ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 5. เมื่อสวรรค์โปรด 100%
Doctor’s Order
ตอน เมื่อสวรรค์โปรด
Twitter: Tag #ฟิกหมอหล่อ
สัปดาห์นรก!! นี่บอกเลยว่านรกกกกกกกกกกก ตั้งแต่ที่ท่านอาจารย์ประจำภาคมาบอกว่า
“อี้ฝาน ฝากคุณช่วยRoundให้ชิป O1 O2 O3 ด้วยนะ เพราะพวกผมจะต้องไปดูงานที่เมกาอาทิตย์นึง” สรุปง่ายๆก็ครบหมดละครับ ผมราวต้องRoundทุกโอเลยค๊าบบบ ฮือออออ
“ครับ” อี้ฝานขานรับคอตก ไม่มีเถียงไม่ถามว่าง่ายสุดๆ เพราะเขารู้ชะตากรรมตั้งแต่พี่เลขาภาคเดินมาบอกตอนซื้อกาแฟไปฝากพี่แก เหตุที่ผมถูกทิ้งเป็นชิปอย่างโดยเดี่ยวคนเดียวก็เพราะ ผมเก่งไง อาจารย์เฟิ่งบอกมา เหรอ? ผมเก่งเหรอ
หึหึ เรื่องนั่นมันแน่อยู่แล้ว แต่มันใช่เรื่องมั้ยคร๊าบบบบ ที่จะทิ้งผมคนเดียวเพราะอาจารย์มั่นใจว่าผมดูแลสถานการณ์ได้
ขอบคุณที่อาจารย์มองว่าผมเก่ง คราวหน้าอาจารย์ก็มองว่าผมโง่แล้วพาผมไปดูงานด้วยก็ได้นะครับ
“หมออี้ฝานน้อยใจปะเนี่ย ที่ถูกทิ้งคนเดียว แต่เพราะอาจารย์เขาอยากให้คนอื่นได้ไปดูบ้าง เพราะหมอไปทุกปีแล้ว
แล้วหมอก็มีงานที่ต้องเคลียร์อยู่ที่จีน อ้อ เดือนหน้านะจ๊ะต้องไปพรีเซนส์งานที่ฮ่องกงแล้วด้วย” พี่ซูลี่เลขาอาจารย์เฟิ่งที่ปรึกษาวิจัยอันเคารพรักยิ่งของผมเอ่ยข้นมา ดูเหมือนจะเห็นใจผมเนอะ แต่สุดท้ายก็ทวงงาน
อี้ฝานรับซองเอกสารที่อาจารย์ฝากไว้กับเลขา ก่อนเดินคอตกออกมา พรุ่งนี้ทีมก็เดินเดินทางกันแล้ว และอี้ฝานก็จะเป็นพี่ใหญ่สุดที่คอยดูแลทีมหมอออโธที่เหลือในรพ. ฮ่าๆๆๆ หัวเราะทั้งน้ำตาเลยครับ ............
แผนกออโธฯของรพ.สังกัดมหาวิทยาลัยที่อี้ฝานเรียนและทำงานไปด้วย แบ่งออกเป็นสี่ทีม แบ่งเป็น O1-4 และO hand เป็นออโธเฉพาะทางเรื่องมือ คือO hand จะไม่ยุ่งกับส่วนใดๆของร่างกายทั้งสิ้น ยกเว้นมือเท่านั้น ก็ยังดีที่ชิปโอแฮนด์ยังอยู่ ไม่ได้ไปเมกากับเค้า อี้ฝานเลยได้ดูแค่โอที่เหลือแต่แบบโอที่เหลือ ฮ่าๆๆ ขอแกล้งตายก่อนได้มั้ยครับบบ
.....
..
.
.
.
.
“ไม่เห็นหน้าเห็นตาเลยนะพี่” อี้ฝานที่กำลังจ้วงข้าวที่โรงอาหารของรพ.อย่างไม่สนใจใคร เงยหน้าโทรมๆขึ้นมามองน้องชายสุดที่รักที่นั่งลงตรงข้ามกับเขาก่อนพิจารณา ใต้ตาเขาดำกว่าไอ้แพนด้าแล้ว............. -0-
“กูไม่ว่าง” พูดจบก็จ้วงข้าวต่อ นี่มันกี่โมงแล้วนะ เคสที่ERรอconsultเพียบ โอ้ยยย จะเป็นลม ขอล้มพับตรงนี้ได้ปะวะ
“ค่อยๆกินก็ได้พี่ เดี๋ยวก็สำลักตายหรอก ละเนี่ยหน้าโทรมมากได้นอนปะเนี่ยพี่ผม หมดหล่อเลยวะ” จื่อเทาที่เริ่มวิจารณ์หนังหน้าของพี่ชายตัวเอง ปกติพี่คริสมันจะหล่อเนี้ยบมาก นี่อะไรตอหนวดเริ่มมาแล้วใต้ตาก็ชนะเลิศเขาไปเรียบร้อยแล้ว พี่จะรู้อะไรมั้ยครับว่าพี่หายหน้าไปสี่ห้าวันเนี่ยพี่ลู่หานโดนเต๊าะไปมากขนาดไหน
“พี่คริสๆ”
“อะไร กูรีบ” อี้ฝานที่กินไปมองนาฬิกาไปพูดเสียงห้วน จนจื่อเทาเบ้ปากใส่
“โอเค รีบมาก ไม่อยากฟังเรื่องพี่ลู่หานใช่ปะ จะฟังมั้ยเนี่ย” จื่อเทาพูดจบ อี้ฝานหยุดจ้วงก่อนถอนหายใจ
คือไอ้รักมันก็รัก แต่ตอนนี้ทุกเวลาวินาทีมีค่ามากๆ ลู่หานเป็นหมอก็เข้าใจใช่ปะว่างานเรามันสำคัญมากๆ
ชีวิตคนไข้ต้องมาก่อน เราต้องเสียสละและอดทน
“ไอ้เทา กูรีบมาก อยากพูดอะไรก็รีบพูดมา”
“เอ้อๆ พูดก็ได้วะ ที่พี่หายหัวไปหลายวัน รู้ปะว่ามีแต่คนมาขายขนมจีบพี่หานกี่คน ทั้งไอ้ที่พี่ก็รู้ๆอยู่แล้ว ไหนจะเด็กปีสี่ที่พากันกรี๊ดกราดพี่หานน่าดู ปล่อยไว้นานๆระวังจะโดนคาบไปนะคร๊าบ” โอ้ยยยย ไอ้เทา กูยิ่งยุ่งๆยิ่งหาเรื่องปวดหัวมาให้
ตกลงมึงน้องกูปะเนี่ย ชอบหาเรื่องให้กูจัง
“แล้วมึงดูแลหานๆของกูยังไง ปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้” ตอนแรกก็กะจะไม่สนละ อีกแค่สองวันก็ลั้นลาได้
แต่ก็นะ เฮ้อออ ลู่หานทั้งคน
“โหยย หานๆของพี่ดูง่ายซะที่ไหน ใจดีกับคนเขาไปทั่ว ยกเว้นกับพี่คนเดียวแหละ” ไอ้เทา! ตกลงมึงน้องกูจริงปะเนี่ย
“ไอ้สัด พูดตรงไปละ ฝากบอกหานๆว่ารอกูหน่อย กูช่วยชาติอยู่ เสร็จภารกิจจะไปรับมาดูแลต่อ ตอนนี้หานๆต้องเสียสละ”
จื่อเทาได้แต่มองพี่ชายที่รัวใส่เขาไม่หยุด ทำได้แต่พยักหน้ารับ
“กูไปละ ฝากเก็บจานด้วย” ว่าแล้วก็เดินตัวปลิวหายไปในฝูงชน ปล่อยให้จื่อเทามองภาระที่ไม่ก่อแต่ต้องเอาไปจัดการให้ อะไรวะ อุตสาห์เอาข่าวมาบอกแล้วทำกับน้องแบบนี้เหรอ แล้วเขาจะไปบอกพี่ลู่หานยังไงกับสาสน์แปลกๆที่พี่คริสบอกไว้ ขืนพูดแบบนั้นไปเป็นเขาเองที่จะโดนแข้งพี่หานแทน
...
.
.
.
“อีกแค่สองวันๆ” ระหว่างทางที่เดินไป ER อี้ฝานก็ได้แต่พึมพำไปมา เขาเริ่มกากบาทนับถอยหลังการกลับมาของทีมออโธที่บินลัดฟ้าไปดูงาน เฝ้าภาวนาให้รีบกลับมาเร็วๆ มาทำงานกันเร็วๆ เพราะห้าวันที่ผ่านมานี่ทำเอาอี้ฝานกลายสภาพจากหนุ่มหล่อเนี๊ยบ มาเป็นหล่อเซอร์แล้ว (คิดไปเอง) การวิ่งรอกแทบทุกตึกในรพ.ที่consul ortho ไม่ใช่เรื่องตลก แต่เป็นเรื่องนรกต่างหาก ถ้าพ่นไฟได้พ่นแม่มไปแล้ว ย๊ากกกกกกกก จะบ้าตายแล้วเว้ยยยยยย
“พี่หมอคริส? เฮ้ยใช่พี่หมอคริสจริงด้วย” เสียงเจื้อยแจ้วที่ดักทางอี้ฝานไว้ จนอี้ฝานต้องเบรกทันทีแบบช่วยไม่ได้
เมื่อไหร่จะถึงERวะ จะโดนพี่พยาบาลกินหัวมั้ยเนี่ยกู
“อ้าว ป๋ายเซี่ยนเองเหรอ หายดีแล้วใช่มั้ย” เมื่อเลี่ยงไมได้ก็ต้องหยุดคุย เพราะเด็กน้อยตรงหน้าดูตื่นเต้นมากที่ได้เจอเขา
รักษาลุค ดูดีๆ ท่องไว้
“ครับ หายดีแล้ว วันนี้มาตรวจตามนัดกับคุณหมอตาหวาน” คุณหมอตาหวานนี่ลู่หานใช่มั้ย ป๋ายเซี่ยนนี่เข้าใจเรียก
น่ารักชะมัดเลย... คิดแล้วก็อยากไปนั่งมองตาหวานๆนั่นจัง เฮ้ออออ
“พี่หมอคริสทำงานหนักเหรอครับ ดูเหนื่อยๆ แต่แบบนี้ก็หล่อไปอีกแบบ ดูเซอร์ๆดี” เห็นมั้ย เขาไมได้เข้าข้างตัวเอง
คนมันหล่อทำยังไงก็ยังหล่อ
“แต่ใต้ตานะคล้ำไปนะครับ ต้องบำรุงด่วน” โอเคครับ พี่รู้แต่มันทำไม่ได้น่ะครับ
“แล้วนี่ป๋ายเซี่ยนไม่ไปรอตรวจเหรอหรือตรวจเสร็จแล้ว” อี้ฝานถามขึ้นบ้าง
“ยังไม่ได้ตรวจเลย คิวของป๋ายเซี่ยนอีกตั้งนาน เลยลงมาหาไรกินก่อนดีกว่า เมื่อกี้ตอนอยู่ข้างบนเจอหมอหูกางด้วย
พูดกวนประสาทชะมัด เลยไม่อยากหายใจร่วมชั้นเดียวกัน ลงมาดีกว่า” อี้ฝานมุมปากกระตุกทันที แค่รู้ว่าไอ้เดนท์สามตาขวางมันออกตรวจกับลู่หานก็เซ็งชะมัด ก็เขาอยู่ทีมเดียวกันให้ทำไงได้ หมอออโธอย่างเขาก็ต้องหมั่นไปหาไม่งั้นก็ไม่เจอ แต่พูดแล้วก็คิดถึงวะ ห้าวันเลยนะเว้ย ห้าวันที่ไม่เจอหน้า หานๆของเค้าจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้ ได้กินข้าวตรงเวลามั้ยน้อวววว
“ยังไงก็แว้บขึ้นไปดูคิวนะ เดี๋ยวพลาดคิวจะยุ่งเอา” ป๋ายเซี่ยนพยักหน้ารับพร้อมยิ้มตาหยีให้
“ไม่ต้องห่วง ผมติดสินบนพี่พยาบาลหน้าห้องแล้ว ถ้าใกล้ถึงคิวป๋ายเซี่ยนให้โทรมาบอกด้วย” ร้ายวะ ไอ้เด็กนี่มันร้ายนะเนี่ย อี้ฝานได้แต่ยิ้มให้กับความฉลาดที่ไอ้เด็กนี่มันมี ก็ไม่ไรมากหรอกวิธีติดสินบนนี่เขาใช้บ่อย ฮ่าๆๆ
“ร้ายแต่เล็กแต่น้อยนะเรา เอ้อ เดี๋ยวพี่หมอต้องไปแล้ว มีตรวจคนไข้ที่ห้องฉุกเฉินน่ะครับ” อี้ฝานที่คุยเพลินเริ่มคิดได้
จึงจำเป็นต้องล่ำลาป๋ายเซี่ยนก่อน
“เดี๋ยวครับพี่หมอคริส ขอเบอร์พี่หมอคริสหน่อยได้มั้ย” ยังไม่ทันจะได้เดินออกไป ก็โดนพูดดักทางไว้ก่อน
อี้ฝานหันมามองป๋ายเซี่ยนอย่างแปลกใจ
“เอ๋? มีธุระอะไรกับพี่เหรอ” ถามขึ้นอย่างแปลกใจ น้องก็เป็นคนไข้ผ่าไส้ติ่งนะครับ จะเอาเบอร์พี่ไปทำไมครับ
“ปีหน้าป๋ายเซี่ยนจะสอบเข้ามหาลัยฯแล้ว ป๋ายเซี่ยนอยากเป็นหมอแบบพี่หมอคริส เลยอยากได้คำแนะนำอะครับ”
พูดแล้วก็ยิ้มให้อี้ฝาน อี้ฝานได้แต่พยักหน้ารับ ก่อนยื่นมือถือให้ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ก็น้องนุ้งละนะ
ป๋ายเซี่ยนพอรับมือถือจากอี้ฝานไป จากยิ้มๆก็ทำหน้านิ่งทันทีที่เห็นหน้าจอมือถือ แต่ก็แค่แว้บเดียวเท่านั้นแหละ
ก่อนกดเบอร์ตัวเองแล้วโทรออก เสร็จแล้วก็ส่งมือถือคืนอี้ฝาน
“พี่หมอคริสใจดีจังเลย เดี๋ยวป๋ายเซี่ยนจะโทรหานะครับ” ไม่พูดเปล่า พุ่งเข้ามากอดอี้ฝานจนอี้ฝานได้แต่ยืนเหวอ
“เออ...ครับ” พูดรับแบบงงๆ ก่อนขอตัวจากป๋ายเซี่ยนแล้วสปีดเท้าอย่างรวดเร็วเพื่อไปER โดยที่ป๋ายเซี่ยนได้แต่โบกมือบายๆตามหลัง พร้อมรอยยิ้มที่อยากจะคาดเดา .......
.....
..
.
.
.
.
.
50%
“พี่คริสๆ บ่ายสามละนะพี่ ตื่นเถอะ” อี้ชิงที่เห็นพี่เมทร่วมห้อง นอนตายตั้งแต่หกโมงเย็นเมื่อวานยันบ่ายสามของวันนี้
เขย่าร่างพี่ไปมาเพื่อหวังจะให้ตื่น อี้ฝานที่เหมือนตายไปละ พลิกตัวไปอีกด้านก่อนกอดตุ๊กตาหมีตัวใหญ่แล้วเอาหน้าซุก
อี้ชิงส่ายหัวอย่างเหนื่อยหน่ายให้กับพฤติกรรมของพี่เมท
“ขอลู่หาน.... เอาลู่หานมาปลุกหน่อย” พี่ครับถ้าจะเพ้อเจ้อก็ให้อยู่ในขอบเขตหน่อย นี่มากไปครับ ขอมากไปไม่มีทางเป็นไปได้ครับ
“พี่คริส อย่าเวอร์ครับ อยู่กับความเป็นจริงบ้าง” อี้ชิงไม่คิดจะปลุกต่อเลยว่าเหน็บแทน อี้ฝานดีดดิ้นไปมาบนเตียงอย่างขัดใจ ก่อนฟัดกับตุ๊กตาหมีพักใหญ่ค่อยลุกขึ้นมาทำหน้ายุ่งๆ
“มึงดับฝันกูตลอด ไอ้น้องไม่รักดี” ตะโกนว่าอี้ชิงก่อนลุกเดินดุ่มๆเข้าไปในห้องน้ำ
น้องเมทได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างระอา สงสัยพี่จะทำงานหนักมากเกินไป ไอ้สงสารก็สงสารอยู่หรอกตอนที่ทำงานอยู่คนเดียว แต่มันก็ช่วยไม่ได้นี่หว่า คนละภาคอะ ช่วยไม่ได้จริงๆ แต่ตอนนี้ก็ได้หยุดแล้วนิ่ อาจารย์สมนาคุณให้หยุดตั้งสามวัน น่าอิจฉาเป็นบ้า
.
.
ยังไม่ทันที่อี้ชิงจะได้นอนดูทีวีอย่างสงบๆก็มีเสียงดังที่หน้าห้อง ชีวิตผมนี่มัน..... จริงๆ
“พี่คริสๆ พี่คริส!!! ตื่นยังวะ ปังๆ ตื่นยัง” โอ้ยยยย ประตูห้องจะพังครับ ไอ้เสียงเด็กปอสามแต่สารร่างแทบจะพังประตูเข้ามาได้นี่มันไม่ใช่ใคร คนเดียวเลย ไอ้แพนด้าบ้า!
“จื่อเทา! เคาะดีๆไม่เป็นรึไงวะ ทำไมต้องมาทุบๆประตูเนี่ย ถ้าพังไปจะเป็นยังไง แกจะเสียเงินซ่อมให้ใช่มั้ย?
และนอกจากนี้นะ มันเป็นการรบกวนชาวบ้านเขา นี่มันหอพักของแพทย์ไม่ใช่โรงเรียนอนุบาล ที่แกจะมาวิ่งเล่นเอะอะโวยวายได้” อี้ชิงหลังจากที่ไปเปิดประตูให้จื่อเทา ก็สวดยาวจนจื่อเทาก็ต้องมือปิดหู ลืมไปเลย... ลืมไปว่าพี่อี้ชิงอยู่ในห้องด้วย ปกติไม่เห็นอยู่ ครั้งนี้ซวยชะมัดบ่นยิ่งกว่าแม่
“ครับๆ จื่อเทาอนุบาลสามห้องทานตะวัน ขอโทษครับคุณครู”
“เพื่อนเล่นเหรอ? เพื่อนเลยเหรอไอ้แพนด้า” ว่าแล้วก็เอาหมอนฟาดหัวน้องเป็นการลงโทษ จื่อเทาที่ไม่ทันตั้งตัวก็โดนฟาดไปอย่างจัง แต่แค่ครั้งเดียวแหละพอตั้งตัวได้ก็ใช้วิชาวูซูที่ไปร่ำเรียนมา หลบหลีกการประทุษร้ายอย่างคล่องแคล่ว
“สนุกมากปะพวกมึงน่ะ” อี้ฝานที่เดินออกมาจากห้องน้ำ พูดใส่น้องที่กำลังวิ่งไล่ฟาดกันรอบห้องอย่างเซ็งๆ
ก่อนเดินไปหน้ากระจกแล้วลงมือทาครีมที่วางเรียงรายประหนึ่งเคาท์เตอร์เครื่องสำอางดัง
“พี่ๆ มีไรจะมาบอก” จื่อเทาที่ยุติสงครามหมอนกับอี้ชิงแล้ววิ่งมายืนข้างๆอี้ฝาน ก่อนพูดอย่างตื่นเต้น
“อะไร” อี้ฝานถามขึ้นแบบไม่ตื่นเต้นด้วย จนจื่อเทาทำหน้าเซ็งใส่
“โหยยพี่ ตื่นเต้นกับน้องหน่อยก็ไม่ได้ เดี๋ยวก็ไม่เล่าให้ฟังหรอก” แหน่ะมีเล่นตัว เดี๋ยวยันติดข้างฝา
“เพื่อนเล่นเหรอสัด” หันไปขู่ จนจื่อเทาบู้ปากใส่ เอาแต่ใจชะมัดพี่ใครวะ
“ก็น้องแหละ ไม่ใช่เพื่อนหรอก พี่สองคนนี่สมกับเป็นเมทกันจริงๆ พูดเหมือนกันเลย” ไม่วายยังแอบแขวะอี้ชิงอีก
จนเจ้าตัวต้องยกกำปั้นขู่แบบพูดมากเดี๋ยวจะโดนอีก
“กูสอนน้องกูมาดี ว่าแต่มึงเหอะ จะพูดได้ยัง เล่นตัวมากเดี๋ยวกูจับแก้ผ้าแล้วเอาไปยืนทิ้งไว้ตรงระเบียงนะ” พูดจบ
จื่อเทาถอยจากอี้ฝานก้าวหนึ่งในทันที เพราะอี้ชิงก็เริ่มหันมามองเขาด้วยสายตาไม่น่าไว้ใจ
โอ้ยยย นี่เข้าถ้ำเสือชัดๆไม่น่าเลยยยย จะรอดออกไปเปล่าเนี่ยกูวววววว
“โหพี่ ก็นะเล่นตัวไรกัน นี่ข่าวดีนะ ข่าวดีสุดๆจะเล่าละนะ ฟังนะ” จื่อเทารีบพูดในทันที เพราะอี้ฝานกับอี้ชิงเริ่มหักนิ้วกร๊อบๆรอเขาอยู่ แง้ๆๆ แม่ต๋าเทาเทาอยากกลับบ้าน
“ก็เนี่ย เมื่อกี้พี่เลขาภาคเอาเอกสารมาให้พี่ลู่หาน แล้วพี่ลู่หานไม่อยู่ผมเลยได้รับฝาก แล้วผมก็หวังดีกับพี่ใช่ปะ
จะต้องเก็บข้อมูลพี่หานมาเล่าให้พี่ฟัง นี่ผมก็เสี่ยงตายเลยนะแอบแงะเอกสารจากซองมาอ่าน เสี่ยงตายสุดๆเลยใช่มะอะไรแบบนี้ คือถ้าพี่ลู่หานรู้ผมก็คงไม่รอด เพื่อพี่คริสเลยนะ จื่อเทาคนนี้ถึงได้ลงทุนเสี่ยงชีวิตขนาดนี้ ก็นะถ้าไม่ใช่พี่คริสผมก็คงจะ...........” ยังไม่ทันจะเข้าเรื่อง จื่อเทาก็ต้องสะดุ้งกับเสียงของอี้ฝาน
“ไอ้เทา! มึงจะอ้อมโลกเพื่อ? เอาน้ำไม่เอาเนื้อ เดี๋ยวมึงจะโดน เล่าดีๆ!”
“คร๊าบ......” ขานรับเสียงอ่อยๆ ก่อนกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่ แล้วเล่าต่อ
“งานที่ฮ่องกงเดือนหน้า มีชื่อพี่คริสกับพี่ลู่หานสองคนที่ได้ไปคร๊าบ” พูดจบก็ถึงกับหมดแรง.. ฮืออออ เป็นสายสืบให้ไอ้พี่คริสแม่มซวยไปสามปีสี่ชาติ โคตรข่มขู่น้อง โคตรเอาแต่ใจ นิสัยเหี้ยมาก แม่มไม่น่าบ้านอยู่ใกล้กับมันเลยยยยยย
อี้ฝานพอได้ยินสาระของเรื่องก็แทบลุกเต้นในห้องด้วยความดีใจ เดี๋ยวก่อนเรื่องเต้นเอาไว้ก่อน ต้องมาคิดว่าจะทำไงดี
ให้ลู่หานตกลงปลงใจกับเขาก่อนไปฮ่องกง ไม่อย่างงั้นก็อดสวีทกันที่ฮ่องกงน่ะสิ ต้องทำเป็นหมามองเครื่องบินตลอดทริปก็หมดสนุกเลย ความโรแมนติกหายเกลี้ยง จะไปเดินจับมือชวนลู่หานนั่งรับลมริมอ่าววิคตอเรียก็ไม่ได้ เดี๋ยวโดนถีบตกอ่าวละแย่เลย เฮ้ออออ นี่มันเครียดกว่าทำวิจัยให้เสร็จแล้วเอาไปนำเสนอเลยนะ พูดถึงวิจัยมันถึงไหนละวะ ลืมมันไปเลย............ -*-
“แล้วไปทำอะไรกันที่ฮ่องกงอะ?” อี้ชิงที่เงียบมานานถามขึ้นมา อี้ฝานถึงกับอึ้งนั่นสิไปทำอะไรที่ฮ่องกงเดือนหน้าอย่าบอกนะว่า........
“ประชุมวิชาการ พี่คริสก็ไปพรีเซนส์งานวิจัยไง”
ห๊ะ! พรีเซนส์งานวิจัย!! โอ้ยยย ม่ายยย มันไม่จริงงงงงงงงงงงงงง
“อะไร? พี่เป็นอะไร” อี้ชิงถามขึ้นด้วยความสงสัยเพราะหน้าอี้ฝานจากที่ร่าเริงอยู่ กลับทำหน้าเหมือนจะตายให้ได้
จนจื่อเทาก็มองอย่างสงสัยเหมือนกัน
“เป็นดิวะ เป็นปัญหาใหญ่ด้วย” ใหญ่มากกกกกกกกกกกก ใหญ่เท่าโลกกกกกก
ใหญ่เท่ากาแล็คซี่ที่กูอาศัยอยู่เนี่ยแหละ!
“อย่าบอกว่านะว่า งานวิจัยพี่ยังไม่เสร็จ?” มึงไม่ไปใบ้หวยเลยละอี้ชิงเดาแม่นสัด เอ้อ! ถูก! งานกูยังไม่เสร็จแล้วกูจะได้ไปมั้ยฮ่องกง คิดสิคิดดดดดดดดดดดดดดด
“อ้าว งั้นพี่ลู่หานต้องไปฮ่องกงคนเดียวดิ” ปากเหรอนั้นที่พูด เดี๋ยวเอาตรีนยัดปากน้องหรอก
“ไม่มีทาง! สามวันนี้แหละเทพคิริสึจะจุติ จะมาประทับร่างกูเพื่อเผางานให้เสร็จ ซึ่งแน่นนอนรับรองอัจฉริยะขั้นเทพเรียกพ่อขนาดนี้ เผาไม่เสร็จให้มันรู้ไป อ๊ากกกกกกกกก สู้ๆ สู้เว้ยยย” ตะโกนเสียงดังเพื่อเรียกพลัง ก่อนกำหมัดอย่างมาดมั่น
จนจื่อเทาต้องเดินไปยืนใกล้อี้ชิงเพื่อหาเพื่อนร่วมชะตากรรม พี่ชายผมเป็นบ้าแล้ว ฮืออออ ใครก็ได้พาพี่คริสไปConsultจิตเวชที
.......
..
..
.
END 100% Ep.5
*มาช้ายังดีกว่าไม่มา แต่เอ๊ะ! มีคนรอฟิกเราเหรอ? เราไม่เห็นคนเมนต์เลยอะ แท็กก็ไม่มีนะ แต่ไม่เป็นไร
เราบ้าคนเดียวก็ได้ ฮืออออออออ
Twitter : #ฟิกหมอหล่อ
*** เจอเซ็นเซอร์คำเลยต้องแก้ไข
***เข้ามาแก้แท็กฟิกเฉๆยค่าาา เพราะมันชนกันโครมมม -0-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น