ทุกคำพูดในใจ ถูกระบายออกมาทางหยดน้ำตา
ผมรู้ว่าคุณลุงต้องเข้าใจผม
ผมเป็นคนที่แทบจะไม่ร้องไห้เลยถ้าไม่ถึงระดับที่ทนไม่ไหวจริงๆ
เพราะผมรู้ น้ำตามันแก้ปัญหาอะไรไม่ได้
มันมีแต่จะทำให้คนรอบข้างเป็นห่วง และคนที่จะเป็นห่วงผมที่สุดเวลาที่ผมร้องไห้
ก็คือเขาคนที่คุณลุงพาไปจากผมนั่นแหละครับ
เรายังคงจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้น น้ำตาผมยังคงไหลออกมาไม่หยุด ผมไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย ทำแค่เพียงปล่อยน้ำตาให้มันไหลต่อไปเงียบๆ
แล้วเสียงคุณลุงดังก้องในหัวผมอีกครั้ง
ผมยกมือปาดน้ำตา พยักหน้าอย่างหนักแน่นและชัดเจนที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้
ครั้งนี้ ผมจะไม่ทำผิดพลาดอีกแล้ว
-------------------------
ผมสะดุ้งตื่นสุดตัวเพราะอะไรก็ไม่รู้ หมอนใบนั้นยังคงอยู่แนบอกเหมือนตอนก่อนที่ผมจะผล็อยหลับไป
ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลา ก่อนจะพบว่ามันยังเช้าอยู่มาก แถมผมยังนอนไม่หลับอยู่ค่อนคืน นับๆเวลาแล้ว ผมน่าจะเพิ่งนอนไปได้ไม่เกิน 3 ชั่วโมง
ผมหลับตาลงอีกครั้ง สูดกลิ่นประจำตัวของเจ้าของหมอนที่ยังติดอยู่นิดหน่อย รู้สึกสบายใจอย่างน่าประหลาด จนเหมือนจะเคลิ้มหลับไปอีกรอบ
.
.
.
.
เสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังอยู่ไม่ไกลตัว ...
.
.
.
.
ผมไม่กล้าลืมตา เพราะกลัวเสียงนั้นจะหายไป
ระหว่างที่ยังนอนหลับตาอยู่อย่างนั้น
ผมก็ส่งเสียงแหบๆของตัวเองถามออกไป
ถ้านั่นเป็นพี่จริงๆ ช่วยยืนยันให้ผมมั่นใจหน่อยครับ ว่าผมไม่ได้กำลังฝันหรือคิดไปเอง
เวลาที่แท้จริงอาจผ่านไปไม่นานเท่าไรนัก แต่สำหรับผม มันคือการรอคอยที่เนิ่นนานเหลือเกิน
ความร้อนจากร่างกายของอีกคน ค่อยๆคืบคลานรายล้อมรอบตัวผม
ความอบอุ่นที่ขาดหายไปหลายวัน ความอบอุ่นที่ผมคงไม่สามารถหาจากที่ไหนได้อีก กำลังโอบกอดผมเอาไว้
ขอบตาร้อนผ่าว ถ้าผมลืมตามองพี่ตอนนี้ ผมคงมองหน้าพี่ได้ไม่ชัด มันคงพร่ามัวไปด้วยน้ำตาแน่ๆ
ริมฝีปากที่ผมจำได้และคุ้นเคยเป็นอย่างดี กำลังไล่กดจูบบนเปลือกตาทั้งสองข้างของผม
ผมปล่อยมือออกจากหมอน วาดแขนไปกอดร่างแข็งแรงตรงหน้า ความรู้สึกจากร่างกายที่เคยคุ้นทำให้ผมเผลอปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาทั้งที่ยังหลับตาอยู่
มือของเขาเลื่อนมาลูบหัวผมเบาๆ ซึ่งนั้นยิ่งทำให้ผมปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมามากขึ้น
มือเดียวกันนั้นกดหัวผมให้เข้าไปซุกอกอุ่น ต้นกำเนิดกลิ่นที่ผมคิดถึงมากจนต้องอาศัยสูดกลิ่นนั้นจากหมอน กำลังลอยกรุ่นอยู่ที่ปลายจมูก
ผมสะอึกสะอื้นพูดทุกอย่างที่อยู่ในใจออกมากับอกกว้างนั้น ทั้งขอโทษ เสียใจ ดีใจ ...
ทุกคำที่ผมรู้สึกแต่ไม่เคยคิดจะพูด ตอนนี้ผมจะพูดมันออกมาให้หมด
ผมจะทำทุกอย่างที่จะไม่ทำให้ผมต้องรู้สึกเสียใจในภายหลังอีกแล้ว ...
------------------------------
กลิ่นซุปลอยอ่อนๆมาเข้าจมูกผม
ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนจะพบว่ามีเพียงผมคนเดียวที่นอนอยู่บนเตียง
เปิดประตูห้องนอนออกไป ร่างของคนที่ผมคิดถึงจับใจ ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าเตา
ผมไม่ใช่คนเจ้าน้ำตานะ แต่ภาพที่กำลังเห็นนี้มันทำให้น้ำตาผมเอ่อขึ้นมาอีกครั้ง
ตาคมหันมาสบกับตาเล็กของผม จังหวะนั้นลมหายใจผมสะดุดติดขัด
... เหมือนวันแรกที่เราเจอกัน
รอยยิ้มสำนึกผิดถูกส่งมาจากริมฝีปากบางนั่น ผมที่มองอยู่ทำได้แค่ยิ้มตามทั้งน้ำตา
... กลิ่นซุปกำลังเปลี่ยนไป
มันกำลังไหม้
ผมเห็นเขาตกใจและวุ่นวายกับการพยายามจัดการซุปที่กำลังไหม้ แต่นั่นคือเขา ไม่มีทางอยู่แล้วที่ทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติ
ห้องครัวผมรกเหมือนเจอมรสุม ทุกอย่างกระจัดกระจาย ความจริงผมไม่ชอบอะไรที่เละเทะแบบนี้ แต่ถ้าความเละเทะนี้แลกมาด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเราสองคน
... ผมก็ว่ามันคุ้มค่าเหนือสิ่งใด
------------------------
เขานั่งอยู่บนโซฟา ผมถือแก้วกาแฟที่ชงมาให้เขา
เขาตบที่นั่งข้างตัวเอง ผมยิ้มก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างเขาอย่างเต็มใจ
วางกาแฟไว้ตรงหน้า เขาโอบแขนไว้รอบไหล่ผม ส่วนผมก็โอบแขนไว้รอบเอวเขา ก่อนจะพิงลงไปที่ไหล่กว้างนั่น
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น ปลายสายคือเพื่อนสนิทของผม
ผมรับโทรศัพท์ พูดคุยอยู่สักพักก่อนวางสายไป แล้วกลับไปนั่งพิงคนข้างๆอีกครั้ง
วันนี้ ผมยกทั้งวันของผมให้เขาคนเดียวครับ
เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขาส่งมาให้ผม ซึงรีโทรมา
ผมยิ้ม ก่อนกดรับสาย ทนฟังซึงรีที่บ่นอยู่สักพักเรื่องที่พี่ท็อปผิดนัด บอกว่าจะพาผมเข้าบริษัทพร้อมกันตอนสายๆ
ผมขอโทษปลายสายที่เราสองคนไม่ได้เข้าบริษัท และสัญญาว่าพรุ่งนี้เราจะเข้าไปแน่นอน
ผมวางสาย มองหน้าคนที่นั่งอมยิ้มอยู่ข้างๆ
สงสัยว่าเขาหายไปไหนมา เขาจะรู้ตัวไหมว่าเขาหายไป …
และเขาจะรู้ไหมว่าวันที่ผมไม่มีเขา ผมไม่สามารถอยู่ต่อไปได้
แต่ผมตัดสินใจที่จะไม่ถาม เรื่องที่ผ่านมาแล้ว ไม่จำเป็นต้องไปขุดคุ้ยหาอะไรจากมันอีก
เพียงแค่เก็บมันไว้เป็นบทเรียนเพื่อที่จะไม่ทำผิดซ้ำอีก ก็คงเพียงพอ
---------------------
มือที่โอบรอบไหล่ผมเริ่มซุกซน ย้ายจากไหล่เลื่อนลงมาที่เอว
ผมเงยหน้าสบตาเขา เห็นประกายวิบวับที่มองแล้วก็ชวนให้เขิน
ก้มลงมองข้างล่าง ก็เห็นบางสิ่งที่บ่งบอกได้ชัดเจนว่าเขากำลังต้องการอะไร
เขาพยายามผลักผมลงเพื่อให้นอนบนโซฟา แต่ผมขืนตัวไว้พลางขมวดคิ้ว
คนตรงหน้าเริ่มทำหน้าเสีย ผมถึงได้หัวเราะออกมาพร้อมผลักเขาลงนอนบนโซฟา
ก่อนจะขึ้นไปนั่งคร่อมเขาไว้ ...
สายตาประหลาดใจถูกส่งมาให้ผม ก่อนจะเปลี่ยนเป็นถูกใจ เมื่อผมโน้มตัวเข้าไปใกล้เขามากขึ้น
ผมกระซิบข้างริมฝีปากบางนั้นเบาๆ คำที่ผมอยากบอกเขามากที่สุดในเวลานี้
“ขอบคุณครับที่พี่กลับมา”
-----------------------------
END
ความคิดเห็น