[fic reborn]ค้นหัวใจยัยน่ารัก

ลำดับตอนที่ #48 : ตอนพิเศษเป็นฉันได้ไหมตอนจบ

(เนโกะxเบียคุรัน)
คุณเชื่อเรื่องเนื้อคู่รึเปล่าคนที่เป็นเนื้อคู่ต้องได้อยู่ด้วยกันไปจนตายตอนแรกผมก็เชื่ออยู่หรอกนะแต่ก่อนที่เธอคนนั้นจะจากไป

"ในที่สุดพี่ทิมเบอร์ก็ขายออกซะทีเนอะซือจัง"ฉันหันไปพูกับซือจังที่เพิ่งกลับจาก
สนามบิน

"นั่นสิแล้วเมื่อไหร่จะถึงตาเธอซะทีล่ะเนโกะ-_-"ซือจังมองมาที่ฉัน

"ไม่เอาหรอกยังไงเนโกะก็จะอยู่เป็นสัตว์กล่องของซือจังตลอดไป"ฉันกระโดดกอดคอ
ซือจัง

"ขอให้มันจริงเถอะ"ซือจังลูบหัวฉันเบาๆ

"อยู่แล้วเมี้ยว^0^"ยังไงฉันก็ไม่มีทางไปจากซือจังงหรอกฮิฮิ

หลายปีต่อมา

"ซือจังT^T"ฉันมานั่งร้องไห้อยู่ริมสระน้ำคนเดียวซือจังแต่งงานแล้วแงT0Tยังงี้ซือจังก็แทบไม่มีเวลาให้ฉันน่ะสิแงหนูไม่ยอม(ปัญญาอ่อน-_-//ไรเตอร์)

ตุ๋ม

เอ๋เสียงอะไรน่ะฉันเดินไปที่ต้นเสียงก็พบกับผู้ชายคนหนึ่งกำลังปาก้อนหินลงน้ำฉันรู้สึกสนใจอย่างหน้าประหลาดรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเศร้าแววตาที่พยายามกลั้นน้ำตาไว้มันทำให้ฉันละสายตาจากเขาไม่ได้เลย

"ใครน่ะ"เขาหันมามองที่ฉันมันเหมือนมีมนต์สะกดไว้ไม่ให้แอบหรือซ่อนตัว

"เอ่อฉัน"ฉันค่อยๆก้าวเท้าออกมาจากพุ่มไม้พระเจ้าท่านกำลังเล่นตลกอะไรกับฉัน

(เบียคุรัน)

ร่างของเด็กน้อยตัวเล็กๆค่อยเดินออกมาเด็กคนนี้เหมือนเคยเจอที่ไหนนะ

"อ้าวเธอนั้นเองหรอ^-^"ผมทักไปงั้นแหละร่างเล็กทำหน้างง

"เราเคยรู้จักกันด้วยหรอเมี้ยว?"เธอถามเออจะว่าไปก็จริงนะ

"งั้นถือซะว่าฉันจำคนผิดก็แล้วกันนะ^^"ผมไม่มีวันหน้าแตกหรอกหึหึ
(แกเป็นแบบนี้เองหรอ-_-)ผมล้วงเอาถุงมาช์เมลโล่ขึ้นมากิน

โครกกกกกก

0/////0ร่างเล็กเอามือปิดท้องตัวเองผมหัวเราะออกมาเบาๆ

"กินไหมล่ะ"ผมชูถุงมาช์เมลโล่ขึ้นมาให้เธอดู

"ขะขอบคุณนะเมี้ยว"เธอนั่งลงข้างๆผมแล้วหยิบมาช์เมลโล่ขึ้นมาดู

"กินสิอร่อยนะ"เธอยังคงจ้องมันต่อไปสุดท้ายจึงยอมกินเข้าไป

"อะอร่อย*////*"เธอยิ้มออกมาอย่างน่ารักแก้มเธอเป็นสีชมพูน่ารักเฮ้ยอย่างนี้ผมก็เป็นพวก
โลลิค่อนอ่ะดิหยุดความคิดเลยนะผมสะบัดหัว

"นี่ๆ"เธอดึงเสื้อผม "ขออีกนะ"เธออ้อนผมอ้ากกกกฆ่าผมเลยสิผมไม่อยากโดนจับ
ข้อหาพรากผู้เยาว์นะ
�
"เอาไปสิ"ผมยังยิ้ม(เพื่อปกปิดความหื่น)แล้วยื่นถุงให้เธอ

"ง้ำๆอร่อยจังเมี้ยว><"ขอร้องล่ะหยุดทำท่าน่ารักๆอย่างนั้นซะที

ที่จริงผมน่ะเพิ่งอกหักมาสดๆร้อนๆแล้วผมก็ยังไปร่วมงานตามคำขอของเจ้าของงานอีก
หึหึแล้วผมก็ยังหน้าด้านไปหอมแก้มเจ้าสาวซะด้วยจนเจ้าบ่าวแทบจะฆ่าผมตายคางาน
อยู่แล้วแต่ผมก็รอดมาได้เพราะซือจังและเธอก็เป็นเจ้าสาวซะด้วย

"เป็นอะไรรึเปล่าเมี้ยว"เธอยื่นหน้าเข้ามาถามผม
�

"ปะเปล่า-.,-"เลือดกำดาวแทบกระชูด

"ฉันชื่อเนโกะนะเมี้ยว"เธอแนะนำตัว

"ผมเบียคุรัน^^"

"อืมเบียคุรันคุง"เธอลุกขึ้นมาแล้วเอื้อมมือมา

"หืม?"

"ไปด้วยกันไหมล่ะ^0^"เธอยิ้มกว้าง

"ไปไหนหรอ"

"ฉันมีที่หนึ่งอยากให้เบียคุรันคุงได้เห็นน่ะไปนะ"เธอกุมมือผม

"ก็ได้ๆ"ผมยอมลุกและเดินตามเธอไป

สวนสาธารณะ

"ทางนี้เบียคุรันคุง"เธอโบกมือเรียกผม

"คร้าบๆ"ผมก็ยังเดินตามเธอไป

ฟุบ

ผมลื้นเข้าไปในดงดอกไม้อะไรเนี่ยกลีบดอกไม้ติดหัวผมเต็มไปหมด

"เบียคุรันคุง0-0"เธอรีบวิ่งมาดู

"ไม่เป็นไรหรอกครับ"ผมยันตัวเองขึ้นมาก็พบว่ารอบตัวเป็นทุ่งดอกไม้ไปหมดแล้ว

"ทางนี้เบียคุรันคุง"เธอจูงมือผมมาที่ทุ่งดอกคาร์เนชั่น

"เอานี้ฉันให้"เธอยื่นดอกคาร์เนชั่นสีชมพูมาให้ผม

"ให้ฉันหรอ"เธอผยักหน้าผมจึงหัวเราะเบาๆแล้วรับมันมา

"ความหมายของมันคือ'ความรักของฉันกำลังจะผลิบาน โปรดถนอมหัวใจรักฉันด้วย'
ใช้ไหมล่ะ"ใบหน้าสีขาวของเธอตอนี้กลายเป็นสีชมพูไปซะแล้ว

"นี้เธอกำลังสารภาพรักกับฉันอยู่งั้นหรอ"เธอไม่ตอบได้แต่ก้มหน้าหนีผมกระซิบข้างหูเธอ

"แล้วจะอยู่กับผมตลอดไปไหม"เธอสะดุ้งเล็กน้อยผมหันหลังเตรียมจะเดินกลับ

แต่เธอก็กอดผมจากข้างหลังไว้

"อะอืมฉันจะอยู่กับคุณตลอดไป"ตอนนี้ผมเริ่มเข้ากบคำว่ารักซะแล้วล่ะผมเองก็จะอยู่กับเธอตลอดไป

...........................

...................

.........

แต่ความสุขมันมักไม่ยั่งยืน

เอี้ยดดดดด ตูมมมมมมมม

"เด็กในท้องปลอดภัยดีครับแต่ผมเสียใจด้วยนะครับคนไข้เสียชีวิตแล้วครับ"

สิ้นคำของคุณหมอชายหนุ่มทรุดตัวลงทันทีหัวใจของเขาแตกสลายไปในพริบตา

เขารู้ว่าต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึนอยู่แล้วแต่เขาไม่น่าเชื่อว่ามันจะเร็วขนาดนี้

'ฉันจะอยู่กับคุณตลอดไป'ประโยคนั้นยังวนเวียนอยู่ในหัวเขาถ้าวันนั้นเขา

ไม่บังเอิณไปเจอเธอมันคงไม่ทำให้เขา'เจ็บ'ขนาดนี้หรอก

.....................................................................................................................................................................................................................................................................................